Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
96 χρόνια από την Επανάσταση στη Ρωσία του 1917

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 07, 2013 2:51 pm    Θέμα δημοσίευσης: 96 χρόνια από την Επανάσταση στη Ρωσία του 1917 Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
96 χρόνια από την Επανάσταση στη Ρωσία του 1917



Αναμφισβήτητα η Επανάσταση στη Ρωσία το 1917 αποτελεί το κορυφαίο γεγονός του 20ου Αιώνα (εδώ δεν διαφωνεί κανείς, ούτε οι εχθροί της).

Για μας το μήνυμά της παραμένει και σήμερα ζωντανό γιατί είναι το ιδανικό της καινούργιας κοινωνίας: της σοσιαλιστικής.


Το παρακάτω κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου προβαίνει σε πολύ εύστοχες παρατηρήσεις σχετικά με την Επανάσταση, της επιπτώσεις της στον κόσμο και την «κατάρρευσή» της: Εδώ, όμως βρίσκεται και η δική μας ένσταση.

Καμία «κατάρρευση» της Επανάστασης δεν υπήρξε. Το θορυβώδες ναυάγιο της πρώην ΕΣΣΔ δεν είναι το ναυάγιο της Επανάστασης, είναι το ναυάγιο της αντεπανάστασης: του σταλινισμού.

Αυτό η ιστορία το έχει λύσει τελεσίδικα και ο Μπογιόπουλος, ταχυδακτυλουργικά, το παρακάμπτει…

Θα ανοίξουμε, λοιπόν, αυτόν το φάκελο για την Επανάσταση του Οκτώβρη με το άρθρο του Μπογιόπουλου (κατά άλλα πολύ καλό) και θα αναδημοσιεύσουμε στη συνέχεια και παλιά δικά μας κείμενα…


25 Οκτώβρη (7 Νοέμβρη) 1917
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος

Σαν σήμερα, στις 25 Οκτώβρη (7 Νοέμβρη) του 1917 η ανθρωπότητα έκανε ένα βήμα μπροστά. «Έκανε»; Ναι, εμείς λέμε ότι έκανε. Κι αν κάποιοι θεωρούν «πρόχειρη» την απόδειξη που θα προσκομίσουμε, ας επιχειρήσουν να την αποδομήσουν:


Αλήθεια, ό,τι κέρδισαν οι λαοί στην Ευρώπη και στον κόσμο μετά το 1917, δεν είχε την σφραγίδα της επιρροής που άσκησε στην πορεία των κοινωνιών η σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία;

Ο,τι χάθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, δεν κουβαλάει πάνω του τη σφραγίδα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη;


Δυστυχώς για την ανθρωπότητα, για να πιστοποιηθεί η σημασία του βήματος που έγινε το 1917, «έπρεπε» να συμβούν οι «αναποδιές» της Ιστορίας. «Αναποδιές» (ή μήπως «καταρρεύσεις»; ή μήπως «ανατροπές»;) που συνοδεύτηκαν από την ανελέητη επίθεση του καπιταλισμού εναντίον κάθε πλευράς της ζωής όλων των λαών της υφηλίου.

Αυτή η «αναποδιά» (ή μήπως «κατάρρευση»; ή μήπως «ανατροπή»;) που από τους Φουκουγιάμα και τους κάθε λογής «φίλους του λαού» βαφτίστηκε «ελευθερία», δεν υπάρχει πια σημείο του πλανήτη που να μην έχει καταστεί συνώνυμη της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας. Της οικονομικής εξαθλίωσης. Της πιο στυγνής καταπίεσης. Της αδυσώπητης εκμετάλλευσης. Της πείνας. Της ανεργίας. Της ανελέητης για τους λαούς καπιταλιστικής κρίσης.

Σήμερα, 96 χρόνια μετά, η ανθρωπότητα σέρνεται πολλά βήματα πίσω. Ο,τι κατάφεραν να αποσπάσουν οι λαοί μέσα στον αιώνα που πέρασε, η «σιδερένια φτέρνα» του καπιταλισμού το ζητάει και το παίρνει πίσω. Με τόκο!

Αλλά εφόσον έτσι εξελίχτηκαν τα πράγματα, τότε, ποιος ο λόγος να μνημονεύει κανείς σήμερα την επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης; Μια Επανάσταση που «ηττήθηκε», που «ανατράπηκε», που «προδόθηκε», που «κατάρρευσε», που «απέτυχε»…

Εδώ μια αναγκαία επισήμανση: Οι όροι που χρησιμοποιούνται για να περιγραφεί η εξέλιξη που καταγράφηκε το 1990 στην πρώην ΕΣΣΔ και στις υπόλοιπες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, είναι μεγάλης σημασίας. Και τούτο γιατί από τον όρο που θα χρησιμοποιηθεί πολλές φορές «εξυπακούεται» και μια συνολική αποτίμηση αυτής της εβδομηντάχρονης πορείας.

Ωστόσο θέλουμε να πιστεύουμε
ότι ακόμα και οι πιο κακόπιστοι όσον αφορά την ποίηση του κομμουνισμού, και οι πιο «ψαγμένοι» στην αναζήτηση του ερωτήματος αν ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα ήταν «υπαρκτός ή «ανύπαρκτος», θα συμφωνήσουν τουλάχιστον σε τούτο: Ότι η διερεύνηση ακόμα συνεχίζεται. Και ότι κάθε πρόωρη, «τελική» και «τελεσίδικη», αποτίμηση υπάρχει κίνδυνος να μετατραπεί σε παράρτημα του αντιεπιστημονικού «Τέλους της Ιστορίας».

Πριν χαθούμε, λοιπόν, και για να μη χαθούμε στους όρους, χωρίς καμία διάθεση – το αντίθετο! - να αποφύγουμε μια συνολική συζήτηση, αλλά με επίγνωση ότι τέτοιες συζητήσεις δεν ανοίγουν (και πολύ περισσότερο δεν κλείνουν) στον περιορισμένο χώρο μιας δημοσιογραφικής στήλης, επιστρέφουμε στο αρχικό ερώτημα:

Μετά τα γεγονότα του Ά90, το να μνημονεύεις την επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917 είναι «μάταιο», είναι «μνημόσυνο»;

Αν ισχύει κάτι τέτοιο, κι αφού το «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» μετατράπηκε σε «σκλαβιά, ανισότητα, βαρβαρότητα», τότε είναι μάταιο να μνημονεύει κανείς και την Αστική Επανάσταση του 1789.
Αν ισχύει κάτι τέτοιο, κι αφού η «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» έχει μετατραπεί σε ένα κουρελόχαρτο στα Αμπού Γκράιμπ του ιμπεριαλισμού, τότε είναι μάταιο να μνημονεύει κανείς και την Αμερικανική Επανάσταση του 1776.
Αν ισχύει κάτι τέτοιο, κι αφού «οι κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες» συνεχίζουν να διοικούν τη ζωή μας, τότε είναι μάταιο να μνημονεύει κανείς και την Επανάσταση του 1821…

Δεν θεωρούμε μάταιο τίποτα απΆ όλα αυτά!

Κι αν επιστρέφουμε στις 25 Οκτώβρη του 1917 είναι γιατί - σε πείσμα των πισωγυρισμάτων της Ιστορίας – είναι μια ημερομηνία ορόσημο που ανακαλεί στο προσκήνιο μερικές βασικές, κατά τη γνώμη μας, αλήθειες:

Πρώτον,
ότι κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης είναι η πολιτική δυνατότητα που έχει (ανεξάρτητα αν την χρησιμοποιεί) η σιωπηλή πλειοψηφία των καταπιεσμένων να συμμαχήσουν μεταξύ τους. Να ορθώσουν την φωνή και το ανάστημα τους. Και μέσα από αυτή τη λαϊκή συμμαχία, εκπροσωπώντας την πλειοψηφία του μόχθου και μετατρέποντας σε νόμο το δίκαιο της πλειοψηφίας, να εγκαθιδρύσουν μια πραγματικά δημοκρατική εξουσία.

Δεύτερον, ότι αυτή η εξουσία, η εξουσία των καταπιεσμένων, θα οικοδομηθεί στο έδαφος μιας θεμελιώδους διαφοράς σε σχέση με κάθε προϋπάρχουσα εξουσία: Η διαφορά είναι ότι οι «εργάτες του αμονιού και του πνεύματος», οι αγρότες, οι υπάλληλοι, τα συνθλιβόμενα μικρά και μεσαία κοινωνικά στρώματα, θα κρατήσουν τη δική τους εξουσία μόνο για όσο χρόνο χρειαστεί, ώστε να καταργηθεί κάθε εξουσία και κάθε εκμετάλλευση!

Τρίτον, ότι η οικοδόμηση αυτή δεν θα έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας αν δεν παρθούν όλα εκείνα τα μέτρα που θα εγγυώνται ότι: Ταυτόχρονα με το άνοιγμα της αυλαίας ενός «άλλου» κόσμου, η Ιστορία της ισότητας (και όχι της εξομοίωσης), της ανύψωσης όλων σε μια πορεία προς τα πάνω (και όχι της ισοπεδωτικής εξίσωσης προς τα κάτω), της παροχής στον καθένα ό,τι του ανήκει με βάση την προσφορά του και τις ανάγκες του, θα έχει ως πυξίδα την θεμελιώδη αρχή: «Η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων»!

Ο δρόμος αυτός αποδείχτηκε ότι είναι κάτι παραπάνω από δύσκολος. Έχει επικίνδυνα ζιγκ ζαγκ. Απειλείται από ξεστρατίσματα, λοξοδρομίσματα, παρεκκλίσεις και καταστροφικές παρεκτροπές. Παραμένει, όμως, ο μόνος «ρεαλιστικός», ο μόνος υπαρκτός και - ως ένα σημείο του – ο μόνος περπατημένος δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο της εργασίας από το «βασίλειο» της εκμετάλλευσης στο «βασίλειο» της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της προκοπής.

Θα πει κανείς ότι τα παραπάνω είναι μια ωδή στην «ουτοπία». Θεωρούμε ότι αυτή είναι μια καλοδεχούμενη «κατηγορία»:

«Ένας χάρτης του κόσµου που δεν περιέχει την Ουτοπία – έλεγε ο Οσκαρ Ουάιλντ - δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη µόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας µια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της µιας µετά την άλλη Ουτοπίας».

ΠΗΓΗ:

http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/188507,25_Oktwvrh_%287_Noemvrh%29_1917.html

Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 08, 2013 7:20 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ποιος θυμάται την Επανάσταση του Οκτώβρη;



Τα κείμενα αυτά έχουν γραφτεί πριν από 20 περίπου χρόνια. Το 2007 εμπλουτίστηκαν και δόθηκαν σε ενοποιημένη μορφή. Μαζί με άλλα κείμενα για το σταλινισμό, το σοβιετικό καθεστώς και τα εγκλήματα του ΚΚΕ βρίσκονται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2812


Η Ρωσική Επανάσταση του 1917 δεν είναι μια κοινή επανάσταση. Είναι το κορυφαίο γεγονός του 20ου αιώνα. Η θέση της Οκτωβριανής Επανάστασης είναι κεντρική όχι μονάχα μέσα στην ιστορία της Ρωσίας, αλλά μέσα στην ιστορία του Κόσμου.
Κατά τη διάρκεια του 1917, σε διάστημα οκτώ μηνών, δύο ιστορικές καμπύλες συναντήθηκαν. Η επανάσταση του Φλεβάρη (αυτή η καθυστερημένη ηχώ των ευρωπαϊκών αστικών επαναστάσεων) και η Οκτωβριανή Επανάσταση που άνοιγε την αυλαία ενός καινούργιου κόσμου: του Σοσιαλισμού.
Ο παγκόσμιος καπιταλισμός έπαθε πάνω στη γη της Ρωσίας την πρώτη του μεγάλη ήττα. Η αλυσίδα έσπασε στον πιο αδύνατό της κρίκο. Αλλά έσπασε και η αλυσίδα, όχι μόνο ο κρίκος.
Ο Λένιν και οι σύντροφοί του ήταν οι πρώτοι που μπήκαν με το παράδειγμά τους επικεφαλής του παγκόσμιου προλεταριάτου και προώθησαν το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. ΑπΆ αυτή την άποψη το μέλλον ανήκει στον «μπολσεβικισμό»!
Δεν υπάρχει ωστόσο και μεγαλύτερη συκοφάντηση και παραποίηση της ιστορίας της επανάστασης και των ιδεών της. Η παραποιημένη αυτή ιστορία, σε σχέση με την αληθινή ιστορία, είναι όπως ο εφιάλτης σε σχέση με τα βιώματα της πραγματικής ζωής. Οι ήρωές της έχουν πάρει απΆ την πραγματικότητα το ωχρό πρόσωπο των ζωντανών και τις εξωτερικές μορφές των πραγμάτων. Δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει που σταματά η μυθολογία και αρχίζει η αλήθεια.
Μερικοί, πάλι περίεργοι «μαρξιστές» της Νέας Εποχής, επιχειρούν να εξηγήσουν ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της ιστορίας, χωρίς καμιά αναφορά στην πάλη των τάξεων, στους αγώνες μεταξύ κοινωνικών ομάδων, στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, αλλά αποκλειστικά επικαλούμενοι την ψυχοπαθολογία. Η Ρωσική Επανάσταση γιΆ αυτούς αποτελεί κάτι το παρωχημένο, αντικείμενο μόνο μουσειακού ενδιαφέροντος.
Σήμερα αυτοί οι περίεργοι «μαρξιστές» έχουν κάνει και άλλα βήματα: έχουν μεταλλαχτεί σε γενίτσαρους της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής βαρβαρότητας και έχουν αναλάβει εργολαβικά το σβήσιμο των Επαναστάσεων και της Ιστορίας γενικότερα. Τα ρεπούσεια ιστορικά εκτρώματα δεν παραχαράσσουν και «καταργούν» μόνο την ελληνική ιστορία, αλλά και την ιστορία του Κόσμου. ΓιΆ αυτό το κορυφαίο γεγονός του 20ου αιώνα το «εξαφανίζουν» κυριολεκτικά.
Ο μπολσεβικισμός προκαλεί σήμερα αλεργία όχι μόνο στους αστούς (εδώ πολύ δικαιολογημένα), αλλά και σε όλους τους «νεωτεριστές» του μαρξισμού και της «προόδου»: Στα «αριστερά» φερέφωνα της Νέας Τάξης.
Η φωτιά όμως της Οκτωβριανής Επανάστασης, οι μεγάλες ιδέες και τα διδάγματά της, δεν μπορούν να σβήσουν από την ιστορία.

Οι ιστορικές προϋποθέσεις

Το πρώτο ερώτημα που θέτει η Επανάσταση του Οκτώβρη είναι πώς αυτή θριάμβευσε σε μια από τις πιο καθυστερημένες χώρες της Ευρώπης, σε μια χώρα με καθυστερημένη οικονομία, πρωτόγονη κοινωνική διάρθρωση και κατώτατο επίπεδο πολιτισμού.
Μια καθυστερημένη χώρα αφομοιώνει τις υλικές και ιδεολογικές κατακτήσεις των προηγμένων χωρών. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι ακολουθεί δουλικά αυτές τις χώρες, αναπαράγοντας όλους τους σταθμούς του παρελθόντος τους. Απλώς υπάρχει πίεση των προχωρημένων χωρών πάνω στις καθυστερημένες. Υπάρχει ανάγκη για να επιβιώσουν οι καθυστερημένες να προσεγγίσουν τα επιτεύγματα των ανεπτυγμένων, να δανειστούν την τεχνική τους, την επιστήμη κ.λπ. Τα χαρακτηριστικά της καθυστέρησης ζευγαρώνονται με την τελευταία λέξη της παγκόσμιας τεχνικής και της παγκόσμιας σκέψης. Αυτός ο νόμος της «ανισόμετρης και συνδυασμένης ανάπτυξης» (που «κινεί» την ανάπτυξη και τα διαλεκτικά άλματα της σκέψης) δημιουργεί τα εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα και αντιθέσεις.
Κάτω από την πίεση της προηγμένης καπιταλιστικής Ευρώπης, το φεουδαρχικό ρωσικό κράτος απορροφούσε, σε σύγκριση με τη Δύση, πολύ μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας. Έτσι καταδίκαζε τις λαϊκές μάζες σε διπλή αθλιότητα. Ταυτόχρονα αδυνάτιζε και τις βάσεις των κυρίαρχων τάξεων. Αθλιότητα και αδύνατες ρίζες μέσα στο λαό των προνομιούχων τάξεων δημιουργούν άκρως δεσποτικά κράτη, κράτη ασιατικού τύπου.
Μια σειρά λοιπόν ιστορικών προϋποθέσεων έκαναν δυνατή την επανάσταση:
1. Το σάπισμα των παλιών κατεχουσών τάξεων της αριστοκρατίας, της μοναρχίας και της γραφειοκρατίας.
2. Η πολιτική αδυναμία της αστικής τάξης, η οποία δεν είχε καμιά ρίζα μέσα στις λαϊκές μάζες.
3. Ο επαναστατικός χαρακτήρας του αγροτικού ζητήματος. Η Ρωσία δεν είχε γνωρίσει την αστική μεταρρύθμιση.
4. Ο επαναστατικός χαρακτήρας του προβλήματος των καταπιεζομένων εθνοτήτων.
5. Το επιβλητικό κοινωνικό βάρος του προλεταριάτου. Αριθμητικά μικρό, βεβαίως, αλλά νέο, φρέσκο, μαχητικό και με ρίζες μέσα στο λαό.
Σε αυτές τις αντικειμενικές (οργανικές) προϋποθέσεις πρέπει να προσθέσουμε τις εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες της περίστασης:
α). Η επανάσταση του 1905 υπήρξε το μεγάλο σχολειό ή κατά την έκφραση του Λένιν η «γενική δοκιμή» της επανάστασης του 1917. Τα Σοβιέτ, σαν αναντικατάστατη οργανωτική φόρμα του ενιαίου προλεταριακού μετώπου, δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά το 1905.
β). Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που όξυνε όλες τις αντιφάσεις και απέσπασε τις καθυστερημένες μάζες από την ακινησίας τους…



Ο μπολσεβικισμός

Όλες αυτές οι συνθήκες ήταν επαρκέστατες για το ξέσπασμα της επανάστασης, αλλά ανεπαρκείς για να εξασφαλιστεί η νίκη της. ΓιΆ αυτή τη νίκη ήταν αναγκαίος ένας ακόμη όρος: Το μπολσεβίκικο κόμμα. Χωρίς αυτό το κόμμα η επαναστατική ενέργεια των μαζών θα διασκορπιζόταν όπως ο ατμός, που δεν είναι κλεισμένος μέσα σε ένα κύλινδρο με έμβολο.
Το κόμμα των Μπολσεβίκων, που το χαρακτήρισαν περισσότερο από μια φορά, και σωστά, σαν το πιο επαναστατικό κόμμα μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας, ήταν η ζωντανή συμπύκνωση της νέας ιστορίας της Ρωσίας και του κάθε τι που ήταν δυναμικό μέσα της. Όποιος θέλει να μελετήσει πραγματικά την ιστορία της Επανάστασης, την άνοδο και τον εκφυλισμό της θα πρέπει να μελετήσει την ιστορία του μπολσεβικισμού…
Αυτό το κόμμα δίδαξε την αναγνώριση του ταξικού μηχανισμού της κοινωνίας μέσα στους αγώνες, μέσα στα μεγαλειώδη γεγονότα επί 12 χρόνια (1905- 1917). Μόρφωσε στελέχη ικανά επίσης για πρωτοβουλία καθώς και για πειθαρχία. Η πειθαρχία της επαναστατικής δράσης στηριζόταν πάνω στην ιδεολογική ενότητα, στις παραδόσεις των κοινών αγώνων και την εμπιστοσύνη σε μια δοκιμασμένη διεύθυνση.
Αυτό ήταν το κόμμα το 1917. Ενώ η επίσημη «δημόσια γνώμη» και τόνοι χαρτιού του διανοούμενου Τύπου το περιφρονούσαν, αυτό προσανατολιζόταν σύμφωνα με την κίνηση των λαϊκών μαζών. Κρατούσε στέρεα το μοχλό στο χέρι, πάνω από τα εργοστάσια και τα συντάγματα του στρατού. Οι αγροτικές μάζες στρέφονταν συνεχώς περισσότερο προς αυτό. Αν εννοούμε λοιπόν σαν έθνος όχι τις προνομιούχες κορυφές αλλά την πλειοψηφία του λαού, δηλαδή τους εργάτες και τους χωρικούς, τότε ο μπολσεβικισμός έγινε στη διάρκεια του 1917 το πραγματικό εθνικό ρωσικό κόμμα.

Ο Λένιν

Από πολύ καιρό, πριν από το 1917, η πτώση της μοναρχίας είχε γίνει ο απαραίτητος όρος της εξέλιξης της οικονομίας και του πολιτισμού. Αλλά για να ανταποκριθούν σε αυτή την επιδίωξη οι δυνάμεις έλειπαν. Οι δυνάμεις της αστικής τάξης τρόμαζαν μπροστά στην επανάσταση. Οι διανοούμενοι προσπάθησαν να ανορθώσουν την αγροτιά πάνω στα πόδια της. Ο μουζίκος, όμως, ανίκανος να γενικεύσει τις δικές του λύπες και τους σκοπούς του, άφησε αυτήν την έκκληση των διανοουμένων χωρίς απάντηση. Οι διανοούμενοι οπλίστηκαν τότε με δυναμίτη. Ολόκληρη μια γενιά φθάρηκε και καταστράφηκε μέσα σε αυτή την τρομοκρατική πάλη.
Την 1η Μαρτίου του 1897 ο Αλέξανδρος Ουλιάνωφ έκανε την τελευταία μεγάλη τρομοκρατική απόπειρα. Η απόπειρα αυτή εναντίον του Αλέξανδρου του Γ΄ απέτυχε. Ο Ουλιάνωφ και άλλοι συνεργοί κρεμάστηκαν. Η προσπάθεια της αντικατάστασης της επαναστατικής τάξης με τα χημικά παρασκευάσματα ναυάγησε. Ακόμα και οι πιο ηρωικοί διανοούμενοι δεν είναι τίποτα χωρίς τις μάζες.
Κάτω από την άμεση πίεση αυτών των γεγονότων και των συμπερασμάτων διαμορφώθηκε και μεγάλωσε ο μικρότερος αδελφός του Ουλιάνωφ, ο Βλαδίμηρος, ο μελλοντικός Λένιν, η μεγαλύτερη μορφή της ρωσικής ιστορίας.
Ο Λένιν, από νωρίς στη νεότητά του τοποθετήθηκε πάνω στα βάθρα του μαρξισμού και έστρεψε το πρόσωπό του στην εργατική τάξη. Χωρίς να χάνει από τα μάτια του ούτε για μια στιγμή το χωριό αναζήτησε τους αγρότες διαμέσου των εργατών. Κληρονομώντας από τους επαναστάτες προδρόμους του την αποφασιστικότητα, την ικανότητα αυτοθυσίας, τη διάθεση να πάει ως το τέλος, ο Λένιν έγινε στα χρόνια της νεότητάς του ο δάσκαλος της νέας γενιάς των διανοουμένων και των προχωρημένων εργατών. Μέσα στους αγώνες των απεργιών και των δρόμων, μέσα στις φυλακές και την εξορία, οι εργάτες απόκτησαν το αναγκαίο ατσάλωμα. Ο προβολέας του μαρξισμού τούς ήταν αναγκαίος για να φωτίσει στα σκοτάδια της απολυταρχίας τον ιστορικό τους δρόμο.
Στα 1883 γεννήθηκε στο εξωτερικό η πρώτη μαρξιστική ομάδα. Στα 1898, σε μια παράνομη συγκέντρωση, διακηρύχτηκε η δημιουργία του Ρωσικού Εργατικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Στα 1903 έγινε το σχίσμα μεταξύ των μπολσεβίκων και μενσεβίκων. Στα 1912 η μπολσεβίκικη φράξια έγινε ουσιαστικά ένα ανεξάρτητο κόμμα.
Έτσι και οι υποκειμενικοί όροι για τη νίκη της Επανάστασης είχαν διαμορφωθεί…



Η Εξέγερση: το κτύπημα του νυστεριού

Στα 1917 ο Λένιν, αναγκασμένος να κρύβεται, έδωσε το σήμα: «Η κρίση είναι ώριμη, η ώρα της εξέγερσης πλησιάζει». Είχε δίκιο. Οι άρχουσες τάξεις είχαν πέσει σε αδιέξοδο απέναντι στα προβλήματα του πολέμου και της εθνικής απελευθέρωσης. Η αστική τάξη έχασε οριστικά το κεφάλι. Τα δημοκρατικά κόμματα των μενσεβίκων και σοσιαλεπαναστατών σκόρπισαν τα κατάλοιπα της εμπιστοσύνης που τους είχαν οι μάζες, υποστηρίζοντας τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με την πολιτική των ανίσχυρων συμβιβασμών και των παραχωρήσεων στους αστούς και στους φεουδάρχες ιδιοκτήτες.
Ο στρατός που είχε ξυπνήσει δεν ήθελε πια να πολεμήσει για τους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς που του ήταν ξένοι. Χωρίς να λογαριάσουν τις δημοκρατικές συμβουλές, οι χωριάτες έδιωξαν τους γαιοκτήμονες από τα υποστατικά τους. Η εθνική καταπιεζόμενη περιφέρεια της αυτοκρατορίας ορθώθηκε ενάντια στην Πετρουπολιτική γραφειοκρατία. Μέσα στα Συμβούλια (Σοβιέτ) των εργατών και των στρατιωτών τα πιο σημαντικά, οι μπολσεβίκοι κυριαρχούσαν. Οι εργάτες και οι στρατιώτες ζητούσαν πράξεις. Το απόστημα ήταν ώριμο. Χρειαζόταν το κτύπημα του νυστεριού!
Η εξέγερση έγινε δυνατή μονάχα μέσα σΆ αυτές τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες. Και υπήρξε αναπόφευκτη. Αλλά δεν μπορεί να παίζει κανείς με την επανάσταση. Δυστυχία για το χειρούργο που χειρίζεται απρόσεκτα το νυστέρι. Η επανάσταση είναι μια τέχνη, έχει τους νόμους της και τους κανόνες της. Το κόμμα πραγματοποίησε την Οκτωβριανή Επανάσταση με ένα ψυχρό υπολογισμό και με φλογερή απόφαση.
Χάρη σΆ αυτό ακριβώς θριάμβευσε χωρίς θύματα σχεδόν. Με τα νικηφόρα Σοβιέτ οι μπολσεβίκοι μπήκαν επικεφαλής της χώρας που περιλάμβανε το 1/6 της επιφάνειας της γης…


Το σοβιετικό καθεστώς


Πολλοί ξεκινώντας από τις αντιφάσεις, τις δυσκολίες, τα λάθη και τις ανεπάρκειες του σοβιετικού συστήματος, ακόμα και από τις γραφειοκρατικές του παραμορφώσεις καταδίκαζαν την επανάσταση και το σοβιετικό καθεστώς που γέννησε. Δεν έχουμε σκοπό να αρνηθούμε τις ανεπάρκειες και τις παραμορφώσεις. Εξάλλου οι κομμουνιστές είναι αυτοί που πρώτα τις εξήγησαν και τις ανέλυσαν. Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε εδώ είναι ότι οι επικριτές της επανάστασης, όλη αυτή η αφηνιασμένη προπαγάνδα της Δύσης, δεν παραχωρούσαν ούτε μερικά χρόνια πίστωσης να εγκαταστήσει η επανάσταση τον «επίγειο παράδεισο».
Ο καπιταλισμός χρειάστηκε αιώνες για να στερεωθεί στην πάλη του ενάντια στο Μεσαίωνα, για να εξυψώσει την επιστήμη και την τεχνική και μετά να ρίξει την ανθρωπότητα στην κόλαση των πολέμων και των κρίσεων. Οι κατήγοροι, όμως, δεν παραχωρούσαν στην επανάσταση ούτε λίγες ώρες από το ρολόι της ιστορίας.
Βεβαίως η επανάσταση δεν υποσχέθηκε ποτέ τον «επίγειο παράδεισο», δεν ανέλαβε τέτοιες υποχρεώσεις, ούτε έβαλε τέτοιες προθεσμίες. Τις μεγάλες επαναστατικές αλλαγές πρέπει να τις μετρούμε με κλίμακα μακροπρόθεσμων προοπτικών. Αν η σοσιαλιστική κοινωνία θα μοιάζει με το βιβλικό Παράδεισο αυτό το αφήνουμε στους ονειροπόλους. Αυτό που αποδεικνύει η ιστορία είναι ότι κάθε επανάσταση εργάζεται μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον που τη γέννησε και με τα υλικά που βρίσκει σε αυτό. «Οικοδομούμε ένα καινούργιο καθεστώς, με τα τούβλα που μας άφησε το παλιό», συνήθιζε να λέει ο Λένιν.
Η Σοβιετική Κοινωνία ήταν μια κατάσταση μεταβατική, γεμάτη από αντιφάσεις, φορτωμένη από τη βαριά κληρονομιά του παρελθόντος και κάτω από την εχθρική πίεση των καπιταλιστικών κρατών. Η Οκτωβριανή Επανάσταση διακήρυξε την αρχή της νέας κοινωνίας. Η Σοβιετική Δημοκρατία δεν έδειξε παρά το πρώτο στάδιο της νέας αυτής κοινωνίας. Η πρώτη ηλεκτρική λάμπα υπήρξε ελαττωματική. Κάτω όμως από τα λάθη και τα σφάλματα της πρώτης σοσιαλιστικής οικοδόμησης, κάτω από τον εκφυλισμό αυτής της ανοικοδόμησης πρέπει να ξεχωρίζουμε το μέλλον.
Η Ρωσία στάθηκε η πρώτη που πραγματοποίησε το μεγάλο ιδανικό της καινούργιας κοινωνικής οργάνωσης. Τα πρώτα χρόνια του σοβιετικού καθεστώτος μιλάνε για την καταπληκτική πρόοδο που σημείωσε ένα καθυστερημένο έθνος μέσα μάλιστα στις πιο αντίξοες συνθήκες. Τα πρώτα χρόνια της σοβιετικής κοινωνίας έδειξαν τους απεριόριστους καινούργιους ορίζοντες για ολόκληρη την ανθρωπότητα, αν απελευθερωθεί από την καπιταλιστική δουλεία και τα συντηρητικά φετίχ της «ελεύθερης αγοράς».
ΓιΆ αυτό, το μήνυμα του 1917 συνεχίζει να έχει και σήμερα αξία για όλο τον κόσμο. Το σημερινό ιδεολογικό αδιέξοδο και ο εφιάλτης της ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης δεν μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για την επιβίωση του ανθρώπινου γένους.
Το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» παραμένει και σήμερα επίκαιρο, όσο ποτέ άλλοτε.




Ο γραφειοκρατικός εκφυλισμός

Η σοβιετική κοινωνία δεν ήταν μια κοινωνία σοσιαλιστική. Ήταν μια μεταβατική κοινωνία από τον καπιταλισμό προς το σοσιαλισμό: Ένας τρόπος παραγωγής ΜΗ καπιταλιστικός και ένας τρόπος διανομής εντόνως καπιταλιστικός. Είχε ξεπεράσει τον καπιταλισμό, αλλά απείχε πολύ από το σοσιαλισμό.
Αυτή η μεταβατική κοινωνία ήταν επιπλέον γραφειοκρατικά εκφυλισμένη. Ήδη από την εποχή του εμφυλίου πολέμου την είχε χαρακτηρίσει ο Λένιν γραφειοκρατικά παραμορφωμένη.
Ο σταλινισμός ήταν η πολιτική έκφραση αυτού του γραφειοκρατικού εκφυλισμού. Είναι ένα φαινόμενο πολιτικό που στηρίχτηκε και εξέφρασε τα συμφέροντα της γραφειοκρατικής κάστας. Για να επιβληθεί και να εδραιώσει την εξουσία της αυτή η «κάστα» οδηγήθηκε σε ολοκληρωτικό καθεστώς τρομοκρατικής θηριωδίας, υποτάσσοντας ολόκληρο το κόμμα στο κράτος και συγχωνεύοντας τα γραφεία του κόμματος και του κράτους.
Ο Στάλιν πρόσφερε στη γραφειοκρατία το «ηγετικό προφίλ» που αυτή χρειαζόταν. Αν δεν υπήρχε ο Στάλιν, θα την εξέφραζε κάποιος άλλος. Συνεπώς, όταν μιλάμε για σταλινισμό εννοούμε όλον αυτόν τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό του εργατικού κράτους, την γραφειοκρατική παρασιτική κάστα στο σώμα της σοβιετικής κοινωνίας.
Θα ήμασταν ιδεαλιστές και όχι μαρξιστές αν υποστηρίζαμε ότι ένα πρόσωπο, ο «κακός» Στάλιν, ήταν το αίτιο του εκφυλισμού. Ήταν το προϊόν αυτού του εκφυλισμού, το πιο μοχθηρό αποτύπωμά του.
Χωρίς τη μελέτη του σταλινικού φαινομένου δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον εκφυλισμό της Επανάστασης, ούτε την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Πολλοί είναι εκείνοι, που και σήμερα ακόμα, δεν θέλουν να ξεκινήσουν από την αφετηρία του γραφειοκρατικού εκφυλισμού. Κόβουν το ιστορικό κύκλωμα και τοποθετούν την «αντεπανάσταση» στο ρεβιζιονισμό του Χρουτσώφ. Ο Χρουτσώφ, όμως, δεν ήταν η διαλεκτική άρνηση του σταλινισμού, αλλά η φυσική του συνέπεια. Ο σταλινισμός είναι αυτός που αποτελεί τη διαλεκτική άρνηση του μπολσεβικισμού.
Αυτό φαίνεται καθαρά σε πολιτικό επίπεδο, αν εξετάσει κανείς το τι μεσολάβησε ανάμεσα στην εποχή του Λένιν και την εποχή των επιγόνων. Ανάμεσα στις δύο εποχές ανοίχτηκε μια ολόκληρη ιδεολογική άβυσσος, αλλά και μια ολόκληρη οργανωτική ανατροπή. Τόσο στη διοίκηση του κόμματος από πάνω ίσαμε κάτω, όσο και σε όλα τα κόμματα της Διεθνούς, χωρίς εξαίρεση.
Ο Στάλιν ήταν το όργανο αυτής της μεταμόρφωσης, μετάλλαξης για την ακρίβεια. Ήταν αυτός που εξέφρασε, στην καμπή καθόδου της Επανάστασης, την αυτόματη εργασία του δίχως προσωπικότητα γραφειοκρατικού μηχανισμού. Και ο σταλινισμός (το επαναλαμβάνουμε) είναι ακριβώς αυτό το γραφειοκρατικό, παρασιτικό στρώμα που είχε προνόμια να υπερασπίσει (στη βάση του σοβιετικού τρόπου παραγωγής), και το οποίο, ακριβώς γιΆ αυτή την υπεράσπιση των προνομίων του, σφετερίστηκε την πολιτική εξουσία, απαλλοτριώνοντας την εργατική τάξη από αυτήν. Από τη μια, δηλαδή, υπερασπιζόταν τις οικονομικές βάσεις που δημιούργησε η Επανάσταση και από την άλλη στρεφόταν εναντίον κάθε επαναστατικής διαδικασίας και πολιτικής ελευθερίας. Έτσι εξηγείται και η αντιφατική φύση της γραφειοκρατίας και τα ζικ-ζακ της πολιτικής της.
Τα συμφέροντα, συνεπώς, της γραφειοκρατίας ήταν που υπαγόρευσαν και τα «λάθη» του Στάλιν με τις ολέθριες συνέπειες για το σοβιετικό λαό και το διεθνές προλεταριάτο και όχι ο «κακός» χαρακτήρας του. Τέτοιου είδους ψυχοπαθολογικές ερμηνείες δόθηκαν από τους επιγόνους του Στάλιν για να επικαλυφτεί το φαινόμενο της γραφειοκρατίας. «Καρατόμησαν» τον Στάλιν για να διασώσουν και διαιωνίσουν το γραφειοκρατικό καθεστώς (το σταλινισμό). Και οι αφελείς δογματικοί, πάντα προσηλωμένοι σε πρόσωπα και εικόνες, πίστεψαν ότι η «αποκαθήλωση» του Στάλιν ήταν η «αντεπανάσταση». Είναι σαν να λέμε ότι η «αποκαθήλωση» ενός δικτάτορα στο αστικό καθεστώς, αποτελεί «αναθεώρηση» (ανατροπή) των ιδεών του αστικού καθεστώτος. Ρεφορμισμός, δηλαδή από την ανάποδη…
Ποια ήταν, όμως, τα κεντρικά και πιο ολέθρια «λάθη» του Στάλιν τα οποία υπαγορεύτηκαν από τα προνόμια της γραφειοκρατίας και την εδραίωσαν; Σχηματοποιούνται σε τρεις κατηγορίες:
Πρώτη: Η βίαιη κολεκτιβοποίηση, με συνέπειες την αθλιότητα και το σχεδόν λιμό.
Δεύτερη: Η πολιτική του σοσιαλφασισμού. Συνέπειες: ¶νοδος του Χίτλερ στην εξουσία, διάλυση του οργανωμένου εργατικού κινήματος σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, εισβολή στην ΕΣΣΔ, που ο Στάλιν δεν θέλησε άλλωστε να προβλέψει παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις.
Τρίτη: Φυσική εξόντωση μεγάλης μερίδας των στελεχών του σοβιετικού Κ.Κ., «μαζική τρομοκρατία». Επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη.
Ενδεικτικά:
Τον Οκτώβριο του 1917, ένα Π.Γ. της Κεντρικής Επιτροπής εκλέγεται για πρώτη φορά. Το αποτελούσαν επτά μέλη: Λένιν, Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Σοκόλνικοφ, Μπούμπνοφ και Στάλιν. Δύο μέλη πέθαναν από φυσικό θάνατο: Λένιν και Στάλιν. Τα άλλα πέντε μέλη δολοφονήθηκαν από τη σταλινική τρομοκρατία σαν «πράκτορες».
Έως το 1923 μετείχαν στο Π.Γ. δέκα πρόσωπα. Τα οκτώ δολοφονήθηκαν. Μεταξύ 1918 και 1921, 31 μπολσεβίκοι ήταν μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Οι 18 δολοφονήθηκαν, ο ένας εξωθήθηκε σε αυτοκτονία (Τόμσκι) και ο Μουράλωφ εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνη.
Τι να συμπεράνει, λοιπόν, κανείς, ότι ο Λένιν, ο επαναστάτης ηγέτης, έκανε την Επανάσταση με όλους τους στενούς του συνεργάτες να είναι «πράκτορες του ιμπεριαλισμού»;
Αν δεν ξεκινήσουμε, συνεπώς, από τη βαθύτερη ανάλυση του σταλινικού φαινομένου δεν θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε το γιατί η μεγαλύτερη Επανάσταση της ανθρωπότητας έφθασε στο ναυάγιο της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ. Και δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε ότι αυτό που κατέρρευσε δεν ήταν η Επανάσταση, αλλά η αντεπανάσταση, δεν ήταν ο σοσιαλισμός, αλλά η γραφειοκρατική καρικατούρα του σοσιαλισμού.

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Ροβεσπιέρος στις Παρ Οκτ 21, 2016 12:04 pm, 1 φορά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 08, 2013 4:32 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Και αυτό είναι γραμμένο από πολύ παλιά. Ανασκευάστηκε και είναι ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=14085#14085


Η κηδεία γίνεται για λάθος νεκρό



Η ρωσική Επανάσταση του 1917 είναι το κορυφαίο γεγονός του 20ου αιώνα. Το μήνυμά της παραμένει και σήμερα ζωντανό γιατί είναι το ιδανικό της καινούργιας κοινωνίας: της σοσιαλιστικής.

Το θορυβώδες ναυάγιο της πρώην ΕΣΣΔ δεν είναι το ναυάγιο της Επανάστασης, είναι το ναυάγιο της αντεπανάστασης: του σταλινισμού.

Φαίνεται ότι για τη Νέα Τάξη και τους καθεστωτικούς αριστερούς (σοσιαλίζοντες και ανανήψαντες κομμουνιστές) δεν υπάρχει πια χώρος για επανάσταση, άλλος από τις προθήκες των αρχαιολογικών μουσείων. Ούτε και πεδίο δράσης για την Αριστερά, εκτός από τη μετανοούσα, που επιθυμεί να καταλάβει μια θέση εκ δεξιών των τραπεζιτών και βιομηχάνων. Όλοι αυτοί, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, μας καλούν ανά τον κόσμο στην ταφή του σοσιαλισμού. Μόνο που η κηδεία γίνεται για λάθος νεκρό. Δεν πέθανε ούτε η Επανάσταση, ούτε ο σοσιαλισμός. Πέθανε ο σταλινισμός. Κατέρρευσε η «οικονομία των διαταγών», το «κράτος των διαταγών», δηλαδή ο δεσποτισμός και η γραφειοκρατική δικτατορία.

Για όλους αυτούς, ιδιαίτερα για τους «αριστερούς νεωτεριστές», η Ρώσικη Επανάσταση αποτελεί φαιδρό κατάλοιπο και ο μπολσεβικισμός ενοχλητική ανάμνηση. Ακόμη και η λέξη «ιμπεριαλισμός» έχει ξεχαστεί! Δεν τη συναντούμε πλέον στο ισχύον πολιτικό λεξιλόγιο, παρά το γεγονός ότι ο ιμπεριαλισμός εξακολουθεί να υπάρχει, να λεηλατεί και να μακελεύει τους λαούς.

Για όλον αυτόν τον κόσμο της «αριστεράς» και της «προόδου», η κορυφαία επαναστατική τομή του 20ου αιώνα γίνεται «πραξικόπημα» των Μπολσεβίκων και ταυτίζεται ξεδιάντροπα με την προδοσία και το σφετερισμός της. Ο Λένιν, ο Τρότσκι, η Ρόζα Λούξεμπουργκ και άλλες επαναστατικές ηγετικές φυσιογνωμίες «μακιγιάρονται» με τα χρώματα του σταλινισμού. Στο όνομα αυτής της «ιστορικής εκτροπής», όχι απλώς συμψηφίζονται, αλλά «εξαφανίζονται» τα γιγάντια εγκλήματα της καπιταλιστικής θηριωδίας. Και φυσικά κατασυκοφαντείται κάθε ιδέα που αρνείται τον καπιταλισμό και ζητάει την ανατροπή του. Εδραιώνεται έτσι η μυθολογία της «ελεύθερης αγοράς» και η απόλυτη ιδέα της Νέας Τάξης, του πλανητικού ιμπεριαλιστικού.

Η νικημένη αριστερά μετά την κατάρρευση της σταλινικής μυθολογίας, ταύτισε αυτή τη μυθολογία με το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό και πέρασε στο νικητή, στην κυρίαρχη μυθολογία της παγκοσμιοποίησης και του πολυπολιτισμού. Από τη μια μυθολογία πέρασε σε μια άλλη. Και την ιστορία της ανθρωπότητας και των Επαναστάσεων τη φιλτράρει μέσα από την οπτική της νέας μυθολογίας: το απόλυτο και ακίνητο της παγκόσμιας αγοράς, τη θεολογία της Νέας Εποχής.

Βλέπουμε, λοιπόν, σήμερα τις γραφίδες της «νικημένης αριστεράς» να δολοφονούν την ιστορία και να συκοφαντούν τις επαναστάσεις και ιδιαίτερα την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Να σχηματοποιούν τον 20ο αιώνα σε υπεριστορικές αφαιρέσεις. Να αντιπαραθέτουν π.χ. το σταλινικό «μίασμα», μια συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα, στη «Δημοκρατία», μια υπεριστορική αφαίρεση. Με το ίδιο σοφιστικό τέχνασμα κρίνουν και το τέρας του φασισμού.

Συνειδητά, βεβαίως, ξεχνούν, ότι και η «δημοκρατία» έχει μια ιστορία από όπου δεν λείπει το «μίασμα», ότι δεν ήρθε στον κόσμο από δημοκρατικό δρόμο. Ήρθε με τη βία και τις ξιφολόγχες, με Ροβεσπιέρους…

Ξεχνούν ακόμη, ότι αυτή η αστική δημοκρατία γέννησε τις παγκόσμιες ανθρωποσφαγές του 20ου αιώνα, την ιμπεριαλιστική ασυδοσία και βαρβαρότητα. Και σήμερα στο όνομα αυτής της «δημοκρατίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ασκείται η εξουσία της Νέας Τάξης και επιβάλλεται ο κτηνώδης ολοκληρωτισμός της…

Όμως, δεν ξεχνούν απλώς, αλλά ακρωτηριάζουν και την πολιτική σκέψη, την ιστορική γνώση, την ανθρώπινη ηθική υπόσταση. Καταγγέλλουν τη βαρβαρότητα ενός καθεστώτος που στραγγάλισε βάναυσα και σφετερίστηκε αχαλίνωτα τη σοσιαλιστική επανάσταση για να συκοφαντήσουν τη μεγαλύτερη επανάσταση της ανθρωπότητας που σημάδεψε τον αιώνα που πέρασε.

Για το τερατώδες καπιταλιστικό απόστημα του φασισμού ή σιωπούν ή το αντιμετωπίζουν ηθικολογικά, σαν προϊόν της ανθρώπινης παράνοιας. Δεν θέλουν να δουν ότι ο φασισμός δεν είναι μια ανθρώπινη διαστροφή, αλλά η σύνθεση της ιμπεριαλιστικής αχρειότητας. Και δεν θέλουν να το δουν ακριβώς γιατί σήμερα υπηρετούν αυτή την ιμπεριαλιστική αχρειότητα στην πλανητική της μορφή.

Όσο, όμως κι αν αυτή η «αριστερά» άλλαξε τρένο και αποσκευές, τις ιδέες και τα διδάγματά της Επανάστασης δεν μπορούν να τα εξαφανίσουν. Η Ρωσική Επανάσταση καταγράφει το τραγικό μεγαλείο, την ποίηση του 20ου αιώνα και την ελπίδα της ανθρωπότητας…
Επιστροφή στην κορυφή
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Νοέ 09, 2013 5:08 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Πολύ καλό το κείμενο του συμπαθέστατου Ανδρέα Ζαφείρη. Αποφεύγει, βεβαίως, τις κακοτοπιές: Το σταλινισμό…
1917 - «…Лед тронулся, дорога открыта…»*
Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ



Η ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΠΡΟ-ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΟ ΤΟΠΙΟ ΚΑΙ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ.

Πραξικόπημα χαρακτηρίζεται πλέον συχνά από διάφορους αναλυτές η Οκτωβριανή επανάσταση, αναχρονισμός ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός σαν σχέδιο και προοπτική.


Είναι μήπως εκδήλωση επαναστατικού ρομαντισμού ή κάποιου τύπου ιδεοληπτική αγκύλωση η αναφορά σήμερα στην Οκτωβριανή Επανάσταση;

Μήπως
η κατάρρευση/ ανατροπή/ παλινόρθωση/παραμόρφωση (διαλέγετε ελεύθερα ερμηνευτικό σχήμα) αποδεικνύουν τα ιστορικά όρια ενός εγχειρήματος, που όσο ηρωικό και εάν ήταν αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός μεμονωμένο, χωρίς καμία πολιτική αξία για το σύγχρονο κόσμο;

Μήπως ακόμη και η λέξεις σοσιαλισμός, κομμουνισμός, επανάσταση αποτελούν ένα ξύλινο-δογματκό πλαίσιο, ταυτισμένο με γκρίζα-μελαγχολικά τοπία και αιματηρή βία, παράταιρα ακούσματα μέσα σε ένα νέο, υπέροχο κόσμο;

ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑΞΕ ΑΛΗΘΕΙΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΜΑΚΡΙΝΟ 1917!!!


Αλήθεια. Το ομολογούν ενάμισι δισεκατομμύριο (1.500.000.000) άνθρωποι που δεν διαθέτουν πόσιμο νερό. Ένα δισεκατομμύριο και εκατόν εβδομήντα πέντε εκατομμύρια άνθρωποι, που ζουν (;) με λιγότερο από ένα δολλάριο την ημέρα, πάνω από 2 δισ άνθρωποι που ζούνε με λιγότερο από δύο δολάρια την ημέρα. Το συνμαρτυρούν περίπου το 40% των παιδιών στον αναπτυσσόμενο κόσμο - πάνω από μισό δισεκατομμύριο παιδιά -που αγωνίζονται να επιβιώσουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα.

Τουλάχιστον όμως έχουμε απαλλαγεί από τη φρίκη της εξαθλίωσης.

Απόδειξη:
τα περίπου 19.000 παιδιά κάτω των πέντε ετών που πεθαίνουν κάθε μέρα. Τα τελευταία 4 χρόνια πέθαναν 28 εκατομμύρια παιδιά. ( αντίστοιχα οι νεκροί του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου ήταν 18,6 εκατομμύρια νεκροί). Η ειρήνη τους αρχίζει και κοστίζει σε ανθρώπινες ζωές πιο πολύ και από τον πόλεμό τους.

Την ίδια στιγμή:
Οι τρεις πιο πλούσιοι δισεκατομμυριούχοι του κόσμου έχουν περιουσία μεγαλύτερη από τα εισοδήματα εξακοσίων εκατομμυρίων κατοίκων φτωχών χωρών. Αλλά και στις λεγόμενες (πρώην) ανεπτυγμένες χώρες… Ανεργία και υποαπασχόληση, κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Το κοινωνικό κράτος υπό κατάργηση. Η δημόσια δωρεάν παιδεία, η υγεία , η κοινωνική ασφάλιση είναι από τα κατάλοιπα του Οκτώβρη που πρέπει να εξαφανιστούν. Οι νέες γενιές πρέπει να αποδεχτούν ότι θα ζήσουν χειρότερα από τις προηγούμενες.


Αλλά και η ειρήνη τους αποδείχθηκε μια ματωβαμένη απάτη.
Μια σειρά περιφερειακοί πόλεμοι μαίνονται ή απειλούν να ξεσπάσουν. Από τη Συρία μέχρι το Αφγανιστάν, από τη Βοσνία χθες έως οπουδήποτε αύριο.

Μόνο στο Ιράκ,
σύμφωνα με την εταιρεία Opinion Research Business, μέχρι τον Ιανουάριο του 2008 ,ο αριθμός των νεκρών, άμαχων Ιρακινών κυμαινόταν περίπου στις 946.000 - 1.200.000.

ΠΟΙΟΣ-ΤΕΛΙΚΑ- ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΜΟΣ;


Πριν 150 χρόνια περίπου, οι Κ.Μαρξ και Φ. Ενγκελς, προσπάθησαν να αναλύσουν την φύση του καπιταλισμού και να θεμελιώσουν την υλιστική αντίληψη της ιστορίας. Σύμφωνα με αυτήν, όλη η γνωστή μας ιστορία είναι ιστορία ταξικών συγκρούσεων. Γι αυτό μέσα στην ιστορία σημειώνονται μια σειρά από γεγονότα, όπως πόλεμοι, εξεγέρσεις, επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις.

Οι επαναστάσεις δεν αποτελούν, μια «διαστροφή» της ιστορίας, είναι γεγονότα που διαταράσσουν τα μέχρι τότε δεδομένα και παραδεκτά πλαίσια άσκησης της οικονομικής και πολιτικής δράσης, γιατί καμιά παλιά κυριαρχία δεν παραχωρεί τη θέση της και τα προνόμιά της χωρίς σκληρό αγώνα.

Κάθε μεγάλο βήμα προς τα εμπρός της ανθρώπινης ιστορίας έγινε μέσα από τέτοιας ποιότητας διαδικασίες και ποτέ δεν υπήρξε ένα βαθμιαίο πέρασμα από μια ποιοτική κατάσταση κοινωνικής οργάνωσης σε μια άλλη. Αυτές ήταν οι κλασικές αντιλήψεις «του μαρξιστικού ρεύματος».

Η «ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ», ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ «ΑΙΡΕΣΕΙΣ» ΤΟΥ ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν είχε συντελεστεί το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον ιμπεριαλισμό, μια νέα-τότε- αντίληψη εμφανίστηκε στα πλαίσια του «μαρξιστικού ρεύματος».

Σύμφωνα με αυτή: Oι ριζικές αλλαγές στην παραγωγική διαδικασία, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, διέψευδαν τις βασικές εκτιμήσεις του Mαρξ και τροποποιούσαν τους όρους και τις συνθήκες διεξαγωγής της ταξικής πάλης. Ο τελικός σκοπός, ο σοσιαλισμός, η ανατροπή του καπιταλισμού είναι κάτι που θα Άρθει μέσα από την εξέλιξη. Το "παν είναι η κίνηση", η προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις και όχι οι συνολικές αλλαγές.

Στον αντίποδα αυτών των απόψεων εμφανίστηκε το λενινιστικό ρεύμα, οι μπολσεβίκοι. Ο στόχος της επαναστατικής εξέγερσης , η «δογματική» προσήλωση στο αρχέτυπο μαρξιστικό ρεύμα, δεν ήταν το μόνο που ξεχώριζε τους μπολσεβίκους από το μεγαλύτερο μέρος της τότε σοσιαλδημοκρατίας. Το «δόγμα» συνόδευαν και τρείς Μεγάλες «Αιρέσεις»:

Α) η αντίληψη για το κόμμα νέου τύπου. Ας θυμηθούμε τι έγραψε ο Ο Έρικ Χόμπσμπωμ, : «Χωρίς το λενινιστικό “κόμμα νέου τύπου” των “επαγγελματιών επαναστατών” … δεν είναι νοητό ότι μέσα σε 30 σχεδόν χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση το ένα τρίτο της ανθρώπινης φυλής θα ζούσε κάτω από κομμουνιστικά καθεστώτα…. Το “κόμμα νέου τύπου” του Λένιν αποτελεί τρομερή καινοτομία της κοινωνικής μηχανικής του εικοστού αιώνα».

Β)Η «εργατοαγροτική συμμαχία» πάνω στην οποία «πάτησε» η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης, ήταν επίσης ένα παράδοξο, κάτι «αιρετικό»για το μαρξισμό της εποχής.Οι μπολσεβίκοι ήταν το μόνο κόμμα την περίοδο της Δεύτερης Διεθνούς που καταπιάστηκε σοβαρά με το αγροτικό ζήτημα απέναντι στο οποίο υπήρχε έως τότε ξεκάθαρη υποτίμηση.

Γ) Η νέου τύπου επαναστατική διαδικασία με την ηγεμονία του προλεταριάτου, η αντίληψη ότι η παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση όχι μόνο περιλαμβάνει το επαναστατικό προτσές στην περιφέρεια αλλά μπορεί και να του δίνει πρωτοπόρο ρόλο.

Τα χαρακώματα του Παγκόσμιου Πολέμου και οι εξελίξεις που ακολούθησαν, φάνηκαν να διαψεύδουν τις σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις και να επιβεβαιώνουν τις επιλογές της ηγεσίας των μπολσεβίκων.

ΉΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ Ο ΟΚΤΩΒΡΗΣ;

Η Ρωσική Επανάσταση ξεκίνησε ως μια αστική δημοκρατική επανάστα¬ση στις 24 του Φλεβάρη. Ο τσαρισμός διαλύθηκε κάτω από τα χτυπήματα ενός ισχυρού εργατικού κινήματος και της βαθιάς δυσαρέ¬σκειας εκατομμυρίων αγροτών, που ντυμένοι τη στρατιωτική στολή, βρίσκονταν στο σφαγείο ενός αιματηρού ιμπεριαλιστικού πολέμου. Το κόμμα των μπολσεβίκων , όντως τότε αποτελούσε μια μειοψηφία αν και είχε αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς με την εργατική τάξη από την επανάσταση του 1905 και μετά. Ο Γ. Ζινόβιεφ έγραφε αργότερα ότι : «Το κόμμα φαινόταν να μην υπάρχει, ήταν διασκορπισμένο και κατακερματισμένο…»

Όμως η παλινωδίες και η προδοσία της κυβέρνησης Κερένσκι από τη μια και η τακτική των μπολσεβίκων από την άλλη τροποποίησαν τους συσχετισμούς.

Η ριζοσπαστικοποίηση των Σοβιέτ με εργατική σύνθεση αναπτύχθηκε με μεγάλη ταχύτητα.
Την επομένη της επανάστασης του Φλεβάρη, στις 6 Μαρτίου, όταν συγκροτήθηκε η ομάδα των μπολσεβίκων του Σοβιέτ της Πετρούπολης, είχε 40 μέλη σε σύνολο 2000 αντιπροσώπων. Στο 1οΠανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ, τον Ιούνιο, υπήρχαν 105 μπολσεβίκοι σε σύνολο 1090 αντιπροσώπων. Τον Οκτώβριο όμως η μπολσεβίκοι ήταν πλειοψηφία στο 2ο συνέδριο των Σοβιέτ και στο Σοβιέτ της Πετρούπολης. Κανένα πραξικόπημα λοιπόν δεν συνέβη.

Η Οκτωβριανή επανάσταση είχε τη στήριξη του ρωσικού λαού. Και εάν αυτό δεν το αποδεικνύουν με επάρκεια οι αριθμοί, το πιστοποιεί η συνέχεια.

Κανένα καθεστώς χωρίς ευρύτατη και αποφασισμένη κοινωνική βάση δεν θα μπορούσε να αντέξει στην παρατεταμένη Λευκή Τρομοκρατία - αντεπανάσταση και –κυρίως-στην εισβολή 19 χωρών που την ακολούθησε.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΜΗ

Η Οκτωβριανή επανάσταση αποτέλεσε τη μεγάλη τομή στον μέχρι τότε ενιαίο κόσμο. Λαϊκά, δημοκρατικά και εργατικά δικαιώματα που τώρα θεωρούνται αυτονόητα, ήταν ανύπαρκτα. Η πλειοψηφία των χωρών ήταν αποικίες και οι λαοί τους υποδουλωμένοι. Μετά το 1917 τίποτα δεν ήταν όπως πριν.

Α)Το 1917 απέδειξε τη δυνατότητα μιας κοινωνίας χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Το 1917 έδειξε ολοκάθαρα στους εργάτες και τους λαούς όλου του κόσμου ότι το προλεταριάτο μπορεί να κυβερνά και να διευθύνει μια χώρα χωρίς την αστική τάξη και ενάντια στην αστική τάξη.

Β)
Τροποποιήθηκε, για δεκαετίες, σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο ο συσχετισμός ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη, ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τους λαούς. Οι δυνάμεις της εργασίας βρέθηκαν για δεκαετίες στη φάση της ενεργητικής επίθεσης.

Γ) Παρά τα λάθη και τις αδυναμίες , η Οκτωβριανή επανάσταση εγκαινίασε τον μεγαλύτερο σε έκταση και ποιότητα κοινωνικό πειραματισμό, στην κατεύθυνση της πραγματικής απελευθέρωσης του ανθρώπου που έχει συντελεστεί μέχρι σήμερα. Ακόμη και τώρα ο πλούτος των πρακτικών που έχει κληροδοτηθεί από αυτή τη περίοδο δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη αντίστοιχη προσπάθεια. Στα ευρωπαϊκά βουλεβάρτα παραγόταν αφειδώς ακαδημαϊκή μαρξιστική θεωρία, ενώ στις «πρωτόγονες» πολιτικά ρωσικές στέπες παραγόταν πράξη. Και ως γνωστόν για το μαρξισμό η πράξη…

Η νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης σήμανε ριζική στροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι μετά το 1917 τίποτα δεν ήταν πια όπως πριν και δεν θα ήταν ποτέ ξανά.

ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ

Παιδιά του κόκκινου Οκτώβρη
τα εργατικά συμβούλια στην Ιταλία, οι σπαρτακιστές στη Γερμανία, η Ουγγρική επανάσταση του 1919, «..οι στρατιές που κατεβαίνουν προς το κίτρινο ποτάμι…» αλλά και η κόκκινη σημαία καρφωμένη στη καρδιά του κτήνους, στις 9 του Μάη.

Στη χώρα μας η μεγάλη λαϊκή εποποιία της δεκαετίας του ΄40, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, ο ΔΣΕ ήταν παιδιά του Οκτώβρη. Όπως και η Κουβανέζικη επανάσταση και οι μεγάλες εξεγέρσεις και επαναστάσεις της ζώνης των θυελλών σε Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική.

Παιδιά του και ο Μαγιακόφσκι, ο Μπρέχτ, ο Χικμέτ, όπως και η Ηλέκτρα Αποστόλου, ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Ερνέστο και ο Γκιάπ αλλά και τα εκατομμύρια των κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο που με απίστευτες θυσίες, πληρώνοντας το μεγαλύτερο φόρο αίματος πολιτικού-κοινωνικού κινήματος στην ανθρώπινη ιστορία, όχι μόνο σε φυλακές, εξορίες, αποσπάσματα αλλά και σε οδοφράγματα και πεδία των μαχών , κράτησαν… «ένα παράθυρο ανοιχτό στη λιακάδα» για όλη την ανθρωπότητα.

Παιδιά του δεν ήταν, ούτε καν νόθα, οι πρόγονοι και οι επίγονοι των διάφορων Τσαουσέσκου. Το αντίθετο. Και όσοι δε μένουν μόνο στην εξωτερική μορφή και στα σύμβολα αλλά προχωρούν στην ουσία, γνωρίζουν ότι ήταν η πλήρης άρνησή του, η απόλυτη αντιστροφή του.

Η ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΠΡΟ-ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΟ ΤΟΠΙΟ ΚΑΙ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ.

Σήμερα η υποχώρηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος έχει οδηγήσει σε μια νέα, αρνητική αυτή τη φορά, τροποποίηση των συσχετισμών.

Η αστική τάξη, παγκόσμια, με αφορμή την κρίση της, επιδιώκει την ολική επαναφορά σε ένα προ-οκτωβριανό τοπίο. Η αριστερά της εποχής μας χρειάζεται, σαν απάντηση, να ανακαλύψει έναν νέο σύγχρονο μπολσεβικισμό. Η συζήτηση για τα αίτια και τις συνθήκες (υποκειμενικές και αντικειμενικές) που η εργατοαγροτική εξουσία μετατράπηκε στο αντίθετο της, για τους λόγους που τα κόμματα νέου τύπου μετατράπηκαν σε γραφειοκρατικές καρικατούρες και, εν τέλει, σε εξουσιαστικά μορφώματα, που η επαναστατικοποίηση των παραγωγικών σχέσεων ανακόπηκε και η πρώτη μεγάλη έφοδος προς τους ουρανούς τελικά ακυρώθηκε, δεν μπορεί να γίνει με όρους άρνησης της μεγάλης παρακαταθήκης της Οκτωβριανής επανάστασης. Το αντίθετο μάλιστα.

Από τα διάφορα μεγάλα ρεύματα που αναπτύχθηκαν
μέσα στα πλαίσια του εργατικού κινήματος, είτε από εκείνα που προΰπαρξαν του μπολσεβικισμού (αναρχισμός, σοσιαλδημοκρατία) είτε από εκείνα που αναπτύχθηκαν σαν ερμηνείες του ή από εκείνα που εμφανίστηκαν (λιγότερο ή περισσότερο) σαν προσπάθειες κριτικής υπέρβασής του (ευρωκομμουνισμός, αυτονομία κ. α.), ο μπολσεβικισμός παραμένει ακόμη και σήμερα (και χωρίς να υποτιμάται και η συμβολή άλλων ρευμάτων), εκείνο το ρεύμα που χάρισε στο εργατικό κίνημα (και όχι μόνο) τις μεγαλύτερες νίκες και κατακτήσεις (έμμεσα ή άμεσα).

Ένας νέος, σύγχρονος μπολσεβικισμός δεν θα αποτελεί αντιγραφή αλλά δημιουργική και για αυτό γνήσια επαναστατική, επαναθεμελίωσή του, βασισμένο σε συγκεκριμένες αναλύσεις των σύγχρονων συνθηκών, βασισμένων στις αρχειακές, αξιακές βάσεις της πρώτης μεγάλης Απόπειρας.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση δεν ήταν απλά η πρώτη μεγάλη νικηφόρα επανάσταση, η πρώτη μεγάλης κλίμακας μετατροπή της ιδέας σε πράξη. Έθεσε μια απεραντοσύνη στόχων και σκοπών: Να αλλάξει τον κόσμο, την κοινωνία, τον άνθρωπο. Ένα μεγάλο Προμηθεϊκό όνειρο, που ακόμα και εάν σήμερα φαντάζει «ιδιόμορφο» , κόντρα στις σειρήνες του μικρού ρεαλισμού, δεν παύει να μας θυμίζει ότι χωρίς λογισμό και όνειρο, η ανθρώπινη ιστορία δεν θα είχε ποτέ γραφεί.

Ο Λένιν, αποτιμώντας έλεγε: «Έχουμε το δικαίωμα να είμαστε υπερήφανοι και είμαστε υπερήφανοι, γιατί είχαμε το ευτύχημα να αρχίσουμε την οικοδόμηση του σοβιετικού κράτους και να εγκαινιάσουμε έτσι μια νέα εποχή στην παγκόσμια ιστορία, την εποχή της κυριαρχίας μιας καινούργιας τάξης, που καταπιέζεται σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Η πρώτη αυτή νίκη δεν είναι ακόμη τελειωτική νίκη. Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ότι ο δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράχτηκε.»

* ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε

Ο Ανδρέας Ζαφείρης είναι μέλος της γραμματείας των ΣΥΝΕΚ (Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις).
Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013.

Το διαβάσαμε ΕΔΩ:

http://odofragma-skas.blogspot.gr/2013/11/1917.html

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες