Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Ο ευτελισμός του Αριστοφάνη

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Στεφ. Ληναίος
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Αύγ 14, 2010 1:28 pm    Θέμα δημοσίευσης: Ο ευτελισμός του Αριστοφάνη Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ο ευτελισμός του Αριστοφάνη



Αναδημοσιεύουμε από τα ΝΕΑ, ολόκληρο το σημαντικό κείμενο του κ.Θεοδωρόπουλου και θα θέλαμε και τις δικές σας απόψεις για τον ευτελισμό που υφίσταται όχι μόνον ο Αριστοφάνης αλλά και όλοι οι μεγάλοι κλασσικοί. Και παρακαλούμε το ΡΕΣΑΛΤΟ να θυμίσει, με κωδικούς, πόσες φορές έχουμε φωνάξει και ξαναφωνάξει για όλες αυτές τις αθλιότητες.
Τα δικά μας σχόλια, στο τέλος

**********************************************
Ν Ε Α = Παρασκευή, 13 Αυγούστου 2010

Ο καταγγέλλων νικά
Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος
=========================

Γιατί να χρησιμοποιείται ο Αριστοφάνης ως πρόσχημα, σε όποιον θέλει να σαρκάσει τα σημερινά κακώς κείμενα; Μια καινούργια άποψη προστίθεται στην πολεμική που ξέσπασε με αφορμή τους «Αχαρνής», με πρωταγωνιστή τον Σταμάτη Κραουνάκη σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη και μετάφραση Κ.Χ. Μύρη.

Ειλικρινά δεν ξέρω ποια θέματα θα διάλεγε ο Αριστοφάνης για τις κωμωδίες του αν ζούσε σήμερα. Δεν ξέρω αν θα έγραφε για το Βατοπέδι, τη Siemens, τη διαπλοκή ή το ΔΝΤ. Δεν ξέρω, και δεν μπορώ να ξέρω, για τον απλούστατο λόγο ότι ο Αριστοφάνης δεν ζει σήμερα.


Ακόμη περισσότερο δεν είμαι σε θέση να ξέρω με ποιον τρόπο θα τα χειριζόταν αυτά τα θέματαακόμη κι αν δεχθούμε τις δύο υποθέσεις που προηγούνται, ότι δηλαδή θα ζούσε σήμερα και θα τα διάλεγε. Οσες ιστορικές αναλογίες κι αν είναι έτοιμος κάποιος να αποδεχθεί, «θεατρικοποιητική αδεία», δύσκολα μπορεί να παραγνωρίσει ορισμένες δυσαναλογίες μεγεθών- ανάμεσα στη δική του εποχή και τη δική μαςοι οποίες βγάζουν μάτι.

Οταν ο Αριστοφάνης σαρκάζει τον Δήμο της Αθήνας, για παράδειγμα, δεν αναφέρεται στον οργανισμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ο οποίος, μεταξύ άλλων, δεν είναι σε θέση να φροντίσει για την αποκομιδή των απορριμμάτων και δεν δίνει δεκάρα για τα σπασμένα πεζοδρόμια και τις λακκούβες στους δρόμους. Αναφέρεται στο κυρίαρχο σώμα μιας δημοκρατίας η οποία, με τη σειρά της, έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στα του κόσμου της.

Εκείνο το «έδοξε τη βουλή και τω δήμω» που συνόδευε κάθε απόφαση της πλειοψηφίας είχε τη δύναμη να κηρύξει τον μεγαλύτερο πόλεμο που γνώρισε ο ελληνικός κόσμος, τον Πελοποννησιακό, να αποφασίσει να στείλει τις τριήρεις του στη Μήλο για να κατασφάξουν τους ντόπιους ή να ρίξει την Αθήνα στην περιπέτεια της Σικελικής Εκστρατείας, κοινώς στην καταστροφή.

Θέλω να πω πως ο πατέρας της κωμωδίας καταπιανόταν με τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα ενός κόσμου- της πόλης του- που κι αυτή, με τη σειρά της, βρισκόταν στο επίκεντρο του κόσμου της. Η «αναλογική» ανάγνωσή του και ερμηνεία του το πρώτο που επιτυγχάνει είναι να μικρύνει την εμβέλεια της σκέψης του μεταφέροντάς την στον μικρόκοσμο της σημερινής ελληνικής ζωής που βράζει στο ζουμί μιας κρίσης η οποία, εκτός των άλλων, οφείλεται και στο γεγονός ότι ποτέ δεν αποδέχθηκε πως ζει σε έναν κόσμο που ξεπερνάει και τις επιθυμίες της και τις δυνάμεις της.

Αν τα κείμενα του Αριστοφάνη επέζησαν για δυόμισι χιλιάδες χρόνια, αυτό δεν το οφείλουν ούτε στο γέλιο που προκαλούν ούτε στην καταγγελτική τους ισχύ. Το γέλιο είναι άρρηκτα δεμένο με το περιβάλλον και τα συμφραζόμενα της εποχής του, με αποτέλεσμα τα στοιχεία που το προκαλούν να μην είναι αναγνωρίσιμα σε άλλο περιβάλλον και σε άλλη εποχή.

Κάθε εποχή γελάει με τον δικό της τρόπο.
Οσο για την καταγγελία των δημαγωγών και λοιπών πολιτικών ή οικονομικών απατεώνων, αυτή δεν χρειάζεται καν τον Αριστοφάνη. Της φτάνουν τα μπλογκς και οι διαχειριστές τους που έχουν το θάρρος να κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους.

Παρ΄ όλα αυτά ο Αριστοφάνης επέζησε. Και επέζησε γιατί, εκτός των άλλων, αυτός πρώτος έδωσε στην κωμωδία δραματική υπόσταση - μια κωμωδία η οποία ώσπου να την αναλάβει αυτός ήταν μια συρραφή από χορούς, τραγούδια και γκαγκς. Δίνοντας δε στην κωμωδία δραματική υπόσταση ανέδειξε ορισμένα εγγενή προβλήματα της δημοκρατίας και της κοινωνικής συνύπαρξης τα οποία ξεπερνούν τα όρια και της εποχής του και των προσώπων που σαρκάζει ή διασύρει. Εκτός αυτού έπλασε και έναν τρόπο έκφρασης ο οποίος στηρίζεται στην αμεσότητα, στη σκληρότητα και την ωμότητα των υλικών του. Οργάνωσε μια ποιητική η οποία ακόμη και σήμερα αντέχει.

Γι΄ αυτό και ο κωμικός τρόπος του Αριστοφάνη, ακόμη κι αν είναι άδικος- όπως στην περίπτωση του Σωκράτη- διεκδικεί μια ηθική που δεν την έχει ο ανεκδοτολόγος της τηλεόρασης. Σε αντίθεση με αυτόν ο Αριστοφάνης δεν κολάκευε το κοινό του- και δεν χρησιμοποίησε ποτέ ως ασπίδα τα μάλλον ασθενή δημοκρατικά του αισθήματα.

==========================
Αυτό το σημαντικό κείμενο,εκφράζει απολύτως και τις δικές μας θέσεις για τον Αριστοφάνη.
Και καταγγέλουμε, χρόνια τώρα κι εμείς, αυτούς που "ασελγούν", πάνω στο πτώμα όχι μόνον του Αριστοφάνη αλλά και όλων, σχεδόν, των μεγάλων κλασσικών.


Το ομολογούν οι ίδιοι, όπως θα διαπιστώσει ο καθένας αν διαβάσει, ειδικά και το δικό μου κείμενο, γραμμένο εδώ και 10 χρόνια περίπου..Με τίτλο: «Προβληματισμοί ή εντυπωσιασμοί;» Στο βιβλίο μου « Η ΑΛΥΣΙΔΑ », εκδόσεις ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ, 2003.

Αν είναι εύκολο και υπάρχει χώρος, παρακαλώ το ΡΕΣΑΛΤΟ να ξαναδημοσιεύσει το κείμενό μου εδώ.

Είναι θέσεις μια γενιάς που οι μεγάλοι μας δάσκαλοι μας έμαθαν ότι οποιαδήποτε πρωτοπορία πρέπει να έχει στόχο την προέκταση της ουσίας των μεγάλων έργων και όχι να επιδείξουμε τα προσωπικά μας απωθημένα. Ή, το χειρότερο, να εκμεταλλευτούμε τα "κουσούρια" του καιρού μας, για εμπορικούς, αποκλειστικά,λόγους..

Γιατί δεν γράφουν, λοιπόν, ένα δικό τους έργο;

Ή, τουλάχιστον, να κάνουν αυτό που κάναμε εμείς, στο Θέατρο ΑΛΦΑ, το 1971, για να χτυπήσουμε τη δικτατορία. Παρουσιάσαμε έναν πρωτοποριακότατο ΟΙΔΙΠΟΔΑ του Τζαίημς-Ρουζ Έβανς, ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ στο έργο του Σοφοκλή.. Και όχι το ΕΡΓΟ του Σοφοκλή.. Όπως κάνουν όλοι αυτοί που ονομάζουν έργα του Αριστοφάνη, όλα τα… «κουσούρια» τους, …

Με το κείμενο του κ.Θεοδωρόπουλου, αισιοδοξούμε. Θεωρούμε πολύ ευχάριστο το γεγογός ότι, έστω και αργά, μερικοί καλοί σχολιαστές, ξεγυμνώνουν τα χαιδεμένα παιδιά του Συγκροτήματος μέσα στην ίδια τη ναυαρχίδα του..


14.8.10
Επιστροφή στην κορυφή
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Αύγ 14, 2010 2:17 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η αυθάδεια της ασέλγειας είχε γιγαντωθεί από το 2001



Ο Στέφανος Ληναίος έχει καταγράψει από το 1971 αυτή την γκανγκστερική ασέλγεια των δολοφόνων των κλασσικών.
------- ΕΘΝΟΣ -- 2.6.2001.---------
(Από το βιβλίο του Στέφανου Ληναίου Η ΑΛΥΣΙΔΑ,εκδόσεις ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ,2003)


........αξίζει τον κόπο να σας μεταφέρουμε, σχεδόν αφηγηματικά,
όλα όσα είδαμε και...πάθαμε αυτές τις μέρες, παρακολουθώντας
μερικές "συναντήσεις" ολίγων και εκλεκτών για ολίγους και εκλεκτούς.
"Συναντήσεις" που ολοκληρώνουν τις απορίες μας και την κατάπληξή μας
για αυτά τα αδιανόητα των "διανοουμένων" που, πραγματικά, μας τρομάζουν.
Και μας κάνουν και πάλι να αναρωτηθούμε. Τι ΕΙΝΑΙ, λοιπόν, όλα αυτά;


ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ή ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΙ;

..χωρίς να μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε, ποιές άραγε να είναι οι
πραγματικές προθέσεις των νέων σκηνοθετών.

Οταν μεταφράζουν και "εκσυγχρονίζουν" ένα κείμενο, οι περισσότεροι νέοι σκηνοθέτες μας, γιατί άραγε το κάνουν;
Για να εκφράσουν το βαθύτερο νόημα του έργου του συγγραφέα ή να ασελγήσουν πάνω στο "πτώμα" του;

Για να προβληματιστούν και να προβληματίσουν το σύγχρονο θεατή ή να τον εντυπωσιάσουν με τα απωθημένα τους;


Σε τρεις πολύ ενδιαφέρουσες, πρόσφατες, συναντήσεις, σημαντικών ανθρώπων του θεάτρου μας και σε μια, πανεπιστημιακού επιπέδου, επέτειο, διαπιστώσαμε πολλά θετικά αλλά και πολλά αρνητικά πράγματα. Και φύγαμε, τελικά, με πολλά ερωτηματικά.

Οι διαπιστώσεις μας, στην πρώτη συνάντηση, είναι, δυστυχώς,
απόλυτα σύμφωνες με τον τίτλο που έβαλε μια εφημερίδα στο κείμενο του δημοσιογράφου που κάλυψε αυτή την εκδήλωση:

"Επεισοδιακή συζήτηση…Πειράματα και σκουπίδια.."

Είχαμε την απαίτηση, τουλάχιστον οι οργανωτές αυτής της
πρώτης συνάντησης-συζήτησης, με θέμα τα προβλήματα των νέων
θεατρικών συγγραφέων, να είναι πιό σοβαροί από τους καλεσμένους
τους… Οταν μάλιστα επιδοτούνται και από το ΥΠ.ΠΟ.,(εκτός των άλλων..γαλαντόμων, επιχειρηματιών, χορηγών) με πολλά εκατομμύρια, ετησίως και θεωρούνται "κορυφαίοι" του είδους.

Δυστυχώς δεν ήταν καθόλου σοβαροί.
Και συνέτειναν, με τους "εριστικούς, ομφαλοσκο-πικούς, σκουπιδολογικούς και ατέλειωτους μονολόγους τους..", να μετατρέψουν την όλη συζήτηση σε έναν ιλαροτραγικό καυγά.

Οταν μάλιστα ένα "ηγετικό" στέλεχος των οργανωτών, έβρισε
το κοινό, λέγοντας ότι "ο μεγαλύτερος εχθρός του θεάτρου είναι ο..
θεατής !!"
., πολλοί γνωστοί πνευματικοί άνθρωποι αναγκάστηκαν να
αποχωρήσουν… Ενας μάλιστα, φώναξε δυνατά:

"Τι προβοκατόρικα πράματα είναι αυτά; Γιαυτό μας καλέσατε;
Για να μας βρίσετε; Και για να κάνει ντόρο το θέατρό σας;"


Στη συνάντηση-επέτειο, πανεπιστημιακού επιπέδου, φύγαμε, οι
περισσότεροι, με μια πικρή γεύση. Η επέτειος δραστηριότητας της
Θεατρολογίας στα Πανεπιστήμιά μας, εξαντλήθηκε σε ένα τρίωρο αλληλολιβανίσματος καθηγητών και μαθητών.

Και στο λεύκωμα, που πήραμε στα χέρια μας, είδαμε, πικραμένοι και πάλι, μέσα στην πραγματικά πλούσια ύλη του, να μην υπάρχει, σχεδόν, κανένα, δείγμα-μελέτη-ανάλυση, για κάποια θέατρα που έχουν κιαυτά, μια σημαντική ιστορία τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Ολες, σχεδόν, οι εργασίες των σπουδαστών αφορούσαν σε θεατροπαρέες φίλων, για φίλους, από φίλους..

Η δεύτερη συνάντηση έγινε με πρωτοβουλία του Ελληνικού Φεστιβάλ και του Οργανισμού "Δελφοί", με θέμα: "Παρατηρήσεις και
προτάσεις για το Φεστιβάλ και την Επίδαυρο.."

Ηταν, νομίζω, η πιό οργανωμένη και πιό πλούσια σε συμμετοχή, προτάσεις και συμπεράσματα, εκδήλωση.

Είχε όμως από...γεννησιμιού της ένα ελάττωμα.

Πώς είναι δυνατόν να μιλήσουμε για πνευματικά θέματα, όταν ήδη, τυπικά και ουσιαστικά, ο φορέας του Φεστιβάλ είναι μια ανώνυμη εταιρεία!! Που σημαίνει κερδοσκοπική, τουριστική, επιχείρηση!!

Δεδομένου μάλιστα ότι δεν υπάρχει,
αυτό που υπάρχει σε όλο τον κόσμο, το Εθνικό Συμβούλιο Τεχνών, ποιός μπορεί να ελέγξει αυτή την Ανώνυμη Εταιρεία;

Κανένας..Εδώ δεν ελέγχονται τα κρατικά θέατρα, που κάνουν ό,τι θέλουν..Και θα ακούσει τις πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις που ακούστηκαν,μια κερδοσκοπική εταιρεία..Κρίμα..

Η συνάντηση η τρίτη, ήταν και η πιό αποκαλυπτική. Είκοσι,περίπου, νέοι σκηνοθέτες, γύρω από ένα τραπέζι, στο ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ του Ευαγγελάτου,

από τις 10 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ, μας βομβάρδισαν με τις ακραίες απόψεις τους για τις σχέσεις συγγραφέα και σκηνοθέτη…Χωρίς να καλέσουν στο τραπέζιτους...ούτε ένα συγγραφέα…Ολοι οι άλλοι είμαστε..ακροατές..

Η συζήτηση άναψε όταν, οι περισσότεροι νέοι σκηνοθέτες, με μεγάλη αυτοπεποίθηση, κατέθεσαν την άποψη ότι έχουν το απόλυτο δικαίωμα όχι μόνο να διασκευάζουν όπως θέλουν το θεατρικό έργο αλλά είναι..
υποχρεωμένοι ακόμη και να...
"ασελγούν" (sic) !! πάνω του.

( … « εξομολόγηση » κυρίας Ρούλας Πατεράκη..)


Eνας μάλιστα είπε απερίφραστα ότι γιαυτό δεν ανεβάζει ποτέ
έργα ζώντων συγγραφέων. Για να μπορεί να τους "αλλάζει τα φώτα..",
χωρίς καμιά αντίδραση.!!.


Τότε κάποιος, από τους άφωνους ακροατές τόλμησε να ψελλίσει: "Ολοι διασκευάζουμε κάποια έργα με στόχο να πούμε αυτά που κι ο συγγραφέας θα ήθελε να πει, αν έγραφε το έργο του, αυτή τη στιγμή κι όχι να βγάλουμε τα δικά μας απωθημένα. Εσείς γιατί το κάνετε:".

Και πήρε μιαν απάντηση ιλαροτραγική:


"Ανάκριση μας κάνετε; Ετσι θέλουμε και το κάνουμε"!!
(.. «παρέμβαση κυρίου Θεοδωρόπουλου..!!)

Και για να ολοκληρώσει όλο αυτό το δωδεκάωρο, πληκτικό,
μονόλογό τους, ένας από τους κεντρικούς ομιλητές του τραπεζιού, είπε μια φράση που θα πρέπει να καταγραφεί στην παγκόσμια ανθολογία πνευματικοεμπορικού κυνισμού. Τη μεταφέρω όπως την είπε ακριβώς:


"Τα έργα τα διαλέγω όπως θέλω..Τα παρουσιάζω όπως θέλω..Επιδότηση παίρνω όπως τη θέλω..Τα Μ.Μ.Ε. με περιποιούνται όπως θέλω..Οι θεατές με ακολουθούν όπως θέλω..Λοιπόν, μαγκιά μου!!!"..
(.. « εξομολόγηση κυρίου Χουβαρδά..!! )


Αυτή την τελευταία, πρωτοφανή απάντηση, την αφιερώνουμε
στο Υπ.Πολιτισμού που επιδοτεί, ετησίως, με πολλά εκατομμύρια αυτό τον κύριο και τον διορίζει, συνεχώς, σε υψηλότατες θέσεις..


Υ.Γ.=14.8.10= Αυτός ο κύριος Χουβαρδάς είναι εδώ και τέσσερα χρόνια ο Γενικός Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού μας Θεάτρου. Είναι αυτός που μαζί με τον άλλο απόλυτο άρχοντα του Ελληνικού Φεστιβάλ, τον κύριο Λούκο, επιλέγουν και παρουσιάζουν όλους αυτούς τους «πρωτοποριακούς» που ασελγούν με το χρήμα του ελληνικού λαού όχι μόνο πάνω στα κλασσικά έργα αλλά και πάνω στην ψυχή, το σώμα και την ευαισθησία του ελληνικού λαού.
Επιστροφή στην κορυφή
Κυπριανός Χριστοδουλίδης



Ένταξη: 03 Δεκ 2009
Δημοσιεύσεις: 564
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Αύγ 14, 2010 4:46 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΣΑΤΥΡΑ, ΔΟΞΑ και ΞΕΤΣΙΠΩΣΙΑ




"Εκείνο το «έδοξε τη βουλή και τω δήμω» που ..." κλπ. είναι αυτό που κινεί περισσότερο το ενδιαφέρον μου για το σχόλιο αυτό που σας αφήνω.

Για ποια βουλή να μιλήσει κανείς σήμερα και για ποιον δήμο; Και τι να πει κανείς γι΄ αυτό το "έδοξε"; Ποιά "δόξα", τίνος, και τι λογής είναι το περιεχόμενο αυτής της περίφημης, όσο και περίεργης για τις μέρες μας, λέξης;

Έξω απ΄ το παράθυρό μου βλέπω μουτζουρωμένους τοίχους. Παρακάτω κάδους σκουπιδιών να χάσκουν (δοξάζουν) ανοιχτοί μεσ΄ τη βρώμα. Αν διαβάσω εφημερίδα, εκεί η "δόξα" είναι απερίγραπτη και συντονισμένη στη ίδια "συχνότητα δόξας". Τηλεόραση και ραδιόφωνο ανταγωνίζονται για να προσελκύσουν τις περισσότερες διαφημίσεις, αν και εφόσον, οι εκπεμπόμενες "δοξασίες" είναι σύμφωνες και σύμμορφες του περιρρέοντος - σε παγκόσμια κλίμακα - ρεύματος.

Αλλά, ναι, ξέχασα.Υπάρχει και το διαδίκτυο. Αυτό όμως δεν είναι ούτε "βουλή", ούτε "δήμος". Είναι τα μπάζα της πολυφωνίας και της δημοκρατικότητας, για να μην τρέφουμε (μερικοί) τις κακεντρεχείς αυταπάτες μας : Ότι, δήθεν, σήμερα μας κυβερνά ένα παγκόσμιο στυγνό και ανελεύθερο καθεστώς. Έχουμε βουλή, έχουμε δήμο, έχουμε και το πολυφωνικό διαδίκτυο. Οι μουτζουρωμένοι τοίχοι και οι δυσειδείς κάδοι της σκουπιδιάρας το επιβεβαιώνουν, για να αναφερθώ μόνο σ΄ αυτά και όχι σε άλλα "μέσα". Μέσα τα οποία, αν και ορατά, δεν φαίνονται. Πάντως βρωμάνε.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Περαστικός
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Αύγ 16, 2010 12:00 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ο Αριστοφάνης, ασκούσε κριτική, στην μία και μοναδική πηγή εξουσίας, τους πολίτες.
Αυτούς διαπόμπευε, αυτούς έκρινε.
Και βέβαια, οι πολίτες δεν διανοούντο κάν να κατηγορήσουν κάποιον άλλον γιά τα αποτελέσματα των αποφάσεών τους, δεδομένου ότι, αυτοί οι ίδιοι αποφάσιζαν, πρωτογενώς και άνευ αντιπροσωπεύσεως.
Κατά τούτο, αναρωτιέμαι, ποιό νόημα έχουν σήμερα τα έργα του Αριστοφάνη, όταν δεν υπάρχει Δήμος;
Ποιός από τους θεατές, αντιλαμβάνεται ότι η Αριστοφάνειος κριτική, απευθύνεται μόνο στον ίδιον και όχι στην δήθεν εκλεγμένη εξουσία;
Ή μήπως ο θεατής, καμώνεται να το νομίζει αυτό, γιά να αποσείση ευσχήμως τις δικές του προσωπικές ευθύνες και να βολευτή στην αδιαφορία του;
Τα έργα του Αριστοφάνη, γιά να παρουσιαστούν επί σκηνής και να έχουν νόημα ως παιδευτικό θεατρικό δρώμενο, θα έπρεπε να απευθύνονται σε Πολίτες με εκείνη την αρχαία έννοια.
Θα τολμούσα να πώ ότι, είναι πραγματική ιεροσυλία, η κατά οποιονδήποτε τρόπο παρουσίασή τους στο σημερινό θεατρικό κοινό.

Και γιατί παρακαλώ, το παράκανε με τον Σωκράτη ο Αριστοφάνης;
Πώς μπορούμε εμείς, διόμισυ χιλιάδες χρόνια μετά, να κρίνουμε τι ήταν υπερβολικό και τι όχι, στην εποχή του;
Ζούμε στην ίδια Παιδεία, στον ίδιο πολιτισμό; Έχουμε τις ίδιες αξίες, τα ίδια ιδανικά;
Πάντα με ενοχλεί η κριτική, από τόσο μεγάλη χρονική και πολιτισμική απόσταση.
Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες