Η Διαμαντοπούλου κατατροπώνει τον... Μοντεσκιέ!

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Η Διαμαντοπούλου κατατροπώνει τον... Μοντεσκιέ!
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος



Μετά μεγίστης ταραχής για το «δημοκρατικό ατόπημα» στο οποίο προέβη το ΚΚΕ ανήλθε στο κοινοβουλευτικό βήμα η κυρία υπουργός Παιδείας χτες.
*
Ποιο ήτο το «ατόπημα»;

Οτι οι βουλευτές του Κόμματος τόνισαν πως το ΚΚΕ θα στηρίξει με όλες τις δυνάμεις του την προσπάθεια να μην ψηφιστεί ο νόμος - έκτρωμα για την Ανώτατη Εκπαίδευση, αλλά και ότι εφόσον ο νόμος ψηφιστεί, το ΚΚΕ θα στηρίξει τον αγώνα να μην εφαρμοστεί στην πράξη.
*
Η υπουργός της κυβέρνησης των μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων, των δανειακών συμβάσεων (κ.ο.κ.) εξεμάνη: Ακούς εκεί να λέει το ΚΚΕ ότι τάσσεται υπέρ της μη εφαρμογής «ψηφισμένων νόμων»! Φρίκη!

***
Κατ' αρχάς, καμία θεατρικότητα δεν μπορεί να κρύψει την «αλά καρτ» αντιμετώπιση που τυγχάνουν οι (αστικοί) νόμοι από τους αστούς πολιτικούς (τους ίδιους δηλαδή πολιτικούς που ψηφίζουν αυτούς τους νόμους).
*
Για παράδειγμα:

Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν εφαρμόζεται, αλλά ουδέποτε η κυρία Διαμαντοπούλου και οι συν αυτή εξεμάνησαν από τη μη εφαρμογή του.
Υπάρχει νόμος που υπαγορεύει στις κυβερνήσεις καταβολή των χρεών τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Δεν εφαρμόζεται.

Υπάρχει νόμος που απαγορεύει τη φοροδιαφυγή των μεγαλόσχημων (αφού μόνο αυτοί μπορούν να φοροδιαφεύγουν) και άλλος που απαγορεύει την εισφοροδιαφυγή των βιομηχάνων, εφοπλιστών, εργοδοτών (αφού μόνο αυτοί μπορούν να εισφοροδιαφεύγουν). Δεν εφαρμόζονται.

Υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις (ντάνες) κατά των καταχρηστικών όρων των τραπεζών εις βάρος των πολιτών. Δεν εφαρμόζονται.

Υπάρχουν διατάξεις (συνταγματικές, μάλιστα) που υπαγορεύουν την κύρωση διεθνών συμβάσεων της χώρας, όπως είναι τα μνημόνια, με αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και όχι με τον πραξικοπηματικό τρόπο που το διέπραξαν ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ, στην πρώτη φάση, και το ΠΑΣΟΚ μόνο του, στη δεύτερη φάση. Δεν εφαρμόζονται.
*
Συμπέρασμα:

Οι νόμοι όχι μόνο είναι ταξικοί. Ταξική είναι και η εφαρμογή (ή η μη εφαρμογή) τους.
***
Ζήτημα δεύτερον και σημαντικότερον: Δεν υπάρχει εκμεταλλευτική - ταξική κοινωνία, στην οποία οι «από πάνω» να μην αναφωνούν κραδαίνοντας το μαστίγιο στους «από κάτω»:

«Dura lex sed lex» («σκληρός νόμος, αλλά νόμος»)! «Καλός νόμος ή κακός νόμος, αδιάφορο. Είναι νόμος!»...
*
Ως εκ τούτου, και για όσους δεν κατάλαβαν:
Μη μιλάτε, μην αντιδράτε και κυρίως μην αντιστρατεύεστε «την ευνομίαν και την τάξιν»! Τα πάντα γίνονται διά νόμου.

Απόδειξη:
*
Κόψιμο μισθών - νόμος!
Κόψιμο συντάξεων - νόμος!
Αύξηση 40% στα εισιτήρια - νόμος!
Απολύσεις εργαζομένων - νόμος!
Λεόντειες (κατά τα εισαγγελικά πορίσματα) συμβάσεις για τα διόδια - νόμος!
«Ζήμενς», C4i, Ζέπελιν, Ολυμπιάδα - νόμος («υπέρτατος», μάλιστα)!
Τετραπλασιασμός των έμμεσων φόρων - νόμος!
Εκ περιτροπής «εργασία» και εργασιακή «εφεδρεία» - νόμος!
«Δικαίωμα» συνταξιοδότησης μετά θάνατον - νόμος!
Κλοπή ασφαλιστικών ταμείων - νόμος!
Χαράτσι στα νοσοκομεία - νόμος!
Ρουσφέτια μέσω ΜΚΟ - νόμος!
*
Ιδού περί ποίας «δημοκρατικής ευνομίας» και «δημοκρατικής τάξεως» κόπτεται η κυρία υπουργός.

Ιδού η «λογική» τους περί «νομιμότητας».

Τι γίνεται όμως με εκείνη την έννοια που θέλει να εξετάζει τα ζητήματα (και τους νόμους) σύμφωνα με το εξής κριτήριο:

Τι είναι επωφελές και τι είναι επιβλαβές για τους πολλούς; Εν ολίγοις, τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο;

«Αδιάφορο» (!), λένε οι δημοκράτες των (πλαστών) κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών και επιμένουν μονότονα: «Είναι νόμιμο»! Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να είναι και «ηθικό»...
***
Είναι πρόδηλο ότι τα κηρύγματά τους περί «νομιμότητας» χάσκουν την ταξική τους αγριότητα, υποκρισία και χρεοκοπία.

Παρεμπιπτόντως: Ποτέ δεν τους ακούσαμε να καταγγέλλουν κάποια παρανομία με αφορμή ότι το (δικό τους, το αστικό) Σύνταγμα, ο «πρώτος νόμος» του κράτους, υπεραμύνεται - στα χαρτιά - της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, του δικαιώματος όλων να έχουν εργασία, της εθνικής κυριαρχίας, αλλά στην πράξη όλες αυτές οι «πρόνοιες» είναι για το θεαθήναι, στο πλαίσιο ενός νόμου που η ίδια εκείνη τάξη που διά των κομμάτων της τον ψήφισε, τον χρειάζεται μόνο ως «κουρελόχαρτο».
*
Οταν, επομένως, μιλούν περί του «νόμου και της τάξης», εννοούν την καταστολή, την αυθαιρεσία, την τρομοκρατία ως μεθοδολογία για την επιβολή - με ισχύ «νόμου» - των συμφερόντων της τάξης τους πάνω στην κοινωνία.

Αλλά, απέναντι σε αυτήν τη «νομιμότητα», δεν υπάρχει
τίποτα πιο νόμιμο,
τίποτα πιο δημοκρατικό,
τίποτα πιο «καθαγιασμένο»
από τη μαζική, οργανωμένη, δημοκρατική και πλειοψηφική εκ μέρους των λαϊκών στρωμάτων ανυπακοή, απειθαρχία, απόρριψη, άρνηση και ανατροπή της πολιτικής τους.

Αυτή είναι η θέση του ΚΚΕ. Η συγκρότηση ενός μαζικού, οργανωμένου, δημοκρατικού και πλειοψηφικού εργατικού και λαϊκού κινήματος που καθιστά ανενεργούς και θα πετάξει στα σκουπίδια τους νόμους τους.
*
Με την άποψη αυτή προφανώς διαφωνεί η κυρία Διαμαντοπούλου.

Ατυχώς γι' αυτήν συμφωνεί ο Ρήγας Φεραίος:

«Οταν - έλεγε - η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του».

Συμφωνεί, επίσης, ο Μοντεσκιέ - ο δικός «τους» αστός Μοντεσκιέ - όταν έγραφε ότι:

«Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης»,
και πρόσθετε ότι
«είναι καλό να εξορκίσουμε τους νόμους πριν βρικολακιάσουν και ξεκινήσουν να πίνουν το αίμα μας».
*
Μήπως ήρθε η ώρα η κυρία υπουργός να φτιάξει ένα νόμο για να «κάτσει στο σκαμνί» τον Ρήγα και τον Μοντεσκιέ;...

ΠΗΓΗ:
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6400890&publDate=24/8/2011

Διαβάστε και το άρθρο:
«Άννα Διαμαντοπούλου: Η Μεσσαλίνα της Νέας Τάξης»
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5865

[ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ]

Η «νομιμότητα» είναι το θεμέλιο της καθεστωτικής βίας



Ο Νίκος Μπογιόπουλος έχει το μέγα χάρισμα να εκθέτει πολλά ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ παραδείγματα που γκρεμίζουν τους αστικούς μύθους και τεκμηριώνουν τις επαναστατικές θέσεις…

Ένα τέτοιο εξαίρετο «δείγμα γραφής» είναι το κείμενό του για τη «Μεσσαλίνα» της κυβέρνησης των ανδρεικέλων, Άννα Διαμαντοπούλου: Κονιορτοποιεί όλη τη γλυκερή μυθολογία γύρω από τη «νομιμότητα».

Παράλληλα συγκεκριμενοποιεί, με πλήθος στοιχείων, τις επαναστατικές θέσεις που συμπυκνώνει η Ρόζα Λούξεμπουργκ στο «βία και νομιμότητα»…
ΕΔΩ:
http://www.marxists.org/ellinika/archive/luxembourg/1902/14/05/violence.htm

Θα αναδημοσιεύσουμε και ένα δικό μας κείμενο πάνω στο ίδιο ζήτημα γιατί όπως λέει ο Αναγνωστάκης:

«Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις
Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.»

Βρίσκεται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=24724#24724

Η «νομιμότητα» της Νέας Τάξης



ΝΙΩΘΕΙ κανείς ένα αίσθημα φυσικής ναυτίας όταν ακούει όλους αυτούς που είναι προσηλωμένοι στις κίβδηλες αξίες ενός χρεοκοπημένου κοινωνικού συστήματος να κατηγορούν, άλλοτε με μελοδραματική αφέλεια και άλλοτε με κομπάζουσα ειρωνεία, τους απεργιακούς αγώνες και τις λαϊκές κινητοποιήσεις ότι υπονομεύουν τα «εθνικά συμφέροντα» και παραβιάζουν τη «νομιμότητα».

Η φρίκη πολλαπλασιάζεται από την αηδία να βλέπεις να κομπάζουν για «νομιμότητα» οι πολιτικές χυδαιότητες τύπου Καρατζαφέρη, Άδωνι και ΣΙΑ, ή αυτές οι ξεφωνημένες δημοσιογραφικές «πόρνες» τύπου Πρετεντέρη, Τζίμα («αριστερός» λακές), Πολίτη και ΣΙΑ, καθώς και ποικίλα σκύβαλα της δημοσιογραφικής και ακαδημαϊκής πορνείας…

Τα ασπόνδυλα όντα της κυβερνητικής προπαγάνδας, Ιάγοι μακιγιαρισμένοι, με θράσος απύθμενο, προβάλουν την κατεστημένη ηθική και νομιμότητα, όπως και τη δική τους «κουλτούρα, σαν τις υπέρτατες αξίες της κοινωνίας.

Μας λένε, λοιπόν, οι εμβριθείς προπαγανδιστές του καθεστώτος και οι ύαινες των «νταβάδων» ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις, οι δυναμικοί απεργιακοί ή αγροτικοί αγώνες βλάπτουν τα «εθνικά μας συμφέροντα» και βάζουν σε κίνδυνο τη «νομιμότητα» και τη «διεθνή μας υπόσταση».

Βεβαίως ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι τέτοιου είδους «επιχειρήματα» δεν κομίζουν τίποτα το νέο. Ούτε το παραμικρό ίχνος μιας νέας σκέψης. Είναι τα παμπάλαια «επιχειρήματα» του καθεστώτος της αυτοάμυνας του τρομαγμένου μικροαστικού συντηρητισμού. Ο γνωστός «ξύλινος» λόγος της εξουσίας που ανακυκλώνει και αναπαλαιώνει τους γνωστούς μύθους: Του «εθνικού συμφέροντος», της «νομιμότητας» και της αστικής ηθικής.

Όταν η εξουσία και το προπαγανδιστικό της ιερατείο μιλούν για «εθνικό συμφέρον» εννοούν το συμφέρον το δικό τους και του κόσμου που υπηρετούν.

Η εργατική τάξη και ο λαός δεν είναι εθνικό συμφέρον, είναι κατηγορίες «ειδικών» και «συντεχνιακών» συμφερόντων.

Γι’ αυτό κάθε δυναμική λαϊκή κινητοποίηση χαρακτηρίζεται πάντα ως πράξη που βλάπτει και υπονομεύει τα «εθνικά συμφέροντα».

Το «εθνικό συμφέρον» είναι ένας καπιταλιστικός μύθος που χρησιμοποιείται για την ενοχοποίηση των εργατικών και λαϊκών αγώνων.

Το ίδιο συμβαίνει και με το μύθο της «νομιμότητας» και της «Τάξης». Όταν οι ευνούχοι της καθεστωτικής προπαγάνδας μιλούν για «νομιμότητα» εννοούν τη νομιμότητα της δικής τους βίας, τη νομιμότητα της καπιταλιστικής εξουσίας.

Η «νομιμότητα» δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία του καθεστώτος, ανυψωμένη σε επιτακτικό και απόλυτο κανόνα.



Η «νομιμότητα» στηρίζεται πάνω στο Δίκαιο, το οποίο θεμελιώνεται πάνω στην έννοια του κράτους και της κυριαρχίας.

. Οι κανόνες συμπεριφοράς που καθορίζει το Δίκαιο, είναι κανόνες αναγκαστικοί, με την έννοια ότι η τήρησή τους εξασφαλίζεται με την υλική βία, που τα κρατικά όργανα έχουν ή διεκδικούν τη μονοπωλιακή χρήση τους.

Το Δίκαιο, λοιπόν, είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Για να λειτουργήσει η κοινωνία σύμφωνα με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, δεν αρκεί ένας κοινωνικός αυτοματισμός. Είναι απαραίτητος ένας συστηματικός, ευσυνείδητος, εσωτερικά συνεπής, εξοπλισμένος με δύναμη εξαναγκασμού καθορισμός της συμπεριφοράς. Κι αυτό είναι η «έννομος τάξις», το Δίκαιο, η θεμελιώδης κοινωνική λειτουργία του κράτους, υπέρτατου οργάνου της ταξικής κυριαρχίας.

Βεβαίως, σε εποχές σχετικά ομαλές, το Δίκαιο δίνει την εντύπωση ότι είναι σύμφωνο με την ιδέα της Δικαιοσύνης. Δίκαιο για όλους τους ανθρώπους, έκφραση της προόδου της κοινωνίας.

Σε εποχές όμως κρίσεων και κοινωνικής σήψης, αυτό το φαινομενικά αρμονικό σύστημα νόμων σπάζει, αποκαλύπτεται η μόνιμη ταξική του φύση, πέφτει ο πέπλος της υπερταξικότητας και αμεροληψίας του Δικαίου.

Και όταν οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί οξυνθούν προβάλλονται πλέον απροκάλυπτα και προκλητικά ως ιδεώδη του δικαίου και της «εννόμου τάξεως», η ωμή βία του κρατικού καταναγκασμού και οι τερατώδεις απάνθρωπες μορφές του: Το ψέμα, η υποκρισία, ο κυνισμός, η περιφρόνηση στη λογική, η βαρβαρότητα.

Από τη στιγμή βεβαίως που οι διάφορες πράξεις βίας καθορίστηκαν ως υποχρεωτικοί κανόνες, το πράγμα αντικαθρεφτίζεται από την ανάποδη στο κεφάλι των αστών νομομαθών και μικροαστών ηθικολόγων: Η «έννομος τάξις» παρουσιάζεται ως ανεξάρτητο δημιούργημα της «Δικαιοσύνης» και η κρατική βία ως μια απλή της συνέπεια.

Στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο: Η αστική νομιμότητα είναι μια ορισμένη κοινωνική μορφή που παίρνει η βία του καθεστώτος, μια βία που φυτρώνει στο οικονομικό έδαφος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Αυτή, λοιπόν η βία του καθεστώτος, δεν μπορεί να εκθρονιστεί από τη «νομιμότητα», ακριβώς γιατί η «νομιμότητα» ΑΠΟΤΕΛΕΙ το θεμέλιο και το υποστήριγμά της: Η «νομιμότητα» είναι η ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ αυτής της βίας

Το να θέλει να εξαλείψει κανείς τη βία του καθεστώτος με τη νομιμότητα είναι μια αυταπάτη. Γιατί, είναι αυτή η νομιμότητα που επιτρέπει στην καπιταλιστική βία να γίνεται ο υπέρτατος κοινωνικός κανόνας.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ το συμπυκνώνει στα εξής λόγια: «Όταν υποχρεώνεις την εργατική τάξη να σέβεται την αστική νομιμότητα, τότε όλοι οι αγώνες της, κοινοβουλευτικοί και άλλοι, θα χρεοκοπήσουν αξιοθρήνητα αργά ή γρήγορα, για να δώσουν θέση στη δίχως όρια βία της αντίδρασης».

Σήμερα, λοιπόν, με τους μύθους του «εθνικού συμφέροντος» και της «νομιμότητας» όλοι αυτοί οι καταχθόνιοι καθεστωτικοί προπαγανδιστές και πασίδηλοι αριβίστες δεν εξωραΐζουν απλώς τη βαρβαρότητα της κατοχικής κυβέρνησης του νέου Τσολάκογλου, αλλά μας εξαφανίζουν και το γεγονός ότι ζούμε κάτω από τη βία των διεθνών δικτατορικών μηχανισμών: Την πλανητική δικτατορία των μηχανισμών του χρήματος, την αποτρόπαιη βία της Νέας Τάξης που εξοντώνει άγρια και ανελέητα τον ελληνικό λαό και εξαφανίζει, με στραταρχική αυθάδεια, την εθνική υπόσταση της ελληνικής κοινωνίας

Μας ζητούν «νομιμότητα» σε αυτόν το εφιάλτη που επιβάλουν με τις πιο βίαιες και μοχθηρές μορφές.

Στο όνομα της νεοταξικής «νομιμότητας» ΑΠΑΙΤΟΥΝ από μας την παθητικότητα του θύματος, τη μοιρολατρία και την υποταγή.


Γι ‘ αυτό κανείς από όλο αυτό το κοσμικό ιερατείο της καθεστωτικής προπαγάνδας δεν αναφέρεται στη φιλοσοφία, την πολιτική πρακτική και τα ήθη της «Νέας τάξης» και των εγχώριων δωσίλογων: Οι εκτελεστές των συμβολαίων θανάτου της Ελλάδας.

Παρασιωπάτε επιμελώς ότι η «Νέα Τάξη» είναι η συνήθεια του αίσχους: μια δικτατορία που «καθιστά τον άνθρωπο κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσει, ανήμπορο να μιλήσει και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξει»..


Η μυθολογία, λοιπόν, περί «εθνικού συμφέροντος» και «νομιμότητας» δεν επικαλύπτει μόνο τα αποτρόπαια εγκλήματα της ιμπεριαλιστικής Τάξης, αλλά και νομιμοποιεί τα ήθη της:

Ήθη που απαγορεύουν τις διαδηλώσεις, που εξορίζουν και φυλακίζουν τους πολίτες μέσα στην ίδια τους την πόλη.

Ήθη που βάζουν στο γύψο την πολιτική δράση και σκέψη και κάθε διαμαρτυρία απελπισίας και οργής.

Ήθη που κατασκευάζουν δούλους και λακέδες και χαρακτηρίζουν ως ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ κάθε αντίσταση σε αυτά τα ήθη.

Ήθη που υμνούν την τρομοκρατία και βαρβαρότητα του ιμπεριαλιστικού χωροφύλακα...