Ρόζα Λούξεμπουργκ: Αφιέρωμα

[ΘΑΛΕΙΑ]

Ρόζα Λούξεμπουργκ: Αφιέρωμα



Σαν σήμερα, Στις 15 Γενάρη 1919, δολοφονήθηκε η μεγάλη επαναστάτρια, Ρόζα Λούξεμπουργκ, μαζί με το άλλο λαμπρό τέκνο του Σοσιαλισμού, Καρλ Λήμπνεχτ.

Αυτοί που όπλισαν τις συμμορίες των δολοφονικών αποσπασμάτων ήταν οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της Β΄ Διεθνούς.

Οι τελευταίες γνωστές λέξεις της Ρόζας:

« “Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!”. Ηλίθιοι δήμιοι! Η “τάξη”
σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο. Η επανάσταση αύριο
θα υψώσει τη βροντερή φωνή της ως τους ουρανούς.
Τρομαγμένοι θ' ακούσετε το νικητήριό της σάλπισμα:
- Ημουν, είμαι και θα είμαι».

Θα αρχίσουμε αυτό το μικρό αφιέρωμα με ένα άρθρο του Τρότσκι:



ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ

Το άρθρο του Στάλιν «Μερικά ζητήματα σχετικά με την ιστορία του μπολσεβικισμού» το πήρα με μεγάλη καθυστέρηση. Για πολύ διάστημα δεν κατάφερα να το διαβάσω γιατί τέτοια φιλολογία σου κάθεται στο λαιμό σαν πριονίδι. Όταν τελικά το διάβασα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει κανείς να το αγνοήσει, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για την πρόστυχη και αδιάντροπη συκοφάντηση της Ρόζας Λούξεμπουργκ που επιχειρείται σ΄αυτό.

Αυτή τη μεγάλη επαναστάτρια o Στάλιν την τοποθετεί στο στρατόπεδο του κεντρισμού! Δείχνει - όχι απλώς ισχυρίζεται - ότι ο μπολσεβικισμός από τα πρώτα του ακόμη βήματα είχε την άποψη ότι έπρεπε να ξεχωρίζει από τον κεντριστή Κάουτσκυ, ενώ η Ρόζα Λούξεμπουργκ όλη εκείνη την εποχή τον υποστήριζε από τα αριστερά. Παραθέτω τα ίδια του τα λόγια:

«Πολύ πριν απο τον πόλεμο, από τα 1903-1904, όταν η ομάδα των μπολσεβίκων διαμορφωνόταν στη Ρωσία και όταν η αριστερά στη γερμανική σοσιαλδημοκρατία ύψωνε για πρώτη φορά τη φωνή της, ο Λένιν προσανατολίστηκε στη ρήξη, στο σχίσμα με τους οπορτουνιστές, τόσο μέσα στο ρωσικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, όσο και μέσα στη 2η Διεθνή, ιδιαίτερα στη γερμανική σοσιαλδημοκρατία. Αιτία ωστόσο που αυτό το σχίσμα δεν πραγματοποιήθηκε στάθηκε αποκλειστικά το ότι οι αριστεροί σοσιαλδημοκράτες μέσα στο γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ήταν μια αδύνατη και ανίσχυρη ομάδα... που τρόμαζε ακόμα και να προσφέρει την λέξη "ρήξη", "σχίσμα"».

Για να υποστηρίζει κανείς ένα τέτοιο πράγμα, πρέπει να μην ξέρει καθόλου την ιστορία του κόμματός του, και πρώτα απ΄ όλα την ιδεολογική πορεία του Λένιν.

Δεν υπάρχει ούτε μια λέξη αληθινή στις προτάσεις που στηρίζουν την άποψη του Στάλιν. Το 1903-1904 ο Λένιν ήταν, πραγματικά, άσπονδος εχθρός του οπορτουνισμού μέσα στη γερμανική σοσιαλδημοκρατία. Θεωρούσε όμως οπορτουνισμό μόνο τη ρεβιζιονιστική τάση που θεωρητικό ηγέτη της είχε τον Μπερνστάϊν.

Εκείνη την εποχή ο Κάουτσκι πολεμούσε τον Μπερνστάιν. Ο Λένιν θεωρούσε τον Κάουτσκι δάσκαλό του και αυτό το τόνιζε όπου μπορούσε. Στα έργα του Λένιν αυτής της περιόδου και μερικών κατοπινών χρόνων δεν βρίσκει κανείς ούτε ίχνος κριτικής που να στρέφεται ενάντια στην τάση Μπέμπελ-Κάουτσκι. Να τι έγραφε ο Λένιν στην περίφημη μπροσούρα του "Δύο τακτικές" κατά τα μέσα του 1905:

«Πότε και πού εκδηλώθηκαν διαφορές ανάμεσα σε μένα και στους Μπέμπελ και Κάουτσκι; Η πλήρης ομοφωνία της διεθνούς επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας σε όλα τα βασικά ζητήματα του προγράμματος και της τακτικής είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός».

Τα λόγια του Λένιν είναι τόσο καθαρά, συγκεκριμένα και κατηγορηματικά ώστε να εξαντλούν ολότελα το ζήτημα.

Ενάμισι χρόνο αργότερα, στις 7 Δεκέμβρη 1906, έγραφε στο άρθρο του «Η κρίση του μενσεβικισμού»:

«Δηλώσαμε από την αρχή ( βλέπε το "Ενα βήμα μπρος και δύο βήματα πίσω") ότι δεν δημιουργούμε μια ειδική τάση "μπολσεβίκικη" πάντοτε και παντού απλώς υποστηρίζουμε την άποψη της επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας. Και ως την κοινωνική επανάσταση θα υπάρχει πάντοτε αναπόφευκτα μια οπορτουνιστική και μια επαναστατική πτέρυγα στη σοσιαλδημοκρατία».

Οταν ο Λένιν μιλούσε για την οπορτουνιστική πτέρυγα της σοσιαλδημοκρατίας, συνέκρινε τους μπολσεβίκους όχι με τον καουτσκισμό αλλά με το ρεβιζιονισμό.

Εβλεπε επίσης το μπολσεβικισμό σαν τη ρωσική μορφή του καουτσκισμού, ο οποίος στα μάτια του εκείνη την περίοδο ταυτιζόταν με το μαρξισμό. Το χωρίο που ήδη παραθέσαμε δείχνει, με την ευκαιρία, ότι ο Λένιν καθόλου δεν υποστήριζε το σχίσμα με τους οπορτουνιστές, όχι μόνο παραδεχόταν, αλλά και θεωρούσε "αναπόφευκτη" τη συνύπαρξη των ρεβιζιονιστών μέσα στη σοσιαλδημοκρατία ως την κοινωνική επανάσταση.

Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 20 Δεκέμβρη 1906, ο Λένιν χαιρέτιζε με ενθουσιασμό την απάντηση του Κάουτσκι στο ερωτηματολόγιο του Πλεχάνοφ για το χαρακτήρα της ρωσικής επανάστασης:

«Επιβεβαίωσε πλήρως τον ισχυρισμό μας ότι υποστηρίζαμε τη θέση της επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας ενάντια στον οπορτουνισμό κι ότι δεν δημιουργούμε καμιά "ιδιαίτερη" μπολσεβίκικη τάση...» ("Το προλεταριάτο και οι σύμμαχοί του στη ρωσική επανάσταση").

Μέσα σ΄ αυτά τα όρια πιστεύω ότι το ζήτημα είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένο. Σύμφωνα με τον Στάλιν, ο Λένιν, ακόμα και από το 1903, είχε ζητήσει το σχίσμα στη Γερμανία με τους οπορτουνιστές όχι μόνο της δεξιάς πτέρυγας (Μπερνστάιν) αλλά και της αριστερής (Κάουτσκι). Ενώ το Δεκέμβρη του 1906 ο Λένιν, όπως βλέπουμε, περηφανευόταν δείχνοντας στον Πλεχάνοφ και τους μενσεβίκους ότι η τάση του Κάουτσκι στη Γερμανία και η τάση του μπολσεβικισμού στη Ρωσία ήταν ταυτόσημες.

Τέτοιο είναι το πρώτο μέρος της αναδρομής του Στάλιν στην ιδεολογική ιστορία του μπολσεβικισμού. Στο ίδιο επίπεδο στέκονται επίσης η ευσυνειδησία και οι γνώσεις του ερευνητή μας!

Αμέσως ύστερα απ΄ όσα είπε για το 1903-1904, ο Στάλιν πηδάει στο 1916 και αναφέρεται στην οξεία κριτική που έκανε ο Λένιν στην μπροσούρα για τον πόλεμο του Γιούνιους, δηλαδή της Ρόζας Λούξεμπουργκ.

Εκείνη την εποχή, βέβαια, ο Λένιν είχε κηρύξει αμείλικτο πόλεμο κατά του καουτσκισμού, έχοντας βγάλει με την κριτική του όλα τα αναγκαία οργανωτικά συμπεράσματα. Ούτε και μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι η Ρόζα Λούξεμπουργκ δεν έθετε τον αγώνα κατά του καουτσκισμού με όλη την απαιτούμενη πληρότητα - σ΄ αυτό γενικά η θέση του Λένιν ήταν γενικά ανώτερη.

Αλλά ανάμεσα στο 1916, που ο Λένιν έγραψε για τη μπροσούρα του Γιούνιους, και στο 1903, που ο μπολσεβικισμός ξεκινούσε, μεσολαβούν 13 χρόνια, στο μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρονικού διαστήματος η Ρόζα Λούξεμπουργκ βρισκόταν σε αντίθεση με την Κεντρική Επιτροπή του Κάουτσκι και του Μπέμπελ, και ο αγώνας της εναντίον του τυπικού, σχολαστικού και σάπιου στο βάθος "ριζοσπαστισμού" του Κάουτσκι έπαιρνε συνεχώς ολοένα οξύτερο χαρακτήρα.

Ο Λένιν δεν συμμετείχε σ΄ αυτόν τον αγώνα και δεν υποστήριξε τη Ρόζα Λούξεμπουργκ ως το 1914.

Απορροφημένος με πάθος απο τα ρωσικά ζητήματα, ήταν εξαιρετικά προσεχτικός στα διεθνή. Στα μάτια του Λένιν ο Μπέμπελ και ο Κάουτσκι στέκονταν ασύγκριτα ψηλότερα σαν επαναστάτες απ΄ ότι στα μάτια της Λούξεμπουργκ που τους έβλεπε από πολύ κοντύτερα, στη δράση, που ζούσε άμεσα την ατμόσφαιρα της γερμανικής πολιτικής.

Η συνθηκολόγηση της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας στις 4 Αυγούστου ήταν κάτι που δεν το περίμενε καθόλου ο Λένιν. Είναι πολύ γνωστό ότι το φύλλο του "Φόβρβαιτς" με την πατριωτική διακήρυξη της σοσιαλδημοκρατικής φράξιας ο Λένιν το θεώρησε σαν πλαστογραφία του γερμανικού Γενικού Επιτελείου.

Μονάχα όταν πείστηκε απόλυτα για τη φοβερή αλήθεια αναθεώρησε την εκτίμησή του για τις βασικές τάσεις της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, και αυτό το έκανε με το λενινιστικό τρόπο, δηλαδή ξεκαθάρισε το ζήτημα μια για πάντα.

Στις 27 Οκτώβρη 1914, ο Λένιν έγραφε στον Α. Σλιάπνικοφ:

«Μισώ και περιφρονώ τον Κάουτσκι τώρα περισσότερο από κάθε άλλο για την αποκρουστική, βρωμερή και αυτάρεσκη υποκρισία του... Η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε δίκιο όταν έγραφε, χρόνια πριν, ότι ο Κάουτσκι έχει την "υποτακτικότητα ενός θεωρητικού" - δουλοπρέπεια σε απλούστερη γλώσσα - απέναντι στην πλειοψηφία του κόμματος, δηλαδή στον οπορτουνισμό».

Αν δεν υπήρχαν άλλα ντοκουμέντα - και υπάρχουν εκατοντάδες - αυτές οι λίγες γραμμές και μόνο θα ήταν αρκετές για να μας δείξουν αλάνθαστα ποια είναι όλη η ιστορία του ζητήματος. Ο Λένιν θεώρησε πως ήταν ανάγκη κατά τα τέλη του 1914 να πληροφορήσει έναν από τους στενότερους συνεργάτες του εκείνης της εποχής ότι "τώρα", τούτη τη στιγμή, σήμερα, σε αντίθεση με το παρελθόν, "μισεί" και "περιφρονεί" τον Κάουτσκι. Η οξύτητα της έκφρασης είναι αλάθητη ένδειξη για το πόσο πολύ ο Κάουτσκι πρόδωσε τις ελπίδες και τις προσδοκίες του Λένιν.

Οχι λιγότερο ζωντανή είναι η δεύτερη φράση: "Η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε δίκοιο όταν έγραφε, χρόνια πριν, ότι ο Κάουτσκι έχει την "υποτακτικότητα ενός θεωρητικού"... Ο Λένιν σπεύδει να αναγνωρίσει εδώ αυτήν την αλήθεια που πρώτα δεν την έβλεπε ή τουλάχιστον δεν αναγνώριζε πως ήταν ολοκληρωτικά με το μέρος της Ρόζας Λούξεμπουργκ.

Αυτά είναι τα κύρια χρονολογικά ορόσημα του ζητήματος που είναι σύγχρονα και ορόσημο της πολιτικής βιογραφίας του Λένιν. Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι η ιδεολογική τροχιά του αντιπροσωπεύεται από μια συνεχώς ανερχόμενη καμπύλη.

Τούτο όμως σημαίνει μόνο ότι ο Λένιν δεν γεννήθηκε ώριμος και ολοκληρωμένος, όπως τον εικονίζουν οι κακότεχνοι ζωγράφοι της "θεότητας", αλλά έκανε τον εαυτό του Λένιν.

Ο Λένιν άπλωνε πάντα τους ορίζοντές του, μάθαινε από όλους και ωθούσε καθημερινά τον εαυτό του ολοένα σε ανώτερο επίπεδο. Σ΄ αυτή την επιμονή, σ΄ αυτή την πεισματική αποφασιστικότητα, σε ένα αδιάκοπο ξεπέρασμα του εαυτού του έβρισκε την έκφρασή του το ηρωϊκό του πνεύμα. Αν ο Λένιν είχε αντιληφθεί και διατυπώσει το 1903 ότι ήταν αναγκαίο για τα κατοπινά χρόνια, τότε το υπόλοιπο της ζωής του δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά μόνο επαναλήψεις. Στην πραγματικότητα δεν ήταν τέτοια η περίπτωση. Ο Στάλιν απλώς βάζει τη σταλινική σφραγίδα στον Λένιν.

Στον αγώνα της Ρόζας Λούξεμπουργκ εναντίον του Κάουτσκι, ιδιαίτερα το 1910-1914, σημαντική θέση είχαν πάρει τα ζητήματα του πολέμου, του μιλιταρισμού και του πατσιφισμού.

Ο Κάουτσκι υποστήριζε το ρεφορμιστικό πρόγραμμα: περιορισμός στους εξοπλισμούς, διεθνές δικαστήριο κλπ. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ καταπολεμούσε αποφασιστικά αυτό το πρόγραμμα σαν καθαρά απατηλό. Σ΄ αυτό το ζήτημα ο Λένιν είχε αμφιβολίες, αλλά σε μια ορισμένη περίοδο στεκόταν πιο κοντά στον Κάουτσκι παρά στην Ρόζα Λούξεμπουργκ. Από συζητήσεις που είχα εκείνη την εποχή μαζί του, θυμάμαι το ακόλουθο επιχείρημα του Κάουτσκι που του είχε κάνει μεγάλη εντύπωση: ακριβώς όπως στα εσωτερικά ζητήματα οι μεταρρυθμίσεις είναι προϊόντα επαναστατικού ταξικού αγώνα, έτσι και στις διεθνείς σχέσεις είναι δυνατόν μέσω της επαναστατικής ταξικής πάλης να πετύχουμε ορισμένες εξασφαλίσεις ("μεταρρυθμίσεις").

Ο Λένιν θεωρούσε ότι θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ολότελα τούτη τη θέση του Κάουτσκι εφόσον ο τελευταίος αυτός, μετά την πολεμική του κατά της Ρόζας Λούξεμπουργκ, θα στρεφόταν εναντίον των δεξιών (Νόσκε και Σία). Δεν μπορώ να πω στηριζόμενος στη μνήμη και μόνο, ως ποιο σημείο αυτός ο κύκλος των ιδεών βρήκε την έκφρασή του στα άρθρα του Λένιν, θα χρειαζόταν γι΄ αυτό μια εξαιρετικά προσεκτική ανάλυση. Ούτε και μπορώ να πω κατά τον ίδιο τρόπο πόσο σύντομα έπαψαν οι αμφιβολίες του Λένιν. Πάντως βρήκαν την έκφρασή τους όχι μόνο σε συνομιλίες αλλά και στην αλληλογραφία. Ενα από αυτά τα γράμματα βρίσκεται στα χέρια του Καρλ Ράντεκ.

Νομίζω πως είναι ανάγκη να προβώ σ΄ ένα είδος μαρτυρικής κατάθεσης για να σωθεί ένα εξαιρετικά πολύτιμο ντοκουμέντο για τη θεωρητική βιογραφία του Λένιν.

Το φθινόπωρο του 1926, την εποχή της συλλογικής εργασίας μας για την πλατφόρμα της Αριστερής Αντιπολίτευσης, ο Ράντεκ έδειξε στον Κάμενεφ, τον Ζηνόβιεφ και σε μένα - πιθανόν και σε άλλους συντρόφους - ένα γράμμα που είχε στείλει ο Λένιν (το 1911), στο οποίο υποστήριζε τη θέση του Κάουτσκι απέναντι στην κριτική των Γερμανών αριστερών.

Σύμφωνα με σχετική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, ο Ράντεκ, όπως και όλοι οι άλλοι, θα έπρεπε να είχε καταθέσει αυτό το γράμμα στο Ινστιτούτο Λένιν. Αλλά επειδή φοβόταν μήπως το κρύψουν ή το καταστρέψουν στο σταλινικό εργαστήριο πλαστογραφιών, αποφάσισε να το κρατήσει ωσότου παρουσιαστεί μια πιο κατάλληλη ευκαιρία.

Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί πως είχε κάποια βάση αυτή η στάση του Ράντεκ. Σήμερα, ωστόσο, ο Ράντεκ - αν και όχι πολύ υπεύθυνος - παίρνει αρκετά ενεργό μέρος στο έργο των πολιτικών πλαστογραφιών. Δεν χρειάζεται παρά να υπενθυμίσουμε ότι ο Ράντεκ, που σε αντίθεση με το Στάλιν ξέρει όλη την ιστορία του Μαρξισμού και που οπωσδήποτε γνωρίζει αυτό το γράμμα του Λένιν, μπόρεσε να κάνει δημόσια δήλωση αλληλεγγύης με την πρόστυχη εκτίμηση του Στάλιν για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το ότι ο Ράντεκ ενέργησε έτσι κάτω από το μαστίγιο του Γιαροσλάβσκι, αυτό δεν μετριάζει την ενοχή του γιατί μόνο σιχαμεροί δούλοι μπορούν να απαρνούνται τις αρχές του μαρξισμού στο όνομα των αρχών του μαστιγίου.

Το ζήτημα, ωστόσο, για το οποίο ενδιαφερόμαστε δεν είναι ο προσωπικός χαρακτήρας του Ράντεκ, αλλά η τύχη που είχε το γράμμα του Λένιν. Τι απέγινε; Ο Ράντεκ το κρύβει ακόμα και τώρα από το Ινστιτούτο Λένιν; Σαν απίθανο. Το πιθανότερο είναι ότι το έχει εμπιστευθεί εκεί που έπρεπε να το εμπιστευθεί σαν χειροπιαστεί απόδειξη μιας άπιαστης αφοσίωσης. Και ποια ήταν η τύχη του γράμματος αυτού ύστερα; Παραμένει στο προσωπικό αρχείο του Στάλιν μαζί με τα άλλα στοιχεία που εκθέτουν τους στενότερους συνεργάτες του; Ή καταστράφηκε όπως και πολλά άλλα εξαιρετικά πολύτιμα ντοκουμέντα για το παρελθόν του κόμματος;

Οπωσδήποτε δεν μπορεί να υπάρχει ούτε σκιά πολιτικού λόγου που να δικαιολογεί την απόκρυψη ενός γράμματος που γράφτηκε πριν είκοσι χρόνια για ένα ζήτημα που μόνο ιστορικό ενδιαφέρον έχει σημασία. Δείχνει τον Λένιν όπως πραγματικά ήταν, και όχι όπως τον ξανάπλασαν κατ΄ εικόνα και ομοίωση τους οι χοντροκέφαλοι γραφειοκράτες που διεκδικούν το αλάθητο.

Ρωτάμε: πού είναι το γράμμα που έστειλε ο Λένιν στον Ράντεκ; Το γράμμα του Λένιν πρέπει να βρίσκεται εκεί που είναι η θέση του. Καταθέστε το πάνω στο τραπέζι του κόμματος και της Διεθνούς.

Αν πάρει κανείς τις διαφωνίες μεταξύ του Λένιν και της Λούξεμπουργκ στο σύνολό τους, τότε το δίκιο από ιστορική άποψη είναι ασυζήτητα με το μέρος του Λένιν.

Αυτό όμως δεν αποκλείει καθόλου σε ορισμένα ζητήματα και για ορισμένες περιόδους η Ρόζα Λούξεμπουργκ να είχε δίκιο απέναντι στον Λένιν. Οπως και νάναι όμως, οι διαφορές, παρά τη σημασία τους και μερικές φορές την οξύτητά τους, αναπτύχθηκαν πάνω στη βάση της επαναστατικής προλεταριακής πολιτικής που ήταν κοινή και στους δύο.

Οταν ο Λένιν, ανατρέχοντας στο παρελθόν, έγραφε τον Οκτώβρη 1919 ("χαιρετισμούς στους Γάλλους, Γερμανούς και Ιταλούς κομμουνιστές") ότι "...τη στιγμή της κατάληψης της εξουσίας και της εγκαθίδρυσης της σοβιετικής δημοκρατίας ο μπολσεβικισμός ήταν ενωμένος, είχε πάρει με το μέρος του ότι καλύτερο υπήρχε στις σοσιαλιστικές τάσεις που ήταν συγγενικές μαζί του...", επαναλαμβάνω: όταν ο Λένιν έγραφε αυτό, είχε αναμφισβήτητα στο μυαλό του και την τάση επίσης της Ρόζας Λούξεμπουργκ που τα καλύτερα μέλη της, π.χ. ο Μαρκλέβσκι, ο Ντζερζίνσκι και άλλοι, εργάζονταν στις γραμμές των μπολσεβίκων.

Ο Λένιν καταλάβαινε τα λάθη της Ρόζας Λούξεμπουργκ με πολύ μεγαλύτερη βαθύτητα από τον Στάλιν. Και δεν ήταν τυχαίο που είπε κάποτε για τη Λούξεμπουργκ αυτή την παλιά κουβέντα:

«Οι αητοί στην κατάδυσή τους μπορούν να φτάσουν και χαμηλότερα στο ύψος που φτερουγίζουν τα κοτόπουλα, όμως αυτά όσο κι αν ανοίξουν τις φτερούγες τους ποτέ δεν θα φτάσουν ως τα σύννεφα του ουρανού».

Ακριβώς. Ετσι ακριβώς. Γι΄ αυτό το λόγο ο Στάλιν θα έπρεπε να προσέξει πολύ, πριν αποτολμήσει η φαύλη μετριότητά του να αγγίξει μια μορφή τέτοιου αναστήματος όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Στο άρθρο του "Συμβολή στην ιστορία του ζητήματος της δικτατορίας" (Οκτώβρης 1920) ο Λένιν, θίγοντας τα ζητήματα του σοβιετικού κράτους και της δικτατορίας του προλεταριάτου που είχαν ήδη τεθεί από την επανάσταση του 1905, έγραφε:

«Ενώ τέτοιοι εξαίρετοι εκπρόσωποι του επαναστατικού προλεταριάτου και του ανόθευτου μαρξισμού, όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ, διέκριναν αμέσως τη σημασία αυτής της πρακτικής εμπειρίας και έκαναν κριτική ανάλυσή της σε συγκεντρώσεις και στον τύπο», αντίθετα «...άνθρωποι του τύπου των μελλοντικών καουτσκιστών... αποδείχτηκαν εντελώς ανίκανοι να καταλάβουν τη σημασία της...».

Σε λίγες γραμμές ο Λένιν εκφράζει πλήρως την εκτίμησή του στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και αναγνωρίζει την ιστορική σημασία του αγώνα της εναντίον του Κάουτσκι - αγώνα που ο ίδιος ο Λένιν δεν είχε εκτιμήσει αμέσως στην πραγματική αξία του.

Αν για τον Στάλιν, το σύμμαχό του Τσανγκ Κάι-Σεκ και συμπολεμιστή του Πώρσελ, το θεωρητικό του "εργατοαγροτικού κόμματος", της "δημοκρατικής δικτατορίας", του "μη ανταγωνισμού με τη μπουρζουαζία" κλπ. - αν, λέω, γι΄ αυτόν η Ρόζα Λούξεμπουργκ είναι ο εκπρόσωπος του κεντρισμού - για τον Λένιν είναι ο εκπρόσωπος του "ανόθευτου μαρξισμού". Τι σήμαινε αυτό που προερχόταν από την πέννα του Λένιν, είναι φανερό στον καθένα που έστω και ελάχιστα τον γνώριζε.

Με την ευκαιρία που δόθηκε αναφέρω εδώ ότι στις υποσημειώσεις που έχουν γίνει στα Απαντα του Λένιν, υπάρχει και η ακόλουθη για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ:

«Την εποχή που άνθιζε ο μπερνσταϊνικός ρεβιζιονισμός και αργότερα ο μινιστεριαλισμός (Μιλλεράν) η Λούξεμπουργκ εξαπέλυσε ενάντια σ΄ αυτό το ρεύμα αποφασιστικό αγώνα τοποθετώντας τον εαυτό της στην αριστερή πτέρυγα του γερμανικού κόμματος... Το 1907 πήρε μέρος σαν εκπρόσωπος της πολωνικής και λιθουανικής σοσιαλδημοκρατίας στο συνέδριο του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος και υποστήριξε τη μπολσεβικική φράξια σε όλα τα βασικά ζητήματα της ρωσικής επανάστασης. Από το 1907 η Λούξεμπουργκ εργάστηκε αποκλειστικά στη Γερμανία στην άκρα αριστερά του κόμματος, διεξάγοντας αδιάκοπο αγώνα εναντίον του κέντρου και της δεξιάς πτέρυγας... Η συμμετοχή της στην εξέγερση του Γενάρη του 1919 έκανε το όνομά της σημαία της προλεταριακής επανάστασης».

Ο συντάκτης αυτής της σημείωσης το πιθανότερο είναι ότι θα αναγκαστεί να ομολογήσει αύριο το αμάρτημά του και να δηλώσει ότι την εποχή του Λένιν δεν ήταν καταρτισμένος πολιτικά και διαφωτίστηκε πλήρως μόνο την εποχή του Στάλιν.

Σήμερα δηλώσεις τέτοιου είδους δημοσιεύονται καθημερινά στον τύπο της Μόσχας. Δεν αλλάζουν όμως τη φύση των πραγμάτων. Ναι, η Ρόζα Λούξεμπουργκ έγινε η σημαία της προλεταριακής επανάστασης!

Πώς και γιατί, όμως, ο Στάλιν ξαφνικά ασχολήθηκε - και τόσο καθυστερημένα - με την αναθεώρηση της παλιάς μπολσεβίκικης εκτίμησης για τη Λούξεμπουργκ;

Οπως στην περίπτωση όλων των άλλων θεωρητικών εκτρωμάτων του, έτσι και στο τελευταίο, και το πιο σκανδαλώδες, η αιτία βρίσκεται στη λογική του αγώνα του εναντίον της θεωρίας της διαρκούς επανάστασης.

Σ΄ αυτό το "ιστορικό" άρθρο του, ο Στάλιν για μια ακόμη φορά παραχωρεί την πρώτη θέση σ΄ αυτή τη θεωρία. Δεν υπάρχει ούτε μια καινούργια λέξη σ΄ αυτά που λέει.

Εχω από καιρό απαντήσει σε όλα τα επιχειρήματά του στο βιβλίο μου "Η Διαρκής Επανάσταση". Από ιστορική άποψη το ζήτημα θα διαφωτιστεί αρκετά, πιστεύω, στο δεύτερο τόμο της "Ιστορίας της Ρωσικής Επανάστασης" (Η οκτωβριανή Επανάσταση) που τώρα τυπώνεται.

Σε τούτη την περίπτωση το ζήτημα της διαρκούς επανάστασης μας ενδιαφέρει μόνο στο μέτρο που ο Στάλιν το συνδέει με το όνομα της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Θα δούμε τώρα πως ο άτυχος θεωρητικός τα κατάφερε να στήσει μια θανάσιμη παγίδα στον εαυτό του.

Ο Στάλιν αφού ανακεφαλαιώνει τη διαμάχη μεταξύ μπολσεβίκων και μενσεβίκων στο ζήτημα των κινητηρίων δυνάμεων της ρωσικής επανάστασης και αφού δεξιοτεχνικά περιλαμβάνει μέσα σε μερικές γραμμές ολόκληρη σειρά λαθών, πράγμα που είμαι αναγκασμένος να μη το εξετάσω τώρα, προσθέτει:

«Ποια ήταν η στάση των γερμανών αριστερών σοσιαλδημοκρατών, του Πάρβους και της Ρόζας Λούξεμπουργκ σ΄ αυτή τη διαμάχη; Επινόησαν ένα ουτοπιστικό και μισομενσεβίκικο σχήμα διαρκούς επανάστασης. Υστερα αυτό το μισομενσεβίκικο σχήμα της διαρκούς επανάστασης το πήρε ο Τρότσκι (και εν μέρει ο Μαρτόφ) και το μετέτρεψε σε όπλο εναντίον του λενινισμού».

Αυτή είναι η αναπάντεχη ιστορία της καταγωγής της θεωρίας της διαρκούς επανάστασης σύμφωνα με τις τελευταίες ιστορικές έρευνες του Στάλιν. Αλίμονο όμως ο ερευνητής λησμόνησε να συμβουλευτεί τις προηγούμενες σοφές διατριβές του.

Το 1925 αυτός ο ίδιος ο Στάλιν είχε ήδη εκφραστεί πάνω σ΄ αυτό το ζήτημα στην πολεμική ενάντια στον Ράντεκ. Να τι έγραφε τότε:

«Δεν είναι αλήθεια ότι τη θεωρία της διαρκούς επανάστασης... την πρόβαλαν το 1905 η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Τρότσκι. Στην πραγματικότητα την πρόβαλαν ο Πάρβους και ο Τρότσκι».

Αυτός ο ισχυρισμός υπάρχει στη σελίδα 185 του έργου του "Προβλήματα του Λενινισμού", ρωσική έκδοση, έτος 1926. Ας ελπίσουμε ότι υπάρχει και σε όλες τις ξένες εκδόσεις.

Ετσι, το 1925, ο Στάλιν έβγαλε αθωωτική απόφαση για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ σ΄ αυτό το βασικό αμάρτημα της συμμετοχής στη δημιουργία της θεωρίας της διαρκούς επανάστασης. "Στην πραγματικότητα αυτή τη θεωρία την πρόβαλαν ο Πάρβους και ο Τρότσκι".

Το 1931 πληροφορούμαστε από τον ίδιο τον Στάλιν πάλι ότι ακριβώς "ο Πάρβους και η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν... που επινόησαν ένα ουτοπιστικό και μενσεβικικό σχήμα διαρκούς επανάστασης". Οσο για τον Τρότσκι ήταν αθώος στη διατύπωση αυτής της θεωρίας, απλώς την "πήρε" όπως την πήρε και ο Μαρτόφ!

Για μια ακόμα φορά ο Στάλιν πιάστηκε στα πράσα. Μήπως γράφει για ζητήματα που δεν τα καταλαβαίνει ή μήπως συνειδητά μπερδεύει τα χαρτιά στα βασικά ζητήματα του μαρξισμού; Δεν είναι σωστό να θέτουμε το ζήτημα διαζευκτικά. Στην πραγματικότητα και τα δύο συμβαίνουν. Οι σταλινικές πλαστογραφίες είναι συνειδητές στο μέτρο που υπαγορεύονται σε κάθε δοσμένη στιγμή από εντελώς συγκεκριμένα προσωπικά ενδιαφέροντα. Σύγχρονα είναι μισοσυνειδητές στο μέτρο που η έμφυτη αμάθεια του Στάλιν δεν βάζει κανένα φραγμό στις θεωρητικές αξιώσεις του.

Αλλά τα γεγονότα παραμένουν γεγονότα. Στον πόλεμο του ενάντια του "τροτσκιστικού λαθρεμπορίου" ο Στάλιν ήρθε αντιμέτωπος με ένα νέο προσωπικό εχθρό, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Δεν έπαψε ούτε μια στιγμή να λέει ψέματα γι΄ αυτή και να τη συκοφαντεί και κοντά σε αυτά, πριν θέσει σε κυκλοφορία αυτές τις χυδαιότητες και τις δολιότητές του, δεν κάνει ούτε τον κόπο να εξακριβώσει τι αυτός ο ίδιος είχε πει πριν έξι χρόνια.

Η νέα εκδοχή για την ιστορία των ιδεών της διαρκούς επανάστασης προέκυψε πρώτα απ΄ όλα από την επιθυμία του να προσφέρει ένα ορεκτικότερο πιάτο από όλα τα προηγούμενα. Δεν χρειάζεται βέβαια να εξηγήσουμε ότι το Μαρτόφ τον τράβηξε από τα μαλλιά σ΄ αυτή την υπόθεση για να παρουσιάσει πιο πικάντικη τη θεωρητική και ιστορική μαγειρική του. Η στάση του Μαρτόφ στην θεωρία και στην πρακτική της διαρκούς επανάστασης ήταν στάση αδιάλλακτης αντίθεσης και την παλιά εποχή είχε επανειλημμένα τονίσει ότι τις απόψεις του Τρότσκι για την επανάσταση τις είχαν απορρίψει τόσο οι μπολσεβίκοι όσο και οι μενσεβίκοι. Αλλά δεν χρειάζεται να σταθούμε σ΄ αυτό το ζήτημα.

Εκείνο που πραγματικά είναι μοιραίο πλήγμα γι΄ αυτόν είναι ότι δεν υπάρχει ούτε ένα από τα βασικά ζητήματα της διεθνούς προλεταριακής επανάστασης στο οποίο ο Στάλιν να μη διατυπώσει δυο εντελώς αντίθετες γνώμες.

Ολοι ξέρουμε ότι τον Απρίλη του 1924 στα "Προβλήματα του λενινισμού" απέδειξε με επιχειρήματα ότι είναι αδύνατο να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός σε μια μόνη χώρα. Το φθινόπωρο, σε μια νέα έκδοση του βιβλίου, αντικατέστησε αυτή την απόδειξη με μια άλλη - δηλαδή με μια ξερή διακήρυξη - ότι το προλεταριάτο "μπορεί και πρέπει να οικοδομήσει το σοσιαλισμό σε μια μόνη χώρα". Ολόκληρο το υπόλοιπο του κειμένου έμεινε αμετάβλητο.

Στα ζητήματα του εργατοαγροτικού κόμματος, των διαπραγματεύσεων του Μπρεστ-Λιτόβσκι, της ηγεσίας της Οκτωβριανής Επανάστασης, του εθνικού ζητήματος κλπ., κλπ, ο Στάλιν κατάφερε να παρουσιάσει, μέσα σε λίγα χρόνια, μερικές φορές και σε λίγους μήνες, απόψεις που αλληλοαποκλείονται.

Δεν είναι σωστό να αποδώσουμε το καθετί στην αδύνατη μνήμη του. Το φαινόμενο έχει βαθύτερες ρίζες. Ο Στάλιν δεν έχει καμιά μέθοδο επιστημονικής σκέψης, δεν έχει κριτήριο αρχών.

Προσεγγίζει το κάθε ζήτημα σαν αυτό να έχει γεννηθεί σήμερα και να αποτελεί κάτι ξεχωριστό από τα άλλα ζητήματα. Ο Στάλιν κρίνει αποκλειστικά με βάση ποιο είναι το μεγαλύτερο και πιο επείγον συμφέρον του σήμερα. Οι αντιφάσεις του που τον αποστομώνουν είναι η άμεση εκδίκηση για το χυδαίο εμπειρισμό του.

Τη Ρόζα Λούξεμπουργκ δεν την αντικρίζει μέσα στο φόντο του γερμανικού, πολωνικού και διεθνούς εργατικού κινήματος της τελευταίας πενηνταετίας.
Οχι, είναι γι΄ αυτόν κάθε φορά ένα νέο και σύγχρονο απομονωμένο πρόσωπο, για το οποίο είναι υποχρεωμένος σε κάθε καινούργια κατάσταση να θέτει το ερώτημα:

"Τι να είναι φίλος ή εχθρός;". Το αληθινό ένστικτο αυτή τη φορά ψιθύρισε στο θεωρητικό του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα ότι η σκιά της Ρόζας Λούξεμπουργκ είναι ασυμφιλίωτα εχθρική απέναντί του. Ομως αυτό δεν εμποδίζει τη μεγάλη σκιά να παραμένει η σημαία της διεθνούς προλεταριακής επανάστασης.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ κριτικάρισε πολύ αυστηρά και βασικά εσφαλμένα την πολιτική των μπολσεβίκων το 1918 από το κελί της φυλακής της. Αλλά ακόμα και σε αυτή, την πιο λαθεμένη εργασία της, αναγνωρίζει κανείς τις αετίσιες φτερούγες της. Να ποια είναι η γενική εκτίμησή της για την εξέγερση του Οκτώβρη:

«Κάθε τι που ένα κόμμα θα μπορούσε να προσφέρει από άποψη θάρρους, επαναστατικής οξυδέρκειας και συνέπειας σε μια ιστορική στιγμή, ο Λένιν, ο Τρότσκι και οι άλλοι σύντροφοι το έδωσαν ικανοποιητικά. Ολη την επαναστατική τιμή και ικανότητα που έλειψε από τη σοσιαλδημοκρατία της Δύσης την εκπροσώπησαν οι μπολσεβίκοι. Η Οκτωβριανή τους εξέγερση δεν έσωσε μόνο την ρωσική επανάσταση, έσωσε επίσης και την τιμή του διεθνούς σοσιαλισμού».

Μπορεί αυτό να είναι η φωνή του κεντρισμού;

Σε κατοπινές σελίδες η Λούξεμπουργκ υποβάλλει σε αυστηρή κριτική την πολιτική των μπολσεβίκων στο αγροτικό ζήτημα, το σύνθημά τους για την εθνική αυτοδιάθεση και την από μέρους απόρριψη της τυπικής δημοκρατίας. Σ΄ αυτή την κριτική στρέφεται εξίσου εναντίον του Λένιν και του Τρότσκι, δεν κάνει καμιά απολύτως διάκριση μεταξύ των απόψεών τους, και η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήξερε να διαβάζει, να καταλαβαίνει, λ.χ., να με κατηγορήσει ότι με το να ταχθώ αλληλέγγυος με τον Λένιν στο αγροτικό ζήτημα άλλαξα τις απόψεις που είχα για τους αγρότες και ήξερε πολύ καλά τις απόψεις μου γιατί τις είχα αναπτύξει λεπτομερειακά το 1909 στην πολωνική εφημερίδα της.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ τερματίζει την κριτική της τονίζοντας ότι "στην πολιτική των μπολσεβίκων πρέπει να ξεχωρίζουμε το ουσιαστικό από το μη ουσιαστικό". Θεωρεί ότι το βασικό είναι η δύναμη δράσης των μαζών, η θέλησή τους για το σοσιαλισμό". "Σ΄ αυτό, γράφει, ο Λένιν, ο Τρότσκι και οι φίλοι τους ήταν οι πρώτοι που έδωσαν το παράδειγμα στο παγκόσμιο προλεταριάτο, είναι επίσης και οι μόνοι ως σήμερα που μπορούν να φωνάξουν μαζί με τον Χούτεν: - Ετόλμησα!".

Ναι, ο Στάλιν έχει πολύ δίκιο να μισεί τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Γι΄ αυτό και γίνεται επιτακτικότερο το καθήκον μας να προφυλάξουμε τη μνήμη της Ρόζας από τη συκοφαντία του Στάλιν που την άρπαξαν οι μισθωτοί υπάλληλοι για να διαδώσουν στα δύο ημισφαίρια, και να προβάλουμε αυτή την πραγματικά θαυμαστή, ηρωική και τραγική φυσιογνωμία στις νέες προλεταριακές γενιές σ΄ όλο της το μεγαλείο και τη δύναμη έμπνευσή της.

Πρίγκηπος, 18 Ιούνη 1932

[ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ]

Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://aristeroblog.gr/node/1332

Οι μέρες αφηγούνται: 15 Ιανουαρίου, To παπούτσι
Eduardo Galeano



To 1919 δολοφονήθηκε στο Βερολίνο η επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Οι δολοφόνοι τη χτύπησαν θανάσιμα με τις κάννες των όπλων τους και την πέταξαν στα νερά του καναλιού.
Στον δρόμο, χάθηκε το ένα της παπούτσι.
Κάποιο χέρι μάζεψε από τη λάσπη εκείνο το παπούτσι. Η Ρόζα ήθελε έναν κόσμο όπου η δικαιοσύνη να μη θυσιάζεται στο όνομα της ελευθερίας, ούτε η ελευθερία στο όνομα της δικαιοσύνης.

Κάθε μέρα, κάποιο χέρι μαζεύει αυτό το λάβαρο. Από τη λάσπη, όπως το παπούτσι.

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=hGf4F74a_iQ
________________________________________
Από το βιβλίο ''Οι μέρες αφηγούνται'' του Eduardo Galeano, εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ, Οκτώβριος 2012
________________________________________
Ο Β.Σερζ για τη δολοφονία της Ρόζα Λούξεμπουργκ

Η 15η Ιανουαρίου αποτελεί από το 1919 ημέρα πένθους για όλους τους επαναστάτες σ΄ ολόκληρο τον κόσμο.

Στις 15 Ιανουαρίου 1919, η νεαρή Γερμανική επανάσταση αποκεφαλίστηκε και η μοίρα της Ευρωπαϊκής Επανάστασης σφραγίστηκε με το διπλό φόνο του Κάρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Τίποτα από κείνη τη μέρα δεν πρέπει να ξεχαστεί. Ο ταξικός πόλεμος συνεχίζεται. Πρέπει να θυμόμαστε τι έκανε ο εχθρός, τι είναι ακόμα ικανός να κάνει. Εδώ είναι οι αποδείξεις: Ενα αρχείο της καθημερινής εφημερίδας του SPD Vorwats, επίσης ανακοινώσεις...

Θα πρέπει να τις ξαναδιαβάζουμε σύντροφοι, τη στιγμή της κατοχής της Ρουρ, ενώ η πείνα κυριαρχεί στα σπίτια 30 εκατομμυρίων Γερμανών εργατών.

Στις 13 και 14 Ιανουαρίου του 1919, οι Σπαρτακιστές, οι Γερμανοί Κομμουνιστές της τιμημένης ομάδας Σπάρτακος, που, όχι πολύ πριν, ήταν η μόνη που αψήφησε τον Κάιζερ, και τον Λούντερντολφ - πολεμούσαν στους δρόμους τους Βερολίνου κατά των στρατευμάτων της σοσιαλιστικής Κυβέρνησης. Η κυβέρνηση είχε προκαλέσει την εξέγερση απομακρύνοντας τον αρχηγό της κόκκινης αστυνομίας του Βερολίνου, τον σύντροφό μας Αϊχορν.

Η εργατική τάξη ήταν αποφασισμένη να διατηρήσει την εξουσία στην πρωτεύουσα. Πέρασαν από την άμυνα στην επίθεση και η πάλη για την εξουσία ξεκίνησε.

Στις 14 Ιανουαρίου, η κυβέρνηση του SPD, φανερά αναστατωμένη, έκανε έκκληση στο λαό: "Πρέπει να υπερασπιστούμε τα σύνορά μας, εναντίον του νέου στρατιωτικού δεσποτισμού στη Ρωσία", αυτό γράφτηκε το 1919, σε μια εποχή που αρκετά ιστορικά θαύματα φαίνονταν αναγκαία για να σώσουν την Κομμουνιστική Ρωσία, περικυκλωμένη και πεινασμένη, υπό επίθεση από τον Κόλτσακ, Ντενίκιν και Γουντένιτς.

"Ο Μπολσεβικισμός, είναι συνώνυμος με το θάνατος της Ειρήνης, της ελευθερίας, του σοσιαλισμού...", έγραφαν οι ίδιοι άνθρωποι που, δυο μέρες αργότερα, θα άνοιγαν τρύπες στα κεφάλια του Καρλ και της Ρόζας! "Η σημερινή κυβέρνηση αποτελείται από σοσιαλδημοκράτες {...} εκπροσώπους της εργατικής τάξης {...}. Η σημερινή κυβέρνηση υπερασπίζεται τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό...". Η έκκληση έχει τις υπογραφές: Εμπερτ, Σάϊντεμαν, Λάντσμπεργκ, Νόσκε, Βάϊσελ.

Στις 15 Ιανουαρίου, η νίκη της σοσιαλιστικής τάξης επιβεβαιώθηκε. Ο Λίμπκνεχτ, τον οποίο αναγνώρισαν και κατέδωσαν, συνελήφθη σ΄ ένα προάστιο του Βερολίνου, στην Mannheimerstrasse 43, στο Βίλμερσντορφ. Η Vorwats πανηγύρισε. Την ίδια ημέρα η εφημερίδα είχε επιστρέψει στα παλιά γραφεία της από όπου η αστυνομία του Νόσκε είχε εκδιώξει τους Σπαρτακιστές ληστές. Υστερα υπήρξε μία ημέρα σιγής. Αυτό είναι τάξη.

Στις 17 Ιανουαρίου την αυγή, οι εργάτες του Βερολίνου έμαθαν από τις εφημερίδες τους την τρομερή τραγωδία που δεν τους έλεγαν για 48 ώρες. Για 48 ώρες ο Καρλ και η Ρόζα ήταν νεκροί "θύματα του εμφύλιου πολέμου που οι ίδιοι ξεκίνησαν" έγραψε το ανώνυμο μέλος της συντακτικής επιτροπής του Vorwats που ορίστηκε για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα μετά το φόνο. Η επίσημη ανακοίνωση από το αρχηγείο της αστυνομίας - την ονόμασαν Polizeiprasidium - περιέγραψε το έγκλημα με όρους τέτοιας διοικητικής τρέλας που ντρέπεσαι για τους δολοφόνους. Απλά διαβάστε:

"Αφού συνελήφθη κατά τη διάρκεια της νύχτας στο Βίλμπερσντορφ, ο Κάρλ Λίμπκνεχτ μεταφέρθηκε στο ξενοδοχείο Εντεν όπου ήταν τα αρχηγεία της Εφιππης Φρουράς. Από εκεί, επρόκειτο να μεταφερθεί στη φυλακή Moabit. Στις 9 π.μ. πλήθος μπλόκαρε τις εξόδους προς το ξενοδοχείο. Ο Λίμπκνεχτ φυγαδεύτηκε από μια πίσω πόρτα και μεταφέρθηκε σ΄ ένα αυτοκίνητο. Τον προειδοποίησαν πως αν προσπαθούσε να διαφύγει, οι φρουροί θα χρησιμοποιούσαν τα όπλα τους" (Το κείμενο δίνει έμφαση σ΄ αυτή την αδέξια ομολογία του εκ προμελέτης φόνου). "Το πλήθος περικύκλωσε το αμάξι. Κάποιοι άγνωστοι χτύπησαν με βία τον Λίμπκνεχτ στο κεφάλι. Αιμοραγούσε ακατάσχετα. Ο οδηγός επιτάχυνε. Για να αποφύγει τον όχλο αποφάσισε να παρακάμψει μέσα από το ζωολογικό κήπο. Κοντά στη Νέα Λίμνη το αυτοκίνητο σταμάτησε. Η μηχανή είχε χαλάσει εξαιτίας της υπερβολικής ταχύτητας. Και έπρεπε να επισκευαστεί. Ρώτησαν τον Λίμπκνεχτ αν ένιωθε αρκετά καλά να περπατήσει ως την Charlottenburget Chaussee όπου ήλπιζαν πως θα βρουν ταξί. Ο κρατούμενος απάντησε καταφατικά. Δεν ήταν όμως ούτε 30 μέτρα μακριά από το αυτοκίνητο όταν ο Λίμπκνεχτ προσπάθησε να ξεφύγει από τη συνοδεία του και άρχισε να τρέχει. Κάποιος που προσπάθησε να τον σταματήσει, έφαγε μαχαιριά στο δεξί χέρι" (πάλι το πρωτότυπο κείμενο δίνει έμφαση σ΄ αυτό εδώ). "Καθώς ο Λίμπκνεχτ δεν σταμάτησε να τρέχει, παρά τις επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις τον πυροβόλησαν αρκετές φορές. Επεσε νεκρός επί τόπου".

Ο ζωολογικός κήπος του Βερολίνου είναι ένα τεράστιο πάρκο που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και εγκαταλείπεται το βράδυ. Ο Λϊμπκνεχτ μεταφέρθηκε εκεί για "να αποφύγει τον όχλο". Ο Λίμπκνεχτ δεν σκέφτηκε να πέσει στους θαμνώνες που υπάρχουν από τις δύο πλευρές όλων των μονοπατιών. Έτρεξε ευθεία γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα τον πυροβολήσουν. Τον είχαν προειδοποιήσει ότι θα τον σκότωναν αλλά δεν του είχαν περάσει χειροπέδες. Στα αρχηγεία της φρουράς τον είχαν αφήσει με μαχαίρι. Ευσυνείδητοι, οι στρατιώτες του Νόσκε επανέλαβαν τις προειδοποιήσεις τους πριν τον πυροβολήσουν και τον σκοτώσουν επί τόπου, έναν άντρα που τρέχει σ΄ ένα κατασκότεινο δάσος στις 11 το βράδυ!

Για να σκαρώσουν αυτήν την αδέξια αφήγηση οι αρχές δεν χρειάστηκαν πάνω από 48 ώρες. Επρεπε να βρουν κάποια εξήγηση, γιατί, αφού συνελήφθη χωρίς να προβάλλει το παραμικρό ίχνος αντίστασης στις 9.30 μ.μ., ο Λίμπκνεχτ σκοτώθηκε σ΄ ένα έρημο μέρος δύο ώρες μετά!

Την ίδια στιγμή επίσης πέθαινε και η Ρόζα Λούξεμπουργκ. "Το απειλητικό πλήθος που περικύκλωνε το ξενοδοχείο Εντιν είχε προσπαθήσει αρκετές φορές να πιάσει την κυρία Ρόζα Λούξεμπουργκ. Οι φρουροί της κατάφεραν να την μεταφέρουν σχεδόν ως το αμάξι που είχαν ετοιμάσει γι΄ αυτήν. Εκείνη τη στιγμή υπήρξε συμπλοκή. Η κυρία Ρόζα Λούξεμπουργκ διαχωρίστηκε από τη συνοδεία της και όταν την άρπαξαν ξανά από το πλήθος είχε χάσει τις αισθήσεις της. Την έβαλαν στην μπροστινή θέση του αμαξιού. Καθώς το αυτοκίνητο κινούνταν, ένας άγνωστος άντρας πήδηξε και πυροβόλησε εξ επαφής την αναίσθητη κυρία Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το αυτοκίνητο κινήθηκε κατά μήκος του Kurfurstendamm προς το κέντρο του Βερολίνου. Οταν έφθασε στο κανάλι, άγνωστοι φώναξαν "Στοπ!". Ο οδηγός πιστεύοντας ότι ήταν περίπολος υπάκουσε. Το πλήθος περικύκλωσε το αυτοκίνητο φωνάζοντας: "Είναι η Ρόζα!". Το πτώμα της κυρίας Ρόζας Λούξεμπουργκ το άρπαξαν και το έσυραν στο σκοτάδι".

Τα υπολείμματα της δολοφονημένης γυναίκας τα έριξαν στο κανάλι.

Σε όλη τη σύγχρονη ιστορία, η οποία είναι γεμάτη ποικίλες φρικαλαιότητες, υπάρχουν λίγες στιγμές τόσο φρικιαστικές όπως αυτή, αυτού του πλήθους των αστών, που είναι αποφασισμένοι να λιντσάρουν μία κρατούμενη, μία γυναίκα με γκριζαρισμένα μαλλιά που έχει λιποθυμίσει και που ήταν ένα από τα πιο δυνατά μυαλά του παγκόσμιου σοσιαλισμού.

Θα πρέπει να επιστρέψουμε στην Παρισινή Κομμούνα για να βρούμε κάτι το συγκρίσιμο. Οι γυναίκες των Βερσαλιών χρησιμοποιούσαν τις μύτες των ομπρελών τους - αναμφίβολα με μεγάλη αηδία - για να ακουμπήσουν εκείνα τα πρώματα των φρικτών Κομμουνάρων. Οι Βερολινέζοι του 1919 έσυραν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ που ακόμη ζούσε κατά μήκος του πεζοδρομίου του καναλιού.

Την επόμενη μέρα η Vorwarts έγραφε:

"Η σοσιαλδημοκρατία παρόλες τις παρεκτροπές της δεξιάς και της αριστεράς, υπερασπίζεται την τάξη, την ανθρώπινη ζωή, την κυριαρχία της τάξης πάνω στη βία. Γι΄ αυτό πολεμά! Κανένας δεν πιστεύει ότι μπορεί να αφοπλιστεί! Στο ίδιο τεύχος μπορούμε να δούμε τους ακόλουθους τίτλους και υπότιτλους: "Το τέλος του Μπολσεβικισμού", "Η Πετρούπολη μπροστά στο θάνατο" - "Αντεπανάσταση στη Ρωσία", "Φημολογείται ότι ο Γκόρκι το έσκασε για το Λονδίνο".

Εχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε. Ο κύριος δολοφόνος του Λίμπκνεχτ πέθανε τυχαία. Οι δολοφόνοι της Ρόζας Λούξεμπουργκ είναι γνωστοί αλλά δεν έχουν διωχθεί. Ενας από αυτούς, ο Runge ομολόγησε. Μπήκε 6 μήνες φυλακή επειδή ήταν αδιάκριτος. Ο δεσμοφύλακας Tanschick από τη φυλακή Moabit, που σκότωσε το Λέο Τίκο και έπειτα τον Dorrenbach, πήρε προαγωγή.Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει. Τώρα έχουμε γευτεί τους καρπούς της νίκης που η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία κέρδισε μ΄ αυτό το κόστος. Εξαιτίας της, η προλεταριακή επανάσταση που μπορούσε να πετύχει στην Κεντρική Γερμανία, δεν νίκησε. Οι όμοιοι του Stinners, Thussen, οι εκατομμυριούχοι και πολλές βιομηχανίες ευημερούσαν. Ο κύριος Κούνο της γραμμής Αμβούργου - Αμερική είναι στην εξουσία.

Η Γερμανία των εργατών που το SPD απείλησε με πείνα και αποκλεισμό στα 1919 αν τόλμαγε να κάνει επανάσταση, δεν έκανε την επανάσταση και παρόλα αυτά πεινά. Η Γερμανία των εργατών που οι Σάϊντεμαν και σία απείλησε με συμμαχική επέμβαση ίσως αυτή τη στιγμή βλέπει τους Σενεγαλέζους να εισβάλουν στη Ρουρ. Ο φασισμός προβάλει. ΟΙ Erzberger και Rathenau, επιφανείς αστοί με κάπως ριζοσπαστικές απόψεις δολοφονήθηκαν. Τον Λούντεντρολφ τον έχουν αφήσει στην ηρεμία και ο συνταγματάρχης Χίτλερ με ηρεμία οργανώνει τα αντεπαναστατικά του στρατεύματα στη Βαυαρία. "Τάξη, σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή, κυριαρχία του νόμου, σοσιαλισμός" ήταν τα κύρια θέματα των σοσιαλδημοκρατών όταν ο Καρλ και η Ρόζα πέθαιναν. Η πραγματικότητα έχει άλλα ονόματα: πείνα, αποικιοποίηση της Γερμανίας από το ξένο κεφάλαιο, θρίαμβος της κερδοσκοπίας μεγάλης κλίμακας, κυριαρχία των κερδοσκόπων, επίθεση των εργοδοτών, εξοπλισμός των αντιδραστικών δυνάμεων.

Ως κομμουνιστές δεν εξετάζουμε την ιστορία μοιρολατρικά. Στην ταξική πάλη δεν υπάρχουν αναπόφευκτες ήττες ή νίκες. Υλικές, πνευματικές και ηθικές δυνάμεις συγκρούονται και οι ισχυρότεροι νικούν τις πιο αδύναμες. Τον Ιανουάριο του 1919, αν και σε θανάσιμο κίνδυνο η Ρωσική Επανάσταση στην πάλη της με την αντίδραση έφτασε το απόγειο της δυναμικής της να επεκτείνεται και να δημιουργεί. Η Ουγγαρία, οδηγούνταν προς τη σοβιετική κυριαρχία. Το επαναστατικό κίνημα ήταν σε άνοδο στην Ιταλία. Στα νικηφόρα κράτη είχε πραγματοποιηθεί αποστράτευση: ένοπλοι εργάτες επέστρεφαν από τα χαρακώματα και με βία περιόριζαν την πανίσχυρη οργή τους, παντού η φοβισμένη, δειλή μπουρζουαζία που είχε μείνει πίσω υποχώρησε μπροστά τους. Η προλεταριακή Γερμανία επιθυμούσε να πραγματοποιήσει το πρόγραμμα της κοινής ιδιοκτησίας, να ακολουθήσει το μεγάλο Ρώσικο παράδειγμα. Είχε ακόμα τέσσερα αξιομνημόνευτα μυαλά: το Φράνς Μέρινγκ, ένα διανοούμενο και ένα τολμηρό στοχαστή που αποτελούσε την καρδιά της ομάδας Σπάρτακος, το Λέο Τίκο (Γκοχίγκες), τον καλύτερο υπό τους οργανωτές, τους πιό ικανούς συνωμότες, τον Καρλ και τη Ρόζα. Η προλεταριακή Γερμανία μπορούσε να είχε νικήσει.

Η αστική και η σοσιαλιστική αντεπανάσταση χτύπησε τους τρεις από αυτούς τους διανοούμενους. Τότε ο γέρος Φράνς Μέρινγκ πέθανε στο ξαφνικό μαύρο απελπιστικό λυκόφως της ήττας. Η σοσιαλδημοκρατία κατάλαβε πολύ καλά ότι η τάξη που είχε αποκεφαλιστεί οδεύει προς την ήττα. Οι δολοφόνοι της ολοκλήρωσαν το έργο της εξαχρείωσης που είχε αρχίσει με την προδοσία του SPD.

Αν αντί γι΄ αυτό είχε πραγματοποιήσει το πιο θεμελιώδες σοσιαλιστικό καθήκον της, τι μέλλον θα άνοιγε για την εργατική τάξη της Ευρώπης, σίγουρα μετά από σκληρή πάλη. Το ζοφερό παρόν όμως λειτουργεί για να επιβραδύνει και να παρατείνει! Αν σκεφτούμε αυτό την ημέρα του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Πρέπει να θυμόμαστε τι είναι ικανός ο εχθρός να κάνει. Στο έγκλημα της 15ης Ιανουαρίου του 1919, υπάρχει ένα μεγάλο ιστορικό μάθημα.