Η «ανάπτυξη» σκοτώνει όπως και η κρίση τους...

[ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ]

Η «ανάπτυξη» σκοτώνει όπως και η κρίση τους…
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος



ΡΕΣΑΛΤΟ: Ο Μπογιόπουλος τεκμηριώνει με ατράνταχτα στοιχεία τη διαλεκτική της καπιταλιστικής «ανάπτυξης».
ΤΩΡΑ αυτή η «διαλεκτική» αφού καταλήστευσε, δολοφόνησε και συρρίκνωσε τους εργαζομένους, επιβάλλοντας ένα καθεστώς νέας δουλείας, επεκτείνεται στην ΑΡΠΑΓΗ και ΔΗΜΕΥΣΗ των περιουσιών.
Οδεύουμε στον ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΟΛΕΘΡΟ της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» και η «αριστερά» απλώς σχολιάζει την πορεία προς τον ΟΛΕΘΡΟ και εμπορεύεται ΕΚΛΟΓΙΚΑ και με μικροκομματικούς ανταγωνισμούς τον όλεθρο.
Ο ΔΡΟΜΟΣ που αναχαιτίζει την πορεία του ολέθρου παραμένει κλειστός.
Και αυτός ο δρόμος είναι ο λαός στο ΔΡΟΜΟ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ…
********************************

Εσείς, το 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι που (σύμφωνα με το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ) είστε απλήρωτοι από έναν έως και 12 μήνες,
εσείς, το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι που ζείτε σε συνθήκες ανέχειας και κατάθλιψης,
εσείς, τα εκατομμύρια των Ελλήνων που (σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ) ζείτε κάτω από το όριο της φτώχειας,
εσείς, το 68% των Ελλήνων που (σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν) διαθέτετε εισόδημα κάτω από 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος που θεωρείται όριο της επίσημης φτώχειας,
καθώς και όλοι εσείς οι υπόλοιποι που δεν συμπεριλαμβάνεστε σε καμία στατιστική της εξαθλίωσης και του εξανδραποδισμού, κάντε… υπομονή.
Οσονούπω έρχεται η «ανάπτυξη»! Και μόλις έρθει η «ανάπτυξη», μόλις αυξηθεί ο «εθνικός πλούτος», τότε η «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» θα προχωρήσει σε «δίκαιη κατανομή» και όλοι θα λάβουν το αντίδωρο για τις θυσίες που κατέβαλαν στο βωμό της εξόδου από την κρίση.

Αυτό το παραμυθάκι, που ακούγεται ήδη πριν από το Καστελόριζο, όταν ο Παπανδρέου ανακοίνωσε την απόβαση της τρόικας στην Ελλάδα, επανέρχεται με δριμύτητα κάθε φορά που ο ελληνικός λαός καλείται να επωμιστεί τα όλο και πιο δυσβάσταχτα (και πάντα «τελευταία») νέα μέτρα.

Η αλήθεια είναι… ελαφρώς διαφορετική. Η αλήθεια είναι πως οι εργαζόμενοι δεν πληρώνουν μόνο την ύφεση. Πληρώνουν και την… «ανάπτυξη». Δεν πληρώνουν μόνο τα ελλείμματα. Πληρώνουν και τα… πλεονάσματα.
Μάλιστα τα προηγούμενα χρόνια οι εργαζόμενοι πλήρωναν την «ανάπτυξη» από τη θέση της «γενιάς των 700 ευρώ». Τώρα, την «ανάπτυξη», όποτε έρθει, θα την πληρώσουν από τη θέση της «γενιάς των 400 ευρώ» και έχοντας ως σημείο αναφοράς τα συντρίμμια από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τα ερείπια που έχουν σωρευτεί στο νεκροταφείο των εργασιακών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων.

Ας δούμε τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τις θεωρίες περί «ανάπτυξης» και περί «δίκαιης κατανομής του εθνικού πλούτου», αντλώντας μάλιστα στοιχεία βολικά για τεχνοκράτες όπως ο κ.Στουρνάρας. Δηλαδή στοιχεία της περιόδου από το 1990 µέχρι το 2007 που στην Ελλάδα οι αναπτυξιακοί δείκτες ευημερούσαν.

Πριν δηλαδή φουντώσει η κρίση και ενώ στο µεσοδιάστημα η Ελλάδα είχε γνωρίσει τόσο την φιλελεύθερη διαχείριση της ΝΔ όσο και την σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του ΠΑΣΟΚ.

Πάμε δηλαδή να δούμε πόσο δίκιο είχε ο Μαρξ όταν έγραφε πως στον καπιταλισμό «ο εθνικός πλούτος είναι ταυτόσημος µε τη λαϊκή φτώχεια» (Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόµος Α, σελ. 750, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή). Και αυτό ανεξάρτητα αν ο καπιταλισμός διέρχεται φάση κρίσης και ύφεσης ή φάση ανόδου και «ανάπτυξης».

1. Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δισ. ευρώ. Το 2007 ανήλθε στα 208 δισ. ∆ηλαδή, αυξήθηκε κατά 5,5 φορές.

2. Το 1990 –σύµφωνα µε τα στοιχεία της ICAP– τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν εκτιναχτεί στα 16 δισ. ευρώ. ∆ηλαδή, αυξήθηκαν κατά 28 φορές.

3. Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση µε το ΑΕΠ ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σηµαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.

4. Το 1990 το βασικό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη ήταν 15 ευρώ. Το 2007 το βασικό µεροκάµατο µόλις και µετά βίας είχε φτάσει στα 30 ευρώ.

5. Σύµφωνα µε την έκθεση της ICAP για το 2006, ο ρυθµός αύξησης των προ φόρων κερδών των ΑΕ και ΕΠΕ στην Ελλάδα ήταν της τάξης του 60%, όταν την ίδια χρονιά το ΑΕΠ αυξήθηκε 4%. ∆ηλαδή τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν 15 φορές ταχύτερα απ’ ό,τι αυξήθηκε το ΑΕΠ της χώρας και 5 φορές ταχύτερα απ’ ό,τι αυξήθηκαν τα κέρδη των επιχειρήσεων στην υπόλοιπη ΕΕ. Σύµφωνα µε τα ίδια στοιχεία, το 2006, παραµονές της κρίσης, τα μονοπώλια κέρδιζαν ανά εργαζόµενο 44.000 ευρώ.

6. Ειδικά το διάστημα 1997-2007 το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 45%. Όμως την ίδια περίοδο το δηµόσιο χρέος όχι µόνο δε µειώθηκε αλλά πολλαπλασιάστηκε, αφού η αύξηση της «πίτας» (που δεν πήγε σε μισθούς και συντάξεις) κόπηκε σε µεγάλα κοµµάτια και µοιράστηκε µε τη µορφή φοροαπαλλαγών, «κινήτρων», υπερκερδών και προνοµίων στο µεγάλο κεφάλαιο.

Από τα παραπάνω ας κρατήσουμε ένα βασικό συμπέρασμα: Σε µια περίοδο που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες, ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε µε τη δουλειά του την περίφημη «πίτα».

Η Ελλάδα γνώρισε «ανάπτυξη». Όμως:

α) Η υπερδεκαπενταετής «ανάπτυξη» δεν απέτρεψε την κρίση.

β) Ενώ από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας τα κέρδη της τάξης των εχόντων και κατεχόντων αυξήθηκαν κατά 28 φορές (!), ο λαός είδε τον κατώτατο μισθό του να αυξάνει μόνο κατά 1 φορά!

Κάπως έτσι ο εργαζόμενος, παρά την «ανάπτυξη» και την «αύξηση του εθνικού πλούτου», έφτασε να ζει (στοιχεία ΙΝΕ/ΓΣΕΕ) σε συνθήκες που σε αποπληθωρισµένες τιμές ισοδυναμούσαν µε το ότι η αγοραστική του δύναµη έπεσε στα επίπεδα του 1984!



Αυτός είναι ο τρόπος µε τον οποίο συντελείται η αρπαγή του λεγόμενου «εθνικού εισοδήματος» τόσο κατά την περίοδο της «ανάπτυξης», όσο και κατά την περίοδο της κρίσης.

Έτσι συντελείται το «µοίρασµα» της «πίτας» ανάµεσα στους πληβείους, από τη µια µεριά, και στους πατρικίους, από την άλλη, που, αφού έχουν κατατροπώσει τους πληβείους, κατόπιν αλληλοσπαράσσονται για το ποιος θα αποσπάσει το µεγαλύτερο µερίδιο από τα «λάφυρα». Και τούτο γιατί, όπως συμβαίνει παντού στον καπιταλιστικό κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα, σε ό,τι αφορά στο εθνικό εισόδημα «το µοίρασµα δεν µπορεί να γίνει διαφορετικά παρά ‘‘σύµφωνα µε τη δύναµη’’...» (Λένιν, Άπαντα, τόµος 26, σελ. 361, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

Συνεπώς, όσο η πολιτική δύναμη και ο έλεγχος της οικονομίας δεν θα βρίσκεται στα χέρια εκείνων που παράγουν και δημιουργούν τον πλούτο, αλλά στα χέρια εκείνων που αποµυζούν και σφετερίζονται τον παραγόμενο πλούτο, τότε: Οι μεν πρώτοι θα συνεχίσουν να αλέθονται στις μυλόπετρες, είτε πρόκειται για τις μυλόπετρες της ύφεσης, είτε για τις μυλόπετρες της «ανάπτυξης». Οι δε δεύτεροι θα συνεχίσουν να βάζουν τους οικονοµικούς και πολιτικούς µπιστικούς τους, (δηλαδή τα golden boys τους), να ισχυρίζονται ότι τα δηµόσια χρέη και οι κρίσεις δεν προκαλούνται από τα κέρδη της πλουτοκρατίας, αλλά από τους µισθούς και τις συντάξεις του λαού. Και ότι είναι οι μισθοί και οι συντάξεις του λαού που «πρέπει» να περικοπούν για να έρθει μια νέα «ανάπτυξη». Αυτό, φυσικά, που δεν λένε είναι ότι η νέα τους «ανάπτυξη», θα είναι τόσο «φιλολαική», τόσο «δίκαιη» και τόσο «σταθερή», όπως ακριβώς ήταν και η προηγούμενη «ανάπτυξη», που έφερε την κρίση…

ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/195538,H_%C2%ABanaptyxh%C2%BB_skotwnei_opws_kai_h_krish_t.html

[ΘΥΜΙΟΣ]

Άλλος δρόμος από το λαό στο ΔΡΟΜΟ δεν υπάρχει…



Συνεχίζεται με αμείωτη ένταση το θέατρο της «σθεναρής» διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και την τρόικα!!!

Η αρχιδωσίλογη κακουργία (Βενιζέλος) λεονταρίζει δηλώνοντας ότι προτιμάει να πέσει η κυβέρνηση παρά να …συμφωνήσει με την τρόικα, δηλαδή παρά να ψηφίσουν τα συμφωνηθέντα!!!

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο νέος Μητσοτάκης (έχει διδαχτεί τέλεια από τον πατέρα του). Δήλωσε και αυτός ότι «αν είναι να πέσει η κυβέρνηση, ας πέσει μαχόμενη»!!!

Οι προπαγανδιστικές μήτρες του καθεστωτικού δωσιλογισμού (ΜΜΕ) …αμύνονται και αυτές «σθεναρά». Η «τρόικα το παράκανε μας λένε» και θέτουν …απαραβίαστες «κόκκινες γραμμές»: Πάντα πριν από κάθε νέα συμφορά χαράσσονται «κόκκινες γραμμές», για να παραβιαστούν…

Αυτή τη φορά συνοδεύονται (οι «κόκκινες γραμμές»)και από «εγγυητές». Προβάλλεται από τα ΜΜΕ το ΠΑΣΟΚ σαν «εγγυητής» των «κόκκινων γραμμών»: τέτοια «εγγύηση»…

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα άθλια, κακόγουστη και ελεεινή παράσταση δωσίλογου θεατρινισμού. Τα νέα μέτρα έχουν συμφωνηθεί, αλλά επειδή απειλούν με πτώση τα κυβερνητικά ανδρείκελα επιδιώκεται, μέσα από αυτά τα σώου της «αντίστασης» στην τρόικα, να αποπροσανατολίσουν και να προετοιμάσουν το έδαφος της μοιραίας αποδοχής, του αναπόφευκτου…

Οι λεονταρισμοί τους βεβαίως έχουν και το στοιχείο της δωσίλογης υστεροβουλίας. Δηλαδή αποσκοπούν και σε κάποιο σχετικό ξέπλυμά τους, διότι έχουν συνειδητοποιήσει ότι η εφαρμογή των μέτρων που έχουν συμφωνήσει (να μην το ξεχνάμε) πιθανότατα να αποτελέσει και τη ληξιαρχική πράξη της πτώσης τους.

Τα νέα δολοφονικά, συμφωνηθέντα μέτρα είναι κατά κύριο λόγο: Αρπαγή και δήμευση περιουσιών, απελευθέρωση των απολύσεων, ολοκληρωτικές ανατροπές στα εργασιακά και Ασφαλιστικά, ισοπέδωση της Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας, ιδιωτικοποιήσεις κ.α…

Όλα αυτά τα μέτρα αποτελούν στρατηγικές συνιστώσες του ευρώ-φασισμού, εντασσόμενες μέσα στον κεντρικό στρατηγικό στόχο: Της ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΣ, αποικιοκρατικής αναδιάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας…

Η σημερινή κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι ΑΔΙΕΞΟΔΗ και διαρκώς εντείνεται και βαθαίνει.

Αυτό οδηγεί σε μια χωρίς ιστορικό προηγούμενο κερδοσκοπική απληστία, σε μια κερδοσκοπική λεηλασία και ΑΡΠΑΓΗ (από τις πλανητικές, αλλά και εγχώριες μαφίες του χρήματος) των ΠΑΝΤΩΝ.

Δεν αρκούνται πλέον στην καταλήστευση της Εργασίας. Αυτήν την «εκτέλεσαν» και δεν επέφερε καμία γιατρειά…

Τα αποθέματα από τη ληστεία της Εργασίας έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Και τους εργαζόμενους τους έχουν συρρικνώσει δραματικά και τους μισθούς τους έχουν ρίξει στα όρια της πείνας και της ολοκληρωτικής εξαθλίωσης και εξόντωσης των εργαζομένων…

Εδώ έχουν στενέψει τα περιθώρια για μεγάλες κερδοσκοπικές συσσωρεύσεις των αρπακτικών.

Τα περιθώρια που έχουν απομείνει για τέτοιες μεγάλες κερδοσκοπικές συσσωρεύσεις βρίσκονται στην ΑΡΠΑΓΗ της ατομικής ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ, στην ΑΡΠΑΓΗ των περιουσιών και φυσικά στην ΑΡΠΑΓΗ της Δημόσιας περιουσίας: Στην ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ και βάναυση αποικιοκρατικοποίηση της Ελλάδας…

Αυτόν το στρατηγικό στόχο έχουν οι μαφιόζοι του χρήματος…

Και αν ο λαός δεν τους γκρεμίσει, εάν η χώρα μας δεν βγει έξω από τις τανάλιες της ΕΕ και του Ευρώ, αυτόν τον στόχο θα τον υλοποιήσουν ή με αυτούς του δωσίλογους ή με τους επόμενους…

Αυτή η «αριστερή αντιπολίτευση» στρώνει το έδαφος σε αυτόν το Μεσαιωνικό ΕΦΙΑΛΤΗ και τον ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ, διότι με την ΑΠΑΤΗ των εκλογικών διαδικασιών και ΕΝΤΟΣ του πλαισίου της ΕΕ και του Ευρώ, μοιραία επιβάλλονται οι στρατηγικές επιλογές του 4ου Ράιχ, της ΕΕ και του ευρώ.

Δεν μπορεί να ανατρέψεις τις «αναγκαιότητες» του καπιταλισμού στην περίοδο της επιθανάτιας κρίσης του, λειτουργώντας μέσα στα πλαίσια αυτών των στρατηγικών επιλογών του, σαν πολιτικό εξάρτημα αυτής της κρίσης του συστήματος: Της κρίσης κατάρρευσής του…



Και κάθε «διαπραγμάτευση» μέσα στο «λάκκο των λεόντων» είναι για το θεαθήναι: Μια θεατρική παράσταση…

Μόνο ο λαός στο ΔΡΟΜΟ και η οργάνωση της ΟΡΓΗΣ του στο δρόμο είναι ο ΔΡΟΜΟΣ της ανατροπής των σχεδιασμών του ευρω-φασισμού, των στρατηγικών της ολοκληρωτικής βαρβαρότητας και κτηνωδίας.

Άλλος δρόμος από το ΔΡΟΜΟ δεν υπάρχει…

[ΡΕΠΟΡΤΕΡ]

Το μαγκάλι της κοινωνίας



Μια 53xρoνη μάνα από τη Σερβία θρηνεί τη 13xρoνη κόρη της που έχασε εξαιτίας των αναθυμιάσεων από τα αναμμένα κάρβουνα ψησταριάς που, μέσα στην απόγνωση και στη φτώχεια της, τοποθέτησε μέσα στο διαμέρισμα για να ζεσταθούν.

Το ηλεκτρικό ήταν κομμένο και χρήματα δεν υπήρχαν. Η τραγική μάνα λιποθύμησε από τις αναθυμιάσεις, η μοίρα όμως έτσι τα έφερε ώστε η ίδια συνήλθε για να αντικρίσει τη μικρή της κόρη, το στερνοπαίδι της, να κείτεται άψυχη. Ενα ακόμη θύμα του ακήρυχτου πολέμου κατά των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, που βρίσκεται...
σε πλήρη εξέλιξη από το 2010.

Ολη η Ελλάδα σήμερα θρηνεί μαζί με την 53χρονη Σέρβα. Θρηνεί για το κορίτσι που έχασε τόσο πρόωρα και άδικα τη ζωή του χωρίς να έχει προλάβει να χαρεί τη φωτεινή πλευρά της ζωής, παρά μόνο να ζήσει τη μαύρη φτώχεια, την ανεργία της μάνας και τις στερήσεις.

Θρηνεί, αν και κανονικά θα έπρεπε να εξοργίζεται και να επαναστατεί κατά των πραγματικών υπαιτίων, αυτών δηλαδή που οδήγησαν μια ολόκληρη κοινωνία στην εξαθλίωση και την απελπισία.

Θρηνεί αν και θα πρέπει να κοιταχτεί στον καθρέφτη χωρίς εφησυχασμούς ή φθηνές δικαιολογίες και να αναλάβει επιτέλους την ευθύνη για την απανθρωπιά και την κατάντια που μας περιβάλλουν.

Διότι η ελληνική κοινωνία και μόνον αυτή επέλεξε όσους σήμερα την κυβερνούν και είναι αυτή που επέτρεψε και συνεχίζει να επιτρέπει στους ανεκδιήγητους πολιτικούς νάνους της χώρας να κρατούν στα χέρια τους την εξουσία και την τύχη όλων μας σε αυτές τις μεγάλες ώρες.

Παράδοξο. Στη Σερβία της περιόδου των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του σερβικού κράτους, έχασαν τη ζωή τους περίπου τέσσερις χιλιάδες άτομα, στρατιώτες και πολίτες.

Στην Ελλάδα του Μνημονίου και της τρόικας μόνον από τις αυτοκτονίες περισσότεροι από τέσσερις χιλιάδες χάθηκαν και άγνωστος αριθμός συμπατριωτών μας έχουν αρρωστήσει ή έχουν χάσει τη ζωή τους από τη φτώχεια και από την αδυναμία να αντεπεξέλθουν στα έξοδα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Μετράμε περισσότερες απώλειες χωρίς να έχουμε πολεμήσει καν, όπως έκαναν οι Σέρβοι, όσο και εάν αυτό που ζούμε δείχνει να είναι κανονικός πόλεμος, άλλου τύπου, αλλά με τις ίδιες φοβερές επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων.

Η κοινωνία παραπλανήθηκε, αλλά τώρα γνωρίζει. Και το ερώτημα που απευθύνεται προς αυτήν είναι σαφές και αμείλικτο: Ως πότε θα ανέχεται να πεθαίνουν αθώα παιδιά από το κρύο, να αρρωσταίνουν από τον υποσιτισμό; Χωρίς αντίδραση. Χωρίς αντίσταση. Χωρίς ντροπή.

Από enet
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2013/12/blog-post_1042.html

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Μαγκάλι…
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος


«Η φτώχεια είναι η χειρότερη μορφή βίας»
(Μαχάτμα Γκάντι)

Τον περασμένο Μάρτη ήταν τα δυο παιδιά, οι δυο φοιτητές, στη Λάρισα. Τότε κάτι καθίκια (σσ: ελπίζουμε να θεωρούν αρκούντως «λαϊκιστικό» τον χαρακτηρισμό μας) είχαν πει ότι η αιτία του θανάτου τους δεν ήταν η οικονομική δυσπραγία. Οτι δεν ήταν το μαγκάλι της φτώχειας που σκότωσε τους φοιτητές.

Αλλά η ελλιπής… παιδεία τους καθώς δεν γνώριζαν τις βλαβερές συνέπειες του μονοξειδίου του άνθρακα! Χτες ήταν το 13χρονο παιδί στη Θεσσαλονίκη. Τα καθίκια – μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές – δεν είχαν μιλήσει. Θα είχε μεγάλη σημασία η γνώμη τους. Ειδικά η γνώμη τους για τις βλαβερές συνέπειες του άνθρακα, όταν έρχεται σε επαφή με την ανεργία και με το κομμένο λόγω ανέχειας ηλεκτρικό ρεύμα…



Η χτεσινή τραγωδία αναδεικνύει τη συνολική τραγωδία και τη συνολική απειλή που βιώνουμε.

Η απειλή, η τραγωδία, είναι όλα όσα ζούμε, όλα όσα «μαύρα» και «κανιβαλικά» μας περιβάλλουν, να τα… συνηθίσουμε!

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, τελικά, δεν είναι να έχουν γεμίσει τα πάρκα και οι πλατείες με άστεγους. Δεν είναι να ψάχνεις δουλειά για 300 και 400 ευρώ το μήνα. Δεν είναι να ψάχνουν άνθρωποι φαγητό στα σκουπίδια και στα συσσίτια. Δεν είναι το μισό εκατομμύριο παιδιά που γεμίζουν τις στατιστικές της ασιτίας. Δεν είναι ότι στην Ελλάδα του 2013 πεθαίνουν άνθρωποι από τα μαγκάλια.

Η μεγάλη τραγωδία, εκείνο που θα προκαλέσει μη αναστρέψιμη βλάβη, θα είναι να μας μάθουν ως κοινωνία να ζήσουμε υποκύπτοντας και αποδεχόμενοι πως όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι… «κανονικά»!

Αν κατορθώσουν όλη αυτή την απανθρωπιά να τη συνηθίσουμε, αν καταφέρουν να μας κάνουν να αποδεχτούμε ότι όλα αυτά είναι «κανονικά», ότι είναι «κανονικό» πράγμα να πεθαίνουν άνθρωποι από μαγκάλια, ότι είναι «κανονικό» πράγμα οι άστεγοι και οι ζητιάνοι στους δρόμους, ότι είναι «κανονικό» πράγμα η ασιτία, ότι είναι «κανονικό» πράγμα η φτώχεια, ότι είναι «κανονικό» πράγμα οι αυτοκτονίες, ότι είναι «κανονικό» πράγμα η χαμοζωή η δική μας ή του διπλανού μας, τότε δεν θα έχουν απλά νικήσει. Θα μας έχουν κατατροπώσει. Θα μας έχουν τσακίσει. Θα μας έχουν συντρίψει. Κι απ’ έξω κι από μέσα μας. Γιατί τελικά υπάρχει κάτι χειρότερο, υπάρχει κάτι πιο επικίνδυνο από τη δυστυχία: Να συνηθίσεις τη δυστυχία. Υπάρχει κάτι χειρότερο, έγραψε ο Καμύ στην «Πανούκλα», από την πανούκλα. Να συνηθίσεις την πανούκλα.

Η «πανούκλα» τους δεν είναι κάτι το «κανονικό». Ο κόσμος τους δεν είναι «κανονικός». Ότι πριν από μισόν αιώνα ο άνθρωπος πάτησε στη Σελήνη, αλλά μισόν αιώνα μετά, σε συνθήκες πρωτόγνωρων επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων, η μισή ανθρωπότητα δεν μπορεί να εξασφαλίσει ένα πιάτο φαΐ, δεν είναι «κανονικό». Δεν είναι «κανονικό» στη χώρα με τους πιο πλούσιους εφοπλιστές στον κόσμο, το 68% των Ελλήνων να ζει στα όρια και κάτω από τα όρια της φτώχειας. Δεν είναι «κανονικό» στη χώρα των επιδοτούμενων τραπεζών με 200 δισ. ευρώ, να σε χρεοκοπούν και να σου λένε ότι σε «σώζουν». Δεν είναι «κανονικό» να σε έχουν φτωχοποιήσει και να θέλουν να σου βγάλουν και το σπίτι σε πλειστηριασμό. Δεν είναι «κανονικό» να σε απολύουν και να σου λένε ότι τίθεσαι σε «διαθεσιμότητα». Δεν είναι «κανονικό» να βλέπεις τα παιδιά σου να μεταναστεύουν. Δεν είναι «κανονικό» να μετράμε νεκρούς από τις αναθυμιάσεις των μαγκαλιών. Δεν είναι «κανονικό» σε χίλιες οικογένειες την ημέρα να κόβεται το ρεύμα. Δεν είναι «κανονικό» οκτώ στους δέκα Έλληνες να μην μπορούν να αγοράσουν πετρέλαιο θέρμανσης. Στον αιώνα της πληροφορικής και της βιοτεχνολογίας, στην Ελλάδα και στον κόσμο, οι ανισότητες, η ανελευθερία, ο καταναγκασμός, η μετατροπή του ανθρώπου σε στατιστικό υπόδειγμα της δυστυχίας, αποτελούν παγκοσμιοποιημένο δόγμα. Ένα δόγμα που διεκδικεί να επιβάλλεται ως «ρεαλισμός» και ως «λογικός μονόδρομος» μέσα από τη διαστρέβλωση, την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση, την καταστολή, τον εκβιασμό, την τρομοκρατία. Ε, λοιπόν, αυτό δεν είναι «κανονικό»!

Ακούγεται και ξανακούγεται: «Και τι να κάνουμε;».

Αλλά γιατί θα πρέπει να μας πει κάποιος τρίτος, κάποιος άλλος, «τι να κάνουμε»; Γιατί πρέπει να αναθέσουμε σε κάποιον «σωτήρα» ό,τι ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί πρέπει και μπορούμε να κάνουμε. «Τι να κάνουμε», λοιπόν: Μα να αντιμετωπίσουμε ξανά τον «ρινόκερο»! Ναι, τον «ρινόκερο». Όπως ο Μπερανζέ, ο ήρωας του Ιονέσκο, που αρνήθηκε την «κανονικότητα» της κτηνωδίας. Που έμεινε όρθιος όσο κι αν έβλεπε τους γύρω του να συνθηκολογούν με τη δυστυχία. Να μετατρέπονται σε δούλους υποταγμένους στους νόμους της ζούγκλας. Να ενσωματώνονται, να προσαρμόζονται στη φρίκη και να μεταλλάσσονται. Να γίνονται ο ένας μετά τον άλλον ρινόκεροι. Να ενστερνίζονται την ασχήμια και να παραιτούνται από κάθε διάθεση αντίστασης. Να αποδέχονται ότι θα ζήσουν με τα λίγα χωρίς να διεκδικούν ό,τι τους ανήκει. Να υποτάσσονται στο φόβο και στη «μοίρα». Να αρνούνται τη δυνατότητα να σηκώσουν ανάστημα απέναντι στο «ζωώδες», στο παράλογο, στο απεχθές, στο ψεύτικο, στο βάρβαρο.

Σε μια πόλη που ο ένας μετά τον άλλο μεταλλάσσονται σε ρινόκερους, ο Μπερανζέ, κόντρα στην «κανονικότητα» της κτηνωδίας, κραυγάζει: «Ενάντια σε όλο τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σε όλον τον κόσμο, δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος και μέχρι να ‘ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι, δεν θα συνθηκολογήσω»!

Ο Μπερανζέ -ο καθένας από εμάς δηλαδή- πρέπει να ξαναβρεί τη φωνή του. Να ορθώσει το ανάστημα του. Όχι μόνο για λόγους ατομικής αξιοπρέπειας. Όχι μόνο ως υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας ή πολύ περισσότερο σαν επίδειξη ότι «ξεχωρίζουμε» από όσους δεν αντέχουν το βάρος και γονατίζουν.

Πρέπει να παραμείνουμε όρθιοι, να μη συνθηκολογήσουμε, να μην συνηθίσουμε - αυτός είναι ο πραγματικός μονόδρομος - γιατί μόνο έτσι θα πάρει σάρκα το «ένας για όλους και όλοι για έναν». Γιατί αυτή είναι η πρώτη και αναγκαία συνθήκη να σηκώσουμε και τους άλλους και να σμίξουμε τον κόσμο στο μέγα πολιτικό πρόσταγμα του καιρού μας: Να απαλλαγούμε απ΄ ό,τι μας σκοτώνει κι απ’ ό,τι μας αποκτηνώνει. Αυτό είναι το κανονικό! Να μείνουμε όρθιοι και ανυποχώρητοι, οικοδομώντας μια λαϊκή ενότητα που δεν θα εκφράζει τίποτα λιγότερο από την (αδιαπραγμάτευτη) άρνηση - εμείς, τα παιδιά μας, οι σύντροφοί μας στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στη γειτονιά, στο σχολείο - να ζήσουμε συμβιβασμένοι με τα μαγκάλια. Με τα μαγκανοπήγαδα. Με τις αναθυμιάσεις. Και με την «κανονικότητα» της κτηνωδίας τους.

ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/195818,Magkali.html

[Ραμπελαί]

Χειμώνας… χωρίς ρεύμα και θέρμανση!



ΠΗΓΗ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2013/12/blog-post_8369.html
_________________
Η ψυχή που ξέρει να γελά είναι πιο
ανθρώπινη από αυτή που κλαίει.

[Ροβεσπιέρος]

Η σπορά του Αλάριχου
Στάθης



Κάθε μέρα
μιλάμε για το επόμενο χειρότερο που έρχεται να μας συμβεί κι αφομοιώνουμε το προηγούμενο χειρότερο που μας έχει συμβεί.

Τώρα τρέμουμε για τους πλειστηριασμούς που έρχονται και τις ομαδικές απολύσεις, χωνεύοντας τις καταστροφές που μας έχουν ήδη βρει, το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, το 1 εκατομμύριο απλήρωτους, τα 914.000 νοικοκυριά που ζουν(;) στο όριο και κάτω απ’ το όριο της φτώχειας - ζέχνει αυτή η ιστορία.

Βγαίνει ο τάδε ΠΑΣΟΚος βουλευτής «στο κλαρί», χτυπάει τα στήθια του σαν γορίλας ο κάθε Νεοδημοκράτης κι ωρύονται και οι δύο ότι δεν θα αφήσουν τους πλειστηριασμούς να συμβούν, ενώ έχουν ξεπατώσει τα οικογενειακά εισοδήματα, ενώ έχουν φορολογήσει τη μάνα τους και τον πατέρα τους, ενώ έχουν ευνουχίσει την εργατική νομοθεσία, ενώ έχουν στείλει την ασφάλιση στα θυμαράκια, ενώ έχουν νεκρώσει την αγορά - ζέχνει αυτή η πολιτική.

Ζέχνει δηλητήριο από μαγκάλι - βρωμάει το χνώτο της χρηματίλα. Γύρω στα 560.000 ευρώ χρωστάει η Ν.Δ. στη ΔΕΗ, χίλια χρώσταγε η Σέρβα μάνα, «κοριτσάκι με τα σπίρτα» έγινε η κόρη της, κι όποιος κάνει τέτοιες συγκρίσεις είναι... λαϊκιστής.

Σωρός ερειπίων η χώρα, αλλά έχει τον «σεβασμό του Σόϊμπλε». Γιατί να μην έχουν τον «σεβασμό» του αρχικαλικάντζαρου των Τραπεζών εκείνοι που ξεπουλάνε ανθρώπους και πόρους; Τον «σεβασμό»!

τρόπος του λέγειν - ένας ακόμα ευφημισμός. Ποιος «σέβεται» τα ανδρείκελά του; Ποιος σέβεται αυτούς που διατάσσει; Τι σεβασμό να διεκδικήσουν απ’ τ’ αφεντικό τους σμπίροι, μπράβοι και μαχαιροβγάλτες;

Ή μήπως δεν είναι μαχαιροβγάλτες αυτοί που κόβουν τους μισθούς, κόβουν το ρεύμα σε καρκινοπαθείς, στέλνουν τα παιδιά πεινασμένα στα σχολεία;

Ή μήπως όλα αυτά γίνονται ως εκ τύχης; δεν είναι αυτά τα έργα του κ. Σαμαρά, του κ. Βενιζέλου, του κ. Στουρνάρα κι όλου του θλιβερού συφερτού που τους στηρίζει; Δεν φταίει ο κ. Σαμαράς για το μαγκάλι; ποιος φταίει; οι κώνωπες που ζουν στους ουρανούς όταν κάνει ζέστη και δεν φυσάει;

Ή μήπως πρέπει να το «βουλώσουμε», κατά την προτροπή του κεντροαριστερού στον καφενέ μας, και να μη λαϊκίζουμε με τον θάνατο! Να το «βουλώσουμε», χρυσέ μου;! να περάσει ο φόνος στη μούγγα;!

Ζέχνει αυτή η γούρνα, μα
ποιο πολύ ζέχνεις εσύ άμωμε-του-αίματος-υποστηρικτή-των-φονιάδων. Κάλπικο λουστρίνι παπουτσάκι, που ανατριχιάζεις όταν διαδηλώνουν 500 καθαρίστριες και 1.000 σχολικοί φύλακες, αν δεν τους σπάσουν τα ΜΑΤ το κεφάλι. Τι άλλο από εχθροί του έθνους είναι οι καθαρίστριες, οι γιατροί κι όποιος άλλος πετσοκόβεται; τι άλλο από συντεχνίες και κομματικοί πελάτες; - ποιανών κομμάτων άραγε; Και τώρα, όταν τους αποκεφαλίζετε έναν έναν κλάδο όλους με τη σειρά τους, ταυτοχρόνως
εξαγγέλλετε -ω, Χαράς Ευαγγέλια!- 7.400 νέες θέσεις εργασίας για πέντε (ολόκληρους, παρακαλώ) μήνες με 427 ευρώ καθαρά -ω, ακάθαρτοι- για τα μειράκια και 490 ευρώ για τους πιο σιτεμένους.

Θα σας πάρει ο διάολος και θα ’ναι μέρα μεσημέρι.

Καταστρέφετε τα νοικοκυριά σαν να περαιώνετε γενοκτονία, και με γλώσσα Βέρμαχτ, νηφάλια και ψύχραιμα οι Γκαουλάιτερ της Τρόικας σας προτείνουν να «ετοιμάσετε καταλύματα» για όσους θα τους φάτε το σπίτι.

Τι σημαίνει στη γλώσσα σου, καταραμένη ορδή, η λέξη «κατάλυμα»; παράγκα, σκηνή, φαβέλα, καλύβα; Χαμοκέλα, μαγκάλι, παγκάκι, παγωνιά στους πέντε δρόμους; Τι σημαίνει στη γλώσσα σας, βρε αδιάντροποι, το «κατάλυμα»;

Στρατόπεδο συγκέντρωσης, αυτοκτονία, φυλακή, τι; Και
σε ποιους μιλάτε έτσι; Σε ανθρώπους; σε πολίτες; ή σε ζαγάρια που τα «σέβεστε» όσον ο Σόιμπλε;

Κάθε μέρα που περνάει μέσα στα χέρια σας γίνεται βόμβα για την επόμενη. Ξεκινήσατε απ’ τους «επίορκους» στο Δημόσιο και φθάσατε σε πογκρόμ απολύσεων. Απ’ την καταστροφή των συλλογικών συμβάσεων, φθάσατε στις συμβάσεις μιας μέρας και τις ομαδικές απολύσεις. Απ’ το έκτακτο χαράτσι στο μόνιμο χαράτσι, στις 5.000 αυτοκτονίες, στο ξέσχισμα του Συντάγματος, στα καραγκιοζιλίκια στη Βουλή, και τώρα ψάχνετε πώς να φθάσετε ώς την αρπαγή των μικροϊδιοκτησιών, αγοράζοντας χρόνο. Χρόνο απ’ τη ζωή μας. Πόσος χρόνος, μια ή δυο γενιές, θα χρειασθεί για να αποκατασταθεί (αν) η ζημιά που κάνατε στην πατρίδα; Πόσο ακόμα θα μπορείτε να προστατεύετε τη δολιότητα των swaps του κ. Σημίτη, τα κατάστιχα των μιζαδόρων, τις λίστες των φοροφυγάδων, τους φερετζέδες των offshore;

Ομως, απ’ όλα σας τα εγκλήματα δύο είναι τα πιο θανατηφόρα, όντας ταυτοχρόνως και τα δύο οι δύο πυλώνες που σας στηρίζουν μέσα σ’ αυτόν τον βούρκο: η ηθική καταρράκωση και η εμφύτευση της απελπισίας. Πήλινοι πυλώνες που πέπρωται να καταρρεύσουν. Και να σας θάψουν.

ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/stathis/196256,H_spora_toy_Alarixoy.html

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)