Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Οι μικρές ατέλειες της Μεγάλης Απάτης

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Θύμιος



Ένταξη: 19 Μάρ 2006
Δημοσιεύσεις: 283

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Νοέ 22, 2009 1:51 pm    Θέμα δημοσίευσης: Οι μικρές ατέλειες της Μεγάλης Απάτης Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Οι μικρές ατέλειες της Μεγάλης Απάτης






Έχουμε τη συνήθεια (αυτό διδάσκει η τυπική σκέψη, ιδιαίτερα η «σκέψη» της δημοσιογραφικής σεναριογραφίας) να αιχμαλωτιζόμαστε στις εξωτερικές όψεις των πραγμάτων: Στις ατέλειες των εξωτερικών συμπτωμάτων.

Διακρίνοντας, έτσι, το κίτρινο φύλλο και όχι το δάσος οδηγούμαστε σε παραλογισμούς, του τύπου: «Την Ελλάδα την κυβερνάει η αριστερά» ή «η δεξιά έχασε την εξουσία»!!!

Τέτοιες απλουστευτικές ηλιθιότητες ξεστομίζονται σήμερα από πολλούς «ακροδεξιούς» και άλλους της «πατριωτικής» ρητορείας οι οποίοι ανάγουν τον «πατριωτισμό» σε ιδεολογία, τον ταυτίζουν με τη «δεξιά» και τον αντιπαραθέτουν στην «αριστερά»: Μια νέα μυθολογία απάτης…

Μια άλλη επίσης μυθολογία, η οποία τροφοδοτεί την πρώτη, είναι οι ηθικοί αναθεματισμοί για το κατάντημα των «προσώπων». Αναθεματισμοί για τα αηδιαστικά και επώνυμα ναυάγια της αριστεράς: Τις άθλιες αυτές σταδιοδρομίες που τεντώθηκαν σε όλο το πολιτικό τόξο και γίνανε οι πλέον γλοιώδεις υμνητές της παγκοσμιοποίησης, συνακόλουθα οι πλέον κυνικοί συκοφάντες των αριστερών ιδεών και των αγωνιστικών μας παραδόσεων…

Έτσι, δαιμονοποιούμε
αυτές τις άθλιες φιγούρες των πολιτικών μετεωριτών και τις χρησιμοποιούμε ως γενικό πολιτικό κριτήριο.

Δαιμονοποιούμε τους Ανδρουλάκηδες, τις δαμανάκηδες και Σία για να καταλήξουμε στους παραλογισμούς που ο καθένας «ταξινομητής» (πολιτικός απατεώνας) θέλει να «πλασάρει», καθώς και στις νέες σύγχρονες μυθολογίες του καπιταλισμού.

Επειδή, π.χ., η Δαμανάκη από εκφωνήτρια του Πολυτεχνείου (που το ίδιο το καθεστώς την έκανε από κομπάρσο πρωταγωνιστή του Νοέμβρη) έγινε Επίτροπος της καπιταλιστικής Ευρώπης, σύμφωνα με τα απλοϊκά και συχνά δόλια μυαλά, αυτό σημαίνει ότι τέτοιου είδους ήταν οι ιδέες του Πολυτεχνείου!!!

Κάποιοι προχωρούν το μύθο ακόμα περισσότερο: Το Πολυτεχνείο έγινε «εξουσία», συνεπώς η «αριστερά» βρίσκεται στην εξουσία!!!

Γκρεμίστηκε ο καπιταλισμός και όχι μόνο δεν το πήραμε χαμπάρι, αλλά μας καίνε σαν «εχθρούς» του «σοσιαλισμού»…

Η Δαμανάκη και όλα αυτά τα επώνυμα ναυάγια της Αριστεράς, που το ίδιο το σύστημα τα ηρωποίησε και τα έκανε επώνυμα, ακριβώς για να θάψει τις ιδέες και τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, δεν αποτελούν παρά τις «μικρές ατέλειες» της μεγάλης απάτης.

Ο άνθρωπος, όμως, ο πολιτικά σκεπτόμενος και ο προικισμένος με κάποια ηθική και ψυχολογική αίσθηση των πραγμάτων, δεν μπορεί να αιχμαλωτιστεί σε αυτές τις «μικρές ατέλειες». Διακρίνει τη μεγάλη απάτη.

Και η μεγάλη απάτη συνίσταται στην επικάλυψη και απόκρυψη του ιστορικού πολιτικού δράματος που συντελέστηκε με την ήττα των Κινημάτων και των μεγάλων Ιδεών, συνακόλουθα με την ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ των σοσιαλδημοκρατικών, αλλά και «κομμουνιστικών» κομμάτων, σε νεοφιλελεύθερα κόμματα της παγκοσμιοποίησης: του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Η μεγάλη ιστορική απάτη συνίσταται στην επικάλυψη και απόκρυψη των οπισθοδρομικών ανατροπών, στο αναποδογύρισμα των ιδεών και των αξιών, στην ΥΠΟΤΑΓΗ των «αριστερών» στο νεοταξικό σκοταδισμό και τις νέες καπιταλιστικές (πλανητικές) μυθολογίες.

Η μεγάλη ιστορική απάτη συνίσταται στην επικάλυψη και απόκρυψη ότι οι πολυεθνικοί συνασπισμοί του κεφαλαίου και τα ισχυρά, πλανητικά κέντρα της εξουσίας του επέλεξαν, ως προνομιακά τους πολιτικά υποκείμενα, όχι τα «καθυστερημένα», απαρχαιωμένα και λαομίσητα σχήματα της «δεξιάς», αλλά της ενσωματωμένης «αριστεράς»: Το έτερο σκέλος της εξουσίας τους.

Επέλεξαν, δηλαδή ως νέα «δεξιά», τη σοσιαλδημοκρατία και την «αριστερά», αξιοποιώντας τις «σχέσεις» και το «κύρος» της μέσα στις κοινωνίες…

Η μεγάλη ιστορική απάτη συνίσταται στο να επικαλύπτεις και να αποκρύπτεις ότι η «Δεξιά», σήμερα, έχει δύο κεφαλές: Την παραδοσιακή «δεξιά» και την νέα «δεξιά» (την ενσωματωμένη «αριστερά»): Και οι δύο εκφραστές και υπηρέτες των συμφερόντων του καπιταλισμού, στην πλανητική, ιμπεριαλιστική του μορφή: Νέα Τάξη…

Στην Ελλάδα το ορόσημο αυτού του πολιτικού δράματος (της Μεγάλης Απάτης) είναι το 1989!!!

Το 1989 μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ιστορική καμπή των γοργών και ορμητικών μεταλλάξεων. Και δεν είναι μόνο που η όψιμη ελληνική σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ) μεταλλάχτηκε στην πλέον αιχμηρή, συναινετική και μοχθηρή όψη του νεοφιλελευθερισμού με την ίδια ορμή που «εισέβαλε» στην ελληνική κοινωνία, αλλά και η δραματική μετάλλαξη κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών δυνάμεων σε απολογητές της αγοράς και παραγωγούς των ιδεολογικών και πολιτικών μύθων της πλανητικής εξουσίας, της Νέας Τάξης.

Η Δαμανάκη, Ο Ανδρουλάκης και τα λοιπά ναυάγια της «αριστεράς», καθώς και τα επιδοτούμενα Μαντεία των νέων ιδεολογικών μύθων, αποτελούν τις «μικρές ατέλειες» της Μεγάλης Απάτης: Του πολιτικού δράματος της μετάλλαξης της «αριστεράς» σε νέα «δεξιά», στην απάτη το να εμφανίζεται αυτή, η πλέον μοχθηρή «νέα δεξιά», σαν «αριστερά»…

Θα συνεχίσουμε με τις μυθολογίες της «μετάλλαξης»…

Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Θύμιος



Ένταξη: 19 Μάρ 2006
Δημοσιεύσεις: 283

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Νοέ 22, 2009 11:21 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Οι νέες μυθολογίες






Ο σύγχρονος άνθρωπος και η συνείδησή του αιωρούνται μεταξύ ευρύτατων πολιτικών, φιλοσοφικών και νομικών μύθων. Μας κατακλύζουν από παντού οι μύθοι, ο από-πολιτικοποιημένος δηλαδή λόγος. Ένας λόγος που αφυδατώνει το αντικείμενό του από κάθε λογής ιστορία και συγκαλύπτει το κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενό του.

Ο μυθικός λόγος δεν είναι απλώς μια απάτη. Δίνει, ταυτόχρονα σΆ αυτή την απάτη κοινωνική σπουδαιότητα και εγκυρότητα, το διακριτικό ηθικό παράσημο της κοινωνικής, θεσμοθετημένης ιεραρχίας: Είναι ο λόγος των θεσμοθετημένων εξουσιών…

Ο μύθος είναι η ιδεολογική γλώσσα της εξουσίας. Μια γλώσσα που εκείνο που παρουσιάζει ως ορθό, λογικό και νόμιμο δεν είναι παρά το κυρίαρχο «χρώμα» της Πολιτικής της Ηθικής και του Δικαίου: σε όλες τις αποχρώσεις της Ίριδας…

Ο μύθος -λέει ο Ρολάν Μπαρ- είναι Δεξιός: «Η αστική τάξη σκεπάζει με ένα προσωπείο την αστική της ιδιότητα και έτσι παράγει το μύθο...»

Υπάρχει βεβαίως και μύθος στα «αριστερά».


«Εμφανίζεται ακριβώς τη στιγμή όπου η Επανάσταση μετατρέπεται σε “Αριστερά”, δέχεται δηλαδή να φορέσει το προσωπείο, να συγκαλύψει το όνομά της...»

Η νεοφιλελεύθερη, παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία αναπαλαίωσε τους παλιούς μύθους και κατασκεύασε καινούριους. Ο παγωμένος αυτός αέρας της μακράς περιόδου της νεοφιλελεύθερης, διεθνούς αντίδρασης ερήμωσε το ανθισμένο τοπίο των μεγάλων και γόνιμων ιδεών. Η παραδοσιακή αριστερά ενσωματώθηκε πλήρως και συμμετείχε ενεργά σε αυτό το βιασμό της επαναστατικής μνήμης, στο βιασμό της ρηξικέλευθης, ανατρεπτικής σκέψης.

Το τραγικό της ιστορίας είναι τούτο: Ότι αυτή η «αριστερά» αποτέλεσε, όχι μόνο το τεκμήριο και το άλλοθι των νέων καπιταλιστικών μύθων, αλλά το θεμελιακό παράγοντα της παραγωγής των νέων μύθων: Το «όχημα» της αναπαλαίωσης των παλιών καπιταλιστικών ιδεολογημάτων, το όχημα της «μετάλλαξης» των παλιών μύθων με τους καινούργιους της Νέας Τάξης.

Μέσα από τις διαδικασίες της μετάλλαξης της παραδοσιακής «αριστεράς» πραγματοποιήθηκε και η «μετάλλαξη» των παλιών μύθων: και αυτό το ιστορικό δράμα συνιστά τη μεγάλη απάτη, την ιστορική προδοσία της «αριστεράς»…

Είναι πολλοί αυτοί οι μύθοι της καπιταλιστικής κυριαρχίας και ιδιαίτερα οι μύθοι που «φορμαρίστηκαν» στα δεδομένα της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Για να τους αναλύσουμε όλους απαιτείται πολύς χώρος. Θα αρκεστούμε σε έναν, σε αυτόν που αποτελεί το κυρίαρχο ιδεολόγημα, σήμερα: Στον «αντι-εθνικισμό» και τον συνακόλουθό του, τον «αντι-ρατσισμό».

Έχουμε, πολλές φορές υπογραμμίσει αναλυτικά, ότι τόσο ο «εθνικισμός», όσο και ο «αντί-εθνικισμός» αποτελούν της δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Ιδεολογίες των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ εξουσίας, οι οποίες χρησιμοποιούνται ανάλογα με τα συμφέροντα και τους πολιτικούς στόχους αυτών των ελίτ εξουσίας.

Στο παρελθόν, όταν ακόμα ο καπιταλισμός στερεωνόταν σε εθνικό επίπεδο, ανήγαγε τον πατριωτισμό (το εθνικό αίσθημα και συνείδηση των λαών) σε ιδεολογία: Αυτή η ιδεολογικοποίηση του πατριωτισμού είναι ο εθνικισμός…

Σήμερα διαστέλλεται αυτό το ιδεολόγημα στα πλανητικά ιμπεριαλιστικά πλαίσια: Σήμερα γίνεται ιδεολογία ο «αντί-εθνικισμός» και ο πατριωτισμός των λαών, ενοχοποιείται σαν «εθνικισμός». Δηλαδή, πάλι ανάγεται σε «ιδεολογία» το εθνικό αίσθημα και η συνείδηση των λαών, για να στιγματιστεί σαν «εθνικισμός» και «ρατσισμός».

Ο Μύθος εδώ, και στην παλιά και στη νέα του μορφή, ταυτίζει την ιδεολογία των κυρίαρχων ελίτ εξουσίας με το πατριωτικό λαϊκό αίσθημα. Στην πρώτη περίπτωση για να αξιοποιήσει και να καπηλευτεί το «πατριωτικό αίσθημα», στη δεύτερη περίπτωση (τη σημερινή) για να το στιγματίσει, να το ενοχοποιήσει και να το αφορίσει…

Η παραδοσιακή, μεταλλαγμένη «αριστερά» σκοπίμως και δολίως ταυτίζει τις δύο διαφορετικές καταστάσεις: καπιταλιστική ιδεολογία και πατριωτικό λαϊκό αίσθημα.

Στόχος: Να εξαπατήσει και να ενοχοποιήσει τις πατριωτικές διαθέσεις και τα αισθήματα των λαών, τα οποία εξΆ αντικειμένου είναι αντικαπιταλιστικά και αντι-ιμπεριαλιστικά.

Συγκεκριμένα, η απάτη συνίσταται σε τούτο: Από τη μια υψώνει τη σημαία της ιδεολογικής πάλης εναντίον της ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ του εθνικισμού (επαναστατική σημαία για την εποχή κατά την οποία οι εθνικοί ιμπεριαλισμοί εξαπατούσαν τους λαούς και τους οδηγούσαν σε σφαγές), αλλά από την άλλη δεν διαχωρίζει το «πατριωτικό αίσθημα» και την «εθνική» λαϊκή συνείδηση των λαών, όπως έκανε και έπραττε στο παρελθόν. Αντίθετα ταυτίζει το λαό με τα καπιταλιστικά ιδεολογήματα…

Έτσι μπαίνει συνειδητά στην πρωτοπορία των νεοταξικών «αντιεθνικιστικών» ιδεολογημάτων. Ακόμα και ο ιμπεριαλισμός, σαν λέξη, έχει καταργηθεί ή τείνει να καταργηθεί από το λεξιλόγιο αυτής της «αριστεράς».

Κάθε εκδήλωση και κάθε προβληματισμός αντί-ιμπεριαλιστικός,
κάθε τι που στρέφεται εναντίον του οδοστρωτήρα της πλανητικής, ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης, κάθε κριτική και ανάλυση εναντίον της νέας καπιταλιστικής, παγκοσμιοποιημένης βαρβαρότητας και των εφιαλτικών της «ιδεών» και «αξιών», όλα αυτά χαρακτηρίζονται σαν «εθνικισμός» ή «ρατσισμός» και αφορίζονται. Σε λίγο θα αποτελέσουν και «εγκλήματα» του Ποινικού Κώδικα…

Αυτόν τον εφιάλτη προωθεί σήμερα η μεταλλαγμένη «αριστερά» στο όνομα της πάλης εναντίον του «εθνικισμού» (παρωχημένο ιδεολόγημα), τσαλαπατώντας και κατακρεουργώντας την αριστερή θεωρία και πράξη, τις ίδιες τις αγωνιστικές της παραδόσεις.

Είναι πασίγνωστο ότι όλοι αυτοί που σήμερα, με τις αριστερές επωνυμίες, βρίσκονται στην πρωτοπορία των νέων ιδεολογημάτων του πλανητικού ιμπεριαλισμού, δημοκόπησαν αγρίως και ασυστόλως πάνω στο «πατριωτικό αίσθημα» και τον αντί-ιμπεριαλισμό που σήμερα χλευάζουν και αφορίζουν.

Ιδιαίτερα, η ύπαρξη, η παλιρροϊκή ανάπτυξη και το ρίζωμα του ΠΑΣΟΚ στην ελληνική κοινωνία θεμελιώθηκαν πάνω στο πατριωτικό αίσθημα του ελληνικού λαού και στον θορυβώδη αντί-ιμπεριαλισμό και αντι-αμερικανισμό.

«Η Ελλάδα στους Έλληνες» πυροδότησε το Κίνημα του ΠΑΣΟΚ!!!

Ουδείς είχε διανοηθεί, τότε, να πει ότι αυτό το σύνθημα που ξεσήκωσε τον ελληνικό λαό ήταν «εθνικιστικό».

Ουδείς, επίσης, είχε διανοηθεί, να στιγματίσει το ΕΑΜ σαν εθνικιστικό…

Ουδείς, είχε διανοηθεί να στιγματίσει την εξέγερση του Πολυτεχνείο σαν εθνικιστική εξέγερση. Οι ελληνικές σημαίες που ανέμιζαν στην κορυφή της Εξέγερσης, τότε δεν ήταν σύμβολα «εθνικιστικά», αλλά σύμβολα επαναστατικού αγώνα…

Ουδείς είχε διανοηθεί να κατηγορήσει το ΚΚΕεσ, σαν εθνικιστικό κόμμα, επειδή είχε στο έμβλημά του την ελληνική σημαία.

Τα παραδείγματα είναι ατέλειωτα.

Παραδείγματα που επιβεβαιώνουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι ΠΑΝΤΑ η Αριστερά ήταν ζυμωμένη με το «εθνικό» και τα πατριωτικά αισθήματα του λαού. Πάντα τα μεγάλα ιστορικά κινήματα είχαν ως σημαία τους τα εθνικά σύμβολα…

ΣΗΜΕΡΑ, μετά από λίγες δεκαετίες, αυτή η «αριστερά» λέει τα εντελώς αντίθετα: Έχει μεταλλαχτεί σε γενίτσαρο των νέων ιδεολογημάτων του διεθνούς ιμπεριαλισμού…

Και έμεινε, έτσι, ο χώρος ελεύθερος σε κάθε πατριδοκάπηλο δημαγωγό.

Έμεινε ο χώρος ελεύθερος σε κάθε πολιτική απάτη παρωχημένων «εθνικιστικών» ιδεολογημάτων.

Γιατί είναι απάτη να ανάγεται το πατριωτικό αίσθημα (σύνθεση του «κοινωνικού» με το «εθνικό) σε ιδεολογία «εθνικιστική», ιδεολογία του παρωχημένου καπιταλισμού.

Είναι μεγάλη απάτη, ακριβώς, γιατί τα έθνη δεν μπορούν να σωθούν από τον καπιταλισμό που, σήμερα, τα καταργεί.

Τα έθνη θα σωθούν με τον αγώνα και το γκρέμισμα του συστήματος που τα καταργεί: Μόνο προς αυτή την κατεύθυνση ο «πατριωτισμός» (το λαϊκό «εθνικό» αίσθημα) θα βρει ιστορική δικαίωση…


Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Νοέ 23, 2009 3:05 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μια εύστοχη επισήμανση του Στάθη
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=23/11/2009&s=naytilos





Παλιά η εθνική αστική τάξη ήταν κατά το πλείστον εθνικόφρων και κομπραδόρικη.

Σήμερα η εθνική αστική τάξη είναι κατά το πλείστον νεοταξίτικη και κομπραδόρικη.

Αυτός είναι ο εκσυγχρονισμός της...


Η ανάληψη του Υπουργείου Παιδείας (και των παρ' αυτώ διά βίου ακλόνητων Θρησκευμάτων) από την κυρία Αννα Διαμαντοπούλου, καθώς και ο διορισμός παρά τω πλευρώ της τής κυρίας Θάλειας Δραγώνα στη θέση της Γενικής Γραμματέως (μέσω... ηλεκτρονικού βιογραφικού) - (!!!)... επαναφέρουν στο προσκήνιο το ευρύτερο πρόβλημα της πολιτικής στρατηγικής περί την εκπαίδευση με τον τρόπο που το περιώνυμο βιβλίο της κυρίας Ρεπούση έδωσε την ευκαιρία να συζητηθεί στο πρόσφατο παρελθόν.

Το σοβαρό μέρος εκείνης της συζήτησης δεν αφορούσε τόσο την καταδίκη του προγενέστερου τρόπου διδασκαλίας στα σχολεία (ενός τρόπου σχολαστικού, στείρου, απομνημονευτικού, ελληνοκεντρικού και συχνά εθνικόφρονος), αλλά στην εξέταση του νέου τρόπου που ήλθε να τον αντικαταστήσει, μάλλον (δυστυχώς) χειρότερου, υποταγμένου πάλι στα κελεύσματα, τις προτεραιότητες και τις ανάγκες της άρχουσας τάξης, όχι πια ελληνοκεντρικής και εθνικόφρονος, αλλά υποταγμένης στη νέα τάξη πραγμάτων, στον κοσμοπολιτισμό της παγκοσμιοποίησης, στην ομογενοποιημένη σκέψη, καθώς την υπαγορεύουν οι τράπεζες - με έναν λόγο ο ιμπεριαλισμός της εποχής μας· έτσι μάλιστα όπως τον εκφράζουν (και τον «περνάνε» κυρίως μέσα από τα ΜΜΕ) οι νεοφιλελεύθεροι, οι εκσυγχρονιστές ου μην και ορισμένοι αριστεροί.

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες