Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
ΜΑΗΣ '68: Αναμνήσεις ενός κυκλώνα

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΘΥΜΙΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάϊ 09, 2010 9:26 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΜΑΗΣ '68: Αναμνήσεις ενός κυκλώνα Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το 1993, Δευτέρα, 10 Μαΐου, είχα δημοσιεύσει το παρακάτω κείμενο στο ΕΘΝΟΣ
Με τον Ντανιέλ Κον Μπετί συναντηθήκαμε στο σπίτι του στην Φρανκφούρτη, από όπου και οι φωτογραφίες…
Με τον Αλέν Κριβίν, γνωριζόμασταν πολύ καλά και η συνέντευξη ήταν τηλεφωνική.
Αρχίζουμε το σημερινό αφιέρωμα για το γαλλικό Μάη με αυτές τις παλιές συνεντεύξεις.
ΣΥΜΠΤΩΣΗ: Πάλι Δευτέρα και 10 Μαΐου!!!




ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΚΥΚΛΩΝΑ

25 χρόνια μετά την εξέγερση της Γαλλικής Νεολαίας ο Ντανιέλ Κον Μπετί και ο Αλέν Κριβίν, η φωνή και το μυαλό του Κινήματος, μιλάνε στο «ΕΘΝΟΣ»
Του ΘΥΜΙΟΥ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ



ΠΡΙΝ από 25 χρόνια η ανθρωπότητα συγκλονίστηκε από την εξέγερση των Γάλλων φοιτητών. Ο Γαλλικός Μάης του ΄68 έχει περάσει στην ιστορία ως η κορυφαία στιγμή της νεολαιίστικης εξέγερσης που συντάραξε συθέμελα το Δυτικό κόσμο.
Μια μικρή επαναστατική πρωτοπορία εξαπέλυσε ένα τεράστιο, αυθόρμητο κίνημα φοιτητικής διαμαρτυρίας. Αργότερα αυτό το κίνημα που δημιούργησε μια δική του δυναμική δεν μπορούσε να υπακούσει στον έλεγχο του «πυρήνα» παρά σε μια πολύ μικρή αναλογία.

Αντιμετώπισε την αστυνομία, κατασκεύασε οδοφράγματα, έγραψε σελίδες ηρωισμού, κυρίεψε πανεπιστήμια. Το παράδειγμα της φοιτητικής μάχης έσπρωξε τους εργάτες να απεργήσουν και να καταλάβουν τους χώρους δουλειάς τους. Επί ένα μήνα η Γαλλία παρέλυσε από μια γενική απεργία 10.000. 000 εργατών που θεωρείται η πιο σημαντική στην ιστορία της. Καμιά περιοχή δεν έμεινε άθικτη από το γιγαντιαίο κυκλώνα που ξέσπασε.

Το γαλλικό κράτος παρέλυσε για πολλές εβδομάδες,
και ξαναστηρίχτηκε στα πόδια του όχι τόσο χάρη στη δική του δύναμη όσο χάρη στη δύναμη της αδράνειας και στην ανυπαρξία εναλλακτικής πολιτικής λύσης.

Η Επανάσταση του Μάη διευθύνθηκε από μια σύμπραξη ακροαριστερών ομάδων και κύκλων, από διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν οι ηγετικές φυσιογνωμίες των Κον-Μπετί, Αλέν Κριβίν, Ανρί Βεμπέρ, Ζακ Σοβαζό, Αλέν Ζισμάρ. Έχει ειπωθεί ότι η φωνή του κινήματος ανήκει στον Κον-Μπετί (ο θώρακάς του αχρήστευε κάθε μικρόφωνο) και το μυαλό στον Αλέν Κριβίν.



Ο Ντανιέλ Κον-Μπετί, φοιτητής τότε 23 ετών, στο δεύτερο χρόνο κοινωνιολογίας στη Ναντέρ, έπαιξε ένα ρόλο σημαντικό στο ξεκίνημα της επαναστατικής χιονοστιβάδας. Επιπλέον πλούτισε την εξέγερση των φοιτητών με την καυστική ειρωνεία του. Είχε το ταλέντο να αποκαλύπτει τη γελοία πλευρά του αντιπάλου. Με ανεπανάληπτη προπέτεια κατάγγελνε το κονφορμιστικό πανεπιστήμιο, την αστυνομική βία κι ακόμα τον Ντε γκολ, το «Βασιλιά Ήλιο» μέσα στο ανάκτορό του των Ηλυσίων Πεδίων.

Δημοκράτης του δρόμου

Είχε το χάρισμα της ετοιμότητας, του αυτοσχεδιασμού και της γρήγορης διάγνωσης του τρωτού σημείου του συνομιλητή του. Απελάθηκε από τη Γαλλία και παρά τους δύο λόχους των αστυνομικών που κινητοποιήθηκαν στα σύνορα για να εμποδίσουν την επιστροφή του, ξαναεμφανίστηκε στην καρδιά του Παρισιού με τα κόκκινα μαλλιά του βαμμένα μαύρα. Ήταν μια θεατρική πράξη, φάρσα περισσότερο παρά ηρωισμός. Έχει γραφτεί ότι αν η Επανάσταση δεν πλουτιζόταν από το ειρωνικό χαμόγελο του Κον-Μπετί, θα είχε θλιβερή όψη.

Αυτός γελοιοποίησε τα όργανα της τάξης με τα κράνη, τέλειος στο είδος του, αδιάντροπος, απείθαρχος, ο δημοκράτης του δρόμου που συνδύαζε και ανακάτευε αναρχία και μαρξισμό.

Ένα επεισόδιο με τον υπουργό νεότητας και Αθλητισμού Φρανσουά Μισόφ, στο τέλος του Γενάρη του ’68, ηρωποίησε τον Κον-Μπετί στα μάτια των φοιτητών. Ο υπουργός εγκαινίαζε το καύχημα του υπουργείου του στη Ναντέρ: Μια εκπληκτική πισίνα.

Τη στιγμή της αναχώρησής του, ο Κον-Μπετί με πολύ θάρρος στις κινήσεις και επιβλητική φωνή θύμισε στον υπουργό ότι μέσα στο 600σέλιδο βιβλίο του υπουργείου για τη Νεολαία δεν υπήρχε ούτε μια σελίδα για τα σεξουαλικά της προβλήματα.

Ο υπουργός αποκρίθηκε ότι προσωπικά προτιμούσε τα σπορ από τη σεξουαλική αγωγή και συμβούλεψε το νέο να πάει να δροσιστεί στην πισίνα αν είχε προβλήματα τέτοιου είδους. Αυτός απάντησε ξερά ότι τα ίδια πράγματα λέγονταν και στις χιτλερικές νεολαίες.

Σήμερα, 25 χρόνια μετά, ο «λυσσασμένος» του Γαλλικού Μάη μιλάει για κοινωνική συμφιλίωση και ειρηνική ανάπτυξη των οικολογικών κινημάτων. Ωστόσο νοσταλγικά αναπολεί και εξομολογείται:

«Το να ζεις μια επανάσταση είναι μια συναρπαστική εμπειρία. Νιώθεις κάτι το ανησυχητικό αλλά και ζωογόνο ταυτόχρονα να βλέπεις την εξουσία να γελοιοποιείται και μετά να κλονίζεται. Πάντοτε για μένα ο Μάης θα’ναι μία συναρπαστική ανάμνηση, από τις πιο ωραίες εποχές της ζωής μου. Δεν θα ‘θελα να μου λείψει αυτή η εμπειρία. Μου δίνει την αίσθηση ότι έχω γυρίσει τον τροχό της ιστορίας κι εγώ λίγο».

Για τον Κον-Μπετί, το κίνημα του Μάη σηματοδοτούσε και την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και του οικοδομήματος του μαρξισμού.

«Το ξεσήκωμα της νεολαίας στη δεκαετία του ’60 ήτα ένα μείγμα εξεγερμένου συναισθηματισμού ενάντια στις παραδοσιακές αντιλήψεις περί σοσιαλισμού και επανάστασης. Με το Μάη κατέρρευσαν οι θεωρίες του μαρξισμού-λενινισμού, οι παραδοσιακές θεωρίες περί επανάστασης. Ο Μάης ήταν η πρώτη εξέγερση που έθεσε το ζήτημα της αυτονομίας των πολιτών, ο προάγγελος της κατάρρευσης των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού».



Στον αντίποδα αυτών των απόψεων βρίσκονται οι θέσεις του Αλέν Κριβίν. Ο Κριβίν ήταν τότε 27 χρονών και ηγέτης της Κομμουνιστικής Επαναστατικής Νεολαίας (ΚΕΝ) που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα. Οι πιο εντυπωσιακές αρετές του Κριβίν είναι η εξαιρετική σαφήνεια σκέψης, η ρητορική ικανότητα και ένα είδος πολιτικού ρεαλισμού και ψυχραιμίας που συναντιέται σπάνια στους εξτρεμιστές της πολιτικής.

Έχει ειπωθεί ότι αποτελεί ένα κράμα πολιτικής νηφαλιότητας και οργισμένης δράσης. Σήμερα παραμένει μαχόμενος ηγέτης του επαναστατικού μαρξισμού. Για το Γαλλικό Μάη υποστηρίζει:

«Καταρχήν ο Μάης ήταν μια ριζοσπαστική άρνηση της καπιταλιστικής κοινωνίας. Οι ανάγκες και οι διαθέσεις των νέων είχαν σαφέστατα αντικαπιταλιστικό και ανατρεπτικό των καταπιεστικών μηχανισμών χαρακτήρα.
Μια δεύτερη πολιτική του διάσταση ήταν ο αντιγραφειοκρατικός του χαρακτήρας. Δηλαδή, ο Μάης ήταν και μια εξέγερση ενάντια στις γραφειοκρατικές διαρθρώσεις και δομές της παραδοσιακής κομμουνιστικής αριστεράς. Από αυτή την άποψη αποτέλεσε τον προάγγελο της κατάρρευσης των γραφειοκρατικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης».
σαυτό ο Κριβίν διευκρινίζει:


Πάνω σε αυτό ο Κριβίν διευκρινίζει:

«Ο Μάης του ’68 σηματοδοτεί την κατάρρευση του σταλινισμού και όχι του μαρξισμού. Γιατί ο σταλινισμός δεν αποτελεί τη φυσική συνέπεια του μαρξισμού, αλλά τη διαλεκτική του άρνηση.
Όσοι σήμερα μιλούν για κατάρρευση του μαρξισμού και του σοσιαλισμού διαπράττουν αυτή τη μεθοδολογική αυθαιρεσία. Δολίως συνδέουν το μαρξισμό και το σοσιαλισμό με τις εμπειρίες και την κατάληξη των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης».


Και ο Αλέν Κριβίν καταλήγει:

«Ο Μάης του ΄68 επιβεβαιώνει ταυτόχρονα τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, αποτελεί τη νόμιμη κληρονομιά όλων των μαχών ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση που συνοδεύουν την παγίωση της ταξικής κοινωνίας. Επιβεβαιώνει και το μαρξισμό. Γιατί για το μαρξισμό αποτελεί αυτοσκοπό η ανάπτυξη και ο εμπλουτισμός των ανθρωπίνων ικανοτήτων και στην επανάσταση του Μάη αναδύθηκε η δυνατότητα ενός νέου ανθρώπου, του ανθρώπου της «βασιλείας της ελευθερίας».

Καινοτομίες

Εκείνο που χαρακτηρίζει το Μάη του ΄68 είναι ακριβώς η εισβολή στην ιστορική σκηνή της δημιουργικής ενέργειας των λαϊκών μαζών που πολλαπλασίασε τις μορφές δράσης, τις πρωτοβουλίες, τις τολμηρές καινοτομίες του αγώνα για το σοσιαλισμό».

Ωστόσο, ο Αλέν Κριβίν και ο Κον-Μπετί συμφωνούν σε τούτο:

Ότι ο Μάης του ΄68 ήταν μια γενικευμένη εξέγερση ενάντια στις παλιές μορφές της κατεστημένης εξουσίας, που συνοδεύτηκε και από ένα ζωηρό κι ευχάριστο αίσθημα λύτρωσης.
Ότι τις μέρες εκείνες αμφισβητήθηκε κάθε μορφή εξουσίας και σε μερικές περιπτώσεις ανατράπηκε και συγκεχυμένα και ακατάστατα έγινε κάποια απόπειρα να αντικατασταθεί με κάτι άλλο.



Σήμερα βέβαια, που από την καταγγελία της κατανάλωσης φτάσαμε στην κατανάλωση της καταγγελίας, θα τονίσουμε ιδιαίτερα τούτο: Ο Μάης του ’68 ελευθέρωσε ένα χείμαρρο κριτικής ενέργειας και απογύμνωσε όλους τους αυτοκράτορες. Έδειξε ότι η εξυπνάδα και η φαντασία θα μπορούσαν μια μέρα ν΄ αλλάξουν τον κόσμο, αν δοθεί σ’ αυτές η δυνατότητα.
Επιστροφή στην κορυφή
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Μάϊ 10, 2010 10:01 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μάης 1968: Τα συντρίμμια μιας Επανάστασης
ΡΕΣΑΛΤΟ-29, Ιούνιος 2008



40 χρόνια πέρασαν από τη γαλλική επανάσταση του Μάη!

Σήμερα την εγκωμιάζουν και οι αδιάλλακτοι εχθροί της τότε. Όπως και το δικό μας Πολυτεχνείο, έτσι και ο Μάης του ‘68 έχει γίνει εμπορεύσιμο καταναλωτικό προϊόν, χρηματιστηριακή πολιτική αξία, «παράσημο» προοδευτικότητας για κάθε σύγχρονο λακέ του κεφαλαίου και απολογητή της παγκοσμιοποίησης.


Όλες οι ύαινες του πλανητικού κεφαλαίου και ιδιαίτερα αυτές των μεγάλων βιομηχανιών της «Ενημέρωσης» εμπορεύονται ασυστόλως το Μάη του ‘68, κατασκευάζοντας άφθονα αποπροσανατολιστικά και δόλια αφιερώματα για τα 40 χρόνια!

Κανένας όμως δεν αναδεικνύει το ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ της Επανάστασης του Μάη, τις μορφές εξουσίας που δημιούργησε, το γιατί οδηγήθηκε σε ήττα και τα συντρίμμια αυτής της ήττας. Συντρίμμια που οδήγησαν την Αριστερά και ιδιαίτερα τη διανόησή της, συνολικά, στην πλήρη ενσωμάτωση στον πλανητικό ιμπεριαλισμό της Νέας Τάξης.

Κανένας δεν αναδεικνύει ότι είναι η ηγεσία του Μάη του ‘68 που μετέπειτα έδωσε το «αριστερό άλλοθι» σε όλα τα εγκλήματα της αμερικανικής αυτοκρατορίας και αποτελεί σήμερα την «επαναστατική» εμπροσθοφυλακή των νεοταξικών ιδεολογημάτων, αφού πρώτα αφομοιώθηκε, στο μεγαλύτερο μέρος της από την εκφυλισμένη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Δύο μόνο παραδείγματα: Ο Κον-Μπεντί και η παρέα του στη Γερμανία και ένας από τους ηγέτες του Μάη, ο τροτσκιστής, Ανρί Βεμπέρ στη Γαλλία. Ο δε Αλαίν Κριβίν, ηγέτης κι αυτός του Μάη, αλλά και της Τροτσκιστικής Λίγκας επικροτούσε τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς της Σερβίας, από κοινού με όλη τη σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης.

Οι δικοί μας «αριστεριστές», απλώς αναπαράγουν, σαν παπαγαλάκια, τα ιδεολογήματα της ευρωπαϊκής «σοσιαλδημοκρατικής ακροαριστεράς».

ΟΤΑΝ μια επανάσταση δεν ολοκληρώνεται, και το χειρότερο, όταν προδίδεται, δημιουργεί πολλά ναυάγια και συντρίμμια.

Τα συντρίμμια του Μάη αξιοποίησε ο διεθνής ιμπεριαλισμός και κατασκεύασε τη Νέα Τάξη του «αριστερού» πνεύματος, η οποία αποτέλεσε τους ιδεολογικούς παραγωγούς της παγκοσμιοποίησης και του «διεθνισμού» του πλανητικού κεφαλαίου. Γι’ αυτό σήμερα περιορίζεται η Επανάσταση του 1968 μόνο στην «επαναστατικότητα» της νεολαίας, υμνείται απλώς αυτός ο μετέωρος και άναρχος ριζοσπαστισμός και επικαλύπτεται το βάθος της Επανάστασης, τα στρατηγικά της αιτήματα, ο ταξικός της χαρακτήρας και ο σοσιαλιστικός της προσανατολισμός, συνακόλουθα και η ΠΡΟΔΟΣΙΑ των αριστερών κομμάτων, ιδιαίτερα του ΚΚΓ, που θυσίασε 10 εκατομμύρια εργατών απεργών, καταλήψεις εργοστασίων και μορφές δυαδικής εξουσίας, στη κάλπη του ψηφοδελτίου…

Ο κυκλώνας

Ο Μάης του 1968 αποτελεί ιστορικό ορόσημα: Η Επανάσταση στην καρδιά της καπιταλιστικής Δύσης που η προδοσία της οδήγησε στην ολοκληρωτική μετάλλαξη της Αριστεράς. Η ήττα αυτή άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στην κυριαρχία του «αριστερού», νεοταξικού κατεστημένου, σε αυτό που ζούμε σήμερα…
Ο Μάης ξεκίνησε με τον αγώνα των φοιτητών ενάντια στην είσοδο των αστυνομικών δυνάμεων στο Καρτιέ Λατέν και στο Πανεπιστήμιο. Ο μήνας αυτός γνώρισε τη συμμετοχή στην πάλη ολόκληρης της εργατικής τάξης και μαζί με αυτήν κι όλων των στρωμάτων του εργαζόμενου πληθυσμού. Αυτό έγινε τόσο ομόφωνα και ολόψυχα όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν.
Η νεολαία έγινε πρωτοπόρος μιας πάλης που ξετυλίχτηκε στους δρόμους με συγκρούσεις εξαιρετικά βίαιες με τις καταπιεστικές δυνάμεις του αστικού κράτους. Οι απεργίες, οι καταλήψεις εργοστασίων και κέντρων κάθε λογής, οι διαδηλώσεις στους δρόμους, πραγματοποιήθηκαν όχι μονάχα στο Παρίσι, αλλά σε όλη τη χώρα. Καμιά περιοχή δεν έμεινε άθιχτη από το γιγάντιο κυκλώνα που ξέσπασε.
Το καπιταλιστικό κράτος παρέλυσε για πολλές εβδομάδες και ξαναστηρίχτηκε τελικά στα πόδια του όχι τόσο χάρη στις δικές του δυνάμεις, όσο χάρη στην αδράνεια, κι ακόμα χειρότερα στην προδοσία των σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών διοικήσεων.
Απέναντι σε μιαν εξουσία παραλυμένη επί πολλές βδομάδες και στις υπερφαλαγγισμένες από τα γεγονότα πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες ορθωνόταν η έκρηξη του αυθόρμητου: ο αυτοσχεδιασμός της επαναστατικής εστίας της Σορβόννης.
Το αυθόρμητο όμως δεν μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό!!!
Ο Μάης υψώθηκε στο ύψος της επαναστατικής κατάστασης, η οποία συνίσταται στην ανικανότητα του κεφαλαίου και του κράτους του να διοικήσουν. Έλειψε, όμως, το «νυστέρι», δηλαδή το επαναστατικό κόμμα που θα ανέτρεπε τον καπιταλισμό.
Έτσι, όταν η κατάσταση για τον αστικό πολιτικό κόσμο έφθασε σε απελπιστικό σημείο, ο ικανότατος και τολμηρός Ντε Γκωλ έδρασε. Γνώριζε, ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορούσε να δοθεί το τελειωτικό κτύπημα από την Αριστερά. Οι κομμουνιστές δεν μπορούσαν να δώσουν το σύνθημα του γενικού συναγερμού, απεναντίας μπορούσαν να αποτελέσουν τους μεγάλους συμμάχους.
Έτσι και έγινε!
Με εκβιαστικά διλήμματα και δίνοντας σαν αντάλλαγμα τις εκλογές, ο Ντε Γκωλ χειραγώγησε τις σοσιαλδημοκρατικές και κομμουνιστικές ηγεσίες και τις έσυρε στο άρμα του, σώζοντας το καθεστώς του.
Η Αριστερά έγινε, για άλλη μια φορά, αλλά αυτή τη φορά τελειωτικά, το έσχατο οχυρό της καπιταλιστικής κοινωνίας. Και λέμε τελειωτικά, ακριβώς γιατί η προδοσία αυτή αποτέλεσε και την έσχατη πράξη-όχημα της ολοκληρωτικής της ενσωμάτωσης: Έγινε η Νέα Τάξη Πραγμάτων!!!

Οι σταθμοί του Μάη

Κάθε επανάσταση περνάει μέσα από διάφορους ποιοτικούς σταθμούς (οι ποσοτικές συσσωρεύεις προκαλούν ποιοτικές αλλαγές) που ο καθένας αντανακλά και ένα ανώτερο επίπεδο πολιτικής συνείδησης. Το σπειροειδές αυτό ελατήριο της επαναστατικής εξέλιξης καθορίζεται από μια σιδερένια εσωτερική λογική των πραγμάτων (διαλεκτική).
Ο πρώτος σταθμός αρχίζει στις 3 του Μάη με την είσοδο των αστυνομικών στο προαύλιο της Σορβόννης και την άμεση αντίσταση των φοιτητών. Αποκορυφώνεται στις 10 του Μάη όπου αλληλοδιάδοχα πραγματοποιούνται η απεργία των μαθητών του Γυμνασίου, η διαδήλωση στην πλατεία Ντανφέρ-Ροσερώ η οποία τελειώνει με τη νύχτα των οδοφραγμάτων στην οδό Γκαί-Λυσάκ και τους πλαϊνούς δρόμους.
Ο δεύτερος σταθμός αρχίζει με τη γενική 24ωρη απεργία και τις διαδηλώσεις στις 13 του Μάη. Κάτω από την επίδραση αυτής της γιγαντιαίας εκδήλωσης αρχίζουν να μπαίνουν σε κίνηση οι εργάτες. Κατεβαίνουν σε γενικευμένη απεργία και κατάληψη εργοστασίων. Το εργατικό κίνημα φτάνει σε επίπεδο πολύ υψηλό: 10 εκατομμύρια απεργοί από τις 20 έως 25 του Μάη!
Οι εργοδότες και οι συνδικαλιστικοί ηγέτες ρίχνονται σε ένα μαραθώνιο διαπραγματεύσεων και στις 27 του Μάη τολμά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία να παρουσιάσει ένα πρωτόκολλο συμφωνιών με την εργοδοσία. Οι «συμφωνίες» αποκρούστηκαν ομόφωνα και με αγανάκτηση από τους εργάτες απεργούς.
Εδώ μπαίνουμε στην τρίτη φάση, την πλέον αποφασιστική: έχει πια τεθεί από την ανάπτυξη του κινήματος το ζήτημα της εξουσίας.
Η κυβέρνηση είναι ανίσχυρη. Στους δρόμους διαμορφώνεται η εξουσία των εργαζομένων. Βρισκόμαστε, δηλαδή, μπροστά σε μορφές δυαδικής εξουσίας, το πιο κρίσιμο στάδιο μιας επαναστατικής διαδικασίας.
Οι αριστερές πολιτικές ηγεσίες και κυρίως το ΚΚΓ στέκονται μπροστά σε αυτό το «κρίσιμο σημείο» αναποφάσιστες, άτολμες, τρομαγμένες κυριολεκτικά. Ο Ντε Γκωλ, υπολογίζει σωστά την κατάσταση και αποφασίζει να επέμβει με τόλμη αξιοποιώντας στο ακέραιο τον τρόμο των αριστερών ηγεσιών. Καταγγέλλει ένα φανταστικό κίνδυνο από μέρος του ΚΚΓ, απειλεί να καταφύγει σε στρατιωτική επέμβαση και ταυτόχρονα προσφέρει ένα ζαχαρωμένο χάπι στην αριστερά, την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών!
Με το λόγο του Ντε Γκωλ, στις 30 Μαΐου ανοίγει ένας νέος σταθμός: Το κύκνειο άσμα του Μάη του 1968!
Όταν μια επαναστατική διαδικασία θέση το ζήτημα της εξουσίας και δεν υπάρχει η ηγεσία να επιτελέσει αυτό το έργο, η ήττα είναι αναπόφευκτη και η αντεπανάσταση νικά: συσπειρώνει γύρω της τον τρόμο των πλατιών μικροαστικών στρωμάτων και όλο το συντηρητικό κόσμο…

Τα συντρίμμια

Ένα επαναστατικό κίνημα, έστω και αν ηττηθεί, αποτελεί μια μεγάλη δεξαμενή εμπειριών και τη βάση για μελλοντικές νίκες. Μέσα από ήττες φτάνουμε στην τελειωτική νίκη. Αρκεί, βεβαίως, να υπάρχει πολιτική ηγεσία στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων. Όταν αυτή απουσιάζει και μάλιστα μακρόχρονα, τότε οι ήττες γίνονται οχήματα οπισθοδρόμησης.
Αυτό έγινε με το Μάη. Η ήττα έδωσε το τελειωτικό κτύπημα στην παραδοσιακή αριστερά: Την ενσωμάτωσε πλήρως στο καθεστώς και τη μετάλλαξε σε «αριστερό μαστίγιο» του κεφαλαίου.
Από την άλλη ο μικροαστικός ριζοσπαστισμός της νεολαίας και οι «αριστερίστικες» ηγεσίες αποτέλεσαν καταναλωτικό προϊόν. Τα πολιτικά επιτελεία του καπιταλισμού αξιολόγησαν με μεγαλύτερη οξυδέρκεια και διορατικότητα τις εμπειρίες των νεολαιίστικων κινημάτων. Ανέδειξαν τη μικροαστική ουσία των αιτημάτων, αιτήματα τα οποία εμπορευματοποίησαν, μια και τα απέσπασαν από την κοινωνική τους βάση.

Έτσι τα μικροαστικά, αντιαυταρχικά νεολαιίστικα αιτήματα (σεξουαλικής απελευθέρωσης, «ψυχικής χειραφέτησης, φεμινιστικά κ.λπ), μετέωρα και δίχως προοπτική, αλλοιώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για την επιβολή της ισοπεδωτικής καπιταλιστικής εμπορευματοποίησης και ομοιομορφίας.

Έτσι οι μικροαστικές «επαναστατικές» γκρούπες του Μάη και η διανόηση που γεννήθηκε από το Μάη και από τα νεολαιίστικα κινήματα σε όλο τον κόσμο μεταλλάχτηκαν στους νέους «οργανικούς διανοούμενους» της παγκοσμιοποίησης: του «διεθνισμού» του κεφαλαίου.



Η σιδερένια λογική της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με τη «δικαίωση» των νεολαιίστικων αγώνων του μικροαστικού, αριστερού ριζοσπαστισμού. Βλέπε το άρθρο του Θύμιου Παπανικολάου: «Το Πνεύμα της παρακμής και πώς η «αριστερή» διανόηση έγινε Το «πνεύμα» της Νέας Εποχής», ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος 23.


Αυτό που έμεινε, λοιπόν, σήμερα από το Μάη του 1968, είναι τα ναυάγια και τα συντρίμμια της ήττας: Η νεοταξική αριστερά, σε όλες τις ποικιλίες της.


Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει, ότι οι επαναστατικές εμπειρίες του Μάη δεν έχουν αξία. Έχουν πολύ μεγάλη αξία για τους αγωνιστές του παρόντος και του μέλλοντος. Ο Μάης επιβεβαίωσε, έστω κι αν αυτό έχει θαφτεί, τούτο: Τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής Επανάστασης!!!
Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες