Οι εξετάσεις συνεχίζονται «κανονικά», καιρός να καταργηθούν!

[ΘΑΛΕΙΑ]

Οι εξετάσεις συνεχίζονται «κανονικά», καιρός να καταργηθούν!
Γιάννης Λαθήρας
αντιπρόεδρος Γ΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης




«Το σύστημα δεν κάνει λάθη,
είναι το ίδιο λάθος!»
(σύνθημα του Μάη του 68)

«Η αγωνία των μαθητών πήρε τέλος και οι εξετάσεις συνεχίζονται κανονικά».

Μετά το άδειασμα της απεργίας από την ηγεσία του κλάδου όλα «βαίνουν κανονικώς».

Το δέος του ιερού θεσμού συνεχίζει αδιατάρακτα τη σταθερή του πορεία.

Θέματα «δύσκολα, βατά, για καλά προετοιμασμένους κ.λπ.» οι ξύλινες εκφράσεις των εφημερίδων. Εύκολη η έκθεση, δύσκολα τα Μαθηματικά κ.ο.κ.

O μύθος του «αδιάβλητου» νομιμοποιεί χρόνια τώρα στην ελληνική κοινωνία τον πιο σημαντικό ταξικό φραγμό στην εκπαίδευση. Όλοι σχεδόν μιλούν περί του πιο «δοκιμασμένου», «άψογου», «αξιόπιστου», «αντικειμενικού» θεσμού.

Η αντικειμενικότητα του συστήματος που υπερθεματίζουν αφορά μόνο την πλευρά της τυπικά ισότιμης αντιμετώπισης των υποψηφίων (κοινά θέματα, κοινός χρόνος εξέτασης, αυστηρή επιτήρηση, μυστικότητα στη βαθμολογία κ.λπ.) που εξασφαλίζεται από την συνεπή και κακοπληρωμένη και σήμερα επιστρατευμένη συμμετοχή της πλειοψηφίας του κατώτερου εκπ. προσωπικού των σχολείων.

Αποκρύπτεται εντέχνως η εντελώς ανισότιμη προετοιμασία για τις εξετάσεις (ή -πιο σωστά- για τον διαγωνισμό).

Αυτή καθορίζεται από το σχολείο, το μορφωτικό, κοινωνικό περιβάλλον του υποψηφίου και κυρίως από την οικογενειακή δαπάνη που διοχετεύεται σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα και … «βοηθήματα», μια τεράστια αγορά που ζει και αναπνέει από τον «αδιάβλητο» θεσμό και περιγελά την λεγόμενη δωρεάν παιδεία.

Το αποτέλεσμα είναι εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο. Οι εξετάσεις επικυρώνουν τυπικά τις ταξικές διακρίσεις.

Η ίδια η ύπαρξη των εξετάσεων καθορίζει ήδη από πολύ νωρίς τις εκπαιδευτικές επιλογές των μαθητών όταν από το Γυμνάσιο κιόλας οι «εν δυνάμει» αποτυχόντες (παιδιά από φτωχά-λαϊκά στρώματα) αποκλείονται «αυτοβούλως» με την μετατόπισή τους στην πολυδιασπασμένη, πολυμεταρρυθμισμένη και υποβαθμισμένη Τεχνική Εκπαίδευση ή εγκαταλείπουν το σχολείο.

Το ίδιο το σύστημα που θεσπίζει φράγματα για τους πολλούς, το ίδιο τα καταργεί για τους έχοντες: όποιος δεν καταφέρει να περάσει στην Ιατρική, γράφεται στο ρουμάνικο πανεπιστήμιο και μεταγράφεται στο τρίτο έτος, αρκεί να έχει χρήματα.

Ο κλειστός αριθμός και οι ανταγωνιστικές εξετάσεις μένουν γι αυτούς που δεν έχουν. Ή, αυτός που θα απορριφθεί θα μπορεί, πάλι αν έχει τα χρήματα, να γραφτεί σε ένα ιδιωτικό κολέγιο και αποφοιτώντας να έχει τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα (ας είναι καλά η Ε.Ε) με τους υπόλοιπους.

Η αυτονόμηση της λυκειακής βαθμίδας από τις υπόλοιπες, μετατρέπει το Λύκειο σε προθάλαμο για την εισαγωγή σε ΑΕΙ – ΤΕΙ, όπου όμως ασκούνται κυρίως οι συμπληρωματικές γραφειοκρατικές πλευρές της τεχνικής προετοιμασίας (συμπλήρωση μηχανογραφικού, διενέργεια των εξετάσεων κ.λ.π.) ενώ η βασική προετοιμασία-προπόνηση επαφίεται στο κύκλωμα της παραπαιδείας (φαινόμενο μοναδικό στην Ευρώπη).

Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι τα επίμαχα ειδικά μαθήματα (ξένες γλώσσες, σχέδιο, μουσική, αθλήματα για τα ΤΕΦΑA) διδάσκονται εντελώς τυπικά στο Λύκειο ή και καθόλου.

Οι πιο σημαντικές όμως παρενέργειες των πανελλαδικών είναι η τυποποίηση της γνώσης, ο κατακερματισμός των επιστημονικών αντικειμένων, η παροχή θραυσμάτων από πληροφορίες, η πρόωρη ειδίκευση, οι τεχνικές αποστήθισης, η υποτίμηση μέχρις χλευασμού της μη εξεταστικά χρήσιμης γνώσης.

Αυτό υπαγορεύεται από το «αξιόπιστο» του θεσμού που για να είναι τέτοιο, τα κριτήρια πρέπει να είναι μετρήσιμα και «αντικειμενικά».

Τελικός στόχος τους η σύνθλιψη της εφηβείας, αποβλάκωση, κυνισμός από τα 17, πολιτικός, πολιτιστικός και κοινωνικός αναλφαβητισμός, υποταγμένες και ευπροσάρμοστες προσωπικότητες.

Όλα δηλαδή τα «απαραίτητα προσόντα» για «πετυχημένη» πορεία στο πανεπιστήμιο της αγοράς, προς το έωλο και ακριβοπληρωμένο πτυχίο και μεταπτυχιακό και από εκεί στη φρίκη της ανεργίας ή στον κοινωνικό μεσαίωνα της μαύρης εργασίας ή της μετανάστευσης.

Ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα λοιπόν καθορίζεται από τις εξετάσεις και όχι μόνο τις πανελλαδικές.

Οποιαδήποτε πρωτοτυπία, ζωντάνια, καινοτόμα ιδέα του εκπαιδευτικού ακυρώνεται. Η επικείμενη αξιολόγηση θέλει εκτός των άλλων να επιβάλλει τη ομοιομορφία και την τυποποίηση της διδασκαλίας.

Η «δικτατορία της ύλης» περιορίζει μέχρις εσχάτων την παιδαγωγική ελευθερία. Η συνεργατική μάθηση αποκλείεται εξ ορισμού στο κλίμα του άκρατου ανταγωνισμού και της βαθμοθηρίας, της ατομικής και «αδιάβλητης» εξέτασης.

Η βιωματική προσέγγιση της γνώσης, η διεπιστημονικότητα της γνώσης, οι εναλλακτικές διδακτικές προσεγγίσεις καθίστανται νεκρό γράμμα καθώς ο Ιούνης του εξεταστικού Μινώταυρου παραμονεύει.

Οι πανελλαδικές κλέβουν τέλος πολύτιμο χρόνο από την εκπαιδευτική διαδικασία και πολύτιμο χρήμα για την στήριξη της (20 περίπου εκατ. ευρώ διατίθενται κάθε χρόνο για αυτό το «πανηγύρι»).

Τίποτε απ΄αυτά δεν αλλάζει επί της ουσίας (και δεν άλλαξε τόσα χρόνια με τις αλλεπάλληλες «μεταρρυθμίσεις») με επιμέρους τροποποιήσεις σε πλευρές του συστήματος (αυξομειώσεις των εξεταζομένων μαθημάτων, εμπλοκή ή όχι της Β΄ ή Α΄λυκείου, δομή και βαθμός δυσκολίας των θεμάτων κ.λπ.).

Η θεσμοθέτηση της βάσης του 10 έκανε σαφώς πιο σκληρό το σύστημα και απέκλεισε επιπλέον χιλιάδες παιδιά από τα ΑΕΙ – ΤΕΙ.

H αναγγελθείσα μεταρρύθμιση ενός ακόμη «νέου» λυκείου επεκτείνει τις πανελλαδικές και στις 3!!! τάξεις του.

Ούτε η μετατόπιση των ταξικών αποκλεισμών και κατηγοριοποιήσεων στα ΑΕΙ (προπαρασκευαστικό έτος σπουδών, δύο κύκλοι σπουδών αλλά Μπολώνια κ.λ.π ) όπως προτείνονται απ’ τ΄αριστερά και δεξιά αντιμετωπίζει την ουσία του προβλήματος.

Κατάργηση λοιπόν των πανελλαδικών εξετάσεων και ελεύθερη πρόσβαση τώρα!

Δεν θα «εκβιάζουμε» πλέον εμείς οι καθηγητές αλλά ούτε θα «βιάζονται» η γνώση και οι μαθητές μας!

Στην προφανή και γνωστή, καλοπροαίρετη ή όχι ένσταση «αν μπορούν όλα τα παιδιά να σπουδάσουν» ή «αν τα πανεπιστήμια επαρκούν» η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι συνολική.

Ενιαίο δωδεκάχρονο δημόσιο και δωρεάν σχολείο ευρύχωρο και ελκυστικό για όλα τα παιδιά.

Ένα σχολείο που θα συνδέει οργανικά και δημιουργικά την γενική με την τεχνολογική γνώση και τις εφαρμογές, με 20 παιδιά το πολύ σε κάθε τάξη, που θα προάγει την ολόπλευρη γνώση, την κριτική σκέψη, την ομαδική εργασία τις κλίσεις τα ενδιαφέροντα και θα παράγει ολοκληρωμένες μαχόμενες προσωπικότητες.

Ένα σχολείο που θα αφήνει ελεύθερο τον δάσκαλο να μεγαλουργήσει, θα τον στηρίζει, θα τον σέβεται, θα τον ενθαρρύνει θα του επιτρέπει να αφιερωθεί αποκλειστικά στον παιδαγωγικό του ρόλο.

Ένα σχολείο της πλήρους παιδαγωγικής ελευθερίας, της δημοκρατικής λειτουργίας χωρίς «αφεντικά», managers, μέντορες και αξιολογητές, της άρτιας υλικοτεχνικής υποδομής, της αντισταθμιστικής εκπαίδευσης για «τα παιδιά ενός κατώτερου θεού» Ένα σχολείο που θα απορρίψει τις εξετάσεις και όχι τους μαθητές του. Θα απαλλάξει την κοινωνία και την εκπαίδευση από τους παραλογισμούς του «φροντιστηρίου» και των «ιδιαιτέρων».

Ένα τέτοιο σχολείο μπορεί να οδηγεί απρόσκοπτα τα παιδιά σε μια ενιαία, δημόσια ποιοτική και δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση με γενναία και επαρκή χρηματοδότηση και υποδομές με γερά και ενιαία πτυχία που θα προάγει και θα ερευνά την κοινωνικά ωφέλιμη γνώση.

Σε όσους και σε όποια φάση της ζωής τους το επιθυμούν, να υπάρχει και η επιλογή φοίτησης σε υψηλού επιπέδου δημόσιες δωρεάν ενιαίες σχολές επαγγελματικής εκπαίδευσης .
Εννοείται ότι μια τέτοια προοπτική πρέπει να συνοδεύεται από ριζοσπαστικές κοινωνικές τομές και ανατροπές.

Το εκπαιδευτικό κίνημα, που μετά τα πρόσφατα γεγονότα πρέπει να ανασυγκροτηθεί εκ βάθρων, τολμηρά και αποφασιστικά να αναδείξει το ζήτημα της ελεύθερης πρόσβασης σαν βασική πτυχή των διεκδικήσεων του την επόμενη και καθοριστική μάχη, διευρύνοντας τις συμμαχίες του με τους μαθητές και τους εργαζόμενους γονείς.

Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://aristeroblog.gr/node/1693

Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ.
Διαβάστε επίσης:
α). «Ευτυχώς! Οι εκπαιδευτικοί ξέρουν»
http://resaltomag.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7260.html

β). «Η μυθολογία των εξετάσεων»
http://resaltomag.blogspot.gr/2013/05/blog-post_11.html

[Ροβεσπιέρος]

Το εξεταστικό σύστημα: Η κατασκευή αλλοτριωμένων αυτομάτων…



«Στο χρήμα η αξία των πραγμάτων χωρίζεται από την ουσία τους…».
«…Όλα όσα σου παίρνει από τη ζωή σου και από την
ανθρωπιά σου, τα αντικαθιστά με χρήμα και πλούτο, και όσα δεν μπορείς εσύ, τα μπορεί το χρήμα σου...».
Καρλ Μαρξ

Το εξεταστικό εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί την «ποίηση» του τεχνοκρατικού, καταναλωτικού «πολιτισμού» της "αγοραίας" αγοράς («ελεύθερη» τη λένε).

«Στρατηγικός» στόχος αυτού του «πολιτισμού», που σήμερα παράγεται και σερβίρεται αφηνιασμένα (παγκοσμιοποίηση), είναι ο θρυμματισμός και η συντριβή των ανθρωπίνων σχέσεων, η παραγωγή αλλοτριωμένων αυτομάτων…

Είναι γνωστό ότι τα αλλοτριωμένα αυτόματα δεν μπορούν να σκεφτούν, δεν μπορούν να αισθανθούν, δεν μπορούν να αγαπήσουν, δεν μπορούν να υποφέρουν.

Το μεγάλο έγκλημα, λοιπόν, της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας είναι η τεχνοκρατική ομοιομορφία και ισοπέδωση, η μετατροπή των ανθρωπίνων σχέσεων σε σχέσεις αλλοτριωμένων αυτομάτων, όπου «ο καθένας βασίζει τη σιγουριά του με το να μένει στενά προσκολλημένος στο κοπάδι, και να μη διαφέρει σε σκέψη, αισθήματα ή πράξεις» (Φρομ).

Τέτοια ρυθμισμένα γρανάζια θέλει να κατασκευάσει το εξεταστικό σύστημα.

Υπογραμμίζαμε στη συλλογή κειμένων, «Θρύμματα του Έρωτα». Στο κεφάλαιο: «Η ΓΛΩΣΣA THΣ ... MONAΞIAΣ».

«Όταν οι άνθρωποι μετατρέπονται σε γρανάζια της κοινωνικής μηχανής, οι σχέσεις τους αλλοτριώνονται, η γλώσσα τους αφυδατώνεται. O ζωντανός και φλογερός λόγος είναι πάντοτε το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης του ατόμου με τον κόσμο. Το τραγικό στοιχείο της υπερκαταναλωτικής εποχής μας είναι η αποκοπή του ατόμου από τον εξωτερικό κόσμο.
O άνθρωπος σήμερα παραμένει τελείως μόνος, γεμάτος από μία βαθιά αίσθηση ανασφάλειας, άγχους και ενοχής, που δημιουργείται πάντα όταν δεν μπορεί να υπερνικηθεί η ανθρώπινη μοναξιά. Βεβαίως, ο «πολιτισμός» της αγοράς δεν αφήνει τίποτα ανεκμετάλλευτο. Προσφέρει πολλά καταπραϋντικά για να απαλλαγούν οι άνθρωποι από την αίσθηση της μοναξιάς: Είναι η άκαμπτη ρουτίνα της γραφειοποιημένης, μηχανικής δουλειάς, η ρουτίνα της ψυχαγωγίας, η παθητική κατανάλωση ήχων και φώτων που προσφέρει η βιομηχανία της ψυχαγωγίας, η παθιασμένη αγορά πραγμάτων, η μανιακή κατανάλωση σεξ κ.λπ.
Το αλμυρό νερό που προσφέρεται για να σβήσει τη δίψα είναι η γλώσσα της... μοναξιάς. O βιομηχανικός, δηλαδή, καταναλωτικός λόγος, η γλώσσα της διαφήμισης: O λόγος που τρέφεται και τροφοδοτεί τις αλλοτριωμένες ανθρώπινες σχέσεις, ο λόγος που διαβρώνει και αποξηραίνει τα πάντα.
O καταναλωτικός διαφημιστικός ίλιγγος δεν δημιουργεί απλώς την αίσθηση του ανικανοποίητου, αλλά και την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να καλυφτεί το κενό με περισσότερα χρήματα, με ένα μεγαλύτερο σπίτι, με δύο αυτοκίνητα αντί για ένα, με τη μετακόμιση σ’ ένα καλύτερο προάστιο, με τη σεξουαλική απληστία και ευδαιμονία και με ένα σωρό άλλα υποκατάστατα…».
Όλα τα κείμενα της Συλλογής θα τα βρείτε ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4205

Σήμερα βεβαίως ο νέος φαισμός ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΕΙ και προληπτικά: Στοχεύει ΕΥΘΕΩΣ τον Άνθωπο από την παιδική του ηλικία.

Το εξεταστικό σύστημα αυτό υλοποιεί. Επιχειρεί να μετατρέψει σε ρομπτότ τους μαθητές.

Πάνω επίσης σ’ αυτό είχαμε δημοσιεύσει τον Ιούνιο του 1999 («Αθηναϊκή) το παρακάτω σχόλιο:



Νεολαία χωρίς ψυχή δεν μπορεί να υπάρξει


ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ σε πράγματα και χάσαμε σε όνειρο. Δεν καθόμαστε πια ξαπλωμένοι κάτω από ένα δέντρο χαζεύοντας ξέγνοιαστοι τον ουρανό, αλλά στροβιλιζόμαστε μέσα στη δύνη μιας παγερής, αυτοματοποιημένης πραγματικότητας, αδυνατώντας να αποτινάξουμε το ενοχλητικό αίσθημα της ζωώδους εργατικότητας.

Σε αυτή τη ζωώδη εργατικότητα εκπαιδεύει τη μαθητική νεολαία η «μεταρρύθμιση» Αρσένη. Μια «μεταρρύθμιση» που εισάγει στην παιδική ψυχή, με τον πλέον βάναυσο τρόπο, το δαίμονα της τυποποιημένης, αυτοματοποιημένης, παγερής και αφυδατωμένης γνώσης.

Η ΑΧΑΛΙΝΩΤΗ αυτή «κομπιουτεροποίηση» της γνωστικής διαδικασίας είναι η μήτρα του πνεύματος εκείνου, από το οποίο αναδύθηκαν τα βομβαρδιστικά και όλων των ειδών τα δηλητήρια. Είναι η πηγή μιας κακής διάνοιας που, ναι μεν καθιστά τον άνθρωπο ικανό να υποτάσσει και να καταστρέφει τη γη, πλην όμως ταυτόχρονα σκλάβο των πραγμάτων και της μηχανής.

Αυτό το μοχθηρό εξεταστικό σύστημα της ζωώδους εργατικότητας των μέτρων Αρσένη ένα και μόνο στόχο έχει: Να καθυποτάξει τη νεανικότητα και να τη μετατρέψει σε γρανάζι της εξουσίας της αγοράς.

Η ΝΕΟΛΑΙΑ χαλάει την ισοπεδωτική ομοιομορφία της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Έχει ψυχή και δεν έχει μάθει να εμπορεύεται την ψυχή της, ούτε να την πουλάει στο διάβολο. Αυτά δεν ενοχλούν απλώς τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής γεροντικής κατάπτωσης.

Αλλά και την απειλούν! Γι αυτό θέλουν μια νεολαία χωρίς νεανικότητα, χωρίς ψυχή, χωρίς ένστικτο ζωής, χωρίς οργή μυαλού. Θέλουν μια νεολαία κατ΄εικόνα και ομοίωση των διεστραμμένων γερόντων της εξουσίας.

ΘΕΛΟΥΝ μια νεολαία της εποχής: Με εσωτερική ξηρασία, με ένα τερατώδες μίγμα οξύνοιας στα μεμονωμένα ζητήματα και αδιαφορίας για το σύνολο. Μια νεολαία πνιγμένη μέσα σε μια θάλασσα λεπτομερειών, ανασφαλή, μοχθηρή, ψυχρή, ανταγωνιστική, βίαιη, να λατρεύει το χρήμα και να δολοφονεί την καρδιά...

ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΕΙΤΕ, όμως, κύριοι! Θα αποτύχετε! Η νεολαία είναι το ένστικτο της ζωής και εσείς θέλετε να τις επιβάλλεται το θάνατο, το δικός σας θάνατο...
Ιούνιος 1999

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Ένα πολύ καλό κείμενο πάνω σε όλα αυτά, με τίτλο «Ναρκωμένη γενιά», το αναρτήσαμε ΕΔΩ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2013/05/blog-post_9257.html
Το διαβάσαμε στην «Κλασσικοπερίπτωση»:
http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/2013/05/blog-post_23.html

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΘΑΛΕΙΑ]

Προς υπουργείο παιδείας: Το λιπαντικό είχε συμβολικό χαρακτήρα;
Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης



Αναρωτιέμαι, αν το λιπαντικό στο θέμα Δ της Φυσικής Κατεύθυνσης των Πανελληνίων είχε συμβολικό χαρακτήρα.

Αν, δηλαδή, ήθελε να λιπάνει την αγωνία των μαθητών, για την οποία προσπάθησε να μας πείσει η ηγεσία του υπουργείου ότι νοιάζεται τόσο πολύ, όλο το προηγούμενο διάστημα.

Τα τελευταία χρόνια, χρόνο με το χρόνο, το σχολικό εγχειρίδιο που μοιράζεται σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, απαξιώνεται όλο και περισσότερο. Το λιπαντικό ήταν για τη σφαίρα της χαριστικής βολής του;

Ας αποφασίσουν, εκεί στο υπουργείο από πού πρέπει να διαβάζουν οι μαθητές και με βάση ποιο βιβλίο πρέπει οι εκπαιδευτικοί να κάνουν το μάθημα. Πάντως, τα θέματα των τελευταίων χρόνων, δείχνουν ότι το σχολικό βιβλίο δεν είναι η βάση πάνω στην οποία πρέπει να πατάμε, ούτε εμείς οι εκπαιδευτικοί, ούτε οι μαθητές.

Τότε γιατί το μοιράζουν; Γιατί κάθε τρεις και λίγο ελέγχουν, τάχαμου, την πορεία της ύλης; Μόνο για τυπικούς λόγους;

Αν είναι να πρέπει να διδάσκουμε με βάση τα βοηθήματα ή με βάση τις διάφορες «εγκεκριμένες» ιστοσελίδες του υπουργείου τότε ας το καταργήσουν το ρημάδι το σχολικό βιβλίο. Αυτό θέλουν;

Αν θα πρέπει ο κάθε μαθητής, για να μπορέσει να «πιάσει» το θέμα, να ξημεροβραδιάζεται με σχολικά βοηθήματα, με ιστοσελίδες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο τότε να μην ψάχνουν το λόγο που τα τμήματα της Γ λυκείου αδειάζουν από τον Μάρτιο.

Αφού με τις επιλογές των θεμάτων, απαξιώνουν την όποια εκπαιδευτική προσπάθεια γίνεται μέσα στα σχολεία, μην ψάχνουμε την αιτία γιατί και οι ίδιοι οι μαθητές νιώθουν την ίδια απαξίωση.

Όποιος εκπαιδευτικός προσπαθήσει να δώσει στα παιδιά τη γνώση στην ολότητά της καταντάει γραφικός αφού δεν προσαρμόζεται στη λογική του «συστήματος» των πανελληνίων που είναι: να πιάσω το θέμα που θα πέσει.

Ας αναρωτηθούμε τουλάχιστον εμείς οι εκπαιδευτικοί, τι σχολείο θέλουμε, τι είδους γνώση επιδιώκουμε να αποκτήσουν τα παιδιά μας και ας το κάνουμε αίτημα-σημαία προς το υπουργείο.

Αλλιώς, οι μαθητές θα εξακολουθούν να μεταλλάσσονται σε άλογα κούρσας και το σχολείο σε ένα απαξιωμένο κάτεργο με απαξιωμένους εκπαιδευτικούς.

Ελπίζω, να μην έχουμε μια επανάληψη την ερχόμενη Δευτέρα.

Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://aristeroblog.gr/node/1697

[Εξόριστος]

Αντιμετωπίζουν τους εκπαιδευτικούς σαν κατάδικους - Μακραίνουν τις αλυσίδες της ομηρίας
Γράφει: Βασίλης Πετράκης, Εκπαιδευτικός




Επιδιώκουν να λιώσουν την αξιοπρέπεια ενός κλάδου.
Θέλουν τους εκπαιδευτικούς γονατισμένους!

Και ενώ το φάντασμα της απεργίας μετά το πρωτοφανές πραξικόπημα του ΔΣ της ΟΛΜΕ (ΣΥΝΕΚ-ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ) αποτελεί παρελθόν, η επιστράτευση και οι τιμωρητικές εγκύκλιοι που την συνοδεύουν εξακολουθούν να ισχύουν.

Αυτοί που υποκριτικά μπροστά στις κάμερες απευθύνονται στο κλάδο, αποκαλώντας τους εκπαιδευτικούς «παιδαγωγούς και λειτουργούς» (με αυτούς τους τίτλους έκανε εκκλήσεις για την καταψήφιση της απεργίας ο υπουργός), στη πραγματικότητα τους αντιμετωπίζουν σαν κατάδικους.

Θέλουν να τους γονατίσουν και να τους παρουσιάσουν ως υπάκουους αμνούς, σε μια κοινωνία που προς στιγμήν πίστεψε, ότι οι εκπαιδευτικοί θα σηκώσουν το κεφάλι μπροστά στη σπάθα της επιστράτευσης.

Διατηρούν σε ισχύ μια εγκύκλιο που απαιτεί από τους εκπαιδευτικούς να παρουσιάζονται στο σχολείο χωρίς να έχουν καμία δουλειά να κάνουν (μέρες πανελληνίων) και εάν αυτό δε γίνεται να παρουσιάζονται σε διπλανό!

Για τόπους όπως η Ικαρία, αυτό σε πολλές περιπτώσεις σημαίνει ότι θα πρέπει κάποιος συνάδελφος να διανύσει έως και 80χλμ (σε πολλές περιπτώσεις η κατοικία είναι πολύ μακριά από το σχολείο) για να πει απλά «παρών» μετά το πέρας των εξετάσεων. Ούτε τους κατάδικους δεν αντιμετωπίζει έτσι το ελληνικό κράτος.

Κι όμως συντηρούν την εγκύκλιο σε ισχύ και αφήνουν προφορικές οδηγίες και φήμες να σέρνονται στους διαδρόμους των υπουργείων και των περιφερειών. Έτσι, για να εμπεδωθεί η σιδηρά πυγμή της τρικομματικής κυβέρνησης.

Για να παρουσιαστεί ως «χάρη» η «λογική διευκόλυνση» που θα κάνει ένας διευθυντής ή ένας προϊστάμενος, ώστε να μακραίνουν οι αλυσίδες της «ομηρίας» των συναδέλφων.

Όσο το υπουργείο και οι περιφέρειες δεν εκδίδουν μια σαφή ανάκληση αυτής της οδηγίας, οι αυθαιρεσίες, τα καψόνια και οι «χάρες» των προϊσταμένων θα δημιουργούν ένα όλο και πιο άσχημο κλίμα στα σχολεία.

Η ΟΛΜΕ έστω και τώρα οφείλει να προστατέψει το κλάδο απέναντι σε όλα αυτά, να στείλει ένα τελεσίγραφο στο υπουργείο, απαντώντας με κινητοποιήσεις σε αυτή την άθλια τιμωρητική τακτική, αλλά και στη τρομοκρατία της επιστράτευσης

ΠΗΓΗ:
http://www.alfavita.gr/

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!