Ο ΓΑΠ: Έχει Ιστορία και πολλά κυβικά ΑΝΟΗΣΙΑΣ...

[Ροβεσπιέρος]

Ο ΓΑΠ: Έχει Ιστορία και πολλά κυβικά ΑΝΟΗΣΙΑΣ...



Σήμερα πολλοί «ανακαλύπτουν» τις γελοιότητες και τις ανοησίες του ΓΑΠ.

ΟΛΑ τα προηγούμενα χρόνια, βεβαίως, φιλοτεχνούσαν ένα άλλο πορτρέτο του σημερινού πρωθυπουργού. Τις φαιδρότητες του ανδρός, τις κοινοτυπίες του, την πολιτική του κενότητα, τα σοφίσματά του και τις «κοτσάνες» του, τα παρουσίαζαν ως ρηξικέλευθη και «πρωτοπόρα» σκέψη!!!

Θα αναδημοσιεύσουμε δύο κείμενά μας, γραμμένα το Φλεβάρη του 2004, τότε που «εστέφθη» αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, πριν δηλαδή από 6,5 χρόνια.

Τότε όλοι παραληρούσαν με τις «καινοτομίες» του...

Και όχι μόνο οι προπαγανδιστικές μήτρες του καθεστώτος (ΜΜΕ), αλλά και όλα τα κόμματα: Επαινούσαν τις «καινοτόμες» και «δημοκρατικές» πρωτοβουλίες του ΓΑΠ, τη νέα φιλοσοφία που προωθούσε…

Γιώργος Παπανδρέου: Η επέλαση της αλαζονικής ανοησίας
Του
Θύμιου Παπανικολάου


Ο επιθανάτιος ρόγχος του καταρρέοντος σοσιαλδημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού αναδίδει όλα τα εκκρίματα του «πολιτισμού» του: Την απάτη, την ανοησία, τη βαρβαρότητα.

Η «στέψη» του Γεωργίου Παπανδρέου και όλο το συνακόλουθο τελετουργικό των πράξεων και των λόγων αποτελούν τη θεοποίηση της πολιτικής αποβλάκωσης, τη θεοποίηση της αλαζονικής ανοησίας: Συμπτώματα μιας βάρβαρης οπισθοδρόμησης, συμπτώματα ενός προφασιστικού μοντέλου. Το ίδιο το γεγονός ότι ο πολιτικός και πνευματικός κόσμος και ιδιαίτερα η Αριστερά δεν αντιδρούν σε αυτή την επελαύνουσα αλαζονεία της ανοησίας αποτελεί και αυτό σύμπτωμα αυτής της πολιτικής παθολογίας.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου ανακηρύσσει καθημερινά την επίσημη κηδεία της πολιτικής επιστήμης και όσοι δεν χειροκροτούν, σιωπούν σκανδαλωδώς.

Κάθε κοινοτυπία του ή καραμπινάτη πολιτική του ανοησία προβάλλεται σαν ρηξικέλευθη σκέψη, σαν «νέα ιδέα», σαν σοφία. Η κατάλυση και των απομειναριών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (της αστικής) προσλαμβάνεται και προπαγανδίζεται μανιωδώς σαν «διεύρυνση της δημοκρατίας».

Το σόφισμα της «συμμετοχικής δημοκρατίας» (αυτή η πομπώδης ανοησία) ταυτίζεται και πλασάρεται σαν «άμεση δημοκρατία».

Ας δούμε συνοπτικά τι είναι η «άμεση δημοκρατία».

Προκαταβολικά πρέπει να διευκρινιστεί ότι η δημοκρατία γενικά είναι μια μορφή άσκησης της εξουσίας. Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία (την έμμεση) η εξουσία ασκείται μέσω των αντιπροσώπων και των οργάνων τους.

Τα όργανα της έμμεσης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας υπερασπίζονται απελπισμένα το μονοπώλιο της κυριαρχίας τους, το τελεσίδικο δικαίωμα της απόφασης και το «κύρος» της κυβέρνησης που προέρχεται από αυτά.

Εδώ ο πολίτης δεν είναι ούτε πρωταγωνιστής, ούτε ηθοποιός του πολιτικού δράματος. Είναι απλώς ένας κομπάρσος. Αυτό είναι το κλασικό πρότυπο της αστικής δημοκρατίας που σήμερα, για λόγους που δεν μπορούν να αναλυθούν εδώ, αποσυντίθεται προκαλώντας την αηδία των λαϊκών στρωμάτων.

Η «άμεση δημοκρατία» είναι η δημοκρατική αυτό-οργάνωση και αυτοδιαχείριση των πολιτών.

Η άμεση δημοκρατία στηρίζεται (θεμελιώδης προϋπόθεση) στη συνειδητή δράση των λαϊκών μαζών, στο πλάτεμα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων που γεννούν και τις ανάλογες μορφές εξουσίας: Από τον εργατικό έλεγχο στην επιχείρηση ως την οργάνωση «λαϊκών αγορών», από την ανάληψη πρωτοβουλιών κοινής ωφελείας ως την εγκαθίδρυση πολιτιστικών θεσμών.

Η «άμεση δημοκρατία», συνεπώς είναι η εξουσία των πολιτών μέσω της αυτό-οργάνωσής τους. Στην «άμεση δημοκρατία» ο πολίτης δεν περιορίζεται να ρήξη ένα ψηφοδέλτιο στην κάλπη. Παίρνει μέρος μέσα από τα συλλογικά όργανα της δράσης του στη διαδικασία της απόφασης, στην εφαρμογή αυτών των αποφάσεων και στην επαλήθευση της εφαρμογής τους.

Γι΄αυτό, συστατικό στοιχείο της «άμεσης δημοκρατίας» δεν είναι μόνο η εκλογή, αλλά και η άμεση ανακλητότητα.

Γίνεται φανερό ότι οι μηχανισμοί της «άμεσης δημοκρατίας», πρακτικά και θεσμικά, συγκρούονται με τους μηχανισμούς της έμμεσης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με τις καπιταλιστικές δομές εξουσίας.

Γίνεται επίσης σαφές ότι η «συμμετοχική δημοκρατία» του Γιώργου Παπανδρέου δεν έχει καμιά σχέση με της μορφές της «άμεσης δημοκρατίας», είναι ένα σοφιστικό τέχνασμα απάτης που επιχειρεί να καταλύσει και τα υπολείμματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και να τα αντικαταστήσει με τα νεοταξικά, ισοπεδωτικά ιδεολογήματα του ολοκληρωτισμού.

Η «δημοκρατία» του ΓΑΠ, είναι η «δημοκρατία» της τερατώδους και βλακώδους διαφημιστικής προπαγάνδας προς το μέσο εκλογέα.

Με πιο ακριβείς όρους είναι η υποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με τη «δημοκρατία» της βολιδοσκόπησης και του ανελέητου καταναλωτικού τηλεοπτικού θεάματος. Συνακόλουθα είναι η πλήρης υποταγή της στα ισχυρά οικονομικά κέντρα εξουσίας.

Είναι πράγματι «άμεση» αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση. Άμεσα και όχι έμμεσα επιβάλλουν τις επιλογές τους τα υπερεθνικά μονοπώλια, η ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία των ΗΠΑ…


Η «συμμετοχική δημοκρατία» του αμερικανοθρεμένου διαδόχου του ΠΑΣΟΚ βάλει ευθέως κατά των οργανωμένων κομμάτων (που αποτελούν τους πυλώνες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας) και των θεσμών της κοινοβουλευτικής λειτουργίας. Οι κοινοβουλευτικές συλλογικότητες της αστικής δημοκρατίας καταστρέφονται, η ιστορία και οι προγραμματικές επεξεργασίες των κομμάτων ( ιδεολογικά και πολιτικά αποτυπώματα του κοινωνικού γίγνεσθαι) ακυρώνονται, τα πολιτικά κόμματα μεταβάλλονται σε αθροιστικά σχήματα χωρίς ταυτότητα, σε εμπορικές αθλητικές εταιρείες και οι λαϊκές μάζες πολιτικά αλλοτριώνονται σε υπέρτατο βαθμό και μεταβάλλονται σε ψυχωτική αγέλη.

Αυτό που επιχειρείται από το Γιώργο Παπανδρέου (η ακρότατη έκφραση της νεοταξικής «εκσυγχρονιστικής» δεξιάς) είναι η ψυχωτική δόμηση του πληθυσμού μέσω ενός μυθοποιητικού τελετουργικού που επιτρέπει την εξωφρενική χειραγώγηση των πολιτών και την επιθετική ισοπέδωση των ιδεών και της Πολιτικής…

Σημείωση: Αύριο το άλλο άρθρο που γράφτηκε τον ίδιο μήνα του 2004.
Τίτλος: «Γιωργάκης: Ο μεταπράτης των ιδεολογικών επιταγών της Νέας Τάξης»
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΘΑΛΕΙΑ]

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2004

Γιωργάκης: Ο μεταπράτης των ιδεολογικών επιταγών της Νέας Τάξης



Το ακαταμάχητο όπλο της ανοησίας είναι η τυπική λογική.

Το πολιτικό και δημοσιογραφικό ιερατείο (και το αριστερό) με τα τεχνάσματα αυτά των τυπικών απλουστεύσεων εξισώνουν και εξομοιώνουν τους πάντες και τα πάντα, καταργώντας, έτσι, τις ιδεολογικές οριοθετήσεις, συνακόλουθα τους κοινωνικούς διαχωρισμούς και καθορισμούς.

Πρακτικά, συνεπώς, ανακηρύσσεται το ΤΕΛΟΣ των ιδεολογιών, των κοινωνικών διαχωρισμών, της ταξικής πάλης!!!

Μεταπράτης αυτής της «νέας» παγκοσμιοποιημένης ιδεολογίας, της νεοταξικής, είναι ο Γιώργος Παπανδρέου: Η τελική κατάληξη (στην Ελλάδα) του «εκσυγχρονιστικού» ολοκληρωτισμού.

Η απροκάλυπτα αυθάδης και δικτατορική επιβολή του Μάνου, Ανδριανόπουλου, Ανδρουλάκη και Δαμανάκη αποτελεί την κορυφαία συμβολική πράξη των επιταγών της νεοταξικής, ισοπεδωτικής ιδεολογίας.

Το πολιτικό και πνευματικό ιερατείο, δυστυχώς και η Αριστερά, παρακάμπτουν την ουσία αυτού του συμβολισμού και αυτών των πρακτικών.

Η Αριστερά αρκείται μόνο στο γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ μεταλλάχτηκε και ότι δεν διαφέρει από τη Ν.Δ.

Η μετάλλαξη όμως αυτή έχει συντελεστεί. Ο «εκσυγχρονισμός» (σοσιαλδημοκρατικός νεοφιλελευθερισμός) ήταν η μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ, η μεταπήδηση από ένα σύστημα ιδεών στο αντίθετό του.

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι απλώς μια νέα δεξιά, είναι η σύγχρονη, μακάβρια έκφρασή της, η νεοταξική δεξιά, απείρως πιο επικίνδυνη και ύπουλη, σκληρή, ισοπεδωτική και αλαζονική από την κλασσική δεξιά.

Η κλασσική δεξιά είναι γνωστή και ορατή, αυθεντικό και κρυστάλλινο το σύστημα των ιδεών της:[ Είναι ο καθαρός ταξικός αντίπαλος. Η Δεξιά της Νέας Τάξης είναι ο εφιάλτης της ομοιομορφίας, Ιάγος μεταμφιεσμένος και μακιγιαρισμένος με «αριστερά» και «προοδευτικά» χρώματα.


Επίσης το πολιτικό και δημοσιογραφικό ιερατείο επιχειρεί να μας πείσει ότι οι «μεταγραφές» Μάνου, Ανδριανόπουλο και Σία είναι ένα σύνηθες φαινόμενο της πολιτικής μας ιστορίας.

Αναφέρονται στο γεγονός ότι ο ίδιος ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο παππούς) συμμετείχε σε ψηφοδέλτιο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ή ότι ο Μητσοτάκης μεταπήδησε στη δεξιά και έγινε και αρχηγός της Ν.Δ.

Με αυτά και άλλα παραδείγματα πολιτικού καιροσκοπισμού και αμοραλισμού (βρίθει η ιστορία μας) επιχειρούν να δικαιολογήσουν τις σημερινές «πτήσεις» και να τις εξομοιώσουν.

Με αυτό το τυπικό εξισωτικό τέχνασμα παρακάμπτουν το εξής ουσιαστικό: Ότι οι παλιές μετακινήσεις «έπαιζαν» στο ίδιο ιδεολογικό γήπεδο. Δεν σηματοδοτούσαν δηλαδή ιδεολογικές μεταλλάξεις, συνακόλουθα δεν ισοπέδωναν τις κοινωνικές και ιδεολογικές οριοθετήσεις.

Η ΕΡΕ και η Ε.Κ. , ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Μητσοτάκης δεν βρισκόντουσαν σε αντίπαλα ιδεολογικά ρεύματα, ήταν φορείς των ίδιων συστημάτων ιδεών.

Ο Μάνος και ο Ανδριανόπουλος (σύμβολα του ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού, θατσερικά σύμβολα) ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΙ σε ένα πολιτικό χώρο που σε συμβολικό επίπεδο βρίσκεται σε διαμετρικά αντίθετη κοινωνική και ιδεολογική θέση.

Φυσικά το ΠΑΣΟΚ έχει μεταλλαχτεί σε ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο κόμμα, ωστόσο οι κοινωνικές του ορίζουσες και οι ιδεολογικές του συνιστώσες (για την εξαπάτηση της λαϊκής του βάσης) δεν έχουν αναθεωρηθεί και ανατραπεί. Και ακριβώς γι’ αυτό, επειδή εξαπατά όχι μόνο πολιτικά, αλλά ιδεολογικά (κονιορτοποιεί κυριολεκτικά τις κοινωνικές και ιδεολογικές ορίζουσες) είναι απείρως πιο επικίνδυνο από οποιοδήποτε άλλο κόμμα της ελληνικής ιστορίας.

Τέλος τα πολιτικά «μαγειρέματα» του παρελθόντος κρατούσαν στοιχειωδώς τα δημοκρατικά προσχήματα. Έμπαιναν στην κρίση του ελληνικού λαού.

Ο Γιώργος Παπανδρέου καταλύει και αυτά τα ψήγματα της δημοκρατικής νομιμότητας. Ο Γιώργος Παπανδρέου κατασκευάζει ένα κόμμα που ανοίγει το δρόμο στην πλήρη ομοιομορφία και ισοπέδωση, ένα καθαρόαιμο κόμμα της Νέας Τάξης. Και αυτό δεν έχει καμιά ομοιότητα με το παρελθόν.

Ο καθένας που σκέφτεται στοιχειωδώς πολιτικά εύκολα διαπιστώνει ότι με την επιβολή του Γιωργάκη έχουμε μια ΕΙΣΒΟΛΗ (πολιτική και όχι στρατιωτική όπως στο Ιράκ) των Αμερικάνων στην Ελλάδα. Προωθείται ο πολτός της πολυπολιτισμικότητας και στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

Ο νεοταξικός αυτός σχεδιασμός, εκτός των άλλων, έχει και ως στόχο τον αφανισμό των πολιτικών (αλλά και συνδικαλιστικών) οργανώσεων της εργατικής τάξης. Επιχειρείται όχι μόνο η πλήρης κονιορτοποίηση και διάλυση των εγκλωβισμένων αριστερών δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ των δυνάμεων της Αριστεράς από τον πολιτικό χάρτη.

Τα αριστερά κόμματα και ιδιαίτερα το ΚΚΕ που φέρνει τη βασική ευθύνη δεν είναι σε θέση να διακρίνουν το θανάσιμο κίνδυνο της νεοταξικής δεξιάς του Γιωργάκη. Είναι άξια της μοίρας τους. Γιατί ωθούν τις λαϊκές μάζες (τα ίδια αυτά αριστερά κόμματα με την πολιτική τους μιζέρια και την ανικανότητά τους να συγκροτήσουν ένα Μέτωπο αντίστασης), να αναζητήσουν μπροστά στην αμερικανική εισβολή στηρίγματα αντίστασης, στη Ν.Δ.

Ας μην θρηνούν μετά για το δικομματισμό…

[Ροβεσπιέρος]

ΝΕΟΣ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ
http://apergospastis.blogspot.com/

Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΥ "ΕΘΝΟΥΣ" ΣΤΙΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ



Οι πασόκοι κάποτε οχι μόνο δεν άφηναν τον Γλύξμπουργκ και το αλλοδαπό του σόι να περάσει τα σύνορα και να μπει στην Ελλάδα αλλά ούτε καν δέχονταν να ακούσουν για την ''τέως βασιλική οικογένεια''. Όλα αυτά βέβαια λόγω των ''σοσιαλιστικών'' τους ιδεών, των συνθημάτων τους περι της ''Ελλάδας που άνηκε στους Έλληνες'' και λοιπά... ξεπερασμένα.

Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει και οι εφημερίδες που κάποτε στήριζαν τον πράσινο "σοσιαλισμό" σήμερα κάνουν πρωτοσέλιδο θέμα τον γάμο του γιου του Γλύξμπουργκ.

Παράδοξο; Οχι! Ίσα ίσα, το "ΕΘΝΟΣ" σαν πασοκική εφημερίδα που είναι κράτησε συνεπή στάση, σχετική με τη ''νέα πολιτική'', τις ''νέες ιδέες'' και τους ΝΕΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΚΑΙ Σ Υ Ν Ε Ρ Γ Α Τ Ε Σ (ΛΑ.Ο.Σ) που βρίσκει και προωθεί η ηγεσία τους.

Αρα η κάλυψη του γάμου του αλλοδαπού Γλύξμπουργκ ήταν μια φυσική συνέχεια που πληροί τα νέα κριτήρια των πασόκων.

Μπράβο πασόκοι! Από το καλό στο καλύτερο πηγαίνετε!

Υ.Γ.: Παραπολιτικέ μόνο την αγάπη του Χατζηνικολάου στους Γλύξμπουργκ ξέρεις να βλέπεις...

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΡΕΠΟΡΤΕΡ]

Βόμβες νετρονίου: Μνημόνιο και …Σύμβουλοι


Με τις βόμβες Νετρονίου αρχίζει να μοιάζει το Μνημόνιο. Εξολοθρεύει ανθρώπους κι αφήνει τα ντουβάρια απείραχτα ...να τα βουτήξουν οι επόμενοι (όταν έρθει η ώρα τους σ' αυτήν τη ζούγκλα που εξαπλώνεται κι αντικαθιστά σιγά σιγά τον αστικό ιστό)...

Σιγά τους 20 Συμβούλους, λένε οι απολογητές τού Μαξίμου, άλλα πρωθυπουργικά γραφεία έχουν 300 ή και περισσότερους.



Ψέματα λένε! ως συνήθως. Αλλο θεσμισμένη λειτουργία ενός (όποιου) πρωθυπουργικού γραφείου (που μάλιστα ποικίλλει όσον τα πολιτεύματα) κι άλλο γνωρίζω κάποιον κάπου, σε μια πισίνα, τον «πάω» και τον διορίζω... σύμβουλό μου!

Αλλωστε ο κ. Παπανδρέου δεν είναι η πρώτη φορά που επιδεικνύει μια εξωθεσμική πριγκιπική αντίληψη και για τα πολιτικά, και για τα πολιτειακά.

Κάπως έτσι συνάντησε σε ένα γυμναστήριο την κ. Τσόκλη και την έκαμε βουλευτή Επικρατείας. Ή την κ. Καραχασάν, ή τον, κατά δήλωσίν του, «ελληνόφωνο» Ευρωπαίο, τον νυν δερβέναγα της ΔΕΘ. Ή τον κωμικό δον Τομάζο Σκιόπα.

Ούτε οι νεοαποκτηθέντες 20 σύμβουλοι του κ. Πρωθυπουργού θα κοστίζουν στους Ελληνες μόνον 648.000 Ευρώ κατ' έτος - οι μισθοί τους. Κι έξοδα παραστάσεως θα παίρνουν, και μπόνους, και εκτός έδρας, κι επιδόματα και υπερωρίες.

Μόνον ως Υπουργός Εξωτερικών ο κ. Παπανδρέου έχει υπογράψει έως τώρα πάνω από 1.000.000 Ευρώ για υπερωρίες στο Υπεξ.

Το «σπάταλο κράτος», θα σπεύσουν να πουν ορισμένοι - αυτοί που ταΐζουν την προπαγάνδα τους με νεοφιλελεύθερα κλισέ: ένα από τα πιο συνηθισμένα: το υπερδιογκωμένο σώμα των δημοσίων υπαλλήλων εν Ελλάδι.

Οπως, όμως, αποδεικνύεται με την απογραφή του δημόσιου τομέα, οι δημόσιοι υπάλληλοι -πλην στρατιωτικών κι όλων των ενστόλων- αγγίζουν στη χώρα μας τους 420.000 και φθάνουν με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα τους 768.003 (πληθυσμός 11.125.000), ενώ στο Βέλγιο, για παράδειγμα, τους 756.300 (πληθυσμός 10.600.000).

Κάτι σχετικό, αναλόγως του πληθυσμού, συμβαίνει σε όλη την Ενωση με 4.000.000 υπαλλήλους στη Γερμανία, 6.700.000 στη Γαλλία, 5.850.000 στην Αγγλία και πάει λέγοντας.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι το «κράτος», εξάλλου το ελληνικό κράτος δεν είναι κανένα φιλολαϊκό τοιούτο, όπου στις εφορίες, τις πολεοδομίες κι αλλαχού οι πάντες κόπτονται υπέρ του δημοσίου συμφέροντος.

Αντιθέτως το ελληνικό κράτος, που βρίζουν οι νεοφιλελεύθεροι, είναι το δικό τους κράτος, το κράτος που διαχειρίζονται οι ίδιοι υπέρ των κρατικοδίαιτων του ιδιωτικού τομέα και εις βάρος του υγιούς επιχειρείν, το κράτος στάβλος στο οποίον βολεύουν τους πολίτες-πελάτες τους, διορίζουν τους «συμβούλους τους» (καλή ώρα ο Γιωργάκης) και πιάνουν αιχμαλώτους όλους τους άλλους, ωρομίσθιους, αναπληρωματικούς, σταζιέρ κι ουκ έστιν τέλος...

Αυτό το κράτος έχουν φτιάξει στην Ελλάδα όπως και αλλού κι όταν το βρίζουν (το ίδιο το κράτος τους) το κάνουν επιβουλευόμενοι τη δημόσια περιουσία (κι εκείνα τα απομεινάρια του κράτους που είναι υποχρεωμένα να την υπερασπισθούν).

Ετσι, ο Γεώργιος ο Β' Παπανδρέου ο Γ' προσλαμβάνει μεν 20 συμβούλους για την αυλή του, αλλά αφήνει ακόμα (έντεκα μήνες μετά) ακέφαλες 80 εφορίες.
Ομως, οι 20 σύμβουλοι του κ. Πρωθυπουργού είναι το νύχι του λιονταριού.

Πλήθος συμβούλων εκτός θεσμικού corpus, συνωστίζονται στο Ιερόν Παλάτιον. Από τους εν στενώ εξωθεσμικούς φίλους του πριγκηπαδέλφου Νικολάκη, όστις εποπτεύει θέματα επενδύσεων (πού 'ν' τες κι όχι μόνον, έως τον κ. Αλεξ Ρόντος όστις (δια)πραγματεύεται θέματα συνόρων.

Σύμβουλοι που δουλεύουν με βάση την «προσωπική ατζέντα» Παπανδρέου για όλα, από τα ελληνοτουρκικά ώς το Σκοπιανό, «Ατζέντα» εκτός ιστορικού (αλλά και θεσμικού) πλαισίου, με ήδη κωμικοτραγικά ή τραγικά αποτελέσματα σε κρίσιμους τομείς -όπως η πρόσφατη κωλοτούμπα με το Ισραήλ...

«Ο άνθρωπός μας στην Αθήνα», καθώς λένε για τον κ. Παπανδρέου οι Financial Times...

Πηγή:
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=30/08/2010&id=197589