«Οι δημοσιογραφικές πόρνες»

[Παλαίμαχος]

«Οι δημοσιογραφικές πόρνες»
και
η συνοχή της συνενοχής των επιδοτούμενων




«το πρώτο κωλόπαιδο που θα βγει από το κολέγιο θα θεωρηθεί μεγάλος άντρας, θ’ αναρριχηθεί στη στήλη μιας εφημερίδας για να χτυπήσει τους προγόνους του, θα τους τραβήξει από τα πόδια για να πάρει τη θέση τους».
Μπαλζάκ

«Το επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται εντελώς, να διαστρεβλώνει, να δυσφημεί, να φέρεται δουλοπρεπώς στα πόδια του μαμμωνά και να πουλάει την πατρίδα του και το γένος του για τον επιούσιο. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω, και τι είδους βλακεία είναι αυτή να κάνουμε πρόποση για ένα ανεξάρτητο τύπο. Είμαστε τα εργαλεία και οι δουλοπάροικοι πλουσίων ανδρών πίσω από τη σκηνή. Είμαστε οι μαριονέτες που τους τραβούν τους σπάγκους και χορεύουμε. Τα ταλέντα μας, οι ικανότητές μας και οι ζωές μας είναι όλα περιουσιακά στοιχεία άλλων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες».

Eric Jon Phelps
Διαβάστε τα κείμενα εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4023

«Το πεδίο της δημοσιογραφίας έχει μια ιδιαιτερότητα: Είναι εξαρτημένο από εξωτερικές δυνάμεις σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι όλα τα άλλα πεδία πολιτισμικής παραγωγής…»
PIERRE BOURDIEU


Παραθέσαμε τα παραπάνω για να δείξουμε τη φιλοσοφία, τη μεθοδολογία και την πρακτική των παρασίτων της εξουσίας γενικά, και ιδιαίτερα της ολοκληρωτικής εξουσίας των ΜΜΕ.

Αυτοί οι υπάλληλοι των οικονομικών, πολιτικών, πολιτισμικών και δημοσιογραφικών εξουσιών έχουν τη συντεχνιακή συνοχή της συνενοχής. Κάθε ποικιλία και απόχρωση επιδοτούμενου παρασίτου παίζει πάνω στα πλήκτρα των αφεντικών του (με διαφορετικούς ήχους) και συγκροτεί το μεγάλο «ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ την ηλιθίων χορευτών» του καθεστώτος.

Η συνδετική και συνθετική «ύλη» αυτού του «Συνασπισμού» (Η συνοχή της συνενοχής) είναι η επιδότηση σε όλες τις μορφές της: Οικονομική, κοινωνική, προβολής, πρόσβασης στην εξουσία των ΜΜΕ και του θεάματος κ.λπ.

Κάθε φερέφωνο των διαπλεκόμενων εξουσιών φοράει ειδικά «γυαλιά» με τα οποία βλέπει τα πράγματα: Τα «γυαλιά» αυτών που πληρώνουν και εξασφαλίζουν την πρόσβαση στους μηχανισμούς εξουσίας.

Ιδιαίτερα τα παράσιτα της δημοσιογραφικής εξουσίας φοράνε αυτό το είδος των «γυαλιών» με τα οποία βλέπουν, επιλέγουν και κατασκευάζουν τα γεγονότα σύμφωνα με τις οικονομικές, ιδεολογικές και πολιτικές επιλογές των βιομηχανιών της «Ενημέρωσης».

Γι’ αυτό αυτά τα παράσιτα αποτελούν τις μεγαλύτερες «πόρνες»! Βασική τους αρχή είναι η ταχυδακτυλουργία. Και κανόνας των ταχυδακτυλουργών είναι να αποσπούν την προσοχή σε κάτι άλλο από αυτό που κάνουν, δηλαδή να αλλοιώνουν, να παραποιούν τα πράγματα, να στιγματίζουν και να αφορίζουν πρόσωπα και καταστάσεις που «ενοχλούν» εκτυφλωτικά τα «γυαλιά» που φοράνε…

Και όσο πιο θεωρικά και ιστορικά ανύπαρκτος είναι ο λακές τόσο και πιο αυθάδης ταχυδακτυλουργός γίνεται.

Ένα τέτοιο «δείγμα» είναι ο «δημοσιογράφος» του ακραία καθεστωτικού «Συγκροτήματος Λαμπράκη», κ. Γιάννης Χάρης.

Ένα ΙΣΤΟΡΙΚΟ, θεωρητικό και πνευματικό ΤΙΠΟΤΑ επιχειρεί να στιγματίσει με ποικίλες ταχυδακτυλουργικές χυδαιότητες, σπερμολογίες και ψεύδη το Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος με τεκμηριωμένες ιστορικά και κοινωνικά απόψεις στράφηκε εναντίον των επιδοτούμενων «κατασκευαστών» της νέας ελληνικής ιστορίας. Καθώς και τα ιστολόγια που δημοσίευσαν τις απόψεις του Μίκη.

Ο κομπασμός των φελλών, των αγωνιστικά, ιστορικά και πνευματικά ανύπαρκτων, έχει πάρει μορφές εφιαλτικής παράνοιας: «Καρατομούν» τους φορείς των ιδεών και τα πρόσωπα με θεωρητικό, πνευματικό και ιστορικό ανάστημα, χωρίς κανένα επιχείρημα και παρακάμπτοντας πάντα τις ΙΔΕΕΣ, την επιστήμη, την Ιστορία και τα αγωνιστικά λαϊκά κεκτημένα.

Ο ραχιτικός θεωρητικά και πνευματικά καθώς και ο ανύπαρκτος ιστορικά και αγωνιστικά, Γιάννης Χάρης, επιτίθεται με το θράσος της ημιμάθειας και τα ταχυδακτυλουργικά τρικ του παρασίτου της εξουσίας, αφορίζοντας και συκοφαντώντας κάθε έναν που «τολμά» να μιλήσει με ιδέες, με ιστορικά δεδομένα, με κοινωνικά αγωνιστικά κεκτημένα. Παρακάμπτει την ΟΥΣΙΑ των κειμένων του Μίκη και όλων εκείνων που έχουν «ξετινάξει», με ιστορική και κοινωνική σαφήνεια τα αδρώς «επιδοτούμενα» εθνομηδενιστικά συγγράμματα της Δραγώνα, Ρεπούση και Σία…

Μιλάνε οι ταχυδακτυλουργοί της παρασιτικής αχρειότητας, οι «εγκάθετοι» της φαιάς εξουσίας των ΜΜΕ, οι επαγγελματίες λασπολόγοι (οι «πόρνες») για λασπολόγια κατά της Δραγώνα και «χαλκευμένα» δημοσιεύματα…

Είναι τέτοιο το θράσος αυτών των ΤΙΠΟΤΑ που αναρωτιούνται με δραματική αφέλεια: «Ποιος είπε το Μίκη Θεοδωράκη ακροδεξιό»;

Το λένε ακατάσχετα «ακροδεξιό» και «οπαδό» του Καρατζαφέρη και μετά ρωτάνε: «Ποιος τον είπε», επαληθεύοντας, έτσι στο ακέραιο τον χαρακτηρισμό του
Eric Jon Phelps, για τους δημοσιογράφους: «Διανοούμενες πόρνες».

Το άλλο δόλιο τέχνασμα είναι τούτο: Επιχειρούν να απαξιώσουν την ουσία των γραπτών του Μίκη, όχι μόνο με το «σκιάχτρο» που οι ίδιοι έχουν κατασκευάσει για πάσα χρήση (Καρατζαφέρης), αλλά σπερμολογώντας, σαν «πόρνες», πάνω σε διατυπώσεις και πράξεις ή «λάθη» του Μίκη, διαφορετικών στιγμών της ιστορικής πολιτικής εξέλιξης.

Αποκόβουν, δηλαδή τη διαλεκτική της εξέλιξης, ταξινομούν σε «εξαρτήματα» τα ιστορικά συμβάντα, επιλέγουν τα «αναγκαία» και τα «αθροίζουν» μέσα σε ένα σάκο κατά του Μίκη. Και αυτά τα τυπικά, «αθροιστικά σύνολα» που δολοφονούν την ενότητα και τη σύνθεση της ιστορικής εξέλιξης την λένε πολιτική σκέψη: Τη δολοφονία της ιστορικής και πολιτικής σκέψης την εμφανίζουν, σαν «ιστορικό» και «πολιτικό» «επιχείρημα». Τόσο ραχιτικοί και δόλιοι είναι…

Διαβάστε το «πόνημα» του Χάρη στα ΝΕΑ εδώ:

http://yannisharis.blogspot.com/2010/01/blog-post_23.html

Και το παίζουν και «αριστεροί».

Θα τους αφιερώσουμε ένα «τσιτάτο» του Γκράμσι για να δούνε τι ακριβώς είναι:

«Εάν θέλει κανείς να μειώσει ή να εκμηδενίσει την πολιτική επιρροή μιας προσωπικότητας ή ενός κόμματος, δεν προσπαθεί να δείξει ότι η πολιτική τους είναι ανίκανη και βλαβερή, αλλά ότι ορισμένα πρόσωπα είναι καθάρματα, κλ.π.,… Αυτή η νοοτροπία είναι απόδειξη της απλοϊκότητας της πολιτικής λογικής, του χαμηλού επιπέδου της εθνικής ζωής» (βρε τον «εθνικιστή Γκράμσι που μιλάει για «εθνική ζωή»).

Αυτό σήμερα έχει πάρει διαστάσεις παράκρουσης. Δεν επιχειρείται καμιά προσπάθεια να αποδειχτεί ότι απόψεις των υπερασπιστών της εθνικής μας ιστορίας είναι λάθος και «βλαβερές», αλλά το αντίθετο: Έχει εξαπολυθεί μια γιγάντια, κατακλυσμιαία προπαγανδιστική καταιγίδα από τα ΜΜΕ και τα μορμολύκειά τους για να απαξιωθούν τα πρόσωπα, να στιγματιστούν και να συκοφαντηθούν…

Αυτό επιχειρούν, ματαίως και για το Μίκη…

Υστερόγραφο:
Ένα δείγμα του ψεύδους και της συκοφαντικής δολιότητας

«Την επιστολή του προς τη Θάλεια Δραγώνα τη δίνει στη δημοσιότητα ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης. Δημοσιότητα εν προκειμένω είναι ένα ιστολόγιο όπου συνεργάζονται γνωστοί ακροδεξιοί».

Είναι τέτοια η «γενναιότητα» του κυρίου αυτού που δεν γράφει ούτε το ιστολόγιο, για να διαπιστώσουν οι αναγνώστες τον «ακροδεξιό» του χαρακτήρα…

Τόσο συνειδητοί ψεύτες και δόλιοι είναι.

Προκαλούμε, λοιπόν, τον κάθε έναν αρουραίο να μας υποδείξει έναν «γνωστό ακροδεξιό» και ένα κείμενο «ακροδεξιό» του ΡΕΣΑΛΤΟ (αυτό φωτογραφίζεται) και να αποδείξει ότι είναι «ακροδεξιό».

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, φωστήρες…


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[ΘΥΜΙΟΣ]

Ο ολοκληρωτισμός της μιας σκέψης

Για να κατανοήσουμε βαθύτερα τον διανοητικό ιησουϊτισμό της εποχής μας θα παραθέσουμε αποσπάσματα από παλιό κείμενό μας.
Γράφτηκε τον Απρίλιο του 2000, με τον τίτλο: «Οι παραμορφώσεις του πνεύματος». Περιέχεται στη συλλογή κειμένων: « Μυθολογίες και μεταλλάξεις».




ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ αλλοιώσεις και παραμορφώσεις του «υποκειμενικού πνεύματος» είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά συμπτώματα της ιδεολογίας και ψυχολογίας του φασισμού. Μια τέτοια νοσηρή κατάσταση αυτοπεριορισμού του πνεύματος, αλλοίωσης και μετάλλαξής του ζει σήμερα η ανθρωπότητα.

Αυτό που θεμελιώνεται ιδεολογικά είναι η έννοια της μιας «φύσης» και της μιας «καθολικότητας», ο ολοκληρωτισμός δηλαδή της μιας σκέψης (Νέα Τάξη). Και η παραμόρφωση του πνεύματος συνίσταται στη ναρκωτική απάθεια και μοιρολατρική αποδοχή αυτής της ομοιομορφίας και ακινησίας της φύσης.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ της «εκσυγχρονιστικής» αγυρτείας τα συμπτώματα των πνευματικών παραμορφώσεων παίρνουν πιο βίαιη μορφή. Ο ίδιος ο «εκσυγχρονισμός» (σοσιαλδημοκρατικός νεοφιλελευθερισμός) είναι ένας βίαιος ακρωτηριασμός της σκέψης, η μετάλλαξη των ιδεών, η μεταπήδηση από ένα σύστημα ιδεών στο αντίθετό του. Και είναι κραυγαλέο σύμπτωμα νοσηρής ιδεολογίας και ψυχολογίας να μην αντιλαμβάνεται ή να μη θέλει να αντιληφτεί το «υποκειμενικό πνεύμα» τη μετριότητα του πνεύματος αυτής της ιστορικής μετάλλαξης των ιδεών, την πολιτική και ηθική ασημαντότητα αυτής της μετάλλαξης, τις αντιδημοκρατικές της ψυχώσεις και τις μακάβριες αντιδραστικές της γκριμάτσες.

ΟΤΑΝ σήμερα το πνεύμα δεν εξεγείρεται μπροστά σε πράξεις που αναβιώνουν το σκοταδισμό και ανανεώνουν το συντηρητικό και αντιδραστικό συσσίτιο του πνεύματος τότε πράγματι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση νοσηρή και άκρως ανησυχητική: Στην αναβίωση των πιο μοχθηρών και βάρβαρων μορφών αντίδρασης.

Γιατί όμως ο πνευματικός κόσμος όχι μόνο σιωπά μπροστά στα εγκλήματα της εξουσίας, αλλά και τα εξωραΐζει; Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της ιστορικής αλλοίωσης του «υποκειμενικού πνεύματος»; Για να απαντήσουμε θα πρέπει πρώτα να σκιαγραφήσουμε κοινωνικά τη διανόηση.

Ο ταξικός ρόλος της διανόησης

ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ, ως ιδιαίτερο κοινωνικό στρώμα (όχι ως ατομικές περιπτώσεις) έπαιξαν πάντα και παίζουν ανασχετικό ρόλο στην Ιστορία. Η ενδιάμεση κοινωνική τους θέση τους δημιουργεί την αυταπάτη της «ανεξαρτησίας» και «αμεροληψίας», την ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται εκτός και υπεράνω των τάξεων. Η τέτοια «ανεξαρτησία» και «αμεροληψία» των διανοουμένων αντικειμενικά ευνοεί τον καπιταλισμό, είναι η «αμεροληψία» υπέρ του κεφαλαίου.

Η ΤΑΞΙΚΗ ιδεολογία των διανοουμένων, ως συνισταμένη πολιτική τάση, δεν υπερβαίνει, προς τα αριστερά, ένα ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό. Προς τα δεξιά τα όρια είναι ανοικτά προς την αντιδραστικότερη πολιτική έκφραση του καπιταλισμού: το φασισμό.

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ του διανοούμενου, ακόμα και στην περίπτωση της έσχατης οικονομικής του εξαθλίωσης, δύσκολα ξεπερνάει τον ιδεολογικό φραγμό της μικροαστικής μεταρρυθμιστικής αλλαγής. Πάντα ελπίζει ότι θα «φτιάξουν τα πράγματα». Και τα πράγματα για το μικροαστό «φτιάχνουν», εάν ατομικά ο ίδιος αποκτά υλικά ή κοινωνικά αγαθά.

Ο μικροαστός δεν αναζητά λύσεις ομαδικές, αλλά ατομικές –την ατομική του πορεία την παίρνει για πορεία της ιστορίας.

ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ (ως κοινωνική ομάδα πάντα) ανήκουν είτε «φύσει» είτε «θέσει» κατά μεγάλο ποσοστό στη μικροαστική τάξη. Μετέωροι ανάμεσα στις δύο μυλόπετρες της Ιστορίας, το Κεφάλαιο και την Εργασία, συνθλίβονται από αυτές και αφομοιώνονται αδιάκοπα και προς τις δύο αντίρροπες κατευθύνσεις, έστω κατά άνισα ποσοστά.

Εδώ πρέπει να τονιστεί τούτο: Αν η καπιταλιστική εξέλιξη προλεταροποιεί ένα μεγάλο μέρος μικροαστικών στρωμάτων, αυτό δεν σημαίνει ότι τα διαφοροποιεί ταυτόχρονα και επαναστατικά. Η δίψα της «ανόδου», ο καριερισμός, ο τυχοδιωκτισμός, η παλινωδία, η ταλάντευση και η πολιτική προδοσία είναι κύρια γνωρίσματα της μικροαστικής ψυχολογίας.

ΦΥΣΙΚΑ υπάρχουν και οι ατομικές περιπτώσεις των διανοουμένων που «υψώθηκαν ως τη θεωρητική κατανόηση του συνόλου της ιστορικής κίνησης» με αποτέλεσα να έρθουν σε ρήξη με την τάξη τους και να περάσουν στις γραμμές του σοσιαλισμού και της επανάστασης.

Ο κομφορμισμός

«Θαρρείς κεντρισμένα από αόρατα πνεύματα, τα ηλιακά άτια
του χρόνου περνάνε σέρνοντας το ελαφρό φορτίο του πεπρωμένου μας
και δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά να κρατήσουμε σταθερά, με ακλόνητη
αποφασιστικότητα τα ηνία…Πώς θα μπορούσα να παζαρέψω όταν
επρόκειτο για τη φυσική τιμή της ύπαρξής μου?»
Γκαίτε

ΤΑ ΛΟΓΙΑ αυτά ενός μεγάλου πνεύματος αντηχούν σήμερα παράφωνα. Οι πνευματικοί άνθρωποι όχι μόνο δεν «κρατούν τα ηνία», αλλά και αχαλίνωτα «παζαρεύουν τη φυσική τιμή της ύπαρξής τους». Χωρίς ευαισθησία, όραση και ακοή, λόγω της κοινωνικής τους αποξένωσης και ενσωμάτωσης στους μηχανισμούς εξουσίας, απολαμβάνουν την ηρεμία του βολέματος. Απολαμβάνουν τα προνόμια του κομφορμισμού τους.

Δεν ρισκάρουν και δεν διακινδυνεύουν τίποτα.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ του πνεύματος έχουν φτάσει σήμερα στο σημείο να πιστεύουν αυτό που λένε, επειδή είναι ωφέλιμο να το πιστεύουν. «Πιστεύω το ωφέλιμο» είναι η φιλοσοφία του κομφορμισμού. Εσωτερικεύουμε αυτό το σύστημα κατήχησης, διαστροφής και εξαπάτησης και μετά επιδιώκουμε να αποτελέσουμε ένα «πρόθυμο» μέλος των προνομιούχων ελίτ που ελέγχουν τη σκέψη και την κατήχηση.

«ΠΟΛΥ σπάνια αν όχι ποτέ, κάποιος μπορεί να αντέξει αυτό που αποκαλείται «γνωστική παραφωνία», να λέει ένα πράγμα και να πιστεύει κάτι άλλο. Αρχίζεις να λες ορισμένα πράγματα, επειδή είναι ανάγκη να τα πεις και πολύ σύντομα τα πιστεύεις, επειδή απλώς πρέπει να τα πιστέψεις» (Νόαμ Τσόμσκι).

Η ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΤΙΚΗ διανόηση αποφεύγει κάθε σύγκρουση που θα τάραζε την ηρεμία της ενσωμάτωσης και του βολέματος. Γι’ αυτό βλέπουμε τις ελίτ των μορφωτικών προνομίων να μην αντιδρούν και στις πιο θηριώδεις πράξεις και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα να συκοφαντούν τα επαναστατικά κινήματα και τις λαϊκές εκδηλώσεις (εξέγερση των μαθητών, υπόθεση Οτσαλάν, διαδηλώσεις για την επίσκεψη Κλίντον κλπ).


Θα συνεχίσουμε με το: «Μεταπράτες της εξουσίας» και «Η «αριστερή» διανόηση»

[ΗΛΕΚΤΡΑ]

Το αβγό του φιδιού στον κυβερνοχώρο
Ρατσιστικές αναρτήσεις με αφορμή το νομοσχέδιο για τους μετανάστες.




ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΕΣ διαστάσεις έχει πάρει τον τελευταίο καιρό η εξάπλωση ακρο..τίποτα, ρατσιστικών και ελληνοφοβικών απόψεων στο ελληνικό Διαδίκτυο.

Όλα τα ακρο-τίποτα (ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ακραίος είμαι μόνο για λεφτά) κλισέ ανακυκλώνονται στον κυβερνοχώρο μέσα από ιστολόγια και σελίδες σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook.

Τις τελευταίες ημέρες και με αφορμή την ανοικτή διαβούλευση του νομοσχεδίου για την παροχή ιθαγένειας και ψήφου στους μετανάστες που διαβιούν χρόνια στη χώρα, το ελληνικό Διαδίκτυο έχει κατακλυστεί από ελληνοφοβικά συνθήματα και ιστοσελίδες και ζητούν την εκτέλεση με απαγχονισμό όσων ζητούν δημοψήφισμα, ενώ μεγάλος αριθμός επιδοτούμενων αρθρογράφων έχει εξαπολύσει επίθεση κυβερνοτρομοκρατίας, εναντίον όσων έχουν διαφορετική άποψη, από αυτή που είναι επιλέξιμη προς χρηματοδότηση.

"Ή συμφωνείς μαζί μου ή πεθαίνεις. Δε θα χάσω εγώ τα λεφτά από το πρόγραμμα, παλιοδεξιέ", είναι η κατακλείδα των ακρο-τιποτα λακέδων.

Τα μέλη των ομάδων αυτών διοργανώνουν συγκεντρώσεις και εκστρατείες αποστολής e-mail με τα οποία καλούν γνωστούς και αγνώστους να διαδώσουν τις ιδέες της ομάδας και να συνεργαστούν με άλλες ομάδες με τις οποίες μοιράζονται τις ίδιες απόψεις με σαθρά συνήθως επιχειρήματα.

Άλλα μέλη οργανώνουν με στρατιωτικό τρόπο, επιθέσεις, ακόμη και δολοφονίες αν χρειαστεί στο μέλλον, εναντίον όσων δεν μπορούν να αφομοιώσουν ικανοποιητικά την ποικιλομορφία της ελληνικής κοινωνίας, την αξία της διαπολιτισμικότητας και την αποδοχή της διαφορετικότητας.

Πηγή:
http://trelogiannis.blogspot.com/2010/01/blog-post_25.html

[Ροβεσπιέρος]

Οι μεταπράτες της εξουσίας




«Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ της ευφυίας», γράφει ο Πιερ Μπουρντιέ, είναι χειρότερος από τους λοιπούς. Αυτό το παράσημο της κοινωνικής διάκρισης υπερασπίζονται (και εμπορεύονται) οι σημερινοί διανοούμενοι: οι εκπρόσωποι της πνευματικής εργασίας και των μορφωτικών προνομίων.

ΑΥΤΟΙ οι κάτοχοι των μορφωτικών προνομίων είναι που παράγουν και αναπαράγουν το τσιμέντο της κρατούσας ιδεολογίας και ηθικής. Ο λόγος αυτού του πνευματικού ιερατείου είναι ο λόγος της εξουσίας. Το κυρίαρχο ιδεολογικό στοιχείο αυτού του λόγου είναι η επιβολή της σιωπής.

Υπερασπίζονται, όλοι αυτοί, με νύχια και με δόντια το μονοπώλιο της εξουσίας του λόγου τους και ασκούν μια βία αόρατη, αλλά καταθλιπτική. Το ιδεώδες του λόγου των πνευματικών ελίτ είναι το ιδεώδες του λόγου της εξουσίας: Ο εξαναγκασμός των πολιτών στη σιωπή. Το να λειτουργεί ο καθένας σαν αστυνόμος του εαυτού του και των άλλων, σαν μυστική αστυνομία της σκέψης του…

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ για την κατανόηση αυτής της εξουσιαστικής λειτουργίας του λόγου των πνευματικών ελίτ είναι, όπως αναφέραμε, τα κοινωνικά προνόμια που απολαμβάνουν. Προνόμια που υφαίνουν τη μορφωτική συνενοχή και κατασκευάζουν τη συνοχή της εξουσίας των ιεραρχιών.

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ καταμερισμός εργασίας και τα συνακόλουθα προνόμια δημιουργούν ακόμα και μια ασυνείδητη τάση υπεράσπισης αυτών των προνομίων από τη μειοψηφία των διανοουμένων που τα κατέχει.

Και τα προνόμια αυτά σήμερα είναι πολύ μεγάλα. Εκτός από την αίγλη και το κύρος, οι διανοούμενοι ασκούν σημαντικό μέρος της κοινωνικής εξουσίας. Εξουσία ιδιαίτερα ισχυρή στις σύγχρονες κοινωνίες, όπου η βία ασκείται όλο και περισσότερο με μεσάζοντες, διαμορφωτές και ελεγκτές της κοινής γνώμης: Ειδήμονες που νομιμοποιούν την κοινωνική τάξη πραγμάτων.

ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ αυτού του πνευματικού εξουσιαστικού λόγου είναι η αυτοπροβολή των μεταπρατών της εξουσίας και των ελεγκτών της κοινής γνώμης ως κοινωνικά αδέσμευτων και ουδέτερων. Ασκούν μέρος της εξουσίας και αυτοπροβάλλονται ως εχθροί της εξουσίας. Φυσικά «εξορίζουν» κάθε ενοχλητική ιδέα και καταδικάζουν στη σιωπή κάθε κοινωνική αντίσταση και κάθε τι που στρέφεται κατά της ιεραρχίας της εξουσίας.

ΑΥΤΗ η γλώσσα της σιωπής και η «αλήθεια» της μας κυκλώνει σήμερα ασφυκτικά. Είναι ο λόγος των μεταπρατών της εξουσίας, των ημιμορφωμένων διαμεσολαβητών και ελεγκτών: Δίχως αισθαντικότητα και ενόραση, ανέρωτος και ανέραστος, υποτελής και προϊόν μιας συμβιβασμένης ζωής, που μπερδεύει, όπως εύστοχα τονίζει ο Κωστής Μοσκώφ, «την πραγματικότητα με την οργανική αναπηρία, τα μαθηματικά με την ιστορία ή τη φιλοσοφία, την «επαρχία» με το σύνολο του κόσμου…»

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΘΑΛΕΙΑ]

Η «αριστερή» διανόηση




ΣΤΙΣ κρίσιμες καμπές της Ιστορίας παρατηρούνται τα περισσότερα ναυάγια. Η τρομακτική συσσώρευση γεγονότων που η συνείδηση αδυνατεί να τα εξηγήσει επιφέρουν μια παραμορφωτική αλλοίωση πάνω σε αυτή τη συνείδηση. Σε αυτές τις καμπές πληθαίνουν τα κρούσματα, μέσα στις τάξεις των διανοουμένων της «αριστεράς», της συνθηκολόγησης, της φυγής, της λιποταξίας και της «αποδέσμευσης» από τους κοινωνικούς αγώνες.

ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ της «αριστεράς» συνθλίφτηκαν αδικαίωτοι ανάμεσα στην καπιταλιστική σκύλα και τη σταλινική Χάρυβδη. Πολλοί αναζήτησαν τη σωτηρία προς τα πίσω, στους νεκρούς του παρελθόντος με το πρόσχημα της ανακάλυψης μιας «καινούργιας αλήθειας». Γενικά αφομοιώθηκαν από τη φιλοσοφία των κατεχόντων…

Η «ΑΡΙΣΤΕΡΗ» ελληνική διανόηση θεωρητικά ανεπαρκής και ιδεολογικά ραχιτική από τη γέννησή της έχει σήμερα πλήρως αποσυντεθεί και η πολιτική της σκέψη αποχρωματιστεί. Ριγμένη μέσα στο σίφουνα των γεγονότων της εποχής, δίχως κανενός είδους προπαρασκευή –ιδεολογική, πολιτική, ηθική- ένιωσε περισσότερο ασταθής και πιο έντονα το αίσθημα της ανασφάλειας. Έτσι γονάτισε αξιολύπητα μπροστά στις δυσκολίες και τους κινδύνους της Ιστορίας.

ΣΗΜΕΡΑ πολλοί από αυτούς τους πρώην αριστερούς διανοούμενους αποτελούν «τα ηθικά αποδεκτά ρούχα» της καθεστωτικής προπαγάνδας και της κυβερνητικής βίας και τρομοκρατίας. Με το ηθικό ανάστημα του πρώην αριστερού βάζουν λαθραία στο σύστημα του «εκσυγχρονιστικού» νεοφιλελευθερισμού το κύρος των αριστερών ιδεών.

Βρισκόμαστε εδώ μπροστά σε ένα από τα θλιβερά φαινόμενα της Ιστορίας και σε ένα από τα πιο αποκρουστικά συμπτώματα της ανθρώπινης ψυχολογίας: «Αριστεροί» διανοούμενοι να εξαργυρώνουν την ιστορία τους στο χρηματιστήριο των καπιταλιστικών αξιών, να προσκυνάνε την εξουσία και την πιο ακραιφνή νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση και ταυτόχρονα να εμφανίζονται με ισόβιο πιστοποιητικό αριστερών φρονημάτων για κάποια παρελθούσα δράση.

ΑΥΤΟ το «κοσμικό ιερατείο» των πρώην αριστερών διανοουμένων και δημοσιογράφων αποτελεί σήμερα την πιο μοχθηρή γκριμάτσα της κυβερνητικής προπαγάνδας. Είναι αυτό που επιχειρεί, με θράσος απύθμενο, να παρουσιάσει την κατεστημένη ηθική και νομιμότητα και τη δική του «κουλτούρα», σαν τις υπέρτατες αξίες της κοινωνίας.

ΗΤΑΝ αυτοί οι πρώην αριστεροί που με μελοδραματική αφέλεια και κομπάζουσα ειρωνεία συκοφαντούσαν το μαθητικό κίνημα. Ήταν αυτοί που συγκρότησαν το μέτωπο των διανοουμένων υπέρ της κυβέρνησης στην υπόθεση Οτζαλάν με τις επινοήσεις του τρόμου της πατριδοκαπηλίας και του εθνικισμού.

Είναι αυτοί, Ιάγοι μακιγιαρισμένοι, που εξωράισαν τη ΝΑΤΟϊκή θηριωδία κατά της Γιουγκοσλαβίας και επιχείρησαν να μας πείσουν, κατά την επίσκεψη του Κλίντον, ότι πρέπει να υποταχτούμε στη «νομιμότητα» της «Νέας Τάξης».

ΑΠΟΤΕΛΕΙ, συνεπώς, ιστορική αλλοίωση του πνεύματος και φασιστικό σύμπτωμα όταν αριστεροί διανοούμενοι μεταλλάσσονται, γίνονται οικότροφοι της εξουσίας και πρωτοπόροι κήρυκες της παθητικότητας και της υποταγής στη «νομιμότητα» και τα «αξιώματα» της καπιταλιστικής τάξης, της «Νέας Τάξης»…

Απρίλιος 2000

Σημείωση:
Την εικόνα την …έκλεψα από:
http://hellenicrevenge.blogspot.com/

[Στέφανος Ληναίος]

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΡΗ



Ο κύριος Γιάννης Χάρης, που δημοσιεύει κάθε εβδομάδα στα ΝΕΑ του Δ.Ο.Λ., τις γλωσσολογικές του αναλύσεις, το Σάββατο,(ΝΕΑ=9-10/1.10), καταπιάστηκε με το Μίκη Θεοδωράκη και το βιβλίο της κ.Δραγώνα, μεταχειριζόμενος ένα αχαραχτήριστο λεξιλόγιο.

Ίσως ο ίδιος ο Μίκης αποφασίσει, κάποτε, να του απαντήσει, για λογαριασμό του. Αν και δεν χρειάζεται, αφού οι απαντήσεις του, για όλα τα «λάθη» του, υπάρχουν σε όλα τα βιβλία του, τα άρθρα του και τις συνεντεύξεις του, χρόνια τώρα.

Εμείς σήμερα θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε για δικό μας λογαριασμό, αφού αναφέρει, ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΑ, όλους όσοι συμφωνούμε με τις θέσεις του Μίκη,«χέρι-χέρι..», σαν «ανακυκλωτές», παρέα με τους γνωστότατους, επαγγελματίες, ακροδεξιούς. Και με χαρακτηρισμούς που θα μπορούσαν να απασχολήσουν τα δικαστήρια, όπως γράφει ο ίδιος: (ΝΕΑ=9-10.1.10),«..με βάση το μισό σχεδόν ποινικό κώδικα.». Αν προσθέταμε μάλιστα και τους άλλους χαρακτηρισμούς του,μάλλον… ολόκληρο τον ποινικό κώδικα.

Απολαύστε «οικουμενιστική» γλώσσα: «"…βρέθηκαν όλοι μαζί ως το λαιμό στο βούρκο μιας αδέξια στημένης φάρσας, για να μην πω ψυχρής απάτης..».«..το αποτέλεσμα είναι μόνο απάτη, συκοφαντία..» «..η μέθοδος, παλιά και δοκιμασμένη.. Γνωστή η υπογραφή:Γιόζεφ Γκαίμπελς..»!!!

Στο βούρκο λοιπόν, Γκαίμπελς, συκοφάντες, απατεώνες, ο Μίκης, ο Γιανναράς, ο Φίλιας, ο Γεωργουσόπουλος, ο Πανούσης, ο Λυγερός, ο Ιγγλέσης, ο Αποσκίτης, ο Κρητικός, ο Δαμάσκος, ο Στάθης, ο Αλευρομάγειρος και τόσοι άλλοι «παρασυρμένοι» Έλληνες..!!

Στα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου 23.1.10, επανέρχεται δριμύτερος και αποκαλυπτικότατος. Επανερχόμαστε κι εμείς, παραθέτοντας αυτούσιους τους πρωτοφανείς χαρακτηρισμούς του και απαντώντας με απλά επιχειρήματα, αποφεύγοντας, φυσικά, να τον μιμηθούμε.

« ΤΗΝ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΕ ΚΑΙ Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ ΛΗΝΑΙΟ, ΠΟΥ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ, χωρίς μισή συγνώμη για τη συμμετοχή του στη λασπολογία..»

Φαίνεται ότι, συνειδητά ή επιπόλαια, όλοι αυτοί που μας κατηγορούν ότι «κατασκευάσαμε» μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο της κυρίας Δραγώνα, μπερδέψανε τις ΥΠΑΡΚΤΕΣ φράσεις με τα σχετικά σχόλια. Παραμένοντας στα σχόλια και όχι στο νόημα των λόγων της. Έστω και αυτή μόνο η ΑΥΤΟΥΣΙΑ φράση, από τις αμέτρητες αντίστοιχες που υπάρχουν στο βιβλίο της, αρκεί για να θεμελιώσει τις έντονες διαφωνίες μας: «Η εθνική
ταυτότητα που καλλιεργείται, είναι μια ψευδαισθητική ταυτότητα»..

«Την επιστολή του προς τη Θάλεια Δραγώνα τη δίνει στη δημοσιότητα ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης. Δημοσιότητα εν προκειμένω είναι ένα ιστολόγιο όπου συνεργάζονται γνωστοί ακροδεξιοί.»

Ώστε, λοιπόν, φιλοναζιστικό το ιστολόγιο και το περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ που το έκαψαν πριν από έξη μήνες οι γνωστοί κουκουλοφόροι, χωρίς το «προοδευτικό» συγκρότημα να γράψει λέξη... Και «ακροδεξιοί» οι συνεργάτες του, που έφαγαν τα νιάτα τους στις φυλακές της δικτατορίας...

Με τεράστιο τίτλο ο κ.Χ.γράφει: «Μα ποιος τον είπε ποτέ τον Μίκη, όσο κι αν διαφωνεί μαζί του, ακροδεξιό; Όχι, κανένας, όσο γνωρίζω, δεν είπε ακροδεξιό τον Μίκη. Μόνο ο Μίκης.»!!

Μα όταν γράφει: «..βούρκος, απάτη, συκοφαντία, Γκαίμπελς»,τι εννοεί; Ακροαριστερό; Και όταν ο κ.Νίκος Δήμου, τον αποκαλεί: «Ουρά του Καρατζαφέρη», τι εννοεί; Αναρχικό;;

Είναι δυνατόν να αγνοεί ο κύριος Χάρης και όλοι οι ομοιδεάτες του, ότι το 1987, ιδρύθηκε η «Επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας», από πολλούς Έλληνες και Τούρκους, ανθρώπους των Γραμμάτων και Τεχνών, (Μίκης Θεοδωράκης, Αζίζ Νεσίν, κ.α..), με ένα και μοναδικό στόχο: Την ΑΜΟΙΒΑΙΑ φιλία των ΛΑΩΝ μας, κόντρα σε κάποιες ξένες και ντόπιες δυνάμεις που ο κύριος στόχος τους είταν (και είναι.. ), η ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ του μίσους ανάμεσά μας. Είκοσι χρόνια πριν, οι γνωστότατοι κύκλοι, κατασκευάσουν και προβάλλουν συστηματικά, τον επίσης γνωστότατο, πλέον, σούπερ «υπερπατριώτη ».. Όπως ακριβώς, κατασκεύασαν και ηρωοποίησαν, κάποτε και το Γρίβα-Διγενή, με αποτέλεσμα να χάσουμε με την Κύπρο..

«Στα εν γένει πατριδολογικά λ.χ., όπως στο «Σκοπιανό», στα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό κ.ά., ο Μίκης Θεοδωράκης συμπίπτει σε βασικές εκτιμήσεις του με δηλωμένα ακροδεξιούς χώρους.»

Όπως, δηλαδή, όλοι οι «θαυμαστές» της κ.Δραγώνα που υπέγραψαν τη διάλυση των Βαλκανίων και το διαβόητο «Σχέδιο Ανάν», συμπίπτουν και με τα δηλωμένα … ακροαριστερά παλληκάρια…. «Ουράνιο Τόξο», Βαλλιανάτο, Τρεμόπουλο, Νακρατζά και σία;;

Και μια τελευταία υπόμνηση-συμβουλή για τον κ.Χάρη. Είναι γνωστό ότι όσα, κατά τη γνώμη του «λάθη» κι αν έκανε ο Μίκης και ολόκληρη η γενιά μας, έγιναν στο καμίνι ματωμένων αγώνων και σκοτεινών εποχών, κάνοντας, όταν ήρθε η ώρα και την αυτοκριτική μας.

Μήπως και η σημερινή γενιά, εγκλωβισμένη στη σιγουριά του γραφείου της, πρέπει να κάνει κάποτε και τη δική της αυτοκριτική;; Όπως ακριβώς την έκανε και ο Καθηγητής κ. Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. ( ΒΗΜΑ, 10.10.1997 );;

«Είναι αναμφισβήτητο γεγονός πια, ότι σε όλο το δυτικό κόσμο η μεγάλη μάζα των διανοουμένων είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό εξαρτημένη από το κεφάλαιο ή από την εξουσία. Οι μηχανισμοί είναι γνωστότατοι. Η εύνοια, η συμμετοχή σε " ερευνητικά προγράμματα " που συνδέονται με την παραγωγή, η παροχή υπηρεσιών με την τυπική ιδιότητα του συμβούλου, του τεχνοκράτη, του εμπειρογνώμονα ή ακόμα και του «γκουρού», κατέστησαν τη διανόηση «επάγγελμα».

Και ν’αναρωτηθούν μήπως κι’αυτοί,χωρίς να
το καταλάβουν, έγιναν «γκουρού» της εξουσίας;


24.1.10

[ΘΑΛΕΙΑ]

To ΕΠΣΕ βάλλει εναντίον του Μίκη Θεοδωράκη!!



Ποιοι νομίζουν ότι είναι τελικά οι κύριοι του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι; Μια χούφτα ψευτοκουλτουριάρηδων νομικών και άλλων που ευκαίρως ακαίρως βάλλουν ενάντια στα χριστιανικά και εθνικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την πατρίδα μας.

Αφήνουμε για άλλη φορά την αναφορά στις σχέσεις του ΕΠΣΕ με άλλα γνωστά κέντρα αντεθνικής και αντιχριστιανικής γραμμής.

Με χθεσινό (24/1/2010) Δελτίο Τύπου το εν λόγω παρατηρητήριο βάλλει εναντίον του Μίκη Θεοδωράκη και τίθεται στο πλευρό της «διωκόμενης» Θάλειας Δραγώνα......

Αναδημοσιεύει άρθρα από τα Νέα, που όπως και πολλά άλλα άρθρα του ΔΟΛίου συγκροτήματος ανέλαβαν την υπεράσπιση της Θάλειας.

Πριν όμως από την αναδημοσίευση των άρθρων, σε μικρή εισαγωγή, γράφει το ΕΠΣΕ:

«Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) αναδημοσιεύει σημαντικό άρθρο του Γιάννη Χάρη για το διπλό παραλήρημα του Μίκη Θεοδωράκη με λασπολογία κατά της Θάλειας Δραγώνα».

Παραληρεί λοιπόν ο Μίκης Θεοδωράκης και λασπολογεί! Και μετά εμείς πρέπει να λαμβάνουμε στα σοβαρά τις παρατηρήσεις αυτού και άλλων παρόμοιων Παρατηρητηρίων!

Έλεος πια. Απέναντι στους πέντε ανθέλληνες άθεους νομικούς που ιδρύουν μια μη κυβερνητική οργάνωση για να βγάζουν ανακοινώσεις και δελτία τύπου υπάρχει και ένα πλήθος ανθρώπων που σκέφτονται.

Και όλοι αυτοί έμαθαν πια πολύ καλά τι καπνό φουμάρουν οι «παρατηρητές» της ελληνικής κοινωνίας. Και ο καπνός τους εκπέμπει τη δυσωδία της αθεϊας και του πολυπολιτισμικού ανθελληνισμού.

Πηγή:
http://trelogiannis.blogspot.com/2010/01/to_25.html

[ΗΛΕΚΤΡΑ]

ΦΑΡΙΣΑΪΣΜΟΣ:Τα τεχνάσματα των τυπικών αναλογιών



Το τέχνασμα των τυπικών αναλογιών είναι μια απάτη που συνταυτίζει και εξισώνει διαφορετικές καταστάσεις και ρεύματα, διαφορετικά κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα σύμφωνα, με κάποιες κοινές εξωτερικές, τυπικές και δευτερεύουσες ομοιότητες.

Με το τέχνασμα αυτό της απάτης, οι ποικίλες εξουσίες και τα ιδεολογικά τους μαντρόσκυλα (τα έμμισθα παπαγαλάκια τους) συνταυτίζουν και εξισώνουν τη συμπεριφορά των λαϊκών κινημάτων με τους δήμιούς τους, τη συμπεριφορά του Ισραήλ, π.χ., με τη συμπεριφορά της παλαιστινιακής αντίστασης, την κακουργία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον των λαών με τις αγωνιστικές αντιστάσεις των λαών κ.λπ…

Με το ίδιο αυτό τέχνασμα επιχειρούν και σήμερα οι ποικίλοι και πολύχρωμοι υπάλληλοι της Νέας Τάξης να εξισώσουν τις «ακροδεξιές» δημαγωγίες και τα κατασκευασμένα «σκιάχτρα» τους (Καρατζαφέρης και Σία) με κάθε κοινωνική αντίσταση και διαμαρτυρία εναντίον της ιστορικής και εθνικής μας ισοπέδωσης.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα μεγάλα καθεστωτικά συγκροτήματα των ΜΜΕ και οι μολυσματικές εστίες τους (Ιοί, indymedia, και λοιπά μίσθαρνα όργανα) είναι αυτά που πρωτοστατούν στο στιγματισμό, αφορισμό και κατασυκοφάντηση κάθε λαϊκής εκδήλωσης εναντίον της νεοταξικής επέλασης.

Η ευνοούμενη μέθοδος όλων αυτών είναι η συνταύτιση και εξίσωση κάθε λαϊκής εκδήλωσης και αντίστασης με την «ακροδεξιά» και τον Καρατζαφέρη: Τον κατασκευασμένο προβοκάτορα, ακριβώς για να παρέχει την «αναλογία» του τεχνάσματος.

Αυτό επιχειρείται να συμβεί και με ιστορικές προσωπικότητες, όπως ο Μίκης και άλλους ιστορικούς αγωνιστές της Αριστεράς που δεν προσκύνησαν. Όλοι στο ίδιο σακί με την «ακροδεξιά» και τον Καρατζαφέρη.

Το βασικό χαρακτηριστικό αυτών των δόλιων καθεστωτικών εξισωτικών σοφισμάτων συνίσταται σε τούτο: Στην εξάτμιση, ισοπέδωση και εξαφάνιση των ιστορικών, κοινωνικών και πολιτικών χαρακτηριστικών των υποκειμένων.

Αφαιρείται από τα υποκείμενα η κοινωνική τους ΟΥΣΙΑ, το ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενό τους και συγκρίνονται στη βάση τυπικών εξωτερικών γνωρισμάτων.

Με άλλα λόγια: Αξιολογούνται και ταξινομούνται διαφορετικές ιστορικές και πολιτικές ποιότητες, σύμφωνα με κάποια εξωτερική και πολύ δευτερεύουσα εκδήλωση.

Έτσι, επειδή η ακροδεξιά μιλάει αφηρημένα για «πατρίδα» όποιος μιλάει για πατρίδα είναι «ακροδεξιός».

Το ίδιο, όποιος υπερασπίζεται την εθνική του υπόσταση και την ιστορία του, τις κατακτήσεις των αγωνιστικών λαϊκών κινημάτων είναι «ακροδεξιός» και «φασίστας» επειδή η ακροδεξιά δημαγωγία τα καπηλεύεται όλα αυτά.

Στη βάση, βεβαίως, τέτοιων τυπικών, αλγεβρικών εξισώσεων μπορεί να μην αφήσεις τίποτα όρθιο, να συνταυτίσεις τους πάντες και τα πάντα γιατί οι πάντες και τα πάντα έχουν κοινά εξωτερικά χαρακτηριστικά και συχνά «κοινά μέσα»…

Σε επίπεδο περιεχομένου και ουσίας τίποτα το κοινό δεν υπάρχει ανάμεσα στους φορείς και τα πρόσωπα των ιστορικών αγώνων υπέρ της κοινωνίας, της πατρίδας και των ανθρώπινων αξιών, με εκείνους που τα εμπορεύονται και καπηλεύονται και που πάντα στο όνομα του «έθνους» και του «πατριωτισμού» ξεπούλησαν κάθε ιερό και ίσιο, σταθερά και ασυμφιλίωτα, άσπονδοι εχθροί κάθε εθνικό-απελευθερωτικού αγώνα, κάθε λαϊκού αγώνα…

Είναι πρωτοφανής πολιτική αθλιότητα και βεβήλωση της ιστορίας να εξομοιώνει κάποιος το ιστορικό υποκείμενο, Μίκης Θεοδωράκης, και κάθε αγωνιστή που πέρασε μέσα στο καμίνι και τους κινδύνους των μεγάλων λαϊκών κινημάτων, με την «ακροδεξιά» και τον Καρατζαφέρη ειδικά.

Είναι καθεστωτική αυθάδεια να ταυτίζονται τα λαϊκά κινήματα και οι αγωνιστές τους που θυσιάστηκαν για την πατρίδα και τα ανθρώπινα ιδανικά, με τα κατασκευασμένα (από το καθεστώς) «σκιάχτρα» της «ακροδεξιάς» δημαγωγίας και πατριδοκαπηλίας.

ΟΛΗ αυτή η ταχυδακτυλουργία των εξισωτικών τυπικών αναλογιών, εκτός από τέχνασμα στιγματισμού της ελληνικής κοινωνίας και των πραγματικών αγωνιστών, αποσκοπεί και σε κάτι άλλο: Στη συγκάλυψη του περιεχομένου και της ουσίας των «ισοτήτων».

Συγκαλύπτεται τούτο: Η καθεστωτική, πολυφωνική ομοφωνία, το κοινό περιεχόμενο που έχουν τα καθεστωτικά κόμματα, οι δορυφόροι τους, οι προβοκατόρικες «τσόντες», τύπου Καρατζαφέρη, καθώς και τα προπαγανδιστικά ιερατεία του πλανητικού ιμπεριαλισμού, ΜΜΕ.

Σε όλα τα ΒΑΣΙΚΑ και ΚΕΝΤΡΙΚΑ προστάγματα της Νέας Τάξης ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ, με αποχρώσεις μόνο διαφορετικού λόγου.

Ποια είναι η θέση και όχι τα λόγια όλων αυτών:

α). Απέναντι στους δήμιους του πλανήτη: ΗΠΑ.

β). Απέναντι στην στρατιωτική ύπαρξη και θηριωδία του ΝΑΤΟ.

γ). Απέναντι στα μεγάλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, των εθνών και των λαών: Βαλκάνια, ισοπέδωση της Σερβίας, Αφγανιστάν, Ιράκ, Παλαιστίνη κ.λπ

δ). Απέναντι στη νεοταξική δομή της Ευρώπης του χρήματος και των αγορών, απέναντι στις δικτατορικές πολιτικές και χρηματιστηριακές δομές της Ε.Ε.

ε) Απέναντι στην εισβολή, κατοχή και τον εποικισμό της Ελλάδας. Εδώ τα «σκιάχτρα» ψελλίζουν γενικολογίες και εκλογικά συνθήματα για εξαπάτηση και την παροχή άλλοθι στους μηχανισμούς του καθεστώτος.

ζ) Απέναντι στις τρομοκρατικές προβοκάτσιες» και σε πολλά άλλα…

Παρακάμπτουν όλα αυτά τα ουσιώδη χαρακτηριστικά των ταυτίσεων, «ξεκαρφώνουν» κάποιες τυπικές ομοιότητες για να εξισώσουν έτσι εντελώς ανόμοιες και αντίθετες καταστάσεις και υποκείμενα.

Αυτή είναι η δολιότητα των ταχυδακτυλουργών υπαλλήλων (δημοσιογράφων, πολιτικών και λοιπών) του καθεστώτος…