Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ: εμείς, αυτοί και ο Καλλικράτης

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Νατσιός Δημήτρης
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Οκτ 31, 2010 8:29 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ: εμείς, αυτοί και ο Καλλικράτης Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ
εμείς, αυτοί και ο Καλλικράτης




«φέρτε μου κανάτες, φέρτε μου βαρέλες/
στρώσατε για μένα περσικά χαλιά/
φέρτε μου κουζίνες, φέρτε μου κοπέλες/
φέρτε μου λαγούτα, φέρτε μου βιολιά./
¶ιντε πάλι γλέντι και χουβαρνταλίκι/
λύστε το πουγκί σας, δώστε χαρτζιλίκι./
Χύνω τους καφέδες και τα βάζα σπάνω/
Ωχ ! Χριστέ κι ας φέξει…Ωχ! Ψυχή μου γλέντι/
Εκλογές και πάλι…σΆ ό,τι κι αν σας κάνω/
Σεις να λέτε όλοι μάλιστα αφέντη/
Όλων σας τα σπίτια ανοιχτά να τα ΅βρω/
ΕιδΆ αλλιώς σκεφθείτε πως θα φάτε μαύρο»

Γ. Σουρής, «ο εκλογεύς», 1883


Ο Έλληνας, εκτός από πολιτικό, είναι βέβαιο πως είναι και…. εκλογικό όν. Ο Παπαδιαμάντης, προ εκατονταετίας, διαπίστωνε:

«Α! αι εκλογαί, αυτή είναι η μόνη επί εβδομήκοντα έτη ασχολία μας, αφΆ ότου ηλευθερώθημεν, αφΆ ότου δηλαδή μεταλλάξαμεν τυράννους, τους οποίους διά των εκλογών φανταζόμεθα ότι αντικαθιστώμεν τάχα συχνότερον». (“¶ι μου Γιώργη”, 1892).


Αποδεικνύεται το…. φιλεκλογικόν του Έλληνα ανθρώπου και από την πληθώρα των υποψηφίων – θηλέων και αρρένων – αλλά και από τη ζέση, την έντονη επιθυμία όλων να καταλάβουν εκλόγιμη θέση. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ακούγοντάς τους, εύκολα κατανοείς ότι εκλαμβάνουν την εκλογή ως κριτήριο της προσωπικής τους αξίας. Διακυβεύεται στην κάλπη το κύρος και η αξιοπρέπειά τους.

Ομολογώ ότι μια γεύση του πικρού αυτού αισθήματος το ένιωσα κάπως σε συνδικαλιστές εκλογές δασκάλων. Μετέχοντας, προ δεκαετίας, σε ανεξάρτητο-υπερπαραταξιακό ψηφοδέλτιο, επί 3-4 χρόνια, κατόρθωνα να συγκινήσω μόλις και μετά βίας 10-12 συναδέλφους. Καταλάμβανα την τελευταία ή προτελευταία θέση, γενόμενος κυρίως «μπαίγνιο» των παιδιών μου. Ψέλλιζα βέβαια κάτωχρος από ντροπή κάτι μισόλογα περί εντίμου και ανιδιοτελούς αγώνα, προσπαθούσα και εξηγήσω ότι δεν είχαμε πίσω μας κομματικούς μηχανισμούς, πλην, εις μάτην δεν απέφευγα τους γέλωτες. Έτσι άδοξα κρέμασα τα πολιτικά μου… παπούτσια.

Παρηγοριόμουν και διασκέδαζα την αποτυχία, προστρέχοντας σΆ ένα ρητό του σοφού Ηράκλειτου, το «εις εν εμοί μύριοι εστί», η γνώμη ενός ανθρώπου, αξίζει για μένα όσο χιλίων. Πολλαπλασίαζα τους 10-15 αφοσιωμένους ψηφοφόρους μου (μεταξύ αυτών δυο – τρεις συγγενείς) επί το ηρακλείτειο «χίλια» και τους έβγαζα καμμιά δεκαπενταριά χιλιάδες. Αίφνης, με τον μαθηματικό αυτό τύπο, κατήγαγα νίκη περηφανή, ήμουν, τρόπον τινά, ο θριαμβευτής των εκλογών.

Συμβουλεύω, λοιπόν, τους υποψηφίους που δεν θα εκλεγούν,
να εφαρμόσουν ανάλογη φαντασίωση, για να απολύνουν τον πόνο την αποτυχίας. Θυμάμαι, φιλοσοφώντας και αναλύοντας τα αίτια της εκλογικής μου αστοχίας, διέκρινα το εκλογικό σώμα σε πέντε επιμέρους κατηγορίες.

Αυτό είναι λοιπόν και το θέμα του παρόντος άρθρου: με ποια κριτήρια ψηφίζουν οι Έλληνες στις καλλικρατικές εκλογές.



Πρώτον: ικανή μερίδα του λαού επιλέγει με βάση το παρουσιαστικό και λοιπά συνοδά χαρακτηριστικά.

Ένας, για παράδειγμα, όμορφος υποψήφιος έλκει τις ψήφους των νεαρών, κυρίως ανύπανδρων, γυναικών. Στην Αμερική κυκλοφόρησε μελέτη η οποία διεπίστωσε πως οι ευειδείς υποψήφιοι έχουν 30% πιθανότητες παραπάνω από τους δύσμορφους να εκλεγούν. Μια καλλίσωμος νεανίσκη είναι σίγουρο ότι κλέβει κάποιους ψήφους εργένηδων ανδρών.

Δεύτερον: κριτήριο ασφαλές και σοβαρό είναι η συγγένεια ή η «φυλετική» καταγωγή.(Πόντιοι, Θρακιώτες, Σαρακατσαναίοι κλπ). Πολλοί υποψήφιοι σπεύδουν αυτές τις ημέρες στα ληξιαρχεία με την ελπίδα να ανακαλύψουν ξεχασμένες και μακρινές συγγένειες.

Ξαδέρφια εβδόμου βαθμού και άνω, κουμπαριές, παρακουμπαριές, ανασύρονται από τη λήθη. Δεν είναι σπάνιο να ανακαλύπτει έκπληκτος ο υποψήφιος πως συγγενεύει με ένα ολόκληρο χωριό. Τυχεροί όσοι έχουν πολυπληθές συγγενολόι. ¶τυχοι τα μοναχοπαίδια, οι σώγαμπροι και οι ανύμφευτοι ή οι ανύπανδρες, γιατί στερούνται τις ψήφους από το γυναικοσόι ή ανδροσόι, αντιστοίχως. Οι κουμπαριές, παρΆ όλη τη δυσφήμηση που υπέστησαν τελευταία, δεν παύουν να προσφέρουν σίγουρη και σταθερή «δεξαμενή» ψήφων. Οι υποχρεώσεις του κουμπάρου θεωρούνται αυτονόητες. Χωρίς 5-6 κουμπαριές είναι αδύνατο να κάνεις πολιτική καριέρα. Αυθεντία στο θέμα αυτό θεωρείται ο επίτιμος της ΝΔ.

Τρίτον: Δεν έπαυσε, παρά τις περί του αντιθέτου θεωρίες, το κομματικό κριτήριο να παίζει πρωτεύοντα ρόλο και στις αυτοδιοικητικές εκλογές. ΠαρΆ όλες τις δακρύβρεχτες προσπάθειες των επικεφαλής των συνδυασμών, να πείσουν τους πολίτες για την πολυσυλλεκτικότητά τους και για την κομματική τους ανεξαρτησία, λίγα πετυχαίνουν.

Για να διαρραγεί η κομματική προσήλωση πρέπει να συντρέχουν τα δύο προαναφερόμενα κριτήρια.
Ή να μαγνητιστείς από αιθέρια ύπαρξη ή να προσκρούσεις σε συγγένεια πρώτου βαθμού. Στις νεότερες, βέβαια, γενεές, το κομματικό κριτήριο είναι πολύ χαλαρό, στους παλαιότερους, που πρόλαβαν τον Παπάγο ή τον Πλαστήρα, θεωρείται αδιανόητη η κομματική ανυπακοή. Το χέρι το κόβουν, αλλά ψήφο σε κομματικό «εχθρό» δεν δίνουν.

Τέταρτον: Είναι όσοι ψηφίζουν με πιο ελαστικά κριτήρια. Αυτοί που παζαρεύουν την ψήφο τους – και πολλές φορές ολόκληρης της οικογένειας – ζητώντας ανταλλάγματα.

Και εδώ διακρίνονται σε υποομάδες. Οι πλέον αξιοκαταφρόνητοι είναι όσοι ζητούν χρηματική αμοιβή. Είναι οι αργυρώνυτοι, οι κλεφτοκατσικάδες. Κάποιοι άλλοι παλεύουν για βόλεμα συγγενικού προσώπου. Αυτοί είναι αφελείς, γιατί συνήθως καταπίνουν ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Είναι οι διαπλεκόμενοι. ¶λλοι οσμίζονται τον τελικό νικητή και γλοιωδώς προσκολλώνται πάνω του, ελπίζοντας σε κατοπινές εκδουλεύσεις. Είναι οι καιροσκόποι.

Αυτές, κατά την γνώμη μου, είναι οι τέσσερις βασικές κατηγορίες κριτηρίων για τις τοπικές εκλογές. Αν κάποιος υποψήφιος μπορεί να ανταποκριθεί και στα τέσσερα, είναι σίγουρα μέσα στους επιτυχόντες.

Βέβαια το να είσαι ωραίος ή ωραία, με τεράστιο σόι, με κομματικές περγαμηνές, πλούσιος (για να φθείρεις συνειδήσεις) και με ευχέρεια να σκορπάς υποσχέσεις και να γίνεσαι πιστευτός, είναι λίγο δύσκολο.

Όποιος συγκεντρώνει τόσα προσόντα, κακώς περιορίζεται στα τοπικά. Αν δεν πληροίς ούτε ένα κριτήριο, κακώς κατέβηκες στον πολιτικό στίβο. ¶σχημος, φτωχός, χωρίς μεγάλο σόι, κομματικά ανύπαρκτος και με έλλειμμα «ευελιξίας», είναι ο ορισμός του αποτυχημένου. Κανένας, όμως, νομίζω υποψήφιος δεν συγκεντρώνει όλα τα ελαττώματα ή όλα τα προτερήματα. ΓιΆ αυτό το αποτέλεσμα είναι αμφίρροπο.

Πέμπτο και τελευταίο κριτήριο, το οποίο είναι το ζητούμενο και αποτελεί την πεμπτουσία μιας δημοκρατικής κοινωνίας, είναι οι υποψήφιοι να εκλέγονται με βάση το φιλότιμο, την αξία, τις ικανότητες, την επιστημονική επάρκεια και την εντιμότητά τους, αρετές σπανιότατες την σήμερον.

Δυστυχώς το σύστημα είναι τέτοιο, ώστε οι αρετές αυτές να μην γίνονται ευρύτερα γνωστές. Προβάλλονται οι επικεφαλής, οπότε η ισηγορία, η έκφραση γνώμης για τα κοινά, να μην φτάνει στα αυτιά των ψηφοφόρων. Έτσι αδικούνται πολλές φορές υποψήφιοι με επίζηλα προσόντα.

Στην αρχαία ελληνική δημοκρατία, είχαμε συνεχείς εναλλαγές στις δημόσιες θέσεις. ΜΆ αυτό τον τρόπο αμβλύνονταν οι πικρίες και αποκλειόταν η ισχυροποίηση κάποιου πολιτικού παράγοντα, που οδηγεί πολλές φορές στην αλαζονεία ή στη διαφθορά.

Υπήρχε βεβαίως και ο εξοστρακισμός. Αν ίσχυε από πόσες γλίτσες του κομματισμού θα γλιτώναμε;

Λίαν επίκαιρη είναι και η προτροπή του αρχαίου σοφού Πυθαγόρα: «κυάμων απέχεσθε», αποχή, μακριά από την πολιτική, τα κοπρόσκυλα που μας χαντάκωσαν, τις εκλογές και τα μισητά…μνημόνια.

.
Επιστροφή στην κορυφή
Ραμπελαί



Ένταξη: 28 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 190
Τόπος: ΑΘΗΝΑ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Οκτ 31, 2010 9:50 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Τρέξε τρέξε μικρούλη..
http://koniortos.blogspot.com/2010/10/blog-post_31.html




Το τριήμερο στο χωριό αποδείχθηκε τελικά εξαιρετικά επικίνδυνο για την σωματική μου υγεία. Έχοντας καταναλώσει μία ολόκληρη προβατίνα στα κάρβουνα και έχοντας πιει μια σκάφη κρασί τίγκα στα γράδα είδα την πίεση μου να κάνει μπλακ τζακ και τη χοληστερίνη μου να συναγωνίζεται τις τιμές των spreads.

Η φτώχεια όμως ως γνωστόν θέλει καλοπέραση και εγώ περικοπές στο φαΐ και στο πιοτό δεν κάνω. ¶λλωστε είχα σκοπό κατά την επιστροφή μου στο κλεινόν άστυ να συμμετάσχω κι εγώ στον Μαραθώνιο με την ελπίδα και την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσα να αποβάλλω όλη αυτή την κραιπάλη και την κρασοκατάνυξη του τριημέρου και γιατί όχι και τη μισή προβατίνα που είχα μανιωδώς καταβροχθίσει.

Τα σχέδιά μου όμως ματαιώθηκαν μόλις πληροφορήθηκα ότι ο πρωθυπουργός μας, το καμάρι μας, αυτό το λεβεντοπαλήκαρο ο Γιώργης, που εσχάτως έχει βαλθεί να με κλείσει στο Δρομοκαϊτειο, θα έτρεχε κι εκείνος ως σύγχρονος Φειδιππίδης. Που να τον συναγωνιστώ εγώ ο έρμος αυτό τον ογκόλιθο. Που πας ρε Καραμήτρο σκέφτηκα..κι έκανα στη μπάντα. Χτύπησα έξι σόδες και άραξα στο σπίτι, αφήνοντας το μήνυμα της νίκης που θα έπρεπε να μεταφερθεί στην Αθήνα, στα στιβαρά μπράτσα του Γιώργου, που ντυμένος ως μαυροφορεμένη μουστόγρια μου θύμισε έντονα ξεπεσμένη καραφλή αθλήτρια της αεροβικής ή ακόμα χειρότερα διεμφυλικό λάινσμαν.

Για να μην χαρακτηριστώ άδικος και μεροληπτικός, η εμφάνιση και η εικόνα του ανδρός σαφέστατα και υπερτερεί όλων των υπολοίπων πολιτικών του αντιπάλων και περισσότερο του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου που ελέω κοιλιάς θα μου ήταν αδιανόητο να τον αντικρίσω με το στενό σέξι μαύρο του κολαν να ξαμολιέται στους δρόμους των Αθηνών. Ο Γιώργος όμως γνωρίζοντας τις γαστρονομικές αδυναμίες του προκατόχου του το έπραξε. Και εκμεταλλευόμενος την άριστη φυσική και σωματική του κατάσταση έκανε σήμερα μια πρόβα τζενεράλε για την οριστική του φυγή.

Φορώντας πορτοκαλί παπουτσάκι με ασορτί ακουστικό, μαύρο ελαστικό σορτσάκι με πορτοκαλί τελείωμα, μαύρο ελαστικό μπλουζάκι, και μαύρο γυαλί ξεχύθηκε σαν μαύρο πούμα στην απέραντη έρημο της μαύρης πόλης προκαλώντας ρίγη συγκίνησης και αχαλίνωτου πόθου τόσο στον ανδρικό όσο και στο γυναικείο πληθυσμό της μαύρης χώρας που τόσο πολύ αγάπησε και πόνεσε.

Τελικά χρειάστηκαν σαράντα ολόκληρα χρόνια για να καταλάβω την αξία του εβαπορέ ζαχαρούχου γάλακτος που ποτέ μου δεν κατάφερα να πιω παρόλο το βρωμόξυλο που έτρωγα από τη μάνα μου. Αν την είχα ακούσει τότε, σήμερα αν δεν ήμουν ένας διανοητικά λειψός πρωθυπουργός, θα ήμουν σίγουρα ένα πετυχημένο τρελό αγόρι με μια αξιοζήλευτη καριέρα στο χώρο της μόδας και της show biz.



_________________
Η ψυχή που ξέρει να γελά είναι πιο
ανθρώπινη από αυτή που κλαίει.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Οκτ 31, 2010 10:59 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ο δρομέας του γελοίου και της πωρωμένης ευθυμίας



Το πρόσχαρο, εύθυμο και αθλητικό παλληκάρι με τα μαύρα είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας!!!

Η καλοαναθρεμμένη έκφραση της πωρωμένης αναισθησίας του ανδρείκελου αποτυπώνεται καθαρά…

Μου ήρθαν στη μνήμη μου κάποια λόγια που είχα διαβάσει για τον Λουδοβίκο XVI:

«Τι να περιμένει κανείς από έναν άνθρωπο που μέσα σε μια τέτοια κατάσταση τρώει καλά, πίνει καλά, κοιμάται καλά και μπορεί να γελάει. Τι να περιμένει κανείς από αυτόν τον αγαθιάρη που είναι πιο εύθυμος από κάθε άλλον».

«ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ και τελετουργικά σώου δρομέα»,
θα προσθέταμε εμείς…



Έχασαν τη δουλειά τους οι γελοιογράφοι, τώρα θα χάσουν τη δουλειά τους και οι ηθοποιοί των επιθεωρήσεων…





Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες