Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Στης ιστορίας το διάσελο...

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Νατσιός Δημήτρης
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Οκτ 27, 2010 12:37 pm    Θέμα δημοσίευσης: Στης ιστορίας το διάσελο... Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Στης ιστορίας το διάσελο…




«στης ιστορίας το διάσελο
όρθιος ο γιος πολέμαγε
κι η μάνα κράταε τα βουνά
όρθιος να στέκει ο γιος της»

Νικ. Βρεττάκος


Το 1999 από τις εξαιρετικές εκδόσεις «Γκοβόστης» μεταφράστηκε και κυκλοφορήθηκε το βιβλίο του Ιταλού στρατηγού Βισκόντι Πράσκα με τίτλο: «Εγώ εισέβαλα στην Ελλάδα» (Το βιβλίο γράφτηκε το 1946).

Ο συγγραφέας του ήταν Ανώτερος Διοικητής των Ιταλικών Δυνάμεων Αλβανίας από τις 5 Ιουνίου έως τις 8 Νοεμβρίου του 1940, όταν λόγω αποτυχίας των σχεδίων του, αντικαταστάθηκε από τον στρατηγό Σοντού, μέχρι τότε υφυπουργό Στρατιωτικών.


Το βιβλίο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον,
επέχει θέση ντοκουμέντου, όχι μόνο για τους απλούς φιλίστορες αναγνώστες, αλλά και για τους επίμονους ιστορικούς ερευνητές.

Ως είθισται,
στα αυτοβιογραφικά κείμενα ηττημένων σε πολέμους πρωταγωνιστών, ο Πράσκα προσπαθεί να αποσείσει τις ευθύνες του και αποδίδει την μη ευνοϊκή εξέλιξη των επιχειρήσεων στις πρώτες κρίσιμες ημέρες στου πολέμου, πέρα από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες στην Ανώτατη Στρατιωτική Ηγεσία, καταλογίζοντας της ευθύνες για:

Α) Ανεπαρκή αεροπορική υποστήριξη.

Β) Καθυστέρηση της αφίξεως των προβλεπόμενων από την Ιταλία ενισχύσεων.

Γ) Ματαίωση της προκαθορισμένης καταλήψεως της Κέρκυρας ταυτόχρονα με την έναρξη των εχθροπραξιών.

Καταλήγει ότι κανείς δεν ήθελε τον πόλεμο, εκτός από τον Μουσολίνι, αποκαλύπτοντας την σαθρότητα και την δουλοπρέπεια που διέτρεχε το φασιστικό καθεστώς, αποκρύπτοντας και τις ευθύνες του, αλλά και την έπαρση της τότε ιταλικής ηγεσίας.

Μέχρι την έναρξη του πολέμου οι ποταποί υμνωδοί του Μουσολίνι, περιφρονούσαν τους Έλληνες, βαυκαλίζονταν με στρατιωτικούς περιπάτους των οκτώ εκατομμυρίων λογχών, φούσκωναν τον λαό τους με ρωμαϊκές αυτοκρατορίες.

Οι σημαντικότερες, όμως, σελίδες του βιβλίου δεν είναι οι ενδιαφέρουσες εκμυστηρεύσεις του Πράσκα, αλλά τα «Παραρτήματα» και δη το 7ο. Εκεί διαβάζουμε: (Εν περιλήψει).

Η ιταλική εφημερίδα « Il Tempo» στις 13 Ιουλίου 1944, δημοσίευσε τα πρακτικά της περίφημης σύσκεψης του Ανωτάτου Φασιστικού Συμβουλίου που έγινε στις 15 Οκτωβρίου 1940, στο Παλάτσο Βενέτσια και στο οποίο καθορίστηκαν οι γενικές γραμμές της εισβολής στην Ελλάδα. Μετέχουν: ο Μουσολίνι, ο Τσιάνο, γαμπρός του και ΥΠΕΞ, ο Πράσκα, ο Σοντού, ο Μπαντόλιο, ο Ροάττα (όλοι στρατηγοί) και ο Τζακομόνι, τοποτηρητής του καθεστώτος στην Αλβανία.

Από τις συζητήσεις διαφαίνεται η κουφότητα, η αθλιότητα, η αλαζονεία, η ασυνειδησία αυτών των ανθρώπων. Μεταφέρω κάποιους διαλόγους:




«Μουσολίνι: Ποια είναι η κατάσταση του ηθικού του ελληνικού πληθυσμού;

Τζακομόνι: Φαίνεται ότι είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο.

Τσιάνο: Παρουσιάζεται μια σαφής, διαίρεση μεταξύ του πληθυσμού και μιας ηγετικής τάξεως πολιτικών και πλουτοκρατών. Η τελευταία διατηρεί ζωντανό το πνεύμα της αντιστάσεως και την αγγλοφιλία στη χώρα. Αυτή είναι μια ελάχιστη τάξη ανθρώπων πολύ πλουσίων, ενώ η άλλη (ο λαός) είναι αδιάφορη για όλα τα συμβαίνοντα, συμπεριλαμβανομένης και της εισβολής μας….

Μουσολίνι: Ποιο είναι το ηθικό των Ελλήνων στρατιωτών;

Πράσκα: Δεν είναι άνθρωποι που θα τους άρεσε να πολεμήσουν.

Μουσολίνι: Θα πρέπει να δούμε πως θα παρουσιάσουμε τα προσχήματα γι’ αυτήν την επιχείρηση…να σκηνοθετήσουμε ένα επεισόδιο.

Τζακομόνι: Εγώ μπορώ να κάνω κάτι στα σύνορα, όπως επεισόδια μεταξύ κατοίκων της Τσαμουριάς και των Ελληνικών αρχών. (Εμφανέστατος ο αείδουλος και προδοτικός ρόλων των Τσάμηδων).

Μουσολίν: Όλα αυτά έχουν μια αμελητέα αξία για μένα και συνιστούν μια κάποια συγκάλυψη. Μολαταύτα είναι καλό να μπορέσετε να τα δημιουργήσετε σε τρόπο ώστε να δοθεί αφορμή για το άναμμα του φιτιλιού…

Τσιάνο: Πότε επιθυμείτε να λάβει χώρα το επεισόδιο;

Μουσολίνι: Στις 24 Οκτωβρίου.

Τσιάνο: Στις 24 να είστε βέβαιος ότι θα συμβεί.

Μουσολίνι: Πώς βλέπετε την πορεία προς την Αθήνα, αφού θα έχει καταληφθεί η Ήπειρος;

Πράσκα: Δεν βλέπω πολλές δυσκολίες. Αρκεί μια δύναμη 5 ή 6 Μεραρχιών επιπλέον των υπαρχόντων.

Σημείωση: Σύμφωνα με τον Ιταλό κριτικό Α. Τόστι και στο σύγγραμά του «ο πόλεμος που δεν έπρεπε να γίνει», η εκστρατεία κατά της Ελλάδας: «Απορρόφησε και καταπόνησε 30 Μεραρχίες με 700.000 άνδρες, 90.000 κτήνη και 17.000 αυτοκίνητα και στοίχισε 14.000 νεκρούς, 51.000 τραυματίες και 25.000 αιχμαλώτους και αγνοουμένους και υπέρ τους 12.000 αχρηστευθέντες από κρυοπαγήματα».

Από τα πρακτικά της ιστορικής εκείνης συσκέψεως εξάγονται κάποια συμπεράσματα:

Πρώτον: Οι υπερφίαλοι Ιταλοί υποτιμούν και περιφρονούν την αξία (το αξιόμαχο) και την φιλοπατρία του λαού μας. Όπως και οι τωρινοί οχτροί.

Δεύτερον: Διακρίνουν «μια διαίρεση» του απλού λαού και της ηγετικής τάξης (πολιτικοί – πλουτοκράτες). Όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.

Μόνο που ο αδιάφορος για τους Ιταλούς αυτός λαός, κατασκοτώθηκε στην Β. Ήπειρο, δείχνοντας στην γονατισμένη Ευρώπη ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. (Οι απώλειες του Ελληνικού Στρατού σύμφωνα με το Γ.Ε.Σ. ήταν: 13.752 νεκροί, 62.663 τραυματίες - από τους οποίους περίπου 25.000 παγόπληκτοι - 3.955 αγνοούμενοι και αιχμάλωτοι).

Τρίτον: Φασιστικά (ή κεμαλοφασιστικά) καθεστώτα θεωρούν τους λαούς «κρέας για μακέλλεμα». Και σήμερα που γειτνιάζουμε με τέτοια τυχοδιωκτικά κράτη, οφείλουμε να καλλιεργήσουμε το πνεύμα αυτοθυσίας και αντίστασης του λαού μας. Όλοι μαζί οι Έλληνες, πλην της ηγετικής τάξης των κηφήνων και των συμμοριών που τους διαφεντεύουν.

Κλείνω μ’ ένα ηρωικό γεγονός που διασώζει ο Σ. Μυριβήλης και το ανέφερε κατά την πανηγυρική ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών, το 1960:

«Πολύς κόσμος έτρεχε να δώσει αίμα τις ημέρες του πολέμου. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε στη σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.

Εσύ παππούλη τι θέλεις εδώ; Ήρθα, κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα. Ο γιατρός τον κοίταξε με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή. Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γέρος, το αίμα είναι καθαρό, και ποτές μου δεν αρρώστησα.

Είχα τρεις γιους. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Μου είπαν πως οι δύο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δεν θα ‘χουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν.

Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε γέρο, μου είπε κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα και ήρθα».


Τι προσθέτει τούτη η διήγηση σ’ εκείνον τον ηρωικό αγώνα; Ότι ανδρείους μπορεί να βγάλει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνον η Ελλάδα.

ΥΓ. Στο βιβλίο γλώσσας της Ε’ Δημοτικού, στο σχετικό αφιέρωμα για την εθνική επέτειο, περιέχεται κείμενο με τον εξής τίτλο: « Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο» και υπότιτλο «και εμείς πήγαμε στο υπόγειο».

Την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ξέρουμε ότι ο λαός ξέσπασε, πανηγύριζε, ξεχύθηκε στους δρόμους ανεμίζοντας γεμάτος χαρά την γαλανόλευκη. Οι καντιποτένιοι του διαβίου αφελληνισμού μαγαρίζουν την γιορτή με κείμενα δειλίας, φόβου και ηττοπάθειας..

Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Οκτ 27, 2010 5:31 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ο Μεταξάς και οι πορτοφολάδες της ιστορίας


Ο Μεταξάς με τον Άγγλο υποπτέραρχο.


Είναι να γελά κανείς με τους πορτοφολάδες της Ιστορίας. Σε κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός σπεύδουν, σαν κοράκια, να τραβήξουν από την ιστορία, τσάμπα, την αφρόκρεμα των γεγονότων.

Πρώτοι και καλύτεροι οι πατριδοκάπηλοι απατεώνες και οι καθεστωτικοί σφετεριστές της ιστορίας: οι πολιτικοί έμποροι κάθε απόχρωσης και παντός καιρού.

Την ίδια καθεστωτική, σφετεριστική δημαγωγία ζούμε, σήμερα και κάθε χρόνο, για την 28η Οκτωβρίου και το ηρωικό, αντιστασιακό έπος του ελληνικού λαού.


Αχαλίνωτος, δημαγωγικός σφετερισμός του «ΟΧΙ», ιδιαίτερα αποκρουστικός από την ακροδεξιά ρητορική: από τους «γόνους» των αποτρόπαιων δικτατορικών καθεστώτων, από τους υμνητές του Μεταξά, του Βασιλιά, των χουντικών και των λογής-λογής δικτατορικών καθεστώτων.


Οι ιδεολογικοί υμνητές και τα πολιτικά τέκνα των πιο αποτρόπαιων μορφών εξουσίας του κεφαλαίου, σπεύδουν σήμερα, σαν κοινοί «κλεφτοκοτάδες» να «κλέψουν» την αφρόκρεμα του «ΟΧΙ» που βροντοφάναξε ο ελληνικός λαός στο φασισμό: Στην αποτρόπαια αυτή γκριμάτσα της καπιταλιστικής εξουσίας που θαυμάζουν και υμνολογούν…

Εδώ ζούμε κάτω από τη στυγνή φασιστική δικτατορία των υπερθικών και αυτοί νοσταλγούν και υμνολογούν τις παρωχημένες «εθνικές» φόρμες της μεταξικής δικτατορίας: Το ιστορικά ξεπερασμένο δηλαδή ισοδύναμο της σημερινής νεοταξικής δικτατορίας.


ΟΙ ακροδεξιοί» κάθε κοπής και απόχρωσης φωνάζουν «ζήτω ο μεγάλος ηγέτης Μεταξάς», «έναν τέτοιο χρειαζόμαστε σήμερα».

ΟΙ άμοιροι είναι τόσο τυφλωμένοι που δεν αντιλαμβάνονται ότι Μεταξάδες έχουμε και σήμερα στη υπερεθνική, νεοταξική τους μορφή!!!

Τα «ακροδεξιά» υπολείμματα πιστεύουν αφελώς ότι ήρθε η ώρα να «ξεπλυθούν» και να «συντηρηθούν» με τέτοιες υμνολογικές δημαγωγίες προς τους «εθνικούς» δικτάτορες του καπιταλισμού.

Αυτή πάντα ήταν η πολιτική κάθε πατριδοκάπηλου:
ο δημαγωγικός σφετερισμός, ο οποίος κυριολεκτικά αναποδογυρίζει τα πράγματα, ισοπεδώνει την ιστορία και εμφανίζει τους πατριδοκάπηλους σαν αγωνιστές των «εθνικών πεπρωμένων»…

Το πατριδοκάπηλο τέχνασμα της μεταξικής υμνολογίας είναι διπλά δόλιο:

α). Ηρωποιεί το ΟΧΙ του Μεταξά, παρασιωπώντας ολοκληρωτικά και δόλια το ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο φασισμό.

β).
Χρησιμοποιεί αφηρημένα τις έννοιας «πατριώτης» και «Έλληνας». Έτσι με αυτή τη δόλια γενίκευση συγκαλύπτονται οι αμαρτίες των «εθνικών» δικτατόρων και των δωσίλογων «πατριωτών».


Αυτοί που έχουν, σήμερα, σαν ίνδαλμα το δικτάτορα, κερδοσκοπούν αγρίως πάνω στο «ΟΧΙ» του Μεταξά, για να συγκαλύψουν και αποκρύψουν τα εξής ουσιώδη:

α). Ο Μεταξάς, ως ο στυγνός, δικτατορικός εκφραστής του μεγάλου κεφαλαίου ήταν δεμένος με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Το ελληνικό κεφάλαιο και η Ελλάδα ήταν αγγλικό φέουδο ΤΟΤΕ. Συνεπώς ο Μεταξάς, ως ο εκφραστής του κεφαλαίου, ήταν με το συνασπισμό του αγγλικού ιμπεριαλισμού και το «ΟΧΙ» του ήταν υπαγορευμένο από αυτή τη θέση.

Παρασιωπάτε, λοιπόν, δολίως, ότι τα συμφέροντά του οικονομικού, συνακόλουθα και πολιτικού κατεστημένου της Ελλάδας, ήταν συνυφασμένα μ' αυτά του αγγλικού ιμπεριαλισμού, ενάντια στο γερμανοϊταλικό ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, στο μεταξύ τους οξύτατο ανταγωνισμό, που οδήγησε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο ίδιος ο Μεταξάς στα ημερολόγια του γράφει ότι τα συμφέροντα της χώρας είναι στο πλευρό των θαλασσίων δυνάμεων (Αγγλία , Γαλλία).

Αποκρύπτεται, παντελώς, ότι το δικτατορικό καθεστώς του Μεταξά, παρά την ιδεολογική του συγγένεια, ιδιαίτερα με το γερμανικό ναζισμό, ουδέποτε τόλμησε να αμφισβητήσει τη διαπλοκή της άρχουσας τάξης με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό.

β). Επίσης αποκρύπτεται εντελώς ότι το «ΟΧΙ», του Μεταξά ήταν εξαναγκαστικός μονόδρομος και από μια άλλη πλευρά.

Δεν ήταν μόνο το ελληνικό κεφάλαιο υπέρ του «ΟΧΙ», αλλά σύσσωμος και ο ελληνικός λαός. Ο Μεταξάς δεν είχε ΚΑΜΙΑ άλλη επιλογή.


Το να παρασιωπούμε αυτούς τους παράγοντες και να λέμε ότι ο Μεταξάς είπε το «ΟΧΙ», εξαπατούμε τον κόσμο και ηρωποιούμε ένα δικτάτορα «πιόνι» του αγγλικού ιμπεριαλισμού.

Οι αφαιρέσεις καλύπτουν τις αμαρτίες

Όταν δεν προσδιορίζεις συγκεκριμένα τις έννοιες «πατριώτης» και «Έλληνας» καταλήγεις στην απάτη και σε πολιτικά εκτρώματα, συνακόλουθα συγχωρείς τους προδότες και τους πατριδοκάπηλους.

Πατριώτης δεν μπορεί να είναι ΠΟΤΕ ο υπηρέτης των ξένων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.

Γι’ αυτό το κεφάλαιο εξ ορισμού δεν έχει πατρίδα και δεν είναι «πατριωτικό». Απλώς εκμεταλλεύεται τα πατριωτικά αισθήματα για τα συμφέροντά του και τα προδίδει, ανά πάσα στιγμή, όταν προστάζουν τα συμφέροντά του.

Το ελληνικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί του υπηρέτες, ιδιαίτερα οι δικτάτορες, δεν υπήρξαν ΠΟΤΕ πατριώτες. Τα συμφέροντα των ξένων ιμπεριαλιστών υπηρετούσαν. Η ελληνική ιστορία είναι διδακτική…


Το να αποκαλούμε, συνεπώς, «πατριώτες» τους κεφαλαιοκράτες, μεταπράτες του διεθνούς ιμπεριαλισμού, τα πολιτικά τους φερέφωνα και τους «λακέδες» τους, σημαίνει ότι είμαστε απολογητές τους και «όργανά» τους.

Με ένα σκοπό: Να διαστρεβλώνουμε και να αλλοιώνουμε την έννοια του πατριωτισμού…


Τέλος τι σημαίνει «Έλληνας»;

Έλληνες ήταν και οι γερμανοτσολιάδες και οι δωσίλογοι της κατοχής.

Έλληνες είναι και οι οικονομικοί μας άρχοντες, και οι πολιτικοί τους που ξεπουλάνε την Ελλάδα στο πλανητικό κεφάλαιο.

Από μόνη της η λέξη «Έλληνας» δεν λέει ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα. Είναι μια φρασούλα για να εξαπατά και να εξισώνει το λύκο με το αρνί, το θύμα με το θύτη, τους αγωνιστές με τους προδότες…

Και αυτό η ιστορία το έχει αποδείξει πολλές φορές. Και στο έπος του 1940 ήταν οι αγωνιστές «Έλληνες» που κρατήσανε το βάρος της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ (Έλληνες με χρώμα) και οι δωσίλογοι «Έλληνες» που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές (και αυτοί με συγκεκριμένο χρώμα) και οι «ουδέτεροι», «Έλληνες» που συνεργαζόντουσαν με τους Άγγλους για να έρθουν να τρυγήσουν τους καρπούς των αγωνιστών «Ελλήνων». Και αυτοί με συγκεκριμένο ιδεολογικό και πολιτικό χρώμα.

Μιλάμε γενικά για «Έλληνες» και «Πατριώτες» για να συγκαλύψουμε το βρώμικο ρόλο και το χρώμα κάποιων «Ελλήνων» σφετεριστών του πατριωτισμού και των αγώνων του ελληνικού λαού.

Να γιατί οι αφαιρέσεις είναι δόλια τεχνάσματα απάτης που καλύπτουν τις αμαρτίες…


Θα συνεχίσουμε με τη μυθολογία γύρω από το δικτάτορα.

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΡΕΠΟΡΤΕΡ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Οκτ 27, 2010 7:44 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η Ελλάδα δεν ήταν ουδέτερη στον πόλεμο, έστω και αν δεν μπήκε ανοικτά υπέρ των Άγγλων από την αρχή.

Η Αγγλία, παρά την οικονομική υπεροχή της στην Ελλάδα, για να αντισταθμίσει την εμπορική δραστηριότητα του γερμανικού κεφαλαίου, ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ με την Ελλάδα, το 1940, εμπορική συμφωνία και «τα Γενικά Επιτελεία της Ελλάδας, Γαλλίας, και Βρεταννίας ρυθμίζουν το ζήτημα αποστολής πολεμικής βοήθειας» (Σβορώνος. «Επισκόπηση της νεοελληνικής ιστορίας).

Αυτή η συμφωνία σημαίνει καθαρή θέση υπέρ του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού των Άγγλων.
Και σημειώνει ακόμα ο Σβορώνος:


«Όταν ο Χίτλερ, μετά τη συνθηκολόγηση της Γαλλίας (Ιούνιος 1940) έχει πια καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, η Ελλάδα τάσσεται στο πλευρό της Αγγλίας, που τη στιγμή αυτή διεξάγει μόνη της τον αντιφασιστικό αγώνα. Άλλωστε ο ελληνικός λαός σχεδόν ομόφωνα απαιτεί μια τέτοια πολιτική. Έτσι οι εκφοβισμοί της Ιταλίας δεν έχουν το αποτέλεσμα που είχε προεξοφλήσει ο Μουσολίνι και το τελεσίγραφο της 28η Οκτωβρίου 1940, με το οποίο η Ιταλία ζητά την ελεύθερη δίοδο των στρατευμάτων της , απορρίπτεται».


Γίνεται φανερό ότι η Ελλάδα σύσσωμη, το οικονομικό κατεστημένο, ο Στρατός, Ο Βασιλιάς (στενά δεμένοι όλοι με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό) είπαν το ΟΧΙ το οποίο ταυτιζόταν με το ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Μια από τις ελάχιστες ιστορικές στιγμές που σύσσωμος ο ΛΑΟΣ (με άλλα φυσικά αισθήματα) ταυτιζόταν με το κατεστημένο.

Γι’ αυτό ετέθη και το τελεσίγραφο.

Αν ήταν «ουδέτερη»,
και ο Μεταξάς «αυτόνομος» δικτάτορας, δηλαδή υπεράνω του κεφαλαίου και των μηχανισμών του, ο φασιστικός άξονας θα πλησίαζε διαφορετικά τον Μεταξά, ακριβώς λόγω ιδεολογικών συγγενειών. Δεν θα απαιτούσε τελεσιγραφικά, αλλά θα διαπραγματευόταν διαφορετικά…

Οι καθεστωτικοί πατριδοκάπηλοι και ιδιαίτερα οι υμνητές της μεταξικής δικτατορίας και τα ιδεολογικά τέκνα της ακροδεξιά σκουριάς, ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΟΥΝ το «ΟΧΙ» του Μεταξά, το αποσπούν από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της εποχής, για να σφετεριστούν το αγωνιστικό έπος του 1940, να θάψουν την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ που έγινε ενάντια και στο μεταξικό κράτος και να επικαλύψουν τα δωσίλογα εγκλήματά τους…

Δεν αρνούμαστε το ρόλο των ηγετών, αλλά τους τοποθετούμε μέσα στην κοινωνία και ΟΧΙ στο υπερπέραν και μέσα στα ταξικά συμφέροντα που εξυπηρετούν και είναι χειροπόδαρα δεμένοι μαζί με αυτά τα συμφέροντα.

Επιστροφή στην κορυφή
fiamou



Ένταξη: 02 Φεβ 2007
Δημοσιεύσεις: 180
Τόπος: Χίος

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Οκτ 28, 2010 8:17 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας και Γερμανόφιλος, φασίστας μέχρι το κόκαλο, ωστόσο διάβασε την κατάσταση και είπε το ΟΧΙ όταν το επέβαλαν οι συνθήκες και οι θέληση του λαού.

Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν εκείνο τον καιρό στη θέση του Μεταξά ήταν ο Γιωργάκης;

Εγώ δεν τολμώ!!!
_________________
Οι Έλληνες δεν κάνουν ποτέ ειρήνη με έναν εχθρόν, όπου κατακρατεί ελληνικόν τόπον"
Ρήγας Φερραίος "Το Σύνταγμα άρθρο 121
Οι Έλληνες απαρνούνται και δεν δίδουν υποδοχήν και περιποίησην εις τους Τυράννους"
Ρήγας Φερραίος "Το Σύνταγμα" Άρθρο 120
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email MSN Messenger
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Οκτ 28, 2010 9:28 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΔΕΝ είναι θέμα προσωπικότητας Ανθίππη.
Και ο ΓΑΠ είπε ΟΧΙ στους αγωγούς και ΝΑΙ σε όλα στους Αμερικανούς.

Και τότε θα εκτελούσε τις εντολές του διεθνούς κατεστημένου, δηλαδή των ‘Αγγλων…
Μη δαιμονοποιούμε πρόσωπα…
Δεν είναι ο Μεταξάς που είπε το ΟΧΙ.
Το ΟΧΙ το είπε σύσσωμο το οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο της Ελλάδας ΜΑΖΙ με το λαό: Από τις ελάχιστες στιγμές της ιστορία που Λαός και κατεστημένο ταυτίζονταν, με διαφορετικά βεβαίως αισθήματα και στόχους…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Οκτ 28, 2010 3:11 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μυθολογίες γύρω από το ΟΧΙ Μεταξά



Υπάρχουν δύο μέθοδοι σκέψης για να κρίνεις και να αξιολογείς τα ιστορικά γεγονότα.

Η ΠΡΩΤΗ: Η καθεστωτική μέθοδος που αξιολογεί και κρίνει με βάση τους καθεστωτικούς όρους. Δηλαδή τους "επίσημους" όρους της κυρίαρχης ιδεολογίας. Όροι που βάζουν στην άκρη την κοινωνία και τη λαϊκή ενέργεια. Αυτή η μέθοδος προσλαμβάνει, ως το καθοριστικό της ιστορίας, το άτομο-ηγέτη και τους μηχανισμούς.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΘΟΔΟΣ: Η διαλεκτική μέθοδος που τοποθετεί, ως τον καθοριστικό παράγοντα της ιστορίας, την ενέργεια της κοινωνίας και τη λαϊκή κίνηση. Τα υποκείμενα εδώ είναι εκφραστές της κίνησης.


Για τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ η ατμομηχανή της ιστορίας είναι η κοινωνική και λαϊκή ενέργεια και όχι τα άτομα. Οι ηγέτες εκφράζουν θετικά ή αρνητικά αυτή την αντικειμενική κίνηση.

Η καθεστωτική λογική περιφρονεί πάντα το λαϊκό στοιχείο, τις κοινωνικές διεργασίες και τις διαθέσεις του λαού. Είναι η «θρησκόληπτη λογική» που πιστεύει σε Μεσσίες, σε καθεστωτικούς ηγέτες, σε θεοποιημένους θεσμούς, σε "εκλεκτούς", και «αρίστους» (αυτούς που θα μας φέρουν μετά την πτώση του ΓΑΠ).

Με αυτή την καθεστωτική λογική και ιδεολογία προσεγγίζουν κάποιοι και το Μεταξά.

Τοποθετούν το ΟΧΙ του Μεταξά σαν κινητήρια βάση του Έπους!!!

Το καθεστωτικό ΟΧΙ, μια αυτονόητη πράξη, με βάση τα οικονομικά και πολιτικά δεδομένα της εποχής, ακριβώς γιατί αυτή υπαγόρευαν οι εξαρτήσεις και τα συμφέροντα του κατεστημένου, αυτό, λοιπόν το αυτονόητο ΟΧΙ του κατεστημένου, ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ και ηρωποιείται.


Το αυτονόητο για τον ελληνικό καπιταλισμό, που πάνω σε αυτό οικοδομήθηκε όλη η εθνικιστική μυθολογία του καθεστώτος μέχρι σήμερα, αυτό το αυτονόητο του καθεστώτος μυθοποιείται και δραματοποιείται.

Για να χαθεί ή να περάσει σε δεύτερη μοίρα το ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Το ΟΧΙ δηλαδή που κίνησε την ιστορία και έγραψε τις ηρωϊκές σελίδες του Έπους και της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.

Οι θυσίες, το αγωνιστικό σθένος και το αίμα του ελληνικού λαού, που αντανακλούν το βιωμένο του ΟΧΙ, τις αυθεντικές πατριωτικές και αγωνιστικές του διαθέσεις, όλα αυτά ήταν οι ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ της ιστορίας.

ΧΩΡΙΣ αυτό, το βαθιά βιωμένο ΟΧΙ του ελληνικού λαού, δεν θα είχαμε σήμερα μία από τις πιο λαμπρές ιστορίες του τόπου μας.

ΗΤΑΝ αυτό το ΟΧΙ της ελληνικής κοινωνίας και του λαού της που κίνησαν τα ιστορικά μας πράγματα και όχι το ΟΧΙ του καθεστώτος.


Το ΟΧΙ του καθεστώτος θα ήταν μια μούμια με κρεμασμένο χείλος, αν δεν υπήρχε το βαθιά ριζωμένο και βιωμένο ΟΧΙ του ελληνικού λαού.

Απλώς εκείνη την εποχή ταυτίστηκε το λαϊκό αίσθημα με τα συμφέροντα του καθεστώτος.

Αν ο Μεταξάς έλεγε (φανταστική υπόθεση εργασίας) π.χ. ΝΑΙ, ο λαός πάλι θα ξεσηκωνόταν, ίσως λίγο αργότερα, αλλά θα ξεσηκωνόταν.

Όπως και έγινε με τις ηρωικές σελίδες της Αντίστασης, όταν το καθεστωτικό ΟΧΙ είχε λουφάξει ή είχε φύγει στο Εξωτερικό, ή είχε επανδρώσει το φασιστικό κράτος.

Το καθεστωτικό ΟΧΙ ήταν ένα κάλπικο ΟΧΙ, ένα ΟΧΙ που υπαγορεύτηκε από τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού. Γι' αυτό, αυτό το ΟΧΙ δραπέτευσε μετά την κατάρρευση και άρχισε να προετοιμάζει τους όρους να κτυπήσει το λαϊκό ΟΧΙ και να ανασυγκροτήσει το καπιταλιστικό κράτος.

Η Ιστορία είναι γνωστή...

Αυτή την καθεστωτική μυθολογία του ΟΧΙ θέλουμε να κτυπήσουμε. Μια μυθολογία η οποία θα μας κρατάει, ΠΑΝΤΑ αιχμάλωτους (αν δεν την αποβάλλουμε), στους καθεστωτικούς ηγέτες, οι οποίοι εμφανίζονται και θα εμφανίζονται πάντα για να σώζουν το αποτρόπαιο καθεστώς τους, με σφετερισμούς και πατριδοκαπηλίες.

Όποιος δεν πιστεύει στους λαούς και στα λαϊκά κινήματα και εναποθέτει τις ελπίδες του σε Μεσσίες, αυτός, ανεξάρτητα από τις διαθέσεις του, θα παραμένει εγκλωβισμένος στα καθεστωτικά παιχνίδια.


Ο «πατριωτισμός» δεν είναι Λόγος, αλλά Πρακτική.

Το «εθνικό» και «πατριωτικό» δεν είναι ρητορεία και φράσεις.
Κρίνεται από την πολιτική και πρακτική ενός καθεστώτος.


Το αστικό καθεστώς είναι «εθνικό» και «πατριωτικό» όταν τα συμφέροντα της αστικής τάξης ταυτίζονται με τα συμφέροντα της κοινωνίας ΣΥΝΟΛΙΚΑ και του ΛΑΟΥ.

Αυτή η ταύτιση υπήρχε στην προοδευτική ανάπτυξη του καπιταλισμού…

Η Ελλάδα δεν γνώρισε ΠΟΤΕ αυτή την προοδευτική καπιταλιστική περίοδο. Μόνο σύντομα διαλείμματα, καθορισμένα από τις λαϊκές κινητοποιήσεις και τις κοινωνικές εκρήξεις ΟΔΗΓΗΣΑΝ κάποιους πολιτικούς σε εθνικά και φιλολαϊκά μέτρα.

Αυτά, φυσικά, είναι δύσκολο να τα κατανοήσουν οι άνθρωποι που είναι μπολιασμένη από τα κυρίαρχα τυπικά κλισέ της καθεστωτικής προπαγάνδας.

Ας τα κάνουμε, λοιπόν, πολύ απλά και συγκεκριμένα, σε σχέση με το «μεγάλο πατριώτη», τον Μεταξά.

ΠΡΩΤΟΝ. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου χρησιμοποίησε τις πιο ποικίλες και βάρβαρες μεθόδους κατά της ελληνικής κοινωνίας και του λαού της: Κατάλυση των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, βασανιστήρια, εξορίες και εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων.

Απαγόρευσε ακόμα και την Αντιγόνη του Σοφοκλή και τον Επιτάφιο του Θουκυδίδη.

Πόσο «εθνικά» και «πατριωτικά» είναι όλα αυτά;


ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Βασικοί στόχοι της δικτατορίας του Μεταξά ήταν: Η διάσωση του καθεστώτος από τα λαϊκά κινήματα, η στερέωση της βασιλικής εξουσίας, η φασιστικοποίηση του κράτους, η απόλυτη δηλαδή, κρατική επιβολή στην κοινωνία και η παραπέρα διασφάλιση και ΕΞΑΡΤΗΣΗ της Ελλάδας από το ξένο κεφάλαιο.

Πόσο «εθνικά» και «πατριωτικά» είναι όλα αυτά;


ΤΡΙΤΟΝ. Το προϊόν της εργασίας, με τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας, διοχετεύτηκε σε σκοπούς αλλότριους προς το «εθνικό» και το κοινωνικό συμφέρον.

Το εθνικό εισόδημα του 1939 ήταν χαμηλότερο από αυτό του 1927, ενώ τα μέτρα που έλαβε το καθεστώς υπέρ του ξένου κεφαλαίου ήταν σκανδαλώδη.

Πόσο «εθνικό» και «πατριωτικό» είναι αυτό;

Αυτά, τα λίγα αρκούν για να δούμε στην πολιτική πράξη τι είναι «εθνικό» και «πατριωτικό».

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες