Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
«Αριστερά»: στρώνει το έδαφος στον ολοκληρωτισμό της δεξιάς

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιαν 29, 2013 2:08 pm    Θέμα δημοσίευσης: «Αριστερά»: στρώνει το έδαφος στον ολοκληρωτισμό της δεξιάς Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η «αριστερά» του ψηφοδελτίου στρώνει το έδαφος στον ολοκληρωτισμό της δεξιάς…


Τσίπρας:«Το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα είναι η κλιμάκωση της έντασης και της κοινωνικής σύγκρουσης»

Πάντα η στρατηγική του ψηφοδελτίου, δηλαδή των συμβιβασμών στην καθεστωτική «νομιμότητα», ανοίγει διάπλατα τις πόρτες, ιδιαίτερα σε εποχές σαν τη σημερινή (κρίσης κατάρρευσης του συστήματος), στη βία δίχως όρια των «νονών» του χρήματος και των ανδρεικέλων τους.

Το ιστορικό αυτό αξίωμα το έχει συμπυκνώσει η Ρόζα Λούξεμπουργκ με τα εξής λόγια: «Όταν υποχρεώνεις την εργατική τάξη να σέβεται την αστική νομιμότητα, τότε όλοι οι αγώνες της, κοινοβουλευτικοί και άλλοι, θα χρεοκοπήσουν αξιοθρήνητα αργά ή γρήγορα, για να δώσουν θέση στη δίχως όρια βία της αντίδρασης».

Οι ηγεσίες της «αριστεράς» έχουν ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ στο ακέραιο τη «νομιμότητα» του κατοχικού μας δωσιλογισμού, τη «νομιμότητα» μιας κυβέρνησης των νέων αποικιοκρατών, συνακόλουθα τη «νομιμότητα» των πραξικοπημάτων της και της ΒΙΑΣ δίχως όρια…

ΟΤΑΝ όλα αυτά που συμβαίνουν τα νομιμοποιείς και ιδιαίτερα την κακουργηματική ΒΙΑ της δεξιάς, τότε ανοίγεις διάπλατα τις πόρτες στην ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΒΙΑ της δεξιάς.

Και τα ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙΣ όταν τα μεταφέρεις και τα αιχμαλωτίζεις στα στενά κοινοβουλευτικά πλαίσια, στην αρένα του εκλογικού παιχνιδιού και της κατοχικής Βουλής, δηλαδή στην αρένα της καθεστωτικής «νομιμότητας», στην αρένα που παρέχει τα πιστοποιητικά της «νομιμότητας» στη ΒΙΑ των ανδρεικέλων της δεξιάς.

Και μόνο αυτή η στάση της «αριστεράς» αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν έχει ΚΑΜΙΑ, απολύτως καμία, σχέση με ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Αποδεικνύει, όμως και το φρενοβλαβή εκλογικό της κρετινισμό, την ολοκληρωτική κοινοβουλευτική της αλλοτρίωση: Επακόλουθα της ολοκληρωτικής της ένταξης στους μηχανισμούς του καθεστώτος.

Αυτή η «αριστερά» με τις τεράστιες κοινοβουλευτικές της παρωπίδες δε είναι πλέον σε θέση να διακρίνει τούτο το ουσιαστικό ζήτημα: Ότι η αυξημένη και διαρκώς κλιμακούμενη κρατική και παρακρατική ΒΙΑ και ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ της σημερινής συγκυρίας δεν είναι προϊόν της κοινοβουλευτικής πρακτικής, αλλά προϊόν των κοινωνικών και πολιτικών ρήξεων, των ρωγμών που έχει υποστεί το κατοχικό καθεστώς και των σπασμών της κατάρρευσής του.

Η λεγόμενη «στρατηγική της έντασης» είναι, απλώς, το αποτύπωμα της ΟΞΥΤΗΤΑΣ που έχει προσλάβει η σύγκρουση της κοινωνίας συνολικά (εργαζόμενοι, μικρομεσαίοι, ο λαός γενικά) με το κυβερνητικό οικοδόμημα του κατοχικού και δωσίλογου καθεστώτος.

Οι κοινωνικές ρήξεις και συγκρούσεις (ταξικές), η συσσωρευμένη, συμπιεσμένη και διαρκώς διογκούμενη λαϊκή ΟΡΓΗ είναι που συστρατεύει όλες τις δυνάμεις της αντίδρασης και του δωσιλογισμού και τις ωθεί σε πρακτικές ΕΝΤΑΣΗΣ, ΒΙΑΣ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑΣ εναντίον του «ταξικού εχθρού»: Των εργαζομένων, των λαϊκών κινητοποιήσεων, της κοινωνίας ΣΥΝΟΛΙΚΑ.

Είναι αυτές οι μετωπικές ταξικές συγκρούσεις που γίνονται στη βάση της κοινωνίας που βρικολακιάζουν όλα τα φασιστικά πρότυπα και τις πρακτικές της ιστορικής δεξιάς.


Αυτές οι δυνάμεις της μαύρης αντίδρασης γνωρίζουν πάρα πολύ καλά αυτό που σκοπίμως και δολίως θέλει να αγνοεί η «αριστερά»: Ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν θα λυθεί σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, παρά μόνο στο επίπεδο της εξωκοινοβουλευτικής σύγκρουσης, της πραγματικής σύγκρουσης των εμπόλεμων στρατοπέδων: Λαού-κυβέρνησης.

Γι αυτήν την ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ σύγκρουση ετοιμάζονται και θωρακίζονται οι κατοχικές δυνάμεις των κυβερνητικών ανδρεικέλων.


Αυτές οι δυνάμεις προωθούν, ταχέως, την επιβολή ενός δικτατορικού πολιτικού πλαισίου, με ένα και μόνο στόχο: Να τσακίσουν και να συντρίψουν κάθε εκδήλωση λαϊκής ΟΡΓΗΣ, κάθε ανασύσταση και οργάνωση του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Η καταιγίδα των βομβών, τα καλάσνικοφ, οι προβοκάτσιες, οι επιστρατεύσεις, τα απανωτά πραξικοπήματα, τα πολεμικά ανακοινωθέντα της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, αυτή η τρομοκρατική παλίρροια που ζούμε, ΟΛΑ αυτά εντάσσονται στο στρατηγικό στόχο του καταρρέοντος καθεστώτος και της δωσίλογης κυβέρνησης Σαμαρά: Στο ΤΣΑΚΙΣΜΑ του ελληνικού λαού και στη συντριβή κάθε εργατικής και λαϊκής ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και αγωνιστικής ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ.



ΟΤΑΝ η «αριστερά» και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει περί «αποφυγής της παγίδας της έντασης», όταν καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται και όταν φιλοτεχνεί την εικόνα της κοινοβουλευτικής μετριοπάθειας και της αποδοχής της από τους διεθνείς μαφιόζους, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ αυτή η «αριστερά» δεν νομιμοποιεί απλώς την κατοχή μας, αλλά και το δικτατορικό πλαίσιο και τα ιδεολογήματα της δωσίλογης δεξιάς: Ένα πλαίσιο που εξορίζει την εξωκοινοβουλευτική πάλη, σαν τρομοκρατική…


Νομιμοποιεί τις πλέον ολοκληρωτικές στρατηγικές του καθεστώτος και της δεξιάς:
Αυτές που χαρακτηρίζουν τις απεργίες και τις λαϊκές κινητοποιήσεις ΒΙΑ και ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ, αυτές που στοχεύουν στην ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των απεργιών και κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης και οργάνωσης της λαϊκής ΟΡΓΗΣ…



Αυτή η «αριστερά» στρώνει, για άλλη μια φορά, το δρόμο στη ΒΙΑ, δίχως όρια, του καθεστώτος, στη ΒΙΑ της δεξιάς…

Επιστροφή στην κορυφή
Επισκέπτης






ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιαν 30, 2013 4:21 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η συγκεκριμένη "αριστερά", σε μια απεγνωσμένη προσπάθειά της στο παρελθόν, να προβάλει ένα προφίλ, "αριστερότερο" του ΚΚΕ, είχε φτάσει στο σημείο να παρουσιάζει τη βία των προβοκατόρικων μηχανισμών ως "επαναστατική".
Φυσικά, αυτό το 'κανε μέσα στα πλαίσια μιας πασοκικού τύπου στοχεύσεως προοπτικής ανόδου της. Κατόπιν, προσπάθησε να "αγγίξει ξυστά" και τους ταξικούς αγώνες, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να το κατορθώσει σε επίπεδο ουσίας, λόγω ακριβώς της προσδέσεώς της στο σύστημα. Άλλοστε, δεν την ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Το επόμενο σκαλοπάτι ανόδου της ήθελε να ανεβεί και αυτό μια χαρά το κατάφερε. Τώρα που θέλει να παρουσιάσει προφίλ "νοικουραίικου κόμματος", αρχίζει σιγά σιγά να αποστασιοποιείται απο το παρελθόν που η ίδια είχε δημιουργήσει.
Επιστροφή στην κορυφή
ΜΟΥΡΑΛΩΦ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιαν 30, 2013 8:44 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Οι νόμοι του κράτους και το κράτος του νόμου!
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος



Ποιοι είναι αυτοί που μιλούν για «νομιμότητα»;

Ποιοι είναι αυτοί οι «Ταρτούφοι» που όχι μόνο τα τρία τελευταία χρόνια, αλλά για δεκαετίες, αναγνωρίζουν τάχα μου το «δίκιο» των κοινωνικών ομάδων που διαμαρτύρονται, που απεργούν, που εξεγείρονται, αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή ζητούν την πάταξη των «παρανόμων» (χτες των εργαζόμενων στο Μετρό, σήμερα των αγροτών, προχτές των χαλυβουργών), γιατί, όπως λένε, «διασαλεύουν το νόμο»;


Ποιοι,
τελικά, είναι αυτοί που κρύβονται πίσω από τη μάσκα του «οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται» και «οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να τηρούνται»;
*
Ας δούμε:

Υπάρχει νόμος - το ίδιο τους το Σύνταγμα - που λέει ότι οι διεθνείς συμβάσεις της χώρας πρέπει να επικυρώνονται στη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία. Αλλά είναι αυτοί, τα υποδείγματα της νομιμότητας, που επειδή έτσι τους συνέφερε εκείνη τη στιγμή πέρασαν το πρώτο Μνημόνιο καταστρατηγώντας τη συνταγματική διάταξη που υπαγορεύει αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων για διεθνείς συμβάσεις της χώρας, επιλέγοντας τον βολικό γι' αυτούς δρόμο της απλής πλειοψηφίας των 151 ψήφων.

Υπάρχει νόμος - το ίδιο τους το Σύνταγμα - που λέει πως εκλέγονται κυβερνήσεις και πρωθυπουργοί σε αυτή τη χώρα. Αλλά κάποια στιγμή και επειδή έτσι τους συνέφερε εκείνη τη στιγμή, μας έβαλαν διορισμένο πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη.

Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις τη χρηματοδότηση των Ασφαλιστικών Ταμείων. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, όχι μόνο ληστεύονται τα Ταμεία, αλλά αυτοί που τα ληστεύουν έρχονται από πάνω και κόβουν και τις συντάξεις μιλώντας για τα «φτωχά» Ταμεία που οι ίδιοι φτωχοποίησαν.

Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις καταβολή των χρεών τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά αυτοί που δεν τον εφαρμόζουν έρχονται κι από πάνω, με άλλο νόμο, να επιβάλουν αυξήσεις στους φόρους κατά των δημοτών με πρόσχημα ότι τα ταμεία των δήμων πέφτουν έξω. Αλλά πέφτουν έξω γιατί, πολύ απλά, είναι αυτά τα υποδείγματα «νομιμότητας» που δεν καταβάλλουν τις υποχρεώσεις του κράτους προς τους ΟΤΑ.

Υπάρχει νόμος που απαγορεύει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων των μεγαλόσχημων βιομηχάνων, εφοπλιστών, εργοδοτών. Οχι μόνο δεν εφαρμόζονται, αλλά οι... νομιμόφρονες της «λίστας Λαγκάρντ» κάνουν και χαριστικές ρυθμίσεις στους μεγαλομπαταξήδες, την ώρα που με άλλο νόμο απειλούν με κατάσχεση το χρεοκοπημένο λαό για χρέη άνω των 300 ευρώ...

Υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις
(ντάνες) κατά των καταχρηστικών όρων των τραπεζών εις βάρος των πολιτών. Οχι μόνο δεν εφαρμόζονται, αλλά οι κήνσορες της νομιμότητας, αυτοί που αφήνουν το λαό στο έλεος των τραπεζιτών, έχουν ενισχύσει τους τραπεζίτες με πάνω από 200 δισ. ευρώ τα τρία τελευταία χρόνια.
Υπήρξε δικαστική απόφαση που έλεγε «στοπ» στην είσπραξη χαρατσιών από τη ΔΕΗ. Οχι μόνο δεν εφαρμόστηκε, αλλά βγήκε και ο Στουρνάρας για να δηλώσει ότι τη γράφει στα παλιά του τα παπούτσια.

Υπάρχει νόμος -το ίδιο τους το Σύνταγμα, ο «πρώτος νόμος του κράτους»- που λέει ότι η εργασία είναι δικαίωμα για όλους. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά οι ταγοί της νομιμότητας το δικαίωμα στη δουλειά το έχουν αντικαταστήσει με το «δικαίωμα» στην ανεργία.

Υπάρχει νόμος -το ίδιο τους το Σύνταγμα- που, στα χαρτιά, υπεραμύνεται της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, της εθνικής κυριαρχίας. Οχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά στην πράξη όλες αυτές οι «πρόνοιες» είναι για το θεαθήναι, στο πλαίσιο ενός νόμου που η ίδια εκείνη τάξη που διά των κομμάτων της τον ψήφισε, τον χρειάζεται μόνο ως «κουρελόχαρτο».
*
Οι ίδιοι, βέβαια, που είδαμε ποια είναι η σχέση τους με τη νομιμότητα, με τη δική τους την αστική νομιμότητα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να γίνονται μανιασμένοι εκπρόσωποι του νόμου και της επί ...τάξης, όταν πρόκειται να επιβάλουν το νόμο της βαρβαρότητας σε όποιον αντιστέκεται.

Παίρνουν, λοιπόν, τη ρομφαία του νόμου και με ύφος στρατοδίκη λένε σε όποιον διαμαρτύρεται:

Αδικο το μνημόνιο - αλλά νόμος!
Αδικο μέτρο το κόψιμο μισθών - αλλά νόμος!
Αδικο μέτρο το κόψιμο συντάξεων - αλλά νόμος!
Αδικο το χαράτσι και οι αυξήσεις στη ΔΕΗ - αλλά νόμος!
Αδικες οι απολύσεις εργαζομένων - αλλά νόμος!
Αδικες και λεόντειες οι συμβάσεις για τα διόδια - αλλά νόμος!
Αδικο το φορολογικό - αλλά νόμος!
Αδικο το «ενιαίο μισθολόγιο - φτωχολόγιο» - αλλά νόμος!
Αδικο το αμοκ φόρων επί των φτωχόσπιτων - αλλά νόμος!
Αδικος ο φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης - αλλά νόμος!
Αδικος ο κόσμος - αλλά νόμιμος!

*
Συμπέρασμα πρώτο:

Οι νόμοι τους όχι μόνο είναι ταξικοί, αλλά ταξική είναι και η εφαρμογή (ή η μη εφαρμογή) τους.

Συμπέρασμα δεύτερο:

Δεν υπάρχει εκμεταλλευτική - ταξική κοινωνία, στην οποία οι «από πάνω» να μην αναφωνούν κραδαίνοντας το μαστίγιο στους «από κάτω»: «Dura lex sed lex» («σκληρός νόμος αλλά νόμος»)!

«Καλός νόμος ή κακός νόμος, αδιάφορο. Είναι νόμος!», μας λένε αυτοί που όποτε θυμούνται τους νόμους, το κάνουν για να μας πουν, τελικά, το εξής πολύ απλό:

Μη μιλάτε, μην αντιδράτε και κυρίως μην αντιστρατεύεστε «την ευνομίαν και την τάξιν» καθ' ότι για τα πάντα μπορούμε να εφαρμόσουμε εναντίον σας εκείνον το νόμο που μας βολεύει!

Αυτή είναι η «λογική» τους περί «νομιμότητας». Η οποία δεν καθορίζεται, φυσικά, από τους νόμους του κράτους, αλλά από κάτι πολύ ανώτερο: Από το κράτος του νόμου! Που σημαίνει ότι το κράτος τους είναι που ψηφίζει, που εφαρμόζει και που ερμηνεύει τους νόμους όπως εκείνο αποφασίζει. Και αποφασίζει όπως συμφέρει εκείνους που ελέγχουν το κράτος.
*
Είναι πρόδηλο, επομένως, ότι τα κηρύγματά τους περί «νομιμότητας» χάσκουν την ταξική τους αγριότητα, υποκρισία και χρεοκοπία.

Οταν μιλούν περί του «νόμου και της τάξης», εννοούν την καταστολή, την αυθαιρεσία, την τρομοκράτηση, τον εκφοβισμό, ως μεθοδολογία για την επιβολή -με ισχύ «νόμου»- των συμφερόντων της τάξης τους πάνω στην κοινωνία.

Αλλά, απέναντι σε αυτήν τη «νομιμότητα», δεν υπάρχει
τίποτα πιο νόμιμο,
τίποτα πιο δημοκρατικό,
τίποτα πιο «καθαγιασμένο»
από τη μαζική, οργανωμένη, δημοκρατική και πλειοψηφική εκ μέρους των λαϊκών στρωμάτων ανυπακοή, απειθαρχία, απόρριψη, άρνηση και ανατροπή της πολιτικής τους και των νόμων τους.


Συμφωνεί μέχρι και ο Μοντεσκιέ
-ο δικός «τους» αστός Μοντεσκιέ- που το έγραψε περίφημα:
«Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης», έλεγε...

ΠΗΓΗ:
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=30/1/2013&columnId=1821

Επιστροφή στην κορυφή
ΡΕΠΟΡΤΕΡ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιαν 30, 2013 3:38 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η ΒΙΑ Η ΑΝΤΙΒΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ
Γράφει: Ο Νίκος Χατήρας



Τελευταία, oι πολιτικοί υπηρέτες του καπιταλισμού κάνουν μια λυσσώδη προσπάθεια για εξομοίωση και ταύτιση της ακροδεξιάς-ναζιστικής-φασιστικής-εθνικιστικής βίας των αδελφών τους, εκ μητρός Στυγός, με τις όποιες ΔΥΝΑΜΙΚΕΣ κινητοποιήσεις και ενέργειες της επαναστατικής αριστεράς.

Έτσι οι ίδιοι θέλουν να τοποθετηθούν στην κοινωνική συνείδηση γενικά και αόριστα, σε έναν ανύπαρκτο ενδιάμεσο χώρο του «ολίγον έγκυος».

Για να το πετύχουν αυτό ταυτίζουν πρώτα τις έννοιες της βίας και της αντιβίας και μετά πετάνε το εγκληματικά υποκριτικό: «Εμείς είμαστε ενάντια στην βία από όπου και να προέρχεται ή καταδικάζουμε τη βία από όπου και να προέρχεται».

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, πχ ιστορικά, είναι κατά της «βίαιης» συμπεριφοράς του Καραϊσκάκη ενάντια στον Τούρκο κατακτητή, της Εθνικής αντίστασης στη Γερμανική κατοχή ή και σήμερα θα είναι ενάντια στο υποψήφιο θύμα βιασμού, για την κλωτσιά που θα ρίξει στους όρχεις του θύτη βιαστή αλλά ταυτόχρονα δεν θεωρούν βία το να κατάσχουν το σπίτι στον άνεργο που δεν μπορεί να πληρώσει τα χαράτσια.

Τώρα ας δούμε την πραγματικότητα έχοντας κατά νου το παράδειγμα της κλωτσιάς που θα ρίξει ένα θύμα βιασμού για να αποφύγει το βιαστή του.

Η κάθε δυναμική ή μη δυναμική συμπεριφορά που αντιτάσσεται στη βία είναι βία; Πρέπει να την αποκαλούμε βία ή αντιβία; Και από τη στιγμή που υπάρχει η βία σαν υπαρκτή διάσταση, μπορεί κάποιος να είναι ενάντια και στην αντιβία; Μπορεί να τοποθετηθεί σε ένα ενδιάμεσο χώρο -της απάθειας- και να καταδικάζει και τις δύο συμπεριφορές ή καταδικάζοντας και τις δύο συμπεριφορές παίρνει ουσιαστικά και πρακτικά το μέρος της βίας αφού αφήνει ανεμπόδιστη την πρακτική εκδήλωση της;

Φυσικά οι μισάνθρωποι υπηρέτες του καπιταλισμού για να προκαλέσουν σύγχυση αποφεύγουν να μας καθορίσουν τι είναι ακριβώς βία. Τη σύγχυση την επιτείνουν παίρνοντας διάφορα κοινά συστατικά στοιχεία που έχουν η βία και η αντιβία και βάση αυτών προσπαθούν μετονομάσουν τις πράξεις αντιβίας σε βία για να αποκρύψουν το ουσιαστικό στοιχείο της ειδοποιούς διαφοράς τους και άρα τη δική τους καθημερινή κτηνώδη βία που ασκούν οι ίδιοι επί του λαού.

Για παράδειγμα.

Πρώτον. Η κάθε πράξη βίας προκαλεί ζημιά σε κάποιο άλλο υποκείμενο. Όμως και η πράξη αντιβίας προκαλεί ζημιά στο υποκείμενο της βίας. Επομένως η πρόκληση ζημιάς δεν είναι επαρκής όρος για τον ορισμό της βίας ή της αντιβίας.

Δεύτερον. Το στοιχείο καταναγκασμού-επιβολής (ανθρώπινης προέλευσης) που είναι στοιχείο που τις διαχωρίζει από άλλες αντικοινωνικές συμπεριφορές όπως πχ εξαπάτηση, αμέλεια κλπ. Και στην πράξη βίας και στην πράξη αντιβίας το κάθε δρών υποκείμενο στοχεύει στο να εξαναγκάσει το άλλο σε μια διαφορετική συμπεριφορά από αυτή που θα ήθελε. (Κατά κανόνα επιδιώκει να το οδηγήσει σε μια επιλογή του «μη χείρον» και σε κάποιες περιπτώσεις στοχεύει απευθείας ενάντια στη φυσική του υπόσταση.)

Τρίτον. Και η ποιότητα του μέσου δεν επαρκεί. Παράδειγμα η ένοπλη απειλή του θύτη προς το θύμα και τη δυνατότητα του θύματος να αντιτάξει και αυτό προς το θύτη ένοπλη απάντηση.

Τέταρτο. Ο χρόνος εκδήλωσης της ζημιογόνας συμπεριφοράς δεν μας δίνει την ειδοποιό διαφορά τους. Αρκετές φορές η πράξη αντιβίας μπορεί να προηγείται (προληπτικά) της πράξης βίας.

Όλα τα πιο πάνω είναι μεν απαραίτητα δομικά στοιχεία της βίας αλλά είναι και δομικά στοιχεία της αντιβίας.

Το καθοριστικό στοιχείο λοιπόν της βίαιης συμπεριφοράς είναι το ότι - δια μέσου της πρόκλησης εξαναγκασμού - αντιβαίνει σε κάποιον κανόνα αποδεκτό από την κοινωνική πλειοψηφία σχετικά με το δέον της ανθρώπινης συμπεριφοράς (περί δέουσας συμπεριφοράς ή περί «δικαίου» κοινή αντίληψη).

Συνολικά μπορούμε να πούμε ότι βία είναι εκείνη η μορφή συνειδητής συμπεριφοράς ενός υποκειμένου – ατομικού ή συλλογικού- που σκοπεύει στην αποκόμιση κέρδους , φέροντας καταναγκαστικά ένα άλλο υποκείμενο σε θέση να υποστεί ζημία και αυτή η μορφή συμπεριφοράς του να αντιβαίνει σε κάποιον ή κάποιους (γραπτούς ή άγραφους) κανόνες, ισότιμα διαμορφωμένους και (ηθελημένα) αποδεκτούς απ την πλειοψηφία της ανθρώπινης κοινωνίας.

Η δε αντιβία είναι ουσιαστικά η αντίδραση του βιασμένου – με την ευρύτερη έννοια- ενάντια στον θύτη βιαστή και στο βάθος επιδιώκει την υλοποίηση ή αποκατάσταση κάποιου συγκεκριμένου κανόνα αποδεκτού από την κοινωνική πλειοψηφία.

Απ τη στιγμή που υπάρχει βία, όποιος είναι ενάντια στην αντιβία είναι ολοκληρωτικά με το μέρος της βίας. Ενδιάμεσος χώρος του «ολίγον έγκυος» δεν υπάρχει.

Κάθε συμπεριφορά
που στοχεύει στην αποτελεσματική αντίσταση, εξουδετέρωση ή και συντριβή της βίας είναι αντιβία, ανεξάρτητα απ την τελική αποτελεσματικότητά της και μόνο επί αυτής μπορούμε να ασκήσουμε κριτική.

Στο ολιγαρχικό σύστημα του καπιταλισμού, οι λίγοι αποφασίζουν και επιβάλουν τι θα παράγεται, πόσο θα παράγεται, πως θα παράγεται και πως θα διαμοιράζεται καθώς και πως θα είναι όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές σχέσεις. Αυτή είναι η απόλυτη βία στις ανθρώπινες σχέσεις.

Οι δυνάμεις που είτε έχουν ολιγαρχικό κοινοβουλευτικό προσανατολισμό είτε ναζιστικό, βρίσκονται ουσιαστικά όλες τους στο άκρο της βίας δηλαδή στο άκρο του εγκλήματος όπου με την απειλή ή τη χρήση βίας διατάσσουν καθημερινά και ακατάπαυστα την κάθε κοινωνική πλειοψηφία και εξαθλιώνουν τους λαούς.

Χρέος λοιπόν του κάθε επαναστάτη είναι η καθημερινή οργάνωση της αποτελεσματικότερης αντιβίας.

Σημείωση:
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΠΡΙΝ" στις 27/1/13

Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιαν 30, 2013 4:48 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η μυθική παρουσίαση της Βίας



Ζούμε σήμερα μια υστερική επιδημία καταδίκης της βίας ΓΕΝΙΚΑ. Σε αυτό το χορό της καθεστωτικής μυθολογίας περί βίας συμμετέχει ΕΝΕΡΓΑ και η «αριστερά», ιδιαίτερα οι συριζαίοι που μοχθούν να αποδείξουν ότι αποτελούν τους εγγυητές της καπιταλιστικής «νομιμότητας».

Πάντα αυτό έπρατταν, με ποικίλες μορφές: «ΟΧΙ βία», «ΟΧΙ εντάσεις», «ΟΧΙ πόλωση» κ.λπ…

Αν και έχουμε γράψει όγκους κειμένων πάνω στο ζήτημα, θεωρούμε σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε κάποια παλιά μας κείμενα, για να συμπληρωθεί ο «φάκελος» γύρω από τη μυθική παρουσίαση της βίας.

Θ αρχίσουμε με δύο αποσπάσματα από πολύ παλιά μας κείμενα.

Το πρώτο είναι γραμμένο το Μάιο του 1999: Από το άρθρο «απλουστεύσεις» (περιέχεται στο βιβλίο: «Η Νέα Τάξη και οι χρήσιμοι ηλίθιοι»).

Το δεύτερο γράφτηκε το Μάρτιο του 2001. Από την εισαγωγή του βιβλίου: «Μυθολογίες και Μεταλλάξεις».


1999:



ΤΑ απλουστευτικά εξισωτικά σχήματα υπακούουν στους νόμους της τυπικής λογικής και στην εξίσου τυπική μέθοδο των αφαιρέσεων. Με την αφαίρεση του περιεχομένου των πραγμάτων, των ποιοτικών χαρακτηριστικών, της ιστορίας και της κίνησης φθάνουμε σε σχήματα λογικών κατηγοριών, στον καθαρό λόγο, σε ακίνητες ηθικές φόρμουλες, σε μεταφυσικά απόλυτα.

ΜΕ την εξάτμιση της ουσίας των πραγμάτων και των ποιοτικών χαρακτηριστικών οδηγούμαστε στη στατική των ισοτήτων. Δηλαδή στη μέθοδο του λόγου που συνίσταται στο να ορίζει το ίδιο με το ίδιο (ταυτολογία): Το έγκλημα είναι έγκλημα, η απανθρωπιά είναι απανθρωπιά, η βία είναι βία, οι σφαίρες είναι σφαίρες κλπ. Έτσι σκοτώνουμε τη διαλεκτική επειδή μας αντιστέκεται και θεμελιώνουμε ένα κόσμο νεκρό, έναν κόσμο ακίνητο και μια μορφή “τρίτης ιδεολογίας”. Ιδεολογία που βαδίζει παράλληλα στις “γραμμές των δύο μετώπων” και ακροβατεί ανάμεσα στα “αντιμαχόμενα στρατόπεδα”...

ΜΕ αυτή τη μικροαστική ρητορική της απλοποίησης του κόσμου υπό μορφή εξίσωσης καταλύεται κάθε διαλεκτική, ταχυδακτυλουργικά αναστρέφεται η πραγματικότητα και στη σφαίρα της πολιτικής ενισχύεται και νομιμοποιείται το status. Ας πάρουμε για παράδειγμα την “ιδεολογία” της Μη-Βίας που εκφράζεται με τις εξισώσεις: Η βία είναι βία, η απανθρωπιά είναι απανθρωπιά κλπ.

ΤΙ σημαίνουν αυτές οι απλοποιήσεις;
Ότι εξισώνεται η καθεστωτική βία εκείνων που θέλουν να διατηρήσουν τις απάνθρωπες σχέσεις του καπιταλισμού με τη βία της επανάστασης που τείνει να καταργήσει αυτές τις σχέσεις. Εξισώνεται η ιμπεριαλιστική βία με τη βία της αντίστασης, η βία του κράτους με τη βία των λαϊκών εξεγέρσεων, η βία της αστυνομίας με τη βία των απεργών και διαδηλωτών. Εξισώνεται ο θάνατος ενός τυράννου με το θάνατο ενός εξεγερμένου σκλάβου, ο θάνατος ενός αγωνιστή με το θάνατο του δημίου του.

ΌΤΑΝ, συνεπώς, λέμε πως η βία είναι απαράδεκτη γενικά δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να αφαιρούμε το ταξικό περιεχόμενο της βίας, τις ποιοτικές διακρίσεις και να τη μετατρέπουμε σε μια ηθική φόρμουλα.

Ιδεολογικά, αναπαράγουμε τον πιο γλυκερό ταξικό πατσιφισμό. Είναι σαν να λέμε στους καταπιεσμένους όταν εξεγείρονται: Όχι βία! Δηλαδή όχι βία κατά της βίας! Που σημαίνει αποδοχή της νόμιμης καθεστωτικής βίας. Η θεωρία, λοιπόν, της μη-βίας ενώ δεν εμποδίζει την ιμπεριαλιστική θηριωδία να σκορπάει το θάνατο και τα όργανα καταστολής να σπάνε τα κεφάλια των διαδηλωτών ρίχνει τους πολίτες σε μια παθητικότητα εντελώς ασυμβίβαστη με την αναγκαιότητα του αγώνα τους.

Έτσι πρακτικά η γενική και αφηρημένη καταδίκη της βίας αποβαίνει αποκλειστικά κατά της επαναστατικής βίας -δηλαδή του μοναδικού μέσου που μπορεί να ανατρέψει ριζικά όλες της υφιστάμενες μορφές βίας.

Ευτυχώς βεβαίως που η ιστορία δεν ακολουθεί τις σπαραξικάρδιες ηθικολογίες και υποκριτικούς θρήνους των “ανθρωπιστών”, γιατί θα είχαμε μείνει στην εποχή των σπηλαίων…




2001

Ο σύγχρονος άνθρωπος και η συνείδησή του αιωρούνται μεταξύ ευρύτατων πολιτικών, νομικών και φιλοσοφικών μύθων. Μας κατακλύζουν από παντού οι μύθοι, ο από-πολιτικοποιημένος δηλαδή λόγος. Ένας λόγος που στερεί το αντικείμενό του από κάθε λογής ιστορία και συγκαλύπτει το κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενό του. Ο μυθικός λόγος παγιδεύει και εξαπατά και ταυτόχρονα δίνει σ΄αυτή την απάτη κοινωνική σπουδαιότητα και εγκυρότητα, το διακριτικό ηθικό παράσημο της κοινωνικής ιεραρχίας. Ας δούμε για παράδειγμα τη μυθική παρουσίαση της Βίας.

Ένας άνθρωπος εάν ληστέψει, αυτό είναι πράξη βίας. Όταν, όμως, το κράτος ληστεύει, αυτό ονομάζεται «έμμεση φορολογία» και η επιβολή της «εφαρμογή του νόμου». Επίσης όταν η ληστεία γίνεται από το Κεφάλαιο, βαπτίζεται «κέρδος» ή «επένδυση». Ένας μαθητής εάν είναι ανυπάκουος, αυτό ονομάζεται «αυθάδεια». Η τιμωρία, όμως, που επιβάλλει ο δάσκαλος, λέγεται «αγωγή»... Η χειραγώγηση της γυναικείας σάρκας που γίνεται δια μέσου των κοινωνικών προτύπων της «ομορφιάς», ή των τυποποιημένων καλουπιών της μόδας, δεν ονομάζεται βιασμός, αλλά «φροντίδα» και «ομορφιά» του γυναικείου σώματος. Ο βιασμός του παιδιού από τη διαφημιστική λαίλαπα και ο ακρωτηριασμός του από το φασιστικό «βομβαρδισμό» των παιδικών εκπομπών είναι «ελευθερία επιλογής»...

Η κρατική βία και η κυβερνητική αυθαιρεσία εμφανίζονται ως νομιμότητα. Όταν π.χ. η κυβέρνηση επιτίθεται βάναυσα στο εργατικό εισόδημα, αυτό θεωρείται νόμιμο, παράνομη χαρακτηρίζεται η αυτοάμυνα των εργαζομένων. Όταν τα ΜΑΤ σπάνε τα κεφάλια των διαδηλωτών αυτό δεν ονομάζεται βία, αλλά «διαφύλαξη της νομιμότητας». Εκείνοι που βιοπραγούν και τρομοκρατούν είναι οι διαδηλωτές. Όταν συλλαμβάνονται με κάθε ευκαιρία «οι συνήθεις ύποπτοι», αυτό δεν είναι τρομοκρατία. Τρομοκράτες είναι οι συλληφθέντες...

Γίνεται φανερό ότι ο μύθος είναι η ιδεολογική γλώσσα της εξουσίας. Μια γλώσσα που εκείνο που παρουσιάζει ως νόμιμο δεν είναι παρά η κυρίαρχη κοινωνική βία. Ο μύθος -λέει ο Ρολάν Μπαρ- είναι Δεξιός: «Η αστική τάξη σκεπάζει με ένα προσωπείο την αστική της ιδιότητα και έτσι παράγει το μύθο...».

Υπάρχει βεβαίως και μύθος στα «αριστερά». «Εμφανίζεται ακριβώς τη στιγμή όπου η Επανάσταση μετατρέπεται σε «Αριστερά», δέχεται δηλαδή να φορέσει το προσωπείο, να συγκαλύψει το όνομά της...»


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιαν 30, 2013 8:28 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ιούλιος 2010
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4715


Η «νομιμότητα» της Νέας Τάξης



ΝΙΩΘΕΙ κανείς ένα αίσθημα φυσικής ναυτίας όταν ακούει όλους αυτούς που είναι προσηλωμένοι στις κίβδηλες αξίες ενός χρεοκοπημένου κοινωνικού συστήματος να κατηγορούν, άλλοτε με μελοδραματική αφέλεια και άλλοτε με κομπάζουσα ειρωνεία, τους απεργιακούς αγώνες και τις λαϊκές κινητοποιήσεις ότι υπονομεύουν τα «εθνικά συμφέροντα» και παραβιάζουν τη «νομιμότητα».

Η φρίκη πολλαπλασιάζεται από την αηδία να βλέπεις να κομπάζουν για «νομιμότητα» οι πολιτικές χυδαιότητες τύπου Καρατζαφέρη, Άδωνι και ΣΙΑ, ή αυτές οι ξεφωνημένες δημοσιογραφικές «πόρνες» τύπου Πρετεντέρη, Τζίμα («αριστερός» λακές), Πολίτη και ΣΙΑ, καθώς και ποικίλα σκύβαλα της δημοσιογραφικής και ακαδημαϊκής πορνείας…


Τα ασπόνδυλα όντα της κυβερνητικής προπαγάνδας, Ιάγοι μακιγιαρισμένοι, με θράσος απύθμενο, προβάλουν την κατεστημένη ηθική και νομιμότητα, όπως και τη δική τους «κουλτούρα, σαν τις υπέρτατες αξίες της κοινωνίας.

Μας λένε, λοιπόν, οι εμβριθείς προπαγανδιστές του καθεστώτος και οι ύαινες των «νταβάδων» ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις, οι δυναμικοί απεργιακοί ή αγροτικοί αγώνες βλάπτουν τα «εθνικά μας συμφέροντα» και βάζουν σε κίνδυνο τη «νομιμότητα» και τη «διεθνή μας υπόσταση».

Βεβαίως ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι τέτοιου είδους «επιχειρήματα» δεν κομίζουν τίποτα το νέο. Ούτε το παραμικρό ίχνος μιας νέας σκέψης. Είναι τα παμπάλαια «επιχειρήματα» του καθεστώτος της αυτοάμυνας του τρομαγμένου μικροαστικού συντηρητισμού. Ο γνωστός «ξύλινος» λόγος της εξουσίας που ανακυκλώνει και αναπαλαιώνει τους γνωστούς μύθους: Του «εθνικού συμφέροντος», της «νομιμότητας» και της αστικής ηθικής.

Όταν η εξουσία και το προπαγανδιστικό της ιερατείο μιλούν για «εθνικό συμφέρον» εννοούν το συμφέρον το δικό τους και του κόσμου που υπηρετούν.

Η εργατική τάξη και ο λαός δεν είναι εθνικό συμφέρον, είναι κατηγορίες «ειδικών» και «συντεχνιακών» συμφερόντων.


Γι’ αυτό κάθε δυναμική λαϊκή κινητοποίηση χαρακτηρίζεται πάντα ως πράξη που βλάπτει και υπονομεύει τα «εθνικά συμφέροντα».

Το «εθνικό συμφέρον» είναι ένας καπιταλιστικός μύθος που χρησιμοποιείται για την ενοχοποίηση των εργατικών και λαϊκών αγώνων.

Το ίδιο συμβαίνει και με το μύθο της «νομιμότητας» και της «Τάξης». Όταν οι ευνούχοι της καθεστωτικής προπαγάνδας μιλούν για «νομιμότητα» εννοούν τη νομιμότητα της δικής τους βίας, τη νομιμότητα της καπιταλιστικής εξουσίας.


Η «νομιμότητα» δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία του καθεστώτος, ανυψωμένη σε επιτακτικό και απόλυτο κανόνα.



Η «νομιμότητα» στηρίζεται πάνω στο Δίκαιο, το οποίο θεμελιώνεται πάνω στην έννοια του κράτους και της κυριαρχίας.

. Οι κανόνες συμπεριφοράς που καθορίζει το Δίκαιο, είναι κανόνες αναγκαστικοί, με την έννοια ότι η τήρησή τους εξασφαλίζεται με την υλική βία, που τα κρατικά όργανα έχουν ή διεκδικούν τη μονοπωλιακή χρήση τους.

Το Δίκαιο, λοιπόν, είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας της συμπεριφοράς των ανθρώπων.
Για να λειτουργήσει η κοινωνία σύμφωνα με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, δεν αρκεί ένας κοινωνικός αυτοματισμός. Είναι απαραίτητος ένας συστηματικός, ευσυνείδητος, εσωτερικά συνεπής, εξοπλισμένος με δύναμη εξαναγκασμού καθορισμός της συμπεριφοράς. Κι αυτό είναι η «έννομος τάξις», το Δίκαιο, η θεμελιώδης κοινωνική λειτουργία του κράτους, υπέρτατου οργάνου της ταξικής κυριαρχίας.

Βεβαίως, σε εποχές σχετικά ομαλές,
το Δίκαιο δίνει την εντύπωση ότι είναι σύμφωνο με την ιδέα της Δικαιοσύνης. Δίκαιο για όλους τους ανθρώπους, έκφραση της προόδου της κοινωνίας.

Σε εποχές όμως κρίσεων και κοινωνικής σήψης,
αυτό το φαινομενικά αρμονικό σύστημα νόμων σπάζει, αποκαλύπτεται η μόνιμη ταξική του φύση, πέφτει ο πέπλος της υπερταξικότητας και αμεροληψίας του Δικαίου.

Και όταν οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί οξυνθούν
προβάλλονται πλέον απροκάλυπτα και προκλητικά ως ιδεώδη του δικαίου και της «εννόμου τάξεως», η ωμή βία του κρατικού καταναγκασμού και οι τερατώδεις απάνθρωπες μορφές του: Το ψέμα, η υποκρισία, ο κυνισμός, η περιφρόνηση στη λογική, η βαρβαρότητα.

Από τη στιγμή βεβαίως που οι διάφορες πράξεις βίας καθορίστηκαν ως υποχρεωτικοί κανόνες,
το πράγμα αντικαθρεφτίζεται από την ανάποδη στο κεφάλι των αστών νομομαθών και μικροαστών ηθικολόγων: Η «έννομος τάξις» παρουσιάζεται ως ανεξάρτητο δημιούργημα της «Δικαιοσύνης» και η κρατική βία ως μια απλή της συνέπεια.

Στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο: Η αστική νομιμότητα είναι μια ορισμένη κοινωνική μορφή που παίρνει η βία του καθεστώτος, μια βία που φυτρώνει στο οικονομικό έδαφος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Αυτή, λοιπόν η βία του καθεστώτος, δεν μπορεί να εκθρονιστεί από τη «νομιμότητα», ακριβώς γιατί η «νομιμότητα» ΑΠΟΤΕΛΕΙ το θεμέλιο και το υποστήριγμά της: Η «νομιμότητα» είναι η ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ αυτής της βίας

Το να θέλει να εξαλείψει κανείς τη βία του καθεστώτος με τη νομιμότητα είναι μια αυταπάτη. Γιατί, είναι αυτή η νομιμότητα που επιτρέπει στην καπιταλιστική βία να γίνεται ο υπέρτατος κοινωνικός κανόνας.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ το συμπυκνώνει στα εξής λόγια: «Όταν υποχρεώνεις την εργατική τάξη να σέβεται την αστική νομιμότητα, τότε όλοι οι αγώνες της, κοινοβουλευτικοί και άλλοι, θα χρεοκοπήσουν αξιοθρήνητα αργά ή γρήγορα, για να δώσουν θέση στη δίχως όρια βία της αντίδρασης».

Σήμερα, λοιπόν, με τους μύθους του «εθνικού συμφέροντος» και της «νομιμότητας» όλοι αυτοί οι καταχθόνιοι καθεστωτικοί προπαγανδιστές και πασίδηλοι αριβίστες δεν εξωραΐζουν απλώς τη βαρβαρότητα της κατοχικής κυβέρνησης του νέου Τσολάκογλου, αλλά μας εξαφανίζουν και το γεγονός ότι ζούμε κάτω από τη βία των διεθνών δικτατορικών μηχανισμών: Την πλανητική δικτατορία των μηχανισμών του χρήματος, την αποτρόπαιη βία της Νέας Τάξης που εξοντώνει άγρια και ανελέητα τον ελληνικό λαό και εξαφανίζει, με στραταρχική αυθάδεια, την εθνική υπόσταση της ελληνικής κοινωνίας

Μας ζητούν «νομιμότητα» σε αυτόν το εφιάλτη που επιβάλουν με τις πιο βίαιες και μοχθηρές μορφές.

Στο όνομα της νεοταξικής «νομιμότητας» ΑΠΑΙΤΟΥΝ από μας την παθητικότητα του θύματος, τη μοιρολατρία και την υποταγή.



Γι ‘ αυτό κανείς από όλο αυτό το κοσμικό ιερατείο της καθεστωτικής προπαγάνδας
δεν αναφέρεται στη φιλοσοφία, την πολιτική πρακτική και τα ήθη της «Νέας τάξης» και των εγχώριων δωσίλογων: Οι εκτελεστές των συμβολαίων θανάτου της Ελλάδας.

Παρασιωπάτε επιμελώς ότι η «Νέα Τάξη» είναι η συνήθεια του αίσχους: μια δικτατορία που «καθιστά τον άνθρωπο κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσει, ανήμπορο να μιλήσει και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξει»..


Η μυθολογία, λοιπόν, περί «εθνικού συμφέροντος» και «νομιμότητας» δεν επικαλύπτει μόνο τα αποτρόπαια εγκλήματα της ιμπεριαλιστικής Τάξης, αλλά και νομιμοποιεί τα ήθη της:

Ήθη που απαγορεύουν τις διαδηλώσεις, που εξορίζουν και φυλακίζουν τους πολίτες μέσα στην ίδια τους την πόλη.

Ήθη που βάζουν στο γύψο την πολιτική δράση και σκέψη και κάθε διαμαρτυρία απελπισίας και οργής.

Ήθη που κατασκευάζουν δούλους και λακέδες και χαρακτηρίζουν ως ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ κάθε αντίσταση σε αυτά τα ήθη.

Ήθη που υμνούν την τρομοκρατία και βαρβαρότητα του ιμπεριαλιστικού χωροφύλακα...

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες