Έχουμε τον ίδιο Θεό;

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Ο πάπας και ο κύριος οικουμενικός Βαρθολομαίος, επισκέφθηκαν την εβραϊκή συναγωγή και είπαν ότι έχουμε τον ίδιο Θεό! Και όπως γνωρίζουμε, ο θεός των Εβραίων τους έβαλε να σταυρώσουν το Χριστό. Σήμερα ο θεός του πάπα και του κυρίου οικουμενικού, τους προέτρεψε να πάνε εκεί, στη συναγωγή, για να ανακοινώσουν ότι πιστεύουμε στον ίδιο θεό!!

Ήταν δηλαδή σαν να τους είπε το άγιον Πνεύμα, να πάνε και να ζητήσουν συγγνώμη, διότι εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια αδίκως κατηγορούσε ο ένας θεός τον άλλο. Δεν ήξεραν οι Εβραίοι και άρα, "ου γαρ οίδασι τι εποίησαν". Αφέωνται οι αμαρτίες αυτών. Δεν γνώριζαν καλά τι τους έλεγε τότε ο θεός τους. Ήταν στη μέση τα πολιτικά,αλλά ήταν στη συνέχεια και οι "πλανηθέντες υπό του αρχεκάκου όφεως".

Αντί να ζητήσουν συγχώρηση οι Εβραίοι, ο πάπας και ο κύριος οικουμενικός πήγαν για να τους δώσουν το καλό παράδειγμα. Το παράδειγμα ενός θεού που αγαπά και συγχωρεί αδιακρίτως. Δεν χρειάζεται μετάνοια, δεν χρειάζεται ομολογία ή μαρτυρία πίστεως στον ενανθρωπήσαντα Θεό και Λόγο του Θεού, η θεολογία περιττεύει, το δόγμα άχρηστο. Μόνο αναγκαίο είναι η πίστη.

Όλοι ας έχουμε στο "πίσω μέρος της κεφαλής" μια πίστη, ανεξάρτητα σε τι μας καλεί να πιστεύουμε. Ελευθερία έχουμε, δημοκρατία έχουμε, ο καθένας ας ορίσει όποια πίστη θέλει ή ας πάρει μια από τις υπάρχουσες. Ο θεός τον αγαπά, τον δέχεται και ενδεχομένως να συγχωρεί "παν εκούσιον και ακούσιον αμάρτημα λόγω, έργω ή διανοία". Γράφω το "ενδεχομένως να συγχωρεί", διότι μπορεί η συγχώρηση να μην είναι αναγκαία. Όταν αγαπάς γίνεσαι θεός (καθ΄ ομοίωσιν) και ο θεός ανάγκες δεν έχει. Αφήνουμε λοιπόν στην άκρη και τη συγχώρηση. Πάντως, ο άνθρωπος εξακολουθεί να έχει ανάγκες. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.

Κατόπιν όλων αυτών, το ερώτημα είναι : Αφού πίστη υπήρχε και προ Χριστού, τι την θέλουμε την μετά Χριστόν "καινήν πίστι"; Καλά δεν είμαστε πρώτα; Άδικα δεν χάθηκαν τόσοι άνθρωποι; Τόσο αίμα δεν χύθηκε μάταια για του Χριστού την αγία πίστη;

Φοβάμαι, η απάντηση είναι καταφατική. Είναι βέβαιο ότι κατά τον πάπα και τον κύριο οικουμενικό, αυτή η πίστη έκανε μεγάλη ζημιά. Φωτιά έφερε στη γη και οι δυο ηγέτες επείγονται να τη σβύσουν. Το παρελθόν οφείλει να διαγραφεί.

Και τότε ποιός ο ρόλος του πάπα και του κυρίου οικουμενικού, θα ερωτήσετε. Προφανής η απόκριση. Μας γυρίζουν πίσω, στην αρχαϊκή, στην αρχέγονη πίστη των Εβραίων. Ο μεσσίας που περιμένουν ακόμη δεν ήρθε και ο πάπας μετά του οικουμενικού είναι σύμφωνοι. Θα έρθη, διότι τα χαρίσματα του θεού είναι "αμεταμέλητα" και "ούτω πας Ισραήλ σωθήσεται".

Αυτό βέβαια δεν το λένε οι Εβραίοι. Ούτε νομίζουν ότι χρήζουν σωτηρίας. Το λένε αυτοί που συνομολόγησαν ότι οι Χριστιανοί πιστεύουν μαζί τους στον ίδιο Θεό, ότι έχουν την ίδια πίστη "με διαφορετικές εκφράσεις". Οι Χριστιανοί όμως ήταν πρώην ειδωλολάτρες και η απιστία των Εβραίων, έγινε αφορμή να εγκαταλειφθεί η πίστη των ειδώλων. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν τώρα να ανακαλύψουν νέα πίστη οι Εβραίοι, όταν τους λέμε ότι έχουμε την ίδια; Έχουν κάθε λόγο να μας θεωρούν ειδωλολάτρες και την πίστη μας ειδωλολατρική. Αυτοί παραμένουν σταθερά προσηλωμένοι στη δική τους ανεικονική και ανυπόστατη πίστη. Τι συμβαίνει λοιπόν με τους εκπροσώπους των δυο - στην πράξη ενός - χριστιανικών δογμάτων

Συμβαίνουν δυο τινά, δηλαδή, το εξής ένα : Ή ότι δεν καταλάβαμε, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, ότι κάθε άλλη πίστη, εκτός της δογματικά προσδιορισμένης χριστιανικής, σημαίνει υποστροφή στην ειδωλολατρεία ή ότι ο καθολικός πάπας και ο οικουμενικός πατριάρχης συμπεριλαμβάνουν τον Χριστιανισμό στις ειδωλολατρικές θρησκείες "με διαφορετική έκφραση". Η οποία δια των "αγίων" αντιπροσώπων της διατείνεται ότι καταργεί την ειδωλολατρεία, την εξ αντικειμένου ειδωλολατρεία, αλλά την διατηρεί στη φαντασία του ανθρώπου. Αυτό ακριβώς κάνουν οι δύο άλλες, μονοθεϊστικές λεγόμενες, θρησκείες : Το Ισλάμ και ο Ιουδαϊσμός. Αρνούνται τα είδωλα, αλλά αιχμαλωτίζουν τη φαντασία των πιστών σ΄ αυτά.

Θα ανεχόμαστε για πολύ αυτούς τους λυκοποιμένες ή μήπως γίναμε όλοι ειδωλολάτρες και ακόμη δεν το πήραμε είδηση;

[ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ]

Χριστός Ανέστη.
Κοίτα, καταλαβαίνω την αντιπάθεια σου στον Πατριάρχη. Νομίζω όμως , χωρίς να είμαι θεολόγος, ότι δεν έχεις δίκιο.
Ότι έχουμε τον ίδιο Θεό (τυπικά) Τον έχουμε είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει αφού έχουμε τα ίδια βιβλία που μιλάνε για τον Ένα και Μοναδικό Θεό. Τώρα το πως εξελίσεται η πίστη για Αυτον, είναι άλλο θέμα πιστεύω. Εσύ αδελφέ μπαίνεις σε μια φιλοσοφική θεώρηση που πηγαίνοντας από εδώ και εκεί με λάθος αρχικές παραδοχές καταλήγεις εκεί που θέλεις μόνο και μόνο επειδή το θέλεις!
Δεν έχω ιδιαίτερη αδυναμία στους παπικούς και στους Εβραίους, ούτε συμφωνώ με αυτά που κάνει ο Bart αλλά τα του Καίσαρος τω Καίσαρι....

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Αγαπητέ Πολέμαρχε,
Αληθώς Ανέστη ο Κύριος.

Αν είναι λάθος οι αρχικες παραδοχές μου, τότε τα παρακάτω δεν χρειάζονται. Ευχαριστώ για το σχόλιο που κάνατε σε αυτά που έγραψα.

Αν όμως δεν είναι, και συμφωνούμε σ΄ αυτές, τότε μπορεί, αν το κρίνει ο διαχειριστής του ιστότοπου, να προστεθούν τα κατωτέρω.

Η πίστη δεν υπόκειται στην εξελικτική διαδικασία. Είναι αποτέλεσμα φωτισμού του νου, που έχει ο άνθρωπος.

Ότι έχουμε κοινά τα βιβλία με τους άλλους, δεν σημαίνει ότι έχουμε κοινή την πίστη, κοινή τη λατρεία, άρα κοινό και το Θεό που προσκυνάμε. Κατά τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο μολονότι κοινά είναι τα φιλοσοφικά γράμματα και βιβλία της αρχαίας μας παρακαταθήκης, εντούτοις διαφορετικά γίνονται αυτά κατανοητά από τη Δύση. Για Δημοκρατία μιλάμε εμείς, για δημοκρατία μιλούν κι εκείνοι. Διαφορετικά την εννοούμε εμείς, διαφορετικά την αντιλαμβάνονται και την εφαρμόζουν εκείνοι. Μας έκαναν να τη σιχαθούμε.

Δεν είναι ιδιοκτησία μας η πνευματική κληρονομιά των προγόνων μας, όπως δεν είναι ιδιοκτησία των Εβραίων ο Θεός που λατρεύουν ή ακόμη και τα βιβλία τους, που εκείνοι τα μετέφρασαν μια φορά στη δική μας γλώσσα. Κτήμα δικό μας είναι η γλώσσα που μιλάμε, με την οποία διατυπώθηκαν σε χρόνους παλαιούς τα της φιλοσοφίας και αργότερα τα της Θρησκείας (θεολογίας).

Αν κάποιοι αντιμετωπίζουν ερμηνευτικά και συναφή νοηματικά προβλήματα, θα ήταν καλό να ζητήσουν τη γνώμη μας, μιας και είμαστε κάτοχοι από γεννησιμιού αυτής της γλώσσας. Ελπίζω, συν Θεώ, να εξακολουθήσουν να υπάρχουν αυτοί που θα τη μιλούν, θα τη γνωρίζουν, θα την εννοούν.

Χρέος και καθήκον μας είναι αυτά που μας άφησαν οι πριν από εμάς, να τα κάνουμε γνωστά σε όποιον μας το ζητήσει. Κι αν αίφνης βλέπουμε να "στρέφει ο μπούσουλας", κακό δεν θα ήταν να βάλουμε τις φωνές για να πούμε, σε όσους μπορούν να ακούσουν μέσα στο χαλασμό, ότι "ο καιρός μπατάρησε" ,το καράβι άλλαξε ρότα, το Κουροσίβο (Μαύρο Ρεύμα) θα μας πνίξει.

[ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ]

Αγαπητέ κύριε Χριστοδουλίδη,

Σωστά μιλάτε. Μην ξεχνάτε όμως ότι η δημοκρατία έχει καταστεί μια αφηρημένη και υποκειμενική έννοια. Δεν γνωρίζω να έχει γραφτεί τι ακριβώς είναι αυτη η "Δημοκρατία".
Όμως ο Θεός, ούτε αφηρημένος ούτε υποκειμενικός είναι παρόλο που μερικοί πάνε να Τον "πλασσάρουν" έτσι. Ξέρετε το στυλ "Ο Θεός είναι ο ίδιος σε όλες τις θρησκείες (Μωάμεθ, Βούδας, Κούδας)" ή το άλλο "Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη"!!!!!!!!!!!!(Σούπερμαν?) Είναι απόλυτα συγκεκριμένος και τον περιγράφουν σαφέστατα τα βιβλία των Εβραίων τα οποία υιοθετήσαμε εμείς. Στην πορεία βέβαια, οι Εβραίοι Τον ξέχασαν. Τώρα τείνουμε να Τον ξεχάσουμε και εμείς παρόλο που ήταν συνέχεια δίπλα μας.

Η λατρεία, εννοείται ότι δεν έχει καμία σχέση. Οι Καθολικοί λατρεύουν τον Πάπα, οι Εβραίοι τον δικό τους Θ€ο ή θεού$. Όμως ο Θεός μας είναι ο ίδιος με Αυτόν που λένε τα Εβραϊκά βιβλία.

Και αγαπητέ φίλε, μιας και γράφεις τόσο ωραία, όταν φωνάξεις ότι "ο καιρός μπατάρησε" ,το καράβι άλλαξε ρότα, το Κουροσίβο (Μαύρο Ρεύμα) θα μας πνίξει, φώναξε ότι πρέπει να μην ξεχάσουμε τον Θεό που τιμούσαν οι πατέρες μας, τον Θεό που μας βοηθούσε πάντα να ανασταίνουμε την Ελλάδα.

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Αγαπητέ Πολέμαρχε,

Δικό σου είναι αυτό : "... φώναξε ότι πρέπει να μην ξεχάσουμε τον Θεό που τιμούσαν οι πατέρες μας, τον Θεό που μας βοηθούσε πάντα να ανασταίνουμε την Ελλάδα",

Και δικό μου το παρακάτω :

"Χρέος και καθήκον μας είναι αυτά που μας άφησαν οι πριν από εμάς, να τα κάνουμε γνωστά σε όποιον μας το ζητήσει."

Αυτό έγραψα, και αυτό το έγραψε ένας Έλληνας, που πρωτίστως σε Έλληνες απευθύνεται και ελληνικά γράφει.

Η Δημοκρατία μπορεί να ήταν ασαφής, κατά το μέτρο του φωτισμού που είχε ο πλανώμενος και σφοδρά ερευνητικός νους των προγόνων μας, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι εξακολουθεί να παραμένει αφηρημένη. Γίνεται πράξη όταν αποφασίσουμε να πολιτευόμαστε κατά το "ουκέτι υμάς λέγω δούλους, ότι ο δούλος ουκ οίδε τι ποιεί αυτού ο κύριος. υμάς είρηκα φίλους".

Σήμερα είμαστε όλοι δούλοι μιας κατ΄ επίφασιν δημοκρατίας "ότι ο δούλος ουκ οίδε τι ποιεί αυτού ο κύριος". Μας ζητάνε να τους ψηφίζουμε, αλλά τα παιγχνίδια που παίζουν οι "κύριοι" της δημοκρατίας δεν τα ξέρουμε. Ή μάλλον, κάποια από αυτά μαθαίνουμε, για να αηδιάσουμε στη συνέχεια από τη βόχα της δημοκρατίας. Οι εκφραστές της βγαίνουν από τις τρύπες των, σε παρένθεση, νόμων. Και σημείωσε, δεν γράφω υπο-νόμων.