Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
ENA ακόμη ανυπόφορο Φεστιβάλ: οι διαστροφές σε παράκρουση

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Αύγ 02, 2010 10:15 am    Θέμα δημοσίευσης: ENA ακόμη ανυπόφορο Φεστιβάλ: οι διαστροφές σε παράκρουση Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ENA AKΟΜΗ ΑΝΥΠΟΦΟΡΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Οι διαστροφές σε παράκρουση




Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από την κριτική της κ.Αρκουμανέα, στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 1.8.10, για το «έργο» που παίχτηκε, αυτές τις μέρες, στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ με τίτλο «ΤΟΚΟΣ».Σελίδα Β2/9.. Και παρακαλούμε το ΡΕΣΑΛΤΟ αν είναι εύκολο να ξαναδημοσιεύσει πολλά παρόμοια φεστιβαλικά κείμενα για να έχουμε μια πλήρη εικόνα αυτής της μεταμοντέρνας, ανυπόφορης, παρακμιακής εποχής.Τα σχόλια όλα δικά σας.
‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

«Τι θα γινόταν αν σκοτώναμε τα παιδιά μας εγκαίρως; Προτού γεννηθούν. Να τα σφάζαμε στην κοιλιά. Να μην περιμέναμε να ενηλικιωθούν και να βιώσουν τη δυστυχία. Να μην τ΄ αφήναμε να γίνουν κι αυτά κρίκοι στην αλυσίδα της διαφθοράς και της υποκρισίας αλλά να φροντίζαμε να αφανιστούν όσο είναι ακόμη αθώα κι άβγαλτα. Οσο είναι ακόμη μωρά. Ή και έμβρυα...

Την ακραία αυτή υπόθεση διερευνά ο Δημήτρης Δημητριάδης στον «Τόκο». Οχι, η ζωή δεν έχει καμία ιερότητα αν είναι να τη ζούμε και να την παράγουμε όπως οι ήρωες του έργου. Κομματόσκυλα, δωσίλογοι, φαλλοκράτες, αλαζόνες, σιχάματα που ανοίγουν βόθρους και διψούν για χρήματα. Ανδρες που εκπορνεύουν τις γυναίκες τους, κακοποιούν τις θυγατέρες τους και συνουσιάζονται με τους γαμπρούς τους. Καλύτερα λοιπόν να μη γεννηθεί το παιδί της Τέσσας αν είναι να έχει τέτοιον μπαμπά. Και τέτοιον παππού. Ετσι τουλάχιστον πιστεύει η μητέρα του, η οποία αποφασίζει να το πνίξει με τα ίδια της τα χέρια.

Προκειμένου να δώσει σάρκα και οστά στην ιδέα αυτή ο συγγραφέας συγκεντρώνει όλα τα συστατικά ειδικά επιλεγμένα: Ο μπαμπάς που βιάζει την υιοθετημένη κόρη, η κόρη που γίνεται με τη σειρά της δολοφόνος, ο σύζυγός της, βολεψάκιας επιβήτορας που κάνει μωρό για να έχει την «τέλεια βιτρίνα», ο «παράγοντας» του υπουργείου, ισχυρός κοινωνικά αλλά στείρος βιολογικά, η γυναίκα του που ονειρεύεται να γίνει μαμά και, τέλος, ο κατά συρροήν δολοφόνος εγκύων ονόματι Μέρλος, ένας ιμιτασιόν Ρομπέρτο Τσούκο, που όμως στερείται πλήρως την εγκληματική γοητεία του ήρωα του Κολτές- περισσότερο απ΄ όλα τον απασχολούν οι πριαπικές επιδόσεις του παιδικού του φίλου Πετρή, τις οποίες περιγράφει λεπτομερώς, με κάθε ευκαιρία, στην ομήγυρη.

Και παραθέτει όλες τις λέξεις και όλες τις φράσεις της νεοελληνικής που σχετίζονται με τα ανδρικά γεννητικά όργανα και τις εκκρίσεις τους. με μια πιο γλαφυρή ποικιλία, όπως ψωλή, σηκωμένη, παλούκι, πούτσος καδρόνι, πούτσες μπλε, φυσεκλίκια, σπέρμα, ψωλόχυμα κ.ο.κ. .
Η συνολική εμπειρία- κειμένου, σκηνοθεσίας και ήχου- στάθηκε μάλλον ανυπόφορη.»

---------------------------------------------------
Μια δική μας ερώτηση μόνο:
Έπειτα από τόσα ανυπόφορα Φεστιβάλ των τελευταίων ετών, όπως τα χαρακτηρίζουν ΟΛΟΙ, σχεδόν, οι κριτικοί,δεν θα συγκινηθεί κανένας άρμόδιος; Δεν θα υπάρξουν κάποιοι σοβαροί άνθρωποι του Πολιτισμού, να θυμίσουν στην εξουσία ότι τα Εθνικά μας θέατρα και τα Ελληνικά Φεστιβάλ ιδρύθηκαν για να παρουσιάζουν στο μεγάλο ποσοστό τους καταξιωμένα Ελληνικά και ξένα έργα και σε ένα μικρό ποσοστό όλα αυτά τα ανυπόφορα, ξενόφερτα, απωθημένα της παγκόσμιας παρακμής;

Μα δεν βλέπουν ότι γίνεται το εντελώς αντίθετο, ικανοποιώντας τα βίτσια των ολίγων και εκλεκτών; Που προσπαθούν να μας πείσουν ότι μόνο με αυτό το χυδαίο, ρεαλιστιικό τάχα, τρόπο, μπορούν να αγγίξουν μεγάλα, υπαρξιακά, προβλήματα; Ή μήπως πρέπει πια να το πάρουμε απόφαση ότι τα Γράμματα και οι Τέχνες μας, όπως και τα Οικονομικά μας, κατευθύνονται πλέον από κάποιο αόρατο, παντοδύναμο, πνευματικό Δ.Ν.Τ.;

Κι όλοι εμείς που βράζουμε στο καζάνι της οργής, δεν θα ξεσπάσουμε, χωρίς να φοβόμαστε και μια δική μας «επιστράτευση»;Η θα προτιμήσουμε να γίνουμε κι εμείς βιτσιόζοι; Και να μας αρέσει πολύ κιόλας…!!!


Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Αύγ 02, 2010 11:00 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Αγαπητέ Διογένη, θα κάνουμε μια προσπάθεια να τα συγκεντρώσουμε ό,τι έχει γραφεί.
Αρχίζουμε από τις 14 Ιουλίου 2008





Επιδαύρια:Παιδική χαρά!!!

ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟΥΣ «ΒΑΤΡΑ-Χ» ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ
====================================
Πρόκληση και αποχωρήσεις
------------------------
Αποστολή: Έλενα Δ. Χατζηιωάννου - ΝΕΑ – 14.7.08
‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και ο Δημήτρης Λιγνάδης αλώνισαν στην
παράσταση παίζοντας όλους τους πρωταγωνιστικούς ρόλους

Στις δύο ώρες που διήρκεσε η παράσταση του Δημήτρη Λιγνάδη ήταν δύσκολο να
αποφασίσεις αν επρόκειτο για ανατροπή ή πλακατζήδικη διασκευή. Αλλά ακόμα
κι αν η διάρκεια διπλασιαζόταν ή τριπλασιαζόταν, φοβάμαι πως επί της
ουσίας δεν θα άλλαζε στους αναποφάσιστους την εντύπωση μιας αυτάρεσκης
προσπάθειας, με καλά στοιχεία, με ευρήματα και ταυτόχρονα μιας επηρμένης
«ανάγνωσης», που παραδόθηκε στο κοινό συγκεχυμένη, άρρυθμη και άνιση.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης έκανε μια παράσταση βασισμένη στους αριστοφανικούς
«Βατράχους», κρατώντας συμβολικά και πραγματικά τις δύο πρώτες συλλαβές.
Την τελευταία, που ολοκληρώνει και το νόημα της λέξης, την αντικατέστησε
με το γράμμα Χ. Είτε για να ιντριγκάρει με τον λάιφ στάιλ τίτλο «Βάτρα-
Χ», είτε για να διαγράψει το έργο, είτε για να υπονοήσει πως η παράστασή
του κρύβει κάτι άγνωστο.

Τι αποκάλυψε αυτός ο άγνωστος Χ; Αρχικά, ένα χαρούμενο, χρωματιστό κι
απενοχοποιημένο σκηνικό (Έλλη Παπαγεωργακοπούλου), κάτι ανάμεσα σε χάρτινο
πάρκο και γήπεδο. Η ορχήστρα ήταν στρωμένη με χλοοτάπητα, προστατευμένη
από κιγκλιδώματα, ενώ στη σκηνή υπήρχαν διάσπαρτα μεγάλα ζωγραφιστά φυτά.
Κάπου στην άκρη κι ένα τροχήλατο κυλικείο με την εμβληματική για την
περιοχή της Επιδαύρου επιγραφή Capaki.

Πριν αρχίσει η παράσταση μπήκε στο γήπεδο ο θίασος με λευκές φόρμες, έκανε
κάποιες ασκήσεις ζεστάματος και αποχώρησε. Το πρώτο μέρος ξεκίνησε με τον
Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και τον Δημήτρη Λιγνάδη να υποδύονται τους
ηθοποιούς που παίζουν τον Διόνυσο και τον δούλο του Ξανθία, αμήχανα και
ζορισμένα. Η είσοδος της Δήμητρας Ματσούκα, με τον εμβόλιμο ρόλο της
ιέρειας- γκόμενας- θεατρολόγου να υποδεικνύει το αριστοφανικά σωστό, δεν
έλυσε το πρόβλημα.
Στη σύγχυση επάνω βγαίνει κι ο Γιώργος Μαρίνος με φράκο
και τραγουδάει πλεϊμπάκ ένα κατεβατό, την άποψη του σκηνοθέτη για το πώς
πρέπει να παίζεται σήμερα ο Αριστοφάνης. Ανατροπή από την ανάποδη, αφού ο
συμπαθής κατά τα άλλα σόουμαν δεν κατάφερε ούτε μια στιγμή να συγχρονιστεί
με τα στιχάκια του τραγουδιού, το οποίο γύρισε μπούμερανγκ και στον ίδιο
και στην παράσταση.

Αλλά αν στο πρώτο μέρος που διαδραματίζεται στον Πάνω Κόσμο, όπου οι δύο
ήρωες σχεδιάζουν να κατεβούν στον Κάτω για να βρουν τον Ποιητή ο οποίος θα
σώσει την Πόλη, επικράτησε χάος, στο δεύτερο μέρος το τοπίο ξεθόλωσε, η
κατάσταση σταθεροποιήθηκε, οι ρυθμοί ανακτήθηκαν. Ο Αγώνας των δύο
ποιητών, που κι αυτούς τους έπαιζαν ο Λιγνάδης και ο Μαρκουλάκης,
ζωντάνεψε και η χλωμή κάθοδος στον Άδη ποδοσφαιροποιήθηκε.

Το δεύτερο μέρος άρχισε προβοκατόρικα. Με τον Χορό των Μυστών να μεταφέρει
σε πομπή τη Δήμητρα Ματσούκα, ενώ έψαλλε παραλλαγμένο τον ύμνο του
Επιταφίου «Αι γενεαί πάσαι».

Αλλαγή ατμόσφαιρας κι ο θίασος χωρίζεται σε δύο ομάδες: Ολυμπιακός-
Παναθηναϊκός. Ο Μαρίνος ανέλαβε, με άνεση πια, τον ρόλο του παρουσιαστή
της αναμέτρησης Αισχύλου- Ευριπίδη, με σκηνές από τραγωδίες τους. Αφού
παρότρυνε το κοινό, που στην πλειονότητά του ανταποκρίθηκε με μεγάλη
προθυμία, να σηκωθεί όρθιο την ώρα που ακουγόταν «πειραγμένος» ο
Ολυμπιακός Ύμνος, άρχισε ο Αγώνας με τη μορφή του τηλεοπτικού παιγνιδιού,
όπου ο νικητής βγαίνει από ψηφοφορία του κοινού.

Αφού κυμάτισαν οι γαλανόλευκες στο διάσημο απόσπασμα «Ίτε παίδες
Ελλήνων...», αφού είδαμε έναν Φοίβο Απόλλωνα να τραγουδάει το «Fever»,
έναν Ρώσο Ρουβά να κυλιέται στα πατώματα, έναν Ορέστη να λέει ραπαριστά
τον μονόλογό του, έναν Πυλάδη με τσιρότα στο στόμα να διαμαρτύρεται γιατί
δεν του βάζει ο ποιητής λόγια, μια Ηλέκτρα καραγκούνα κι άλλα χαριτωμένα,
ήρθε η καλύτερη στιγμή με την ερμηνεία της Στεφανίας Γουλιώτη- Κασσάνδρας
στον «Αγαμέμνονα». Ήταν κωμική, σκωπτική, τραγική, ανατρεπτική, πάντα μέσα
στη σύμβαση της παράστασης του Λιγνάδη. Διόλου συμπτωματικά πήρε το δεκάρι
της, με δύο τόνους, αφήνοντας την πιο ωραία ανάμνηση.

=============================================

Μετά το φιάσκο του Λάγκχοφ και τη μανιέρα του Τερζόπουλου,
βλέπουμε τώρα και τα εφηβικά καλαμπούρια Λιγνάδη-Μαρκουλάκη
να ξεσαλώνουν στα Επιδαύρια χώματα..Αν προσθέσουμε μάλιστα
και τα ‘ κατορθώματα ‘ του Εθνικού, τον Έμπορο του Λάς Βέγκας
μαζί με το Στάλιν του Μαρμαρινού και το Βυθό της Πατεράκη
( έπονται και οι δυό Οιδίποδές της..),αναρωτιέμαι και είμαι
βέβαιος ότι θα αναρωτιέστε κι εσείς.

Το Ελληνικό Φεστιβάλ,έχει μετατραπεί,πλέον,σε παιδική χαρά;

Και η μόνη «σοβαρή» προσπάθεια, τελικά, ήταν η παλαιοντολογική
μουσική βραδιά του Κραουνάκη,που θα ήταν καλύτερη στο Δελφινάριο
βέβαια και όχι στο Ηρώδειο.

Κατά βάθος την πονάω τη σημερινή νέα γενιά.

Η μόνη πηγή έμπνευσής τους είναι τα απόβλητα του καταναλωτικού
αμοραλισμού και η μόνη τους εμπειρεία τα βίτσια της παρέας τους.

Ας ελπίσουμε ότι θα μεγαλώσουν κάποτε και θα σοβαρευτούν.

Ως τότε, θα έχουν αφήσει, δυστυχώς, το στίγμα της εποχής τους.
Θέλοντας, δηλαδή, να δείξουν την απελπισία της ηλικίας τους,
θύματα της γενικότερης παρακμής,κατάφεραν να την πολλαπλασιάσουν..

Με κύριους συνένοχους, χορηγούς και χειροκροτητές, την εκάστοτε
αναίσθητη εξουσία και τα ανθρωποφάγα,οικονομικά συγκροτήματα.


Στέφανος Ληναίος – 14.7.08

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Αύγ 02, 2010 11:08 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Βρίσκεται εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=17675#17675




Οι Νονοί των Τεχνών και των γραμμάτων




Διαβάζοντας το περιοδικό σας (έντυπο και ηλεκτρονικό) διαπίστωσα ότι έχετε το θάρρος (θράσος θα το έλεγαν κάποιοι άλλοι) να τα βάζετε με τους «νταβατζήδες» της κοινωνικής, πολιτικής και καλλιτεχνικής μας ζωής.
Σας στέλνω, λοιπόν, τα παρακάτω που αποκαλύπτουν τον «νταβά» των καλλιτεχνικών μας πραγμάτων: Το «Λαμπρακιστάν», όπως ορθά το αποκαλείτε.
Το ερέθισμα μου το έδωσε το κείμενό σας για τον Τατούλη ο οποίος παρότρυνε ανοικτά τον κόσμο των Τεχνών και των Γραμμάτων να επιδοτούνται από τα συγκροτήματα(!!!!).
Ελπίζω να δώσω και εγώ το ερέθισμα να σταλούν και άλλα κείμενα για τη μάστιγα του «Λαμπρακιστάν»







Megaron Plus, φωσφορίζουσα κηλίδα
στην καρδιά του πολιτισμού μας


Γραφει ο Aντωνης Kαρκαγιαννης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ-2.10.05
’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’
Aγαπητέ κ. Kαρκαγιάννη
Πριν από δύο χρόνια σε ένα κείμενό μου, που δημοσιεύθηκε σε
μεγάλη απογευματινή εφημερίδα με τον τίτλο «Kατηγορώ», έκανα
μια καταγγελία εξαιρετικής σοβαρότητας για τα πολιτιστικά
πράγματα στη χώρα μας, ιδιαίτερα στον χώρο της μουσικής. H
καταγγελία είχε την τύχη κάθε φωνής που γυρίζει την πλάτη στην
εξουσία: ακούγεται ηχηρά, συζητιέται ψιθυριστά και
εξαφανίζεται σαν βότσαλο σε απέραντη λασποθάλασσα.

Eκεί μιλούσα για χώρους «πολλαπλών χρήσεων» που λειτουργούν ως
προσωπεία-μάσκες των δημιουργών τους, από όπου ασκούνται
πιέσεις και εξουσία στον χώρο του πολιτισμού. Kατήγγειλα την
κυβερνητική ολιγωρία, την έλλειψη πολιτικής βούλησης στο θέμα
του κτιρίου της Eθνικής Λυρικής Σκηνής και τη σκανδαλώδη
εύνοια σε ιδιωτικό οργανισμό που κάνει πολιτική πολιτισμού με
χρήματα του Δημοσίου.

Σήμερα έρχομαι να απαγγείλω ένα νέο «Kατηγορώ», αλλά αυτή τη
φορά ένα ονομαστικό κατηγορώ, μια που και οι προηγούμενες
αναφορές μου στον ίδιο άνθρωπο αφορούσαν.
Eκείνο που πυροδότησε την οργή και την αγανάκτησή μου είναι η
αναγγελία για την έναρξη της υπόγειας υπερσύγχρονης, όπως
αναφέρεται, Oπερας του κυρίου Λαμπράκη, γιατί γι' αυτόν
πρόκειται. H αναφορά μου είναι για τον άνθρωπο που θεωρώ -και
όχι μόνον εγώ- την αιτία του φοβερού αυτού αδιεξόδου για το
κτίριο και την τύχη της Eθνικής Λυρικής Σκηνής - του θεσμού
και της λειτουργίας του όχι στην πολυκατοικία της Aκαδημίας
αλλά σε ένα αξιοπρεπές και σύγχρονο κτιριακό συγκρότημα, όπως
ισχύει σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πόλη αλλά και στις γειτονικές
μας βαλκανικές πρωτεύουσες.

Tον άνθρωπο που με την αποτρόπαιη αλαζονεία του θέλει να είναι ο μοναδικός και απόλυτος ρυθμιστής των μουσικών και πολιτιστικών πεπραγμένων στην Ελλάδα.Τον άνθρωπο που κάνει τους μουσικούς επαίτες, που προωθεί και προβάλλει ό,τι εκείνος και η συντροφιά του επιλέγουν, αφού κατά κανόνα οι δικοί του άνθρωποι καταλαμβάνουν τις θέσεις-κλειδιά στον πολιτισμό.
Eκείνον που σε περίοδο δημοκρατίας εγκαθιστά μια κατάσταση που ανήκει σε εποχές φεουδαρχών, κτίζοντας το φέουδό του στην καρδιά της πόλης με χρήματα -επιμένω- του κράτους, και με την ανοχή των πολιτικών στους οποίους ασκεί εξουσία.

O κύριος Λαμπράκης μάς κάνει σαν πολίτες αυτής της χώρας να
νιώθουμε ότι όλοι είναι ύποπτοι, αφού φοβούνται τον «τύπο του
Συγκροτήματος». Kαλλιεργεί ένα γενικότερο κλίμα απαξίωσης προς
τα κοινά, με το απίστευτο σχήμα της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας»
που χρηματοδοτήθηκε με χρήματα του κράτους, και που το κράτος
εξακολουθεί να το συνδράμει.

Tον κύριο Λαμπράκη, ο οποίος «ασελγεί» κυριολεκτικά επί του
δημοσίου χρήματος, τον συναντούσα φραγμό στις παρεμβάσεις μου
στο YΠΠO και στο υπουργείο Eθνικής Oικονομίας, όπου είχε την
απόλυτη προτεραιότητα παροχών και πρόσβασης στα κονδύλια,
κρατικά και κοινοτικά. O κύριος Xρήστος Λαμπράκης, ο οποίος θα
περάσει στην ιστορία αυτής της έρημης χώρας ως «ευεργέτης»
έχοντας απορροφήσει το δημόσιο χρήμα που ανήκει σε όλους.
Aς ανεχθούμε, λοιπόν, να διαλυθεί η Λυρική Σκηνή, ας μην
αποκτήσει η Eλλάδα κτίριο για να στεγάσει τη Λυρική Σκηνή της,
όπως διαθέτουν οι πρωτεύουσες σε όλες τις ηπείρους, αφού ο
«εθνικός ευεργέτης» έφτιαξε με δημόσιο χρήμα τη δική του
«Oπερα», που λειτουργεί βέβαια κατά περίπτωση και ως χώρος
επίδειξης μόδας ή παρουσίασης λαϊκών και άλλων ασμάτων.
Oσο για το γεγονός ότι το Megaron Plus αντιβαίνει και
καταστρατηγεί όρους χρηματοδότησης πολυσυνεδριακών χώρων από
κοινοτικά κονδύλια -το σύνολο της χρηματοδότησης είναι πλέον
των 100 δισ. δραχμών-, αυτό φυσικά θα το φροντίσουν επίσης ο
κύριος Λαμπράκης και το επιτελείο του με τον συνηθισμένο
«πειστικό» τους τρόπο.

Kανείς, επίσης, δεν διαμαρτύρεται για το άκρον άωτον της
έπαρσης, την επιλογή από τον κύριο Λαμπράκη ως ημερομηνία
έναρξης της υπόγειας «Oπερας» Megaron Plus την 7η Δεκεμβρίου
-ημέρα αφιερωμένη αποκλειστικά στην έναρξη της σεζόν του
μεγαλύτερου λυρικού ιστορικού θεάτρου, της Σκάλας του Mιλάνου-
που τα Λυρικά Θέατρα ανά τον κόσμο τη σέβονται. Aς φορέσουν οι
κύριοι το επίσημο ένδυμά τους, οι κυρίες τις τουαλέτες και τα
κοσμήματά τους, αφού πριν έχουν ακυρώσει τα εισιτήριά τους στη
Scala di Milano, γιατί ο κύριος Λαμπράκης τους περιμένει και
δεν θα τους το συγχωρήσει αν τον αγνοήσουν!

Σε ό,τι αφορά την προσφορά του Mεγάρου, πέρα από το ότι
χρηματοδοτείται από το κράτος, αναμφισβήτητα έφερε σε επαφή το
αθηναϊκό κοινό με σημαντικές ορχήστρες, μαέστρους, σολίστ,
όμως αυτή η φαινομενική προσφορά καλύπτει τον έλεγχο και τη
φίμωση όσων δεν υποκύπτουν στους όρους του.

Oλα αυτά μας αφορούν όλους ως πολίτες, και δεν ξέρω πόσοι και
ποιοι γνωρίζουν και συμφωνούν ο «Aγγελος Eξολοθρευτής» να
πνίγει τη φωνή των παιδιών του πολιτισμού αυτής της χώρας.
Σε ό,τι με αφορά, έχω περάσει νύχτες εφιάλτη βλέποντας το Φως
να θαμπώνει και το κάλλος να παραφθείρεται, από την ηθελημένη
πολιτική του Mεγάρου να αποπροσανατολίζει, να στοιχειώνει τους
χώρους που είναι ταγμένοι για τη λειτουργία της μουσικής με
τις δικές του φαντασιώσεις και σκέφτηκα τελικά, τι είναι για
τον τόπο αυτό ο Xρήστος Λαμπράκης. Kαι είδα μπροστά μου μια
τεράστια φωσφορίζουσα κηλίδα σκότους να καταβροχθίζει σιγά
σιγά ό,τι γύρω εξέπεμπε φως.

Kλείνω με ένα περιστατικό (και θα είχα να αναφερθώ σε πάρα
πολλά) που συνέβη στο γραφείο του κ. Xριστοδουλάκη - τότε
υπουργού Eθνικής Oικονομίας. Mόλις μπήκα στο γραφείο του, του
είπα: «Γνωρίζετε, κύριε Yπουργέ για ποιο σκοπό ήρθα να σας
δω». Mου απάντησε τα εξής κυριολεκτικά: «Kυρία Παπαντωνίου, τα
χρήματα δόθηκαν και δεν υπάρχουν». «Σε ποιους δόθηκαν, κύριε
Yπουργέ;». «Σε άλλες προετεραιότητες, όπως Mέγαρο
Θεσσαλονίκης, το νέο κτίριο του Mεγάρου Aθηνών». «Mα υπάρχει
πιο μεγάλη προτεραιότητα και αναγκαιότητα από την Kρατική
Λυρική Σκηνή της χώρας που προϋπήρχε των Mεγάρων;». Eκεί
σήκωσε τους ώμους του και δεν μίλησε. Tότε εγώ του λέω:
«Δηλαδή, κ. Yπουργέ, πηγαίνουν όλα στον ίδιο άνθρωπο; Kαι
εμένα τι με συμβουλεύετε που παλεύω σαν τον Δαβίδ με τη
σφεντόνα;». Kαι εκείνος μου απάντησε: «Kαι η σφεντόνα πονάει.
Συνεχίστε την πίεση», και με αποχαιρέτησε.

Πήρα λοιπόν τη σφεντόνα.

Kαι ελπίζω αυτή τη φορά το ανάλγητο δέρμα να δεχθεί το
τσίμπημά της.

Bασω Παπαντωνιου - Mουσικός
******************************

Tι Λωζάννη, τι Kοζάνη...
‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’
Tο ζήτημα που θίγει με την επιστολή της η γνωστή υψίφωνος κ.
Bάσω Παπαντωνίου, απασχόλησε κατ’ επανάληψιν αυτές τις στήλες:
Tο Mέγαρο Mουσικής είναι ένα ιδιωτικό imperium «πολιτισμού»,
που με την ανοχή ή και τον... θαυμασμό όλων μας στήθηκε και
λειτουργεί με κρατικά χρήματα.

Για το είδος του πολιτισμού που με κρατικά χρήματα προσφέρει
το Megaron Plus θα περιμέναμε να μιλήσουν άλλοι αρμοδιότεροι.
Για μας τους απλούς πολίτες ορθώνεται μπροστά μας ένα πελώριο
ιδεολογικό και πρακτικό πρόβλημα: Πώς οι κυβερνήσεις (όλες της
τελευταίας εικοσαετίας) αντιλαμβάνονται τον ρόλο του κράτους
για τον πολιτισμό και πώς τον ασκούν αδιατάρακτα, προκλητικά
και... διακομματικά. H ευθύνη είναι του ίδιου του
πρωθυπουργού, ο οποίος ανέλαβε αυτοπροσώπως το υπουργείο
Πολιτισμού, προφανώς για να επισημάνει τη σημασία που η
κυβέρνησή του αποδίδει.

Tη στιγμή που συμβαίνουν αυτά, η Kρατική Oρχήστρα, όπως
πρόσφατα αποκάλυψε η «K», δεν έχει τους κατάλληλους χώρους για
να προετοιμάσει τη δουλειά της και η Λυρική Σκηνή (που είναι
και Eθνική!) «ζει στο νοίκι», σε ένα «τριαράκι» της οδού
Aκαδημίας! Για την ανέγερση μεγάρου της Eθνικής Λυρικής Σκηνής
όλες οι κυβερνήσεις ισχυρίζονται ότι... δεν υπάρχουν χρήματα.
Eκείνο όμως που αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει, είναι η
πολιτική βούληση και η τόλμη να πάρουν την πολιτική απόφαση!
Tην εποχή των, ουσιαστικά, αυθαίρετων επεκτάσεων του Megaron
Plus, όλοι οι κυβερνητικοί ιθύνοντες μας βεβαίωναν ότι
πρόκειται για... ένα υπόγειο γκαράζ! Aργότερα, μάθαμε για
υπόγειο συνεδριακό κέντρο και για υπόγεια «όπερα».

Tώρα, επισήμως και με περισσή έπαρση, ανακοινώνεται ότι το
Megaron Plus θα εγκαινιάσει την «υπερσύγχρονη» υπόγεια «όπερα»
την 7η Δεκεμβρίου, ημέρα που αρχίζει η σεζόν της Σκάλας του
Mιλάνου! Γιατί όχι; Tι Λωζάννη, τι Kοζάνη...

YΓ.: Aπό την εποχή του μακαρίτη Tρυπάνη και, πολύ περισσότερο,
από την εποχή της επίσης μακαρίτισσας Mελίνας Mερκούρη,
διαμορφώθηκε πάγια πολιτική ενίσχυσης του ελεύθερου θεάτρου.
Oι θίασοι χωρίσθηκαν σε «διετούς» και «μονοετούς»
προγραμματισμού (περίπου δύο στην Aθήνα) και αναλόγως
ενισχύονταν οικονομικά. Δεν είμαι βέβαιος αν αυτός είναι ο
καλύτερος τρόπος ενίσχυσης της ελεύθερης θεατρικής παραγωγής.

Eίναι, όμως, βέβαιο ότι αυτή η μακροχρόνια και πάγια πολιτική
δεν μπορεί να καταργηθεί απότομα και χωρίς να αντικατασταθεί
από μια άλλη. Mαθαίνω ότι το υπουργείο Πολιτισμού καθυστερεί
απελπιστικά τις υποχρεώσεις του και οι ελεύθεροι θίασοι
πραγματικά ασφυκτιούν. Aς μη μας πουν πάλι ότι δεν έχουν
χρήματα, γιατί ξέρουν τι θα σκεφθούμε...

A. K. = Karkagiannisant@ath.forthnet.gr

**************************************
‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’



ΛΟΥΚΟΥ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ


Τάδε έφη Γεώργιος Λούκος,διεθνής μάνατζερ
και Διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ,
σε συνέντευξή του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 6.9.08


‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’
’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’
1.-«….. Δεν νομίζω ότι το θέατρο της Επιδαύρου
είναι ιερότερο απ' οποιοδήποτε άλλο θέατρο ..»

2.- «……..αυτά είναι τα ελληνικά που μου θυμίζουν
λίγο Οθωμανική Αυτοκρατορία.. »

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

Συμφωνούμε μαζί του για δυό λόγους:


1.- Διότι, σύμφωνα με την ισχύουσα
« φιλοσοφία » των απανταχού μάνατζερ,
οποιοδήποτε θέατρο,γίνεται ιερό ανάλογα
με το πόσο μετράει στην « πιάτσα »..

2.-
Διότι, τα τελευταία τρία χρόνια, πράγματι,
στα πολιτιστικά μας πράγματα ισχύει το Οθωμανικό δίκαιο.
Με τους Βεζύρηδες του εξωτερικού που μας τροφοδοτούν,
τους Πασάδες του εσωτερικού που μας κυβερνούν,
τους Χατζηαβάτηδες που τους υπηρετούν
κι εμάς τους Καραγκιόζηδες που μας « ψυχαγωγούν »…



_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Αύγ 02, 2010 11:16 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Βρίσκεται εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=17563#17563




ΕΠΙΔΑΥΡΙΩΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Είδαμε, ακούσαμε, διαβάσαμε όλα όσα, πράματα και θάματα
έγιναν φέτος στα Επιδαύρια του εφετεινού «Λούκιου Φεστιβάλ»
και περιμένουμε κάποια συμπεράσματα..


Από τους αρμόδιους του Υπουργείου Πολιτισμού.
Από τους υπεύθυνους ανθρώπους των Γραμμάτων & των Τεχνών.
Και από το ανώνυμο «πλήθος» των θεατών.

Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε
είναι να παραθέσουμε τρία επικριτικά, αντιπροσωπευτικά,
κείμενα, από τα αμέτρητα που γράφτηκαν.

Την κριτική του Κ.Γεωργουσόπουλου για τον ΟΙΔΙΠΟΔΑ,
τα σχόλια της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ για τη ζούγκλα της Επιδαύρου
και την κριτική του Γ..Βαρβέρη για τον ΑΜΛΕΤ.

Και πέντε απαντήσεις δημιουργών που αντιπροσωπεύουν, δυστυχώς,
τις προθέσεις τους, το ήθος τους και τη «φιλοσοφία» τους..


Ο κύριος Λούκος, Πρόεδρος Φεστιβάλ, όταν του ζήτησαν τη γνώμη του
για την απογοήτευση των θεατών: « Ε και λοιπόν;;» !!!

Ο κύριος Βασίλιεβ, σκηνοθέτης της ΜΗΔΕΙΑΣ: «Μου αρέσει πάντα να προκαλώ..»!!

Ο κύριος Χουβαρδάς, Δ/ντής του Εθνικού Θεάτρου, όταν τον ρώτησαν
γιατί καταστρέφουν τα κλασσικά κείμενα: « Μαγκιά μου..»!!!

Η κυρία Πατεράκη σκηνοθέτης του ΟΙΔΙΠΟΔΑ στην ίδια ερώτηση
απάντησε: «Έχουμε δικαίωμα ακόμη και να ασελγούμε πάνω τους..»!!

Και κάποιος πρωταγωνιστής - ηθοποιός: «Όλες αυτές οι αποδοκιμασίες
των θεατών ήσαν οργανωμένες..»!!!


Και, τέλος,ο κύριος Υπ.Πολιτισμού, κερασάκι στην τούρτα μας:
« Ήταν η καλύτερη χρονιά των Επιδαυρίων..»!!!

Ας το πάρουμε απόφαση λοιπόν. Δυο τινά συμβαίνουν:

1.- Ή, η Νεολαία έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει…

2.- Ή, σε όλους τους τομείς της Πολιτικής, Κοινωνικής και Πολιτιστικής μας ζωής
κυριαρχεί η « ευτυχία » της παρακμής.

Και ας ελπίσουμε ότι φάση είναι, ασθένεια είναι και κάποτε θα περάσει..

Εκτός κι αν συμβαίνει ένα τρίτο, χειρότερο..

Αυτό που λέγεται για τη… « γεροντική» γενιά μας:
« Έχουμε πεθάνει και δεν το ξέρουμε..»!!





ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ:

file:///C:/Documents%20and%20Settings/x/Local%20Settings/Temporary%20Internet%20files/%D6%C5%D3%

Σιν…εκφύλ αντισαιξπηρικό υβρίδιο
Ο μεταμοντερνισμός και τα εκθεμελιωτικά κατορθώματά του


Κριτική Γιάννης Βαρβέρης
Ο. Σαίξπηρ
Αμλετ
σκην.: Ελίζαμπεθ Λεκόντ
Θέατρο: The Wooster Group (στο «Πειραιώς 260» - Φεστιβάλ Αθηνών)

«Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί»
Κ. Π. Καβαφης
«Ιωνικόν», 1911

«Ερχονται οι Αμερικάνοι!» Και δύσκολο να τους αντέξεις μέχρι το τέλος - σε όλα. Το νεοϋορκέζικο Wooster Group κατόρθωσε να εξοντώσει τον «Αμλετ», τους ηθοποιούς του που εκμηδενίσθηκαν κάτω από τα χιλιάδες εφέ και τέλος να εξοντώσει τον καλόπιστο εκείνον θεατή που, ακούγοντας τον τίτλο, σπεύδει να ενωτισθεί το κλασικό αριστούργημα.
Το εγχείρημα ξεκίνησε από μία ιδέα που παριστάνει την αρτηρία, ενώ δεν είναι παρά ένα ισχνότατο φλεβίδιο: ό,τι λέγεται και πράττεται επί σκηνής αναπαράγει με υποτίθεται σχολιάζουσα κινησιολογική μίμηση παλαιότερες φιλμικές προσεγγίσεις του «Αμλετ» που προβάλλονται ταυτοχρόνως. Προεξάρχουσα εκείνη του σκηνοθετήσαντος Τζον Γκίλγουντ με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον στον επώνυμο ρόλο (1964). Η παράσταση παρακολουθεί το φιλμ, μια άθλια κόπια, την οποία όποτε αποφασίζει η σκηνοθέτις την «τρέχει» ή τη σταματά. Οι ηθοποιοί, έξω από κάθε συνέπεια ρόλου, με παρδαλά ρούχα γελοίας διαχρονίας, επαναλαμβάνουν σαν νευρόσπαστα όλες τις κινήσεις της ταινίας στο μόνιτορ, ακόμα και τις δυστροπίες της παλιάς κόπιας. Οι σκηνές αλλάζουν με τρόπο σχεδόν ακατανόητο και εκτυλίσσονται με τρόπο εγγυημένα θορυβώδη: τροχήλατα αμαξίδια, ένα συρόμενο μεγάλο τραπέζι, άσχετα προς τη δράση πρόσωπα (μπρεχτικά, μαθές) και διάφορα ανεξήγητα praticabili «φλυαρούν» άνευ λόγου και παράγουν μεγαλύτερη σύγχυση απ’ αυτήν που προξενεί η ήδη κουραστική «αντίστιξη» ανάμεσα στην ταινία και στα θεατρικά δρώμενα.
Το περίπου πανδαιμόνιο επιδοτούν και άλλα δύο μόνιτορ που φιλοξενούν επίσης άσχετες βιντεοσκοπημένες μικρολεπτομέρειες, έτσι ώστε και ο αγγλομαθέστερος θεατής να πολυδιασπάται μεταξύ των πολλαπλών επιπέδων θέασης και ακρόασης. Υπό αυτούς τους όρους γελοιοποιούντος το έργο σχολιασμού, δεν μπορεί όπως καταλαβαίνετε να γίνει λόγος για οποιαδήποτε ανάγνωση του «Αμλετ». Εκεί που η τεχνολογία γεννάει την κακογουστιά και ο πληθωρισμός των άκριτων «ευρημάτων» καταπνίγει με επιμέλεια τον λόγο και τους χαρακτήρες, ο ολετήρας μεταμοντερνισμός γελάει σαρκαστικά επιχαίροντας για το σφαγιαστικό επίτευγμά του. Το Wooster Group υπόσχεται στο πρόγραμμα έναν «απόλυτα σύγχρονο αλλά και απόλυτα πιστό στο πρωτότυπο» Αμλετ. Προφανώς με το σύγχρονο εννοεί τον καταιγισμό των μέσων της τεχνολογίας και με το πρωτότυπο μάλλον άλλο πράγμα θηρεύει: την πάση θυσία πρωτοτυπία που ακκίζεται και μορφάζει πνίγοντας μέσα στην εντυπωσιοθηρική ανοησία της κάθε ίχνος από την ποίηση αλλά και την τραγική διάσταση του μεγάλου ελισαβετιανού. Η ποίηση αντικαταστάθηκε από δύσηχα τραγουδάκια και η τραγική διάσταση από το τραγικό αποτέλεσμα. Οσο για τους ελληνικούς υπέρτιτλους, εντελώς αποσπασματικούς αλλά καλομεταφρασμένους, πολλές φορές καλύπτονταν από τις μετακινούμενες σιδερένιες επιφάνειες.
Η παράσταση αυτή ήταν meaningless - το γράφω στη γλώσσα της κυρίας Λεκόντ και της ομάδας της εν είδει ραβασακίου, για να συνεννοηθούμε χωρίς πολλά λόγια. Αλλά φοβάμαι πως δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε, γιατί εγώ νομίζω τα «αρτηριοσκληρωτικά» δικά μου κι εκείνοι νομίζουν πως θαυματουργούν με νεόκοπες μεγαλοφυείς συλλήψεις. Μα επιτέλους, χωριουδάκι της Ανατολίας ή «από τα Φράατα πέρα» είμαστε για να μας επιφυλάσσουν τέτοιο θέαμα «bon pour l’ Orient»;
Ευτυχώς ήδη παρατηρώ απέναντι σε τέτοιου είδους εγχειρήματα μια κόπωση και μια διστακτικότητα του κοινού, ολοένα ογκούμενες. Η εποχή που ο τσεκουροφόρος μεταμοντερνισμός επέβαλλε ενθουσιασμό και άμβλυνση κριτηρίων στο κοινό σιγά σιγά παρέρχεται και μάλιστα σε όλες τις τέχνες. Ο αποδέκτης, θεατής ή ό,τι άλλο, θέλει να ξανακούσει τα κείμενα, υπό άλλη οπτική γωνία ίσως, επαναστατική ή ρηξικέλευθη ίσως, αλλά να τα ξανακούσει. «Αμλετ» σαν τον φετινό θα τον δείχνει η κυρία Λεκόντ σε dvd στα εγγονάκια της, απαρηγόρητη επειδή τελικά δεν καταλάβαμε το μικρομεγαλείο της.





Ταυρομαχία στην Επίδαυρο


Η παράσταση του Ανατόλι Βασίλιεφ με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στο αργολικό θέατρο προκάλεσε τα γιουχαΐσματα και την αποχώρηση του μεγάλου μέρους των θεατών

Από την εποχή των «Βακχών» του Λάνγκχοφ, δέκα και πλέον χρόνια πριν, είχε η Επίδαυρος να ζήσει ανάλογες εντάσεις. Μόνο που την περασμένη Παρασκευή, το σκάνδαλο που ξέσπασε δεν είχε προηγούμενο ούτε σε ένταση ούτε σε διάρκεια.

Μάσκες που παρέπεμπαν στον Σπάιντερμαν φορούσαν τα παιδιά της Μήδειας (Λυδία Κονιόρδου)
Παρατεταμένα «ου», καυστικές ατάκες και ειρωνικό, αρνητικό χειροκρότημα για τα επί σκηνής κατορθώματα ηθοποιών και σκηνοθέτη διέλυσαν το κλίμα και κινδύνευσαν να τινάξουν όλη την παράσταση στον αέρα. Τα ίδια, αν και σε μικρότερη ένταση, επεισόδια σημειώθηκαν και το Σάββατο στο φινάλε των φετινών Επιδαυρίων. Και τις δύο ημέρες την πολυσυζητημένη παράσταση είδαν περίπου 13.000 άτομα.

Τι ενόχλησε τους θεατές;

* Η περίεργη απαγγελία των ηθοποιών. Οι συγκοπές και τομές που επέβαλε ο σκηνοθέτης μάλλον συσκότισαν το νόημα του λόγου τους.

* Η διάρκεια της παράστασης που ξεπέρασε τελικά τις τρεις ώρες και τριάντα λεπτά.

* Η ανάληψη της Μήδειας. Ανεβασμένη στην καρότσα ενός κίτρινου (!) τρίκυκλου, καθισμένη σε πλαστική καρέκλα, κρατά ζωντανά στα χέρια της τα παιδιά της, ενώ ο Ιάσονας τρέχει από πίσω της για να την πιάσει.

* Οι κακόγουστες μάσκες τύπου Σπάιντερμαν που φορούσαν τα παιδιά της Μήδειας. Οταν μάλιστα αργότερα εμφανίστηκαν με δύο κούκλες στην πλάτη τους, η αμηχανία γενικεύτηκε.

* Οι μαυροφορεμένοι τεχνικοί του θεάτρου. Χωρίς καμιά προσπάθεια να κρυφτούν, περιφέρονταν, σκούπιζαν, βοηθούσαν τους ηθοποιούς να μπουν στη σκηνή, οδηγούσαν ποδήλατα με καρότσα, που δυσκολεύονταν να κινήσουν στο χαλίκι της αρένας.

Σε μία από τις εμφανίσεις τους ήταν που εξερράγη πρώτη φορά το κοινό ύστερα από δυόμισι ώρες παράσταση. Οταν τοποθέτησαν σε παράταξη τους φράκτες από τα σκηνικά της αρένας του Διονύση Φωτόπουλου και παρατεγμένα από πίσω τα μέλη του Χορού άρχισαν να μιλούν ταυτόχρονα, δημιουργώντας ένα άνευ προηγούμενου πανδαιμόνιο. Η πρώτη αντίδραση ακούστηκε από κάποιον: «Αυτά είναι γελοιότητες!».

Ωστόσο το γενικό ξέσπασμα ήρθε λίγο μετά, όταν η ρήση του Αγγέλου διεκόπη, ο Αγγελος άλλαξε, η ρήση του επαναλήφθηκε και στο τέλος συνεκφωνήθηκε σε ελληνικά, γαλλικά και αγγλικά από τρεις διαφορετικούς ηθοποιούς! Σε εκείνο το σημείο οι αντιδράσεις ξέφυγαν από τον έλεγχο: «Αίσχος!», «Ντροπή», «Δείτε μας να φεύγουμε», φώναξαν πολλοί, ενώ η απόδραση από το κοίλο ήταν πια αθρόα (κατά δεκάδες) και ο κόσμος ξεσπούσε τακτικά σε ειρωνικά χειροκροτήματα.

Τα γέλια και τα σχόλια συνεχίστηκαν μέχρις ότου ο Ιάσονας του Νίκου Ψαρρά, οδυρόμενος για τα παιδιά του, φωνάζει στη Μήδεια «Ελεος». «Αυτό λέμε κι εμείς!», απαντά ευκρινώς κάποιος θεατής και το θέατρο πέφτει κάτω από τα γέλια. Η βραδιά οδεύει πια προς την απόλυτη διάλυση. Στο γενικό κλίμα της χαλαρότητας που επικρατεί ένα παιδάκι αναφωνεί δυνατά: «Μα, καλά, εδώ θα μείνουμε όλη νύχτα;», ενώ κάποιος άλλος πετιέται από τα ψηλά: «Αν πετύχει η μαλακία...».

Στο τέλος, ωστόσο, οι λίγοι πιστοί που είχαν απομείνει στις κερκίδες επιφύλαξαν θερμό χειροκρότημα για την πρωταγωνίστρια και τους άλλους ηθοποιούς. Οι τελευταίοι, παρά την αμηχανία τους, φάνηκε να ανακουφίζονται από την αναγνώριση της προσπάθειάς τους. Δεν έλειψαν όμως ούτε και εκείνη την ύστατη ώρα τα γιουχαΐσματα και οι αποδοκιμασίες.

* Η «Μήδεια» του ΔΗΠΕΘΕ Πατρών έχει ακόμη πολλές παραστάσεις ανά την Ελλάδα. Το πρόγραμμα της περιοδείας έχει ως εξής: 20/8 Σπάρτη («Σαϊνοπούλειο»), 22/8 Αρχαία Ολυμπία, 24/8 Οινιάδες, 27/8 Καβάλα, 29, 30/8 Υμηττός (Θέατρο Βράχων), 3, 4, 5/9 Πάτρα, 8,9/9 Θεσσαλονίκη (Θέατρο Δάσους), 13, 14/9 Ηρώδειο, 16/9 Ελευσίνα και 18/9 Πετρούπολη.


Φ. Μπ.



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/08/2008



Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ
Η κίνηση παρέπεμπε στις σκηνοθεσίες του Κώστα Λειβαδέα και ο λόγος στο ιδίωμα που με ντροπή θυμάμαι σ΄ έναν για σχολεία Οιδίποδα του Νίκου Χατζίσκου. Διασώθηκε μόνο η Καραμπέτη και μέσα στη χλαλοή οι καφενόβιοι αγγελιαφόροι του Φοντούκη.

Αλλά οι δύο Χοροί; Τι έμπνευση! Ο Χορός του «Κολωνού» βουδιστές μοναχοί, ξυρισμένοι, εκ του Θιβέτ, με τα σουρνάμενα βηματάκια και τα χειρόγραφα της μετάφρασης στο χέρι, να συλλαβίζουν, μάλλον να αλφαβητίζουν χωρίς να καταλαβαίνουν το κείμενο. Δεν καμώνονταν ότι διαβάζουν, διάβαζαν εκεί, σαν σε δοκιμή. Αν κατάλαβε κανείς τίποτα από τα υπέροχα χορικά, τον ύμνο του Ιππείου Κολωνού και το αριστουργηματικό για την κατάθλιψη των γηρατειών, να μου τρυπήσει τη μύτη. Φοβάμαι ότι ούτε οι ηθοποιοί του Χορού καταλάβαιναν τι έλεγαν, καθώς σαν γαλόπουλα μαζεύονταν κι ανοίγανε.

Ο Χορός του «Τυράννου» ήταν καλόγεροι του Μεσαίωνα με τουλουπάνια στο πρόσωπο όπως εκείνοι που πλησίαζαν λεπρούς.

Λοιμός γαρ. Και τα κείμενα πάλι στο χέρι. Η απόλυτη αποτυχία. Όσο για τη μουσική, ένα βιολί κι ένα όμποε μπροστά σε αναλόγιο παίζαν κάτι μονότονες μελωδίες, άσχετες με το κείμενο, την κατάσταση και τον ρυθμό του συλλαβισμού.

Φοβάμαι πως έτσι λέγανε το μέτρο αλλά στο πρωτότυπο οι ερασιτέχνες, φοιτητές, των παραστάσεων του Μυστριώτη (1900). Μια κακή παράσταση; Μια περιττή παράσταση; Όχι. Μια πεθαμένη, ταριχευμένη παράσταση παρουσία βουδιστών και καθολικών μοναχών!



Κ.ΛΟΓΑΡΑΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ-ΝΕΑ-29.8.08

Μια διασυρμένη «Μήδεια» επί τάπητος


Ας αποδεχτούμε πως η εκτίμηση ενός καλλιτεχνικού έργου
όσο «αντικειμενική» κι αν είναι, δεν θα πάψει ποτέ να παραμένει
υποκειμενική· κι ας παραδεχτούμε, ακόμα, ότι ενδεχομένως
η κριτική αποτίμηση αλλοιώνεται, κατά το δοκούν, είτε
εξαιτίας κακοπιστίας είτε από φιλική μεροληψία.

Παρ΄ όλα αυτά, κανένας σοβαρός καλλιτέχνης δεν μπορεί να είναι
ευχαριστημένος με τον διασυρμό που γίνεται εις βάρος της
δουλειάς του. Κι όμως, με αφορμή τη «Μήδεια», την πρόσφατη
παραγωγή του Ελληνικού Φεστιβάλ και του ΔΗΠΕΘΕ της
Πάτρας, θέλησαν να μας πείσουν (ο κ. Βασίλιεφ και η κ. Κονιόρδου)
ότι η διαπόμπευση είναι και αυτή επιτυχία! Ακόμα και παράγοντες
τού ΔΗΠΕΘΕ- και τινές τοπικοί κονδυλοφόροι- τολμούν
να υποστηρίζουν ανενδοίαστα την καινοφανή ετούτη
άποψη.

Δεν το φέρουν βαρέως, άραγε, ότι γιουχάρεται η παράσταση ή ότι
λοιδορούνται οι συντελεστές και οι ηθοποιοί; Σε τέτοια καλλιτεχνική
ένδεια, λοιπόν, έχουμε περιέλθει ώστε σοβαροί φορείς και καλλιτέχνες
να επιδιώκουν την «αρνητική διαφήμιση»; Και αντί να αποδέχονται
ευπρεπώς μιαν αποτυχία τους, επιχαίρουν κιόλας για το αποτέλεσμα
καμαρώνοντας σαν το γύφτικο σκεπάρνι.

Αυτό τον στόχο είχε η κ. Κονιόρδου; Να διασυρθεί το ΔΗΠΕΘΕ
της πόλης και το σχήμα του; Δεν το πιστεύω. Αντιθέτως,
μια καλλιτέχνιδα του επιπέδου της αδικεί
κατάφωρα τον εαυτόν της με έναν τέτοιο παραλογισμό και ελπίζω ότι,
ενδομύχως, θα ενοχλείται σφόδρα με την τροπή που πήραν τα πράγματα.

Διότι, όντως, επενδύθηκε μόχθος πολύς και ξοδεύτηκαν πάμπολλα
χρήματα για αυτήν την υπερπαραγωγή. Θα ήταν λοιπόν αποτέλεσμα
νοσηρής εμπνεύσεως αν όλος αυτός ο πακτωλός των χρημάτων είχε επενδυθεί
προκειμένου να διασυρθεί το Ελληνικό Φεστιβάλ και το Δημοτικό
Θέατρο της Πάτρας.

Κι όμως, με αυτή τη στείρα και αστήρικτη επιχειρηματολογία τους
με την οποία προσπαθούν να καλύψουν μια πανθομολογούμενη
(από κοινό και κριτικούς) αποτυχία, κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Στο κάτω κάτω, δεν καταστρέφεται από ένα ατυχές καλλιτεχνικό
αποτέλεσμα το εγνωσμένο κύρος τού ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας.
Η μέχρι τώρα πορεία του είναι σημαντική και η παρουσία του,
τόσο στην Επίδαυρο όσο και στο Ηρώδειο, αξιοπρεπής.

Ας αφήσουν λοιπόν τις σοφιστείες κατά μέρος κι ας δει η κ. Κονιόρδου
την πραγματικότητα ώστε, τελικά, να περισώσει αφενός μεν την
οικονομική κατάσταση του φορέα του οποίου ηγείται, και αφετέρου
να προασπίσει το αδιαμφισβήτητο καλλιτεχνικό της κύρος.

Ωστόσο, ας μου επιτραπεί να διατυπώσω την αγωνία μου:
Πολύ φοβάμαι ότι μετά τις τόσο απαξιωτικές κριτικές, το ποσό
το προσδοκώμενο να εισπραχθεί από την περιοδεία (ώστε να
καλυφθεί μέρος των τεράστιων εξόδων) αποτελεί, μάλλον, στόχο
εντελώς ανέφικτο. Έτσι, το φιλόδοξο εγχείρημα της Μήδειας υπάρχει
φόβος, λέω, να γονατίσει οικονομικά το ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας.

Άραγε δεν έβλεπε η έμπειρη καλλιτεχνική διευθύντρια την πορεία
τής παράστασης και προς τα πού οδηγείτο το πράγμα;
Γιατί συμπαρέσυρε ένα ήδη υπερχρεωμένο- και κατά δηλώσεις
Της ΔΗΠΕΘΕ σ΄ αυτή την καλλιτεχνική και οικονομική περιπέτεια;

Τέλος πάντων, ελπίζω ότι θα διευκρινίσει όσα ακούγονται για
τα οικονομικά, δίνοντας τον απολογισμό στη δημοσιότητα.
Ας τελειώσει με το καλό- το εύχομαι- η περιοδεία και
θα έρθει κι ο καιρός της απόδοσης των ευθυνών.

Εντέλει, είναι σωτήρια για έναν καλλιτέχνη εκείνη η μέσα φωνή
(το ασφαλέστερο κριτήριο, ίσως) που του λέει «προχώρα» ή «μπάστα»,
«πέταξε» ή «ρίσκαρε»· μια φωνή ανεπηρέαστη από τα χειροκροτήματα,
τις κολακείες, τις οικονομικές σκοπιμότητες και τις υπερφίαλες
μεγαλομανίες, η οποία ακούγεται, θαρρώ, όχι μπροστά στα φώτα
της δημοσιότητας και στις δημόσιες σχέσεις, αλλά όταν υπάρχει
νηφάλιος στοχασμός: η απαραίτητη δηλαδή συνθήκη που επιτρέπει
στον καλλιτέχνη να ξεπερνάει είτε την έπαρση απ΄ την επιτυχία του,
είτε την οδύνη της αποτυχίας του και να βγάζει ασφαλή συμπεράσματα.
Ιδιαίτερα, όταν απ΄ αυτόν εξαρτώνται και πολλοί άλλοι.


Η «τέχνη» της Νέας Εποχής


Ευχαριστούμε το Στέφανο Ληναίο για τα κείμενα που μας στέλνει: Είναι ένα «δραματικό ερέθισμα» για να καταπιαστούμε ΟΧΙ με την τέχνη της παρακμής (αυτή τη βιώνουμε πάρα πολλά χρόνια) αλλά με την «τέχνη» της Νέας Εποχής.

Γράφει κάπου ο Στέφανος:
«Αυτό που λέγεται για τη… « γεροντική» γενιά μας:
“Έχουμε πεθάνει και δεν το ξέρουμε..!!!”.»
.

Θα το διασκευάζαμε ως εξής: «Μας δολοφονούν και δεν το ξέρουμε». Μας δολοφονούν χωρίς να έχουμε επίγνωση: Ο πλανητικός φασιστικός οδοστρωτήρας της Νέας Τάξης καταστρέφει τη λογική, απορυθμίζει τις «αρθρώσεις» των αισθημάτων, ισοπεδώνει τη μνήμη και εξοντώνει τη βούληση.

Η πλανητική «Χούντα» εξοντώνει δηλαδή τη σκέψη, τη βούληση, το συναίσθημα και την μνήμη με τα παραπλανητικά δολώματα της «ελευθερίας χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, χωρίς περιορισμούς». Γεννά ηττημένους χωρίς διαύγεια πνεύματος, ώστε να έχουν επίγνωση της ήττας τους, ηττημένους υπερήφανους για την ήττα τους…

Και όπως οι επιδοτούμενοι «ιστορικοί» (Λιάκος, Ρεπούση και Σία) αποσαθρώνουν την Ιστορία και τη «συνέχεια» του ιστορικού γίγνεσθαι, έτσι και στην τέχνη επιδοτούνται διάφοροι «καλλιτέχνες» για να επιτελέσουν το ίδιο έργο: Να καταστρέψουν το περιεχόμενο και τη μορφή των ιστορικών επιτευγμάτων της Τέχνης.

Και αυτό συχνά επιτυγχάνεται μέσα με την πολτοποίηση των πάντων: Με το ανακάτεμα διαφορετικών καλλιτεχνικών επιτευγμάτων (τα οποία εκφράζουν το δράμα και το μεγαλείο της εποχής που τα γέννησε) και δοσμένα με τις σημερινές ισοπεδωτικές μορφές ή κιτσαριού, ή δήθεν «πρωτοπόρων» ανησυχιών που δεν υπακούουν σε κανένα αισθητικό κριτήριο.

Το αισθητικό κριτήριο έχει υποβιβαστεί στην ατομική αυθαιρεσία του καθενός!!!

Τα ΜΜΕ και εδώ αποτελούν τη χοάνη της αλλοίωσης, μετάλλαξης και ισοπέδωσης της Τέχνης. Αυτές οι δήθεν «αριστερές» μουσικές εκπομπές ( Σπ. Παπαδόπουλου, Σεμίνας Διγενή) δολοφονούν ανελέητα τα μεγάλα καλλιτεχνικά, μουσικά δημιουργήματα, ισοπεδώνουν τα γιγάντια αναστήματα του Μίκη, Χατζιδάκη, Τσιτσάνη, και λοιπών.

Πρέπει να καταπιαστούμε και με την ανάλυση, τη συγκεκριμένη ανάλυση, αυτής της τραγωδίας: Τη νεοταξική ισοπέδωση της τέχνης…



ΣΤΑΘΗΣ – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 29.8.08


Περί ΜΗΔΕΙΑΣ και ΒΑΣΙΛΙΕΦ..

Δεν χρειαζόταν έλεγε ο κ. Αλογοσκούφης να πάρει για την οικονομία τα μέτρα που εν τέλει πήρε - στην πραγματικότητα της πήρε (τα μέτρα). Κι ύστερα προσπαθούν να βγάλουν «γραφικόν» τον κ. Πολύδωρα...

Τελικώς συχνά η πραγματικότης έχει τη δική της ειρωνεία, συχνά πολύ μελαγχολική.

Εβλεπα (πάλι) φέτος το καλοκαίρι πώς εκστασιάζονταν πολλοί που θεωρούν τους εαυτούς τους μοντέρνους, εραστές του νεωτερισμού, μάλιστα ορθολογιστές, πολύ συχνά αριστερούς, με τις σκηνοθετικές προσεγγίσεις σκηνοθετών που δηλώνουν μεταμοντέρνοι ή καινοτόμοι και πάντως εκσυγχρονιστές όπως ο πολύς Βασίλιεφ, ένας απ' αυτούς.

Χριστιανός ορθόδοξος βεβαίως ο άνθρωπος, μυστικιστής• αν τον έκρινε κανείς ελαφρά θα 'λεγε «παλαιοημερολογίτης» καθ' ότι και Ρώσος, πράγμα που προσθέτει στη μεταφυσική του μια «βαρεία καλογερική» - όχι άμουσος, πλατωνιστής από Πλωτίνο και δώθε, όμως θα ήταν


κανονικά κόκκινο πανί για τα τέκνα του διαφωτισμού (όπως θεωρούν τον εαυτόν τους ορισμένοι, συνήθως άμουσοι) πλην όμως, παραδόξως (που παράδοξο δεν είναι) στα μάτια τους ο κυρ Βασίλιεφ φάνταξε και φαντάζει σαν ρηξικέλευθος ανακαινιστής, μόνο και μόνο διότι τους κούνησε μπροστά απ' τη μύτη τους πέντε χάντρες «ευρήματα» και δύο καθρεφτάκια δημόσιες σχέσεις - διασυνδέσεις - κολλητιλίκια και φύκια για εικονοκλαστικές κορδέλες.

Είναι ίδιον της εποχής μας, στην οποίαν έχουν επιβάλει μια προπαίδεια β' εθνικής οι μέτριοι, να δοξάζεται και να αναγορεύεται σε «δάσκαλο» κάθε ξυλοσχίστης που απλώς καταγγέλει τον ακαδημαϊσμό, τον σχολαστικισμό και τον στόμφο των φορμαλιστών. Κι ας είναι και τσαλαπετεινός.

Οτι είναι ο ίδιος πιο αντιδραστικός απ' το αντιδραστικό που καταγγέλλει, καθόλου δεν φαίνεται να απασχολεί τους εκσυγχρονιστές μας, τους αιωνίως νεάζοντες νεωτεριστές μας και πολλούς απ' αυτούς που δίνουν τον τόνο στα δημόσια πράγματα για αυτά τα θέματα.

Αρκεί ο σαλτιμπάγκος να κολακεύει την αίσθηση αξίας που έχουν για τον εαυτόν τους οι άμουσοι κι αμέσως τον στέφουν σε Κανόνα του Πολυκλείτου για το θέατρο, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία ή όποια άλλη τέχνη.

Το πιο ειρωνικό είναι όταν ο σαλτιμπάγκος (σαλτιμπάγκος εφ' όσον δέχεται τον ρόλο που του αναθέτουν οι πιστοί του: δηλαδή να τους δουλέψει) είναι πολύ πιο μορφωμένος απ' αυτά τα κνώδαλα κι εν τέλει στρατευμένος στην ιδεολογία του. Τότε το πράγμα φθάνει τα όρια της φάρσας.

Αντιθέτως με κάτι τέτοιους ο Ταρκόφσκυ, για παράδειγμα ένας επίσης βαθειά θρησκευόμενος Χριστιανός, πάλι Ρώσος, επίσης μυστικιστής συγκίνησε με την αγωνία του και την τέχνη του, ευαίσθητους ανθρώπους, αριστερούς και δεξιούς, τίμια. Δεν προσποιήθηκε

ο ίδιος τίποτα και, κυρίως, το έργο του δεν επέτρεπε στο κοινό του να προσποιηθεί επίσης τίποτα.

Στην Ψωροκώσταινα όμως με τον κυρ Βασίλιεφ εσχάτως και δεκάδες κυρ Τέτοιους τα τελευταία χρόνια γίνεται της Προσποίησης το κάγκελο. Το κοινό προσποιείται ότι ο δημιουργός είναι οι ίδιες οι ιδεοληψίες του και ο ερίφης μάγος-γιατρός δουλεύει το σύστημα έως οριστικής αποστάξεως. Της μουρλής από θαυμασμό το «κοινό», σε επίπεδο καραγκιόζ-μπερντέ, φαν κλαμπ και γκρούπι. Αξιοθρήνητα καμώματα, υπέρ των οποίων ξιφουλκούν ασκώντας πραγματική ιδεολογική τρομοκρατία όσοι έχουν έρθει στα πράγματα και κάνουν κουμάντο στους ανθρώπους βασισμένοι στις παρέες τους (και υπεράνω κομμάτων, και μέσω κομμάτων).

Δυστυχώς, τα κλισέ όταν καθιερώνονται είναι το ίδιο ανίκητα όπως η βλακεία. Και ο αγώνας για την καθιέρωση «χρήσιμων» κλισέ στην Ελλάδα είναι έντονος την τελευταία εικοσαετία και μάλλον νικηφόρος.

Τα ολέθρια αποτελέσματα τα ζούμε στην πιο απονεκρωτική τους εκδοχή. Εχει γίνει η επιδοτούμενη από το κράτος τέχνη μια υπόθεση που αφορά όσους ζουν πλουσιοπάροχα απ' αυτήν, των κολλητών τους που τους καλύπτουν απ' τα ΜΜΕ και όσων ελπίζουν να τους αποκαθηλώσουν για να φάνε οι ίδιοι.

Μακρυά απ' τον λαό όλος αυτός ο εσμός (της νεκρής μέσα της ελίτ) μόνον να τον χλευάζει και να τον λοιδορεί μπορεί. Και να τον εκμεταλλεύεται οικονομικώς -να ζει απ' τους φόρους του- αποβλακώνοντάς τον κι από πάνω και τρομοκρατώντας τον...


ΣΤΑΘΗΣ Σ. 29.VIII.2008 stathis@enet.gr



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/08/2008



ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ LIFO – ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ - 11.9.08
======================================


“ Ένωση Προστασίας Θεατών

---------------------------

Μετά τη παρακολούθηση μερικών έργων των Φεστιβάλ μας αυτό το καλοκαίρι,
κατέληξα σε νέα πρόταση: Να ιδρυθεί Ένωση Προστασίας Θεατών (όπως
Καταναλωτών) για να προστατεύει τους θεατές (αλλά και τους συγγραφείς)
από την μεγαλομανία και την παράνοια των σκηνοθετών.

Κάποτε ο σκηνοθέτης απλώς ερμήνευε το έργο του συγγραφέα. Η ερμηνεία
μπορεί να ήταν συντηρητική ή μοντέρνα, πιστή ή ελεύθερη – αλλά ήταν
παράσταση ενός συγκεκριμένου έργου. Μπορεί να άλλαζε η εποχή ή τα
κοστούμια, να πρόσθεταν μουσική, πρωτότυπα σκηνικά ή φωτισμούς αλλά το
έργο έμενε κυρίαρχο. Το αναγνώριζε ο διαβασμένος θεατής όπως θα το
αναγνώριζε και ο συγγραφέας του (αν ζούσε).

Όμως κάποια στιγμή οι σκηνοθέτες χειραφετήθηκαν. Στην αρχή άρχισαν να
αγνοούν τις οδηγίες του συγγραφέα, λέγοντας πως αυτοί γνωρίζουν καλύτερα
τις βαθύτερες προθέσεις του. Έτσι άρχισαν να παρερμηνεύουν τα έργα κατά
την δική τους αντίληψη θεωρώντας πως ο συγγραφέας δεν είχε τολμήσει –
αλλά αυτοί μπορούν.

Το επόμενο στάδιο ήταν η πλήρης παράκαμψη του συγγραφέα. Δεν μας
ενδιαφέρει πια το έργο – το θεωρούμε σαν απλή αφορμή για να συνθέσουμε
κάτι δικό μας, για να εκφραστούμε εμείς. Απελευθερώθηκαν και από την
όποια παράδοση στο ανέβασμα και την ερμηνεία και επιδόθηκαν σε ένα
ανταγωνισμό εφευρετικότητας και πρωτοτυπίας. Η σκηνοθεσία ως αυθύπαρκτη
τέχνη, δηλαδή η σκηνοθεσία για την σκηνοθεσία.

Και φτάνουμε στην τελευταία φάση, που τόσο απολαύσαμε φέτος. Η
σκηνοθεσία ΕΝΑΝΤΙΟΝ του έργου. Η σκηνοθεσία ως υπονόμευση, αναίρεση,
ακύρωση της συγγραφικής δημιουργίας.

Ένα είδος πνευματικής τρομοκρατίας είναι αυτό. Ζώνεσαι τα εκρηκτικά σου
και τινάζεις τον συγγραφέα στον αέρα. Σκεφθείτε τον άνθρωπο που δεν είχε
δει ούτε διαβάσει τα φετινά μεγάλα έργα του αρχαίου και ευρωπαϊκού
ρεπερτορίου και τα έβλεπε για πρώτη φορά. Δεν θα καταλάβαινε τίποτα.

Αλλά και εμείς, που ξέραμε τα έργα, καταλάβαμε μόνον ένα μεγαλομανή
ναρκισσισμό μαζί με απόλυτη περιφρόνηση προς τον δημιουργό. Τόσος
μόχθος, έξοδα και ταλαιπωρία (των θεατών) για το Εγώ των ελάχιστων;

========================================================

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Αύγ 02, 2010 11:52 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Επειδή τα κείμενα είναι πολλά θα γράφουμε τους τίτλους και θα παραπέμπουμε στην ανάλογη διεύθυνση:



1). Τα καραφάνταλα
Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2770

2).«Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ»
Γράφει: Ο Στέφανος Ληναίος
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2799

3). "Πνευματικός" κανιβαλισμός
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2829

4). «Ελευθερία ή ασυδοσία
Γράφουν ΔΙΟΓΕΝΗΣ και άλλοι
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3183

5) ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3315

6). ΝΕΑ ΗΘΗ- ΕΠΙΧΡΟΓΗΓΗΣΕΙΣ ΥΠ.ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3362

7). Τρία εγκλήματα στο Μέγαρο
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3351

Cool. Ανωμαλίες «Εθνικού» Θεάτρου
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3430

9). «Ευτυχία της ιδιαιτερότητας»
Διογένης- Γ. Παπαμιχαήλ-ΘΑΛΕΙΑ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3579

10). ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ: Περσίδες και λουκάνικα...
Διογένης
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3594



Θα συνεχίσουμε...
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Αύγ 02, 2010 12:48 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος


11). α). Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
β). Οι «καλλιτέχνες» του θανάτου
ΘΑΛΕΙΑ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3622


12) Οι φεουδάρχες του Πολιτισμού
ΔΙΟΝΥΣΟΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3717

13). Εγκαίνια εθνικής μελαγχολίας
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3799

14). Αφελληνισμός-Οικουμενισμός
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4065

15). ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ = ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4321

16). Οι ψυχασθενείς της Επιδαύρου
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4394

17). Η Λυρική πεθαίνει-Ζήτω το Μέγαρο
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4426]

1Cool. Το «Διανοητικό Νομισματικό Ταμείο»
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4605

19). α).Τα απόβλητα στην εξουσία
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
β). Τα δηλητηριώδη κόπρανα
ΝΤΑΒΕΛΗΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4703

20). Η εγκληματική αποδόμηση του Πολιτισμού
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4751]

21). Αηδίες, μελαγχολίες, απελπισίες
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4765
Επιστροφή στην κορυφή
επισκέπτης
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Αύγ 02, 2010 4:30 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Καλησπέρα σας.

Ἔχω διαβάσει ἀρκετά ἀπό τά κείμενα στά ὁποῖα παραπέμπουν οἱ παραπάνω σύνδεσμοι. Σέ μεγάλο βαθμό μέ ἐκφράζουν. Στό τελευταῖο κείμενό σας ὅμως διαφωνῶ στό ἑξῆς. Τό συγκεκριμένο ἔργο τοῦ Δημήτρη Δημητριάδη δέν τό ἔχω ὑπ' ὄψιν μου, γνωρίζω ὅμως ἀρκετό ἀπό τό παλιότερο ποιητικό καί θεατρικό του ἔργο ( συνιστῶ τό συγκλονιστικό "Πεθαίνω σάν χώρα"), καί σίγουρα οἱ γενικεύσεις στίς ὁποῖες καταλήγετε, τουλάχιστον τόν ἀδικοῦν.

Μακάρι νά εἴχαμε περισσότερους Δημητριάδηδες. Φυσικά εἶναι ἡ καθαρά προσωπική μου γνώμη.
Επιστροφή στην κορυφή
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Αύγ 02, 2010 9:28 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Αγαπητέ φίλε ΕΠΙΣΚΕΠΤΗ

Αφού,σχεδόν,συμφωνείτε,μαζί μας,σας παρακαλούμε πολύ όταν δείτε το έργο «ΤΟΚΟΣ» του πολύ καλού, πράγματι, ποιητή και μεταφραστή κυρίου Δ.Δημητριάδη, να επανέλθετε.

Και να μας πείτε αν εξακολουθείτε να εύχεσθε να υπάρχουν πολλοί Δημητριάδηδες του «ΤΟΚΟΥ» ή του «ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΑΝ ΧΩΡΑ..»;;

Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο..΄Ετσι δεν είναι;


2.8.10 = 21.30
Επιστροφή στην κορυφή
Ζαρατούστρα
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Αύγ 03, 2010 2:59 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μά φυσικά Διογένη. Ἡ προηγούμενη παρέμβασή μου ἔγινε, ὄχι γιά νά ἀμφισβητήσω ἀπόψεις σχετικά μέ κάτι τό ὁποῖο δέν γνωρίζω ( ἔργο ΤΟΚΟΣ - ἄν τό δῶ φυσικά καί θά ἐπανέλθω ), ἀλλά γιά νά προλάβω τά εὔκολα ἤ βιαστικά συμπεράσματα στά ὁποῖα πιθανόν νά κατέληγε κάποιος πού ἀγνοεῖ τό παλιότερο ἔργο τοῦ Δημητριάδη.

zaratustra
www.katotokerdos.blogspot.com
Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες