Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Κλιμακώνεται ο αγώνας των ορθοδόξων εναντίον του Παπισμού

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΚΛΕΟΞΑΝΘΗ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Απρ 29, 2010 4:48 pm    Θέμα δημοσίευσης: Κλιμακώνεται ο αγώνας των ορθοδόξων εναντίον του Παπισμού Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Κλιμακώνεται ο αγώνας των ορθοδόξων εναντίον του Παπισμού


Πραγματοποιήθηκε χθες, 28 Απριλίου 2010, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, η θεολογική ημερίδα που διοργάνωσε Η Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς με Θέμα: «Πρωτείον» Συνοδικότης και Ενότης της Εκκλησίας.
Την ημερίδα τίμησε με την παρουσία του και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κκ Ιερώνυμος ο οποίος απηύθυνε και χαιρετισμό.
Παρόντες ήταν ο Μητροπολίτης Κυθήρων κ.κ.Σεραφείμ , ο Μητροπολίτης Γλυφάδος κ.κ.Παύλος καθώς και ο Θεοφιλ. επίσκοπος Μαραθώνος κ.κ. Μελίτων. Επίσης παρευρέθησαν πολλοί Καθηγούμενοι Ιερών Μονών, εκατοντάδες κληρικοί και λαϊκοί.
Χαιρετισμό απηύθυνε και ο αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Αναστασίου, Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου (Μεταμορφώσεως του Σωτήρος) ο οποίος καταχειροκροτήθηκε.
Παραθέτουμε τον χαιρετισμό του:

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, σε­βα­στοί πα­τέ­ρες, ἐλ­λο­γι­μώ­τατ­οι κ. Κα­θη­γη­τές,

Χριστός Ἀνέστη.

Ἀ­πο­τε­λεῖ ἰ­δι­αί­τε­ρη εὐ­λο­γί­α γιά μᾶς ἡ τι­μη­τι­κή πρό­σκλη­ση τοῦ Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του Πει­ραι­ῶς κ. Σε­ρα­φείμ νά πα­ρα­στοῦ­με καί νά ἀ­πευ­θύ­νου­με τα­πει­νή κα­λο­γε­ρι­κή ἁ­γι­ο­με­τε­ω­ρί­τι­κη προσ­λα­λιά σΆ αὐ­τή τήν ἡ­με­ρί­δα, πού μέ ἰ­δι­αί­τε­ρη φρον­τί­δα καί ἐ­πι­στη­μο­νι­κή ἀρ­τι­ό­τη­τα δι­ορ­γα­νώ­νει κα­τα­δει­κνύ­ον­τας γιά μί­α ἀ­κό­μη φο­ρά τήν ὁ­μο­λο­για­κή παρ­ρη­σί­α, τό ἀ­γω­νι­στι­κό φρό­νη­μα καί τήν ἐμ­πνευ­σμέ­νη καί μα­χη­τι­κή μαρ­τυ­ρί­α του.

Ἡ ἀ­πο­ψι­νή μας πα­ρου­σί­α ἐ­δῶ εἶ­ναι μί­α ἐν­συ­νεί­δη­τη καί ὑ­πεύ­θυ­νη μαρ­τυ­ρί­α ἔ­ναν­τι τοῦ μεί­ζο­νος προ­βλή­μα­τος τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, πού ἐ­πι­σεί­ει σο­βα­ρούς κιν­δύ­νους γιά τήν Ἐκ­κλη­σί­α μας καί τήν πνευ­μα­τι­κή πο­ρεί­α τῶν πι­στῶν μέ βα­θει­ές πνευ­μα­τι­κές και σω­τη­ρι­ο­λο­γι­κές προ­ε­κτά­σεις.

Εἶ­ναι μί­α μαρ­τυ­ρί­α συ­νο­δοι­πο­ρί­ας καί συμ­με­το­χῆς στήν κα­λή ἀ­νη­συ­χί­α καί τόν προ­βλη­μα­τι­σμό καί τῶν ὑ­πο­λοί­πων πα­ρι­στα­μέ­νων, ὀρ­γα­νω­τῶν, εἰ­ση­γη­τῶν καί ἀ­κρο­α­τῶν, ἀλ­λά καί τό­σων ἀλ­λων πι­στῶν τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, πού θλί­βον­ται καί ἀ­γα­να­κτοῦν μέ τά σύγ­χρο­να οἰ­κου­με­νι­στι­κά ἀ­νοίγ­μα­τα καί ἐκ­φρά­ζουν τήν ἐν­το­νη δυ­σα­ρέ­σκεια καί τήν ἀ­γω­νί­α τους.

Εἶ­ναι ἡ κοι­νή ἀ­πο­φα­σι­στι­κή καί ἀ­νυ­πο­χώ­ρη­τη μαρ­τυ­ρί­α ὅ­λων μας ὅ­τι ἀρ­νού­με­θα νά ἀ­πο­δε­χθοῦ­με τά τε­τε­λε­σμέ­να, πού δι­α­μορ­φώ­νουν καί ἐ­πι­χει­ροῦν νά ἐ­πι­βά­λουν, στόν το­μέ­α τῶν οἰ­κου­με­νι­κῶν δι­α­λό­γων καί τῆς ἑ­νώ­σε­ως μέ τούς ἑ­τε­ρο­δό­ξους οἱ μη­χα­νι­σμοί τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς καί τῆς Νέ­ας Τά­ξε­ως Πραγ­μά­των. Σέ και­ρούς μά­λι­στα δυσχεί­με­ρους γιά τήν πα­τρί­δα καί τόν λα­ό μας, πού βι­ώ­νει μέ τόν πλέ­ον τρα­γι­κό τρό­πο τίς συ­νέ­πει­ες αὐ­τῶν τῶν μη­χα­νι­σμῶν μέ­σα στήν δί­νη τῆς κα­θο­λι­κῆς ἀ­πα­ξι­ώ­σε­ως, τῆς ἀ­να­ξι­ο­πι­στί­ας, τῆς ἀ­πο­συν­θέ­σε­ως, τῆς ὑ­πο­τέ­λειας καί τῆς πο­δη­γε­τή­σε­ως.

Τά ἴ­δια ἀ­κρι­βῶς ἀ­πο­τε­λέ­σματα ἐ­πι­χει­ροῦν­ται καί στόν το­μέ­α τῆς πί­στε­ως μέ­σα στό νο­ση­ρό καί ἀλ­λο­τρι­ω­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον τοῦ οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, μέ ἀ­νε­πί­τρε­πτες καί ὀ­λέ­θρι­ες πα­ρα­χω­ρή­σεις, σχε­τι­κο­ποι­ή­σεις, νο­θεύ­σεις, ἀλ­λοι­ώ­σεις, με­ταλ­λά­ξεις καί συμ­βι­βα­σμούς, πού πραγ­μα­το­ποι­οῦν­ται κά­τω ἀ­πό τόν μαν­δύ­α τῆς κα­τα­λα­γῆς, τῆς ἀλ­λη­λο­πε­ρι­χω­ρή­σε­ως, τοῦ ἀ­μοι­βαί­ου ἐμ­πλου­τι­σμοῦ, τῆς ἀ­δελ­φο­σύ­νης καί μέ­σα σέ ἕ­να κλί­μα ἀ­κα­τά­σχε­της καί ἀ­νού­σιας ἀ­γα­πο­λο­γί­ας.

Ἡ ἀ­λή­θεια ὅ­μως τῆς πί­στε­ώς μας εἶ­ναι καί θα πα­ρα­μεί­νει ἀ­να­λλοί­ω­τη, ἀ­πα­ρα­χά­ρα­κτη καί ἀ­και­νο­τό­μη­τη. Ἡ ὀρ­θό­δο­ξη πί­στη μας εἶ­ναι καί θα πα­ρα­μεί­νει ἀ­δι­α­πραγ­μά­τευ­τη. Δέν ἔ­χει ἀ­νάγ­κη ἀπό μη­χα­νι­σμούς στή­ρι­ξης, σύμ­φω­να στα­θε­ρό­τη­τας, ἐ­πο­πτι­κά συμ­βού­λια, δι­ε­θνή κη­δε­μο­νί­α. Δέν πε­ρι­στέ­λλε­ται, δέν ὑ­πο­νο­μεύ­ε­ται, δέν ἀ­πα­ξι­ώ­νε­ται, δέν φο­βᾶ­ται κερ­δο­σκό­πους, δέν χρε­ω­κο­πεῖ!

Αὐ­τή ἡ ἀποστολοπαράδοτη πί­στη τῆς ἁ­γί­ας μας ὀρ­θο­δο­ξί­ας, ἡ ζῶ­σα καί σω­τή­ριος πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, πα­ρά τίς λυσ­σώ­δεις ἐ­πι­βου­λές καί ἐ­πι­θέ­σεις πού δέ­χε­ται ἀ­πό τούς ἐν­τός καί ἐ­κτός τῶν τει­χῶν ἐμ­φα­νεῖς καί ἀ­φα­νεῖς πο­λε­μί­ους της, μέ τήν χά­ρη τοῦ Ἀ­να­στάν­τος Κυ­ρί­ου μας, τῆς Πα­να­γί­ας μας καί τῶν Ἁ­γί­ων μας, καί τήν ὧδε προ­σφι­λή μας πα­τρί­δα θά σώ­σει καί στήν ἄ­νω καί μέλ­λου­σα πα­τρί­δα μας θά μᾶς ὁ­δη­γή­σει.

Τό μή­νυ­μά μας εἶ­ναι σα­φές καί κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό: τά θέ­μα­τα τῆς πί­στε­ως δέν ἐ­πι­δέ­χον­ται ἐκ­πτώ­σεις καί συμ­βι­βα­σμούς. Στά θέ­μα­τα τῆς πί­στε­ως δέν ὑ­πάρ­χουν δι­οι­κοῦν­τες καί δι­οι­κού­με­νοι, προ­ϊ­στά­με­νοι καί ὑ­φι­στά­με­νοι, ἐν­το­λο­δό­χοι καί ὑ­πο­τα­κτι­κοί. Δέν ὑ­πα­κού­ου­με σέ ἐκ­φο­βι­σμούς καί ἀ­πει­λές. Δέν ἀ­πο­δε­χό­με­θα τε­λε­σί­γρα­φα καί τε­τε­λε­σμέ­να γε­γο­νό­τα. Ἀρ­νού­με­θα νά ἐγ­κα­τα­λεί­ψου­με τήν σω­τή­ριο πί­στη καί τήν ἁ­γι­ο­τό­κο πα­ρά­δο­ση τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας ὁ­δη­γού­με­νοι σέ ἐ­ξω­εκ­κλη­σι­α­στι­κές ἀ­τρα­πούς ψευ­δε­νώ­σε­ων καί οὐ­νι­τι­κῶν προ­σχω­ρή­σε­ων.

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε,

Θά θέ­λα­με καί ἀ­πό τήν θέ­ση αὐ­τή νά Σᾶς εὐ­χα­ρι­στή­σου­με καί νά Σᾶς συγ­χα­ροῦ­με γιά τήν ὁ­μο­λο­για­κή σας μαρ­τυ­ρί­α στό ζή­τη­μα τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ.
Ἡ ἡ­γε­τι­κή Σας πα­ρου­σί­α, σέ ἀ­να­λο­γί­α μά­λι­στα μέ τήν ἐ­πι­σκο­πι­κή λει­ψαν­δρί­α στόν συγ­κε­κρι­μέ­νο το­μέ­α, μᾶς πα­ρη­γο­ρεῖ καί μᾶς ἐν­δυ­να­μώ­νει.
Σᾶς εὐ­χα­ρι­στοῦ­με καί Σᾶς συγ­χαί­ρου­με, ἐ­πί­σης, γιά τήν ὀρ­γά­νω­ση τῆς ἀ­πο­ψι­νῆς ἡ­με­ρί­δος μέ τό πο­λύ εὔ­στο­χο καί ἐ­πί­και­ρο θέ­μα:
«Πρω­τεῖ­ον-Συ­νο­δι­κό­της καί Ἑ­νό­της τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας» τό ὁ­ποῖ­ο θά ἀ­να­πτύ­ξουν ἀ­ξι­ο­λο­γό­τα­τοι εἰ­ση­γη­τές.

Η σειρά των εισηγήσεων έγινε ως εξής:


Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. κ. Σεραφείμ: Ο Παπισμός ως εκκλησιολογικόν πρόβλημα,

Ιερομόναχος Λουκάς Γρηγοριάτης: «Τα πρεσβεία τιμής και η ενότης της Εκκλησίας κατά την πρώτη χιλιετία»,

Καθηγ. Αριστείδης Παπαδάκης (University of Maryland): «Η εξέλιξη του παπικού πρωτείου (1000-1453). Ιστορική αξιολόγηση».

Πρωτοπρεσβύτερος π.Γεώργιος Μεταλληνός, Καθηγ. Πανεπιστημίου Αθηνών: «Ενωτικές προσπάθειες μετά το σχίσμα»,

Πρωτοπρεσβύτερος π.Θεόδωρος Ζήσης, Καθηγ. Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης: «Η Ουνία ως πρότυπο ψευδούς ενότητος. Τα όρια της ποικιλομορφίας σε σχέση με την ενότητα»,

Πρεσβύτερος π.Αναστάσιος Γκοτσόπουλος:
«Ιεροκανονική θεώρησις του παπικού πρωτείου»

Καθηγ. Δημήτριος Τσελεγγίδης ( Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης): «Η λειτουργία της ενότητος της Εκκλησίας. Οι λανθασμένες θεολογικές προϋποθέσεις του Παπικού πρωτείου».

Συντονιστής ήταν ο μοναχός Αρσένιος Βλιαγκόφτης.

Για τα πορίσματα παραπέμπουμε:

http://thriskeftika.blogspot.com/2010/04/blog-post_1350.html


http://trelogiannis.blogspot.com/2010/04/blog-post_3463.html
Επιστροφή στην κορυφή
ΘΥΜΙΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Απρ 29, 2010 10:06 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ο αγώνας ενάντια στον παπισμό: Κορυφαίο πολιτικό ζήτημα



Το ζήτημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι κομβικό ζήτημα σήμερα.

Και δεν είναι ένα ζήτημα στενά θρησκευτικό, είναι βαθιά πολιτικό, συνεπώς δεν αφορά μόνο του Πιστούς, αλλά τους πάντες. Και αφορά τους πάντες, ακριβώς γιατί η πλανητική εξουσία θέλει να αλώσει κάθε συνεκτικό, οργανωτικό ιστό των κοινωνιών και των λαών.

Το «θρησκευτικό αίσθημα», συνακόλουθα και η «οργάνωση» αυτού του «αισθήματος» (Εκκλησία) αποτελούν συνεκτικούς ιστούς των κοινωνιών, δηλαδή μορφές συλλογικής, κοινωνικής συνείδησης.

Ο ολοκληρωτισμός του πλανητικού ιμπεριαλισμού θέλει να καταστρέψει και να ισοπεδώσει κάθε ιστορικό ιστό συλλογικής συνείδησης των λαών.

Η υπεράσπιση κάθε μορφής ιστορικής συνείδησης αποτελεί πράξη πολιτικής αναγκαιότητας για τη διάσωση των κοινωνιών. Και η πράξη αυτή είναι επαναστατική, ακριβώς γιατί είναι μια πράξη αγωνιστικής αντίστασης απέναντι στους δήμιους του κόσμου, συνεπώς ιστορικά αναγκαία…

Η υπεράσπιση της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των αξιών της «κοινοτικής ζωής» αποτελούν σήμερα καθήκοντα πρώτης προτεραιότητας.

Καθήκοντα άμεσα και επιτακτικά γιατί οι φωνασκούντες και οι συμφύροντες με τους υπαίθριους ρήτορες και αγύρτες της Νέας Τάξης βιάζονται να αποδομήσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία και να την «αναδομήσουν» σε νεοταξικές βάσεις: Να την υποτάξουν και να την ενσωματώσουν στα γρανάζια του πλανητικού κράτους, σε νέες κατηχήσεις των λαών.

Ένα από τα πλέον θανατηφόρα «όπλα» εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι η εσωτερική υπονόμευση και διάβρωση.

Φορέας αυτού του «όπλου» είναι η εκκλησιαστική γραφειοκρατική ιεραρχία, από τη φύση της και τη λειτουργία της εξουσιαστική, συνακόλουθα διαπλεκόμενη και εξαρτημένη με κάθε μορφή εξουσίας του συστήματος.


Το «ιδεολογικό όχημα» της εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας είναι αυτό της ψεύδο-ενότητας με την αίρεση του παπισμού.

Επισημαίναμε σε παλιότερο άρθρο μας:

«Σήμερα στη φάση της παγκοσμιοποίησης και του πλανητικού ολοκληρωτισμού οι «εθνικές» και «τοπικές» εξουσίες (πολιτικές ή πνευματικές) δεν έχουν καμία ισχύ, αποτελούν «βάρος», «βλαβερή πολυτέλεια» για τη Νέα Τάξη. Το πολιτικό ισοδύναμο του υπερεθνικού, αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού είναι το πλανητικό κράτος.
Το πνευματικό ισοδύναμο το πλανητικό θρησκευτικό («Εκκλησιαστικό») κράτος.
Το κράτος του Βατικανού εκπληρώνει αυτές τις νεοταξικές προδιαγραφές.
Ο Παπισμός δεν είναι Εκκλησία, είναι θεσμοθετημένο εκκοσμικευμένο κράτος!!!»


Σήμερα αυτό το ζήτημα της «ψευδο-ενότητας» αποκτάει νέα διάσταση και τίθεται πιο επιθετικά από τις υπονομευτικές δυνάμεις της Ορθοδοξίας.

Ένα μέρος, το πλέον εξουσιαστικά αλλοτριωμένο της εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας, προβάλλει ανοικτά και επιθετικά το ζήτημα της ψευδο-ενότητας με τον παπισμό, και με ποικίλες δόλιες μορφές.

Η επιθετικότητα,
αλλά και η δολιότητα αυτή «πατάει» στην αδράνεια του εκκλησιαστικού γραφειοκρατικού κορμού, αλλά και στην ίδια την «ιστορική πρακτική» των εξουσιαστικών προνομίων της Εκκλησίας.

Πρέπει να το πούμε καθαρά:
Η εκκλησιαστική ιεραρχία ήταν και αυτή ο διαχειριστής των αξιών της Ορθοδοξίας, ήταν μια «οργάνωση» επισκοπικά εξουσιαστική, συνδεδεμένη σφιχτά με τις αυτοκρατορικές εξουσίες και τις καπιταλιστικές εξουσίες μετέπειτα.

Η σύγκρουση, συνεπώς, με τον παπισμό, από την αρχή εστιάστηκε σε μια βάση διαπραγμάτευσης και ισότιμου επιμερισμού των εξουσιών και ΟΧΙ στα βάθρα των ΑΡΧΩΝ, ΙΔΕΩΝ και της λαϊκής ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ του χριστιανισμού.

Αν στην πρωτοκαθεδρία ήταν η «Θεωρία και η Πράξη» του χριστιανικού κινήματος καμία «διαπραγμάτευση» ενότητας, δηλαδή συζήτησης, δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεταξύ των Ορθόδοξων και των Παπικών.

Φυσικά «καθαρόαιμες» και ευδιάκριτες καταστάσεις μέσα σε κοινωνικές θύελλες και ιστορικά μεταβατικά στάδια δεν μπορεί να υπάρξουν.

Ωστόσο, οι σημερινοί θιασώτες της ψευδο-ενότητας με το Βατικανό «πατάνε» και σε κάποιες ιστορικές πρακτικές ή «ιστορικά λάθη» των διαχειριστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας…

Το κακό είναι ότι και σήμερα πολλοί που αντιτίθενται ρωμαλέα σε αυτά τα τεχνάσματα της ψευδο-ενότητας έχουν τις ίδιες αυταπάτες…

Παραμένουν σε ισχύ οι ίδιες αυταπάτες ακριβώς γιατί και σήμερα βρισκόμαστε στο μέσον ενός τρικυμισμένου πελάγους: σε ένα θυελλώδες ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ.

Οι γραφειοκρατικές ιεραρχίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας οδηγούνται στην απώλεια των εθνικών και τοπικών τους εξουσιών. Προς τα εκεί οδηγεί εξαναγκαστικά η νεοταξική λαίλαπα.

Αυτή η σιδερένια ιμπεριαλιστική πλανητική αναγκαιότητα εντείνει την επιθετικότητα κάποιων γραφειοκρατικών «καστών» προς την κατεύθυνση της πανθρησκείας και της ενσωμάτωσης στο πλανητικό κράτος της Εκκλησίας: Τον παπισμό.

Ο μεγάλος κορμός της εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας παραλύει από αυτές τις νέες καταιγιστικές μεταβολές και σέρνεται άβουλο.

Η αδράνεια φυσικά ευνοεί πάντα την αντίδραση, δηλαδή αυτούς που στοχεύουν στη διάλυση της Ορθοδοξίας.

Το σώμα, όμως, της Ορθοδοξίας, καθώς και η αγωνιστική της πρωτοπορία που πάντα ήταν συνδεδεμένη και ζυμωμένη με το λαό, έχουν διαγνώσει το μέγα κίνδυνο και αρχίζουν να αντιδρούν και να κλιμακώνουν τον Ορθόδοξο αγώνα τους ο οποίος είναι και πολιτικός αγώνας, όπως ήδη αναφέραμε.

Το Ορθόδοξο Μέτωπο εναντίον του παπισμού αρχίζει να πλαταίνει και να βαθαίνει.

Αναπότρεπτα και αυτό το μέτωπο είναι συγκροτημένο πάνω στη μεταβατικότητα της περιόδου που ζούμε. Συνεπώς δεν είναι και αυτό «καθαρόαιμο». Διαπλέκονται και διαφορετικά «επίπεδα» δυνάμεων και διαφορετικά «επίπεδα» στόχων και διαφορετικά «επίπεδα» συνείδησης της κατάστασης: έτσι πάντα είναι τα «κινήματα» στα πρώτα τους στάδια…

Εντελώς σχηματικά δύο είναι οι κεντρικές «κατηγορίες» του Μετώπου εναντίον του παπισμού, με ποικιλία αποχρώσεων γύρω από την κάθε μια.

Κατηγορία πρώτη: Σε αυτή μπορεί να κατατάξουμε το πιο συνειδητό και αγωνιστικό τμήμα της Ορθοδοξίας.


Είναι η Ορθόδοξη πρωτοπορία η οποία έχει διαμορφωθεί «κόντρα» στην εξουσία της ιεραρχίας και στηρίζεται στις κοινοτικές, λαϊκές και αγωνιστικές ιδέες και τις αξίες της Ορθόδοξης κληρονομιάς (δόγμα). Αυτή δε η πρωτοπορία έχει επίσης και βαθιά γνώση της Νέας Τάξης και των κινδύνων. Είναι οι άνθρωποι της μοναχικής πράξης, της ποιμαντικής λειτουργίας και της πνευματικής δημιουργίας.

Κατηγορία δεύτερη: σε αυτή την κατηγορία βρίσκεται ένα μικρό τμήμα του εκκλησιαστικού κατεστημένου.

Το τμήμα αυτό της εκκλησιαστικής γραφειοκρατικής ιεραρχίας συνειδητοποιεί τον κίνδυνο της άλωσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, μέσω της ενότητας με τον παπισμό, αλλά στη βάση των δικών του γραφειοκρατικών συμφερόντων.

Πιο απλά: Μία ένωση με το κράτος του Βατικανού ανατρέπει τις υπάρχουσες ισορροπίες και το κατεστημένο της Εκκλησίας, το ανασυντάσσει σε νέες βάσεις, αναδιανέμει τους ρόλους και τις εξουσίες, όλες υποταγμένες σε άλλα κέντρα ιεραρχίας.

Κάτι τέτοιο αφαιρεί ή και εξαφανίζει κεκτημένα προνόμια της κατεστημένης εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Αυτό το συνειδητοποιούν κάποια διορατικά τμήματα της εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας και αντιδρούν.

Η αντίδρασή τους, ωστόσο, μοιραία κινείται σε διαπραγματευτικές (ρεφορμιστικές) λογικές και όχι σε λογικές ανατροπής των εξουσιών και κάθετης ρήξης με τον παπισμό.

Αυτό το «τμήμα» αντιμετωπίζει τα πράγματα από την οπτική της εξουσίας και του τρόμου απώλειας της εξουσίας που έχουν. Μια τέτοια, όμως, οπτική, καθαρά διαπραγματευτική και ΟΧΙ ανατρεπτική, αργά ή γρήγορα τα κάνει «πλακάκια» με την εξουσία, με την ισχυρή εξουσία του πλανητικού κράτους (παπισμό) στην προκειμένη περίπτωση…

Βεβαίως, έτσι προχωρούν τα πράγματα και οι «εξεγέρσεις» και όχι σύμφωνα με τις επιθυμίες μας και τις σεχταριστικές ανυπομονησίες μας…

Έχουμε μπει σε μια θυελλώδη, μεταβατική περίοδο, σε μια περίοδο μεγάλων ανατροπών σε όλους τους τομείς (και μέσα στην Εκκλησία), συνεπώς δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι και κυρίως να γυρίζουμε την πλάτη σε εκρηκτικές διεργασίες επειδή δεν χωράνε στα «καθαρά σχήματα» του μυαλού μας και των επιθυμιών μας.

Πρέπει να βρισκόμαστε μέσα σε αυτές τις διεργασίες και να δίνουμε τις μάχες. Διαφορετικά αφήνουμε το δρόμο ελεύθερο σε αυτούς που παίζουν το τέλος μας.

Πρέπει να δώσουμε τη μάχη και στο χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, κάθε ένας από το μετερίζι του, γιατί αυτό το ζήτημα είναι κορυφαίο πολιτικό ζήτημα σήμερα και όχι ζήτημα μόνο των Πιστών…
Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες