«Πατριώτες υπάρχουν σε όλα τα κόμματα» και άλλα παραμύθια.

[ΘΑΛΕΙΑ]

Ένα πολύ καλό και εύστοχο κείμενο από τον «Αριστείδη»


http://aristidisdikaios.blogspot.com/2009/09/blog-post.html


«Πατριώτες υπάρχουν σε όλα τα κόμματα» και άλλα παραμύθια.



Πάρα πολλοί σοβαροί συμπολίτες μας (αναλυτές, διανοούμενοι, ιστολόγοι αλλά και απλοί άνθρωποι) επαναλαμβάνουν συνεχώς το προφανές:


«Πατριώτες υπάρχουν σε όλα τα κόμματα».


Μας προτρέπουν μάλιστα να τους υποστηρίζουμε (ψηφίζουμε), ευελπιστώντας ότι έτσι, με την επικράτηση δηλαδή του «πατριωτικού τμήματος» κάθε κόμματος, η πολιτική όλων θα επηρεαστεί προς τη σωστή κατεύθυνση, προς όφελος των εθνικών μας συμφερόντων.


Θα το ‘λεγα ευσεβή πόθο. Θα το χαρακτήριζα αυταπάτη. Όμως η Ελλάδα ψυχορραγεί. Δεν μπορώ να είμαι τόσο επιεικής.


Είναι οικτρή πλάνη.


Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά οι αληθινοί πατριώτες βρίσκονται όπου και οι πραγματικοί ήρωες. Στην αφάνεια ή δυό μέτρα κάτω από τη γη.


«Πατριώτες» λοιπόν «υπάρχουν σε όλα τα κόμματα». Μάλιστα.


Και έντιμοι θα πρόσθετα εγώ. Και αγωνιστές. Και ιδεολόγοι. Και εργατικοί. Και λοιπόν; Τι ουσιαστικό πρόσφεραν τόσα χρόνια οι πατριώτες και οι λοιποί ενάρετοι των κομμάτων και τι πρόκειται να προσφέρουν στο εξής; Απαντώ: Τίποτε!


Και εξηγώ(-ούμαι):


Κατ’ αρχάς διακινείται άφθονος κίβδηλος πατριωτισμός. Οι περισσότεροι «πατριώτες» των κομμάτων είναι κοινοί ψεύτες. Πρόκειται για μασκαρεμένα νεοταξιτάκια (στο «casting» τα μισά πρακτοράκια τα βαφτίσανε «προοδευτικούς-αντιρατσιστές-αντιφασίστες» και τα άλλα μισά «πατριώτες») ή για ακαταλόγιστους πολιτικάντηδες. Πολλοί συνδυάζουν και τις δύο ιδιότητες. Οι πρώτοι, έμμισθοι και επιδοτούμενοι «πατριώτες», έχουν σκοπό να κατευθύνουν το γνήσιο πατριωτισμό τού λαού και την οργή του για τον διαρκή εξευτελισμό της Ελλάδας, σε σκοτεινά και πλήρως ελεγχόμενα μονοπάτια. Οι δεύτεροι, αν δεν επρόκειτο για θάνατο (της πατρίδας μας), θα ήταν απλώς γελοίοι. Ο κάθε ξεπουλημένος φαφλατάς, ο κάθε αγύρτης γυρολόγος και ο κάθε ανεγκέφαλος-θερμοκέφαλος τραμπούκος, το μάθανε το παραμύθι και το σερβίρουν καθημερινά, ψαρεύοντας οπαδούς και ψηφαλάκια. «Πατριώτες» εκ του ασφαλούς. Άριστες σχέσεις με το κεφάλαιο, βαθιά χωμένοι στη διαπλοκή, αμετροεπείς και λαϊκιστές, αλλά κατά τα άλλα «πατριώτες».


Αν όλοι οι παραπάνω αφαιρεθούν, οι πραγματικοί πατριώτες των κομμάτων είναι ελάχιστοι. Και, δυστυχώς, όχι μόνο αριθμητικά. Απελπιστικά μόνοι, χωρίς διασυνδέσεις, άχρωμοι και μονίμως απόντες από τα κέντρα αποφάσεων. Εξαντλούνται σε δηλώσεις-άρθρα-ομιλίες (σεβαστές και συγκινητικές) και εκκλήσεις χωρίς αντίκρυσμα. Έτσι, αντί επηρεάζουν την (αντ)εθνική πολιτική του κόμματος, μάλλον την ενισχύουν: η παρουσία τους χρησιμοποιείται από τους «ατσίδες» της πολιτικής (προσκυνημένους αρχηγούς, βαρόνους, στελέχη κτλ) ως άλλοθι. Καταντούν συνένοχοι σε εγκλήματα εναντίον του ελληνισμού.


Ερωτώ:


Τι έκαναν οι νυν «πατριώτες» των δύο μεγάλων κομμάτων όταν οι αρχηγοί τους και οι πρωτοκλασάτοι συνάδελφοί τους λέγανε ναι στον Ανάν, όταν κατέβαζαν τη σημαία από τα Ίμια, όταν ευχαριστούσαν τις Η.Π.Α, όταν υπέγραφαν τη συμφωνία της Μαδρίτης, όταν παρέδιδαν τον Οτσαλάν;

Πώς αντέδρασαν όταν οι αρχηγοί τους κατέθεταν στεφάνια στα μνημεία σφαγέων των Ελλήνων και επέβαλαν δια της βίας (προπαγάνδας) την «ελληνοβαρβαρική φιλία»;

Τι έκαναν όταν ξεπουλιόνταν Κύπρος, Βόρειος Ήπειρος, Μακεδονία, Θράκη και Αιγαίο (ξεπουλήθηκαν ήδη, μη γελιέστε).

Πού ήταν όταν το Ρεπουσολόι άλωνε τα εκπαιδευτικά ιδρύματα;

Τι έκαναν όταν Τούρκοι στρατηγοί στρογγυλοκάθονταν στη Λάρισα, Τούρκικες φρεγάτες αρμένιζαν «αβλαβώς» στο Σαρωνικό και Τουρκικά αεροπλάνα «βομβάρδιζαν» τα νησάκια μας;

Τι έπραξαν όταν ορδές εποίκων κατέκλυζαν τη χώρα;


Παραιτήθηκαν μήπως αηδιασμένοι; Κατήγγειλαν τους αρχηγούς και το σινάφι τους; Ήραν την εμπιστοσύνη τους στην «παράταξη»; Όχι βέβαια! Παρέμειναν στις στάνες τους, θλιβεροί κλακαδόροι των αρχηγών, δεκανίκια των εχθρών της πατρίδας.


Να το θέσω αλλιώς;


Τι γυρεύουν οι «πατριώτες» στην ίδια στέγη με τη θυγατέρα του Εφιάλτη και με το Αμερικανάκι της Μάργκαρετ; Πώς συμβιώνουν με τους Μπίντελμπεργκ και τους εκλεκτούς της πρεσβείας; Πώς συνεργάζονται με τα Σοράκια, τα Παρατηρητήρια και τους πράκτορες Άγκυρας-Τιράνων-Σκοπίων;


Και επειδή ουδείς στο απυρόβλητο, συνεχίζω τα ερωτήματα:


Τι δουλειά έχουν οι πατριώτες με τους ριψάσπιδες, τις διαπλεκόμενες κυράτσες και τους εκδότες τσόντας; Πού κολλάνε οι πατριώτες με τις σκυλούδες και τις φτερούδες; Πώς είναι δυνατόν πατριώτες να συγχρωτίζονται με κόκκινα μεταναστολάγνα σταλινικά απολειφάδια, ροζ καρύδια κάθε εθνομηδενιστικής καρυδιάς (συνιστώσας) και πράσινους κεμαλιστές;


Αυτούς λοιπόν τους πατριώτες, να τους βράσω (για να μη χρησιμοποιήσω άλλο ρήμα). Προτείνω να στέλνουμε σ’ αυτούς και στα κόμματά τους, σαφές μήνυμα (μαύρου χρώματος) όποτε έχουμε εκλογές. Συνένοχοι είναι (εκ προθέσεως ή βλακείας μού είναι αδιάφορο).


Συνένοχοι… και τα άλλα είναι παραμύθια.

[Ροβεσπιέρος]

Εκλογικός "πατριωτισμός": Απάτη και μύθος



Το κείμενο του Αριστείδη αποκαλύπτει παραστατικά μια απάτη και ένα μύθο:

α). Την απάτη του «πατριώτη» που συμμετέχει σε ένα κόμμα το οποίο ή προωθεί ως κεντρική πολιτική την υπονόμευση της εθνικής μας υπόστασης ή εμπορεύεται εκλογικά τον «πατριωτισμό». Και εμπορεύεσαι τον «πατριωτισμό» όταν αποδέχεσαι και στηρίζεις το σύστημα που υπονομεύει την εθνική υπόσταση.
Συνεπώς, η απάτη του «πατριώτη» είναι η απάτη του εμπορίου του πατριωτισμού.

β). Το μύθο ότι ψηφίζουμε «πατριώτες»!!!

Όταν ψηφίζεις, ψηφίζεις πολιτικές και όχι πρόσωπα. Όταν το κριτήριό σου είναι «προσωπικό» σημαίνει ότι είσαι απολιτικός, ότι αγνοείς το αλφάβητο της πολιτικής…

Πάνω σε αυτά θα προβώ σε κάποιες περαιτέρω αποσαφηνίσεις:

α). Ο πατριωτισμός δεν είναι ιδεολογία (το έχουμε αναλύσει σε πολλά κείμενα). Ιδεολογία τον έκανε η κυρίαρχη οικονομική τάξη στην εποχή της εθνικής της συγκρότησης και ολοκλήρωσης του καπιταλισμού.

Αυτή η ίδια η κυρίαρχη τάξη, σήμερα στην υπερεθνική συγκρότησή της (πλανητικός ιμπεριαλισμός- Νέα Τάξη) ανάγει σε ιδεολογία τον «αντι-πατριωτισμό».: Τη νεοταξική ιδεολογία του «αντι- εθνικισμού».

Μόνο τα πολιτικά απορρίμματα των εθνικών καπιταλισμών, η «ακροδεξιά» σε όλες της τις αποχρώσεις, μένουν κολλημένα στο παλιό ιδεολόγημα του «πατριωτισμού»: «πατριωτισμός» εντός του συστήματος, εντός δηλαδή ενός συστήματος που η ίδια η φύση του και λειτουργία του είναι επιθετικά αντιεθνική και αντιπατριωτική!!!

β). Η πατρίδα, το έθνος, κ,λπ δεν είναι υπεριστορικές έννοιες και αφαιρέσεις. Αποτελούν το ιστορικό προϊόν της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ εξέλιξης. Συνεπώς η ΒΑΣΗ κάθε πατρίδας ή έθνους είναι ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ: Ένα συγκεκριμένο σχήμα κοινωνικής συγκρότησης.

Σε αυτή τη συγκεκριμένη κοινωνική συγκρότηση δρουν και λειτουργούν αντίρροπες και συχνά πολύ εχθρικές κοινωνικές δυνάμεις: Η βάση της κοινωνίας που έχει συγκροτηθεί και μπολιαστεί με τους αγώνες της κοινωνίας, τα συναισθήματα και τη ψυχολογία των αγώνων αυτών και οι κορυφές της κοινωνίας που εκμεταλλεύονται, καταπιέζουν και εξαπατούν τη κοινωνική, λαϊκή βάση.

Ανάλογα είναι και τα αισθήματα του πατριωτισμού: Τα αυθεντικά των λαϊκών μαζών και τα κάλπικα των ηγεμόνων.

Η πατρίδα δεν είναι κάτι ενιαίο για όλους. Άλλη είναι η πατρίδα του κεφαλαίου και του κέρδους (δεν έχουν πατρίδα) και άλλη η πατρίδα του λαού. Δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα πατριώτες π.χ. οι Κοκκαλέοι, Λάτσηδες και Βαρδινογιάννηδες από τη μια και από την άλλη ο λαός και τα θύματα της εκμετάλλευσης. Άλλη η πατρίδα των μεν και άλλοι των δε.

Όποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτό και ταυτίζει την πατρίδα του κεφαλαίου με την πατρίδα του λαού δεν αερολογεί απλώς περί πατριωτισμού, αλλά ενισχύει την «πατρίδα» του κεφαλαίου: Την «πατρίδα» της κατάργησης της πραγματικής πατρίδας.

Ο αυθεντικός, συνεπώς, πατριωτισμός και όχι τα «πατριωτικά» ιδεολογήματα, είναι αδιάσπαστος από το κοινωνικό ζήτημα, αποτελεί την αιχμή του κοινωνικού προβλήματος…

γ). Τα κόμματα αποτελούν το προϊόν των κοινωνικών συμφερόντων και όχι κάποιου είδους πατριωτισμού. Όλα τα κόμματα σήμερα προωθούν την «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» και τις ανθρώπινες σχέσεις που επιβάλλει η παγκόσμια ιμπεριαλιστική αγορά και προστάζει η υπερεθνική ελίτ της πλανητικής εξουσίας.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ και ιδεολογικά, ανεξάρτητα από τις αντι-ιμπεριαλιστικές κορώνες κάποιων (ΚΚΕ) ή τις «πατριωτικές» (ΛΑ.Ο.Σ.), όλα τα κόμματα βρίσκονται στην υπηρεσία του πολυεθνικού κεφαλαίου και των νέων ιδεολογιών του. ΚΑΝΕΝΑ, επί της ουσίας, δεν αμφισβητεί, ούτε αγωνίζεται εναντίον της «κοινωνίας του συστήματος», εναντίον, δηλαδή, των νεοταξιξών κοινωνιών που προωθούν οι ηγεμόνες του πλανήτη.

Είναι αυτές οι κοινωνικές σχέσεις του πλανητικού ιμπεριαλισμού (ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ) που ισοπεδώνουν τα έθνη, τις πατρίδες, τον πολιτισμό, τη σκέψη, τα ΠΑΝΤΑ.

Δεν μπορεί, λοιπόν, να είσαι πατριώτης όταν δεν έχεις καταλάβει αυτή την κοινωνική ισοπέδωση, αλλοίωση και μετάλλαξη που προωθείται από τους πολιτικούς «πατριώτες» ή τους «πολυπολιτισμικούς» ή τους δήθεν αντικαθεστωτικούς της Νέας Τάξης.

δ). Οι ηγεσίες των κομμάτων είναι υποχείρια των μηχανισμών του κεφαλαίου, συνειδητά ή μισοσυνειδητά ή λόγω εξαρτήσεων και αγκυλώσεων.

Ο ρόλος τους είναι να εξαπατούν το λαό και να εγκλωβίζουν τους αφελείς και τους απελπισμένους που ζητούν μια αχτίδα φωτός.

Άλλοι χρησιμοποιούν γι’ αυτή την απάτη το αριστερό κύρος και τις παραδόσεις των ιστορικών λαϊκών αγώνων.
Άλλοι χρησιμοποιούν τον αφηρημένο «πατριωτισμό», κερδοσκοπώντας πολιτικά πάνω στα αυθεντικά πατριωτικά, λαϊκά αισθήματα.

ΟΛΟΙ τους αποκόβουν το «εθνικό» από το «κοινωνικό», εξαφανίζοντας το ένα σκέλος και δημοκοπώντας πάνω σε αυτό που τους βολεύει…

ε). Όταν, συνεπώς ένας «πατριώτης» πάει σε κάποιο από αυτά τα κόμματα και ζητάει την ψήφο του ελληνικού λαού είναι ή απατεώνας ή δραματικά αφελής.

Ιδιαίτερα μεμπτό είναι όταν αυτός ο «πατριώτης» το παίζει και αριστερός και πάει στο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ πλέον έχουμε απάτη διπλή.

Τέτοια δραματική απάτη είναι και αυτή του Στάθη. Εμφανίζεται σαν ευαίσθητος στα «εθνικά» και είχε δεχτεί συμμετοχή στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ!!!

Κάποιοι σύντροφοι επειδή κρίνουν με βάση τις προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες παρακάμπτουν αυτό το ΟΥΣΙΩΔΕΣ και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τον Στάθη, μένοντας μάλιστα (και αυτό είναι ακόμα πιο απολιτικό, γιατί δεν βλέπουν το καθεστωτικό πολιτικό παιχνίδι, μέσα στο οποίο είναι ο φίλος Στάθης) στις εξηγήσεις που δίνει ο ίδιος ο Στάθης για την «αποβολή» του!!!

ε). Τέλος, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, έχοντας όλα τα παραπάνω καθαρά, καθορίζουμε τη στάση μας, ΟΧΙ από τα πρόσωπα, αλλά από μία γενική ΕΚΤΙΜΗΣΗ και ΑΝΑΛΥΣΗ της πολιτικής κατάστασης.

Προσπαθούμε να βρούμε την «κίνηση» εκείνη που θα ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙ τους νεοταξικούς σχεδιασμούς, δίνοντας μια πίστωση χρόνου στους εσωτερικούς κοινωνικούς κραδασμούς και το λαϊκό θυμό, για την εκδήλωσή τους.

Δεν ψηφίζουμε, συνειδητά, με το συναίσθημα και την αηδία που νιώθουμε για όλους.

Ψηφίζουμε με τη γνώση της συνολικής πολιτικής κατάστασης, αναζητώντας ένα παράθυρο που θα συμφέρει στην καθυστέρηση της εθνικής καταστροφής που προωθούν οι πάντες, αλλά με διαφορετική δυναμική ο καθένας…

Η ΑΠΟΧΗ, σήμερα δεν είναι λύση…

Όλα αυτά, όμως, τα αναλύουμε διεξοδικά, σε σωρεία κειμένων εδώ μέσα….

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)