Η Βαβυλωνία της ΟΡΓΗΣ

[ΘΥΜΙΟΣ]

Η Βαβυλωνία της ΟΡΓΗΣ



Για πρώτη φορά, ίσως, στην ιστορία, τόσο συσσωρευμένη και συμπιεσμένη λαϊκή ΟΡΓΗ δεν εκδηλώνεται σε συνειδητή Οργανωμένη Πράξη, παρά μόνο λεκτικά. Εκδηλώνεται σε μια Βαβυλωνία οργισμένης λεκτικής περιγραφής και καταδίκης της δωσίλογης κυβέρνησης, του πολιτικού κόσμου, της καθεστωτικής παρακμής και του εφιάλτη της καταστροφής και του αφανισμού μας που ΖΟΥΜΕ…

Ακόμα και τα «αυθόρμητα», «τυφλά» ξεσπάσματα (πλατείες κ.λπ) έχουν σπασμωδικό και επεισοδιακό χαρακτήρα, χωρίς συνέχεια και δίχως να αφήνουν κάποια σοβαρά πολιτικά και οργανωτικά ίχνη- κεκτημένα: Ατμός που χάνεται και πυροδοτεί περαιτέρω το Μεγάλο Θυμό, συνακόλουθα την οργισμένη, ατομική μας λεκτική έξαρση, η οποία παραμένοντας σε ατομικό επίπεδο ισοδυναμεί με εκτόνωση…

Τέτοιες καταστάσεις βολεύουν μια χαρά το καθεστώς. Το βολεύει να διαθλάται η λαϊκή οργή σε ατομικά αναθέματα και κατάρες, σε αγελαίες εκφορτίσεις, σε τυφλές εκρήξεις του λαού ο οποίος, όταν θα επιτίθενται οι δυνάμεις καταστολής, θα αναζητά τη σωτηρία του στην τρεχάλα των ποδιών του…

Σήμερα, μάλιστα, έχει αναχθεί σε επιστήμη η προώθηση της αγελαίας, τυφλής, ατομικιστικής έκρηξης: Η «ατομική εξέγερση», η ατομική απόρριψη του καθεστώτος και τα «ατομικά πυρά» εναντίον του.

Τέτοιες είναι και οι «μαζικές εξεγέρσεις» που κυριαρχούνται ΟΧΙ από τις συνειδητές πολιτικές και οργανωτικές ορίζουσες, αλλά από τις τυφλές (ψυχολογικές) ορίζουσες της ψευδούς συνείδησης του εξεγερμένου ατομικισμού.

Αυτά πολύ εύκολα καναλιζάρονται, χειραγωγούνται και ακόμα: Παρέχουν το γόνιμο έδαφος για ποικίλες προβοκάτσιες των καθεστωτικών μηχανισμών, αλλά και άλλες πολύχρωμες ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ πλήθους πολιτικών τυχοδιωκτών…

Οι διεθνείς μηχανισμοί της Νέας Τάξης και τα πολιτικά τους όργανα σε κάθε χώρα μπορούν να παίζουν και να προωθούν αυτό το παιχνίδι της εξέγερσης των ατομικοτήτων, ακριβώς διότι έχουν αλωθεί τα πολιτικά υποκείμενα, οι κοινωνικές συλλογικότητες, κάθε κύτταρο ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ.

Με την άλωση αυτών των κοινωνικών και πολιτικών ιμάντων οι λαοί δεν έχουν στηρίγματα για να κινητοποιηθούν οργανωμένα, με στόχους και προοπτικές.

Για να μπει κάποιος σε σκληρούς αγώνες θέλει θεμέλια, Πίστη σε στόχους και προοπτικές του αγώνα. Οι αγώνες και κυρίως οι εξεγέρσεις δεν είναι παιχνίδια ατομικής έκρηξης και τρεχάλες δίχως Πολιτική και Οργάνωση…

Συνεπώς, όταν απουσιάζουν παντελώς τα πολιτικά επαναστατικά υποκείμενα, τα κύτταρα συλλογικότητας και οι ιμάντες της κοινοτικής δράσης, τότε αυτό που απομένει είναι οι τυφλές και αγελαίες λαϊκές εκρήξεις: Εκρήξεις που απλώς αποτελούν το αθροιστικό σύνολο των «ατομικών εξεγέρσεων»…

Το μεγάλο ιστορικό έγκλημα που έχει συντελεστεί είναι η μετάλλαξη και ενσωμάτωση στους μηχανισμούς της Νέας Τάξης της παραδοσιακής αριστεράς: Κυρίως της Σοσιαλδημοκρατικής, και ευρωκομμουνιστικής και των πολύχρωμων «αριστερίστικων» ποικιλιών τους.

Αυτή η «αριστερά» έπαψε να είναι Αριστερά. Απλώς έγινε ο διαχειριστής της αγωνιστικής αριστερής κληρονομιάς, ο αμείλικτος καταστροφέας αυτής της κληρονομιάς και των επαναστατικών παραδόσεων, καθώς και όλων των ιστορικών κατακτήσεων της Αριστεράς, ο φθονερός και μοχθηρός ροπαλοφόρος (ιδεολογικός και πολιτικός) της Νέας Τάξης.

Ας κάνουμε μια απλή υπόθεση εργασίας: Αν σήμερα υπήρχε Αριστερά στην αυθεντική της ιστορική παράδοση (έστω και στη ρεφορμιστική της εκδοχή) ΟΧΙ μόνο η κυβέρνηση αυτή θα είχε γκρεμιστεί, σαν χάρτινος πύργος, αλλά θα είχε γκρεμιστεί ολόκληρο το σάπιο καπιταλιστικό καθεστώς.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες κατάρρευσης του συστήματος, βάρβαρης λεηλασίας και χρεοκοπίας των λαών, χωρίς ιστορικό προηγούμενο, αλλά και τέτοιας συσσωρευμένης, διογκωμένης και συμπιεσμένης λαϊκής ΟΡΓΗΣ, θα είχαν εδραιωθεί, γιγαντωθεί και Οργανωθεί τα λαϊκά κινήματα σε δικές τους, πανίσχυρες μορφές κοινοτισμού, δηλαδή ΛΑΪΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ…

Τα υπάρχοντα «αριστερά» κόμματα, όμως, τα φτύνουν πλέον οι πάντες και αγωνίζονται απεγνωσμένα να ψαρέψουν ψηφοφόρους και να κρατήσουν τις δραματικά ισχνές δυνάμεις τους…

ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ τη μεγαλύτερη και πιο κατηγορηματική απόδειξη ότι δεν υπάρχει Αριστερά…

Επιβεβαιώνει όμως και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Ότι χωρίς ΑΡΙΣΤΕΡΑ και χωρίς την αναστύλωση της αγωνιστικής ιστορίας της και των επαναστατικών της παραδόσεων δεν υπάρχει καμιά σωτηρία…

Πάνω σε αυτό θα μιλήσουμε στη συνέχεια…

[ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ]

Από Κλασσικοπερίπτωση:
http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2011/09/1984.html

"Θα σας στύψουμε μέχρι να αδειάσετε και μετά θα σας γεμίσουμε με τους εαυτούςμας" (Τζώρτζ Όργουελ "1984")



"...Τα τραυματικά γεγονότα που εξυπηρετούν αυτή την "εξασθένιση των αντιστασεων " της κοινωνίας δε βασίζονται πάντοτε στην απροκάλυπτη βία.

Στη Λατινική Αμερική και στην Αφρική κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80 ( σχ. Κλασσικοπερίπτωσης: όπως και στον σημερινό ευρωπαϊκό νότο), ήταν η κρίση του χρέους που υποχρέωσε τις χώρες "να προβούν σε ιδιωτικοποιήσεις ή να πεθάνουν", όπως το έχει θέσει ένας πρώην αξιωματούχος του ΔΝΤ. Σε κατάσταση διάλυσης εξαιτίας του υπερπληθωρισμού και υπερβολικά χρεωμένες για να πουν όχι στις απαιτήσεις που συνόδευαν τα ξένα δάνεια, οι κυβερνήσεις αποδέχτηκαν τις "θεραπείες- σόκ" με την υπόσχεση ότι αυτές θα τις έσωζαν απο μεγαλύτερες καταστροφές...

Η απόπειρα εξιστόρησης της ιδεολογικής σταυροφορίας που κορυφώθηκε με τη ριζική ιδιωτικοποίηση των πολέμων και των καταστροφών προσκρούει σε ένα πρόβλημα: Η ιδεολογία αυτή είναι ένας πραγματικός χαμαιλέοντας, καθώς διαρκώς αλλάζει όνομα και ταυτότητα...

Το δόγμα του σόκ λειτουργεί ως εξής: Η αρχική καταστροφή (ένα πραξικόπημα, μια τρομοκρατική επίθεση, μια κατάρρευση των αγορών, ένας πόλεμος, ένα τσουνάμ, ένας τυφώνας) εξωθεί ολόκληρο τον πληθυσμό σε μια κατάσταση συλλογικού κλονισμού.

Οι βόμβες που πέφτουν απο τον ουρανό, τα τρομοκρατικά χτυπήματα, οι θυελλώδεις άνεμοι χρησιμεύουν για να εξασθενήσουν οι αντιστάσεις ολόκληρων κοινωνιών, όπως ακριβώς η εκκωφαντική μουσική και οι ξυλοδαρμοί εξασθενίζουν τις αντιστάσεις των κρατουμένων στα κελιά των βασανιστηρίων. Και όπως οι τρομοκρατημένοι κρατούμενοι προδίδουν τα ονόματα των συντρόφων τους και αποκηρύσσουν τα πιστεύω τους, έτσι και οι κοινωνίες που βρίσκονται σε κατάσταση σοκ παραιτούνται συχνά από όσα θα υπερασπίζονταν υπο διαφορετικές συνθήκες...»

Η Naomi Klein στο πασίγνωστο πλέον βιβλίο της "Το δόγμα του Σόκ" μπορεί να περιγράφει με ενάργεια το αληθινό πρόσωπο του "κορπορατισμού", ωστόσο διστάζει να αποδώσει τα μισάνθρωπα χαρακτηριστικά του στην μήτρα εντός της οποίας αναπτύχθηκε , και αυτή δεν είναι άλλη απο εκείνη του καπιταλισμού.

Εμείς, όπως γνωρίζουν όσοι μας παρακολουθούν απο παλιά, πάμε ένα ακόμη σκαλί πιο κάτω σε αυτήν την οδυνηρή "εξερεύνηση" των "υπογείων διαδρομών" της Νέας Τάξης Πραγμάτων και ανακαλύπτουμε πως οι οικονομικές θεωρίες και ιδεολογίες που έγιναν με τον καιρό οι τύραννοι των λαών, έχουν εδώ και καιρό ομογενοποιηθεί, έχουν ξεθωριάσει και εν πολλοίς έχουν απωλέσει τα αρχικά τους χαρακτηριστικά. Και αν αυτό είναι εμφανές σε ότι αφορά την φιλοσοφία και τις θρησκείες ίσως είναι δυσδιάκριτο στις πολιτικές εκφράσεις των δύο βασικών οικονομικών θεωριών του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού.

Στην ουσία αυτό που η Klein ονομάζει "κορπορατισμό" θέλοντας να τον διαχωρίσει απο τον "καλό καπιταλισμό" του Κέϊνς, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα του "εμπλουτισμού" του πυρήνα του καπιταλισμού με στείρα σοσιαλιστικά "αντιγόνα", πράγμα που τον έκανε απείρως ανθεκτικώτερο και "αποτελεσματικώτερο".

Αναμφίβολα αυτό που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα είναι η εφαρμογή του "δόγματος του σοκ" και όλοι πλέον έχουν αντιληφθεί πως η πολυδιαφημισμένη "ηθική" του Κεϊνσιανικού τύπου καπιταλισμού ήταν απλώς ένα αναγκαίο στάδιο πρίν την επέλαση του "κορπορατισμού" δηλαδή του γνήσιου, ανόθευτου πλήν "εμπλουτισμένου" καπιταλισμού.

Αν λοιπόν όπως σωστά γράφει η Klein, "Η ληστεία, είτε μιας έκτασης γής είτε ενός τρόπου ζωής, απαιτεί άσκηση βίας - η τουλάχιστον την πειστική απειλή ότι θα ασκηθεί βία", τότε η φυσιολογική αντίδραση των θυμάτων σε συλλογικό επίπεδο δεν μπορεί να είναι, ούτε άνευρη , ούτε κούφια.

Και σε ότι αφορά στην ληστεία που εξελίσσεται εναντίον της πατρίδας μας και του λαού της, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως πράξη αντίστασης, η "χορογραφία" μιας διαμαρτυρίας, ούτε το κούνημα της βεντάλιας σε ένα αναψοκοκκινισμένο απο την οργή και την απόγνωση πρόσωπο. Και μιλάμε για όλους αυτούς που πετάχτηκαν πριν και μετά το σπάσιμο της φούσκας του "κινήματος των αγανακτισμένων", εκείνους δηλαδή που με φθίνουσα ένταση κάνουν απλώς φωνητικές ασκήσεις διαμαρτυρίας υπερ γενικώς του δικαίου και της νομιμότητας.

«Η διαμαρτυρία εν ονόματι της ηθικής εναντίον "υπερβολών" η "βιαιοπραγιών" είναι ένα λάθος που υποδηλώνει ενεργό συνενοχή. Δεν συμβαίνουν απλώς τυχαίες "βιαιοπραγίες" ή "υπερβολές", πρόκειται για ένα σύστημα που διεισδύει στα πάντα...ή αποδέχεσαι την κατοχή και όλες τις μεθόδους που είναι αναγκαίες για την επιβολή της, ή διαφορετικά απορρίπτεις όχι μόνο κάποιες συγκεκριμένες πρακτικές αλλά και τον ευρύτερο στόχο που τις επικυρώνει και για την επίτευξη του οποίου είναι ουσιώδεις" (Simon de Beavoir & Gisele Halimi, Djamila Boupacha 1962 ).


Στο βιβλίο "Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε" και για το οποίο έχουμε μιλήσει σε προηγούμενη ανάρτησή μας, ο συγγραφέας Ν. Μπογιόπουλος , αν και απο τη σκοπιά του στρατευμένου κομμουνιστή, λέει ωστόσο κάποιες αναμφισβήτητες αλήθειες, που υπο τις παρούσες τραγικές και ακραίες συνθήκες πρέπει να τις πάρουμε σοβαρά υπ΄όψη μας:

«...Πρόκειται για πόλεμο χωρίς τέλος, χωρίς ημερομηνία λήξης, χωρίς έλεος και χωρίς καμία διάθεση ανακωχής εκ μέρους της πλουτοκρατίας. Στον πόλεμο αυτό όπου οι κυβερνώντες, για να "περάσει" το Μεσοπρόθεσμο, έφτασαν να μνημονεύουν μέχρι και τα "τανκς" (βλ.Θ.Πάγκαλος, δηλώσεις στην El Mundo, 26/6/20110), οι εργαζόμενοι ή θα απαντήσουν ή θα εξολοθρευτούν.

Ποιά επομένως πρέπει να είναι η αντίδραση του λαού σε όσα του προκάλεσαν οι "σωτήρες" και σε όσα ακόμα πιο απάνθρωπα του ετοιμάζουν;

Ποιό είναι το "χρέος" του απέναντι στις υποδείξεις να σκύψει, να γονατίσει και να πληρώσει την κρίση τους;

Η μόνη "πληρωμένη" απάντηση στις προσταγές να πληρώσει ο λαός τα χρέη των κεφαλαιοκρατών, ώστε να διέλθει ο ελληνικός καπιταλισμός την κρίση του είναι μία και μόνο - και πρέπει να δοθεί με με οργανωμένο και μαζικό τρόπο: "Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος σας"...Η "πληρωμένη" απάντηση στον κοσμοπολίτικο δήθεν "πατριωτισμό" και στα περί "σωτηρίας" που θα επέλθει μέσω του "επιβεβλημένου περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας", η απάντηση σε όλα τα συναφή με τα οποία καλούν τον λαό να προσκυνήσει είναι μία -και πρέπει να δοθεί με οργανωμενο και μαζικό τρόπο: "Έξω το ΔΝΤ, αποδέσμευση απο την Ε.Ε και διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία.."

..Η "πληρωμένη" απάντηση στους εκβιασμούς του τύπου "ή αποδέχεστε την ακολουθούμενη πολιτική ή παίρνουμε τα κεφάλαιά μας και φεύγουμε απο τη χώρα" είναι μία, είναι καθαρή, είναι απλή και πρέπει να δοθεί με οργανωμένο και μαζικό τρόπο : "Εργοστάσια χωρίς βιομηχάνους υπάρχουν, βιομήχανοι χωρίς εργοστάσια δεν υπάρχουν "…».

Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ:

Η Naomi Klein, απλώς ανακυκλώνει τις γνωστές και πολυεδρικές κριτικές της σοσιαλιστικής σκέψης, μένοντας αποκλειστικά στο επίπεδο των εξωτερικών διαπιστώσεων.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΩ και δεν ΕΞΗΓΩ, αυτό είναι το «δόγμα» της. Δηλαδή μένω στην επιφάνεια των πραγμάτων, δίχως να βάζω το νυστέρι στις ΑΙΤΙΕΣ, δίχως να θίγω την καπιταλιστική ουσία…

Αυτή είναι μια νέα ταχυδακτυλουργία: Παίρνω τη μορφή της σοσιαλιστικής κριτικής (τις διαπιστώσεις) και αφαιρώ την ΟΥΣΙΑ αυτής της κριτικής: την ΕΞΗΓΗΣΗ των αιτίων και το επαναστατικό της λεπίδι: Την ανατροπή αυτών των αιτίων…

Τέλος, ο Νίκος Μπογιόπουλος, επειδή ακριβώς είναι στρατευμένος κομμουνιστής προχωρεί στο βάθος…

Άλλο η κομμουνιστική στράτευση και άλλο η κομματική ένταξη…

[ΘΥΜΙΟΣ]

ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Η μόνη διέξοδος



Ο εφιάλτης που ζει σήμερα η ανθρωπότητα (καταλήγαμε στο προηγούμενο κείμενό μας), δεν πιστοποιεί μόνο την ανυπαρξία της Αριστεράς, αλλά «επιβεβαιώνει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Ότι χωρίς ΑΡΙΣΤΕΡΑ και χωρίς την αναστύλωση της αγωνιστικής ιστορίας της και των επαναστατικών της παραδόσεων δεν υπάρχει καμιά σωτηρία…».

Μόνο η αυθεντική Αριστερά, δηλαδή η Αριστερά στην επαναστατική σοσιαλιστική της εκδοχή, μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από τα αδιέξοδα και την άβυσσο της καταστροφής.

ΜΟΝΟ η επαναστατική κίνηση των λαϊκών μαζών, δηλαδή οι σκληροί και αιματηροί μαζικοί αγώνες και οι γενικοί ξεσηκωμοί και εξεγέρσεις εναντίον των ληστών και δημίων της Νέας Τάξης μπορεί να διασώσουν τα έθνη, τους λαούς και τον Άνθρωπο.

Τέτοιους αγώνες μόνο η Επαναστατική Σοσιαλιστική Αριστερά μπορεί να τους πραγματοποιήσει, διότι αυτή αποτελεί τη νόμιμη κληρονομιά όλων των μαχών ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση που συνοδεύουν την παγίωση της ταξικής κοινωνίας.

Οι «θεωρίες» ότι δεν υπάρχει «αριστερά» και «δεξιά» ή ότι έχει πεθάνει η Αριστερά και ο Σοσιαλισμός είναι αντιδραστικές ουτοπίες, νεοταξικά ιδεολογήματα που καταργούν την Ιστορία, τα Κινήματα, και τις Ιδεολογίες…

Όσο θα υπάρχει η καταστρεπτική δυναμική του καπιταλισμού, που σήμερα απειλεί το ανθρώπινο γένος με αφανισμό, ο σοσιαλισμός θα παραμένει η μόνη ιστορική διέξοδος και η ΑΡΙΣΤΕΡΑ (η αυθεντική) η μόνη επαναστατική, ανθρωπιστική αντίληψη.

Όσο θα υπάρχουν σε αυτήν τη γη τα φαινόμενα της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης, της αδικίας, μαζικά και γενικευμένα, η αντίδραση ενάντια σ’ αυτά θα παραμένει απτόητη: Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και Η ιστορική φορά αυτής της αντίδρασης είναι η Αριστερά και ο σοσιαλισμός.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει άμεση σχέση με τον αιώνιο αγώνα του ανθρώπου, αποτελεί την πολιτική έκφραση αυτού του αιώνιου αγώνα και τον κληρονόμο των αγώνων.

Πάντα οι αγωνιστές και οι επαναστάτες τής κάθε εποχής ήταν η Αριστερά της Εποχής.

Αν ανιχνεύσει κανείς, έστω και πρόχειρα, τον 20ο αιώνα θα το διαπιστώσει: Όλες οι εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις ήταν έργο της Αριστεράς, όλοι οι μεγάλοι, ιστορικοί αγώνες είχαν μπροστάρηδες τους Αριστερούς και τους σοσιαλιστές

Η Αριστερά ήταν αυτή που προώθησε και οργάνωσε: Από τα συνδικάτα, τους αγροτικούς αγώνες, τους σκληρούς εργατικούς αγώνες (οκτάωρο, μισθούς, πολιτικές ελευθερίες κ.λπ) ΜΕΧΡΙ τα εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα, τις λαϊκές εξεγέρσεις και επαναστάσεις, και πολλά άλλα…

Δεν μπορεί κανείς να σβήσει από την ιστορία τούτο: Ότι η Αριστερά και μόνο αυτή αποτέλεσε τον πολιτικό εκφραστή των κοινωνικών και λαϊκών αγώνων εναντίον κάθε κατεστημένου, εναντίον της εκμετάλλευσης, της αδικίας και της καταπίεσης…

Γι αυτό και η σημερινή νεοταξική «αριστερά» (οι κάλπικοι διαχειριστές, σφετεριστές και κάπηλοι των λαϊκών αγώνων) κατάφερε τόσο θανατηφόρα κτυπήματα εναντίον της Αριστεράς και του Σοσιαλισμού…

Γι αυτό αυτή η «αριστερά» έγινε το πιο χαϊδεμένο και αδρά αμειβόμενο παιδί του συστήματος: Ακριβώς διότι ισοπέδωνε, κατέστρεφε και αποσάθρωνε την Ιστορία της Αριστεράς, τους αγώνες της, τις Ιδέες της, τον Πολιτισμό της, την Ηθική της, τις Μεγάλες Αξίες της: Της Συλλογικότητας, του Κοινοτισμού, της Αλληλεγγύης…

Η σημερινή, όμως, «αριστερά» δεν είναι Αριστερά: Είναι η άρνηση της Αριστεράς, το νεοταξικό άλλοθι και τεκμήριο για να συκοφαντηθούν οι ιδέες και οι αξίες της Αριστεράς, να σβήσουν την ιστορία της και κυρίως να σβήσουν τούτο: Ότι η ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει άμεση σχέση με τον αιώνιο αγώνα του ανθρώπου, αποτελεί την πολιτική έκφραση αυτού του αιώνιου αγώνα και τον κληρονόμο των αγώνων του ανθρώπου.

Κάθε αγώνας, συνεπώς, εναντίον της σημερινής βαρβαρότητας είναι εξ ορισμού ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ και ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ...

Το ίδιο κάθε εθνικός αγώνας είναι εξ ορισμού ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ, δηλαδή ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ…

Και οι μεγάλες εθνικές επαναστάσεις από τους Αριστερούς της Εποχής έγιναν…

Αυτά για να μην παραμυθιάζονται κάποιοι περί «πατρίδας» αποκόβοντας την «πατρίδα» από το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ πλαίσιο της Εποχής: Από τον ιμπεριαλιστικό, νεοταξικό οδοστρωτήρα που καταλύει κάθε έννοια πατρίδας, συλλογικότητας, κοινότητας, που καταλύει κάθε εθνικό ιστό και ιστορικό ιμάντα…

Το στρατηγικό χρέος της εποχής είναι: Η αναστύλωση της Αριστεράς και του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.

Η αναστύλωση των εργατικών και λαϊκών δομών και μορφών του αγώνα: Τα έμβρυα, τα κύτταρα και τους ιμάντες της λαϊκής κίνησης που η «αριστερά» διέλυσε…