Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Ουκρανία και «αριστερά»

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Μάρ 07, 2014 9:45 pm    Θέμα δημοσίευσης: Ουκρανία και «αριστερά» Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ουκρανία και «αριστερά»



Όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές, για τους διεθνείς ληστές και δήμιους, «νόμιμο» (και «ηθικό») είναι ό,τι προωθεί τα συμφέροντά τους και τη νεοταξική τους βαρβαρότητα…

Για τον ΥΠΕΡ-ΕΘΝΙΚΟ ιμπεριαλισμό (Νέα Τάξη) «νομιμότητα» είναι η δική του βία και κακουργία.

«Νομιμότητα» είναι οι βομβαρδισμοί, η υποταγή των λαών, εθνών και κρατών κάτω από την κατοχική τους μπότα, τα πραξικοπήματα όλων των ειδών και μορφών (άμεσα ή έμμεσα), η κατασκευή προτεκτοράτων, η επιβολή των ανδρεικέλων τους κ.λπ...


Συνακόλουθα των παραπάνω: Η καρατόμηση των εννοιών και των λέξεων, το γέμισμά τους με άλλο περιεχόμενο, η δολοφονία της Σκέψης, ακόμα και των απλούστερων κανόνων της Λογικής.


Αναλυτικότερα για όλα αυτά στο κείμενο:
Η «ειρηνική» διπλωματία της πολεμικής κακουργίας
http://resaltomag.blogspot.gr/2014/03/blog-post_3.html


Στην Ουκρανία αναδείχτηκαν όλα αυτά αποτρόπαια ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ χαρακτηριστικά του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος. Εδώ φωτίζεται ολοκάθαρα το μακάβριο πρόσωπο της Νέας Τάξης (των πλανητικών ιμπεριαλιστικών ελίτ). Το πρόσωπο του 4ου Ράιχ: ΗΠΑ-ΕΕ-Γερμανία…

Ενιαίο πρόσωπο. Αυλακωμένο, βεβαίως, από τις ρυτιδώσεις των εσωτερικών του ανταγωνισμών, αλλά ΕΝΑΙΟ εναντίον της Ρωσίας…

Και μόνο αυτή «ΕΝΟΤΗΤΑ» του πλανητικού φασισμού και τα υστερικά, ενορχηστρωμένα ουρλιαχτά, εναντίον της Ρωσίας, δείχνουν, σε εκείνους που ΔΕΝ σκέφτονται με «τσιτάτα» και έχουν καταλάβει το τι εστί Παγκοσμιοποίηση και Νέα Τάξη, ότι η ΡΩΣΙΑ δεν έχει ενταχθεί ακόμα στο πλανητικό ιμπεριαλιστικό κύκλωμα: Παραμένει στο στρατηγικό στόχαστρο της Νέας Τάξης.

Αυτό, τα σταλινικά σχηματικά μυαλά δεν μπορούν να το αντιληφτούν: Ο μαρξισμός γι αυτά τα μυαλά ΔΕΝ είναι η διαλεκτική της ΚΙΝΗΣΗΣ, αλλά οι ορισμοί, οι συρραφές τσιτάτων, οι στατικές εικόνες, οι νεκρές «ξύλινες» λέξεις, η ακινησία της Ιστορίας (του χρόνου).

Για όλους αυτούς το «κλειδί» της ερμηνείας είναι η σύγκρουση μεταξύ των ιμπεριαλισμών, ΗΠΑ-Γερμανίας-Ρωσίας: Όλοι στο ίδιο σακί…

Με αυτό το απλουστευτικό εξισωτικό τέχνασμα αφήνουν στο απυρόβλητο εκείνα ακριβώς τα νέα μακάβρια χαρακτηριστικά και πολύχρωμα διακριτικά που συνθέτουν το ΝΕΟ φασισμό, αυτόν της Νέας Τάξης: Που συνθέτουν τις συγκεκριμένες στρατηγικές και τακτικές του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού, αυτές που απορρέουν από τις νέες συνθήκες του ΥΠΕΡ-ΕΘΝΙΚΟΥ καπιταλιστικού ΟΛΟΥ…

Αναλυτικότερα στο άρθρο:
Η εξίσωση της Ρωσίας με τον πλανητικό ιμπεριαλισμό
http://resaltomag.blogspot.gr/2014/03/blog-post_1456.html


Το τραγικό όλης αυτής της ιστορίας είναι τούτο: Η «αριστερά», λόγω της δογματικής και τυποποιημένης σκέψης της δεν μπόρεσε να διακρίνει ή δεν θέλησε να διακρίνει (λόγω της ενσωμάτωσής της στο σύστημα) τα κυρίαρχα χαρακτηριστική της Παγκοσμιοποίησης, του ΥΠΕΡ-εθνικού ιμπεριαλιστικού ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ: Της Νέας Τάξης.

Συνετέλεσε έτσι τα μέγιστα στο στρώσιμο, στη λίπανση και τη ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ του νεοταξικού εδάφους…

Και σήμερα πολλοί της «αριστεράς» που ξεπσθώνουν για το πραξικόπημα στην Ουκρανία το κάνουν, μόνο και μόνο, επειδή αξιοποιήθηκαν στο πραξικόπημα οι ναζιστικές συμμορίες της Νέας Τάξης και ΟΧΙ επειδή έχουν συνειδητοποιήσει την κυρίαρχη στρατηγική και τα σύγχρονα «όπλα» του πλανητικού ΦΑΣΙΣΑΜΟΥ: Μιλάνε και εδώ με τους όρους του φασισμού του παρελθόντος, των εθνικών ιμπεριαλσιμών.

Μόνο που δεν έχουν καταλάβει ότι αυτός ο «αντιφασισμός βρίσκεται σήμερα στο …οπλοστάσιο του πλανητικού φασισμού (κατά το δοκούν), όπως της Κλίντον που παρομοίασε τον Πούτιν σαν Χίτλερ…

Πολλοί, βεβαίως, μέσα στην «αριστερά», ταρακουνήθηκαν από τα γεγονότα της Ουκρανίας και άρχισαν να σκέφτονται …ανάποδα από αυτά που πρέσβευαν στη ΝΑΤΟϊκή ισοπέδωση της Γιουγκοσλαβίας και στη διάλυση των Βαλκανίων: Κάτι είναι και αυτό…

Το ΚΚΕ, αντίθετα, κάνει βήματα πίσω…

Θα τα αναλύσουμε στη συνέχεια…

Εδώ θεωρούμε σκόπιμο να δημοσιεύσουμε το παρακάτω κείμενο που θίγει αρκετά ζητήματα και κυρίως την κατάσταση που έχει περιέλθει η «αριστερά».

Παραλείπει, όμως, να επισημάνει ότι είναι η ίδια υπεύθυνη για τη σημερινή της κατάσταση: Έβαλε η ίδια θηλιά στο λαιμό της όταν έσκουζε κατά του Μιλόσεβιτς και του Σαντάμ, ή κρατούσε ίσες αποστάσεις στα πολλά πολεμικά εγκλήματα του πλανητικού ιμπεριαλισμού, όταν βρισκόταν στη πρώτη γραμμή «κατασκευής» νεοταξικών προτεκτοράτων, στο όνομα της «εθνικής αυτοδιάθεσης»...

Το άρθρο το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://www.klassikoperiptosi.blogspot.gr/2014/03/blog-post_9402.html




«Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΤΟ ΝΕΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΣΥΝΟΡΟ»

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΖΑΝ-ΛΥΚ ΜΕΛΑΝΣΟΝ*
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ


Η εικόνα της κατάστασης στην Ουκρανία που επικρατεί στη Γαλλία είναι ίσως ακόμη χειρότερη από την αντίστοιχη άλλων Δυτικών χωρών. Για την ακρίβεια πρόκειται για ένα είδος ταξιδιού στο χρόνο, όπου τα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα ανασύρουν τις γνώριμες εικόνες από το ψυχροπολεμικό παρελθόν, με την «Μόσχα» και πάλι στον ρόλο του Εχθρού, και με τον «δικτάτορα Πούτιν» σε αυτόν του διάδοχου του Στάλιν και του Μπρέζνιεφ.

Μετά δε τα γεγονότα της Κριμαίας, συνεχείς είναι οι συγκρίσεις με την Ουγγαρία του 1956 και την Τσεχοσλοβακία του 1968, ωσάν ο εσμός απατεώνων, εγκάθετων και ακροδεξιών που αναρριχήθηκε στην εξουσία στο Κίεβο να έχει κάτι κοινό με τον Ίμρε Νάγκυ και τους ηγέτες της «Ανοιξης της Πράγας»!

Η αποκρουστική στάση του Ολάντ και της κυβέρνησής του σε όλη αυτή την εξέλιξη επιβεβαιώνει αυτό που ήδη ξέραμε από τις επεμβάσεις στην Αφρική, το ταξίδι στο Ισραήλ και τον πολεμοχαρή αλλά και απόλυτα μάταιο παροξυσμό στην υπόθεση της Συρίας, δηλαδή ότι πρόκειται για «γεράκια» που υπερβαίνουν σε επιθετικότητα ακόμη και την Αμερική του Ομπάμα.

Δεν είναι εύκολο να ακουστεί η φωνή της Αριστεράς σε αυτό το κλίμα υστερίας και χειραγώγησης. Οι απόψεις της συστηματικά διαστρεβλώνονται, όταν δεν αποσιωπούνται.

Προσφιλής στόχος των ΜΜΕ, της κυβέρνησης αλλά και μιας ευρύτερης άποψης περί «πολιτικής ορθότητας» είναι ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, που παρουσιάζεται ως «φίλος του δικτάτορα Πούτιν» και φυσικά μέγας εχθρός των «υπέρμαχων της δημοκρατίας» που είναι στη εξουσία στο Κίεβο.

Είναι προφανές ότι οι απόψεις του ενοχλούν βαθιά και ότι ο ίδιος επιτίθεται κατά μέτωπο στον Ολάντ και τον ιδιαίτερα βρώμικο ρόλο που παίζει η Γαλλία στο διεθνές σκηνικό.

Ας σημειώσουμε τέλος, ότι, με πιο προσεκτικό τρόπο, το ΚΚ Γαλλίας, που είχε αποφύγει να τοποθετηθεί σχετικά με τα γεγονότα της πλατείας Μαϊντάν, με ανακοίνωση του στις 3 Μάρτη καταδικάζει τη «νέα μερίδα της ολιγαρχίας που είναι σήμερα στην εξουσία (στο Κίεβο), που αναγγέλλει προεδρικές εκλογές για τις 25 Μαϊου σε ένα κλίμα μεγάλης έντασης, όπου η ακροδεξιά και οι νεοναζιστικές ομάδες υπαγορεύουν τη γραμμή της αντιπολίτευσης και επιβάλλουν κλίμα τρομοκρατίας στη χώρα».

Σε νέα ανακοίνωσή του, στις 4 Μάρτη, το ΚΚΓ δηλώνει τη συμπαράστασή του στους Ουκρανούς κομμουνιστές και στηλιτεύει τη δράση των ακροδεξιών ομάδων, χωρίς, όμως, να αναφέρει τις ευθύνες της νέας ουκρανικής κυβέρνησης.

Γενικότερα, το ΚΚΓ τηρεί μια γραμμή ίσων αποστάσεων μεταξύ ΗΠΑ,Ευρώπης και Ρωσίας, και καταδικάζει τον ανταγωνισμό στον οποίο επιδίδονται «σε βάρος, όπως αναφέρει, της Ουκρανίας και του λαού της».

Επί της ουσίας δέχεται επίσης και την νομιμότητα του νέου καθεστώτος του Κίεβου,
και αποφεύγει να καταδικάσει την συμμετοχή στην κυβέρνηση της ακροδεξιάς. Καλεί τη Γαλλία και την Ευρωπαϊκή Ενωση να «βοηθήσουν τις δημοκρατικές δυνάμεις», χωρίς να τις κατονομάζει (διευκρινίζοντας μόνο ότι βρίσκονται «στο στόχαστρο της ακροδεξιάς»), «να πάρουν το πάνω χέρι έτσι ώστε να δρομολογηθεί μια διαδικασία δημοκρατικών, κοινωνικών και συνταγματικών μεταρρυθμίσεων».

Ως λύση προτείνει τη σύγκλιση σύσκεψης υπό την αιγίδα του ΟΗΕ στην οποία θα συμμετέχουν η ΕΕ, η Ρωσία, οι ΗΠΑ και η Ουκρανία με δύο βασικούς στόχους: την αποκλιμάκωση της έντασης και την «έναρξη δημοκρατικής διαδικασίας».
ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ

Ολόκληρο του κείμενου του Ζαν-Λυκ Μελανσόν έχει ως εξής:

«Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΤΟ ΝΕΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΣΥΝΟΡΟ»

Ουκρανία: αυτή τη φορά πρόκειται για πραξικόπημα! Και για μια ακόμη φορά μας κατακλύζει η προπαγάνδα, και είναι επόμενο. Το γεωπολιτικό διακύβευμα είναι τεράστιο. Η επίθεση εναντίον της Ρωσίας που εξαπολύουν οι Αμερικάνοι, ανταγωνιζόμενοι τους Γερμανούς, συνεχίζεται ακάθεκτη.

Οπως έχει γίνει πλέον σύνηθες, η Γαλλία δεν έχει ανεξάρτητη πολιτική εκτός από την ανούσια φρασεολογία περί «ειρήνης και διαλόγου», μια φρασεολογία κατάλληλα ζυγισμένη για να υπηρετεί πάντα το ίδιο στρατόπεδο: αυτό που έχουν επιλέξει οι Γερμανοί ή οι ΗΠΑ.

Πρέπει να αναρωτηθούμε αν ο Φαμπιούς[σ.σ. ο Γάλλος ΥΠΕΞ] έφυγε εσπευσμένα από το Κίεβο επειδή γνώριζε ότι επίκειται πραξικόπημα. Γιατί γεγονός είναι ότι τα καλά του λόγια, όπως και αυτά του Γερμανού συνάδελφού του, μπορούν να θεωρηθούν ως δεκανίκια της προετοιμασίας του πραξικοπήματος. Οι δύο ψευδολόγοι κατάφεραν κυρίως να καταστήσουν αποδεκτή τη θέση ότι το καθεστώς Γιανούκοβιτς δεν ήταν νομιμοποιημένο και έπρεπε να προσφύγει σε εκλογές.

Την επόμενη μέρα το πραξικόπημα έμοιαζε με τυπική τακτοποίηση της εκκρεμότητας. Η κυριακάτικη εφημερίδα Journal du Dimanche τολμά ακόμη και να βάζει πρωτοσέλιδο το πρόσωπο της διαπλεκόμενης Τιμοσένκο, εικόνισμα του δυτικού τύπου, διεφθαρμένης μέχρι το μεδούλι. Την παρουσιάζουν με το φωτοστέφανο ως η «Γιούλια, η φωνή της ελευθερίας»! Είναι απίστευτο! Είναι σαν να βρισκόταν στο προεδρικό μέγαρο το ζεύγος Μπαλκανύ ** μετά από μια νύχτα ταραχών της ακροδεξιάς. Το μέγεθος της χειραγώγησης τονίζει τη σημασία του διακυβεύματος.

Η βίαιη προσήλωση στον ατλαντισμό της διπλωματίας του Ολάντ έχει ήδη φανεί στη Συρία.

Θυμόμαστε τις εκκλήσεις για «ιερό πόλεμο υπέρ της δημοκρατίας» των Ολάντ και Φαμπιούς. Οι τζιχαντιστές απάντησαν δηλώνοντας «παρών» αλλά δεν ήταν αυτό το αναμενόμενο σενάριο...

Θυμόμαστε επίσης ότι παρά της πολλαπλές προειδοποιήσεις οι Ολάντ και Φαμπιούς είχαν εκούσια αποκρύψει τον βίαιο φονταμενταλιστικό χαρακτήρα της ένοπλης συριακής αντιπολίτευσης. Αλλά είναι αλήθεια πως αυτή διέθετε ένα διαπιστευτήριο που φάνταζε αξιόπιστο στα μάτια τόσο της παρούσας όσο και της προηγούμενης κυβέρνησης: τη χρηματοδότησή της από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία. Αυτές οι δύο χώρες είναι όντως καλοί πελάτες και είχαν εξ άλλου ήδη εμπλακεί στον πόλεμο κατά της Λιβύης. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι σοσιαλδημοκράτες συμμετείχαν σε μια κυβέρνηση στην Τυνησία στο πλευρό των ισλαμιστών. Ο ατλαντισμός ακολουθεί πράγματι λίαν επικίνδυνους δρόμους.

Τι συμφέρον έχει η χώρα μας τηρώντας αυτή τη στάση;
Ποιανού έχει η γαλλική διπλωματία γίνει ο ένοπλος βραχίονας;

Με την περίπτωση της Ουκρανίας γνωρίζουμε και πάλι μια κορύφωση της χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Εδώ πρόκειται για την επικύρωση ενός πραξικοπήματος μοναδικός στόχος του οποίου είναι η εχθρότητα προς τη Ρωσία.

Στη Γαλλία, ως συνήθως,
για να πληροφορηθούμε σε απΆ ευθείας μετάδοση την κατεύθυνση στην οποία φυσάει ο δυτικός άνεμος αρκεί να παρατηρήσουμε τα πανιά της ναυαρχίδας του υπό αμερικάνικου έλεγχου τύπου, δηλαδή του Μοντ.

Εδώ προσφεύγουμε στα μεγάλα μέσα!
Εχουμε να κάνουμε με σκηνοθεσία επιπέδου Ντίσνεϋλαντ της μάχης του Καλού και του Κακού που εκτελεί χρέη γεωπολιτικής αφήγησης.

Ας είμαστε ξεκάθαροι: Οι κατηγορίες εναντίον του καθεστώτος Γιανούκοβιτς είναι βάσιμες. Η διαφθορά, το βάλτωμα της οικονομίας και όλη η κληρονομιά των «δημοκρατιών» που προέκυψαν από την κατάρρευση του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου» στην Ανατολική Ευρώπη είναι αφόρητη. Αλλά δεν αποτελεί λόγο για να πλέκουμε το εγκώμιο της αντιπολίτευσης, να λέμε ψέματα για την ταυτότητά της, να ξεπλένουμε εγκληματίες και απατεώνες και όλα αυτά για να συμμετέχουμε σε μια επιχείρηση κατά της Ρωσίας αντίθετης με τα συμφέροντα της Γαλλίας.

Είχαμε δει το ίδιο έργο στο παρελθόν όταν οι ίδιες άσπιλες συνειδήσεις υμνούσαν το ολοκληρωτικό καθεστώς της Γεωργίας που επιτίθετο στους ρωσώφωνους θύλακες της χώρας του. Και όμως ήταν η μέρα έναρξης των Αγώνων.


Επιμέλεια μετάφρασης: Στάθης Κουβελάκης

*Πρώτη δημοσίευση 26 Φεβρουαρίου στην ιστοσελίδα του Ζαν-Λυκ Μελανσόν. http://www.jean-luc-melenchon.fr/
** Ο Πατρίκ Μπαλκανύ είναι δήμαρχος και βουλευτής από τη δεκαετία του 1980 και εκπρόσωπος της σκληροπυρηνικής πτέρυγας της δεξιάς. ΠαρΆ όλο που έχει κατΆ επανάληψη καταδικαστεί για μεγάλης έκτασης καταχρήσεις και διαφθορά, παραμένει πολιτικά ενεργός και επανεκλέγεται τακτικά στον βουλευτικό και δημαρχιακό θώκο.

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 09, 2014 11:57 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η «αριστερά» νομιμοποίησε την πολεμική διαλεκτική του 4ου Ράιχ…



Στην Ουκρανία το έγκλημα του ΥΠΕΡ-εθνικού ιμπεριαλισμού αποτελεί έναν κρίκο, πιο σφυρηλατημένο (τελειοποιημένο), στην αλυσίδα των μεγάλων εγκλημάτων, κατά της ανθρωπότητας: Δεν μπορεί, συνεπώς, να αποσπάσεις αυτό το έγκλημα από τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ των εγκλημάτων του πλανητικού φασισμού (Νέα Τάξη)

Στο προηγούμενο κείμενό μας, «Ουκρανία και αριστερά», επισημαίναμε τούτο: Πολλοί σήμερα, από το χώρο της «αριστεράς» που ταρακουνήθηκαν από το πραξικόπημα στην Ουκρανία και διακρίνουν το μακάβριο πρόσωπο του ιμπεριαλισμού εκεί, αφήνουν στο απυρόβλητο τη «ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ» της αλυσίδας των εγκλημάτων της Νέας Τάξης.


Το σπουδαιότερο: Κλείνουν τα μάτια στο γεγονός ότι είναι η ίδια «αριστερά» (στις σοσιαλδημοκρατικές, ευρω-κομμουνιστικές, σταλινογενείς και «ακροαριστερές» αποχρώσεις της) που ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕ αυτή τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ της πλανητικής, φασιστικής κακουργίας.

Δεν μπορεί, όμως, η Επαναστατική Σκέψη να κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά εάν δεν αποκαλύψει αυτή τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ του σύγχρονου, ΥΠΕΡ-εθνικού ιμπεριαλισμού και το συνακόλουθα «αριστερό δράμα: Την Επικύρωση αυτής της «διαλεκτικής» του πλανητικού φασισμού (Νέα Τάξη) από την «αριστερά».

Δεν μπορεί να αναγεννηθεί και να ΥΠΑΡΞΕΙ Αριστερά, αν δεν βγούνε στην επιφάνεια τα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ αυτής της «αριστεράς»…

Αν δεν ξετυλίξουμε το μίτο της Αριάδνης από την αρχή…




Και η αρχή, η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΜΗ, της νεοταξικής διαλεκτικής του ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ, αλλά και της «αριστερής» ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ είναι τα Βαλκάνια και η αποτέφρωση της Γιουγκοσλαβίας.

Αυτήν την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΜΗ, αλλά και τη διαλεκτική της συνέχεια ΕΠΙΚΥΡΩΣΕ η «αριστερά»: Νομιμοποίησε, συμμετέχοντας μάλιστα και ενεργά (αναπαράγοντας όλα τα νέα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης), στο ΕΓΚΛΗΜΑ και στις νέες φασιστικές και πολεμικές μεθόδους του πλανητικού ιμπεριαλισμού.

Το ΣΥΝΟΛΟ, σχεδόν, της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, του ευρω-κομμουνισμού και των «υπέρ-αριστερών», είχε ταχθεί, άμεσα ή έμμεσα, στο πλευρό του ΝΑΤΟ.

Το ΣΥΝΟΛΟ αυτών των δυνάμεων ΕΠΙΚΥΡΩΣΕ το διαμελισμό των Βαλκανίων, την αλλαγή συνόρων, την αποτέφρωση της Γιουγκοσλαβίας: Τις μοχθηρές αυτές στρατηγικές («Διαλεκτική») του ΥΠΕΡ-εθνικού ιμπεριαλισμού (Νέα Τάξη).

Τα ιδεολογικά και πολιτικά λάβαρα αυτής της νέας ιμπεριαλιστικής θηριωδίας ήταν: Τα «ανθρώπινα δικαιώματα», τα «δικαιώματα των μειονοτήτων», «η εθνική αυτοδιάθεση», ο «αντιεθνικισμός», ο «αντιρατσισμός» και CIA…

Στην πρώτη γραμμή η «αριστερά» κρατούσε αυτά τα λάβαρα…

Στην Ελλάδα επειδή ήταν δύσκολο να συνταχθεί κανείς απροκάλυπτα υπέρ του ΝΑΤΟ, η πλειονότητα της ροζ «αριστεράς» και των «αριστεριστών» κατέφυγε στο δόλιο τέχνασμα των «ίσων αποστάσεων»: «Ούτε με τους λύκους, ούτε με τα αρνιά».

Βεβαίως και εδώ
οι εραστές των «ίσων αποστάσεων» (οι «αμερόληπτοι»), μεροληπτούσαν σκανδαλωδώς υπέρ του ΝΑΤΟϊκού εφιάλτη, πάλι δολίως: Μιλούσαν μόνο για τα εγκλήματα του Μιλόσεβιτς.

Πρακτικά καθαγίαζαν το τερατώδες ΕΓΚΛΗΜΑ του πλανητικού φασισμού. Με γενικόλογες και υποκριτικές ηθικές αφαιρέσεις μιλούσαν κατά του πολέμου (ΓΕΝΙΚΑ) και υπέρ της «αλήθειας», μεταθέτοντας την πολεμική ΝΑΤΟϊκή ΦΡΙΚΗ στις «αποκαλύψεις» και την «απανθρωπιά» του «αιμοσταγούς» Μιλόσεβιτς…

Και όλα τα μετέπειτα μεγάλα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ της πλανητικής θηριωδίας, η «αριστερά» τα νομιμοποίησε και επικύρωσε με τις ίδιες συνταγές.

Στο Αφγανιστάν το ίδιο…

Το ίδιο και στη διπλή ισοπέδωση του Ιράκ…

Η ίδια συνταγή και στην πολεμική κακουργία του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων…

Και στο Σχέδιο Ανάν πάλι αυτή η «αριστερά» στο πλευρό της Νέας Τάξης ήταν…

Πολλά τα παραδείγματα…


Το σημερινό πραξικοπηματικό έγκλημα στην Ουκρανία αποτελεί τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ μετεξέλιξη αυτής της νεοταξικής βαρβαρότητας που νομιμοποίησε και επικύρωσε η «αριστερά»: Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια σΆ αυτή την αλυσίδα, να περάσουμε πάνω από όλα αυτά και να περιορίζουμε τον προβληματισμό μας μόνο στον τωρινό κρίκο…

Αλλά και εδώ οι προβληματισμοί που αναπτύσσονται (ιδιαίτερα από αγωνιστές ΕΝΤΟΣ του ΣΥΡΙΖΑ) είναι λειψοί: Αφήνουν στο απυρόβλητο την ίδια επίσημη εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να κινείται μέσα στα ίδια καλούπια του πλανητικού ιμπεριαλισμού. Συνεχίζει να αναπαράγει τους μύθους της Δύσης για την Ουκρανία.

Έγραφε η «Αυγή» πριν από λίγες μέρες (5/3):

«Η ουκρανική επανάσταση αποτελεί τομή τόσο για την ίδια τη χώρα όσο και για τον υπόλοιπο μετακομμουνιστικό κόσμο. Μέχρι σήμερα, οι μόνες μαζικές αντιδράσεις στα διεφθαρμένα και ολιγαρχικά καθεστώτα της περιοχής ήταν οι "χρωματιστές" επαναστάσεις - δηλαδή, οι ειρηνικές κινητοποιήσεις υπέρ μιας σταδιακής μετάβασης προς ένα κράτος δικαίου. Η ουκρανική επανάσταση είναι λοιπόν η πρώτη που ανατρέπει βίαια ένα καθεστώς - προέκταση της πρώην ΕΣΣΔ».

Τα ίδια δεν λένε η Τιμοσένκο, η αμερικανική αυτοκρατορία, οι αξιωματούχοι της ΕΕ και όλο το σκυλολόι του διεθνούς ιμπεριαλισμού;;;


Και ποιο είναι το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ; «διακρατικές ενώσεις» οι οποίες θα προωθήσουν στην Ουκρανία «μια βιώσιμη δημοκρατική, πολιτική λύση στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου»!!!

Δηλαδή, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ,
καταπίνει το ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ και ζητά από τα όργανα του διεθνούς ιμπεριαλισμού («διακρατικές ενώσεις») μια λύση του «διεθνούς Δικαίου» (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ): Αυτό είναι το «διεθνές Δίκαιο» της ιμπεριαλιστικής «νομιμότητας» και «δημοκρατίας»!!!

Κάποιοι εξεγείρονται από τα εφιαλτικά γεγονότα στην Ουκρανία, αλλά η «επανάστασή» τους μένει στη μέση. Δεν τολμούν να βάλουν το μαχαίρι την πληγή…

Έτσι, όμως, δεν πάμε ΠΟΥΘΕΝΑ…


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Μάρ 10, 2014 9:28 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Τι κρίνεται στην Ουκρανία; (1)
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ




Είναι τέτοιο το μέγεθος της παραπληροφόρησης, αν όχι μαύρης προπαγάνδας, από τα μίντια της «διεθνούς κοινότητας» (διάβαζε της Υπερεθνικής ελίτ ―βασικά της «Ομάδας των 7»― που διαχειρίζεται τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης) ώστε, με δεδομένο τον άθλιο ρόλο της «Αριστεράς» των ίσων αποστάσεων, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον μέσο πολίτη στη Δύση να καταλάβει καν τι κρίνεται στην Ουκρανία.

Θα προσπαθήσω, αρχίζοντας σήμερα, να απαντήσω στα κρίσιμα ερωτήματα που θέτει η Ουκρανία, τα οποία ουσιαστικά αφορούν τα λαϊκά στρώματα παντού, εφόσον εκεί κρίνεται εάν θα υποδουλωθούμε, χωρίς εθνική και οικονομική κυριαρχία, στην παγκόσμια διακυβέρνηση που μεθοδικά στήνει η Υ/Ε τα τελευταία 20 περίπου χρόνια. Είτε με τον οικονομικό εξανδραποδισμό και την μετατροπή σε προτεκτοράτα της χωρών όπως η Ελλάδα, είτε με τον φυσικό εξανδραποδισμό των αντιστεκόμενων λαών (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, Συρία).

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται αφορά στο τι ακριβώς έγινε στην Ουκρανία, διότι είναι πολλοί που εξαιτίας της μαζικής προπαγάνδας της Υ/Ε και των λακέδων της, δεν έχουν αντιληφθεί ότι ένα μεθοδικά οργανωμένο πραξικόπημα συντελέστηκε ενάντια στην νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, με την βοήθεια τόσο της ντόπιας οικονομικής ελίτ (που αποτελείται από μερικούς δισεκατομμυριούχους ολιγάρχες), όσο και της Υ/Ε.

Έτσι, μόλις η κυβέρνηση άσκησε το δικαίωμά της να μην υπογράψει συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, η ελίτ αυτή κινητοποίησε την «νεολαία του facebook», τις ΜΚΟ που χρηματοδοτεί κ.λπ. που πρωτοστάτησαν σε διαδηλώσεις από εθνικιστές της δυτικής Ουκρανίας, αλλά και αγανακτισμένους εργαζόμενους κατά της ντόπιας πολιτικής και οικονομικής ελίτ.

Όμως, οι ειρηνικές στην αρχή διαδηλώσεις γρήγορα έγιναν βίαιες, (με τους «διαδηλωτές» βασικά να δέρνουν τα ΜΑΤ που είχαν εντολή να παραμένουν παθητικά!), και στη συνέχεια ένοπλες, με επί κεφαλής πραγματικούς νεοναζιστές και τάγματα εφόδου.

Την στιγμή μάλιστα που το καθεστώς είχε ουσιαστικά παραδοθεί στις απαιτήσεις τους, «μυστηριώδεις» ελεύθεροι σκοπευτές που δεν είχαν καμιά σχέση με την κυβέρνηση όπως τώρα αναμφισβήτητα αποδείχνεται, άρχισαν να πυροβολούν στο ψαχνό, διαδηλωτές και αστυνομικούς, ξεκινώντας μια σφαγή που οδήγησε στην άμεση ανατροπή του καθεστώτος.

Πράγμα που ήταν ακριβής αντιγραφή της διαδικασίας με την οποία η ίδια ελίτ ξεκίνησε την σχεδιασμένη ένοπλη εξέγερση κατά του Μπααθικού καθεστώτος στην Συρία.

Αν παραμερίσουμε τις «εξηγήσεις» για τους λόγους του πραξικοπήματος που καταφεύγουν σε κοινότοπες ή αναχρονιστικές ανοητολογίες για γεωπολιτικούς λόγους και «ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις» αντίστοιχα, ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι πίσω από το πραξικόπημα;

Το σημείο εκκίνησης που αγνοούν οι παραπάνω απόψεις είναι το θεμελιακό γεγονός της εποχής μας: η ΝΔΤ που ανέτειλε με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την κατάρρευση του «υπαρκτού».

Η παγκοσμιοποίηση αυτή που ήταν συνέπεια της μαζικής εξάπλωσης των υπερεθνικών επιχειρήσεων (καμιά σχέση με τα καρτέλ του ...Λένιν κ.λπ.) τα τελευταία 30 περίπου χρόνια, οι οποίες σήμερα ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή και διανομή εμπορευμάτων, είχε μια βασική συνέπεια: τη σταδιακή εξαφάνιση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας που ήταν ασύμβατες με το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών. Και αυτό, διότι οι κοινωνικοί έλεγχοι πάνω στις αγορές για την προστασία της κοινωνίας από αυτές αναγκαστικά υποβαθμίζονται ή εξαφανίζονται όσο προχωρά η παγκοσμιοποίηση που συνεπάγεται ομογενοποίηση του οικονομικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο λειτουργούν οι επιχειρήσεις αυτές, κυρίως όσον αφορά στο κόστος παραγωγής.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι κάθε χώρα ή λαός που επιθυμεί να διατηρήσει την εθνική και οικονομική κυριαρχία του μπαίνει στο στόχαστρο της Υ/Ε.
Αυτό ακριβώς συνέβη με την Ρωσία σε σχέση με την Ουκρανία.


Όπως είναι γνωστό, η Ρωσική ελίτ υπό τον Πούτιν έχει ξεκινήσει από καιρό μια εκστρατεία για την ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας της (πρόγραμμα εξοπλισμών) αλλά και της οικονομικής.

Έτσι, σε αντίθεση με τους κανονισμούς του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, στον οποίο πρόσφατα εντάχθηκε, έχει καθιερώσει διαφόρους κοινωνικούς ελέγχους στις αγορές κεφαλαίου και εμπορευμάτων.

Ακόμη, η παραγωγική δομή της διαφέρει σημαντικά από αυτήν των άλλων χωρών της Υ/Ε, στις οποίες η Ρωσική ελίτ θέλει να ανήκει σαν ισότιμο μέλος.

Το 70% των εξαγωγών της συνίστανται σε ενέργεια και πρώτες ύλες, και μόνο 15% σε βιομηχανικά προϊόντα, έναντι 77% των εξαγωγών βιομηχανικών προϊόντων από την Ευρωζώνη. Αυτό, βέβαια, οφείλεται στην καταστροφή της οικονομικής αυτοδυναμίας που επέφερε η «καταστρόικα» μετά την κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος.

Η Ρωσία, επομένως, δεν είναι ακόμη πλήρως ενσωματωμένη στην ΝΔΤ, σε αντίθεση για παράδειγμα με την Κίνα η οποία, στο οικονομικό επίπεδο, ουσιαστικά αποτελεί προτεκτοράτο των υπερεθνικών επιχειρήσεων στις οποίες οφείλει βασικά την «ανάπτυξη» της, με αντάλλαγμα την πάμφθηνη εκπαιδευμένη εργασία που τους προσφέρει.

Η βασική επιλογή επομένως, σήμερα, για την Ρωσική ελίτ είναι είτε να ενσωματωθεί πλήρως στη ΝΔΤ (όπως απαιτεί τμήμα της οικονομικής ελίτ της), είτε να ξεκινήσει ένα ριζικό πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας που είναι όμως ασύμβατο με την ΝΔΤ, (όπως απαιτεί ένα ευρύ άτυπο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης που ενώνει από κουμουνιστές μέχρι εθνικιστές και ορθόδοξους).

Ο Πούτιν προσπάθησε μέχρι τώρα να συμβιβάσει αυτούς τους ασύμβατους στόχους, συχνά με αντιφάσεις (π.χ. Λιβύη), αλλά συνήθως με συνέπεια στην υποστήριξη των αντιστεκόμενων λαών στη ΝΔΤ.

Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν το πρόγραμμα για την Ευρασιατική Ένωση το οποίο αποτελεί, όπως θα δούμε στη συνέχεια, την απώτερη αιτία της σύγκρουσης Υ/Ε και Ρωσίας με αφορμή την Ουκρανία.

Υ.Γ. Δεν αξίζει να ασχοληθώ με «αριστερό» λασπολόγο, που σε σχόλιο κάτω από το προηγούμενο άρθρο έγραψε ότι «για μια ακόμη φορά, όπως κάνει συνεχώς τους τελευταίους μήνες… υπερασπίζεται, πέρα από κάθε αμφιβολία, τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή». Και αυτό, επειδή αναφέρθηκα στην προτεινόμενη ―παγκόσμια― πρωτοτυπία, ένα κόμμα να είναι νόμιμο με όλους τους βουλευτές του στη φυλακή! Μόνο κάποιος που δεν έχει ιδέα από την αρθρογραφία μου ή διατελεί «εν υπηρεσία» θα μπορούσε να ξεστομίσει παρόμοια συκοφαντία...

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2014/2014_03_09.html
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
για τακτικές ενημερώσεις επισκέπτεστε το πόρταλ μας!!! http://www.pd-antipagkosmiopoiisi.gr/
www.periektikidimokratia.org

Επιστροφή στην κορυφή
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Μάρ 10, 2014 10:52 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η διαλεκτική κατασκευής προτεκτοράτων



Είναι εξαιρετικά σημαντικό να κατανοηθεί η νεοταξική διαλεκτική κατασκευής προτεκτοράτων.
Όπως ήδη υπογραμμίσαμε τα Βαλκάνια και ιδιαίτερα η ισοπέδωση της Γιουγκοσλαβίας, αποτελούν την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΜΗ αυτής της διαλεκτικής. Η κατανόησή της μας οδηγεί να ξεκαθαρίσουμε και τούτο: Ότι είναι η «αριστερά» που νομιμοποίησε και επικύρωσε αυτό το έγκλημα…

Πώς, συνεπώς, σήμερα όταν είσαι εγκλωβισμένος σΆ αυτήν τη διαλεκτική του εγκλήματος και στις στρατηγικές του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού, να μιλήσεις καθαρά και ξάστερα για την Ουκρανία και το σπουδαιότερο: Να διακρίνεις και να ξεσκεπάσεις αυτές τις επιλογές των παγκοσμιοποιητών;

Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο διότι ξετυλίγει το νήμα αυτής της διαλεκτικής.


Το Κόσοβο και η γεωπολιτική των Βαλκανίων
Του Pierre Hillard, διδάκτορα Πολιτικών Επιστημών
Μετάφραση-επιμέλεια: Κλεοπάτρα Κατακάλου
ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος-27




Η πολιτική των ΗΠΑ έχει στόχο να ελέγχει τα Βαλκάνια, περνώντας από την κεντρική Ασία μέχρι την Εγγύς Ανατολή. Αυτό επιχειρείται αναπόφευκτα με μία «βαλκανοποίηση» (κατακερματισμό) αυτής της ζώνης, σύμφωνα με την παλαιά καλή συνταγή του «διαίρει και βασίλευε».


Η μονομερής ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου σκηνοθετήθηκε από τα ατλαντικά ΜΜΕ σαν μία νίκη των λαών για την αυτοδιάθεσή τους. Ουδέν απατηλότερον, επισημαίνει ο Pierre Hillard: Η απόφαση αυτή δεν ελήφθη από τους ενδιαφερόμενους, αλλά από τη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τελικά το «ανεξάρτητο» Κόσοβο δεν είναι κυρίαρχο και η νόμιμη οικονομική του δραστηριότητα περιορίζεται στο να φιλοξενεί την πιο σύγχρονη αμερικάνικη στρατιωτική βάση, που εμφυτεύθηκε στη Γηραιά Ήπειρο, το Bondsteel. (Πρόλογος από Reseau Voltaire, 28 Φεβρ. 2008)

Η ανεξαρτησία του Κοσόβου της 17ης Φεβρουαρίου 2008, αποτελεί καμπή στα Βαλκάνια. Ένα δάσος από αλβανικές, αμερικάνικες και αγγλικές σημαίες ανέμιζε μέσα στους δρόμους της καινούργιας πρωτεύουσας, της Πρίστινα. Εδώ κι εκεί, ένα «Ευχαριστώ Γερμανία», («Danke Deutschland»), διακοσμούσε τις μετώπες των περισσοτέρων κτηρίων, θυμίζοντας την αδιάσειστη συμβολή του Βερολίνου στη γένεση του καινούργιου αυτού κράτους.

Η αναγνώριση της τελευταίας επαρχίας της Ομοσπονδίας της Γιουγκοσλαβίας δείχνει να ολοκληρώνει τον κατακερματισμό αυτής της χώρας ο οποίος ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Στην πραγματικότητα, η καταστροφή της Ομοσπονδίας αυτής εντάσσεται σ' ένα ευρύτερο σχέδιο εδαφικής και οικονομικής αναδιάρθρωσης των Βαλκανίων, σε σχέση με τη Μαύρη Θάλασσα και την Εγγύς-Ανατολή.

Η Γιουγκοσλαβία πρέπει να καταστραφεί
Η καταστροφή αυτής της χώρας οφείλεται στη Γερμανία. Πράγματι, ήδη από το 1970, οι πολιτικές αρχές της Βαυαρίας υπό τη διεύθυνση του υπουργού-προέδρου Franz Josef Strauss οργάνωσαν πολλαπλές επαφές με τους ιθύνοντες των Σλοβένων και Κροατών.

Ο λόγος ήταν να αποσπάσουν οικονομικά τα βόρεια κράτη της Γιουγκοσλαβίας, προκειμένου να τα εντάξουν στην οικονομία της Δύσης, κατά πρώτον στην Αυστρία και τη Γερμανία. Το εργαλείο που επέτρεψε στο Βερολίνο ν' αρχίσει την διάσπαση αυτής της χώρας πέρασε υπό την μορφή μιας «Κοινότητας εργασίας», (Αrbeitsgemeinschaft), Alpen-Adria.

Ιδρυθείσα στις 20 Νοεμβρίου 1978, η Κοινότητα αυτή, συγκέντρωσε διάφορες περιοχές, προερχόμενες από διαφορετικές χώρες. Εκτός από τη Βαυαρία συναντάμε εκεί περιοχές ελβετικές, αυστριακές και ιταλικές. Σ' αυτές προστέθηκαν μετά την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου και περιοχές ουγγρικές καθώς επίσης οι βόρειες επαρχίες της παλαιάς Γιουγκοσλαβίας. Ισχυρή, έχοντας μία έκταση 306.000 χλμ2, η εδαφική αυτή οντότητα αποδεσμεύτηκε σταδιακά από την εξουσία των επί μέρους κρατών και ανέλαβε τομείς όπως τη χωροταξία, τις συγκοινωνίες κι ακόμη τη γεωργία. Αυτή η δυναμική ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο με τη δράση της Association des Regions Frontalieres Europeennes (ARFE), (Ένωσης Ευρωπαικών Παραμεθορίων Περιοχών), ενός γερμανο-ευρωπαικού ιδρύματος, του οποίου ο δηλωμένος σκοπός συνίσταται στο να μετατρέψει τα εθνικά σύνορα σε απλά διοικητικά όρια.

Το προοίμιο της απόσχισης της Σλοβενίας και της Κροατίας ξεκίνησε το 1987 όταν το γιουγκοσλαβικό κράτος, μη δυνάμενο να ανταποκριθεί στα χρέη του, βρέθηκε στο χείλος της χρεοκοπίας. Η κατάσταση αυτή υποχρέωσε την κυβέρνηση της χώρας να υποκύψει στον ταπεινωτικό ζυγό (Καυδιανά δίκρανα) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (FMI). Αυτό υπήρξε και η αρχή του τέλους. Το εκμεταλλεύθηκε η γερμανική κυβέρνηση για να υποστηρίξει ότι η Σλοβενία και η Κροατία, όντας περιοχές πιο εύπορες σε σύγκριση με τις υπόλοιπες του Νότου, είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα να ενταχθούν στην Ευρωπαική Ένωση (ΕΟΚ, ακόμη, κατά την εποχή εκείνη). Το δέλεαρ αυτό, σαν τραγούδι σειρήνας, επέφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα.

Τον Ιούνιο του 1991 οι δύο δημοκρατίες της Βορείου Γιουγκοσλαβίας κήρυξαν την ανεξαρτησία τους, την οποία αναγνώρισε ρητά ο υπουργός Εξωτερικών, Hans-Dietrich Genscher, τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους. Η απόφασή του παρέσυρε και άλλα ευρωπαικά κράτη, πυροδοτώντας έτσι το γιουγκοσλαβικό καμίνι. Στην πραγματικότητα, η Alpen-Adria είχε προηγηθεί της καθοριστικής αυτής πράξης της Γερμανίας για τον διαμελισμό του γιουγκοσλαβικού κράτους, όταν στις 3 Ιουλίου 1991 σε μία σύνοδο της ολομέλειας δήλωσε: «Τα μέλη της Κοινότητας εργασίας Αlpen-Αdria παρακολουθούν με μεγάλη ανησυχία την κλιμάκωση της βίας στη Γιουγκοσλαβία που απειλεί την ειρήνη στην Ευρώπη (...). Φρονούν ότι είναι καθήκον τους να ενεργήσουν μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους, ώστε να αναγνωρισθεί το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών της Γιουγκοσλαβίας και να γίνονται σεβαστές οι αποφάσεις που πηγάζουν από όργανα εκλεγμένα με δημοκρατικές διαδικασίες. Στηρίζουν πάνω απ' όλα τις δημοκρατικές, φιλειρηνικές προσπάθειες των μελών κρατών της Σλοβενίας και Κροατίας, προκειμένου να ασκήσουν τα δικαιώματά τους για αυτοδιάθεση. Είναι πεπεισμένα ότι οι δημοκρατίες αυτές έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία, την ελευθερία και την αλληλεγγύη μέσα στους κόλπους της Κοινότητας Εργασίας Alpen-Adria».

Η διάσπαση της γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας κατέληξε στην εμφάνιση πολλαπλών ανεξαρτήτων μονάδων. Οι συμφωνίες Dayton που υπεγράφησαν το 1995 προσδιόρισαν προσωρινά τα σύνορα των νεοσυσταθεισών αυτών οντοτήτων που αναδύθηκαν μέσα από αίμα.

Εν τω μεταξύ η υπόθεση του Κοσόβου δεν είχε κλείσει. Αυτή η αυτόνομη σερβική επαρχία, πραγματική εστία του πολιτισμού αυτής της χώρας, κατοικήθηκε σταδιακά από μουσουλμάνους, προερχόμενους από την Αλβανία. Αξιώνοντας την ανεξαρτησία τους απέναντι στο Βελιγράδι, οι αλβανοί αντιπρόσωποι του Κοσόβου δέχθηκαν την πλήρη στήριξη της «Ομοσπονδιακής Ένωσης Ευρωπαικών Εθνοτήτων» (UFCE), ενός ευρωπαικού ιδρύματος -στην ουσία όμως γερμανικού- που προάγει την οργάνωση των εθνοτήτων της Ευρώπης. Έχοντας τη συμπαράσταση ενός υψηλού αξιωματούχου του Υπουργείου Εσωτερικών της Γερμανίας, η UFCE υποστήριξε πλήρως τις διεκδικήσεις των Κοσοβάρων. Συνελθούσα, υπό την ονομασία «Ένωσις Κοσοβάρων», η οργάνωση αυτή δέχθηκε την στήριξη του Βερολίνου, έχοντας όμως την έδρα της ...στις ΗΠΑ, στο Ιλινόις.

Η στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ, το Μάρτιο του 1999, λύγισε τη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας η οποία αναγκάστηκε στο εξής να υποστεί αναδιοργάνωση του γεωγραφικού της χώρου.


Τα Βαλκάνια ως ζώνη τράνζιτ

<p<>Το μεγάλο «σφάλμα» του σέρβου προέδρου Μιλόσεβιτς στα μάτια των παγκοσμιοποιητών ήταν ότι αρνήθηκε να ενταχθεί στην πολιτική και οικονομική οργάνωση που εκθείαζε η ευρω-ατλαντική κοινότητα. Πράγματι, η καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας επέτρεψε μία πλήρη αναδιοργάνωση του πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού σκηνικού. Μετά το πέρας του πολέμου του 1999 οι ΗΠΑ κατασκεύασαν μια στρατιωτική βάση στο Κόσοβο, την πιο σύγχρονη και πιο σημαντική στην Ευρώπη: το Bondsteel. Έχοντας τη δυνατότητα να στεγάσει έως 7.000 στρατιώτες, αυτή η υπερσύγχρονη βάση, είναι σε θέση να παρακολουθεί το σύνολο των Βαλκανίων καθώς και τη Μαύρη Θάλασσα και την Τουρκία. Αυτή η αμερικανική παρουσία, πρώτος εργοδότης των Κοσοβάρων, προσελκύει πελατεία στη μόλις συσταθείσα, ανεξάρτητη κυβέρνηση της Πρίστινα.

Με πιο σαφείς όρους, το Κόσοβο αποτελεί ένα παράρτημα της αμερικανικής επικράτειας στην Ευρώπη.

Η βούληση αυτή των ΗΠΑ, να αναμιχθούν στη ζώνη αυτή, εξηγείται λόγω της αποφασιστικής σπουδαιότητας της διοχέτευσης των υδρογονανθράκων με προέλευση την Κασπία θάλασσα, πιο συγκεκριμένα το Μπακού.

Ανάμεσα στους πολυάριθμους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου μπορούμε να σημειώσουμε το διαβαλκανικό Μπουργκάς-Βλόρα (=λιμάνι της Αλβανίας), το BTC (Μπακούν-Τσευχάν),το Blue Stream, το Nabucco,...ανταγωνιστικά του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου Southstream.</p<>

Η πολιτική των ΗΠΑ έχει στόχο να ελέγχει τα Βαλκάνια, περνώντας από την κεντρική Ασία μέχρι την Εγγύς Ανατολή. Αυτό επιχειρείται αναπόφευκτα με μία «βαλκανοποίηση» (κατακερματισμό) αυτής της ζώνης, σύμφωνα με την παλαιά καλή συνταγή του «διαίρει και βασίλευε».

Ο τεμαχισμός της Ευρώπης λόγω εφαρμογής των γερμανο-ευρωπαικών σεναρίων συνοδεύεται κι από τη βούληση να διασπασθούν τα κράτη της Εγγύς Ανατολής σε μία πληθώρα από εθνικές και θρησκευτικές οντότητες.

Η φιλοδοξία αυτή παρουσιάστηκε επίσημα στο στρατιωτικό περιοδικό AFJ (Armed Forces Journal) τον Ιούνιο του 2006 από την πέννα του Ralph Peters, παλαιού αξιωματικού πληροφοριών. Στην πράξη, οι εργασίες αυτές στηρίχθηκαν κατά πολύ στις αντίστοιχες του βρετανού ισλαμολόγου Bernard Lewis, προσκείμενου στους νέο-συντηρητικούς.(7).

Η σπουδαιότητα διασφάλισης της μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου ανάμεσα στην Εγγύς Ανατολή και τα Βαλκάνια εξηγεί επίσης την επιθυμία να στηθεί μία ευρω-περιοχή στη Μαύρη Θάλασσα.

Αυτή η αντίληψη καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των πολλαπλών συνεδριάσεων μεταξύ του πολύ ισχυρού Bruce Jackson, προσκείμενου στους νέο-συντηρητικούς κύκλους και των φορέων των ευρωπαιστών.

Όπως υποστηρίζει με σαφήνεια ο αντιπρόσωπος των ΗΠΑ: «Η Μαύρη θάλασσα αποτελεί το καινούργιο σημείο επαφής ανάμεσα στην ευρωατλαντική κοινότητα και τη μεγάλη Μέση Ανατολή». Κατά συνέπεια αντιλαμβανόμαστε καλύτερα την έμφαση που δίνεται στην ανεξαρτησία του Κοσόβου, το οποίο μέσω της αμερικανικής βάσης που διαθέτει θα αποτελέσει για την Ουάσιγκτον ένα πραγματικό αεροπλανοφόρο που θα «χτενίζει» κυριολεκτικά το σύνολο αυτής της ζώνης.

Τα γεγονότα που επέσπευσαν την ανεξαρτησία του Κοσόβου είχαν αναγγελθεί κατά την διάρκεια συσκέψεων των ευρωβουλευτών και των αντιπροσώπων του Κογκρέσσου των ΗΠΑ. Πράγματι μέσα στα πλαίσια του Transatlantic Legislators Dialogue (TLD) (Υπερατλαντικού Διαλόγου Νομοθετών) σε μία σύνοδο από τις 18 ως 21 Απριλίου 2006 στη Βιέννη, φάνηκε ήδη το κλίμα. Σύμφωνα με την τελική έκθεση του ΤDL: «Η αμερικανική αντιπροσωπεία επικεντρώνεται στο θέμα του Κοσόβου κι επισημαίνει ότι η ημι-ανεξαρτησία του Κοσόβου δεν είναι η πιο καλή επιλογή. Αντιθέτως θα πρέπει να εφαρμοσθεί η αυτοδιάθεση και η Σερβία να γίνει μία χώρα ομαλή, πλήρως ενταγμένη στη διεθνή κοινότητα».

Αυτή η ίδια αντιπροσωπεία δηλώνει: «Υπάρχει βεβαίως ένα ευρύτερο πρόβλημα: Θα πρέπει να διαθέτει κάθε γλώσσα, κάθε διάλεκτος και δική της σημαία και ανεξάρτητο κράτος;». Εν πάση περιπτώσει είναι πλέον κάπως αργά για να τα σκεφθούμε αυτά.

Η αναγνώριση της κυριαρχίας του Κοσόβου από τις βασικές δυνάμεις της Δύσης αποτελεί μία πραγματική καμπή στις διεθνείς σχέσεις. Σε συνέχεια του πολέμου του 1999, το Συμβούλιο Ασφαλείας με το ψήφισμα 1244 ανεγνώρισε την ακεραιότητα του σερβικού εδάφους, συμπεριλαμβανομένου και του Κοσόβου, το οποίο τύγχανε κάποιας ενισχυμένης αυτονομίας.

Η κατάφωρη παράβαση αυτού του ψηφίσματος κονιορτοποιεί το διεθνές δίκαιο. Προς τι λοιπόν να συντάσσονται ψηφίσματα που θα καταπατηθούν;

¶λλωστε, η αναγνώριση αυτού του κράτους ανοίγει διάπλατα το κουτί της Πανδώρας. Τι απάντηση να δοθεί στις άλλες περιοχές στην Ευρώπη και πανταχού ανά τον κόσμο, που επιθυμούν με τη σειρά τους να αποκτήσουν ανεξαρτησία;

Υπό το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης, εχθρού των Εθνών-Κρατών, η ανάδειξη αυτού του κράτους προδιαγράφει σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων ( domino effect) που θα καταλύσουν την εδαφική ακεραιότητα πολλών άλλων χωρών.

Ακόμη κι αν το επεδίωκαν,
δεν θα μπορούσαν να το πετύχουν καλύτερα. Αλλά ακριβώς πρέπει να πιστέψουμε ότι οι Αλ Καπόνε της παγκοσμιοποίησης το έπραξαν έχοντας πλήρη επίγνωση.

Στην ανατολή του 21ου αιώνα καμμία ανθρώπινη εξουσία δεν φαίνεται να είναι ικανή να αναχαιτίσει το κτίσιμο του πύργου της Βαβέλ.


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Εξόριστος



Ένταξη: 22 Ιαν 2007
Δημοσιεύσεις: 457

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Μάρ 10, 2014 10:29 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Θεωρούμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε ένα παλιό μας κείμενο (Απρίλιος 2008, τεύχος-27)
Η στρατηγική των προτεκτοράτων και ο καθεστωτικός φαταλισμός



Η Αμερικανική αυτοκρατορία και τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη της Ευρώπης προωθούσαν ως στρατηγικό στόχο το διαμελισμό των Βαλκανίων και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και τη δημιουργία προτεκτοράτων.

Οι αντιφάσεις αυτής της στρατηγικής δεν επέφεραν τα αναμενόμενα: Τη Ρωσία δεν την γονάτισαν. Αντίθετα την ισχυροποίησαν.

Τώρα επιτείνονται τα «βραχυκυκλώματα» αυτής της στρατηγικής των προτεκτοράτων και βαθαίνουν τα αδιέξοδα.


Η ισχυροποίηση της Ρωσίας πιέζει την αυτοκρατορία και την οδηγεί σε αντιφατικά αδιέξοδα, εφιαλτικά για τους λαούς των Βαλκανίων.

Έτσι από τη μια αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να σώσει τα υπάρχοντα προτεκτοράτα της (Σκόπια κ.α.) και από την άλλη προωθεί την εγκαθίδρυση καινούργιων προτεκτοράτων: Ανεξαρτησία του Κοσσόβου.

Αυτός ο φαύλος κύκλος της αυτοκρατορικής στρατηγικής των προτεκτοράτων αποτελεί σήμερα την εφιαλτική απειλή για τα έθνη-κράτη και τους λαούς.


Το Κόσσοβο πυροδοτεί
μια περαιτέρω κλιμάκωση αυτού του ιμπεριαλιστικού ολέθρου που οδηγεί σε νέες αιματοχυσίες και σε γενικευμένες απειλές πολεμικών πυρπολήσεων των λαών.

Η στρατηγική των προτεκτοράτων είναι σύμφυτη με την ιμπεριαλιστική λογική της αυτοκρατορικής Νέα Τάξης. Η βαθιά κρίση του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και ο εντεινόμενος ανταγωνισμός με τη νέα γιγάντωση της Ρωσίας οξύνει τις αντιφάσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, συνακόλουθα προσδίδει πυρετικούς ρυθμούς στην στρατηγική των προτεκτοράτων. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει άμεσα αυτούς τους κινδύνους. Ακόμα και η Τουρκία βρίσκεται στο «στόχαστρο» αυτής της στρατηγικής.

Η πρώτη, συνεπώς, «ζώνη» άμυνας κάθε χώρας, το στρατηγικό αίτημα κάθε έθνους-κράτους είναι η κατηγορηματική απόρριψη αυτής της αυτοκρατορικής στρατηγικής.

Όποια χώρα στα Βαλκάνια και στον ευρύτερο χώρο αποδέχεται αυτή τη νεοταξική στρατηγική των προτεκτοράτων, δηλαδή την αλλαγή συνόρων, δεν τη νομιμοποιεί απλώς, αλλά υπογράφει και τη θανατική καταδίκη της. Ανοίγει η ίδια το δρόμο για την κατάτμηση και των δικών της συνόρων...

Βαλκάνια: στην κόψη του ξυραφιού

Η αποδόμηση των Βαλκανίων και η αλλαγή συνόρων ήταν ο πρώτος στόχος του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ένας στρατηγικός στόχος που υπαγορευόταν από την ιμπεριαλιστική αναγκαιότητα «περίφραξης» και ασφυκτικής πίεσης των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Ο πλήρης έλεγχος των Βαλκανίων, μέσω της δημιουργίας νέων κρατών προτεκτοράτων, αποτελούσε για την καπιταλιστική Δύση και ιδιαίτερα για τον αυτοκρατορικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, το «όχημα» επέλασης, διείσδυσης και «κατοχής» των πρώην Σοβιετικών χωρών.

Οι βραχύχρονοι στόχοι επέτυχαν, αλλά οι μακρόπνοοι απέτυχαν. Η Ρωσία δεν διαλύθηκε, όπως προσδοκούσαν. Αντίθετα, αναζωογονήθηκε από την τέφρα της και τα αδιέξοδα της βαθιάς, δομικής καπιταλιστικής κρίσης την ισχυροποίησαν ξανά. Και το χειρότερο για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό είναι ότι με πανίσχυρο «όπλο» την ενέργεια, η Ρωσία κατακτάει ξανά το χαμένο έδαφος στα Βαλκάνια και μέσω αυτών διεισδύει ταχύτατα στην Ευρώπη, υποσχόμενη τεράστια κέρδη σε μεγάλες μερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου που ασφυκτιούν μέσα στις τανάλιες της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής κρίσης.

Η κατάσταση αυτή δεν οξύνει μόνο τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις (Ευρώπης-Αμερικής), αλλά προκαλεί και μια νέα οξύτατη συγκρουσιακή κατάσταση Αμερικής-Ρωσίας: Έναν νέο ψυχρό πόλεμο.

Αυτός ο νέος ψυχρός πόλεμος τοποθετεί τα Βαλκάνια στην κόψη του ξυραφιού. Η αμερικάνικη ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία απειλείται με κατάρρευση και επιδιώκει πάση θυσία τον ολοκληρωτικό έλεγχο των Βαλκανίων:

Την ενίσχυση και επέκταση των στρατιωτικοποιημένων προτεκτοράτων της. Θέλει να επιβάλλει, μέσω αυτών των προτεκτοράτων, την αυτοκρατορική της τάξη.

Η «τάξη», όμως, αυτή της Νέας Τάξης χτίζεται στην άμμο. Οι λαοί αρχίζουν να αφυπνίζονται, να οργίζονται και να αντιδρούν. Η ενίσχυση της Ρωσίας αλλάζει τα δεδομένα πάνω στη διεθνή σκακιέρα.

Οι αλυσιδωτές, επίσης, παρενέργειες που προκαλούνται από την προώθηση αυτής της στρατηγικής των προτεκτοράτων (Κόσσοβο) απειλούν όλα τα ιστορικά έθνη-κράτη και όλους τους λαούς της ευρύτερης περιοχής: Την Ελλάδα και την Τουρκία.

Τίποτε πλέον δεν μπορεί να είναι σίγουρο για την Αμερική και ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανοίξει ο Ασκός του Αιόλου με απρόβλεπτες διαστάσεις.

Βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού. Η μόνη πολιτική που μπορεί να οδηγήσει σε άμεση ήττα τον πλανητικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ είναι η αποφασιστική απόρριψη της αμερικανικής πολιτικής και η κατηγορηματική ΑΡΝΗΣΗ να αποδεχτούν οι λαοί την αλλαγή συνόρων:

Καμία αποδοχή των κατασκευασμένων ΝΑΤΟϊκών προτεκτοράτων και καμία νομιμοποίησή τους.
Κάθε συναλλαγή και ιδιαίτερα στη βάση ΝΑΤΟϊκών προτάσεων τα νομιμοποιεί. Και τέτοιου είδους συναλλαγές αγγίζουν τα όρια της ιστορικής προδοσίας όταν μπαίνουν σε διαπραγμάτευση τα ιστορικά, αγωνιστικά σου κεκτημένα και το όνομά σου!!!


Ο φαταλισμός των υποτακτικών

Σε άλλα κείμενα του τεύχους αυτού αναλύονται συγκεκριμένα τα ζητήματα τα σχετικά με το όνομα των Σκοπίων και την ανεξαρτησία του Κοσσόβου.

Εδώ τίθενται μεθοδολογικά. Δηλαδή όχι σαν ανεξάρτητα «εξαρτήματα» μιας ολότητας, αλλά σαν συνθετικά μέρη της ολότητας. Ο πλανητικός ιμπεριαλισμός και η στρατηγική των προτεκτοράτων αποτελούν ολότητα: Η ολότητα της νεοταξικής πολιτικής.

Δεν μπορούμε συνεπώς να αποσπάμε ένα «τεμάχιο», τα Σκόπια, να το απομονώνουμε από τη γενική ιμπεριαλιστική πολιτική και να το εξετάζουμε ξεχωριστά, έξω από το όλον. Η αναζήτηση μιας ορθής τακτικής είναι υποταγμένη στο στρατηγικό ζήτημα. Η τακτική υλοποιεί (δηλαδή προσαρμόζει πρακτικά) τη στρατηγική και δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτή.

Αυτά τα επισημαίνω γιατί κάποιες δυνάμεις της αριστεράς αποκόβουν μηχανικά τη στρατηγική από την τακτική. Ενώ είναι αντίθετες (έτσι λένε) στη στρατηγική των ΝΑΤΟΪκών προτεκτοράτων, αντίθετες στην αλλαγή συνόρων, υποκύπτουν και αποδέχονται τη συναλλαγή με τα Σκόπια και μια ονομασία που θα περιέχει «γεωγραφικά» τον όρο «Μακεδονία»!!!

Έτσι στην καθεστωτική «ομοφωνία» και «ομοψυχία» σχετικά με την αποδοχή του ονόματος «Μακεδονία» (με το σόφισμα του γεωγραφικού προσδιορισμού) προστίθενται κι αυτές.

Το να καταγγέλλεις από τη μια τη ΝΑΤΟϊκή στρατηγική των προτεκτοράτων και την αναδιάταξη των συνόρων και από την άλλη να διαπραγματεύεσαι με τα προτεκτοράτα και με τον πατρόνα τους, το ΝΑΤΟ, για όνομα «κοινής αποδοχής», αυτό αποτελεί μνημείο οπορτουνισμού. Είναι τέτοια οπορτουνιστική αθλιότητα που δείχνει ότι απλώς δημαγωγείς αντί-ιμπεριαλιστικά, ή εμπορεύεσαι τα ΑΝΤΙΝΑΤΟϊκά και αντινεοταξικά αισθήματα του ελληνικού λαού.

Μια τέτοια θέση δεν αποτελεί μόνο πολιτικάντικο καιροσκοπισμό. Αποτελεί και μια θέση θλιβερής, μοιρολατρικής υποταγής στο κατεστημένο.

Μια θέση που δεν πιστεύει στις λαϊκές δυνάμεις και σέρνεται, διαπραγματευτικά, πίσω από τις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις.

Έτσι, βλέπουμε κάποιες πατριωτικές «αριστερές» δυνάμεις, να κατασκευάζουν φαταλιστικούς μύθους για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα: την πολιτική τους γονυκλισία και υποταγή.

Μας μιλάνε για απομόνωση, για κινδύνους της μεγάλης Αλβανίας, για τον κίνδυνο του τούρκικου επεκτατισμού κ.λπ.

Αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν τα διδάγματα της ιστορίας. Η ιστορική θεωρία και εμπειρία δείχνουν ότι είναι οι υποχωρήσεις που αυξάνουν τους κινδύνους. Οι κίνδυνοι, όταν αποδέχεσαι τη διπλωματία και την πράξη των δυναστών, όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά μεγιστοποιούνται.

Όταν αποδέχεσαι την ιμπεριαλιστική απάτη της «αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων» και υποκύπτεις στα στρατηγικά σχέδια της Νέας Τάξης, ουσιαστικά υπογράφεις την καταδίκη σου, αφού αντιμετωπίζεις και στο χώρο σου τον κίνδυνο «αυτοδιάθεσης μειονοτήτων», υπαρκτών ή κατασκευασμένων...

Η φαταλιστική αυτή λογική, επειδή κινείται εντός του κατεστημένου διπλωματικού πλαισίου, δεν μπορεί να διακρίνει τη δυναμική που αναπτύσσεται στους λαούς των Βαλκανίων. Μια δυναμική που υπονομεύει αποφασιστικά την κυριαρχία της Δύσης.

Σε αυτό συμβάλλει καθοριστικά και η αλλαγή των διεθνών συσχετισμών με την ενδυνάμωση και τη διείσδυση της Ρωσίας στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη.

Τέλος, αντιμετωπίζει και η Τουρκία μεγάλους κινδύνους από τη Νεοταξική «διαλεκτική» της αλλαγής συνόρων και είναι περιπλεγμένη μέσα σε ένα δίκτυο εκρηκτικών και αξεδιάλυτων αντιφάσεων.
Οι περιοχές των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής κοχλάζουν και δεν μπορεί η πλανητική αυτοκρατορία να επιβάλει την «τάξη» της. Εκτός κι αν αποδεχτούμε μοιρολατρικά την αιματοβαμμένη «τάξη» της...

Ο μύθος της αυτοδιάθεσης


Το νεοταξικό ιδεολόγημα για την κατασκευή των προτεκτοράτων είναι η «αυτοδιάθεση των εθνών».

Η επαναστατική αυτή θέση των εθνικό-απελευθερωτικών κινημάτων αποτελεί σήμερα το όχημα της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής των προτεκτοράτων.

Η Αριστεροί παπαγαλίζοντας μια παλιά σωστή θέση, η οποία, όμως, σήμερα είναι μύθος και νεοταξικό ιδεολόγημα, προσδένονται στο άρμα του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού και αποτελούν την ιδεολογική εμπροσθοφυλακή του, με το αζημίωτο φυσικά: Γεμίσαμε επιδοτούμενες «αριστερές» κινήσεις που αγωνίζονται για την «αυτοδιάθεση» των εθνοτήτων και μειονοτήτων, συμβάλλοντας τα μέγιστα στον τεμαχισμό των ιστορικών εθνικών κρατών.

Ο μαρξισμός, όμως, δεν είναι δόγμα, πόσω μάλλον παπαγαλία λεκτικών σχημάτων. Η απαίτηση της μαρξιστικής θεωρίας είναι απόλυτη και σαφής: Οποιοδήποτε κοινωνικό πρόβλημα εξετάζεται αφού πρώτα τοποθετηθεί μέσα σε ορισμένα ιστορικά πλαίσια, στα πλαίσια της ιστορικής εποχής. Ύστερα λαμβάνονται υπόψη οι συγκεκριμένες ιδιομορφίες.

Το αίτημα για «αυτοδιάθεση», συνακόλουθα η δημιουργία εθνών κρατών είναι ιστορικά προσδιορισμένο και ανταποκρίνεται στην ανάγκη των εμπορευματικών καπιταλιστικών σχέσεων που θέλουν να απελευθερωθούν από τα μεσαιωνικά, φεουδαρχικά ή προκεφαλαιοκρατικά δεσμά.

Το εθνικό κράτος, σύμφωνα με τους θεωρητικούς του μαρξισμού, είναι η μορφή του κράτους που ανταποκρίνεται στην ανάγκη εδραίωσης, επιβολής και ανάπτυξης του καπιταλισμού κόντρα στις φεουδαρχικές ή προκεφαλαιοκρατικές «συνθήκες».

Ο Λένιν στο κείμενό του «σχετικά με το δικαίωμα των εθνών για αυτοδιάθεση» (αλλά και σε πολλά άλλα κείμενά του) αναπτύσσει διεξοδικά το ζήτημα. Επισημαίνει ιδιαίτερα τα ακόλουθα:

α). Το ιστορικό πλαίσιο των εθνικών κινημάτων: «Η εποχή της οριστικής νίκης του καπιταλισμού ενάντια στο φεουδαρχισμό ήταν συνδεδεμένη με εθνικά κινήματα».

β). Την οικονομική βάση των εθνικών κινημάτων, συνακόλουθα του έθνους κράτους.

Αυτή η βάση είναι οι εθνικές αστικές δυνάμεις της εμπορευματικής παραγωγής που αγωνίζονται να απελευθερωθούν από τη στενή φεουδαρχική αγορά και να αναπτύξουν την ανοικτή και ελεύθερη καπιταλιστική αγορά.

Το αίτημα, συνεπώς για «αυτοδιάθεση», συνακόλουθα τη δημιουργία εθνών-κρατών προϋποθέτει δύο βασικούς συντελεστές: [b]Φεουδαρχικές ή μισοφεουδαρχικές σχέσεις, δηλαδή προκαπιταλιστικές και την ύπαρξη εθνικής αστικής τάξης!!![/b]

Υφίστανται σήμερα στα Βαλκάνια αυτοί οι οικονομικοί και κοινωνικοί όροι;


Σήμερα ζούμε την εποχή των υπερεθνικών μονοπωλίων, μια ιστορική εποχή που χαρακτηρίζεται από την κατάτμηση και την άλωση των εθνών κρατών.

Τα νέα κράτη που δημιουργούνται δεν έχουν καμία εθνική οικονομική υπόσταση, είναι κράτη χωρίς εθνική αστική τάξη. Είναι στρατιωτικά μαφιόζικα προτεκτοράτα των πολυεθνικών, εκτελεστικά όργανα του πλανητικού ιμπεριαλισμού. Αυτές οι κρατικές κατασκευές οδηγούν τα πράγματα προς τα πίσω, σε ένα νέο Μεσαίωνα.

Διαλύουν τους λαούς και καθιστούν τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση ακόμα πιο δύσκολο.


Μέσα σε αυτή την αυτοκρατορική ιμπεριαλιστική εποχή της Νέας Τάξης το αίτημα για «αυτοδιάθεση των εθνοτήτων» δεν είναι απλώς μια χίμαιρα, αλλά στρώνει το έδαφος στην πλανητική ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα...


Απρίλιος 2008

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Μάρ 13, 2014 1:37 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Οι καταγέλαστοι …μανιακοί



Με τους καταγέλαστους δεν ασχολούμαστε. Γι αυτό δεν μας ενδιαφέρουν και τα αστεία ανέκδοτά τους. Χρήζουν ψυχιατρικής εξέτασης και όχι πολιτικής…

Είναι τέτοιες οι «επαναστατικές» τους ονειρώξεις και μονομανίες που έχουν μετατραπεί σε «βαποράκια» των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και σε προπαγανδιστές του πραξικοπήματος στο Κίεβο


Στα γεγονότα γυρνούν πεισματικά την πλάτη και θεωρούν κάθε τι που αποκαλύπτει την πραξικοπηματική φύση του καθεστώτος που έχει επικρατήσει στο Κίεβο …συνωμοσιολογία…


Λένε τα ίδια πράγματα με την Τιμοσένκο, τους νεοναζί του Κιέβου, τον Ομπάμα τη Μέρκελ και CIA, αφορίζοντας και βρίζοντας τις αντίθετες απόψεις σαν συνωμοσιολογικές…

Κυριολεκτικά Πόντιες πουτάνες και μάλιστα ψυχωτικές…

Τους αφήνουμε να βράζουν στην ψυχωτική αθλιότητά τους και στις διαστροφές των «επαναστατικών» τους ονειρώξεων…

Εξάλλου είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ανύπαρκτοι.
Προσπαθούν απλώς να ΥΠΑΡΞΟΥΝ για τους εαυτούς τους, με το να βρίζουν και να συκοφαντούν τους ΠΑΝΤΕΣ και τα ΠΑΝΤΑ: Κατατάσσονται στις πιο θλιβερές, ελεεινές και ψυχωτικές (αν όχι και ύποπτες) περιπτώσεις της ιστορίας…

Δεν μας απασχολούν λοιπόν…


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΜΟΥΡΑΛΩΦ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 16, 2014 8:43 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Τι κρίνεται στην Ουκρανία και η Αριστερά
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ



Όπως ανέφερα σε προηγούμενα άρθρα, η βασική αιτία για την σημερινή, κρίσιμη για όλους μας, σύγκρουση της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) με την Ρωσία ήταν το καίριο θέμα εάν η Ουκρανία θα ενταχθεί στην ΕΕ, όπως αγωνίζεται με κάθε μέσο να επιτύχει η Υ/Ε μέσα από το «πραξικόπημα από κάτω», ή αντίστροφα, στην Ευρασιατική Ένωση (Ευρασ. Έν.), όπως επιδιώκει η Ρωσία.
Και αυτό, γιατί τυχόν προσχώρηση της Ουκρανίας στην ΕΕ θα σήμαινε την ουσιαστική καταστροφή του σχεδίου για την Ευρασ. Έν., δηλαδή μια οικονομική ένωση που δυνητικά θα περιλάμβανε χώρες του τ. σοβιετικού μπλοκ, αλλά και χώρες με κοινούς δεσμούς με αυτό (ιστορικούς, πολιτικούς, πολιτιστικούς κ.λπ.), όπως η Ελλάδα.

Φυσικά, η προπαγάνδα της Υ/Ε, που υποστηρίζει και τμήμα της «αριστεράς», δεν μιλά για πραξικόπημα αλλά για ...επανάσταση (ΣΥΡΙΖΑ), ενώ άλλοι μιλούν για πραξικοπηματικού τύπου κυβερνητική αλλαγή μετά από μια "πολιτική σύγκρουση με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες" (ΑΝΤΑΡΣΥΑ ―συνιστώσες της οποίας έφθασαν στην αθλιότητα να χαρακτηρίζουν όργανα του Πούτιν όποιον μιλά για πραξικόπημα!).

Και, φυσικά, δεν λείπουν και οι «αναρχικοί» που παίρνουν παρόμοιες θέσεις, όπως η «αναρχοσυνδικαλιστική Διεθνής Ένωση Εργατών», η οποία (ακολουθώντας πιστά την Υ/Ε και το…ΝΑΤΟ) δηλώνει ότι «ο ρωσικός καπιταλισμός παραφυλάει για να χρησιμοποιήσει την αναδιανομή της εξουσίας στην Ουκρανία για να προωθήσει τα δικά του επεκτατικά σχέδια».

Αλλά και η θέση του ΚΚΕ (που δεν συγκρίνεται βέβαια με τις παραπάνω αθλιότητες) δεν παύει να είναι αποπροσανατολιστική, όταν χαρακτηρίζει την σύγκρουση ως «ενδοαστική αντίθεση ανάμεσα στους καπιταλιστές της Ουκρανίας (στην οποία) παρενέβησαν ΕΕ και ΗΠΑ σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία... για να μοιράσουν τις αγορές» ―καταλήγοντας σε μια απαράδεκτη στάση «ίσων αποστάσεων».

Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι η Ρωσία δεν είναι μια καπιταλιστική χώρα και ότι η υπό τον Πούτιν ηγεσία της δεν είναι μια αστική ελίτ.

Όμως, αυτό που έχει θεμελιακή σημασία είναι ότι ο στόχος της ελίτ αυτής είναι η δημιουργία, μέσω της Ευρασ. Έν., ενός εναλλακτικού πόλου, γεγονός που θα τορπίλιζε τον στόχο της Υ/Ε για παγκόσμια διακυβέρνηση, για την οποία από χρόνια μιλούν οι ένθερμοι υποστηρικτές της, όπως ο Βρετανοσιωνιστής θεωρητικός της ΝΔΤ Gideon Rachman.

Και η στάση αυτή της Ρωσικής ελίτ δεν εκπροσωπεί μόνο το τμήμα της που είναι ήδη ενσωματωμένο στην ΝΔΤ και επιδιώκει σχέση ισοτιμίας με την Υ/Ε (αντί για την σημερινή σχέση εξάρτησης στην οποία την τοποθέτησε η Υ/Ε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ).

Εκπροσωπεί επίσης ένα πελώριο άτυπο λαϊκό Μέτωπο ενάντια στην παγκοσμιοποίηση στο οποίο μετέχουν από κομμουνιστές, μέχρι εθνικιστές και ορθόδοξοι. Κάποιοι βέβαια από αυτούς αντιτάσσονται κυρίως στην πολιτιστική ομογενοποίηση που φέρνει η παγκοσμιοποίηση των υπερεθνικών επιχειρήσεων, αλλά και πολλοί άλλοι αντιτάσσονται στην ίδια την οικονομική παγκοσμιοποίηση διότι αντιλαμβάνονται ότι, με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές, η καταστροφή της παραγωγικής δομής της χώρας στην διάρκεια της «καταστρόικα», που την μετέτρεψε σε εξαγωγέα πρώτων υλών και ενέργειας, δεν αντιστρέφεται.

Με άλλα λόγια, το κίνημα αυτό στη Ρωσία, όπως και αντίστοιχα κινήματα στην Ουκρανία, αλλά και την Βενεζουέλα, την Συρία, το Ιράν κ.λπ., βλέπουν ότι μόνο η αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη, έξω από την ΝΔΤ, μπορεί να αποτρέψει την οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης παντού.

Και η Ευρασ. Έν. θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία αυτή διότι δεν είναι απλά μια «άλλη ΕΕ», όπως απληροφόρητες (ή εκ του πονηρού) «εξηγήσεις» υποστηρίζουν.

Αντίθετα με την ΕΕ που θεμελιώνεται στην σταδιακή εξαφάνιση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας των μελών, που είναι άνισα αναπτυγμένες χώρες με τεράστιες διαφορές στην ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα, η Ευρασ. Έν. ρητά προϋποθέτει την εθνική και οικονομική κυριαρχία κρατών-μελών που δεν θα χαρακτηρίζονται (για ιστορικούς λόγους) από παρόμοιες τεράστιες διαφορές στην ανταγωνιστικότητα.

Αυτό άλλωστε το έχουν ήδη δείξει τα μέλη της σημερινής Τελωνειακής Ένωσης που σχεδιάζεται να μετεξελιχθεί, το 2015, στην Ευρασ. Έν.

Η Ρωσία έχει επιβάλει σειρά κοινωνικών ελέγχων για την προστασία της οικονομίας της από την παγκοσμιοποιημένη αγορά, ακόμη και σε κατάφωρη παραβίαση των σχετικών κανονισμών του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (βασικού οργάνου της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) στον οποίο πρόσφατα προσχώρησε ―όπως απαιτούσε τμήμα της οικονομικής της ελίτ.

Αντίθετα, η σταδιακή εξαφάνιση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας των μελών της ΕΕ επιβάλλεται από τις υπερεθνικές επιχειρήσεις που την κυβερνούν, οι οποίες αποκλείουν κάθε σημαντικό κοινωνικό έλεγχο των αγορών.
Πράγμα που, σε μια ένωση χωρών με πελώριες διαφορές στα επίπεδα ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας, καταλήγει σε ένα αυτόματο μηχανισμό μεταφοράς οικονομικού πλεονάσματος από τον Νότο στον Βορρά, μέσα από τα τεράστια ελλείμματα στα Ισοζύγια Πληρωμών και τους Προϋπολογισμούς των ασθενέστερων οικονομικά χωρών, όπως η Ελλάδα.

Η θεμελιακή, επομένως, διαφορά μεταξύ ΕΕ και Ευρασ. Έν. είναι ότι ενώ η πρώτη εσκεμμένα υπονομεύει με κάθε τρόπο την εθνική και οικονομική κυριαρχία, με τελικό στόχο την άτυπη παγκόσμια διακυβέρνηση, η Ευρασ. Έν. θα έκανε δυνατή την οικονομική ένωση πραγματικά κυρίαρχων κρατών. Γι' αυτό και η Χίλαρυ Κλίντον (πιθανότατα επόμενη Πρόεδρος) κήρυξε από καιρό τον πόλεμο εναντίον της!

Τέλος, είναι φανερό ότι η Ευρασ. Έν. είναι ο μόνος τρόπος που ανοίγει τον δρόμο για συστημική αλλαγή-κάτι που αποκλείεται χωρίς την εθνική και οικονομική κυριαρχία που αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να τεθεί καν παρόμοιο θέμα. ΓιΆ αυτό και τα κομμουνιστικά κόμματα Ρωσίας και Ουκρανίας, που έχουν καταλάβει την σημασία της παγκοσμιοποίησης, αγωνίζονται σθεναρά υπέρ της Ευρασ. Ένωσης.

Αυτή είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία των λαών να ανατρέψουν τα σχέδια της Υ/Ε για παγκόσμια κυριαρχία, και αν η αντισυστημική Αριστερά εμμείνει στην βολική για το σύστημα θέση των ίσων αποστάσεων θα έχει ιστορική ευθύνη, όχι μόνο για την τελική αυτό-καταστροφή της αλλά, το κυριότερο, για τον πρωτόγνωρο Μεσαίωνα με «δημοκρατικό» μανδύα που ανατέλλει...

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2014/2014_03_16.html
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
για τακτικές ενημερώσεις επισκέπτεστε το πόρταλ μας!!! http://www.pd-antipagkosmiopoiisi.gr/
www.periektikidimokratia.org

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες