«Αναδιάρθρωση χρέους»: Οι νέες αλυσίδες της κατοχής μας

[ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ]

«Αναδιάρθρωση χρέους»: Οι νέες αλυσίδες της κατοχής μας



Εντείνονται οι συζητήσεις και οι έσω-καθεστωτικές εντάσεις γύρω από την «αναδιάρθρωση του χρέους».

Αυτό που αποκρύπτεται επιμελώς είναι το ουσιώδες: Ότι η κρίση του συστήματος (καπιταλισμός) είναι αδιέξοδη και θα οδηγήσει όχι μόνο στη χρεοκοπία τις κοινωνίες και τους λαούς (αν δεν αντιδράσουν δυναμικά), ΟΧΙ μόνο θα ξεκληρίσει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και πολλές ισχυρές οικονομικές μονάδες και τράπεζες.

Η λεγόμενη «αναδιάρθρωση του χρέους» είναι μια ύστατη προσπάθεια να διασωθεί ΣΥΝΟΛΙΚΑ το σύστημα με την «ελεγχόμενη» χρεοκοπία κάποιων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και τραπεζών.

«Αναδιάρθρωση» σημαίνει καταστροφή μέρους του κεφαλαίου.

Αναδιάρθρωση σημαίνει ότι μέρος των κρατικών χρημάτων αποπληρωμής του χρέους μένουν στα κρατικά ταμεία και δίνονται στους καπιταλιστές για επενδύσεις. Έτσι, λένε, θα έρθει ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας…

Η «αναδιάρθρωση», συνεπώς, ζημιώνει, πρωτίστως, τις τράπεζες που διαχειρίζονται ομόλογα, αφού γίνεται υποτίμηση των ομολόγων.

Να, γιατί οι εκπρόσωποι των τραπεζών με επικεφαλής το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας θεωρούν καταστροφή της καπιταλιστικής οικονομίας την αναδιάρθρωση.

Φυσικά για τον ελληνικό λαό ό,τι και να γίνει είναι το ίδιο καταστροφικό.




Εδώ ο καυγάς είναι το πώς με διαχειριστικές πολιτικές το καθεστώς του κεφαλαίου θα ξεπεράσει την κρίση του με λιγότερες απώλειες.

Δεν ξεπερνάει την κρίση του ΜΟΝΟ με τη χρεοκοπία των λαών και το ξεζούμισμά τους. Χρειάζεται και να ξεκινήσει μια κάποια παραγωγική δραστηριότητα, που σημαίνει ότι ένα μέρος του χρέους δεν θα πληρωθεί και θα διοχετευτεί σε επενδύσεις.

Με πιο απλά λόγια: Πρέπει να χάσουν και οι τράπεζες για να σωθεί το σύστημα.

Αναζητούν, λοιπόν, ένα «μείγμα» πολιτικής για την αναδιάρθρωση, ελεγχόμενη οπωσδήποτε, με τις λιγότερες απώλειες για το κεφάλαιο, ανεξάρτητα αν κάποιοι καπιταλιστές χάσουν.

Εδώ ακριβώς εκφράζονται και διατυπώνονται οι αντιθέσεις: Οι αντιτιθέμενες μερίδες του κεφαλαίου τοποθετούνται ανάλογα με τα συμφέροντά τους είτε υπέρ είτε κατά της αναδιάρθρωσης και με κριτήριο το πόσο λιγότερα ή περισσότερα θα χάσουν από την απαξίωση του κεφαλαίου που θα επέλθει από μια τέτοια απόφαση.

Η αναδιάρθρωση αποτελεί το διαλεκτικό συμπλήρωμα της «ελεγχόμενης πτώχευσης»: Μαζί με την ολοκληρωτική λεηλασία και χρεοκοπία του ελληνικού λαού και το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας, καταστρέφονται και κάποιες καπιταλιστικές οικονομικές μονάδες για να διασωθούν οι ισχυρότερες πολυεθνικές και το σύστημα.

Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι αναπόφευκτη. Αποτελεί την επακόλουθη και συμπληρωματική φάση του Μνημονίου.

Το Μνημόνιο ήταν το στάδιο της προετοιμασίας το οποίο έδινε τον αναγκαίο χρόνο στα αρπακτικά του κεφαλαίου να προετοιμαστούν για το επόμενο στάδιο: Την «αναδιάρθρωση».

Στο διάστημα αυτό του «μνημονιακού χρόνου» και μέσα στο πλαίσιο της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», ντόπιοι και ξένοι δανειστές εξασφάλισαν τα λεφτά τους, εισέπραξαν τα επιπλέον τοκογλυφικά και τελικά πέταξαν από πάνω τους τα «σκουπίδια» του ελληνικού χρέους.

Έτσι σήμερα δεν έχουν κανένα πρόβλημα, σε ένα σχέδιο γενικότερης διευθέτησης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, να προωθούν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους…

Βεβαίως, σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός είναι ξεγραμμένος και καταδικασμένος να ζήσει σε καθεστώς είλωτα. Μέχρι να γίνει η αναδιάρθρωση θα υφίσταται τα πάνδεινα στο όνομα της «σωτηρίας».

Όταν γίνει η αναδιάρθρωση, με όποια μορφή κι αν γίνει (επιμήκυνση του χρέους, διαγραφή μέρους του χρέους) θα συνεχίσει να υφίσταται τα πάνδεινα, αυτή τη φορά με το «επιχείρημα» ότι η χώρα «χρεοκόπησε».

ΟΙ διαχειριστικές αντιθέσεις και πολιτικές των αρπακτικών και των πολιτικών τους υπαλλήλων δεν αφορούν τον ελληνικό λαό.

Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί, ούτε πρέπει να πέσει στο πολιτικό δόκανο αυτών των διαχειριστικών αντιθέσεων που ΟΛΕΣ προωθούν την τελική εξόντωσή του.

Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να οργανώσει τις δικές του μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις και τις δικές του ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ μέσα από ένα οργανωμένο, πλατύ, δυναμικό και συνειδητό λαϊκό ΚΙΝΗΜΑ.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ του λαού βρίσκεται και οργανώνεται στο ΔΡΟΜΟ…

[Ξωμάχος]

Καμιά από τις προσφερόμενες "λύσεις" δεν συμφέρει αυτή την στιγμή τον λαό. Ό,τι κι αν γίνει θα ξεσπάσει καταιγίδα στο κεφάλι μας. Όχι γιατί δεν πρέπει να υπάρξει λύση αλλά γιατί αυτή πρέπει να γίνει με γνώμονα το συμφέρον του λαού και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα...

[ΡΕΠΟΡΤΕΡ]

Παρακουράστηκαν (από τις υπογραφές των πωλητηρίων, της λεηλασίας και το ανακυκλούμενο ψέμα)
Από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟ



Οταν ακούω ότι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του ετοιμάζονται για ολιγοήμερες διακοπές καθώς, προφανώς, είναι κατάκοποι από το έργο που επιτέλεσαν, κάτι παθαίνω.

ΚΑΤΑΝΟΩ βέβαια ότι το φορτίο που σηκώνουν στις πλάτες τους είναι δυσβάσταχτο και τους έχει κόψει τη μέση.

Γιατί είναι επίπονο να βάζεις την υπογραφή σου σε ένα Μνημόνιο που το ονομάζεις «λύση» των προβλημάτων της χώρας, να το φορτώνεις στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, να το πληρώνουν αυτοί πανάκριβα και να βρίσκεσαι, ένα ακριβώς χρόνο μετά, χωρίς λύση και χωρίς αύριο.

ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ πολύ περισσότερο όταν γνωρίζεις -και ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του το γνωρίζουν καλά- ότι αμέσως μετά το Πάσχα θα βάλεις την υπογραφή σου σε ένα νέο Μνημόνιο που πάλι θα το ονομάσεις «λύση» των προβλημάτων της χώρας, ενώ ήδη ξέρεις ότι απλώς είναι το επόμενο πακέτο που θα πληρώσουν μισθοσυντήρητοι, συνταξιούχοι και άνεργοι, για να βρεθούν αμέσως μετά ακριβώς εδώ που βρίσκονται και τώρα, δηλαδή εκεί που βρίσκονταν και πέρυσι!

ΑΠΛΩΣ, πακέτο με πακέτο, Μνημόνιο με Μνημόνιο, το χρέος θα παραμένει στο ύψος του, εάν δεν ψηλώνει κιόλας, ενώ οι μισθοί, οι συντάξεις και οι κοινωνικές παροχές θα ψαλιδίζονται μέρα με τη μέρα και ο κοινός μας πλούτος θα βγάζει φτερά για να μεταφερθεί το ταχύτερο στα θησαυροφυλάκια των κάθε είδους επενδυτικών εταιρειών και ομίλων.

ΜΕΓΑΛΟ deal. Το χρέος αλώβητο, οι απλοί άνθρωποι βαριά λαβωμένοι, η χώρα στην εντατική που την οδήγησε το πολιτικό σύστημα και οι εκπρόσωποι αυτού ακριβώς του συστήματος αμετακίνητοι στα πόστα τους: αλλάζουν θέση και άποψη σαν το χαμαιλέοντα και κουράζονται βλέποντας όλους εμάς να προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα.

ΤΕΡΑΣΤΙΟ στοίχημα. Ολα, από την ενέργεια μέχρι τα νερά, να περάσουν το ταχύτερο στα χέρια των ιδιωτών. Και όλα, από τα νοσοκομεία μέχρι τα σχολεία, να δουλεύουν με τους κανόνες που ζητούν οι αγορές. Και το μέλλον της χώρας, δηλαδή των ανθρώπων της, να γίνει επιταγή για τους κερδοσκόπους.

ΚΟΒΟΝΤΑΣ τέτοιες επιταγές, με τόσο κόπο, ακόμη και οι γυμνασμένοι της τωρινής διακυβέρνησης κουράζονται. Γίνονται, λοιπόν, σιγά σιγά, και αυτοί κουρασμένοι σαν τους προηγούμενους. Ε, να μην πάνε κάπου να ξεκουραστούν, για να επιστρέψουν δριμύτεροι;

ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ σύγκρυο στην ιδέα της επιστροφής τους. Αν βάζουν τόσο εύκολα τόσες υπογραφές... κουρασμένοι, τι άλλο είναι πρόθυμοι να κάνουν όταν γυρίσουν ξεκούραστοι;

ΠΗΓΗ:
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=269148

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Το πήραμε από ΛΙΣΤΟΝ
http://listonplace.blogspot.com/2011/04/blog-post_1794.html

Το έγκλημα συντελέστηκε! Είναι αργά για δάκρυα ή... προλαβαίνουμε να τιμωρήσουμε τους πραγματικούς ενόχους;
Γράφει ο Μενέλαος Γκίβαλος



Το ευτελές πολιτικό-κυβερνητικό «οικοδόμημα» που θεμελιώθηκε στις ψεύτικες υποσχέσεις και ολοκληρώθηκε μέσα από τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και την τρομοκράτηση του ελληνικού λαού, μέσα από ακραία εκβιαστικά διλήμματα, αρχίζει να καταρρέει.

Έντρομοι τώρα οι κυβερνητικοί «ένοικοί» του βλέπουν ότι σύντομα θα θαφτούν κάτω από τα ερείπια μιας πολιτικής εξουσίας που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή και τους πολίτες στην απόγνωση.

Μόλις τώρα όμως απέκτησαν συνείδηση των τραγικών συνεπειών των επιλογών τους, της ψήφου τους στη Βουλή. Γι’ αυτό και αγωνιούν για την προσωπική τους τύχη, για την προσωπική πολιτική τους «καριέρα». Τώρα που δεν μπορούν να συμπεριληφθούν στη «λίστα» και είναι αναγκασμένοι να αντικρίσουν τους πολίτες, να απολογηθούν για τις δικές τους ευθύνες, για τις δικές τους «συναινετικές» επιλογές...

Γι’ αυτό και τα «έβαλαν» με τον λογιστή-διαχειριστή, τον Γ. Παπακωνσταντίνου, και εμμέσως με τον ίδιο τον «ιδιοκτήτη» της κυβερνητικής εξουσίας, τον πρωθυπουργό, αναζητώντας ένα άλλοθι, ένα πρόσχημα, ένα «υπόλοιπο πολιτικής αξιοπρέπειας», για να τα επικαλεστούν όταν βρεθούν ενώπιος ενωπίω με τους πολίτες-ψηφοφόρους τους...

Όμως δεν υπάρχουν προσωπικά «άλλοθι». Ο κάθε κυβερνητικός βουλευτής με την ψήφο του «νομιμοποίησε» το Μνημόνιο. Συναίνεσε στη συνταγματική εκτροπή περιφρονώντας την επιταγή των 180 ψήφων. Ο κάθε κυβερνητικός βουλευτής συνέβαλε, έστω και εμμέσως, στην υπογραφή της Σύμβασης που υπονομεύει την εθνική μας κυριαρχία και εκχωρεί τη δημόσια περιουσία...

Πού βρισκόταν τότε η τώρα «εξεγερμένη» τους συνείδηση, οι πολιτικές και ιδεολογικές τους αρχές, η πολιτική τους διορατικότητα;

ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΔΑΚΡΥΑ. Γιατί το «πολιτικό έγκλημα» συνετελέσθη συνειδητά, με πλήρη γνώση των τραγικών συνεπειών που θα επέφερε ο εγκλεισμός της χώρας και του λαού της στο «σιδερένιο κλουβί» του ΔΝΤ και των δανειστών μας.

Ο πανικός που έχει καταλάβει τα κυβερνητικά στελέχη, τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, τους «πρόθυμους συμμάχους» και τα συστημικά-μνημονιακά συμφέροντα οφείλεται στο ότι αυτήν τη φορά η όποια μεταβολή της κυβερνητικής εξουσίας δεν θα συντελεστεί με κάποιον από τους ιστορικά δεδομένους τρόπους.

Πρόκειται για μια ιστορική περίπτωση συνολικής κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος και των φορέων του. Εάν η αποχώρηση της ΝΔ και του Κ. Καραμανλή από την κυβερνητική εξουσία μπορεί να παρομοιαστεί μ’ έναν ολισθηρό και μη αντιστρέψιμο κατήφορο, η περίπτωση του Γ. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ θα μοιάζει με ΜΑΥΡΗ ΟΠΗ που εξαφάνιζε τα πάντα στον θανάσιμο στρόβιλό της.

Ως πρώτο θέμα της ιστορικής αυτής διαδικασίας καθορίστηκε η ΕΡΓΑΣΙΑ και οι εργασιακοί και κοινωνικοί θεσμοί. Σε δεύτερο στάδιο ακολουθεί η κατάρρευση των κρατικών προϋπολογισμών και η υπερχρέωση των κρατών. Σ’ αυτό το στάδιο αποδυναμώνονται και χειραγωγούνται πλήρως οι πολιτικές-κυβερνητικές εξουσίες. Στο επόμενο στάδιο ολόκληρα κράτη-έθνη ενσωματώνονται και «αποικιοποιούνται» στους μηχανισμούς της αγοράς και της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπικής δομής.

Η «δίνη» του «στροβίλου» αυτού βυθίζει τις χώρες και τους λαούς σε μια τροχιά που δεν έχει γυρισμό, που δεν είναι αντιστρεπτή...

Απαιτείται μια αληθινή κοινωνική και πολιτική εξέγερση, μια σύγχρονη επαναστατική πράξη που θα μπορέσει να ξαναφέρει τους λαούς και τις χώρες στο επίπεδο της εθνικής τους κυριαρχίας και αξιοπρέπειας. Κι αυτό προϋποθέτει έναν ευρύτερο συντονισμό και μια κοινή στάση των χωρών και των λαών που οδηγούνται διαδοχικά σαν κατάδικοι στα σιδηρά δεσμά του ΔΝΤ και των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών.

Η κυβερνητική ηγετική ομάδα, οι «πρόθυμοι» συμπαραστάτες της, αλλά και τμήματα της αντιπολίτευσης θεώρησαν ότι μπορούν να διατηρηθούν στην «επιφάνεια», ότι μπορούν να διαδραματίζουν μεσολαβητικό ρόλο, όταν ολόκληρα τμήματα της παραγωγικής δομής, των κοινωνικών θεσμών, του κράτους «βυθίζονται» στη «μαύρη οπή» των νεοφιλελεύθερων μηχανισμών. Νόμισαν ότι θα μπορούν να επιβιώσουν ως «παρατηρητές» της διαδικασίας αυτής, ανανεώνοντας τον «πολιτικό τους χρόνο».

Τώρα ήρθε το τέλος των ψευδαισθήσεων αυτών. Το κυβερνητικό «σκάφος» βυθίζεται και οι «πολιτικοί ποντικοί» φωνάζουν απελπισμένα για την τύχη που τους περιμένει... Στον Άδη όμως δεν υπάρχει μετάνοια...

Ένας υπεύθυνος και διορατικός πολιτικός προλαμβάνει, χαράζει ο ίδιος τις κατευθύνσεις. Δεν έρχεται εκ των υστέρων να διαπιστώνει την καταστροφή και να κάνει αυτοκριτική, όπως συμβαίνει σήμερα με ορισμένα κυβερνητικά στελέχη... Ασφαλώς υπήρχαν άλλες επιλογές, άλλες διέξοδοι για να μην καταντήσουμε όμηροι του ΔΝΤ και των δανειστών μας.

Ο ισπανός πρωθυπουργός δεν δίστασε να δανειστεί την περίοδο αυτή από την Κίνα, με επιτόκιο βάσης μόλις 1,7%, προκειμένου να αποφύγει τον «μηχανισμό στήριξης» και τα Μνημόνια. Όταν η δική μας ηγεσία δυσφήμιζε διεθνώς τη χώρα και τον λαό, προκειμένου να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ...

Όπως αποδεικνύεται, στη σημερινή περίοδο της οξύτατης κρίσης των πολιτικών συστημάτων και των κομμάτων ακόμα και η πολιτική ανικανότητα και η εθελοδουλεία έχουν τις διαβαθμίσεις τους...