Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Περί παρελάσεων

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Οκτ 27, 2013 7:03 pm    Θέμα δημοσίευσης: Περί παρελάσεων Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Περί παρελάσεων



Μέχρι το 2000 δεν είχε τεθεί από κανέναν το «αίτημα» για την κατάργηση των παρελάσεων…

Ιδιαίτερα δεν έθεσε ΠΟΤΕ τέτοιο αίτημα ο ελληνικός λαός, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, ούτε τα κινήματα νεολαίας…

ΑΝΤΙΘΕΤΑ:
Τα κινήματα της νεολαίας, καθώς και τα εργατικά και λαϊκά κινήματα και τη σημαία κρατούσαν και παρελάσεις έκαναν.


Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου
έγινε με υψωμένη την ελληνική σημαία. Και ακόμα μέχρι σήμερα στην επέτειο η νεολαία πραγματοποιεί ΠΑΡΕΛΑΣΗ!!! Φυσικά και αυτή την πρόσφατη ιστορική μνήμη επιχειρούν να την εξευτελίσουν και σιγά-σιγά να τα καταργήσουν όλα…

Η συστηματική και ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον των εθνικών παρελάσεων άρχισε το 2000, επί Σημίτη: Και αυτό ΜΟΝΟ αναδείχνει το ύποπτο, το δόλιο και κατευθυνόμενο του «εγχειρήματος».

Από τότε άρχισε να εμπλουτίζεται το οπλοστάσιο κατά των εθνικών παρελάσεων και οι «κεφαλές» των επαγγελματιών του είδους: Πλήθος ΜΚΟ, ποικίλες «εστίες» και «δίκτυα» με «αριστερές» και «αντιεξουσιαστικές» πανοπλίες…

Από τότε άρχισαν να μας κατακλύζουν τα ιδεολογήματα του χρηματιστηριακού «διεθνισμού» εναντίον του «εθνικισμού», του «ρατσισμού», των «φασιστικών παρελάσεων» και CIA…

O ΣΥΡΙΖΑ
πήρε τη σκυτάλη από το σημιτικό «εκσυγχρονισμό» και μπήκε στην πρωτοπορία του «αγώνα», δίπλα-δίπλα με τους επιδοτούμενους «αντιρατσιστές», «αντιεθνικιστές» και υστερικούς εχθρούς των εθνικών παρελάσεων…

Σήμερα έχει υποστείλει, σχετικώς, τη σημαία του «αγώνα» κατά των παρελάσεων επειδή έχει απορροφηθεί τελείως από τον «αγώνα» για την κυβερνητική διαχείριση της αποικίας του 4ου Ράιχ.

Ωστόσο οι «ιδέες» του για τις εθνικές παρελάσεις παραμένουν οι ίδιες.

Αυτό το ομολογεί απερίφραστα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και αρμόδιος για την παιδεία Τάσος Κουράκης,
ο οποίος υποστήριξε πως όταν έρθει στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργηθούν οι παρελάσεις.
Διαβάστε ΕΔΩ:
http://www.newsnowgr.com/article/536751/kourakis-o-syriza-tha-katargisei-tis-parelaseis.html

Ο Κουράκης, λοιπόν, μας έδωσε την ευκαιρία να αναδημοσιεύσουμε ένα παλιό μας κείμενο, γραμμένο το Μάιο του 2003.
Βρίσκεται με πολλά άλλα σχετικά κείμενα ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=14313#14313




Γιατί σήμερα οι εθνικές παρελάσεις είναι ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΕΣ;


Η πολιτική ανάλυση (γενικά η ΠΟΛΙΤΙΚΗ) δεν γίνεται με δύο χρώματα: Το μαύρο και το άσπρο. Κάθε ζήτημα αντιμετωπίζεται συγκεκριμένα μέσα στον τόπο και το χρόνο. Δεν μπορούμε να μιλάμε με γενικότητες και ιδεολογικούς αφορισμούς, με σχήματα και «επαναστατικά» κλισέ. Αν ήταν έτσι θα μας αρκούσαν οι πλάκες του Μωυσή.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΠΡΩΤΗ. Σε καμιά περίπτωση οι μαρξιστές δεν είναι ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ του εθνικού κράτους, των δομών του και των θεσμών του: Κοινοβούλιο, Δικαιοσύνη, Στρατός, Παιδεία, κλπ. Αποκαλύπτουμε το ρόλο τους και αγωνιζόμαστε για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ όλων αυτών και την επιβολή της εργατικής εξουσίας και δημοκρατίας.

Το υποκείμενο αυτών των ιστορικών αλλαγών είναι η εργατική τάξη, οι λαϊκές μάζες. Η μέθοδος: η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Γίνεται φανερό
ότι το υποκείμενο μιας τέτοιας σοσιαλιστικής αλλαγής δεν μπορεί ΝΑ ΕΙΝΑΙ το κεφάλαιο, πολυεθνικό σήμερα και οι μηχανισμοί της εξουσίας του.

Η κατάργηση του εθνικού κράτους, των δομών, θεσμών και λειτουργιών τους από την ίδια την αστική τάξη (κυρίαρχη σήμερα δεν είναι η εθνική, αλλά η υπερεθνική, ο πλανητικός ιμπεριαλισμός, η Νέα Τάξη, ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ ΑΥΤΟ) αποτελεί ΓΙΓΑΝΤΙΑ οπισθοδρόμηση και ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ από το σοσιαλισμό.

ΤΟΤΕ υπερασπιζόμαστε τα κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά κεκτημένα (το εθνικό κράτος είναι ένα ιστορικό κεκτημένο της ανθρωπότητας). Τα υπερασπιζόμαστε όχι ως αυτόνομους στρατηγικούς στόχους, αλλά σαν ταχτικούς στόχους υποταγμένους στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και εδώ διαχωριζόμαστε ΡΙΖΙΚΑ από την ακροδεξιά δημαγωγία. Αυτό δεν είναι ανακάλυψη. Πάντα τα επαναστατικά κινήματα και οι κομουνιστές αποκάλυπταν την απάτη του κοινοβουλίου, της αστικής δημοκρατίας και του εθνικού κράτους, αλλά όταν αυτά καταλύονταν ή απειλούνταν τα υπερασπίζονταν. Και πάντα οι επαναστάτες τα χρησιμοποιούσαν σαν μετερίζια του αγώνα τους.

Η υπεράσπιση συνεπώς των ιστορικών κεκτημένων δεν σημαίνει ΤΑΥΤΙΣΗ με αυτά. Σημαίνει καλύτερες προϋποθέσεις αγώνα για την τελική ανατροπή τους (από τις λαϊκές μάζες και όχι με ιμπεριαλιστικά διατάγματα, να μην το ξεχνάμε), ΣΗΜΑΙΝΕΙ (η υπεράσπιση) τη δημιουργία όρων και προϋποθέσεων για συνειδητοποίηση των λαϊκών μαζών. Αυτά είναι πασίγνωστα σε κάθε έναν που έχει κάποια σχέση με το μαρξισμό και τα επαναστατικά κινήματα.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ. Σήμερα η Νέα Τάξη επιχειρεί την ΑΛΩΣΗ των ιστορικών κεκτημένων (κοινωνικών, πολιτικών, εθνικών, πολιτιστικών). Επιχειρεί να γυρίσει την ανθρωπότητα πολύ πίσω και να επιβάλει το πιο ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ καθεστώς που γνώρισε ποτέ ο κόσμος (οι εθνικοί φασισμοί ωχριούν μπροστά σε αυτόν τον πλανητικό φασισμό που επιχειρείται να επιβληθεί).

Οι κοινωνίες αμύνονται και οι επαναστάτες αν θέλουν αυτή την άμυνα να τη μετατρέψουν σε ΕΠΙΘΕΣΗ για την ανατροπή του καπιταλισμού πρέπει να μπουν στην ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ του αγώνα για την ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ των ιστορικών κεκτημένων.

Κάποιοι βεβαίως «αριστεροί» χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Βλέπουν ως απειλή τις «εθνικές» αντιστάσεις, ανακαλύπτουν ξαφνικά το σκοταδισμό της Εκκλησίας, το μιλιταριστικό τελετουργικό των παρελάσεων κλπ.

Έρχονται σήμερα οι διεθνείς ληστές,
οι πολιτικοί τους υπάλληλοι (οι «εκσυγχρονιστές) και τα ιδεολογικά τους φερέφωνα, όλοι αυτοί που μέχρι χθες καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι με την Εκκλησία, να πουν στους κομμουνιστές για το σκοταδισμό της Εκκλησίας (!).

Έρχονται σήμερα όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις του άκρατου νεοφιλελευθερισμού (από το Σημίτη, τον Ανδριανόπουλο, το Μάνο και τους «αριστερούς» φωταδιστές), να μας παραδώσουν μαθήματα αντιθρησκευτικά, αντιεθνικισμού και αντιρατσισμού.

Και στην ουρά τους κάποιοι ντούροι «επαναστάτες», οι οποίοι (όσοι δεν είναι εγκάθετοι) δεν βάζουν το μυαλουδάκι τους να σκεφτεί το τι έγινε και μετατράπηκαν οι δυνάμεις του κεφαλαίου σε κήρυκες κατά της Εκκλησίας, του εθνικισμού και του ρατσισμού.

Παίρνουν τη μαρξιστική κριτική, τη μετατρέπουν σε καθαρό λόγο, σε τύπους και ήχους φράσεων και πατώντας πάνω στις αγκυλώσεις της Αριστεράς μετατοπίζουν τους πραγματικούς, ΕΦΙΑΛΤΙΚΟΥΣ κινδύνους και ταυτόχρονα μετατρέπουν την Αριστερά σε κομπάρσο τους.

Έτσι βρίσκουν πολλούς αφελείς να παρέχουν «αριστερό» άλλοθι στη νέα θρησκεία της παγκοσμιοποίησης, στον πλανητικό εθνικισμό και το πιο αποτρόπαιο ρατσισμό κατά του συνόλου της ανθρωπότητας. Φυσικά το γόνιμο αυτό έδαφος παράγει και έμμισθες «αριστερές» στρατολογήσεις. Υπάρχουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της Νέας Τάξης, αλλά βεβαίως και οι «αριστεροί» δοσίλογοι.

Κάποιοι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι δεν είναι ΣΗΜΕΡΑ η εκκλησία και το εθνικό κράτος η ΑΠΕΙΛΗ, ούτε ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΕΧΘΡΟΣ. Αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτιζόμαστε (το επαναλαμβάνω κουραστικά) με το εθνικό κράτος και την Εκκλησία. Απλώς ξέρουμε να μη χάνουμε το δάσος πίσω από το δέντρο, να ξεχωρίζουμε τα ειδικά χαρακτηριστικά της εποχής που ζούμε και το κυριότερο: Να διακρίνουμε τις διαφοροποιήσεις που επιφέρει ο οδοστρωτήρας της παγκοσμιοποίησης.

Διαφοροποιήσεις που συντηρητικοί θεσμοί κάτω από το μαστίγιο της πλανητικής εξουσίας γίνονται συλλογικά κύτταρα αντίστασης, φορείς λαϊκής συσπείρωσης.

Και αυτό γίνεται γιατί η ΑΜΥΝΑ της κοινωνίας απέναντι στον ισοπεδωτικό εφιάλτη αναζητεί (μια και η ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν λειτουργεί) τη συνοχή της μέσα από εθνικές, κοινωνικές και θρησκευτικές αποκρυσταλλώσεις των παραδόσεων, του πολιτισμού, της συλλογικής συνείδησης και της ιστορικής μνήμης.

Η πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας και οι πολιτικοί εκφραστές της δεν μπορούν ΠΟΛΙΤΙΚΑ να αγνοήσουν όλες αυτές τις καταλυτικές διαφοροποιήσεις που συντελούνται, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να σταθούν αφοριστικά απέναντί τους επειδή ο ΣΤΟΧΟΣ είναι η εξάλειψη όλων αυτών των ιστορικά παρωχημένων θεσμών.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΤΡΙΤΗ. Και τις παρελάσεις πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και όχι εκτός τόπου και χρόνου, στη βάση αφηρημένων ηθικολογιών και ιδεολογημάτων.

Αν αδειάσουμε τις παρελάσεις από το κοινωνικό τους περιεχόμενο και την ΙΣΤΟΡΙΑ τους και τις εξετάσουμε σαν ένα ανεξάρτητο και μεμονωμένο επεισόδιο, σίγουρα θα συμφωνήσουμε. Και φυσικά δεν μας ικανοποιεί ένα τελετουργικό «εθνικό» και η εξουσιαστικό.

Ούτε ο θεσμός της αστικής, πατριαρχικής οικογένειας μας ικανοποιεί και πολλά άλλα δεν μας ικανοποιούν και θέλουμε να τα ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ. Αυτά όμως θα καταργηθούν όταν εξαλειφθούν οι όροι που τα γεννούν και όταν η συνειδητή δράση των ανθρώπων, πατώντας πάνω στις παραδόσεις που ενσωματώνουν, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ανώτερες μορφές συλλογικότητας και κοινωνικής συνοχής.

Το να αντικρίζουμε όμως αποσπασματικά ένα γεγονός
και να το κατακεραυνώνουμε με γλυκερές ηθικολογίες και αντιεξουσιαστικές ομοβροντίες, αυτό είναι χαρακτηριστικό της μικροαστικής σκέψης.

Η υποκρισία όλων αυτών που τόσο καθυστερημένα και όψιμα ανακάλυψαν το ΜΕΓΑ (!) κίνδυνο των παρελάσεων φαίνεται από πολλά: συμμετέχουν ενεργητικά και στο καταπιεστικό αστικό σχολειό (βασική ιδεολογική δομή χειραγώγησης των νέων) και στην αστική οικογένεια (βιομηχανία παραγωγής και αναπαραγωγής της καπιταλιστικής εξουσίας και καταπίεσης) και σε πολλές άλλες καπιταλιστικές δομές.

Ενώ λοιπόν σιωπούν για πολύ πιο ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΑ και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ζητήματα, κάνουν τελευταίως μόδα την επίθεση κατά των παρελάσεων. Και εδώ όμως λειτουργούν δόλια και επιλεκτικά. Για τις ιμπεριαλιστικές παρελάσεις (των αθλητικών ταυρομαχιών π.χ. και των Ολυμπιακών Αγώνων) δεν βγάζουν τσιμουδιά.

Εξεγείρονται κατά των ΕΘΝΙΚΩΝ ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ: Γι’ αυτές δηλαδή που ενσωματώνουν ιστορικές μνήμες λαϊκών αγώνων, παραδόσεων και πολιτισμικών αξιών. Με άλλα λόγια εξεγείρονται ενάντια σε ό,τι είναι στο στόχαστρο της Νέας Τάξης.

Οι εθνικές παρελάσεις είναι ένας θεσμός του εθνικού κράτους, το απόσταγμα τις ηρωικής ιστορίας ενός λαού. Η κυρίαρχη τάξη τις ενσωμάτωσε αναμφίβολα στους μηχανισμούς των δικών της ιδεολογικών λειτουργιών. Γι’ αυτό και προκαλούν στον κόσμο της Αριστεράς δικαιολογημένη απέχθεια. Αυτή την απέχθεια επιχειρούν να εκμεταλλευτούν και σήμερα αυτοί που μέχρι χθες τις είχαν στο ιδεολογικό-πολιτικό οπλοστάσιό τους.

Σήμερα οι εθνικές παρελάσεις είναι ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΕΣ μνήμες για την αστική τάξη. Και το σπουδαιότερο, μέσα στον επιθετικό ισοπεδωτισμό της νεοταξικής ομοιομορφίας, οι παρελάσεις βελονιάζουν τα αντανακλαστικά των αντιστάσεων, απελευθερώνουν τα ενεργητικά στοιχεία της παράδοσης και του πολιτισμού ενός λαού, σηματοδοτούν αγωνιστική συνεκτικότητα.

Ας μη χάνουμε λοιπόν και εδώ το δάσος πίσω από το δέντρο.

Επιστροφή στην κορυφή
Δημήτρης Νατσιός
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Νοέ 19, 2013 10:25 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μια απάντηση στην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ για τις παρελάσεις
Νατσιός Δημήτρης
Δάσκαλος-Κιλκίς




«Οι παρελάσεις, κάθε Οκτώβρη και Μάρτη, σχηματίζουν το ποτάμι της ζωής για να το βλέπουμε»
Γ. Ιωάννου «Κοιτάσματα»


Διάβασα με προσοχή τα δύο κείμενα της κ. Ειρήνης Αγαθοπούλου, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, στον νομό Κιλκίς, σχετικά με την αναγκαιότητα των παρελάσεων, το πρώτο, και το απαντητικό δεύτερο, κατόπιν ερωτήματος αναγνώστη του «ΜΑΧΗΤΗ», για τις λεγόμενες «παρελάσεις υπερηφανείας» των ομοφυλοφίλων.

Κατ’ αρχάς, αν και νέα, αναμασά παλιά και μουχλιασμένα επιχειρήματα, που επιπολάζουν, εδώ και δεκαετίες, στα τρικυμιώδες πέλαγος των συνασπισμένων συνιστωσών της αριστεράς ή αριστερόεσσας.


Λείψανο του παρελθόντος και η γλώσσα της, το γνωστό αριστεροκομματικό ιδίωμα-η ξύλινη γλώσσα-που αφού επί μισό αιώνα επιχωρίασε αποκλειστικά στο σύμπαν του ΚΚΕ, ως σύμπτωμα ιδιοπαθές, τις τελευταίες δεκαετίες υπερέβη το γκέτο του γενεθλίου χώρου του, με βραδύ βηματισμό αρχικά, για να απλωθεί επί πτερύγων ανέμων εν συνεχεία και να γνωρίσει ημέρες δόξας λαμπρής με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981. (Προφανώς οι «ορδές» των οπαδών του Κινήματος, που μετακινήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, διαβρώνουν και την γλωσσική του φυσιογνωμία).

Στο κείμενό της «τι εξυπηρετούν οι παρελάσεις;», η κ. Αγαθοπούλου, θέτει κάποια, «φιλολογικά» ερωτήματα και απαντά η ίδια.

Μέμφει τα παιδιά, τους μαθητές, διότι: «δεν γνωρίζουν καν τι γιορτάζουμε εκείνη την ημέρα». Είναι απειθάρχητα. Παρελαύνουν ασύντακτα, «το αρνείται υποσυνείδητα ο οργανισμός τους» αισθάνονται, δηλαδή, πνευματική αδιαθεσία την ημέρα της παρέλασης. Τα χρησιμοποιεί η Κυβέρνηση για «να δείξει την ισχύ της». Ελέγχει και τους γονείς τους, γιατί τα καμαρώνουν, ενώ θα έπρεπε «να τα καμαρώσουν όταν λένε: Mαμά σήμερα μοιράστηκα το κολατσιό μου με τον φίλο μου, γιατί αυτός δεν είχε». (Πράγμα που συμβαίνει εδώ και 25 αιώνες στα σχολεία, τα παιδιά πάντα μοιράζονται και προσφέρουν). Και κλείνει με τα γνωστά, χιλιοειπωμένα περί μιλιταριστικών, μεταξικών καταλοίπων και λοιπά ηχηρά παρόμοια.

Μιας και είμαι δάσκαλος, μάχιμος, εδώ και 25 περίπου χρόνια, και κάποιες από τις αιτιάσεις της με θίγουν προσωπικά, απαντώ τα εξής:

Η πλειοψηφία των παιδιών ξέρει τι γιορτάζουμε και τι τιμούμε «εκείνη την ημέρα».
Το «η πλειοψηφία δεν γνωρίζει» είναι αυθαίρετη γενίκευση. Και «όπου γενικότης εκεί και επιπολαιότης» κατά τον αείχλωρο λόγο του Παπαδιαμάντη.

Το ότι ρώτησε παιδιά γνωστών και φίλων της, δεν είναι επιχείρημα. Ας έρθει να ρωτήσει τους μαθητές της τάξης μου.

Γνωρίζει όμως τι διδάσκεται στο σχολείο για την επέτειο; Ότι στην Ε’ Δημοτικού περιέχεται κείμενο στο βιβλίο Γλώσσας (α΄τεύχος, σελ. 44) όπου μία οικογένεια, όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος πήγε και κρύφτηκε στο υπόγειο; Όταν τα μήλα είναι ξινά, κ. Αγαθοπούλου, δεν φταίνε τα μήλα, φταίνε οι μηλιές. Και τέτοιες ξινές, ανιστόρητες μηλιές, τύπου Ρεπούση, με την οποία έχετε ταύτιση απόψεων σ’ αυτά τα θέματα, «σαπίζουν» τα μήλα.

Και όταν δεν διδάσκεις ηρωισμό, φιλότιμο, αυτοθυσία, φιλοπατρία άδολη και αγνή, αλλά πράγματα κακορίζικα, στενά, ξέψυχα και ανούσια, τότε τα παιδιά, «υποσυνείδητα», νιώθουν ναυτία και δεν πειθαρχούν, γιατί αυτήν την Παιδεία, την νεοταξική, την αποστρέφονται. Αυτά που ονομάζετε «καλούπια», είναι το στέρεο και εύφορο έδαφος της εξαίσιας Παράδοσής μας, η οποία «αποπνέει μιάν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων» (Ελύτης).

Το σχολείο πρέπει να αρδεύεται από τον πολιτισμό που το γέννησε. «Το σχολείο διδάσκοντας συστηματικά στο παιδί τ’ αγαθά του πολιτισμού του και γνωρίζοντάς του τον τόπο του, κάνει συνειδητή, συστηματοποεί και απλώνει την εθνική μόρφωση που παίρνει κάθε παιδί από την εξωσχολική του ζωή... δεν μπορεί η παιδεία μας ν’ αρνηθεί κάθε εθνική μόρφωση και να γίνει αχρωμάτιστη πανανθρώπινη παιδεία εκτός τόπου και χρόνου». (Αλ . Δελμούζος, «Μελέτες και πάρεργα», σελ. 42, Αθήνα 1958).

Η «εθνική μόρφωση» εμπνέει σεβασμό στους μαθητές, όπως την οραματιζόντα και ο Αλ.Δελμούζος, και η μόρφωση αυτή στους μικρούς μαθητές επιτυγχάνεται μέσω της προβολής των μεγάλων, ηρωικών στιγμών του λαού μας.

Αν μιλήσεις στα παιδιά
για τους «πατρικούς» αγώνες και τις θυσίες, για τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά, μετέχουν στην παρέλαση με καμάρι. Εξ άλλου οι παρελάσεις είναι φανέρωση του «εμείς», της αίσθησης του «συνανήκειν», είναι το ωραιότερο μάθημα φιλοπατρίας-και τα έθνη λέγονται έθνη «όταν είναι στολισμένα με πατριωτικά αιστήματα». (Μακρυγιάννης)

Οι παρελάσεις είναι προσανάμματα μνήμης των αγώνων για πατρίδα ελληνική και όχι πολυπολιτισμικό... παστίτσιο. Ακόμη και η ενδυματολογική ομοιομορφία υποδηλώνει την εν Επιδαύρω διακήρυξη των προγόνων μας ότι «όλοι οι Έλληνες εισίν ίσοι ενώπιον των νόμων, άνευ τινός εξαιρέσεως».

Ξεχνούν οι πολιτικοί τα επιγραμματικά λόγια του Πολυβίου «...αληθινωτάτην… είναι παιδείαν και γυμνασίαν προς τας πολιτικάς πράξεις την εκ της ιστορίας μάθησιν...». (Α,Ι,2).

Συμφωνώ με τους χαρακτηρισμούς της κ. Αγαθοπούλου, γιά την νυν μνημονιακή Κυβέρνηση, που υπογράφει με χέρια και ποδάρια ό,τι της σερβίρουν οι τροϊκανές συμμορίες. Οι παρελάσεις, όπως γίνονται τα τελευταία χρόνια, δεν δείχνουν ισχύ, αλλά πανικό και αδυναμία της Κυβέρνησης. Με τα προστατευτικά κιγκλιδώματα και τους χιλιάδες αστυνομικούς, δείχνει την απομόνωσή της από τον λαό, που την θεωρεί αυτό που είναι: πειθήνιο ενεργούμενο στα κελεύσματα των ξένων.

Οι γονείς καμαρώνουν τα παιδιά τους στις παρελάσεις και έχω δει πολλούς να δακρύζουν από συγκίνηση. Εξ άλλου στις 27/10/2009, σε έρευνα της Public Issue, το 78% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι συμφωνούν με τον θεσμό των μαθητικών παρελάσεων. Άρα η απαίτηση για κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων αντίκειται στην γενικώς ισχύουσα δημοκρατική Αρχή, σύμφωνα με την οποία, η πλειοψηφία και όχι η όποια μειοψηφία είναι ο ρυθμιστής των κοινωνικών και πολιτιστικών της βιωμάτων και συνηθειών.

Οι παρελάσεις δεν είναι μεταξικό κατάλοιπο, αλλά γίνονταν και παλαιότερα. Παραπέμπω στο εξαιρετικό, δίτομο έργο του συμπολίτη μας Θ. Βαφειάδη, «Χρονικό του Κιλκίς 1913-1940», ο οποίος κυριολεκτικά «χτένισε τις πηγές», που γράφει στον α’ τόμο, σελ. 232-233:

«Αθήνα 21 Ιουνίου 1914. Μετά το πέρας της δοξολογίας άρχισε η παρέλαση των διαφόρων σωμάτων του στρατού προ του βασιλέως: “Μελαμψοί, δυνατοί, νευρώδεις περνούν οι στρατιώται ενώ η μουσική της φρουράς παίζει διάφορα εμβατήρια και τον βασιλικόν ύμνον. Εμπρός από ένα των προχωρούντων λόχων ο πρίγκηψ Αλέξανδρος βαδίζει υπερήφανα με το κεφάλι ψηλά, σκονισμένος, κοκκινισμένος, ιδρωμένος, χαλκόχρους”.
Μετά την παρέλαση ο βασιλιάς, αφού συνεχάρη εκ νέου τον επικεφαλής της Γαλλικής αποστολής Στέφανο Βιλλαρέ και χαιρέτισε τον Μητροπολίτη και το υπουργικό συμβούλιο, αναχώρησε κάτω από τις ζωηρές επευφημίες του συγκεντρωμένου πλήθους».


Παρελάσεις γίνονταν και κατά την περίοδο της Εθνεγερσίας του ’21. Στο βιβλίο του καθ. Ηλ. Οικονόμου -(σελ. 206)- «Κείμενα Πίστεως και Ελευθερίας», περιγράφεται ένα περιστατικό που διασώζει ο Φωτάκος στα «απομνημονεύματά» του.

Ο Παπαφλέσσας με τους αντρειωμένους του σπεύδει προς απελευθέρωση της Τριπολιτσάς. Καθ’ οδόν περνά μέσα από χωριά, για να δώσει θάρρος στο αιματοβαμμένο Γένος.

«...Καθώς έβλεπαν οι Έλληνες τας σημαίας και τους στρατιώτας, εσήμαινον των εκκλησιών τα σήμαντρα και οι μεν ιερείς έβγαινον ενδεδυμένοι τα ιερά άμφια και με το Ευαγγέλιον ανά χείρας, οι δε Χριστιανοί άνδρες, γυναίκες και παιδία επαρακαλούσαν τον Θεόν να τους ενδυναμώνει. Ο Αρχιμανδρίτης (σ.σ. ο Παπαφλέσσας) μάλιστα εφορούσε μίαν περικεφαλαίαν και διά τούτο τον εκκύταζαν με πολλήν περιέργειαν οι άνθρωποι και τον εδέχοντο με μεγάλην υποδοχήν.
Είχε δε σημαιοφόρον ένα καλόγηρο θεόρατο, παπα-Τούρταν ονομαζόμενον, ο οποίος εκράτει ένα μεγάλο σταυρόν υψηλά εις τα χέρια και επήγαινε μπροστά εις το στράτευμα. Ο κόσμος εγένετο τοίχος και έκαμαν τον σταυρό τους, καθώς επέρνα ο καλόγηρος με το σταυρό».


Εδώ έχουμε μία κανονική περιγραφή παρέλασης, με σημαιοφόρο και τον λαό «να κάμει τοίχος», όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα στις παρελάσεις.

Καλό είναι η κ. Αγαθοπούλου να μην υιοθετεί αβασάνιστα τις ανακρίβειες των εθνομηδενιστών. Η ιστορία είναι ευόλισθον έδαφος και πολλοί αδαείς γλίστρησαν «κερδίζοντας» ανεπούλωτα τραύματα και στίγματα ανεξίτηλα.

Όσον αφορά τώρα το δεύτερο κείμενο της βουλευτού, για τις παρελάσεις των ομοφυλοφίλων, θα ήθελα να ρωτήσω το εξής: Μπορεί να επιδείξει την ίδια ζέση και το ίδιο σθεναρό πνεύμα υπεράσπισης των παιδιών του λαού που την ψηφίζει αυτή την φορά, και όχι των λεσβιών, καταγγέλοντας το νυν σχολικό βιβλίο Νεοελληνικής Γλώσσας, Α’ Γυμνασίου (Τετράδιο Εργασιών, σελ. 16) το οποίο «διαφημίζει» και προβάλλει, σε 12χρονα παιδιά, με εντελώς αθώο και ακίνδυνο τρόπο, το βδελυκτόν έγκλημα της παιδεραστίας ή παιδοβιασμού καλύτερα; Παραθέτω το κείμενο:

«Ο καθηγητής της φιλολογίας έριχνε κάθε μέρα το μπαλάκι. Όλη η τάξη το έπιανε σαν ένα γαργαλιστικό μήνυμα. Το πετούσε ο ένας στον άλλον. Χαράς ευαγγέλια. «Οσάκις…» άρχισε τη φράση του ο φιλόλογος. «Ναι. Ναι. Ο Σάκης! Ο Σάκης!» φώναζαν όλες μαζί οι μαθήτριες γελώντας. Κι ο καθηγητής τρελαινόταν. «Οσάκις…» επαναλάμβανε τονίζοντας τη λέξη σαν να έλεγε «σκάστε».«Ο Σάκης! Ο Σάκης!» ακουγόταν πάλι από κάτω και το γέλιο έδινε κι έπαιρνε. Ο καθηγητής δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ποιες από τις μαθήτριες ήταν οι δράστες. Η λέξη – μπαλάκι κυλούσε ακαριαία σε κλάσμα δευτερολέπτου μέσα από τα χείλια τους που ήταν κρυμμένα στο κάτω μέρος του σκυμμένου τους κεφαλιού. Νόμιζε πως απλώς επαναλάμβαναν τη λέξη. Πως τις ερέθιζε αυτή η λέξη. Δεν ήταν όμως έτσι. Άλλο πράγμα το «Οσάκις» κι άλλος άνθρωπος «Ο Σάκης». Ο Σάκης ήταν ηλεκτρολόγος με μαγαζί. Μεγαλύτερός τους, 20 με 25 ετών. Τα είχε φτιάξει με την Αλέκα. Μια από τις μαθήτριες της τάξης. Ψηλή κι αδύνατη, με κοντά ξανθά μαλλιά και μεγάλα καστανά μάτια, μακρύ λαιμό και μακριά χέρια και πόδια, κάπως ξερακιανή, αλλά ζόρικη. Στα 15-16, όπως όλες τους. Η πρώτη που έβγαινε ραντεβού μήνες τώρα. Ο Σάκης την περίμενε το μεσημέρι στην άλλη γωνία κι οι άλλες μαθήτριες έτρεχαν από πίσω της να τον δούνε. Τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν. Ήταν ο πρώτος έρωτας της τάξης. Ο καθηγητής φώναξε την πρώτη μαθήτρια, τη Μαρία, στο γραφείο του και τη ρώτησε. «Τι συμβαίνει με το «Οσάκις»; Γιατί αυτή η αντίδραση;» «Δεν ξέρω, κύριε. Στο δικό μου θρανίο δεν ξέρουμε τίποτα. Το πήραν έτσι φαίνεται και το διασκεδάζουν» του απάντησε. Ρώτησε κι άλλες μαθήτριες. Μερικές δεν κρατήθηκαν και γελούσαν. Ο καθηγητής προσπάθησε να βγάλει από το λεξιλόγιό του τη λέξη «Οσάκις». Αυτή όμως αντιστεκόταν. Του έβγαινε αυθόρμητα, έστω και με κάποια καθυστέρηση. Τότε, όμως, γινόταν πανζουρλισμός. Σαν να την είχε στερηθεί η τάξη και ξεσπούσε «Ο Σάκης! Ο Σάκης!», φώναζαν ακόμα πιο δυνατά και γελούσαν με την καρδιά τους. Γιατί ήταν υπόθεση καρδιάς και όχι γραμματικής».

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες