Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
28η του Οκτώβρη: ΤΟΤΕ και ΤΩΡΑ

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΘΥΜΙΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Οκτ 25, 2013 9:04 am    Θέμα δημοσίευσης: 28η του Οκτώβρη: ΤΟΤΕ και ΤΩΡΑ Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
28η του Οκτώβρη: ΤΟΤΕ και ΤΩΡΑ
(μυθολογίες για το «όχι» του τότε και το «ναι» του τώρα)


Επειδή πολλά αρχίζουν να γράφονται για το «ΟΧΙ» του Μεταξά και το «ΝΑΙ» των σημερινών ανδρεικέλων, θα ανοίξουμε ένα φάκελο για την 28η Οκτωβρίου.
Αρχίζουμε με ένα κείμενο που γράψαμε στις 28 Οκτωβρίου του 2011.
Το κείμενο βρίσκεται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=28215#28215



28η του Οκτώβρη:ΤΟΤΕ και ΤΩΡΑ


Ζούμε, πράγματι, μια κακόγουστη ιστορική φάρσα: Η φετινή επέτειος του ιστορικού «ΟΧΙ» απέναντι στους εισβολείς του φασιστικού άξονα συμπίπτει με ένα δραματικό «ΝΑΙ» των ανδρεικέλων στους σημερινούς εισβολείς: Στον νέο φασιστικό «άξονα» της ΕΕ, του Ευρώ και της διεθνούς μαφίας του χρήματος (νεοταξικός φασισμός).

Με τις γενικές αφαιρέσεις, βεβαίως (όπως υπογραμμίζουμε συνέχεια), με τις υπεραπλουστεύσεις και τις τυπικές σχηματοποιήσεις, ΣΥΓΧΩΡΟΥΝΤΑΙ οι αμαρτίες.

Το χειρότερο: δολοφονούμε την Ιστορία, την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και συμβάλλουμε στην αλλοίωση της αλήθειας, στη «νωθρότητα» της σκέψης και στην παραγωγή μύθων…

Το απλουστευτικό σχήμα «Το “ΟΧΙ” Εκείνων και το “ΝΑΙ” το δικό μας», διαπράττει αυτά τα «εγκλήματα»!


Ζήτημα 1ον

Οι δύο εποχές (τότε και σήμερα) είναι εντελώς διαφορετικές:

α). ΤΟΤΕ: Το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα βρισκόταν στο απόγειο των ΕΘΝΙΚΩΝ ιμπεριαλισμών οι οποίοι συγκρούονταν πολεμικά και θανάσιμα μεταξύ τους, με αιχμή τους δύο μεγάλους ιμπεριαλιστικούς Συνασπισμούς: Το γερμανικο-ιταλικό άξονα και τις δυνάμεις που είχαν συσπειρωθεί γύρω από τον «άξονα»του αγγλό-γαλλικού ιμπεριαλισμού….

β). ΣΗΜΕΡΑ: Το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πλέγμα έχει ξεπεράσει εκείνο το «στάδιο» και είναι ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΑ οργανωμένο και συγκροτημένο σε πλανητικούς (υπερεθνικούς) μηχανισμούς εξουσίας: Νέα Τάξη

Σήμερα υπάρχει μια ΕΝΙΑΙΑ, ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ιμπεριαλιστική εξουσία, η ΕΞΟΥΣΙΑ των υπερεθνικών συγκροτημάτων του κεφαλαίου και του χρήματος και ΕΝΤΟΣ αυτής της υπερεθνικής συγκρότησης γίνεται ο ΠΟΛΕΜΟΣ συμφερόντων και το αλληλοφάγωμά τους.

Με πρώτα θύματα τους λαούς όλου το κόσμου και τα «αδύνατα κλαδιά» του ενιαίου (παγκοσμιοποιημένου) ιμπεριαλιστικού δέντρου: τις δορυφορικές αστικές κοινωνίες, τους «φτωχούς» καπιταλιστικούς συγγενείς και τα ΕΘΝΙΚΑ κράτη με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

ΣΗΜΕΡΑ, μέσα στην ΕΕ (που μας ενδιαφέρει άμεσα) ΟΛΕΣ οι χώρες είναι χειροπόδαρα ΔΕΜΕΝΕΣ και ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΕΣ στους οικονομικούς και πολιτικούς μηχανισμούς της, ιδιαίτερα στο Ευρώ, συνακόλουθα είναι υποχείρια των ισχυρών της ΕΕ και της χρηματιστηριακής ασυδοσίας και απληστίας των τοκογλυφικών μηχανισμών…

Ζήτημα 2ον

ΤΟΤΕ: Η Ελλάδα», ως εθνικός καπιταλισμός, ήταν υποταγμένη στον αγγλικό ιμπεριαλισμό και αυτό υπαγόρευσε στο ελληνικό καθεστώς το «ΟΧΙ».

Σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι ότι ήταν η «γενναιότητα» και ο «πατριωτισμός» του Μεταξά που τον οδήγησαν στο «ΟΧΙ».

Χοντροκομμένη αλλοίωση και ισοπέδωση της ιστορικής αλήθειας.

Ο ίδιος ο Μεταξάς είναι αποκαλυπτικός:

«Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτε δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές, ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».

Αυτά είπε στις αρχές του Μάη του 1940, ο Μεταξάς, μιλώντας με τον Βρετανό δημοσιογράφο Αρθουρ Μάρτον, («Τα μυστικά αρχεία του Φόρεϊν Οφις», εκδόσεις «Πάπυρος», σελ. 76).

Επίσης στις 3 Μαρτίου του 1934, μιλώντας στο Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, έλεγε κατά λέξη:

«Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι»(Ιωάννου Μεταξά «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστης», τόμος Δ', σελ. 77).

Σχετικά με το «ΟΧΙ» του Μεταξά αναλύσεις διεξοδικές υπάρχουν ΕΔΩ:

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2794

ΣΗΜΕΡΑ: το ελληνικό, καπιταλιστικό καθεστώς ΣΥΣΣΩΜΟ είναι εξάρτημα της ΕΕ, υποταγμένο πλήρως στο Ευρώ και τους μηχανισμούς της νεοταξικής, πλανητικής εξουσίας.

ΟΛΑ τα καθεστωτικά κόμματα και οι δορυφόροι τους είναι υστερικοί υπερασπιστές και ανδρείκελα της ΕΕ, του Ευρώ και των διεθνών μαφιόζων του ιμπεριαλισμού…

Συνεπώς, κάθε συσχετισμός του ΣΗΜΕΡΑ με το ΧΘΕΣ (με την εποχή του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου) ΕΙΝΑΙ παραπλανητικός, συσκοτίζει και «εξοντώνει» την αλήθεια και αξιοποιείται δόλια από τις πολιτικές εκείνες δυνάμεις που πάντα ήταν φανατικοί δούλοι του κεφαλαίου και της ΕΕ, πάντα ήταν δωσίλογες…

Ζήτημα 3ον



Ο μόνος συσχετισμός που μπορεί να γίνει του χθες με το σήμερα, σε ιστορική και ηθική διάσταση είναι για το «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού.

ΤΟΤΕ όλος ο ελληνικός λαός είπε «ΟΧΙ».

Και αυτό το «ΟΧΙ» ΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ, κόντρα και ενάντια στο ΚΑΘΕΣΤΩΣ, και ο ελληνικός λαός έγραψε μία από τις πιο συγκλονιστικές, ηρωικές και αγωνιστικές σελίδες της ιστορίας του…

ΣΗΜΕΡΑ: Ο ελληνικός λαός λέει πάλι «ΟΧΙ» στο νέο, νεοταξικό φασισμό του 4ου Ράιχ και στα ποικίλα και πολύχρωμα ανδρείκελά του…

Το τραγικό της ιστορίας: Σήμερα δεν υπάρχουν οι δυνάμεις εκείνες που ΤΟΤΕ οργάνωσαν το «ΟΧΙ»του λαού: Αυτές έχουν ενσωματωθεί στο καθεστώς…

ΑΥΤΗ είναι η διαφορά του ΣΗΜΕΡΑ από το ΧΘΕΣ και το μεγάλο πολιτικό μας δράμα…

Δεν είναι ο λαός που δεν λέει «ΟΧΙ» είναι αυτοί που δεν τον αφήνουν να οργανώσει το «ΟΧΙ» του και ο ελληνικός λαός πρέπει να ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ και τα ΕΜΠΟΔΙΑ αυτών που έχουν καταστρέψει κάθε κύτταρο και ιμάντα της οργανωμένης κινητοποίησης του «ΟΧΙ»…

Με αυτήν την έννοια πρέπει να προβάλλουμε και να γιορτάζουμε την 28η του Οκτώβρη: Έπος Της αγωνιστικής στάσης του ελληνικού λαού, της αυτοθυσίας του και της ακατάβλητης δύναμης των αξιών και της ηθικής της οργανωμένης ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ του…

Σήμερα, 71 χρόνια μετά, πρέπει να στραφούμε για μια ακόμα φορά στο ιστορικό μας παρελθόν για να αντλήσουμε θάρρος και δύναμη, αλλά και για να επανακτήσουμε την αγωνιστική ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τους νέους εισβολείς του πλανητικού, αυτή τη φορά, ΦΑΣΙΣΜΟΥ…


Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Οκτ 25, 2013 1:58 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Τα ψεύδη της ακροδεξιάς δημαγωγίας γύρω από το Μεταξά.

Το άρθρο γράφτηκε πέρυσι, 28η του 2012:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=29980#29980


Τα κατάλοιπα υποπροϊόντων της μεταξικής δικτατορίας



Οι ιδεολογικοί υμνητές και τα πολιτικά τέκνα των πιο αποτρόπαιων, δικτατορικών μορφών εξουσίας του κεφαλαίου επιδίδονται, τα τελευταία χρόνια, κάθε 28η Οκτωβρίου, σε μια αχαλίνωτη υμνολογική δημαγωγία και αποκρουστική εμπορική κερδοσκοπία γύρω από το «ΟΧΙ» του Μεταξά.

Είναι γνωστό, βεβαίως, και ιστορικά επαληθευμένο (κατηγορηματικά και τελεσίδικα επαληθευμένο) ότι η ακροδεξιά ρητορική είναι μια δημαγωγία ακραίας κερδοσκοπικής πατριδοκαπηλίας, διαστροφής της πραγματικότητας, ασύστολου ψεύδους και φρενοβλαβούς μαύρης προπαγάνδας.

Οι «γόνοι» του Μεταξά και των χουντικών, κάθε υμνητής των δικτατορικών καθεστώτων και των παλιών «εθνικών» φασισμών, γύρω από το «ΟΧΙ» του Μεταξά, αποκρύπτουν και αφανίζουν το ΟΥΣΙΩΔΕΣ του ιστορικού και πολιτικού γίγνεσθαι: Ότι το «όχι» αυτό ήταν το «ΟΧΙ» του βρετανικού ιμπεριαλισμού!!!

Ο Μεταξάς, ως ο στυγνός, δικτατορικός εκφραστής του μεγάλου κεφαλαίου ήταν δεμένος με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Το ελληνικό κεφάλαιο και η Ελλάδα ήταν αγγλικό φέουδο ΤΟΤΕ. Συνεπώς ο Μεταξάς, ως ο εκφραστής του κεφαλαίου, ήταν με το συνασπισμό του αγγλικού ιμπεριαλισμού και το «ΟΧΙ» του ήταν υπαγορευμένο από αυτή τη θέση.

Οι «γόνοι» και οι υμνητές του Μεταξά ΠΑΡΑΣΙΩΠΟΥΝ, λοιπόν, δολίως, ότι τα συμφέροντά του οικονομικού, συνακόλουθα και πολιτικού κατεστημένου της Ελλάδας, ήταν συνυφασμένα μ' αυτά του αγγλικού ιμπεριαλισμού, ενάντια στο γερμανοϊταλικό ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, στον μεταξύ τους οξύτατο ανταγωνισμό, που οδήγησε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ, παντελώς, το ΟΥΣΙΩΔΕΣ: Ότι το δικτατορικό καθεστώς του Μεταξά, παρά την ιδεολογική του συγγένεια, ιδιαίτερα με το γερμανικό ναζισμό, ουδέποτε τόλμησε να αμφισβητήσει την κυρίαρχη εξάρτηση του ελληνικού κατεστημένου από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό.

Σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν ότι ήταν η «γενναιότητα» και ο «πατριωτισμός» του Μεταξά που τον οδήγησαν στο «ΟΧΙ»: Χοντροκομμένη αλλοίωση και ισοπέδωση της ιστορικής αλήθειας.

ΓιΆ αυτό η ακροδεξιά δημαγωγία εξαφανίζει και τα αποκαλυπτικά λόγια του ίδιου του Μεταξά:


«Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτε δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές, ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».
Αυτά είπε στις αρχές του Μάη του 1940, ο Μεταξάς, μιλώντας με τον Βρετανό δημοσιογράφο Αρθουρ Μάρτον, («Τα μυστικά αρχεία του Φόρεϊν Οφις»,
εκδόσεις «Πάπυρος», σελ. 76).

Επίσης στις 3 Μαρτίου του 1934, μιλώντας στο Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, έλεγε κατά λέξη:
«Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι»(Ιωάννου Μεταξά «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστης», τόμος Δ', σελ. 77).

Αυτά και μόνο γκρεμίζουν τη μυθολογία του μεταξικού «ΟΧΙ»

Σχετικά με το «ΟΧΙ» του Μεταξά αναλύσεις διεξοδικές υπάρχουν ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2794
και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6057

Το να παρασιωπούμε αυτούς τους παράγοντες και να λέμε ότι ο Μεταξάς είπε το «ΟΧΙ», εξαπατούμε τον κόσμο και ηρωοποιούμε ένα δικτάτορα «πιόνι» του αγγλικού ιμπεριαλισμού…

Βεβαίως, οι ιστορικές αλλοιώσεις, το πολιτικό ψεύδος και οι παραχαράξεις δεν περιορίζονται μόνο στο «ΟΧΙ». Επεκτείνονται παντού.

Π.χ., οι υμνητές του Μεταξά επιχειρούν να εμφανίσουν το Μεταξά σαν τον πρωτεργάτη και θεμελιωτή του «Κοινωνικού κράτους».

Ας δούμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα, πολύ συνοπτικά:


α). Το οκτάωρο

Η καθιέρωση του οκτάωρου δεν έγινε από το Μεταξά, όπως ψευδώς ισχυρίζονται τα παρακρατικά υπολείμματα των μεταξικών νοσταλγών.

Στην Ελλάδα, η καθιέρωση του 8ωρου έγινε με το νόμο 2269 το 1920, με τη νομοθετική κύρωση της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας. Για να εφαρμοστεί σταδιακά χρειάστηκαν οι πολύχρονοι αγώνες των εργατών. Χύθηκε πολύ αίμα στις συγκρούσεις των εργατών με το αστικό κράτος.

Αργότερα, με Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) στις 27/6/1932, έγινε η επέκταση και η κωδικοποίηση όλων των διατάξεων που ίσχυαν γι' αυτό μέχρι τότε στους διάφορους κλάδους.

Αυτό που έκανε η κυβέρνηση Μεταξά ήταν με το βασιλικό διάταγμα 368/24/8/1936 να επεκτείνει την εφαρμογή του και σ' άλλες κατηγορίες μισθωτών.

Η ιστορική, λοιπόν, αλήθεια είναι ότι ο Μεταξάς δεν καθιέρωσε το 8ωρο, αλλά, απλώς επέκτεινε την εφαρμογή του…

β). «Ο Μεταξάς καθιέρωσε την Κυριακή αργία».

¶λλο ψεύδος: Η κυριακάτικη αργία έχει καθιερωθεί από το 1911!!!

Ο Μεταξάς κατάργησε την Κυριακή αργία και πρόσταξε το κυριακάτικο μεροκάματο να δίνεται στο κράτος για την «Εθνική ¶μυνα»…

γ). «Καθιέρωση αδείας μετ' αποδοχών»: ¶λλο χονδροειδές ψεύδος.

Οι άδειες των εργαζομένων με αποδοχές καθιερώθηκαν επί της δικτατορίας του Κονδύλη το 1935 με τον ΑΝ 539/1935.

Οι ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις ήταν μια παλιά εργατική διεκδίκηση. Το 1927 είχε υποβληθεί στη Βουλή νομοσχέδιο για την καθιέρωσή τους, όμως η ψήφισή του δεν έγινε λόγω διάλυσης της Βουλής. Αναγκαστικός Νόμος (ΑΝ) περί Συλλογικών Συμβάσεων ψηφίστηκε στη δικτατορία του Γεωρ. Κονδύλη στις 16/1/1935, που κάθε άλλο παρά ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις επέτρεπε…

Ο Μεταξάς μετά την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού (4 Αυγούστου 1936), «εγκαθίδρυσε» (με το νόμο 2045/7/9/1936) ένα ανάλογο δικτατορικό καθεστώς «συλλογικών συμβάσεων»: Την υποχρεωτική διαιτησία μεταξύ των κεφαλαιοκρατών και των ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΩΝ συνδικαλιστών (κάτι ανάλογο με αυτό που γίνεται στις μέρες μας από τα κατοχικά ανδρείκελα)!!!

Κάτω από αυτές τις δικτατορικές συνθήκες της αναγκαστικής διαιτησίας, της απαγόρευσης των απεργιών και της φασιστικοποίησης των συνδικάτων, «αι Εθνικαί Συμβάσεις Εργασίας», όπως τις αποκαλούσε ο Μεταξάς, ήταν καθαρός εμπαιγμός…

Εδώ επίσης πρέπει να υπογραμμίσουμε και τούτο: Ο Μεταξάς κατάσχεσε, με τη μορφή δανείου προς το κράτος και με το πρόσχημα της «Εθνικής ¶μυνας», όλα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών οργανισμών που έφταναν «τα 850 εκατομμύρια δραχμές, από τα οποία τα 500 εκατομμύρια ήταν του ΙΚΑ» (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 110).

Η ίδια πολιτική του «κουρέματος» που επιβάλλει σήμερα ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ της ευρω-ληστείας…

Το πιο σκανδαλώδες: Η μεταξική δικτατορία διέθετε τεράστια για την εποχή χρηματικά ποσά στους διάφορους εργατοπατέρες επικεφαλής των διορισμένων, κρατικοποιημένων, φασιστικοποιημένων συνδικάτων.

Ο νόμος 971/1937, εκτός από την ίδρυση του ταμείου συντάξεων των εργατοπατέρων συνδικαλιστών, προέβλεπε την κρατική επιχορήγηση για «στέγασιν και ΕΥΠΡΟΣΩΠΟΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΝ των επαγγελματικών και εργατικών οργανώσεων». (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 110).

Αυτά ήταν τα «επιτεύγματα» του Μεταξά που υμνούν σήμερα τα ποικίλα παρακρατικά τέκνα του…

Μια άλλη επίσης παρασιώπηση των μεταξικών «γόνων» είναι η ακόλουθη: Η ιστορική ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ των σκανδαλωδών κερδών της οικονομικής ολιγαρχίας και οι άμεσες προσβάσεις της στη μεταξική δικτατορία.

Τα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου - βιομηχανικό, πιστωτικό, εμπορικό - αποκόμισαν τεράστια κέρδη και ταυτόχρονα προχώρησε σημαντικά η συγκέντρωση και συγκεντροποίησή τους.

Οι Αφοί Ηλιάσκοι, μέσω της Τράπεζας Αθηνών, το 1949 ήταν κάτοχοι του 15% όλων των ανώνυμων εταιρειών της χώρας.

Η Εθνική Τράπεζα, η Τράπεζα Αθηνών, η Εταιρεία Λιπασμάτων, το Καλυκοποιείο, η «Πάουερ», οι εταιρείες Λαναρά, καπνέμποροι, η ΑΓΕΤ Ηρακλής κ.ά. στήριξαν ανοιχτά τη δικτατορία.

Μερικοί κεφαλαιοκράτες και με απαίτησή τους πήραν επίκαιρες κυβερνητικές θέσεις. Π.χ. ο Ανδρέας Χατζηκυριάκος της ΑΓΕΤ έγινε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ο Κων/νος Ζαβιτσάνος, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, έγινε υπουργός Οικονομικών, ο Δημ. Μάξιμος, διευθυντής της Εθνικής, έγινε υπουργός Εσωτερικών, ο Αλέξανδρος Κορυζής, εκτός από υπουργός Υγείας - Πρόνοιας, έγινε πρωθυπουργός μετά το θάνατο του Μεταξά.

Να σημειώσουμε επίσης ότι ο πρόεδρος της φασιστικής νεολαίας Εθνική Οργάνωση Νέων (κρατική οργάνωση) ήταν ο γιός (Αλέξανδρος) του ιδιοκτήτη της εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές επιχειρήσεις): Του Νικόλαου Κανελλόπουλου…

Οι υμνητές, βεβαίως, του Μεταξά, όλα αυτά τα ακροδεξιά γρανάζια του σημερινού νεοταξικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ, αποκρύπτουν και ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ και τον ιεροεξεταστικό χαρακτήρα της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου.

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της σκοταδιστικής δικτατορίας ήταν το «Ιδιώνυμο» που έστελνε στην πυρά τα βιβλία που δεν ήσαν αρεστά στο καθεστώς.



Ο Σπ. Λιναρδάτος γράφει χαρακτηριστικά γι' αυτό το θέμα:

«Μέλη φασιστικών οργανώσεων και διάφοροι τραμπούκοι ή πληρωμένοι αλήτες, με άγριους αλαλαγμούς χαράς, άναψαν σε δημόσιους χώρους μεγάλες φωτιές κι έκαψαν εκατοντάδες τόμους βιβλίων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Ανάμεσα στα βιβλία που κάηκαν δεν ήταν μόνον του Μαρξ, του Ενγκελς, του Λένιν, του Πλεχάνωφ και των άλλων κλασικών του Μαρξισμού, αλλά και του Χάινε, του Μπέρναρ Σω, του Φρόυντ, του Τσβάιχ, του Ανατόλ Φρανς, του Γκόρκι, του Ντοστογιέφσκι, του Τολστόι, του Γκαίτε, του Φίχτε, του Δαρβίνου, του Παπαδιαμάντη, του Καρκαβίτσα κλπ.».

Εξίσου διαφωτιστικά είναι και όσα αναφέρει ο Γ. Ρούσσος, ο οποίος, ανάμεσα σε άλλα, γράφει:

«Ακόμα και σχολικά βιβλία που δεν άρεσαν στο καθεστώς παραδίδονταν στη φωτιά. Αργότερα καταρτίστηκε με διαταγή του Μανιαδάκη ένας ατελείωτος κατάλογος που απαγόρευε την κυκλοφορία 445 βιβλίων. Μετέπειτα έφθασαν να λογοκρίνουν και τους αρχαίους Ελληνες συγγραφείς, μέχρι του σημείου μάλιστα να απαγορεύσουν την παράσταση της ''Αντιγόνης'' του Σοφοκλή επειδή περιείχε βαρείς χαρακτηρισμούς κατά των τυράννων».

Ο Φ. Γρηγοριάδης αναφέρει τέλος : «από τη λογοκρισία του καθεστώς, πέραν του Σοφοκλή, δεν τη γλίτωσαν ούτε ο Θουκυδίδης ούτε ο Αριστοφάνης»!!!

Αυτό είναι το καθεστώς που ηρωοποιούν και υμνολογούν οι χρυσαυγίτες και τα ποικίλα καθεστωτικά βυθοκορήματα με τις ακροδεξιές προβιές…



Σημείωση:
Ακολουθούν δύο κείμενα του Νίκου Μπογιόπουλου:
α). «Φασισμός: Ο πιο ωμός, ο πιο καταπιεστικός, ο πιο θρασύς, ο πιο δόλιος καπιταλισμός» (γραμμένο τον Οκτώβριο του 2012)
β). Ποιος είπε το «Όχι»; Ο Μεταξάς;… (γραμμένο σήμερα)

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Ροβεσπιέρος στις Δευ Αύγ 04, 2014 8:51 pm, 2 φορές συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Οκτ 26, 2013 8:05 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Δύο άρθρα του Μπογιόπουλου για το «ΟΧΙ» του Μεταξά

«Φασισμός: Ο πιο ωμός, ο πιο καταπιεστικός, ο πιο θρασύς, ο πιο δόλιος καπιταλισμός» (Μπ. Μπρεχτ)
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος



«Εμείς ήμασταν το καθεστώς εκείνο το οποίο εμείς εκφράζουμε ιδεολογικά, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά».
(Ν. Μιχαλολιάκος, ΣΚΑΪ, 24/10/2012).
*
Θυμίζουμε:
*

1) Ο Μεταξάς ήταν αυτός που το 1936, λίγους μήνες πριν κηρύξει επίσημα τη φασιστική δικτατορία, είχε διοριστεί πρωθυπουργός από τον βασιλιά Γεώργιο και είχε λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης όλων των αστικών κομμάτων, αν και το Γενάρη του ίδιου χρόνου στις εκλογές που είχαν προηγηθεί είχε λάβει μόλις 50.000 ψήφους και κατείχε μόλις 7 έδρες στη Βουλή.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του τότε βουλευτή Ηλείας του Λαϊκού Κόμματος, Βάσου Στεφανόπουλου:
«Χρεωκοπήσαμεν ως κοινοβουλευτισμός, εξεπέσαμεν ως συνέλευσις και χάσαμε τον ψυχικόν σύνδεσμο προς τον λαόν. Διότι τι είδους ψυχικός σύνδεσμος είναι δυνατόν να διατηρηθή όταν ο μεν λαός φωνάζη δεν θέλω να με κυβερνήση ο Μεταξάς, ημείς δε αδιαφορούντες του απαντώμεν: Και όμως θα σε κυβερνήσει ο Μεταξάς».
*
Τόσο... «αντισυστημικός», λοιπόν, ο διορισμένος από τα ανάκτορα και εκλεκτός της άρχουσας τάξης Μεταξάς. Οσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοί του...
***
2) Μετά τη στάση πληρωμών του 1932, η Ελλάδα πλήρωνε μετά από συμφωνίες με τους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε. Το καθεστώς Μεταξά είναι αυτό που εξασφάλισε σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους αποπληρωμές που έφτασαν μέχρι και το 43%.
*

Τόσο... «πατριωτικό» το καθεστώς Μεταξά. Οσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοί του...
***
3)«Εκτός από τους χώρους της πολιτικής και του στρατεύματος, το καθεστώς (σ.σ. Μεταξά) άντλησε τα στελέχη του και από τον επιχειρηματικό κόσμο του αντιβενιζελικού χώρου και τους τραπεζιτικούς και χρηματιστικούς κύκλους, κυρίως από τα υψηλόβαθμα κλιμάκια της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος (ΕΤΕ), του μεγαλύτερου χρηματοπιστωτικού ιδρύματος της χώρας, και δευτερευόντως της Τραπέζης της Ελλάδος (ΤτΕ). Οι βιομήχανοι Ανδρέας Χατζηκυριάκος (ως πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών αλλά και ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας μέχρι τις 24 Ιουλίου 1937), Επαμεινώνδας Χαρίλαος και Πρόδρομος ("Μποδοσάκης") Αθανασιάδης στήριξαν ενεργά την άνοδο και την οικονομική πορεία της μεταξικής κυβέρνησης. Ο Αλέξανδρος Κορυζής, υποδιοικητής (και από το 1939 διοικητής) της ΕΤΕ, ανέλαβε το υπουργείο Προνοίας (αργότερα μετονομασθέν σε Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως) και το 1941 διαδέχθηκε τον Μεταξά στην πρωθυπουργία. Από τον χώρο της ΕΤΕ προήλθε και ο διάδοχος του Χατζηκυριάκου στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας (ο Ιωάννης Αρβανίτης, ο οποίος τον Απρίλιο του 1938 ανέλαβε παράλληλα το υπουργείο Οικονομικών και παρέμεινε εκεί, στα δύο οικονομικά υπουργεία, μέχρι τον Απρίλιο του 1941). Ο οικονομολόγος καθηγητής Κυριάκος Βαρβαρέσος διατήρησε τη θέση του υποδιοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, μέχρι την παραίτηση του Εμμ. Τσουδερού το 1939 - στον Βαρβαρέσο είχε προσφερθεί το αξίωμα του υπουργού Εθνικής Οικονομίας, αλλά εκείνος το αρνήθηκε, προσφέροντας ωστόσο ανελλιπώς τις οικονομικές του συμβουλές στην κυβέρνηση. Ο Αλέξανδρος Ν. Κανελλόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της Ανωνύμου Ελληνικής Εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (ΑΕΕΧΠΛ), διατέλεσε κυβερνητικός επίτροπος της ΕΟΝ (1937-41)».
(Σπυρίδων Πλουμίδης, «Το καθεστώς Μεταξά», 1936-1940)
*
Τόσο... «αντικεφαλαιοκράτης» ο Μεταξάς. Οσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοί του...

ΠΗΓΗ:
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=31/10/2012&columnId=1821




Αυτός ήταν ο «πατριώτης» που είπε το «Όχι»
κατά του ναζισμού και του φασισμού;…


Ποιος είπε το «Όχι»; Ο Μεταξάς;…
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος

Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες» έλεγε από βήματος Βουλής ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς.

Όσο για τους Γεωργιάδη – Βορίδη ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου 2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης».

Η δε «Καθημερινή» δεν έλειψε ποτέ από τα εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά που «είπε το Όχι».

Μάλιστα η «Καθημερινή» το έχει πάει και παραπέρα. Ειδικά σε εκείνο το αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά, στις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») όταν και ισχυριζόταν ότι η διακυβέρνηση Μεταξά, εκτός από πατριωτική» που ήταν, πορεύτηκε και με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος...

Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι ο Μεταξάς είπε «Όχι» το 1940; Το δικό του «Όχι» γιορτάζουμε τη Δευτέρα; ΗΆ μήπως ισχύει εκείνο που έλεγε για τον Μεταξά ο κεντρώος πολιτικός, ο Καφαντάρης, ότι δηλαδή: «Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ»; (1).

Όπως θα δούμε, το «Όχι» του Μεταξά δεν ήταν «Όχι» κατά του φασιστικού ¶ξονα. Δεν είχε φυσικά καμία σχέση με το «Όχι» του ελληνικού λαού. Το «όχι» του Μεταξά ήταν ένα τόσο δα … μικρούλι και ξέπνοο «όχι».

Το λέμε εξαρχής και θα το εξηγήσουμε:

Σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες το «όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Και τούτο για δύο λόγους:

Πρώτον,
διότι το ελληνικό κράτος, οι προύχοντες, οι κοτζαμπάσηδες του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο πένητας ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό κεφάλαιο.

Δεύτερον, διότι σε κρίσιμες στιγμές (όπως ένας Παγκόσμιος Πόλεμος) οι επιλογές στρατοπέδου από τους «Μεταξάδες» δεν γίνονται με βάση την ιδεολογία τους. Οι «Μεταξάδες» επιλέγουν συμμάχους σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν. Και τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς και το καθεστώς του, ήταν απολύτως εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Γεγονός που δεν θα μπορούσε να παραβλέψει ο – και κατά τα άλλα – πολύ καλός φίλος του Γκαίμπελς, ο Μεταξάς.


Ο Μεταξάς περιχαρής στο πλευρό του υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ,
του Γκαίμπελς,
κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα, στις 21/9/1936…


Για να αντιληφθεί κανείς τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που παίζονταν στην Ελλάδα και το μέγεθος της οικονομικής επιρροής της Αγγλίας στη χώρα είναι ενδεικτικό το εξής στοιχείο:

Το εξωτερικό χρέος της χώρας το 1932
έφτανε τα 1,022 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα, ενώ το εσωτερικό χρέος ήταν 144 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Βασικοί δανειστές της χώρας και κάτοχοι των ελληνικών χρεογράφων ήταν ο οίκος «Hambro» του Λονδίνου, το συγκρότημα «Speyer and Co» της Ν. Υόρκης και η Εθνική Τράπεζα Αθηνών. Το 67,42% του εξωτερικού χρέους ήταν αγγλικά κεφάλαια, το 9,88% ήταν κεφάλαια των ΗΠΑ, το 7,52% ήταν γαλλικά κεφάλαια, το 5,40% σουηδικά, το 3,44% βελγικά. Μόλις το 1,7% ήταν γερμανικά και μόλις το 1,65% ήταν ιταλικά (2).

Επομένως, ήταν τέτοια η πρόσδεση της Ελλάδας στην Αγγλία, που το μεταξικό καθεστώς δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί να σταθεί απέναντί της. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που οι ίδιοι οι ¶γγλοι αποτιμούσαν το (φασιστικό) καθεστώς Μεταξά, το οποίο με την εγκαθίδρυσή του όχι μόνο δεν περιόρισε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε τις σχέσεις της χώρας με την Αγγλία. Ο υφυπουργός της Αγγλίας, Ρ. Βάνσιταρτ, έγραφε σε υπόμνημά του το Μάη του 1937 για τις ελληνοβρετανικές σχέσεις:
«Βρήκαμε ότι το καθεστώς Μεταξά είναι πολύ πιο συνεννοήσιμο από πολλά από τα προϋπάρχοντα καθεστώτα» (3).

Όσο για τον Μεταξά, τον Μάη του 1940, λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου, έλεγε στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ»:
«Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης» (4)

Την ίδια εποχή, στις 6/5/1940, παραμονές του πολέμου, επαναλάμβανε:
«Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς να είμεθα φιλικά με τους ¶γγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία, με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο (…). Και η Ιταλία στο βάθος, τη φιλία προς την Αγγλία ζητά. Μόνο που αυτή ακολουθεί το δρόμο του μεγάλου, ενώ εμείς είμαστε μικροί» (5)

Αλλά ακόμα και πριν από την κήρυξη της δικτατορίας του, ο Μεταξάς ήταν σαφής:
«Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι» (6)

Το «Όχι» λοιπόν του Μεταξά δεν είχε τίποτα το «πατριωτικό». Ήταν… «συμφεροντολογικό». Και μάλιστα υπό την πιο ιταμή εκδοχή του «συμφέροντος». Δηλαδή του συμφέροντος ενός ταξικού καθεστώτος που, παρά τη διαφορά των πολιτευμάτων, συνέχιζε αδιατάρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας υπό το «αγγλικό δόγμα» και αντιμετώπιζε τη χώρα ως «ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».

Αυτή ήταν η σχέση του Μεταξά με τον «πατριωτισμό».

Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για ένα καθεστώς που δολοφονούσε εργάτες, όπως δολοφόνησε ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το '36.

Για ένα καθεστώς που διέπραξε το αδιανόητο: Παρέδωσε στην Γκεστάπο (και μάλιστα μετά από το ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη) τους πραγματικούς πατριώτες, τους Έλληνες δημοκράτες και κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους, που ζητούσαν να πολεμήσουν τον εισβολέα. Που διέδιδε τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού» μέσω των πρακτικών του Έλληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου (και κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) Μανιαδάκη, δεξί χέρι του Μεταξά, που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής.

Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς, μέσω του οποίου, όπως ο ίδιος ο Μεταξάς έλεγε: «Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό...».

Ένα καθεστώς που μετά τη στάση πληρωμών του 1932, κι ενώ η Ελλάδα πλήρωνε μετά από συμφωνίες με τους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε, εκείνο - το καθεστώς Μεταξά - εξασφάλισε σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους αποπληρωμές που έφτασαν μέχρι και το 43%.

Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς που περιγράφεται ως εξής:

«Τα βασανιστήρια που εφάρμοσαν οι χαφιέδες της δικτατορίας (σ.σ.: του Μεταξά) εναντίον των αντιπάλων του καθεστώτος, των κομμουνιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατικών, εναντίον των πρωτοπόρων εργατών, φοιτητών, αγροτών και διανοουμένων είναι πολύ δύσκολο να περιγραφούν. Το ρετσινόλαδο και ο πάγος ήταν από τις κυριότερες μεθόδους βασανισμού για την απόσπαση "ομολογιών" και "δηλώσεως μετανοίας". Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου εφαρμοζόταν περίπου με τον παρακάτω τρόπο: Στο τραπέζι του ανακριτή - βασανιστή υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100 δράμια ρετσινόλαδο. Αν ο ανακρινόμενος δεν ομολογούσε ή δεν υπέγραφε του έδιναν να πιει το πρώτο ποτήρι. Στην περίπτωση που αρνιόταν και έφερνε αντίσταση άρχιζαν το άγριο ξυλοκόπημα, τη φάλαγγα ή χρησιμοποιούσαν άλλες μεθόδους βασανισμού. Ύστερα από μισή ώρα, εφόσον ο αρχιβασανιστής - ανακριτής το έκρινε σκόπιμο, ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο ανάκρισης και ο κρατούμενος έπινε το δεύτερο ποτήρι των 75 δραμιών. Αν η αντίσταση του κρατουμένου ήταν μεγάλη, ύστερα από ένα τετράωρο γινόταν και η τρίτη "ανάκρισις" και τον υποχρέωναν να πιει ένα ποτήρι των 100 δραμιών. Σ' αυτό το διάστημα και αρκετές ώρες ύστερα από την επενέργεια του καθαρτικού, ο κρατούμενος ήταν κλεισμένος στο κελί του και δεν του επέτρεπαν να πάει στο αποχωρητήριο αποτέλεσμα ήταν ότι ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος και το κελί, στο οποίο τον άφηναν κλεισμένο τέσσερις, πέντε και περισσότερες μέρες, αληθινός υπόνομος. Το δεύτερο βασανιστήριο ήταν η στήλη πάγου. Ανέβαζαν τον κρατούμενο στην ταράτσα της Ασφάλειας και τον υποχρέωναν να καθίσει γυμνός πάνω σε μια στήλη πάγου. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με του ρετσινόλαδου. Ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος. Πολλές φορές οι βασανιστές τον υποχρέωναν να κάθεται τόση πολλή ώρα πάνω στον πάγο, ώστε ορισμένοι κρατούμενοι πάθαιναν κρυοπαγήματα (...). ¶λλο βασανιστήριο ήταν το τράβηγμα των νυχιών με τσιμπίδες. Σε άλλους έβαζαν σπίρτα στα νύχια και τα άναβαν ή τους έκαιγαν το κορμί με τσιγάρο. ¶λλους τους χτυπούσαν με σακουλάκια άμμο στα πόδια. Το ξύλο και τα βασανιστήρια γίνονταν συνήθως στην ταράτσα της Γενικής ή Ειδικής Ασφάλειας για να μην ακούγονται οι φωνές του κρατουμένου (...). Οι βασανιστές του Κ. Μανιαδάκη χρησιμοποιούσαν και πολλά άλλα μέσα για να αποσπάσουν "ομολογίες" ή "δηλώσεις" και να υποτάξουν τους δημοκράτες στο φασιστικό καθεστώς. Μια μεσαιωνική μέθοδος βασανισμού που χρησιμοποιούσαν ήταν το σιδερένιο στεφάνι. Το περνούσαν στο κεφάλι του κρατουμένου και το έσφιγγαν σιγά σιγά όσο προχωρούσε η ανάκριση. ¶λλο μέσο ήταν η περίφημη "πιπεριά" που προκαλούσε φοβερό άγχος στον κρατούμενο και η "γάτα" που καταξέσκιζε τις σάρκες. Η πιο συνηθισμένη μέθοδος ήταν η "φάλαγγα". Αφού επί ώρες έδερναν οι βασανιστές τον κρατούμενο στα πέλματα με δεμένα πόδια σ' ένα κρεβάτι ή μια καρέκλα, ύστερα τον υποχρέωναν να τρέχει ξυπόλυτος στην ταράτσα της Ασφάλειας. Η ίδια ομάδα βασανιστών στην Ασφάλεια χρησιμοποιούσε και μια ακόμα βάρβαρη μέθοδο: Αφού έκανε ράκος τον κρατούμενο από το ξύλο, τον περιέλουζε κατόπιν με κουβάδες βρώμικο νερό (...). Υπολογίζεται ότι εκτός από τους δεκάδες αγωνιστές που πέθαναν από τις κακουχίες στις φυλακές και τις εξορίες και τις εκατοντάδες που παραδόθηκαν από το ξενοκίνητο καθεστώς της 4ης Αυγούστου στους Γερμανοϊταλούς κατακτητές και εκτελέστηκαν, 12 τουλάχιστον δολοφονήθηκαν στην περίοδο της 4ης Αυγούστου κατά τον ίδιο τρόπο στα διάφορα φασιστικά κάτεργα. Γενική αρχή του καθεστώτος ήταν "σακατεύετε, αλλά μη σκοτώνετε". Οι αφηνιασμένοι βασανιστές δεν μπορούσαν πάντα να συγκρατήσουν το "ζήλο" τους σε ορισμένα όρια. Έπειτα, πολλές δολοφονίες έγιναν προμελετημένα, γιατί το καθεστώς ήθελε να "ξεπαστρέψει" και μερικούς για να φοβηθούν και να "σπάζουν" ευκολότερα οι άλλοι. Σε πολλές δεκάδες φτάνουν οι πολίτες που τρελάθηκαν, έγιναν φυματικοί ή ανάπηροι ή υπέφεραν για πολλά χρόνια ύστερα από τα βασανιστήρια (...)» (7).

Από τις τάξεις αυτού, του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και στα χωριά, βγήκαν οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».
(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…

Αντίθετα, οι πραγματικοί πατριώτες, αυτοί που μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά του λαού, ήταν οι άλλοι. Και οι όρκοι τους ήταν αυτοί:

«Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι νΆ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».
(Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο ¶ρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).

«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θΆ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θΆ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού».
(Ο Όρκος του Ελασσίτη, όπως δημοσιεύτηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ, Αθήνα 27 Απριλίου 1943).

Αυτοί ήταν οι πατριώτες που είπαν το «Όχι» στην Κατοχή. Αυτοί, οι κυνηγημένοι από το καθεστώς Μεταξά πριν τον πόλεμο, οι κυνηγημένοι ΕΑΜίτες από το μετά Βάρκιζα και από το μετεμφυλιακό καθεστώς. Αυτοί ήταν που όταν χρειάστηκε έδειξαν το πώς οι πατριώτες αγαπούν την Ελλάδα. Όπως ακριβώς το είχε πει ο Μπελογιάννης στους στρατοδίκες του:
«Με την καρδιά τους και με το αίμα τους».

****
(1) Φοίβου Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1909 - 1940», εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, τόμος 4ος, σελ. 344
(2) «Ιστορία Ελληνικού Εθνους», «Εκδοτική Αθηνών» τόμος ΙΕ, σελ. 335-338
(3) Γ. Ανδρικόπουλου: «Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού», εκδόσεις «ΔΙΟΓΕΝΗΣ», σελ 25
(4) «Τα Μυστικά Αρχεία του Φόρεϊν Οφφις», ΒΙΠΕΡ, εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», σελ. 76
(5) Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστης», τόμος Δ', σελ. 467
(6) Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», τόμος Δ', σελ. 77.
(7) Σπύρου Λιναρδάτου, «Η 4η Αυγούστου», εκδόσεις «Θεμέλιο»


ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/184999,Poios_eipe_to_%C2%ABOxi%C2%BB;_O_Metaxas;__.html

Επιστροφή στην κορυφή
Δόκιμος Πολίτης
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Οκτ 27, 2013 1:26 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
«ΟΧΙ» 28η Οκτωβρίου 1940



Λίγα λόγια με σεβασμό, συγκίνηση και δέος μπροστά στο μπόι της προσφοράς όλων αυτών
που αγωνίστηκαν, τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν στα παγωμένα βουνά της Ηπείρου,

«…με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει:
Μιά παλάμη τόπο κάτω απΆ το ανοιχτό πουκάμισο με τις μαύρες τρίχες
και το σταυρουδάκι τού Ήλιου, οπου είχε κράτος κι εξουσία η ¶νοιξη»…


Βρεθήκαμε στο Καλπάκι πριν από καιρό και επισκεφθήκαμε το πολεμικό Μουσείο, όπου φυλάσσονται και εκτίθενται κειμήλια φωτογραφίες, όπλα , αφίσες , στολές (και άλλα ων ουκ έστι αριθμός), αδιάψευστοι μάρτυρες, που μαρτυρούν το μαρτύριο, τις κακουχίες, την πείνα, την ξαγρύπνια, την αυταπάρνηση αυτών που τους έταξε η μοίρα να φυλάνε Θερμοπύλες την Ιστορική εκείνη εποχή, τις Ιστορικές εκείνες ώρες, στα Ιστορικά εκείνα μέρη.

Η συγκίνηση ήταν διάχυτη σε όλους…
Το έβλεπες στα μάτια, το μαρτυρούσε « η γλώσσα του σώματος » των επισκεπτών, το άκουγες στους μεταξύ τους ψιθύρους, ένοιωθες τον σεβασμό τους στον τρόπο που χάϊδευαν τα ταλαιπωρημένα ( κάποια ακρωτηριασμένα ) αλλά φρεσκοβαμμένα πυροβόλα.
Είδα το θάμπωμα στο τζάμι μιάς βιτρίνας (από την ανάσα ενός επισκέπτη γύρω στα τριάντα ) και διέκρινα το θάμπωμα της όρασης όλων μπροστά στο Μεγαλείο, τον Ηρωϊσμό, την Αυταπάρνηση, την Φιλοπατρία και την προσήλωση στα ιδανικά και τις αξίες της ελευθερίας ,
όλων αυτών που μοίρα σκληρή αλλά τύχη αγαθή τους έταξε να γραφτούν στην λίστα των αθανάτων.

Ειλικρινά όταν επισκέπτεσαι εκείνα τα μέρη, την περιοχή και το Μουσείο, αναβαπτίζεσαι!
Νοιώθεις πως μπαίνεις σΆ έναν χώρο Ιερό!
Βλέπεις τις διάτρητες στολές των Πολεμιστών, Αξιωματικών και Οπλιτών
και ακούς τά κανόνια και τα πολυβόλα! Ακούς το βογγητό τού πόνου!
Νοιώθεις την ανάσα τους, το λαχάνιασμά τους, τον χτύπο της καρδιάς τους, την αποφασιστικότητά τους κι αν αφουγκραστείς τά γύρω πεύκα και τα κυπαρίσσια θΆ ακούσεις την ιαχή « ΑΕΡΑ »!

Αξίζει να επισκεφτεί κανείς τα άγια εκείνα μέρη! Ελευθερώνεται !
Και σαν ελεύθερος ¶νθρωπος διακρίνει καθαρά ότι:

ΑΥΤΟΙ εκεί πάνω, δέν πολεμήσανε για καμιά Οφ Σόρ εταιρεία !
ΑΥΤΟΙ εκεί πάνω δεν πολεμήσανε για να πάρουν οφίτσια και βραβεία !
ΑΥΤΟΙ εκεί πάνω δεν πολεμήσανε για πλαστικές σημαιούλες !
ΑΥΤΟΙ εκεί πάνω δεν πολεμήσανε για να γίνουν κρύο μάρμαρο ή σκουριασμένος χαλκός
σε κάποια πλατεία !


ΑΥΤΟΙ εκεί πάνω πολεμήσανε για την Χιλιοματωμένη Ιδέα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ!
ΑΥΤΟΙ εκεί πάνω πολεμήσανε γιατί δεν βολεύονταν με λιγότερο ουρανό!
ΑΥΤΟΙ εκεί πάνω πολεμήσανε για την αξιοπρέπεια του Ανθρώπου!
ΑΥΤΟΙ εκεί πάνω πολεμήσανε για μια λέξη που ξεκινάει από τα βάθη της Ιστορίας και προχωράει, γράφοντας Ιστορία : «ΟΧΙ»


• ΟΧΙ στον Φασισμό!
• ΟΧΙ στην κάθε μορφής υποδούλωση !
• ΟΧΙ στην εξαθλίωση του ανθρώπου!
• ΟΧΙ στον μηδενισμό της Ιστορικής μνήμης!


« Ένα το χελιδόνι η άνοιξη ακριβή,
Για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολλή…»

(Δόκιμος Πολίτης)

Επιστροφή στην κορυφή
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Οκτ 28, 2013 8:26 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η «ιστορία» των πατριδοκάπηλων



«Ο Γκράτσι αφιχθείς εξ Αθηνών, επιβεβαιώνει ότι αι εσωτερικαί συνθήκαι εις την χώραν είναι πολύ κακαί και ότι η αντίστασις είναι μια φωτιά από άχυρο σύμφωνα με αυτά που αναφέρει ο Μεταξάς. Όταν έλαβε την διακοίνωσίν μας με τα νυκτικά του, ήθελε κατ΄αρχήν να ενδώσει. Η αδιαλλαξία του εκδηλώνεται μόνον ύστερα από συνομιλίαν με τον Βασιλέα και κατόπιν επεμβάσεως του ¶γγλου πρεσβευτού…» (Από το ημερολόγιο του Τσιάνο).
Σημείωση: Ο Γκαλεάτσο Τσιάνο, γαμπρός του Μουσολίνι, ήταν εκείνος ο οποίος, ως υπουργός Εξωτερικών είχε δώσει εντολή στον πρεσβευτή της χώρας του στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι, να επιδώσει τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 στον Μεταξά το τελεσίγραφο.

Θα κλείσουμε αυτόν το φάκελο για το «ΟΧΙ», με ένα παλιό μας κείμενο: Γράφτηκε τον Οκτώβριο του 2008.
Βρίσκεται, μαζί με άλλα σχετικά κείμενα, ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2794



Οι πορτοφολάδες της ιστορίας

Είναι να γελά κανείς με τους πορτοφολάδες της Ιστορίας. Σε κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός σπεύδουν, σαν κοράκια, να τραβήξουν από την ιστορία, τσάμπα, την αφρόκρεμα των γεγονότων.

Πρώτοι και καλύτεροι οι πατριδοκάπηλοι απατεώνες και οι καθεστωτικοί σφετεριστές της ιστορίας:
οι πολιτικοί έμποροι κάθε απόχρωσης και παντός καιρού.

Την ίδια καθεστωτική, σφετεριστική δημαγωγία ζούμε και σήμερα για την 28η Οκτωβρίου και το ηρωικό, αντιστασιακό έπος του ελληνικού λαού.

Αχαλίνωτος, δημαγωγικός σφετερισμός του «ΟΧΙ», ιδιαίτερα αποκρουστικός από την ακροδεξιά ρητορική: από τους «γόνους» των αποτρόπαιων δικτατορικών καθεστώτων, από τους υμνητές του Μεταξά, του Βασιλιά, των χουντικών και των λογής-λογής δικτατορικών καθεστώτων.

Οι ιδεολογικοί υμνητές και τα πολιτικά τέκνα των πιο αποτρόπαιων μορφών εξουσίας του κεφαλαίου, σπεύδουν σήμερα, σαν κοινοί «κλεφτοκοτάδες» να «κλέψουν» την αφρόκρεμα του «ΟΧΙ» που βροντοφάναξε ο ελληνικός λαός στο φασισμό: Στην αποτρόπαια αυτή γκριμάτσα της καπιταλιστικής εξουσίας που θαυμάζουν και υμνολογούν…

Και αυτός ο δημαγωγικός σφετερισμός, ο οποίος κυριολεκτικά αναποδογυρίζει τα πράγματα, ισοπεδώνει την ιστορία και εμφανίζει τους πατριδοκάπηλους σαν αγωνιστές των «εθνικών πεπρωμένων» επιτυγχάνεται με ένα διπλό δόλιο τέχνασμα:

α). Με την ηρωποίηση του Μεταξά, ο οποίος είπε το «ΟΧΙ» και την ολοκληρωτική παρασιώπηση του αγωνιστικού ΟΧΙ του ελληνικού λαού.

β).
Με την αφηρημένη χρησιμοποίηση της έννοιας «πατριώτης» και «Έλληνας». Οι γενικεύσεις και οι απροσδιοριστίες συγχωρούν τις αμαρτίες. Θα εξηγήσουμε παρακάτω.

Το «ΟΧΙ» του Μεταξά

Αυτοί που έχουν, σήμερα, σαν ίνδαλμα το δικτάτορα, κερδοσκοπούν αγρίως πάνω στο «ΟΧΙ» του Μεταξά.


Αποκρύπτουν, δολίως, όμως, τούτα τα ουσιώδη:

α). Ο Μεταξάς, ως ο στυγνός, δικτατορικός εκφραστής του μεγάλου κεφαλαίου ήταν δεμένος με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Το ελληνικό κεφάλαιο και η Ελλάδα ήταν αγγλικό φέουδο ΤΟΤΕ. Συνεπώς ο Μεταξάς, ως ο εκφραστής του κεφαλαίου, ήταν με το συνασπισμό του αγγλικού ιμπεριαλισμού και το «ΟΧΙ» του ήταν υπαγορευμένο από αυτή τη θέση.
Παρασιωπάτε, λοιπόν, δολίως, ότι τα συμφέροντά του οικονομικού, συνακόλουθα και πολιτικού κατεστημένου της Ελλάδας, ήταν συνυφασμένα μ' αυτά του αγγλικού ιμπεριαλισμού, ενάντια στο γερμανοϊταλικό ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, στον μεταξύ τους οξύτατο ανταγωνισμό, που οδήγησε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αποκρύπτετε, παντελώς, ότι το δικτατορικό καθεστώς του Μεταξά, παρά την ιδεολογική του συγγένεια, ιδιαίτερα με το γερμανικό ναζισμό, ουδέποτε τόλμησε να αμφισβητήσει τη διαπλοκή της άρχουσας τάξης με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό.

β). Επίσης αποκρύπτετε εντελώς ότι το «ΟΧΙ», του Μεταξά ήταν εξαναγκαστικός μονόδρομος και από μια άλλη πλευρά.
Δεν ήταν μόνο το ελληνικό κεφάλαιο υπέρ του «ΟΧΙ», αλλά σύσσωμος και ο ελληνικός λαός. Ο Μεταξάς δεν είχε ΚΑΜΙΑ άλλη επιλογή.

Το να παρασιωπούμε αυτούς τους παράγοντες και να λέμε ότι ο Μεταξάς είπε το «ΟΧΙ», εξαπατούμε τον κόσμο και ηρωποιούμε ένα δικτάτορα «πιόνι» του αγγλικού ιμπεριαλισμού.

Οι αφαιρέσεις καλύπτουν τις αμαρτίες


Όταν δεν προσδιορίζεις συγκεκριμένα τις έννοιες «πατριώτης» και «Έλληνας» καταλήγεις στην απάτη και σε πολιτικά εκτρώματα, συνακόλουθα συγχωρείς τους προδότες και τους πατριδοκάπηλους.

Πατριώτης δεν μπορεί να είναι ΠΟΤΕ ο υπηρέτης των ξένων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.
ΓιΆαυτό το κεφάλαιο εξ ορισμού δεν έχει πατρίδα και δεν είναι «πατριωτικό». Απλώς εκμεταλλεύεται τα πατριωτικά αισθήματα για τα συμφέροντά του και τα προδίδει, ανά πάσα στιγμή, όταν προστάζουν τα συμφέροντά του.
Το ελληνικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί του υπηρέτες, ιδιαίτερα οι δικτάτορες, δεν υπήρξαν ΠΟΤΕ πατριώτες. Τα συμφέροντα των ξένων ιμπεριαλιστών υπηρετούσαν. Η ελληνική ιστορία είναι διδακτική…

Το να αποκαλούμε, συνεπώς, «πατριώτες» τους κεφαλαιοκράτες, μεταπράτες του διεθνούς ιμπεριαλισμού, τα πολιτικά τους φερέφωνα και τους «λακέδες» τους, σημαίνει ότι είμαστε απολογητές τους και «όργανά» τους. Με ένα σκοπό: Να διαστρεβλώνουμε και να αλλοιώνουμε την έννοια του πατριωτισμού…

Τέλος τι σημαίνει «Έλληνας». Έλληνες ήταν και οι γερμανοτσολιάδες και οι δωσίλογοι της κατοχής. Έλληνες είναι και οι οικονομικοί μας άρχοντες, και οι πολιτικοί τους που ξεπουλάνε την Ελλάδα στο πλανητικό κεφάλαιο. Από μόνη της η λέξη «Έλληνας» δεν λέει ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα. Είναι μια φρασούλα για να εξαπατά και να εξισώνει το λύκο με το αρνί, το θύμα με το θύτη, τους αγωνιστές με τους προδότες…

Και αυτό η ιστορία το έχει αποδείξει πολλές φορές. Και στο έπος του 1940 ήταν οι αγωνιστές «Έλληνες» που κρατήσανε το βάρος της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ (Έλληνες με χρώμα) και οι δωσίλογοι «Έλληνες» που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές (και αυτοί με συγκεκριμένο χρώμα) και οι «ουδέτεροι», «Έλληνες» που συνεργαζόντουσαν με τους ¶γγλους για να έρθουν να τρυγήσουν τους καρπούς των αγωνιστών «Ελλήνων». Και αυτοί με συγκεκριμένο ιδεολογικό και πολιτικό χρώμα.

Μιλάμε γενικά για «Έλληνες» και «Πατριώτες» για να συγκαλύψουμε το βρώμικο ρόλο και το χρώμα κάποιων «Ελλήνων» σφετεριστών του πατριωτισμού και των αγώνων του ελληνικού λαού.

Να γιατί οι αφαιρέσεις είναι δόλια τεχνάσματα απάτης που καλύπτουν τις αμαρτίες…

Επιστροφή στην κορυφή
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Οκτ 30, 2013 8:30 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η αντικομουνιστική υστερία δεν είναι ΙΣΤΟΡΙΑ


O τρόπος που έδειξαν οι ναζιστές την "αγάπη" τους στους Σοβιετικούς ισοπεδώνοντας το ηρωικό Στάλινγκραντ που έγινε τελικά ο τάφος τους.Στο site που βρήκαμε τη φωτο γράφει: "Όχι δεν είναι η Χιροσίμα ή το Ναγκασάκι. Είναι το Στάλινγκραντ"
Κάποιοι παρ'όλα αυτά μιλάνε χυδαία για "συμμαχία"


Κάποια ιστολόγια ακροδεξιάς κοπής ξέθαψαν, από τα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών, τα κόπρανα της φαιάς αντικομουνιστικής προπαγάνδας, προκειμένου να ταυτίσουν τη Σοβιετική Ένωση με τη ναζιστική Γερμανία.
Το να τολμούν σήμερα την επαναδιατύπωση της Ιστορίας, του ΒΆ Παγκοσμίου Πολέμου, με βάση τα «αρχεία» των ΜΕΓΑΛΩΝ παραχαρακτών της Ιστορίας (τα φαιά οπλοστάσια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας) είναι ΠΡΟΚΛΗΣΗ φασιστικής αυθάδειας: Της σημερινής φασιστικής αυθάδειας…


Μια πρόκληση τέτοιας αυθάδειας που φτάνει στο σημείο να ταυτίζει τη Σοβιετική Ένωση με το Γερμανικό ιμπεριαλισμό, επιχειρώντας έτσι να βγάλει λάδι τον ιμπεριαλισμό της «δημοκρατικής» ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ…

Το τέχνασμα αυτής της δόλιας και ανιστόρητης ταύτισης στοχεύει και στο ξέπλυμα του σημερινού επελεαύνοντος φασισμού.

Κτυπάμε τον παλιό φασισμό, τον ταυτίζουμε με τον κομμουνισμό και με ένα σπάρο δύο τρυγόνια: Εμφανίζουμε τον πλανητικό φασισμό (που σήμερα ζούμε) σαν «δημοκρατία» ή «συνταγματικό τόξο» (που πολεμάει τα κλούβια αυγά) και τις λαϊκές αντιστάσεις και τα αγωνιστικά κινήματα, σαν το άλλο άκρο των «κλούβιων αυγών»: Τον Κομμουνισμό το «δίδυμο αδερφό» του παλιού φασισμού…

Αυτά λοιπόν τα «ιστορικά» κόπρανα των μυστικών υπηρεσιών και της ακροδεξιάς προπαγάνδας, ΣΥΝΕΘΕΣΕ ο Πρετεντέρης για να ξαναγράψει και αυτός την ιστορία.

Σε όλα αυτά τα προπαγανδιστικά κόπρανα δίνει αποστομωτική απάντηση το παρακάτω κείμενο,
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2013/10/blog-post_6997.html




Τι παθαίνει η αλήθεια στα χέρια τους... Απαίσιο ξαναγράψιμο της ιστορίας από Πρετεντέρη και "τα ΝΕΑ"...
"edoketora"

Απόλυτη παραχάραξη της ιστορίας από τα ΝΕΑ και τον Πρετεντέρη σήμερα, γύρω από το γνωστό θέμα της δήθεν "συμμαχίας" Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης στον Β'Παγκόσμιο!

Μιλάμε για τέτοια "συμμαχία"
που χωρίς υπερβολές θα μπορούσαμε να πούμε ότι το 80% του δράματος του Β' Παγκόσμιου παίχτηκε στο μέτωπο της Ανατολής στις μάχες ανάμεσα στους... δύο που "συνεργάστηκαν" όταν οι Ναζί εισέβαλαν στην ΕΣΣΔ!

Με τη Σοβιετική Ένωση να μετράει 20 εκ. νεκρούς
και τελικά να συντρίβει τη ναζιστική Γερμανία και να καρφώνει την κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγ. Ολα αυτά έγιναν βέβαια "φιλικά".

Για καλή μας τύχη και κόντρα στη θέληση των διάφορων Πρετεντέρηδων η εισβολή μετατράπηκε σε συντριβή του ναζισμού-φασισμού με αποτέλεσμα όλοι αυτοί να αναγκάζονται τώρα να ξεφτιλίζονται ξεφτιλίζοντας την ιστορία.

Όσο για όλους εμάς μάθαμε ότι ο Τσώρτσιλ ήταν ...ο πατέρας της νίκης, ενώ στο σινεμά είδαμε άλλο πόλεμο, με αποκορύφωμα την κατά τα άλλα καλή ταινία του Μπενίνι "Η ζωή είναι ωραία", όπου είδαμε όχι τα σοβιετικά, όπως είναι η αλήθεια, αλλά τα Αμερικάνικα τανκς να απελευθερώνουν τους Εβραίους από τα Γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης!!

Τώρα επιμένουν να μας καρφώσουν στο "κεφάλι" και τα ρέστα. ¶ξιος ο μισθός τους.

Μια καλή απάντηση στο άρθρο Πρετεντερη δίνει το πόρταλ 902.gr, ενώ είναι πραγματικά να αναρωτιέται κανείς τι θα πάθαινε η ιστορία αν δεν υπήρχαν οι κομμουνιστές να βάζουν τα πράγματα στη θέση που τά άφησε η ιστορική αλήθεια και η επιστήμη της ιστορίας.

Παλιά ανιστόρητα επιχειρήματα από τον κ. Πρετεντέρη

Μόλις μία μέρα μετά την επέτειο του «ΟΧΙ», της αντίστασης του ελληνικού λαού με μπροστάρη τους κομμουνιστές, έρχεται ο κ. Πρετεντέρης μέσα από «ΤΑ ΝΕΑ» (29/10/2013) για να «βάλει στη θέση τους» τους «ανιστόρητους» (όπως ισχυρίζεται ο ίδιος).

Τι επιλέγει να «αναδείξει» με αφορμή την επέτειο προς «αποκατάσταση» της «ιστορικής αλήθειας»; Μα βεβαίως, τη «συμμαχία Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης με το λεγόμενο Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ», η οποία, λέει, «δεν ήταν επιλογή ανάγκης, ούτε περιστάσεων», αλλά μια «κανονική μοιρασιά της Ανατολικής Ευρώπης».

«Να θυμηθούμε, λοιπόν» υπογραμμίζει,
«πως όταν ξεκίνησε ο ΒΆ Παγκόσμιος Πόλεμος την 1η Σεπτεμβρίου 1939, η ναζιστική Γερμανία, η φασιστική Ιταλία και η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση βρίσκονταν στο ίδιο στρατόπεδο»!!

Ο κ. Πρετεντέρης «ξεχνάει» -όλως περιέργως- ότι της υπογραφής του γερμανοσοβιετικού Συμφώνου μη-επίθεσης και όχι συμμαχίας, είχε προηγηθεί η Συμφωνία του Μονάχου μεταξύ των αστικών «Δημοκρατιών» της Βρετανίας και της Γαλλίας και των φασιστικών καθεστώτων της Γερμανίας και της Ιταλίας, με την οποία οι πρώτες άφηναν ελεύθερα τα χέρια του Χίτλερ για να κινηθεί προς Ανατολάς (προς τη Σοβιετική Ένωση δηλαδή) παραδίδοντάς του στο πιάτο την Τσεχοσλοβακία. ¶λλωστε κοινός στόχος όλων ήταν το τσάκισμα του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους.

Όπως επίσης «ξεχνάει» ότι η ΕΣΣΔ πραγματοποίησε αλλεπάλληλες προσπάθειες για τη δημιουργία «κοινού μετώπου» απέναντι στην επιθετικότητα του φασισμού-ναζισμού, για την αποφυγή του πολέμου. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε: Το Μάρτη του 1939 η σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε στη Γαλλία, τη Βρετανία, την Πολωνία, τη Ρουμανία και την Τουρκία τη σύγκληση διάσκεψης με αντικείμενο την αντιμετώπιση μιας ενδεχομένης γερμανικής επίθεσης. Η Αγγλία αρνήθηκε και η διάσκεψη δεν έγινε ποτέ. Χωρίς αποτέλεσμα ήταν και η νέα πρόταση της ΕΣΣΔ στις 27 Μάη προς Γαλλία και Βρετανία για την οργάνωση ενεργού αμοιβαίας βοήθειας εναντίον κάθε επιθετικής ενέργειας στην Ευρώπη. Το ίδιο και στις 23 Ιούλη.

Τέλος -για να έρθουμε και στην ίδια την Πολωνία- το Μάη του 1939, η ΕΣΣΔ πρόσφερε στρατιωτική βοήθεια και στην πολωνική κυβέρνηση σε περίπτωση πολέμου. Η απάντηση της τελευταίας (με τις ευλογίες της Γαλλίας και της Βρετανίας, αλλά και τις εγγυήσεις τους, που τελικά αποδείχθηκαν κάλπικες) υπήρξε αρνητική. Μόνο αφού όλες οι παραπάνω προσπάθειες είχαν αποτύχει (με ευθύνη των «Δημοκρατιών», που βεβαίως ευελπιστούσαν και ενθάρρυναν την επιθετικότητα του Χίτλερ απέναντι στην ΕΣΣΔ), μόνο τότε η σοβιετική κυβέρνηση επεδίωξε την προσωρινή ειρήνη με τη Γερμανία ως τελευταίο μέσο άμυνας, για την καθυστέρηση έστω της επίθεσης, που έτσι κι αλλιώς θεωρούνταν αναπόφευκτη (η ΕΣΣΔ ανέμενε μια τέτοια επίθεση από πολύ καιρό πριν και δεν είχε καμιά αυταπάτη ως προς αυτό). Το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ εξασφάλισε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες ειρήνης, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προετοιμασία ενόψει της γερμανικής επίθεσης. Εκτός και αν ο κ. Πρετεντέρης θα επιθυμούσε μια διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων.

Καμιά «μοιρασιά» της Πολωνίας δεν έγινε. Οι σοβιετικές δυνάμεις εισήλθαν στις περιοχές της Δυτικής Ουκρανίας και Δυτικής Λευκορωσίας μετά τη φυγή της πολωνικής κυβέρνησης στο εξωτερικό, ενώ -να το τονίσουμε αυτό- αντιμετώπισαν ελάχιστη αντίδραση από τον πολωνικό στρατό. Πρόκειται δε για περιοχές, τις οποίες η Πολωνία (με τις πλάτες και τις λόγχες του διεθνούς ιμπεριαλισμού) απέσπασε από την επαναστατημένη Ρωσία το 1918-1920 και όπου το 1939 ζούσαν 9.000.000 Ουκρανοί και 12.000.000 Λευκορώσοι, πληθυσμοί που η ΕΣΣΔ δεν ήθελε να πέσουν στα νύχια των ναζί.

Όσο, για το σοβιετοφινλανδικό πόλεμο (τον οποίο ο κ. Πρετεντέρης παρουσιάζει ως μέρος της υλοποίησης της «μοιρασιάς» της Ευρώπης μεταξύ φασιστών και κομμουνιστών, σημειώνοντας μάλιστα την 3μηνη «ηρωική αντίσταση του φινλανδικού λαού»), να υπενθυμίσουμε ότι στο πλευρό των Φινλανδών, έσπευσαν να συνδράμουν, εκτός από τις «δημοκρατικές» ΗΠΑ, Γαλλία και Βρετανία και η φασιστική Ιταλία.

Να υπενθυμίσουμε επίσης στον κ. Πρετεντέρη, λάτρη και αναζητητή της ιστορικής αλήθειας, πως η Φινλανδία τάχθηκε κατόπιν και ανοιχτά με τις δυνάμεις του ¶ξονα, μετέχοντας στρατιωτικά στην επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» των ναζί κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

«Τον Μάιο 1940», προσθέτει στη συνέχεια, η ΕΣΣΔ «εισέβαλε στη Λετονία, στη Λιθουανία και στην Εσθονία -τη στιγμή που η ναζιστική Γερμανία κατακτούσε την Ολλανδία, το Βέλγιο και τη Γαλλία».

Ένα και το αυτό δηλαδή! «Ξεχνά» όμως πως στις τρεις Βαλτικές χώρες το 1940 πραγματοποιήθηκαν σοσιαλιστικές επαναστάσεις και κατόπιν εισήλθαν εθελοντικά και έπειτα από ψηφοφορία στη Σοβιετική Ένωση.

Λέει και άλλα τραγελαφικά ο κ. Πρετεντέρης (μεταξύ άλλων και ότι η ναζιστική Γερμανία διεξήγε τον πόλεμο με σοβιετικό πετρέλαιο, παρότι τα στρατιωτικά αποθέματα που είχε φτιάξει έως το 1939 προέρχονταν από αμερικανικές και βρετανικές εταιρείες – η δε «Στάνταρ Όιλ» συνέχισε τις business με το 3ο Ράιχ και στη διάρκεια του πολέμου).

Για να καταλήξει στο ότι στην αρχή του ΒΆ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχε «συμμαχία των άκρων», πως «κάποιοι» (εννοώντας τους κομμουνιστές) «προσήλθαν στον μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο μάλλον καθυστερημένα, μάλλον άθελά τους και αφού πρώτα τους την έπεσαν οι φασίστες».

Οι κομμουνιστές, κ. Πρετεντέρη, πολεμούσαν το φασισμό από τη γέννησή του (από τη δεκαετία του 1920 ακόμα), όταν μερίδα των αστικών τάξεων όλων των χωρών φλέρταρε μαζί του ως μέσο τρομοκράτησης και καταστολής των κοινωνικών αγώνων και ως συνολικότερη «λύση» στα αδιέξοδα που δημιούργησε η καπιταλιστική κρίση του 1929-1933 για το αστικό πολιτικό σύστημα.

Οι κομμουνιστές υπήρξαν επίσης εκείνοι που και στη συνέχεια αποτέλεσαν τους κύριους αιμοδότες του αντιφασιστικού αγώνα.


Η Σοβιετική Ένωση έδωσε σε αυτό τον αγώνα πάνω από 20.000.000 παιδιά της, σηκώνοντας το συντριπτικό βάρος του πολέμου: 2 στους 5 νεκρούς του πολέμου ήταν Σοβιετικοί πολίτες. Δύο εκατομμύρια νεκρούς έδωσε μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα των μπολσεβίκων (συγκριτικά να υπενθυμίσουμε ότι οι απώλειες των ΗΠΑ και της Βρετανίας στον πόλεμο ήταν 405.000 και 375.000 αντίστοιχα). Το 80% των συνολικών απωλειών της Βέρμαχτ σημειώθηκαν στο Ανατολικό Μέτωπο.

Τη στιγμή που οι ΗΠΑ και η Βρετανία μόλις το 1944 άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη κατά του «¶ξονα» και με βασικό στόχο να ανακοπεί η προέλαση του Κόκκινου Στρατού και ενώ είχε αντιστραφεί η πορεία του πολέμου.


Να, λοιπόν, κ. Πρετεντέρη, ποιος πολέμησε και ποιος νίκησε το φασισμό στο ΒΆ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Υποδείξεις περί «ανιστόρητων θεωριών» αλλού. Όση λάσπη και αν ριχτεί, απΆ όπου και αν ριχτεί, τέτοιες σελίδες της Ιστορίας γραμμένες με αίμα και θυσίες, δεν σπιλώνονται, δεν παραγράφονται και δεν λησμονούνται.

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες