Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ: Ένα αμείλικτο «Κατηγορώ» Αμερικανού εργάτη

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Απρ 30, 2010 10:36 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ: Ένα αμείλικτο «Κατηγορώ» Αμερικανού εργάτη Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ:
Ένα αμείλικτο «Κατηγορώ» Αμερικανού εργάτη




Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ:
Στις 11 Νοεμβρίου 1887, ο August Spies, ο Albert Parsons, ο Adolph Fischer και ο George Engel, απαγχονίστηκαν δημόσια. Αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι, καθώς περπατούσαν προς τα ικριώματα, τραγουδούσαν τη Μασσαλιώτιδα, που τότε ήταν ο ύμνος του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.

Ο Αύγουστος Σπις συνελήφθη στα γεγονότα της αιματηρής πρωτομαγιάς του 1886, στο Σικάγο (θα γράψουμε στη συνέχεια για την ιστορία των εργατικών πρωτομαγιών).

Παραθέτουμε ένα συγκλονιστικό απόσπασμα από την απολογία του Σπις:


«Κύριοι δικαστές,

Αν σκέπτεστε σοβαρά ότι με τις κρεμάλες μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα, που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την καταπίεση εργατών προς την εξέγερση, είστε, μα την αλήθεια, «πτωχοί τω πνεύματι».

Σε παρόμοια περίπτωση θα μας κρεμάσετε με το δίκιο σας.


Έπειτα, αυτό είναι το καλύτερο που έχετε να κάμετε.
Κρεμάστε μας! Μα να περιμένετε το τέλος. Εάν δεν το βλέπετε, εγώ σας το αναγγέλλω. Γύρω σας, κάτω σας, δίπλα σας, πάνω σας, από όλες τις μεριές σας, θεριεύει μια φωτιά. Το έδαφος σαλεύει κάτω από τα πόδια σας. Βαδίζετε, κυριολεκτικά, επάνω σε μια υπόγεια φωτιά. Θέλετε να την αγνοείτε; Δεν θα την αποφύγετε. Θέλετε να απαλλαγείτε, άπαξ δια παντός, από όλους τους «συνωμότες»; Απαλλαγείτε πρώτα από τα αφεντικά της βιομηχανίας, οι οποίοι δημιούργησαν την ανήθικη περιουσία τους από το κλεμμένο αντίτιμο της εργασίας που δεν πληρώθηκε.

Είναι αυτό που εσείς αποκαλείτε «αύξηση του εθνικού πλούτου»!

«Εθνικού»! Τι ειρωνεία! Τη χαρά μερικών προνομιούχων του έθνους να λέτε.

Κάνετε κάτι καλύτερο.

Καταργείστε τα τραίνα, τον τηλέγραφο, τα τηλέφωνα, τα βαπόρια, τον εαυτό σας!

Καταργήστε πρώτα από όλα εσάς τους ίδιους!

Γιατί;

Γιατί εσείς, με την συμπεριφορά σας, είστε οι πρώτοι πράκτορες της επανάστασης.

Καταργήσατε την αρπαγή και τη λεηλασία, Κύριοί μου.

Αλλά, αυτή είναι η δουλειά σας. Είναι η ανήθικη αποστολή μιας εκατοντάδας ανθρώπων, οι οποίοι προτιμούν ν’ απολαμβάνουν το παν, χωρίς να κάμνουν τίποτε.

Από αυτήν ακριβώς την τάξη πάμε να απαλλαγούμε.


Κοιτάξετε το οικονομικό πεδίο της μάχης.
Οι εργάτες έχουν πετσοκοφτεί και εσείς, ω Χριστιανοί μου και καλοί μου και ευγενικοί αστοί, εσείς είστε οι κοινωνικοί γύπες, που τρώνε τη σάρκα των πτωμάτων.

Θέλετε να κάνουμε ένα περίπατο στα στενά δρομάκια της πολιτείας αυτής, εκεί όπου περνάνε τις μέρες τους οι αληθινοί δημιουργοί του πλούτου;

Πάμε μαζί στα ανθρακωρυχεία του Χόκιγκ-Βάλευ; Δεν θα βρούμε ανθρώπους, θα βρούμε κινούμενα πτώματα που άρχισαν να αποσυντίθενται.

Η γενική κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής καθίσταται αναπόφευκτη αναγκαιότητα. Αρχίζει η εποχή του σοσιαλισμού και της παγκοσμίας συνεργασίας. Οι κατέχουσες τάξεις θα απαλλοτριωθούν.

Εκείνοι που λένε «τούτο είναι δικό μου», θα τα δούνε όλα κοινά. Αυτό δεν θα γίνει για σκοπούς σπεκουλάντικους, θα γίνει για το καλό όλων.

Τούτο εδώ δεν είναι όραμα αιθέριο καθώς νομίζετε. Είναι αναγκαιότητα. Είδαμε στην ιστορία πώς ό,τι ήταν ανάγκη να γίνει, έγινε. Αυτό είναι η λογική της ζωής…

Όποιος λέει ιδιωτική βιομηχανία, λέει αναρχούμενη βιομηχανία. Μετρημένα άτομα χρησιμοποιούν προς όφελός τους τις εφευρέσεις. Ο κόσμος είναι για τους λίγους. Δεξιά και αριστερά πέφτουν οι όμοιοί τους, θύματα του πλούτου και της καλοζωίας τους. Λίγο τους ενδιαφέρει. Με τις μηχανές τους μετατρέπουν το ανθρώπινο αίμα σε βώλους χρυσαφιού.

Την ίδια την υγεία των ανήλικων. Με την πολλή εργασία, δολοφονούν τα γυναικόπαιδα. Με την ανεργία σκοτώνουν. Και αυτοί οι άνθρωποι σου λέγονται Χριστιανοί! Γνήσιοι Χριστιανοί!

Εμείς παραβήκαμε τους νόμους σας, για να δείξουμε στο λαό σε τι αποβλέπουν όλοι σας οι θεσμοί: στο να εγκαθιδρύσουν, στη χώρα αυτή, μία ολιγαρχία, όμοια της οποίας σε κτηνωδία, δεν υπάρχει πουθενά στην γη!

Αν πιστεύετε ότι με το να μας κρεμάσετε θα εξουδετερώσετε το κίνημα των εργαζομένων, το κίνημα από το οποίο εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα που σέρνονται στη φτώχεια και στη μιζέρια, περιμένουν την λύτρωσή τους – αν αυτή είναι η γνώμη σας – τότε κρεμάστε μας!


Εδώ θα ποδοπατήσετε μία μικρή σπίθα εκεί όμως και πιο πέρα και απέναντι και γύρω μας παντού θα ξεπεταχτούν οι φλόγες. Η φωτιά είναι υπόγεια και δεν θα μπορέσετε να την σβήσετε…»

Στην κατάμεστη αίθουσα όπου κυριαρχούσε η σιωπή ο τριαντάχρονος Γερμανός συνδικαλιστής τέλειωσε με τα ακόλουθα λόγια:

«Αυτές είναι οι ιδέες μου. Αποτελούν κομμάτι του εαυτού μου. Δεν μπορώ να τις αποχωριστώ αλλά και αν μπορούσα δεν θα το έκανα.

Αν πιστεύετε ότι μπορείτε να συντρίψετε τις ιδέες αυτές που μέρα με τη μέρα κερδίζουν περισσότερο έδαφος, αν πιστεύετε ότι θα τις συντρίψετε οδηγώντας μας στην κρεμάλα, αν προτιμάτε για μια ακόμη φορά να επιβάλετε την ποινή του θανάτου σε εκείνους που τόλμησαν να πουν την αλήθεια, τότε είμαι έτοιμος: με θάρρος και με περηφάνια θα πληρώσω το υψηλό αυτό αντίτιμο. Φωνάξτε τον δήμιό σας.

Η αλήθεια που σταυρώθηκε με τον Σωκράτη, τον Χριστό, τον Τζιορντάνο Μπρούνο, τον Χους ή τον Γαλιλαίο είναι πάντα ζωντανή.

Εμείς είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε τους ανθρώπους εκείνους».


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)


Έχει επεξεργασθεί από τον/την Ροβεσπιέρος στις Τρι Απρ 30, 2013 6:15 pm, 2 φορές συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Μάϊ 01, 2010 8:56 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Πώς Γεννήθηκε η Εργατική Πρωτομαγιά
Του Γιώργου Πετρόπουλου
Πηγή:
http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/




Την 1η Μαΐου του 1890, ο Φρ. Ενγκελς σημείωνε στον πρόλογο της γερμανικής έκδοσης Κομμουνιστικού Μανιφέστου:

«Σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, το προλεταριάτο της Ευρώπης και της Αμερικής επιθεωρεί τις δυνάμεις του, που για πρώτη φορά κινητοποιούνται σε μια στρατιά, κάτω από μια σημαία και για έναν άμεσο σκοπό: για το νομοθετικό καθορισμό της κανονικής οχτάωρης εργάσιμης ημέρας, που διακηρύχτηκε ακόμα από το 1866, από το Συνέδριο της Διεθνούς στη Γενεύη και ξανά ύστερα από το Εργατικό Συνέδριο του Παρισιού στα 1899. Και το θέμα της σημερινής μέρας θα δείξει στους καπιταλιστές και στους γαιοκτήμονες όλων των χωρών ότι οι προλετάριοι όλων των χωρών είναι σήμερα πραγματικά ενωμένοι. Ας ήταν ο Μαρξ πλάι μου να το ‘βλεπε αυτό με τα ίδια του τα μάτια!».

Πώς όμως είχαμε φτάσει στο σημείο η 1η Μαΐου να γίνει η παγκόσμια ημέρα των εργατών;


Η προϊστορία της «Μέρας των εργατών»

Η «Μέρα των εργατών»
δεν προέκυψε τυχαία και φυσικά δεν απασχόλησε το εργατικό κίνημα μόνο προς το τέλος του 19ου αιώνα. Στην αρχαιότητα και στο μεσαίωνα υπήρχαν, σε διάφορα μέρη του κόσμου, συγκεκριμένες ημέρες, κατά τις οποίες τιμούνταν η χειρωνακτική εργασία.

Αργότερα, κατά τη Γαλλική Επανάσταση ορίστηκε μια ειδική μέρα του Σεπτέμβρη που θεωρούνταν εργατική αργία, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες από τη δεκαετία του 1790 άρχισε να γιορτάζεται η 4η Ιουλίου κάθε έτους ως η μέρα που οι εργάτες και οι καταπιεσμένοι διεκδικούσαν τα δικαιώματά τους.

Η παράδοση αυτή, να γιορτάζεται δηλαδή η 4η Ιούλη ως μέρα των εργατών, κράτησε στις Ηνωμένες Πολιτείες ως τη δεκαετία του 1880 και στη συνέχεια επισκιάστηκε από την «Ημέρα της Εργασίας» – που γιορταζόταν την πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη κάθε έτους- και από την Πρωτομαγιά.

Η «Μέρα των Εργατών» γενικά, και ειδικότερα η Πρωτομαγιά έχει συνδεθεί πρωτίστως με τον αγώνα της εργατικής τάξης για πραγματική μείωση του χρόνου εργασίας, και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και τα άλλα αιτήματα που κατά καιρούς έβαζε και βάζει το εργατικό κίνημα αυτή τη μέρα δεν έχουν το δικό τους ειδικό βάρος στον ταξικό αγώνα που διεξάγει.

Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο χρόνος εργασίας στις βιομηχανίες τού τότε ανεπτυγμένου κόσμου έφτανε τις 12 και 14 ώρες ημερησίως, ενώ κατά την περίοδο των Ναπολεόντειων Πολέμων ανέβηκε κατά 4 έως 6 ώρες επιπλέον.

Ετσι στις Ηνωμένες Πολιτείες
από τη δεκαετία του 1790 άρχισαν οι πρώτοι εργατικοί αγώνες για την καθιέρωση της δεκάωρης εργασίας με πρόσθετη πληρωμή για τις υπερωρίες. Η πάλη για το θέμα αυτό υπήρξε αρκετά σκληρή κατά τα επόμενα χρόνια και μόνο κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα κατορθώθηκε να γίνει το δεκάωρο η κανονική εργάσιμη μέρα για τους περισσότερους ειδικευμένους Αμερικανούς τεχνίτες. Για την πλειοψηφία των εργατών, όμως, το πρόβλημα παρέμενε και γύρω στο 1860 οι ώρες εργασίας μειώθηκαν στις 11.

Το Οχτάωρο

Το αίτημα για οχτάωρη εργασία διατυπώθηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία το 1829 από την «Εθνική Ενωση για την Προστασία της Εργασίας» και εφαρμόστηκε στην αποικία της Βικτωρίας την 21η Απριλίου του 1856.

Οραματισμοί για το Οχτάωρο άρχισαν να εκφράζονται και στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1829, ενώ τα πρώτα σημαντικά μέτρα για την εξασφάλισή του το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ άρχισε να τα παίρνει από το 1863. Μετά όμως από τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο (1861- 1865) ο αγώνας για την οχτάωρη εργάσιμη μέρα πήρε εκρηκτικές διαστάσεις. Γράφει ο Μαρξ χαρακτηριστικά:

«Ο πρώτος καρπός του εμφυλίου πολέμου ήταν η ζύμωση για το οκτάωρο που με ταχύτητα ατμομηχανής προχωρεί από τον ατλαντικό ως τον ειρηνικό Ωκεανό, από τη Νέα Αγγλία ως την Καλιφόρνια. Το πανεργατικό συνέδριο της Βαλτιμόρης (16 Αυγούστου 1866) διακηρύχνει: ”Η πρώτη και μεγάλη απαίτηση της σημερινής εποχής για ν’ απελευθερωθεί η εργασία αυτής της χώρας από την καπιταλιστική σκλαβιά είναι η έκδοση ενός νόμου που θα καθορίζει ότι το 8ωρο θ’ αποτελεί την κανονική εργάσιμη ημέρα σ’ όλες τις Πολιτείες της αμερικανικής Ενωσης. Είμαστε αποφασισμένοι να καταβάλουμε όλες μας τις δυνάμεις ώσπου να πετύχουμε αυτό το ένδοξο αποτέλεσμα”» (Κ. Μαρξ: «Το Κεφάλαιο», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος πρώτος, σελ. 314- 315).

Το αίτημα του οκταώρου- καθώς και άλλα εργατικά αιτήματα- αποδέχτηκε και η Διεθνής Ενωση Εργατών (Πρώτη Διεθνής), η οποία στο συνέδριό της στη Γενεύη, τον Σεπτέμβρη του 1866, πήρε την εξής απόφαση:

«Η μείωσις των ωρών εργασίας οφείλει να είναι το πρώτον βήμα προς τη χειραφέτηση του εργάτη. Κατ’ αρχήν η οκτάωρος εργασία πρέπει να θεωρηθεί επαρκής και η νυκτερινή εργασία να επιτρέπεται μόνον εξαιρετικώς» («Κοινωνιολογικόν και Πολιτικόν Λεξικόν» της εφημερίδας «Ανεξάρτητος», λήμμα «Οκτάωρον» κ.ά.).

Ετσι το αίτημα του οκταώρου έγινε αίτημα του παγκόσμιου προλεταριάτου. Ομως ο αγώνας για την κατάκτησή του στις Ηνωμένες Πολιτείες έμελλε να αποτελέσει την αιτία για την καθιέρωση της Πρωτομαγιάς ως παγκόσμιας ημέρας των εργατών.


Η Πρωτομαγιά του 1886

Οπως προαναφέραμε, μετά τον αμερικανικό εμφύλιο, η πάλη για ο οκτάωρο πήρε εκρηκτικές διαστάσεις στις ΗΠΑ. Σε πολλές Πολιτείες έγινε δυνατή ακόμη και η νομοθετική του κατοχύρωση αλλά οι νόμοι που θεσπίστηκαν περιείχαν πολλά παραθυράκια, τα οποία και αξιοποιούσαν οι εργοδότες για να αυξάνουν το χρόνο εργασίας κατά πώς ήθελαν, γεγονός που συνάντησε την αντίδραση των εργατών.

Το 1884, στο συνέδριό της η νεοσύστατη, τότε, Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας αποφάσισε ότι η 1η Μαΐου του 1886 θα είναι ημέρα ενός εκτεταμένου απεργιακού αγώνα των εργατών με σκοπό την καθιέρωση του Οκταώρου. Την απόφαση εκείνη την πήρε στα χέρια της η ίδια η εργατική τάξη των Ηνωμένων Πολιτειών και την έκανε πράξη. Είχε δημιουργήσει μάλιστα κι ένα τραγούδι για το Οκτάωρο το οποίο κατέληγε στο εξής σύνθημα:

«Οκτώ ώρες για εργασία, οκτώ ώρες για ανάπαυση κι οκτώ ώρες για ό,τι θέλουμε»

Στην Πρωτομαγιάτικη απεργία του 1886 στις ΗΠΑ γύρω στο μισό εκατομμύριο εργάτες παράτησαν τη δουλειά τους και συνενώθηκαν στους δρόμους του αγώνα.

Σημαντικές απεργίες και διαδηλώσεις έγιναν στις περισσότερες από τις μεγάλες, αλλά και στις μικρές πόλεις και κωμοπόλεις. Επίκεντρο όμως του αγώνα αναδείχτηκε το Σικάγο, με 90.000 διαδηλωτές να έχουν κατακλύσει την πόλη. Ηταν δε, τόσο μεγάλη και τόσο επιβλητική η κινητοποίησή τους που οι καπιταλιστές θεώρησαν πως έπρεπε να επιβληθούν δυναμικά.

Ετσι, στις 3 Μαΐου η αστυνομία πυροβόλησε εν ψυχρώ εναντίον εργατών που διαδήλωναν- κατά των απεργοσπαστών- έξω από το εργοστάσιο θεριστικών μηχανών Μακ Κόρμικ, δολοφονώντας εν ψυχρώ 4 διαδηλωτές και τραυματίζοντας αρκετούς. Την επομένη, 4 Μαΐου, όταν η εργατική τάξη του Σικάγο πραγματοποιούσε διαδήλωση διαμαρτυρίας στο Χέιμαρκετ, προβοκάτορας έριξε βόμβα σκοτώνοντας έναν και τραυματίζοντας πάνω από 70 αστυνομικούς.

Το αποτέλεσμα ήταν η αστυνομία να στρέψει τα όπλα εναντίον του πλήθους, προκαλώντας πλήθος τραυματιών και τουλάχιστον έναν νεκρό, ενώ τις επόμενες μέρες πέθαναν άλλοι έξι τραυματίες αστυνομικοί που ο θάνατός τους ήταν συνέπεια τραυματισμών που υπέστησαν από τους αδιάκριτους πυροβολισμούς των συναδέλφων τους.

Η, από κάθε άποψη, τραγωδία του Χέιμαρκετ έδωσε την ευκαιρία στο αστικό κράτος να προχωρήσει σε συλλήψεις εργατών ηγετών.
Συγκεκριμένα, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε σκηνοθετημένη δίκη οκτώ άνθρωποι που είτε δε βρίσκονταν στην πλατεία του Χέιμαρκετ όταν ρίχτηκε η βόμβα είτε δεν ήταν σε θέση έμμεσα ή άμεσα να έχουν την παραμικρή εμπλοκή σ’ αυτή την υπόθεση.

Τελικά, από τους 8 οι Πάρσανς, Σπάις, Φίσερ και Ενγκελ απαγχονίστηκαν στις 11 Νοεμβρίου 1887, ο Λιγκ βρέθηκε νεκρός στο κελί του και οι Νημπ, Σουάμπ και Φίλντεν καταδικάστηκαν σε πολλά χρόνια καταναγκαστικά έργα. (Ουίλ. Φόστερ: «Ιστορία του Παγκόσμιου Συνδικαλιστικού Κινήματος», τόμος Α’ σελ. 144- 145).

Η πρωτομαγιάτικη, όμως, απεργία του 1886 δεν πήγε χαμένη. Είχε ως αποτέλεσμα 185.000 εργάτες να κερδίσουν το 8ωρο και τουλάχιστον 200.000 εργάτες να μειώσουν το χρόνο εργασία τους από τις 12 στις 10 και 9 ώρες. Σε πολλές, επίσης, περιοχές κερδήθηκε η ημιαργία του Σαββάτου, ενώ αρκετές βιομηχανίες σταμάτησαν την κυριακάτικη εργασία. Ηταν, επομένως, κάτι παραπάνω από φυσιολογική εξέλιξη, να ανακηρυχτεί η Πρωτομαγιά ως η Παγκόσμια Μέρα της εργατικής τάξης

Πηγή: http://www1.rizospastis.gr/page.do?id=1707&publDate=29%2F4%2F2001&direction=&pageNo=15

Short Link: http://wp.me/pPn6Y-JV

Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Μάϊ 01, 2010 9:31 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
«οι φτωχοί δεν έχουν καμία ελπίδα, εκτός και αν οργανωθούν».



Ακούστε τη μελαγχολική μπαλάντα της εργατικής Πρωτομαγιάς
της Φλόρανς Ρις: Which side are you on?

Στο βίντεο:
http://www.youtube.com/watch?v=_9Qlkx-qwaM


Ενημερωτικό σχόλιο:

Το 1931 οι μεταλλωρύχοι της πόλης Χάρλαν, κατεβαίνουν σε απεργία.
Οπλισμένοι χαφιέδες της ιδιοκτητών των ορυχείων οργώνουν την επαρχία, τρομοκρατώντας τα μέλη του σωματείου μεταλλωρύχων, ενώ στρέφουν το μίσος τους ιδιαίτερα ενάντια στους ηγέτες του κινήματος, τους οποίους και ξυλοφορτώνουν, φυλακίζουν αλλά και δολοφονούν.
Παρά την εργοδοτική τρομοκρατία, οι μεταλλωρύχοι παρουσιάζονται αποφασισμένοι και συνεχίζουν την απεργία, ενώ απαντούν με συγκρούσεις αλλά και δολοφονίες “χωροφυλάκων” και χαφιέδων.
Η κυρία Ρις στην οποία αποδίδονται οι στίχοι του “which side are you on” δεν έγραψε “αποστασιοποιημένη” τα λόγια αυτά. Ο άντρας της, ο Σαμ, ήταν ένας από τους ηγέτες του σωματείου.
Ο σερίφης του Χάρλαν J. H. Blair, ο οποίος απολαμβάνει ιδιαίτερης αναφοράς στο τραγούδι, μπήκε μαζί με τους άντρες του στο σπίτι της Ρις, ένα από τα βράδια της απεργίας, ψάχνοντας για τον άντρα της, όταν αυτή ήταν μόνη της με τα 7 παιδιά της. Έκαναν το σπίτι άνω-κάτω, ενώ όταν επιτέλους κατάλαβαν πως ο Σαμ δεν βρίσκεται κρυμμένος κάπου στο σπίτι, του έστησαν ενέδρα, περιμένοντάς τον να γυρίσει εκεί, ώστε να τον δολοφονήσουν εκεί.
Η κυρία Ρις, όσο οι άντρες του σερίφη περίμεναν τον άντρα της, έσκισε ένα χαρτί από το ημερολόγιο τοίχου που διατηρούσε και έγραψε στη λευκή του πλευρά τούς στίχους του “Which side are you on”.
Το τραγούδι διαδόθηκε πολύ γρήγορα και από εκεί και πέρα, δεν υπήρχε απεργία στην οποία δεν υιοθετήθηκε τουλάχιστον σαν σύνθημα.
Δραματικά επίκαιρος σήμερα ο τελευταίος στίχος: «οι φτωχοί δεν έχουν καμία ελπίδα, εκτός και αν οργανωθούν».
Και μία τελευταία επισήμανση που δείχνει το πώς το κεφάλαιο εμπορεύεται τα πάντα, ακόμα και τους επαναστατικούς ύμνους και τα σύμβολα.
Στην Ελλάδα έγινε πασίγνωστο από μια διαφήμιση ουίσκι: Johnny Walker


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Βήχος Χαράλαμπος



Ένταξη: 30 Οκτ 2008
Δημοσιεύσεις: 144
Τόπος: Ν .Σμύρνη

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Μάϊ 01, 2010 10:25 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
http://www.law.umkc.edu/

http://homicide.northwestern.edu/

http://memory.loc.gov/

http://www.law.umkc.edu/
_________________
http://apolitikokafeneio.com/
http://mousikokafeneio.com/
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Μάϊ 01, 2010 5:06 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
"ΕΡΓΑΤΙΚΗ" ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΜΙΑ "ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ" ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ Η ΣΦΥΡΙΧΤΡΑ ΤΗΣ ΝΕΟΤΑΞΙΚΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΛΑΣ
Πηγή:
http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2010/05/blog-post.html




Μπορεί αυτό το κείμενο να εξοργίσει μερικούς και άλλοι να το θεωρήσουν "πολιτικά βλάσφημο" γι΄αυτό εκ των προτέρων τους απαντούμε, ότι όταν πριν από δύο περίπου χρόνια αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε την "Κλασικοπερίπτωση", δεν το πράξαμε για λόγους επίδειξης, ούτε για να δώσουμε "εξετάσεις" στο μάθημα του "ορθού λόγου" (πολιτικού ,οικονομικού κλπ).

Δεν είμαστε ούτε σοφοί, ούτε οι ειδήμονες επί παντός επιστητού, πολύ δε περισσότερο δεν κατέχουμε την επιστημονική κατάρτιση ενός μελετητή της πολιτικής ιστορίας ή της πολιτικής οικονομίας.


Αυτό που θέλαμε ήταν να βγάλουμε προς τα έξω, όσα τόσα χρόνια είχαμε εγκλωβισμένα στο νού και τη καρδιά με μόνο στόχο την αφύπνιση και την δημιουργία της "καλής ανησυχίας" σε όσους θα έκριναν ότι αυτά που λέμε έχουν μια ελάχιστη αξία.



Πρώτη Μαϊου σήμερα και πολλοί ήταν εκείνοι που όχι άδικα συνδύασαν αυτή την μαύρη για την ιστορία του εργατικού κινήματος επέτειο, με την ανάδυση της σκληρότερης μορφής νεο-φιλελευθερισμού στη χώρα μας.

Όμως γιατί να εγκλωβίσουμε όλους τους ιστορικούς συνειρμούς και την εξ αυτών παραγωγή πολιτική σκέψη σε μια επέτειο, που χρόνια τώρα απλώς εξυπηρετούσε μόνο τα προσχήματα;

Γιατί η πρωτομαγιά να είναι κάτι το ξεχωριστό και να αποτελεί μια από τις λίγες αφορμές για σκέψη γύρω από την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλήθεια;

Μήπως οι υπόλοιπες μέρες του χρόνου δεν είναι μέρες που έχουν να θυμίσουν στον καθένα ξεχωριστά μια θλιβερή ιστορία από το οικογενειακό ή το συλλογικό παρελθόν;

Γιατί να μην είναι π.χ η μέρα της Ανάστασης η πιο κατάλληλη μέρα για να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας βάζοντας μάλιστα εξ αιτίας της ουσιαστικό περιεχόμενο στους προσωπικούς και τους συλλογικούς αγώνες;

Δεν είναι η πρώτη φορά που σχολιάζουμε αρνητικά τον εορτασμό ή την ανάδειξη κάποιων "παγκόσμιων ημερών" και αυτό διότι ανέκαθεν θεωρούσαμε ότι αυτή η μέθοδος όχι μόνο δεν αφυπνίζει το νου και τη καρδιά αλλά αντίθετα λειτουργεί "εκτονωτικά" με την ίδια μέθοδο που λειτουργεί και η βαλβίδα στο καπάκι μιας κατσαρόλας.

Όταν δηλαδή το περιεχόμενο της κατσαρόλας αρχίζει να κοχλάζει, η βαλβίδα εκτόνωσης επιτρέπει να βγαίνουν μικρές ακίνδυνες ποσότητες ατμού ενώ ταυτοχρόνως σφυρίζει για να ειδοποιήσει το μάγειρα.

Αν σταματήσουμε στο δρόμο χίλιους διαδηλωτές του ενός ή του άλλου κόμματος και τους ρωτήσουμε γιατί η σημερινή μέρα ονομάσθηκε από μερικούς "εργατική πρωτομαγιά", αμφιβάλλω αν έστω και ένα 10 % θα μπορεί να απαντήσει. Με λίγα λόγια άλλο να πηγαίνεις σε ένα πανηγύρι και να φωνάζεις για τα δίκια του λαού τρώγοντας "μαλλί της γριάς" ή σουβλάκι κι άλλο να έχεις συνειδητοποιήσει ποιός είσαι με ποιούς είσαι και ποιοί είναι στην πραγματικότητα απέναντί σου.

Αυτή η διαδικασία της αυτογνωσίας θέλει κόπο, πόνο και ειλικρίνεια ώστε να γίνει δημιουργική και γνήσια.
Μόνο έτσι η οποιαδήποτε πολιτική έκφραση σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο θα έχει νόημα και ενδεχομένως αποτέλεσμα.

Σε κάθε άλλη περίπτωση τα προκαλούμενα συναισθήματα από την αντίληψη της κοινωνικής αδικίας, της διαφθοράς σε όλα τα πόστα της κρατικής εξουσίας και της διαφαινόμενης εξόντωσης των εργαζομένων, θα είναι καθοδηγούμενα από τα αριστεροδέξια παρηκμασμένα ιδεολογικά -κομματικά κέντρα και θα τα διαχειριζόμαστε μόνο με τη βοήθεια των prospectus.

Μην ξεχνάμε ότι το "Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" της Ρόζας Λούξεμπουργκ χρησιμοποιήθηκε προεκλογικά με αναισχυντία από τον ίδιο που πριν λίγες ημέρες ομολόγησε δημοσίως ότι "υπό τις παρούσες συνθήκες δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για σοσιαλισμό".

Το κόμμα του ήταν αν θυμάμαι καλά που καθιέρωσε ως αργία τη σημερινή ημέρα, θέλοντας να μετατρέψει σε πολιτικο-παγανιστικό πανηγύρι μια μέρα που κάτω από άλλες συνθήκες μπορεί και να ήταν μια αφορμή για σκέψεις και προβληματισμό.

Δεν είναι, ούτε πρέπει να είναι μια και μόνο η μέρα που θα πρέπει να αφιερώνεται έστω και προσχηματικά στον εργαζόμενο και στα προβλήματά του, ούτε τα βάσανα και οι πόνοι του θα πρέπει να γίνονται νούμερα σε ένα παγκόσμιο τσίρκο.

Αν δεν ακολουθήσουμε το δρόμο της πνευματικής ανάπτυξης και της εξ αυτής πολιτικής αυτογνωσίας και κριτικής ικανότητας, τότε η εργατική πρωτομαγιά θα είναι μια μέρα που τα αφεντικά της "Νέας Εποχής" θα αφήνουν τους "κρατούμενους" να ψιθυρίζουν τραγουδάκια από τα παλιά.

Αν από την άλλη πιστεύετε ότι γιορτάζοντας σήμερα μια ανύπαρκτη κατ ουσίαν "εργατική πρωτομαγιά" έχετε συνεισφέρει "κάτι τις" στο επίσης ανύπαρκτο εργατικό κίνημα τότε στο τέλος της μέρας μπορείτε να πάτε για ένα ήρεμο "σοσιαλιστικό" ύπνο, αρκεί να βγάλετε τα λουλούδια έξω από το δωμάτιο.

Μιας και σήμερα πολλοί είναι αυτοί που διεκδικούν λόγο ως πολύ ένα ρόλο "προφήτη" (έστω και αν στην ουσία είναι μετά Χριστόν προφήτες) ή μιας "πολιτικής αυθεντίας" είπαμε ως επίλογο να χρησιμοποιήσουμε την ανάρτηση από το "Ρεσάλτο" που είχαμε αναδημοσιεύσει πέρυσι τέτοιες ημέρες…

ΣΧΟΛΙΟ ΡΕΣΑΛΤΟ:

Φίλε «Κλασσικοπερίπτωση» συμφωνούμε με τις σκέψεις σου.
Και την ιστορική αυτή επέτειο των σκληρών και αιματηρών εργατικών αγώνων την ενσωμάτωσε το σύστημα και την έκανε «εμπόρευμα» γιορτινών παρελάσεων όπως και τις «επετείους» των μεγάλων Επαναστάσεων…


Αυτό, όμως δεν σημαίνει ότι τα ιστορικά αγωνιστικά ορόσημα και τις αιματηρές μνήμες θα πρέπει να τις σβήσουμε επειδή κερδοσκοπούν πάνω τους οι ποικίλοι συνδικαλιστικοί και πολιτικοί έμποροι.

Πρέπει να ξεμαγαρίζουμε τις αγωνιστικές μνήμες από τους σφετεριστές και τους δολοφόνους τους, μέχρι να έρθει η μέρα που θα αποκατασταθούν από τον ίδιο τον εργαζόμενο λαό.

Για τη θλιβερή, σημερινή «νεκρική πομπή» και «τουριστική παρέλαση» των πολύχρωμων και «ερμαφρόδιτων ψαλτών» θα γράψουμε στη συνέχεια…


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες