Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
ΤΑ "άπλυτα" της ιστορίας και ο Γαβράς

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 28, 2009 5:21 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΤΑ "άπλυτα" της ιστορίας και ο Γαβράς Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

ΤΑ « ΑΠΛΥΤΑ » ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ




Μεγάλο λάθος η απόφαση να περικοπούν κάποια δευτερόλεπτα ενός βίντεο που έδειχνε μερικά «άπλυτα» ντοκουμέντα της ιστορίας της Ακρόπολης.

Αν δεν τα έκοβαν, λίγοι θα καταλάβαιναν τι εκπροσωπούσαν αυτές οι μαύρες, καρτουνίστικες, φιγούρες που έσπαζαν λίγα μάρμαρα του Παρθενώνα. Τώρα, με το «ντόρο» που έγινε, τα έμαθαν όλοι.

Μεγάλο λάθος και της εκκλησίας που θα μπορούσε να καταδικάσει όλες εκείνες τις βάρβαρες εποχές της ιεράς εξέτασης που ευτέλισαν τη θρησκεία για να αποδείξει ότι δεν έχει καμιά σχέση με εκείνες τις μαύρες εποχές.

Με την περικοπή πέτυχε το εντελώς αντίθετο. Δικαίωσε όλους αυτούς που τη θεωρούν,αιώνιο, παντοδύναμο «ιερατείο».

Μεγάλο λάθος όμως κι όλων αυτών που ξαφνικά θύμωσαν γιατί «λογοκρίθηκε» η ιστορία.

Οι περισσότεροι μάλιστα θα «πουλάνε» αυτό το θέμα, εβδομάδες ολόκληρες.

Ίσως δούμε και πορείες κάποιων νεόκοπων «φαν» του Παρθενώνα. Οι ίδιοι ακριβώς που σε ανάλογες περιπτώσεις, υπακούοντας στη φιλοσοφία και τα συμφέροντα των εντολέων τους σιωπούν ή διυλίζουν το κουνούπι και καταπίνουν την καμήλα..Που καταγγέλουν τους Βατοπεδινούς αλλά ξεχνούν το Άγιον Όρος που οι ίδιοι διοικούσαν, σκανδαλωδώς..

Και μεγαλύτερο το λάθος του κ.Γαβρά. Χάνοντας μάλιστα την ψυχραιμία του, αυτός ο ‘γνήσιος’ αριστερός, συμψηφίζει τα ελαττώματα του Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού με τα εγκλήματα του άθλιου Μακαρθισμού.

Μας θεωρεί απολίτιστους και αυτός ο τόσο πολιτισμένος, αποκαλεί τον κ.Παντερμαλή «φουκαρά»..!!

Θα τολμούσε να μιλήσει με την ίδια αγένεια και για τους πασίγνωστους προστάτες του που ξέρει πολύ καλά ποιοί είναι;

Συμφωνούμε βέβαια απόλυτα ότι η ιστορία δεν «χτενίζεται» ούτε «πετσοκόβεται».

Όλη η Ιστορία όμως.
Για όλα τα μυθικά πρόσωπα και για όλα τα μεγάλα γεγονότα των περασμένων αιώνων. Με μια προυπόθεση: Να αναφέρουμε ταυτόχρονα τις ιδιομορφίες και τους φανατισμούς κάθε εποχής.

Να δείχνουμε τους παπάδες και όλους τους βάρβαρους που τη γκρέμιζαν αλλά και τους δούλους που δούλευαν σαν σκυλιά για να τη χτίσουν.

Το μεγαλείο του Μεγαλέξαντρου αλλά και τις συμφορές που έσπερνε στο πέρασμά του.

Την αριστοκρατική Αθηναική Δημοκρατία αλλά και τη γενοκτονία της Μήλου.


Το αγαπάτε αλλήλους της θρησκείας αλλά και την πυρομανία της «Ιεράς Εξετάσεως»..

Τη μεγαλειώδη Γαλλική Επανάσταση αλλά και τις λεηλασίες και τις σφαγές που έγιναν..

Κι αν φτάσουμε μάλιστα και στη δική μας εποχή, θα μας «πετσοκόψουν» ολόκληρους αν ευχαριστήσουμε τους Μαικήνες χορηγούς μας αλλά ταυτόχρονα ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ να αποκαλύψουμε και με ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ έγιναν εκατομμυριούχοι..

Και μακάρι οι υπεύθυνοι, πνευματικοί άνθρωποι, όπως καταδικάζουν τα παντοδύναμα θρησκευτικά ιερατεία έτσι να αποκαλύπτουν και μερικά παντοδύναμα ιερατεία-συγκροτήματα που κυβερνάνε τον τόπο μας εδώ και παρα πολλά χρόνια.

Διαφορετικά δεν θα είμαστε τίποτε άλλο παρά οι «τσιρλίντερς» της εξουσίας, όπως λέει κι ο Νόαμ Τσόμσκι.

Μόνο με την επισήμανση της ΕΠΟΧΗΣ μπορούμε να μιλάμε για ιστορικές αλήθειες.

Ισοπεδώνοντας όμως όλες τις εποχές και απομυθοποιώντας, επιλεκτικά, πρόσωπα και γεγονότα, μπασταρδεύουμε την Ιστορία, οξύνουμε τις αντιθέσεις και γινόμαστε σύμμαχοι με κείνους που καλλιεργούν, συνειδητά, το μηδενισμό των πάντων..

27.7.09

Επιστροφή στην κορυφή
Αλιευτής
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 28, 2009 5:36 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

http://kostasxan.blogspot.com/2009/07/blog-post_28.html



Το έργο τέχνης και η τέχνη της παραποίησης...
Στο όνομα της... προπαγάνδας
!

Γιατί ακριβώς εκνευρίστηκε η βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ (και πάλαι ποτέ Πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου) κι έβγαλε καταγγελτική ανακοίνωση για το Μουσείο της Ακρόπολης;
Γιατί, λέει, «τεμαχίστηκε» ένα «έργο τέχνης» του Κώστα Γαβρά, που προβαλλόταν στο Μουσείο. Κι αυτοί που το τεμάχισαν έκαναν «λογοκρισία που… θύμιζε περίοδο χούντας»!


Ρωτήσαμε,
κι αυτό που μάθαμε είναι κάτι πολύ-πολύ διαφορετικό:

Δεν πρόκειται για κάποιο «έργο Τέχνης» πρόκειται για ένα ενημερωτικό φιλμάκι που προβάλλεται μπροστά από την αίθουσα του Παρθενώνα στον τρίτο όροφο του μουσείου. Το φιλμάκι αυτό προβάλλει με animation (δηλαδή με κινούμενα σχέδια) την Ιστορία της Ακρόπολης και τις καταστροφές που υπέστη κατά καιρούς. Ανάμεσα σε άλλα που διεκτραγωδεί υπάρχει και μια σκηνή όπου εικονίζονται κάποιοι «ρασοφόροι» να πελεκούν και να καταστρέφουν τα μάρμαρα του Παρθενώνα.

Τέτοια περιστατικά όντως συνέβησαν γύρω στον 5ο αιώνα μ.Χ. Η επίμαχη σκηνή (διάρκειας 12 δευτερολέπτων σε ένα φιλμάκι συνολικής διάρκειας ενάμιση λεπτού) πράγματι κόπηκε. Με τη λογική ότι το Μουσείο δεν δημιουργήθηκε για να διχάσει, αλλά για να ενώσει. Αλλά το ζήτημα δεν είναι εκεί:

Πρώτον, αυτό που κόπηκε ΔΕΝ είναι «έργο Τέχνης», ούτε είναι «έκθεμα» του Μουσείου. Είναι απλώς ενημερωτικό υλικό.

Δεύτερον, τέτοια ενημερωτικά υλικά κόβονται και ράβονται συνεχώς και είναι στη διακριτική ευχέρεια του Μουσείου να αποφασίσει αν και πώς θα τα χρησιμοποιήσει.

Τα animation που δημιουργούνται ως βοηθητικό ενημερωτικό υλικό στα μουσεία μπορεί να είναι (ή να μην είναι) ευρηματικά και χαριτωμένα, σίγουρα ΔΕΝ θεωρούνται έργα Τέχνης που πρέπει να σεβαστούν οι πάντες την ακεραιότητά τους, λες και πρόκειται για τη… Μόνα Λίζα.

Τρίτον, το μουσείο δημιουργήθηκε πράγματι, για να προβάλλει τα μάρμαρα του Παρθενώνα, όχι για να προσβάλλει τις πεποιθήσεις των ανθρώπων.

Τέταρτον, αν έθιγε το Κοράνι, η κα. Δαμανάκη θα υποστήριζε να κοπεί αμέσως! Γιατί αν προσέβαλε την Πίστη των συμπατριωτών μας Μουσουλμάνων θα ζήταγε την άμεσα απομάκρυνσή του, ενώ όταν θίγει την Πίστη των Χριστιανών πρέπει να το αφήσουμε;

Πέμπτον,
το Μουσείο δεν φτιάχτηκε για να καταγγείλει κάποιες ακρότητες φανατικών ζηλωτών του 5ου μ.Χ. αιώνα. Φτιάχτηκε για να καταγγείλει τον ακρωτηριασμό που υπέστη το μουσείο το 1802 από τον Λόρδο Έλγιν. Και να επιτύχει την επανένωσή των γλυπτών του. Αυτά όλα δεν έχουν καμία σχέση με τη σκηνή που κόπηκε από το ενημερωτικό φιλμάκι.
Μάλλον, η κα. Δαμανάκη ξεπέρασε τα εσκαμμένα…

Και κάτι τελευταίο: πριν από επτά χρόνια, σε μια έκθεση εικαστικών που χρηματοδοτήθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού, εμφανίστηκε πίνακας ο οποίος προσέβαλε τα χριστιανικά σύμβολα. Υπό το βάρος της κατακραυγής που δημιουργήθηκε, ο τότε υπουργός Πολιτισμού απέσυρε τον πίνακα.

Τότε αποσύρθηκε ολόκληρος πίνακας, όχι ένα μικρό μέρος από ένα διαφημιστικό φιλμάκι σε μουσείο. Τότε αποσύρθηκε αληθινό «έργο Τέχνης» αληθινό «έκθεμα».

Όμως, η κα. Δαμανάκη ΔΕΝ διαμαρτυρήθηκε τότε. Ούτε κατήγγειλε «λογοκρισία που θυμίζει εποχή χούντας».
Αν θέλετε να συζητήσουμε τι είναι Τέχνη και τι δεν είναι, τι είναι λογοκρισία και τι δεν είναι πολύ ευχαρίστως.

Αλλά να συζητήσουμε. Όχι να ακούμε κάποιους αλαφροΐσκιωτους να ανοητολογούν.

Για να μη θυμίσουμε στην κα. Δαμανάκη ότι η πιο αναίσχυντη και απροκάλυπτη λογοκρισία ασκήθηκε σε καθεστώτα που η ίδια λάτρεψε και ύμνησε.

Χωρίς ποτέ να ζητήσει μια συγγνώμη.

Και έρχεται σήμερα και παραδίδει μαθήματα φιλελευθερισμού σε ανθρώπους που ουδέποτε υπηρέτησαν ούτε χούντες ούτε υπαρκτούς Ολοκληρωτισμούς.

Κι αυτό το απύθμενο θράσος κάποτε πρέπει να αρχίσουμε να το συζητάμε στην Ελλάδα.

Και να το στιγματίζουμε…

Περίοικος


Επιστροφή στην κορυφή
ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 28, 2009 5:55 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
http://olympia.gr/2009/07/28/


Δεν είναι Γκαλερί ο Παρθενώνας Μαράκι μου.



Δεν πρόλαβε να καταλαγιάσει ο καυγάς στο Άρθρο μας Οι όψιμοι “Ελληνολάτρες” της αρπαχτής και βγήκαν οι αρλεκίνοι να δικαιώσουν 100% την περιγραφή του χαρακτήρα και της κατάντιας τους.

Η κυρία Δαμανάκη σε ένα κρεσέντο ασχετοσύνης, έδειξε την παντελή της άγνοια για την Ελληνική ιστορία, που άλλωστε δεν την ένοιαξε και ποτέ, αφού πλούτισε βιάζοντας οτιδήποτε νεοΕλληνικό (όντας στην παρέα των Γερμανοτσολιάδων του Σημίτη, μην τα ξαναλέμε).

Κάποιος να πει στην υστερική και γραφική κυρία ότι ο Παρθενώνας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ, ούτε πίνακας ζωγραφικής. Ας βρεθεί επιτέλους κάποιος να της απαντήσει στα τηλεπαράθυρα που κραυγάζει. Ο Παρθενώνας είναι ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ, ΝΑΟΣ δηλαδή.

Δεν είναι γκαλερί του Κολωνακίου, εκεί που συνωστίζεστε όλοι εσείς που πλουτίσατε πάνω στο αίμα των νεκρών του Πολυτεχνείου. Ανάξιοι, απαίδευτοι, απλώς επαγγελματίες της προδοσίας και της δοσιλογίας.

Ναός είναι κυρία ΓοτθοΒαρβάρα.
Αφιερωμένος στην Παρθένο Αθηνά. Την Θεϊκή υπόσταση της Γαίας δηλαδή, σε συμπλήρωμα του γλυκού προσώπου της Δήμητρας, μα τι σου λέω τώρα…

Απλά σωπάστε. Μην τον ξαναγκρεμίζετε, ασχοληθείτε με αυτά που ξέρετε καλά: Ασυναρτησίες Γερμανών καπιταλιστών που τις σερβίρατε στα δύστυχα ψηφοφόρια σας και μετά τρέχατε στις Μυκόνους.

Όσο για το μεγαθήριο Γαβρά, αυτό που είπε στο Mega, τα λέει όλα: “Εάν υπήρχε τέτοιο πρόβλημα, θα έπρεπε να το ξέρω για να το αποφύγω”. Τέτοια μαχητικότητα δηλαδή!

Αυτό που πλέον πρέπει να διερευνηθεί,
είναι το ύψος της αμοιβής του Γαβρά για ένα ψηφιακό γραφικό που ένας Έλληνας φοιτητής θα το έφτιαχνε το πολύ σε δύο ημέρες.

Πόσα πήρε δηλαδή ο “αγωνιστής” μισθοφόρος για να το φτιάξει και ΠΟΙΟΣ του ανέθεσε το έργο.

Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 28, 2009 6:23 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Οι συντάχτες του ΡΕΣΑΛΤΟ έλειψαν για λίγε μέρες.

Μόλις ήρθαμε βρεθήκαμε μπροστά σε μια νέα τρομοκρατική επίθεση των «φωταδιστών».

Οι οικότροφοι των χρηματιστηριακών Μαντείων, με «φωταδιστικούς» αφορισμούς και αφρούς, δημοκοπούν αγρίως εμφανίζοντας τις ψευτο-αριστερές ανοησίες τους και τη γλοιώδη προπαγάνδα τους σαν «ιστορική αλήθεια» και «ελευθερία της Τέχνης»!!!

Οι βέβηλοι της Ιστορίας και της Τέχνης, οι ανηλεείς καταστροφείς της Ιστορίας και του Πολιτισμού, έχουν το αύθαδες θράσος να κομπάζουν περί ιστορικής αλήθειας και καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Οι «φωταδιστικοί» τους στόχοι και η αβυσσαλέα υποκρισία τους είναι εμφανέστατοι και σκανδαλωδώς προκλητικοί…

Θα συνέλθουμε για λίγες ώρες και θα αποκαλύψουμε όλον αυτόν το νέο τρομοκρατικό θόρυβο των «φωταδιστών» υποτελών, τον θλιβερό τους ρόλο και τους σπόνσορές τους…


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιούλ 29, 2009 3:31 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Τα επιδοτούμενα τρομοκρατικά ουρλιαχτά των «φωταδιστών»

Είναι να απορεί κανείς με τα ουρλιαχτά του κατεστημένου και ιδιαίτερα αυτό της πονηρής προοδευτικότητας και της «φωταδιστικής» αριστερό- λαγνείας για ένα βιντεάκι προπαγανδιστικό που χρυσοπληρώθηκε από το Μουσείο και το οποίο είχε προβληθεί παλιά, το 2003, σε έκθεση στη Νέα Υόρκη!!!

Ένα βίντεο του 2003, κατασκευασμένο για έκθεση της Νέας Υόρκης, με σπόνσορες δηλαδή διεθνείς χορηγούς (το διεθνές κατεστημένο) και χρυσοπληρωμένο από το ελληνικό πολιτιστικό κατεστημένο (δηλαδή με το χρήμα κυρίαρχο) ξεσηκώνει θύελλες επειδή κόπηκαν 12 δευτερόλεπτα!!!

Μια αγοροπωλησία
ενός προπαγανδιστικού υλικού ξεσηκώνει τους θιασώτες της «ελεύθερης» καλλιτεχνικής δημιουργίας και της «ιστορικής αλήθειας». Μόνο που ξέχασαν αυτοί οι γενίτσαροι της «ιστορικής αλήθειας» και της «καλλιτεχνικής ελευθερίας» ένα μικρό ζητηματάκι: Οι επιδοτούμενες «κατασκευές» και οι «αγοροπωλησίες» δεν συνιστούν ούτε «ιστορική αλήθεια», ούτε «ελεύθερη» καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά υλικό προπαγάνδας, εμπόριο με χορηγούς τους «φονιάδες» της Ιστορίας και της Τέχνης.

Αυτά, βεβαίως, είναι ψιλά γράμματα για τους έμπορους και τις καλοαναθρεμμένες πνευματικές και πολιτικές ελίτ των διεθνών και εγχώριων οικονομικών «νταβάδων».

Αλλά είναι διπλά υποκριτές και δόλιοι έμποροι γιατί κλείνουν τα μάτια και στους δικούς τους εμπορικούς κανόνες. Γιατί όταν κάποιος πληρώνει αδρά το «εμπόρευμα» (το βίντεο στην προκειμένη περίπτωση) το «κυκλοφορεί» και το «καταναλώνει» όπως θέλει, δηλαδή και με περικοπές, για να το πουλήσει, χωρίς «χασούρα». Πολιτική «χασούρα» στην προκειμένη περίπτωση…

Οι διάφοροι γαβράδες, όμως, και οι ποικιλώνυμοι «φωταδιστές» δεν υπακούουν σε κανένα «νόμο», παρά μόνο σε αυτά που προστάζουν τα μεγάλα αφεντικά τους, διεθνή και ντόπια: Οι «νονοί» της πληρωμένης Τέχνης και του Πολιτισμού, υπάλληλοι των οποίων είναι και με τις «πλάτες» των οποίων φωνασκούν…

Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Αγοράζονται και πουλιούνται πανάκριβα από τη μια και ωρύονται για «Τέχνη» και «αλήθεια» από την άλλη.

Και οι «αριστερούληδες», ρετάλια τύπου Δαμανάκη, Γαβρά και ΣΙΑ ξεχνούν σκοπίμως και δολίως το αριστερό αλφάβητο: Οι αγοροπωλησίες με σπόνσορες και χορηγούς τους οικονομικούς καρχαρίες και τα Συγκροτήματα των ΜΜΕ δεν έχουν καμία, απολύτως ΚΑΜΙΑ, σχέση με την Τέχνη και την ιστορική αλήθεια. Πάντα προβάλλουν, διαφημίζουν και «κυκλοφορούν» την «αλήθεια» του οικονομικού κατεστημένου, τα «γούστα» του και τις «αξίες» του.

Ας έρθουμε τώρα στα πιο συγκεκριμένα.


Η πυξίδα

Χωρίς πολιτική πυξίδα δεν μπορείς να προσανατολιστείς σωστά. Ιδιαίτερα όταν ο θόρυβος της πονηρής προοδευτικότητας σηκώνει, μέσω των βιομηχανιών των ΜΜΕ, πελώρια κύματα αποπροσανατολισμού.

Αλάθευτο κριτήριο σε κάθε ζήτημα (η πυξίδα) είναι το ερώτημα: Ποιος το λέει; Πότε το λέει; Γιατί το λέει;

Ποιοι θορυβούν;


α). Ο κ. Γαβράς, πρώτος. Ο άνθρωπος του διεθνούς οικονομικού κατεστημένου (ιδιαίτερα του γαλλικού) και ο άνθρωπος του ελληνικού «καλλιτεχνικού» και «αριστερού» κατεστημένου: Ο άνθρωπος του Συγκροτήματος Λαμπράκη!!!

Αυτός, λοιπόν, ο «οικότροφος» του διεθνούς κατεστημένου και του Λαμπρακιστάν ωρύεται για «Τέχνη» και «ιστορική αλήθεια»!!!

β). Οι «φωταδιστές», όλων των χρωμάτων της Ίριδας, με αιχμή του δόρατος τα γνωστά «ρετάλια» της «αριστεράς». Οικότροφοι και αυτοί των κατεστημένων μονοπωλίων των ΜΜΕ και των διεθνών μηχανισμών της παγκοσμιοποίησης και πολυπολιτισμικότητας.

Γνωστός ο ρόλος τους και διεξοδικά καταγεγραμμένος σε όλα τα ΜΕΓΑΛΑ ζητήματα της εποχής μας: Οι νέοι γενίτσαροι της παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων. Ιδιαίτερα, αποτελούν τις «αιχμές» για την κατεδάφιση της Ιστορίας, του έθνους-κράτους, των πολιτισμικών παραδόσεων και αξιών. Ο βασικός τους «εχθρός» είναι ο συνεκτικός ιστός της Εκκλησίας και της Ορθόδοξης παράδοσης.

γ). Τα «προοδευτικά» ΜΜΕ και οι «προπαγανδιστές» του τηλεθεάματος. Δηλαδή η σύγχρονη, ισοπεδωτική δικτατορία της αγοράς και των πολυεθνικών!!!

Πότε θορυβούν;

Πάντα τα τελευταία χρόνια, από την εποχή του σημιτικού «εκσυγχρονισμού», εποχή που μπήκαν στο στόχαστρο από την πλανητική Νέα Τάξη οι εθνικές κατακτήσεις και αξίες, η ελληνική ιστορία και οι πολιτιστικές παραδόσεις του ελληνικού λαού.

Πάντα αυτά τα χρόνια με ποικίλα τεχνάσματα επιχειρείται η πολύπλευρη και πολυεδρική ισοπέδωση της ελληνικής κοινωνίας, η προώθηση των «ιδεών» και «αξιών» της χρηματιστηριακής πολυπολιτισμικότητας, η σταθερή και ανηλεής επίθεση εναντίον της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας.

Σήμερα (τα τελευταία δηλαδή χρόνια) ανακάλυψαν ξαφνικά όλοι αυτοί το «σκοταδισμό» της Εκκλησίας και τα «σκάνδαλα» των παπάδων…


Γιατί θορυβούν;

Το έχουμε αναλύσει διεξοδικότατα. Θέλουν να ισοπεδώσουν κάθε ιστό συλλογικής συνείδησης και ιστορικής συγκρότησης των κοινωνιών. Θέλουν να μεταβάλλουν τις κοινωνίες σε αγέλη, σε άμορφα αθροιστικά, διχαστικά σύνολα, χωρίς κοινωνικές αρθρώσεις, πνευματικούς ιστούς συνοχής και ιστορικό σκελετό.

Ωρύονται για ένα «έγκλημα» των παπάδων του 5ου αιώνα εναντίον της Ακρόπολης. Ένα έγκλημα που αποκόβεται από το ιστορικό πλαίσιο της εποχής, δραματοποιείται και στρέφεται ΣΥΝΟΛΙΚΑ εναντίον της Εκκλησίας: μιας ιστορικής και πνευματικής παράδοσης.

Με αυτόν τον τεμαχισμό της ιστορικής αλυσίδας και της κατακρεούργησης της ιστορικής διαλεκτικής (την θέτει αυτή την ιστορική διαλεκτική παραπάνω ο ΔΙΟΓΕΝΗΣ), μπορείς να κάνεις το μαύρο άσπρο και να εξαφανίσεις τους πάντες και τα πάντα.

Αυτό που κάνουν οι νέοι ιστορικοί τύπου Λιάκου και Ρεπούση που απομονώνουν από το ιστορικό πλαίσιο τις «θηριωδίες» των αγωνιστών του 21 και τους κατατάσσουν στους «τρομοκράτες».

Ο τεμαχισμός του ιστορικού κυκλώματος δεν συνιστά ιστορική επιστήμη, αλλά παραμόρφωση και δολοφονία της ιστορικής αλήθειας.


Η Εκκλησία, αναμφίβολα βαρύνεται με πολλά εγκλήματα. Πρέπει, ωστόσο, αυτά να τοποθετηθούν εντός της ιστορικής διαλεκτικής, στην εποχή τους και προπαντός να μην ταυτίζεται η εξουσιαστική ιεραρχία της Εκκλησίας και οι ανταγωνισμοί αυτών των «ιεραρχιών» με το «σώμα» της Εκκλησίας, την Ορθόδοξη Πίστη και το γενικό ιστορικό και πνευματικό εθνικό ρόλο της Ορθοδοξίας.

12 δευτερόλεπτα από το επιδοτούμενο βίντεο του Γαβρά δεν συνιστούν ΚΑΜΙΑ αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας. Συνιστούν προπαγανδιστική «ατάκα» γενικής ισοπέδωσης, αντιεπιστημονική ιστορική θεώρηση. Μια «ατάκα» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Νεοταξικής επίθεσης εναντίον της Εκκλησίας. Γι’ αυτό ωρύεται ο «φωταδιστικός υπόκοσμος».

Γι’ αυτό σιωπά όταν καταστρέφονται από τους «βανδάλους» Εκκλησίες και μοναστήρια με θησαυρούς έργων τέχνης, με ιστορικές μνήμες και πολιτισμικές αξίες ανεκτίμητες. Μπροστά σε αυτήν την καταστροφή οι ύαινες της «καλλιτεχνικής δημιουργίας» όχι μόνο καταπίνουν την γλώσσα τους, αλλά και την ενθαρρύνουν.

Όταν καίνε την ελληνική σημαία (εθνικό σύμβολο) και μνημεία του πολιτισμού χειροκροτούν!!!

Για τα 12 δευτερόλεπτα της φτηνής και αγοραίας προπαγάνδας εναντίον της Εκκλησίας χαλάνε τον κόσμο!!!

Όπως επίσης για το δήθεν Κοράνιο. Και εκεί μας πρήξανε τα αυτιά…

Και έχουν την απαίτηση να τους παίρνει ο ελληνικός λαός στα σοβαρά.

Αιδώς Αχρείοι.

Θα συνεχίσουμε, αυτό το κείμενο, με την ουσία της «φωταδιστικής» τρομοκρατίας και τα αντιεπιστημονικά της τεχνάσματα…

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιούλ 29, 2009 10:41 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ο «φωταδιστικός» νεοφιλελευθερισμός


Ο πυρήνας της «φωταδιστικής» σκέψης είναι ο αστικός φιλελευθερισμός στην παρακμιακή του μορφή: του ελιτίστικου μηδενισμού.


Γι’ αυτό και αυτοί οι «μποέμ» της «αριστεράς» και της «προόδου» υιοθετήθηκαν πλήρως και με το αζημίωτο από το νεοφιλελευθερισμό και τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης. Έχουν σχεδόν «αγιοποιηθεί» από τα «εγχειρίδια» της νεοταξικής προπαγάνδας και αποτελούν σήμερα την κυρίαρχη ιδεολογική δομή του καπιταλιστικού καθεστώτος. Το τι και ποιοι κυριαρχούν στις «Τέχνες και τα Γράμματα» είναι αποκαλυπτικό…

Το βασικό
χαρακτηριστικό αυτών των «αριστερό-νεοφιλελεύθερων» ελίτ εξουσίας είναι: Η μηδενιστική καταφρόνηση της Ιστορίας, των πνευματικών και πολιτισμικών κληρονομιών και οτιδήποτε συγκροτεί κάποια μορφή συλλογικής συνείδησης.

Αυτός ο «φωταδιστικός» λόγος ασκεί μια θηριώδη τρομοκρατία στο όνομα της «προόδου» και του «αριστερού κύρους».

Ο τρομοκρατικός αυτός λόγος στηρίζεται σε ένα αντιεπιστημονικό τέχνασμα: στον τεμαχισμό της Ιστορίας, της πολιτισμικής κληρονομιάς και στην αντιδιαλεκτική απομόνωση των αντιδραστικών στοιχείων της.

Με πιο απλά λόγια: Η ιστορία και η πολιτισμική κληρονομιά δεν εξετάζονται ως ένα διαλεκτικό όλο, αλλά σαν αθροίσματα μερών. Απομονώνεται και διογκώνεται το «τεμάχιο» που μας ενδιαφέρει και μηδενίζεται το σύνολο…

Η ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά, όμως, είναι μια ΣΥΝΘΕΣΗ διαμορφωμένων αντιθέσεων, δισυπόστατη: Βοήθησε τον άνθρωπο να αποκτήσει γνώσεις, ικανότητες και συλλογική συνείδηση και ταυτόχρονα χρησίμευσε και στη διαιώνιση της ταξικής κοινωνίας και στην εκμετάλλευση ανθρώπου από τον άνθρωπο.

Ακόμα
όμως και τα στοιχεία της πνευματικής μας κληρονομιάς που καθρεφτίζουν την υποδούλωση του ανθρώπου και τη διαιώνισή της συνδυάζονται περίπλοκα με άλλα, που με αυτά ο άνθρωπος γνώρισε τον εαυτό του, όξυνε τη σκέψη του, μεγάλωσε τη νοημοσύνη του, συνειδητοποίησε τα συναισθήματά του, συνακόλουθα ξεπερνούσε, ως ένα βαθμό, τα όρια των κοινωνικών συνθηκών του.

Έτσι εξηγείται πώς έργα τέχνης, δημιουργημένα εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια πριν, συνεχίζουν να γοητεύουν και να αγγίζουν και σήμερα μια χορδή μέσα μας…

Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο άνθρωπος μέσα από την κοινωνική δράση πρέπει να αναθεωρήσει κριτικά όλες τις κληρονομημένες αξίες, αφού πρώτα τις υποβάλει σε έλεγχο και τις αφομοιώσει ολοκληρωτικά.

Αυτό, ωστόσο, δεν έχει καμιά σχέση με την κατηγορηματική απόρριψη ή τις ψευτο-αριστερές ανοησίες. Πολύ περισσότερο δεν έχει καμιά σχέση με τις «αναθεωρήσεις» των διαταγμάτων της εξουσίας, των «φωταδιστών» και της Νέας Τάξης, ερήμην των λαών.

Η «φωταδιστικοί» αφορισμοί
και η υστερική «εκσυγχρονιστική» δημαγωγία, ξεχωρίζουν μηχανικά από την πολιτισμική μας κληρονομιά κάποια στοιχεία και μηδενίζουν τα πάντα.

Μηδενίζουν
τη θρησκευτική παράδοση, την ιστορία και τις εθνικές μας παραδόσεις με σημαία τους λέξεις αρνητικά φορτισμένες: «Σκοταδισμός», «εθνικισμός» κ.λπ.

Αυτοί που είναι οι κήρυκες του σύγχρονου σκοταδισμού, που υποθάλπουν τους εθνικούς διχασμούς, κ.λπ, τρομοκρατούν με ιδεολογήματα κατά του σκοταδισμού της Εκκλησίας, κατά του «ρατσισμού» και του «εθνικισμού».

Επιχειρούν με τέτοιου είδους ιδεολογήματα να επιβάλλουν μια νέα ακόμα πιο μακάβρια υποδούλωση του ανθρώπου.

Γι’ αυτό βρίζουν το λαό που δεν καταλαβαίνει τα «προοδευτικά» διατάγματά τους που αποφασίζουν ερήμην του. Γι’ αυτό βρίζουν και αφορίζουν, χειρότερα από το θρησκευτικό φανατισμό, τους πάντες που αποκαλύπτουν το ρόλο τους και τους χορηγούς τους.

Γι’ αυτό τρέμουν τη λαϊκή κρίση και δράση, τη συλλογική λαϊκή συνείδηση: Τα μόνα ιστορικά «στοιχεία» που είναι «αρμόδια» να αποφασίζουν, να «αλέθουν», να απορρίπτουν, να επικυρώνουν και να εμπλουτίζουν τις παραδόσεις…

Γι’ αυτό ωρύονται σήμερα για τα 12 δευτερόλεπτα του Γαβρά που με πρόσχημα ένα επεισόδιο του 5ου αιώνα (τέτοια υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες μέσα στην ιστορία από παντού και όχι μόνο από υστερικούς παπάδες) επιχειρείται η προπαγανδιστική προώθηση των νεοταξικών σχεδιασμών εναντίον της Ορθόδοξης παράδοσης.

Επιχειρούν το διχασμό του ελληνικού λαού με κατασκευασμένα προπαγανδιστικά τρικ, με μισές και κακοποιημένες ιστορικές αλήθειες, με την ισοπέδωση της διαλεκτικής της Ιστορίας.


Οι «φωταδιστές» δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με την Αριστερά και τις επαναστατικές παραδόσεις, με τη θεωρία και πράξη του σοσιαλισμού. Τα γραπτά των ηγετών του σοσιαλισμού και οι αγωνιστικές παραδόσεις των λαϊκών κινημάτων το αποδείχνουν περίτρανα.


Οι «φωταδιστές» είναι οι σκοταδιστές της Νέας Εποχής: Οι επιδοτούμενοι του πλανητικού ιμπεριαλισμού και των ποικίλων μηχανισμών του…

Αυτή η πραγματικότητα βοά και δεν επικαλύπτεται με γαυγίσματα, στριγκλιές και «αριστερά» επιφωνήματα…



_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιούλ 29, 2009 11:47 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΙ ΧΡΩΣΤΑΕΙ;;



Όλο αυτός ο αυθόρμητος ή οργανωμένος, δεν ξέρω, ντόρος γύρω από τον Παρθενώνα, νομίζω ότι,τελικά,εκθέτει την πατρίδα μας ανεπανόρθωτα.

Λες και αυτοί οι ρασοφόροι του 8ου αιώνα που έσπαζαν τα μάρμαρα είναι ΟΛΟΙ oι σημερινοί θρησκόληπτοι, άθλιοι, φανατικοί,απολίτιστοι, Έλληνες..!! Λες και όλοι οι θεσμοί, τα τελευταία χρόνια, έχουν πλέον ευτελιστεί..Λες και δεν έχουμε κάποιο είδος Δημοκρατίας αλλά σκέτη δικτατορία..

Η Εκκλησία μας έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για αυτή τη θλιβερή εικόνα της χώρας μας
.

Έπρεπε να καταγγείλει, για άλλη μια φορά όλες τις βάρβαρες πράξεις των κατά καιρούς φανατικών «Ιεροεξεταστών της», αποδεικνύοντας έτσι ότι η σημερινή Εκκλησία δεν έχει καμιά σχέση με όλες αυτές τις ασχημίες. Έπραξε το εντελώς αντίθετο.

Έκοψε δέκα δευτερόλεπτα από ένα φιλμάκι που δεν έδειχνε τίποτε άλλο παρά κάποιες άθλιες στιγμές μιας μαύρης, θρησκόληπτης, εποχής. Δικαιώνοντας έτσι όλους αυτούς που την κατηγορούν και δικαίως πολλές φορές, ότι παραμένει,σε ένα μεγάλο ποσοστό,δέσμια των φανατικών που με τις μεσαιωνικές θέσεις τους ευτελίζουν οι ίδιοι τα ιερά και όσια των πιστών.

Μεγάλη ευθύνη όμως έχει και η ελληνική Πολιτεία. Που εξακολουθεί, χρόνια τώρα, να υποκύπτει σε όλες τις πιέσεις των μεγαλοπαπάδων.Και πολύ φοβάμαι ότι το κάνει για ψηφοθηρικούς λόγους…

Πολύ μεγάλη ευθύνη έχει βέβαια και ο ίδιος ο Κώστας ο Γαβράς.
Αντί να απαντήσει στην ηγεσία της Εκκλησίας, πολιτισμένα και με ακλόνητα επιχειρήματα, θυμίζοντάς της την ιδιομορφία και τα πάθη όχι μόνο των μεσαιωνικών αλλά και των πρόσφατων εποχών, μας έβρισε,συλλήβδην,όλους.

Αυτός ο «πολιτισμένος» Ευρωπαίος δυσφήμισε, διεθνώς, τη σημερινή Ελλάδα χαρακτηρίζοντάς την σαν απολίτιστη και δικτατορική χώρα.

Αποκάλεσε τον κ.Παντερμαλή «φουκαρά». Και μπέρδεψε το Σοσιαλισμό με το Μακαρθισμό..
Δικαιώνοντας έτσι αυτούς που κατηγορούν,αιώνες τώρα,αμέτρητους άξιους Δημιουργούς , ότι με τον άκρατο εγωισμό τους και το ελλειπές ήθος τους, ευτελίζουν το ίδιο το έργο τους.

Μάλλον σ’αυτό οφείλεται η ανεξέλεγκτη φλυαρία του και όχι στην ηλικία του ή στον εναγκαλισμό του από το μηδενιστικό, παντοδύναμο, κατεστημένο της εποχής μας. Και δεν διορθώνουν τίποτε τα χθεσινά μισόλογα «μετανοίας» του..

Η ευθύνη,φυσικά,των ΜΜΕ,είναι αυτονόητη. Γράφουν ό,τι τους λένε τα αφεντικά τους..

29.7.09
Επιστροφή στην κορυφή
Γιάννης Παπαμιχαήλ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιούλ 30, 2009 9:58 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Γαβρίσματα γύρω από την Ακρόπολη




Κάθε φορά πια που το σημερινό ελληνικό κράτος ή οι θεσμοί που το αποτελούν επιχειρούν, ενδεχομένως με λανθασμένο τρόπο, να διασώσουν κάποια στοιχεία της ιστορικής πολιτισμικής ταυτότητας της νεοελληνικής κοινωνίας- ή έστω να διατηρήσουν κάτι από την πολιτική αυτονομία με την οποία λαμβάνονται σε επίπεδο εξουσίας, όλες οι αποφάσεις ενός, θεωρητικά τουλάχιστον, εθνικά ανεξάρτητου κράτους, εμφανίζεται σε πολλά «προοδευτικά» ΜΜΕ της χώρας η άμεση καταγγελία της προσπάθειας αυτής.

Η καταγγελία αυτή εισάγεται συχνά με τη φράση-κλισέ «διεθνής σάλος από…».

Υποδηλώνεται έτσι ότι υπάρχει μία «ομόφωνη διεθνής κατακραυγή του πολιτισμένου δυτικού κόσμου κατά της Ελλάδας, με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία μας εκθέτει διεθνώς».

Υποδηλώνεται επίσης ότι τα δημοκρατικά ΜΜΕ της χώρας δεν κάνουν σε αυτή την περίπτωση τίποτε άλλο παρά να μας «ενημερώνουν αντικειμενικά» για την ύπαρξη αυτής της κατακραυγής.

Σε αυτή τη λογική του πειθήνιου αποικιοκρατούμενου και πολιτισμικά υπανάπτυκτου Έλληνα ( δηλαδή του «συντηρητικού λαού» και της κυβέρνησης του ), η κοινωνία μας δέχεται μαθήματα δημοκρατίας και ελεύθερης έκφρασης από τον «πολιτισμένο κόσμο». Οι δημοσιογράφοι «ενημερώνουν την κοινή γνώμη της χώρας» για τα παραπάνω «μαθήματα» πολιτικά ορθής συμπεριφοράς, συμβάλλοντας έτσι στον ιδεολογικό της εκσυγχρονισμό.

Ως πρόσφατο δείγμα γραφής του εγχειρήματος της καταγγελίας των πρακτικών που «προκαλούν διεθνή σάλο», αναδείχθηκε από τα ΜΜΕ η αντιπαράθεση μεταξύ του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά με το Υπουργείο Πολιτισμού και τον διευθυντή του νέου μουσείου της Ακρόπολης.

Όπως καταγγέλλει ο σκηνοθέτης, λογοκρίθηκε, στο φιλμάκι του Γαβρά περί της ιστορίας της Ακρόπολης, ένα τμήμα του ενημερωτικού υλικού που δείχνει ρασοφόρους του βυζαντινού Μεσαίωνα, σκαρφαλωμένους στα διαζώματα της Ακρόπολης, να καταστρέφουν με λύσσα τα αετώματα και τα αρχαία γλυπτά.

Όλοι οι γνωστοί εκσυγχρονιστές της χώρας (όπως, λόγου χάρη, η κ.Δαμανάκη) έσπευσαν βέβαια αμέσως να παρέμβουν στον «διάλογο» για να καταγγείλουν τον σκοταδισμό ή τον «εναγκαλισμό του κράτους με την Εκκλησία» και να ζητήσουν την παραίτηση των υπευθύνων για την αποτρόπαιη πράξη της λογοκρισίας.

Δεν υπάρχει βέβαια καμία αμφιβολία για το ότι η Εκκλησία, ήδη από τα χρόνια της αγωνίας του αρχαίου κόσμου (και κυρίως μετά τον Ιουλιανό), επιδόθηκε με το πάθος και το φανατισμό τής τότε νέας μονοθεϊστικής θρησκείας, στην καταστροφή των ειδώλων και των ναών του αρχαίου κόσμου.

Η όποια σύγκριση των καταστροφών αυτών, που προκάλεσε μια θρησκεία που προσπαθούσε ακόμα τότε να επικρατήσει, με τις καταστροφές που προκάλεσαν αργότερα οι διάφοροι ξένοι «περιηγητές», είτε λόγω των ίδιων πάνω-κάτω χριστιανικών πεποιθήσεων, είτε λόγω του αρχαιοκάπηλου ρομαντικού θαυμασμού τους προς τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, είναι δύσκολη και επισφαλής, αφού δεν υπάρχουν επίσημες καταγραφές των άπειρων κλοπών και καταστροφών που υπέστησαν τα δημιουργήματα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού από όλες αυτές τις ιδεολογικές και εθνικές κατηγορίες των ανθρώπων που για διάφορους λόγους «λοξοκοιτούσαν» επί αιώνες τα μνημεία του.

Πάνω σε αυτή την ιστορική πραγματικότητα, ο οποιοσδήποτε σκηνοθέτης είναι βέβαια ελεύθερος να φαντάζεται και να δημιουργεί τις εικόνες της φανατικής αποκαθήλωσης ή της αρπαγής και της λεηλασίας των ειδώλων του αρχαίου κόσμου όπως το επιθυμεί, ανάλογα με τις καλλιτεχνικές και πολιτικές του ευαισθησίες. Και οι ευαισθησίες του κ.Γαβρά τον οδηγούν να δώσει έμφαση όχι τόσο στους δυτικούς ληστές και καταστροφείς, όσο στους εγχώριους θρησκόληπτους εχθρούς των μνημείων της Ακρόπολης.

Δική του επιλογή, που η λογοκρισία, με τη γνωστή πολιτική της αδεξιότητα, τείνει να αναδείξει σε «κρατικά αποσιωπημένη μεγάλη ιστορική αλήθεια».

Το πραγματικό πολιτικό και πολιτισμικό ερώτημα ωστόσο που θα έπρεπε να τεθεί όσον αφορά την ιστορική αλήθεια σχετικά με τις σημερινές καταγγελίες του ρόλου της Εκκλησίας στις καταστροφές των αρχαίων ναών είναι άλλο: γιατί η συζήτηση ανακινείται από τα εγχώρια ΜΜΕ ως επίκαιρη ακριβώς τώρα, που το θέμα με τα Ελγίνεια έχει ήδη αναδειχτεί σε παγκόσμιο ζήτημα προς προβληματισμό, λόγω κυρίως του νέου μουσείου της Ακρόπολης;

Πώς έγινε και κάποιοι θυμήθηκαν ξαφνικά το αντιειδωλολατρικό μένος και το θρησκευτικό φανατισμό της χριστιανικής Εκκλησίας;

Υπάρχει μήπως
σε όλες αυτές τις καταγγελίες το «αντιθρησκευτικό» πάθος μιας νέας παγκόσμιας πολιτικής θρησκείας, που αυτή τη φορά ορκίζεται στο όνομα της εκκοσμίκευσης, του επιστημονισμού ή του «εξορθολογισμού»;

Μιας νέας θρησκείας, της οποίας οι ιεραπόστολοι δεν φορούν πλέον ράσα, αλλά χρησιμοποιούν τους άμβωνες των ΜΜΕ και της εκπαίδευσης για να αποδομήσουν μέσω του λόγου και των εικόνων τα λαϊκά ερείσματα και τις πολιτιστικές παραδόσεις που έχει πλέον αποκτήσει ιστορικά η ορθόδοξη εκκλησία στην νεοελληνική κοινωνία. Μια νέα θρησκεία που αγωνίζεται να αποσταθεροποιήσει την παλιά, με το ίδιο, αν όχι περισσότερο πάθος που παλαιότερα έδειξε ο χριστιανισμός εναντίον των ιερών και των οσίων του αρχαίου κόσμου.

Υπάρχει μήπως η διάθεση ( στο όνομα λόγου χάρη του «αντιεθνικισμού», της παγκοσμιοποίησης και λοιπών εκπραγματισμένων ιδεολογημάτων της νεοφιλελεύθερης και πολιτισμικά αποικιοκρατούμενης «παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών»), να αμφισβητηθεί η αίσθηση, κοινή στους περισσότερους ευρωπαίους πολίτες και όχι μόνο στους Έλληνες, ότι τα μάρμαρα και όλος ο γλυπτός ή μη αρχαίος πολιτισμός που αναπτύχθηκε στον τόπο αυτό, ανήκουν σε αυτόν και στους ανθρώπους που συνεχίζουν να ζουν στο έδαφος του, να μιλούν ελληνικά και να έχουν αρκετές πολιτισμικές αναφορές που ενδεχομένως κατάγονται ιστορικά από τον αρχαίο κόσμο, παρά ίσως τις πολλές προσπάθειες των κύκλων της Εκκλησίας να ξεριζώσουν τα κατάλοιπα του παγανισμού και της ειδωλολατρείας από τις κοινωνίες που διαδέχτηκαν ιστορικά τον αρχαίο κόσμο και κατοίκησαν με τη σειρά τους τον τόπο;

Μήπως οι μονομερείς σημερινές καταγγελίες του εγχώριου χριστιανισμού δεν αποβλέπουν παρά στη γνωστή «ιδεολογική υποβάθμιση» του συνόλου της βυζαντινής και μεταβυζαντινής παράδοσης, που ορισμένοι Έλληνες δυτικόφιλοι εκσυγχρονιστές εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν μονόπλευρα ως θρησκόληπτη και βαθιά αντιδραστική ή ως φρένο στα ρομαντικά αναγεννησιακά ιδεώδη του δυτικού ευρωπαϊκού κόσμου, στα οποία βεβαίως πίστευαν όλοι οι Ευρωπαίοι «φιλέλληνες» πλιατσικολόγοι, μεταξύ των οποίων και ο Έλγιν;

Μήπως άραγε ο σοσιαλφιλελεύθερος κ. Γαβράς φαίνεται να εμφανίζεται στα ελληνικά ΜΜΕ ως καλλιτέχνης παγκοσμίου φήμης που λογοκρίθηκε μόνο και μόνο για να διαφημιστούν οι προκλητικές σκηνές με καταστροφείς της Ακρόπολης που δεν προέρχονται ούτε από την Αγγλία ούτε από τη Γαλλία αλλά από τα σπλάχνα της ορθόδοξης εκκλησίας;

Μήπως με τη νοοτροπία του αποικιοκρατούμενου που ζει ως κοσμοπολίτης στο Παρίσι, ο άνθρωπος θεώρησε απαραίτητο να διαφωτίσει τους «ιθαγενείς» πρώην συμπατριώτες του για τον αρνητικό ρόλο των σημερινών θρησκευτικών τους παραδόσεων;

Μήπως υπονοεί ότι οι Έλληνες και το ελληνικό κράτος θα έκαναν καλά να σταματήσουν να διεκδικούν τα μάρμαρα ( που αποτελούν άλλωστε «κληρονομιά όλης της ανθρωπότητας» νέσ-παWink και τα οποία οι δυτικοί «φίλοι της Ελλάδας» μπόρεσαν να διασώσουν από τη σκοταδιστική λαίλαπα του εγχώριου ιερατείου;

Μήπως ο «ποιητής θέλει να πει» ότι θα κάναμε καλά να αφήσουμε κατά μέρος τις παραδοσιακές δυσπιστίες προς τους λατίνους και τα «αντιιμπεριαλιστικά» ιδεολογικά τους παράγωγα και να «κοιτάξουμε τα χάλια μας», αποκτώντας και εμείς επιτέλους μια κοσμοπολίτικη αυτογνωσία;

Μήπως ακόμα ο άνθρωπος κατά βάθος πιστεύει ότι τελικά οι ελληνικές αρχαιότητες διακοσμούν μια χαρά το Λούβρο και δεν χρειάζεται καθόλου να επαναπατριστούν;

Δικαίωμα του να υπονοεί και να πιστεύει ό,τι θέλει.
Δικαίωμα μας επίσης να κρίνουμε τις απόψεις του και το έργο του-και να αναλύουμε από ποια συγκεκριμένη ιστορικά πολιτική και πολιτισμική σκοπιά απορρέουν.

Μήπως θα πρέπει λοιπόν να αντιτείνουμε ότι ο ρόλος των «πολιτισμικών εταίρων» της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και των ιδεοληψιών της έχουν αρχίσει να κουράζουν ένα μεγάλο τμήμα της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης;

Μήπως θα πρέπει να επαναλάβουμε ότι εδώ « στο Ελλάντα» το κήρυγμα του είδους αυτού το έχουμε τόσο πολύ ακούσει τελευταία που αρχίζει να μας δημιουργεί μια αφόρητη πλήξη;

Μήπως
θα πρέπει να θυμίσουμε ότι ο συμπαθής κ. Γαβράς δεν είναι παρά ένας μέτριος σκηνοθέτης που, εξόριστος λόγω δικτατορίας στη Γαλλία (και αφού έπιασε την καλή με το «Ζ» που συγκίνησε τις δυτικές και λατινοαμερικανικές κοινωνίες), δεν κατάφερε στη συνέχεια να κάνει παρά ελάχιστες αξιόλογες ταινίες σε όλη του τη ζωή; Ότι αν και γνωστός Έλληνας καλλιτέχνης του εξωτερικού, το είδος του πολιτικού κινηματογράφου που έκανε μέχρι σήμερα είναι μάλλον απλοϊκό;

Το έργο του κ.Γαβρά παραμένει εντούτοις ενδιαφέρον και αξιόλογο. Δεν είναι όμως τίποτα παραπάνω- παρά μόνο ίσως για τους εγχώριους «εθνικόφρονες κοσμοπολίτες» που βαυκαλίζονται, είτε αυθόρμητα είτε κατά ιδεολογική παραγγελία και με τη μεσιτεία των ΜΜΕ, με τις «εξέχουσες προσωπικότητες των Ελλήνων της διασποράς», δηλαδή των διαφόρων φουκαράδων που μας δίνουν μαθήματα «πολιτικής ορθότητας» ή μας ανακαλούν στην τάξη, αποκαλώντας μάλιστα "φουκαρά" τον διευθυντή του μουσείου της Ακρόπολης...





Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ:
Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ είναι καθηγητής στο Πάντειο
Επιστροφή στην κορυφή
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιούλ 30, 2009 11:02 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ένα πολύ καλό και κατατοπιστικό κείμενο.
Θα υπάρξει και κείμενο του πατρός Γ. Μεταλληνού το οποίο αποκαθιστά την ιστορική αλήθει
α


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
http://ioannisdandoulakis.blogspot.com/2009/07/blog-post.html


Ελευθερία Λόγου σημαίνει Ελευθερία Αναίδειας;



Η αντίδραση του κου Κώστα Γαβρά στην απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού και της διεύθυνσης του Νέου Μουσείου Ακροπόλεως να αφαιρέσουν μια σκηνή από την ψηφιακή του προβολή μετά την αντίδραση της Ι.Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδος, τελικώς αποβαίνει ακόμα πιο προσβλητική και απαράδεκτη και από την ίδια την επίμαχη σκηνή.

Η μεν Ιεραρχεία της ελλαδικής εκκλησίας αντέδρασε σε μια καταφανή και ανιστόρητη προσβολή εναντίον του ορθόδοξου χριστιανικού κλήρου, όμως η επακόλουθη παραφιλολογία καθιστά πλέον το θέμα ευρύτερης σημασίας και ενδιαφέροντος. Δεν μπορεί πλέον κανείς να συνεχίσει να υποστηρίζει ότι η αιτία της διαφωνίας είναι αποκλειστικά οι δήθεν άσχημες σχέσεις Εκκλησίας-Ιστορίας. Εδώ πρόκειται περί προσβολής της ίδιας της νοημοσύνης, της αντίληψης και της μόρφωσης όλων των σύγχρονων Ελλήνων πολιτών.

Σε μια βουβή ολιγόλεπτη ταινία ο Έλληνας σκηνοθέτης εν γνώσει του (προφανώς) σχεδίασε ψηφιακά την σκηνή όπου γενειοφόροι άντρες ντυμένοι με μαύρα ράσα (όπως αυτά τα γνωρίζουμε να φορούνται σήμερα από τον ορθόδοξο χριστιανικό κλήρο) επιχειρούν καταστροφές στην μετώπη και την ζωφόρο του Παρθενώνα για να χτίσουν στην συνέχεια χριστιανικό ναό εντός του χώρου και να τοποθετήσουν σταυρό στο κέντρο της δυτικής μετώπης. Από αυτήν την σκηνή ο θεατής που γνωρίζει κάπως παραπάνω ελληνική ιστορία θα συμπεράνει ότι το γεγονός τοποθετείται κάπου στον 4ο-5ο αιώνα μ.Χ., ιστορική περίοδο γνωστή για επανειλλημένες και πολλές φορές αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ χριστιανικών και ειδωλολατρικών όχλων, καθώς επίσης είναι γνωστό ότι κυριαρχούσε η συνήθεια φανατικών χριστιανών (αλλά να θυμόμαστε ότι την ίδια περίοδο οι χριστιανικές αιρέσεις υπήρχαν αναρίθμητες) να ακρωτηριάζουν "άσεμνα" γυμνά ειδωλολατρικά αγάλματα.

Όμως η μετατροπή του Παρθενώνα σε χριστιανική εκκλησία έγινε λίγο αργότερα, τον 6ο αιώνα μ.Χ.. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι όντως ελάχιστοι Έλληνες σήμερα γνωρίζουν πρώτον μεν πότε ήταν αυτή η περίοδος έντασης μεταξύ χριστιανών-ειδωλολατρών, αφετέρου δε το αν και πότε ο Παρθενώνας κατά την βυζαντινή εποχή μετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία την Αθηνιώτισσα, επομένως η ταινία αυτή θα είναι η πρώτη (κακή) πληροφορία που θα έχουν για τα δυο αυτά ξεχωριστά γεγονότα! Η σκηνή παρουσιάζεται με αυτήν ακριβώς την σειρά και μεταφέρει αυτήν ακριβώς την πληροφορία. Ότι δηλαδή την μετατροπή αυτή είχαν ακολουθήσει σοβαροί βανδαλισμοί στο κτήριο του Παρθενώνα από χριστιανούς ιερείς. Σε μια ταινία όπου δεν υπάρχει λόγος, ούτε προφορικός ούτε γραπτός, εννοείται ότι ο σκηνοθέτης εν γνώσει του προορίζει τις εικόνες ώστε αυτές να αντικαταστήσουν τον λόγο και να μεταφέρουν όλες τις πληροφορίες που αυτός θέλει να μεταδώσει εικονικώς.

Επομένως πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζουν οι συντελεστές αυτής της ταινίας ότι "δεν υπήρξε καμμία πρόθεση να προσδιοριστεί η ταυτότητα αυτών των ατόμων" και ότι αυτή αφέθηκε δήθεν αόριστη; Μα, αγνοούν τον ίδιο τον χαρακτήρα της δουλειάς τους ή μας κοροϊδεύουν; Όπως είπαμε παραπάνω η ένδυση αυτών των ατόμων, σε μια ταινία όπου βασίζεται ολοκληρωτικώς στην εικόνα, δεν αφήνει καμμία αμφιβολία ότι πρόκειται περί ορθόδοξων ιερέων ή μοναχών. Άλλωστε όλοι γνωρίζουν ότι τέτοια ενδύματα, δηλαδή μαύρα μακρυά ράσα κανείς λαϊκός δεν έχει φορέσει στην Ελλάδα πότε (ενώ και οι ίδιοι οι Έλληνες ορθόδοξοι κληρικοί δεν τα φορούσαν παρά μέχρι την εποχή της Τουρκοκρατίας). Το συμπέρασμα είναι ότι πρόκειται περί μιας προκλητικά και με προκαταλήψη σχεδιασμένης σκηνής με σκοπό του σκηνοθέτη να προσβάλλει, χρησιμοποιώντας ένα σύγχρονο τυπικό σύμβολο της Ορθοδοξης Εκκλησίας, δηλαδή το μαύρο ράσο.

Η διάθεση και η προκατάληψη όμως του σκηνοθέτη φαίνονται περισσότερο και από τις δηλώσεις του ως αντίδραση στην αφαίρεση της επίμαχης σκηνής. Ο κος Γαβράς ευθαρσώς δήλωσε ότι πρόκειται περί ιστορικής αλήθειας! Και το γελοίο (τουλάχιστον) της υπόθεσης είναι ότι οι (κατά φύση) υποστηρικτές του, τα ελληνικά ΜΜΕ, το δέχτηκαν ανεπιφύλακτα και ούτε ένας δεν έχει εμφανιστεί ακόμα, δημοσίως δηλαδή, ο οποίος να αναρωτηθεί κατά πόσο αληθεύει ιστορικά η συγκεκριμένη σκηνή. Όλοι "καίγονται" για την λογοκρισία στην σύγχρονη ελληνική δημοκρατία.

Μα εδώ πρόκειται περί ιστορίας!
Και περί κινηματογραφικής δημιουργίας η οποία επιχειρεί να την παρουσιάσει πιστά! Δεν αναφερόμαστε σε κάποιον καλλιτεχνικό πίνακα της ρομαντικής εποχής, όπου π.χ. ο Ναπολέων μπορούσε να εμφανιστεί να διασχίζει τις Άλπεις ως αναβάτης σε άλογο και καλπάζοντας σε ηρωική στάση την στιγμή όπου η ιστορική αλήθεια είναι ότι πέρασε τις Άλπεις... πεζός. Δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με ένα ποίημα αλληγορικό, ούτε με μια κινηματογραφική ταινία αισθηματικού ή ηθικοπλαστικού χαρακτήρα όπου η πραγματικότητα και ο ρεαλισμός μπορούν να παρακαμφθούν ώστε ο καλλιτέχνης να καταφέρει να μεταδώσει το βαθύτερο μύνημά του. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις η ελευθερία του λόγου ισχύει και είναι απολύτως σεβαστή, γιατί ο καλλιτέχνης δηλώνει μέσω της τέχνης του μια πρόθεση να μεταφέρει ένα βαθύτερο μύνημα μέσω του λόγου της εικόνας και φυσικά ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράσει την γνώμη του και τις απόψεις του μέσω της τέχνης. Στον γνωστό πίνακα του Ζακ-Λουί Νταβίντ, για παράδειγμα, ο ζωγράφος θέλει να μεταδώσει την αντίληψη της δόξας και της μεγαλοπρέπειας που ο Ναπολέων ενέπνεε στον ίδιο, στην κοινή γνώμη και σε ολόκληρο τον κόσμο της εποχή του, ο ζωγράφος αυτός δεν είναι ιστορικός - είναι καλλιτέχνης. Εδώ όμως πρόκειται περί ενός σκηνοθέτη και ενός κινηματογραφικού έργου το οποίο δεν καλλιτεχνεί, αλλά εξιστορεί, δηλαδή ο δημιουργός του γίνεται όχι καλλιτέχνης αλλά ιστορικός! Στην ιστορία δεν μπορούμε να εκφράζουμε την... "γνώμη" μας ή την "άποψή" μας για το πώς συνέβη ένα συγκεκριμένο γεγονός!

Είναι παγκοσμίως γνωστό ότι ο κινηματογράφος και η τηλεόραση δεν υπήρξαν ποτέ έμπιστα μέσα για να διδάξουν ιστορία.
Πέρα από αυτό όμως ένας σκηνοθέτης, όντας βεβαίως καλλιτέχνης και όχι ιστορικός, έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει (στις μέρες μας) τις δυνατότητες της τεχνολογίας για να αναπαραστήσει την ιστορία. Τότε όμως δεν μπορεί πλέον να επικαλείται την ελευθερία του λόγου! Οφείλει να υπακούσει στους νόμους της επιστήμης και δη της Ιστορίας. Πώς μπορεί κανείς να υποστηρίζει δημόσια ιστορικές ανακρίβειες, και μόνο και μόνο επειδή είναι καλλιτέχνης να αποκαλεί λογοκρισία τις αντιδράσεις εναντίον του; Τότε είναι και αναιδής αλλά και θρασύδειλος! Και όσον αφορά την συγκεκριμένη περίπτωση ένα είναι το σίγουρο. Ότι δεν υπάρχει καμμία απολύτως λεπτομερής γραπτή ή άλλη απόδειξη ότι χριστιανοί και μάλιστα ιερείς επιχείρησαν ποτέ τέτοιες πράξεις στο κτήριο του Παρθενώνα. Ακόμα και αν όντως χριστιανοί επιχείρησαν κάτι τέτοιο, δεν μπορεί κανείς να υποστήριξει βασισμένος σε εικασίες και προκαταλήψεις ότι το έκαναν ιερείς! Εν πάσει περιπτώσει εάν ο κος Γαβράς έχει ή γνωρίζει την ύπαρξη τέτοιων και τόσο λεπτομερών αποδείξεων οφείλει δημοσίως να τις παρουσιάσει.

Διαφορετικά προσβάλλει πλέον εμάς τους ίδιους.
Όλους τους απλούς Έλληνες πολίτες, οι οποίοι απροκατάληπτα, γνήσια και με μεράκι μελετούμε την ελληνική ιστορία, όχι με επαγγελματισμό και χρησιμοθηρεία (άλλωστε ως απλοί, μικρομεσαίοι πολίτες δεν έχουμε τέτοιες... πολυτέλειες) αλλά γιατί αγαπούμε αληθινά την πατρίδα μας και την ιστορία της και επιθυμούμε να ακούγεται η αλήθεια και μόνο η αλήθεια όσον αφορά αυτήν.

Και οφείλει να ζητήσει δημοσίως συγγνώμη ο κος Γαβράς και από την Ορθόδοξη Εκκλησία την οποία απρόκλητα προσέβαλε αλλά και από όλους εμάς τους Έλληνες τους οποίους δεν σέβεται κάνοντας τέτοιες δημόσιες δηλώσεις και μάλιστα σε οργισμένο ύφος.


Υπάρχει όμως και κάτι άλλο
το οποίο ο κος Γάβρας, οι συνεργάτες του και όσοι τον υποστηρίζουν δεν σέβονται και αυτό είναι ο ίδιος ο χώρος και το μνημείο της Ακρόπολης. Είναι αποδεδειγμένο ότι από την εποχή που συστάθηκε το νεοελληνικό κράτος και άρχισε να εκπληρώνεται έμπρακτα το ενδιαφέρον όλων για τις ελληνικές αρχαιότητες και τα μνημεία, στον βράχο της Ακρόπολης και στον Παρθενώνα έχει συστηματικά διαπραχθεί μια μέγιστη αδικία. Έλληνες και ξένοι αρχαιολόγοι, επιστήμονες και άνθρωποι του πνεύματος έχουν κάνει το παν τους τελευταίους δυο αιώνες ώστε να ξεχαστεί το γεγονός ότι ο Παρθενώνας στην ουσία είναι η εκκλησία της Παναγίας της Αθηνιώτισσας. Και όπως φαίνεται αυτό το έχουν πετύχει σε μεγάλο βαθμό. Οι περισσότεροι Έλληνες και φυσικά ακόμα περισσότεροι ξένοι το αγνοούν (εγώ ο ίδιος το συνειδητοποιήσα πολύ αργότερα από τότε που πρώτη φορά έμαθα για την ύπαρξη του μνημείου). Όμως όταν το συνειδητοποιήσα στεναχωρήθηκα και δεν μπορώ από τότε πλέον να χαίρομαι όπως πριν κάθε φορά που επισκέπτομαι τον χώρο. Γιατί πολύ απλά μέσα μου βαθειά ποθώ να νοιώσω επισκέπτοντας τον ναό της Παναγίας της Αθηνιώτισσας το ίδιο δέος που νοιώθει κανείς εισερχόμενος στις εκκλησίες του Μυστρά. Ποιος και γιατί έχει το δικαίωμα να μας το στερήσει αυτό, όχι από εμάς τους Έλληνες χριστιανούς, αλλά και από όλους τους ξένους επισκέπτες του χώρου;

Παρόλa αυτά
ως Έλληνας και χριστιανός ορθόδοξος δεν μπορώ να το παραγνωρίσω αυτό, όπως και επακόλουθα να δεχτώ αυτήν την συστηματική προπαγάνδα. Την προπαγάνδα που έχει μεταφερθεί και στην εν λόγω ταινία. Διότι ο τρόπος με τον οποίο οι σκηνές διαδέχονται η μια την άλλη, όπως ήδη είπαμε, δεν είναι τυχαίος και προβάλλει ένα συγκεκριμένο μύνημα. Την γενικότερη αντίληψη η οποία έχει κυριαρχήσει, δηλαδή ότι στην ουσία η μετατροπή του ναού της θεάς Αθηνάς σε χριστιανική εκκλησία ήταν μια πράξη βέβηλη, βάρβαρη και συγκαταλέγεται εν ολίγοις στην λίστα με όλες τις άλλες καταστροφές που ανά τους αιώνες έχει υποστεί το μνημείο. Μια πράξη η οποία πρέπει να ξεχαστεί. Αν όμως ήθελαν να είναι δίκαιοι με την ιστορία και το ίδιο το μνημείο, θα αναγνώριζαν ότι ο Παρθενώνας δεν είναι πλέον ένας αρχαίος ναός της θεάς Αθηνάς, αλλά είναι ένας ναός της θεάς Αθηνάς που έγινε η εκκλησία της Παναγίας της Αθηνιώτισσας. Και να αναγνωρίσουν το μνημείο και ως βυζαντινή αρχαιότητα. Και να αποδώσουν στους χαμένους και κλαπέντες θησαυρούς της Παναγίας της Αθηνιώτισσας την ίδια σημασία και αξία που προσδίδουν στα Μάρμαρα. Δηλαδή γιατί κανείς δεν αναζητεί να βρεί την εικόνα της Παναγίας της Αθηνιώτισσας; Δεν αξίζει αυτό το κειμήλιο να τοποθετηθεί δίπλα στα άλλα αγάλματα στο Μουσείο; Μα δεν αναφέρουν καν την υπάρξη αυτής της εικόνας!
Έπειτα αυτούς τους βανδαλισμούς που εμφανίζονται στην ταινία, υποτίθεται ότι τις έκαναν ποιοι; Οι Έλληνες! Οι Αθηναίοι της εποχής του Μεγάλου Βασιλείου και του Μεγάλου Γρηγορίου. Αυτοί οι Αθηναίοι οι οποίοι ήταν πολύ πιο μορφωμένοι και καλλιεργημένοι από όλους εμάς και σέβονταν τα μνημεία και την κληρονομιά τους περισσότερο από ότι εμείς σήμερα. Όχι! Αυτά που γράφω τώρα δεν είναι εικασίες, ούτε προκαταλήψεις.

Ας διαβάσει κανείς τα κείμενα των συγχρόνων χριστιανών συγγραφέων, ιστορικών, θεολόγων και εκκλησιαστικών ανδρών και ας βρεί έστω μια κακή αναφορά στο μνημείο της Ακροπόλης και τον Παρθενώνα! Έστω μια φράση όπου να αποκαλείται άσεμνος και χώρος ακολασίας! Μα υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη σεβασμού των Ελλήνων της εποχής εκείνης στο μνημείο από το γεγονός ότι το μετέτρεψαν σε χριστιανική εκκλησία; Ότι δηλαδή ο χώρος αγιάστηκε και ευλογήθηκε από την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, την τέλεση του υψίστου επί γής μυστηρίου; Και όμως με αυτόν τον τρόπο το μνημείο έτυχε σεβασμού και διατηρήθηκε σε πολύ καλή κατάσταση μέχρι την Τουρκοκρατία, σε αντίθεση με άλλους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας. Στην Ολυμπία και στους Δελφούς, για παράδειγμα, όπου οι χώροι εγκαταλείφθηκαν και λεηλατήθηκαν, η καταστροφή σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερη, και όσον αφορά τον ίδιο τον Παρθενώνα θα ήταν σίγουρα σε πολύ καλύτερη κατάσταση εαν δεν είχει γίνει ο βομβαρδισμός από τον Μοροζίνι. Κατά τον κο Γαβρά όμως το ιερατείο της εποχής εκείνης ήταν θρησκόληπτο. Αν όντως ήταν "θρησκόληπτοι" τότε έτσι ακριβώς όπως γράφω παραπάνω σκέφτονταν για το μνημείο του Παρθενώνα και για αυτό τον μετέτρεψαν σε εκκλησία. Αν είναι έτσι λοιπόν συμφωνούμε, ναι θρησκόληπτοι ήταν και εύγε τους γιατί έτσι διατήρησαν και σεβάστηκαν το μνημείο καλύτερα από εμάς σήμερα!

Εκτός αυτού δεν πρέπει να παραλείψουμε και τούτο το ιστορικό στοιχείο. Είναι γεγονός ότι ήδη από τον 4ο και 5ο αιώνα οπότε η χριστιανική θρησκεία γίνεται η επίσημη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και κυριαρχεί σε όλη την επικράτειά της, μαζί με τον θρησκευτικό φανατισμό, ο οποίος σημειωτέον προερχόταν από πολλές διαφορετικές αιρετικές φατρίες, δεν είχε ουδεμία σχέση με την επίσημη Ιεραρχεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και ποτέ δεν διατάχθηκε από αυτήν καμμία βιαιοπραγία, συνυπήρχε λοιπόν την ίδια εποχή αλλά και μετέπειτα καθόλη την βυζαντινή περίοδο μια έντονη κοσμικότητα στην χριστιανική ελληνική-βυζαντινή κοινωνία. Ως απόγονοι της ελληνορωμαϊκής κουλτούρας και κληρονόμοι του πολιτιστικού αυτού πλούτου οι έλληνες-βυζαντινοί είχαν κληρονομήσει και την αγάπη για τον πλούτο, τον στολισμό, την καλλιτεχνική ομορφιά. Έτσι μπορεί μεν οι εκκλήσιες να ήταν γεμάτες αγιογραφίες οι επαύλεις όμως και τα παλάτια των αυτοκρατόρων και των ευγενών ήταν γνωστά κέντρα συλλογής αρχαίων καλλιτεχνικών αριστουργημάτων, αγαλμάτων κλπ. Οι δρόμοι της Κων/πολής τουλάχιστον ήταν γεμάτοι από προτομές, αναθήματα, αγάλματα, τα οποία βεβαίως δεν προσκυνούσαν, αλλά τα διατηρούσαν σαν στολίδια της πόλης τους και φυσικά όλοι γνωρίζουν για τους θησαυρούς του Ιπποδρόμου και οι σύγχρονοι αρχαιολόγοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι πολλά αρχαία αγάλματα, γυμνά φυσικά, σώθηκαν από την μανία των Ούνων, των Σλάβων και άλλων επιδρομέων γιατί βρίσκονταν μέσα στην ασφάλεια των μεγάλων αστικών κέντρων. Επομένως αυτή η προπαγάνδα που κυκλοφορεί ότι στο Βυζάντιο κυριαρχούσε μια φανατική και θρησκόληπτη απέχθεια προς κάθε τι αρχαίο σε σημείο που όποιος έβλεπε άγαλμα μπροστά του να το γκρεμίζει, είναι ένα μεγάλο ψέμμα.

Οι καθολικοί Δυτικοί όταν επισκέπτονταν την Κων/πολη και έβλεπαν όλον αυτόν τον "κοσμικό" αρχαίο καλλιτεχνικό διάκοσμο κατηγορούσαν τους Γραικούς Ορθοδόξους ως ειδωλολάτρες που λατρεύουν αρχαίους θεούς!

Λοιπόν, για όλα τα παραπάνω υπάρχουν αποδείξεις όπως και για το γεγονός ότι πέρα από τις βιαιοπραγίες φανατικών όχλων οι βυζαντινοί όχι μόνο στην εποχή των 4ου και 5ου αιώνων, της ταραχής μεταξύ χριστιανών και ειδωλολατρών αλλά και σε καμμία άλλη εποχή της βυζαντινής ιστορίας δεν έχασαν τον σεβασμό τους για τον Παρθενώνα.

Ας διαβάσουν αυτοί οι "μορφωμένοι" άνθρωποι επιτέλους τον Μιχαήλ Ακομινάτο να δούν τι λέει για την ένδοξη πόλη της Αθήνας και τα μνημεία της, όχι κατά τον 4ο ή τον 6ο αιώνα αλλά κατά τον 12ο, στην καρδιά δηλαδή της αποκαλούμενης "σκοτεινής" εποχής του Μεσαίωνα... Μάλιστα, για όλα αυτά που γράφουμε εδώ υπάρχουν περίτρανες αποδείξεις.

Όμως για τις καταστροφές στην μετώπη και την ζωφόρο του Παρθενώνα από χριστιανούς τι αποδείξεις υπάρχουν; Σίγουρα δεχόμαστε ότι πιθανότατα φανατικοί χριστιανοί κατά τον 4ο-5ο αιώνα έκαναν καταστροφές σε "άσεμνα" αγάλματα στον γενικώτερο χώρο της Αθήνας, όμως τι αποδείξεις υπάρχουν για το τι ακριβώς ζημιές έγιναν και ποιοι τις διέπραξαν;

Όσον αφορά εικασίες περί ιερωμένων ή μοναχών ένα είναι το σίγουρο. Οι χριστιανοί ιερείς της εποχής εκείνης ήταν απαραίτητα μορφώμενοι και καλλιεργήμένοι άνθρωποι και όπως ήδη είπαμε οι μορφωμένοι Αθηναίοι της εποχής εκείνης είναι απίθανο να έτρεφαν απέχθεια για το αιώνειο μνημείο της πόλης τους. Άρα μιλάμε για ανθρώπους που δεν ταιριάζουν με το προφίλ ενός άσχετου, οχλαγωγημένου, φανατισμένου και προφανώς γεροδεμένου άνδρα ο οποίος θα ανέβει στην ζωφόρο του Παρθενώνα για μια... τέτοια δουλειά.

Έπειτα όσον αφορά μοναχούς, είναι γνωστό ότι την εποχή εκείνη κυριαρχούσε ο αναχωρητισμός στην Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Οργανωμένα και πολυπληθή κοινόβια δηλαδή δεν υπήρχαν ακόμα όχι μόνο στην Αττική αλλά και όχι πολλά σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Ίσως υπήρχαν επομένως, αλλά εδώ μόνο να εικάσουμε μπορούμε, κάποιοι ερημίτες στην ευρύτερη Αττική αλλά και πάλι αυτοί θα ήταν λίγοι και μάλλον απρόθυμοι να αφήσουν την έρημό τους για αυτόν τον λόγο.

Άλλωστε η κατηγορία του κου Γαβρά για το ιερατείο της εποχής εκείνης είναι και εντελώς αυθαίρετη.
Μήπως ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ή κάποια άλλη εκκλησιαστική αρχή έστειλε εγκύκλιο στους κληρικούς της Αθήνας με την εντολή να... καταστρέψουν την μετώπη και την ζωφόρο του Παρθενώνα;

Μάλιστα, έτσι έχουν τα πράγματα γιατί εδώ ο σκηνοθέτης αυτός, με την ταινία αυτή επιχείρησε να "γράψει" ιστορία και όχι απλά ένα καλλιτεχνικό έργο. Ας πρόσεχε λοιπόν να έλεγε την ιστορία σωστά τουλάχιστον...

Αλλά δεν είναι ο μόνος. Ενδεικτικά από την επίκαιρη δημοσιογραφία παραθέτουμε:

"Η ηγεσία της ελληνικής Εκκλησίας έχει πολλούς λόγους να αποστρέφει το βλέμμα της από την Ακρόπολη, τον Παρθενώνα, και κάθε τόπο ή χώρο λατρείας που παραπέμπει σε ιερότητα ξένη προς τη δική της. Δεν είναι βέβαια οι ενοχές που ενεργοποιούνται όταν γίνεται λόγος για τον Παρθενώνα και την Ακρόπολη, ενοχές που προκύπτουν από τεκμηριωμένους βανδαλισμούς που υπέστησαν όλα τα αρχαία μνημεία με πρωταγωνιστές φανατισμένους ρασοφόρους του παρελθόντος........"

Αυτά έγραφε εχθές στις 28/7/2009 στην "Αυγή" ο κος Σ. Μαυροειδής. Ποιος χώρος λατρείας "ξένος" προς την λατρεία της ελλαδικής ορθόδοξης Εκκλησίας είναι αυτός στον οποίο αναφέρεται ο κος Μαυροειδής; Ο πρώην ναός της θεάς Αθηνάς ο μετατραπής εις εκκλησία της Παναγίας της Αθηνιώτισσας; Και στις "ενοχές" για ποιους "τεκμηριωμένους βανδαλισμούς" από "φανατισμένους ρασοφόρους" αναφέρεται; Έχει ο κος Μαυροειδής αυτά τα "τεκμήρια"; Πρόκειται όπως βλέπετε για άλλον έναν "πλήρη" και "βαθύ" "γνώστη" της ελληνικής ιστορίας...

Μήπως κατ' αναλογία ο κος Μαυροειδής και όλοι οι άλλοι που λένε τα ίδια, εάν ήταν Άγγλοι θα υποστήριζαν ότι την Άννα Μπολέυν την αποκεφάλισε ο... αρχιμάγειρας του παλατιού του Ερρίκου Η'; Και βέβαια θα είχαν τεκμηριωμένη άποψη...

Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούλ 31, 2009 9:19 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Το λιβελογράφημα δεν είναι ιστοριογραφία

Του π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού


Νέα επίθεση της νεοπαγανιστικής μανίας κατά του Χριστιανισμού. Μέσω ενός CD αυτή τη φορά κατηγορούνται οι Χριστιανοί-και μάλιστα οι ρασοφόροι, για καταστροφές αρχαίων μνημείων. Και κάποιοι φανατικοί κατηγόρησαν την Ιερά Σύνοδο (εφημερίδες 24-7-09) για παρέμβαση «σκανδαλιστική», αντί να την ευγνωμονούν, που θα απαλειφθεί το εχέγγυο της άγνοιάς τους και το ανεπίτρεπτο για ανθρώπους, που διατείνονται ότι ξέρουν γράμματα, να συγχέουν την ιστοριογραφία με την λιβελογραφία, αναπαραγωγή δηλαδή χαλκευμένων στερεοτύπων και άκριτη χρήση τους. Δεν είναι, βέβαια, έγκλημα η άγνοια, αλλά το θράσος για την επιβολή της. Τι μαρτυρεί, λοιπόν, η υπεύθυνη επιστημονική έρευνα γι’ αυτό το θέμα:

1. Το ότι, μέσα στο ανταποδοτικό πάθος « χριστιανών», τον 4ο αιώνα πέρασαν στην εποχή της revanche, καταστράφηκαν αρχαιοελληνικά μνημεία, που συντηρούσαν τη λατρεία των ειδώλων, είναι γεγονός. Παρ’ όλα αυτά, η επιστημονική (αντικειμενική και αμερόληπτη) προσέγγιση των πραγμάτων προσφέρει δυνατότητες ασφαλεστέρων κρίσεων και συμπερασμών. Εξ άλλου, μόνο από τον 4ο αιώνα μπορεί να γίνει λόγος για μοναχούς και μοναχισμό.

Επικαλούμεθα τα πορίσματα της ερεύνης διακεκριμένων αρχαιολόγων, που συνοψίζουν τα δεδομένα μακροχρόνιων επιστημονικών ερευνών, συναδέλφων τους, αλλά και δικών τους. Το 1994 δημοσιεύθηκε (περ. Ελληνικά, τ. 44, Θεσσαλονίκη 1994, σσ. 31-50) μελέτη της κ. Πολύμνιας Αθανασιάδη, καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με τον τίτλο « Το λυκόφως των Θεών στην Ανατολική Μεσόγειο: Στοιχεία ανάλυσης για τρεις επί μέρους περιοχές». Η κυρία Αθανασιάδη, με βαθειά γνώση των πραγμάτων, αξιοποιεί τα δεδομένα των ερευνών του χώρου της για το επίμαχο αυτό θέμα. Πρώτα επιλέγει «τρεις περιοχές της αυτοκρατορίας με διαφορετική γεωγραφική φυσιογνωμία, ιστορικό υπόβαθρο και δημογραφική σύνθεση», εξασφαλίζοντας έτσι για την έρευνά της μεγαλύτερη αξιοπιστία. Οι περιοχές δε αυτές είναι η Ελλάδα, η Κωνσταντινούπολη και Συρία-Παλαιστίνη. Έτσι αντιμετωπίζει εύκολα τις «γενικεύσεις του Λιβανίου», όσο και τον «υπερβολικά μεγάλο αριθμό φιλολογικών μαρτυριών» σε χριστιανούς και εθνικούς συγγραφείς για την καταστροφή ναών, που καταντά όπως λέγει, «ύποπτος»! Στην προσπάθειά τους να ηρωοποιήσουν επισκόπους και αυτοκράτορες, σε μια περίοδο, κατά την οποία ο θρησκευτικός φανατισμός θεωρείτο αρετή, συχνά οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς απέδιδαν σ’ αυτούς φανταστικές καταστροφές ναών ή, στην καλύτερη περίπτωση, μεγαλοποιούσαν τα ηροστράτεια ανδραγαθήματά τους». Από την άλλη πλευρά, απαντά η «κινδυνολογία» των εθνικών, για να παρουσιάσουν «τους εαυτούς τους ως μάρτυρες και την κοσμοθεωρία τους ως αντικείμενο συστηματικού και βάναυσου διωγμού, που διεξήγετο παράνομα, στο πλαίσιο μιας θεωρητικά ανεξίθρησκης αυτοκρατορίας».

Γι’ αυτό η αντικειμενική συγγραφέας συνιστά «επιφυλακτική στάση» στις όποιες κρίσεις. Η ανεξιθρησκεία άλλωστε αυτοκρατόρων, όπως ο Μ. Κωνσταντίνος, είναι αποδεδειγμένη.

Η μεταφορά «ειδωλολατρικών» μνημείων στη νέα πρωτεύουσα ( Κωνσταντινούπολη-Νέα Ρώμη) για τη διακόσμησή της ναι μεν εμποδίζει τη συνέχεια των τοπικών λατρειών, αλλά τα αναδεικνύει ακόμη περισσότερο στην ίδια την ( χριστιανική, αργότερα) πρωτεύουσα. Εν τούτοις ο Μ. Κωνσταντίνος «επεδίωξε συνειδητά να εξασφαλίσει για την πόλη του τη συνδρομή όλων των θείων δυνάμεων». Έτσι, εκτός από χριστιανικούς ναούς (Αγία Ειρήνη, Άγιοι Απόστολοι) αφιέρωσε και δύο ναούς σε εθνικές θεότητες, τη Ρέα και τη θεά Τύχη. Συνεχίζει όμως η κ. Αθανασιάδη: «Σε τόπους όπως η Αθήνα ή οι Δελφοί, ο κανόνας είναι ότι τα μεταγενέστερα στρώματα έχουν καταστραφεί από τους ίδιους τους αρχαιολόγους στην προσπάθειά τους να φτάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο κλασικό υπόστρωμα». Τις παρατηρούμενες καταστροφές αποδίδουν οι αρχαιολόγοι στους σεισμούς, τις βαρβαρικές επιδρομές (4ο –6ο αι.) και την εγκατάλειψη. Τα αρχαία μνημεία των Αθηνών και των Δελφών έμειναν απείραχτα από τους χριστιανούς. Η μετατροπή τους σε χριστιανικές εκκλησίες δείχνει περίτρανα τη συνείδηση της ιστορικής συνέχειας.

Την συνείδηση της ιστορικής συνέχειας
των Ελλήνων-Χριστιανών, που δεν απέρριψαν τον πολιτισμό των προγόνων τους, αλλά μόνο την θρησκεία τους υποστηρίζει και η κ. Αθανασιάδη: «Οι εκκλησίες και τα παρεκκλήσια, που βρέθηκαν σπαρμένα μέσα και γύρω από το τέμενος του Απόλλωνα (=στους Δελφούς) υπογραμμίζουν τη συνέχιση της πανάρχαιης θρησκευτικής παράδοσης του τόπου». Όπως, άλλωστε, θρησκειολόγοι και λαογράφοι έχουν παραδεχθεί, αν «ξυπνούσε» σήμερα ένας αρχαίος ΄Ελληνας και βρισκόταν σε ένα χριστιανικό πανηγύρι, δεν θα ένοιωθε ξένος στο περιβάλλον. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι πολλοί σύγχρονοι επικριτές της ορθόδοξης λαϊκής θρησκευτικότητας, κυρίως της ελληνικής, σ’ αυτό το «επιχείρημα» καταφεύγουν, λησμονώντας ότι η ελληνική θρησκευτικότητα παρέμεινε ακέραιη, άλλαξε όμως ο προσανατολισμός της (Πραξ. 17,23: Ο Απόστολος Παύλος δεν καταστρέφει ή διαστρέφει την ελληνική θρησκευτικότητα, αλλά την στρέφει προς τον αναμενόμενο Αληθινό Θεό). Άλλωστε, η ελληνική πολυθεία δεν ήταν, κατά πολλούς θρησκειολόγους (π.χ. Λ. Φιλιππίδης), παρά θεοποιητική υποστασιοποίηση των ιδιοτήτων της μιας ενιαίας θεότητας. «Ο βανδαλισμός ιερών αντικειμένων (από χριστιανούς Έλληνες) ήταν πράξη σπάνια στην Ελλάδα» δέχεται η κ. Αθανασιάδη. Τέτοιες περιπτώσεις είναι «μεμονωμένες». «Η γενική εντύπωση από την Ελλάδα είναι ότι η φθίνουσα αρχαία πίστη ενέπνεε στους νεοφώτιστους χριστιανούς, παρά τη δομική μισαλλοδοξία της θρησκείας τους, σεβασμό και συχνά κάποια συγκίνηση». Ακόμη και ο όχι τόσο ανεξίθρησκος Κωνστάντιος ( 337-361) «δεν φαίνεται να πείραξε ναούς», αλλά και «οι καλλιεργημένοι χριστιανοί του αυτοκρατορικού περιβάλλοντος αντιμετώπισαν τα αρχαία ιερά ως έργα τέχνης και όχι ως κατοικία των δαιμόνων».

Οι φανατικοί, βέβαια, δεν έλειπαν –όπως σε κάθε εποχή-, αλλά οι προτροπές τους για καταστροφή κατά κανόνα έπεφταν στο κενό. Ως την εποχή του Ιουστινιανού εισέρρεαν αρχαία εθνικά μνημεία στην Κωνσταντινούπολη. Μόνο εκεί, που δεν υπήρχε «επαφή με την αστική παιδεία του ελληνορωμαϊκού κόσμου», εκτός δηλαδή του ιστορικού ελληνικού χώρου, και όπου «η παραδοσιακή θρησκεία είχε ισχυρές ρίζες», παρατηρείται φανατισμός και γίνονται καταστροφές.

Αυτό συνέβαινε περισσότερο στην Ανατολή ( Συρία-Φοινίκη-Παλαιστίνη). Η κ. Αθανασιάδη όμως ερμηνεύει με τα επιστημονικά κριτήριά της τις συμπεριφορές και σε περιοχές όπως η Συρία: «…εδώ δεν έχουμε μιαν αμιγή περίπτωση θρησκευτικού φανατισμού, αλλά ένα ξέσπασμα κοινωνικού και φυλετικού μίσους, ένα υποσυνείδητο εθνικό κίνημα με αμφίεση, βέβαια, θρησκευτική».

2. Σκόπιμα «εκμεταλλευθήκαμε», καθ’ υπερβολήν μάλιστα, την έρευνα της εκλεκτής Συναδέλφου, διότι προσφέρει σημαντικές δυνατότητες για την ερμηνεία και κατανόηση πραγμάτων, που η κακοπιστία, κακεντρέχεια, αλλά και η ανθελληνική σκοπιμότητα των ξένων κέντρων συστηματικά παρερμηνεύει. Τα πορίσματα της κ. Αθανασιάδη μου επιβεβαίωσε και ο γνωστός αρχαιολόγος Άγγελος Χωρέμης (+2002) ερμηνεύοντας την περίπτωση του Μεγάλου Θεοδοσίου. Κατά την γραπτή δήλωσή του, «το διάταγμα του Θεοδοσίου του Μεγάλου ( 391-3 μ.Χ.) αναφέρει απαγόρευση λατρείας σε αρχαία ιερά και την είσοδο στους ναούς, δεν εντέλλεται όμως την καταστροφή τους. Άλλωστε δεν φαίνεται ανασκαφικά τέτοια καταστροφή… Τα μεγάλα κέντρα της αρχαίας λατρείας, εκείνα ακριβώς που λογικά θα έπρεπε να υποστούν τη μεγαλύτερη καταστροφή, όπως οι Δελφοί, η Ολυμπία, η Δωδώνη, τα ιερά των Αθηνών κ.ά. δεν φαίνεται, ανασκαφικά τουλάχιστον, να έπαθαν ζημιές από ανθρώπινο χέρι στα τέλη του δ΄ αι. μ.Χ. Εξ άλλου, πολλοί ναοί της αρχαίας λατρείας σώθηκαν ως τις ημέρες μας σχεδόν ανέπαφοι, κυρίως στην Κάτω Ιταλία και τη Σικελία (όπου επίσης βασίλευε ο Μ. Θεοδόσιος), αλλά και την κυρίως Ελλάδα, όπως το συγκρότημα της Ακροπόλεως των Αθηνών, ο ναός του Ηφαίστου (Θησείον) και ο Ναός του Ιλισσού». Μάλιστα, στον Θεοδοσιανό Κώδικα ( XVI, 10,25) «επιτρέπεται στους χριστιανούς να μετατρέπουν τους αρχαίους ναούς σε χριστιανικούς» και γι’ αυτό δεν καταστράφηκαν, αλλά σώθηκαν αυτούσιοι.

Κατά τον μεγάλο βυζαντινολόγο Διον. Ζακυθηνό η διάταξη αυτή έγινε ακριβώς για να σωθούν οι ναοί. «Δεν υπάρχει-λοιπόν-καμμία κρατική πολιτική, που να ενθαρρύνει την καταστροφή των αρχαίων ιερών».

Εκδηλώσεις φανατισμού μεμονωμένων προσώπων παρατηρούνται - και κατά τον ΄Αγγ. Χωρέμη – στο πνεύμα της «revanche», αυτό όμως ουδέποτε υπήρξε πολιτική του Μεγάλου Θεοδοσίου, για να μείνουμε σε ένα τόσο παρεξηγημένο στο σημείο αυτό αυτοκράτορα. Ακόμη και η περίπτωση της κατάργησης των Ολυμπιακών Αγώνων, με την οποία βαρύνεται από τους νεοειδωλολάτρες ιδιαίτερα ο Θεοδόσιος, κατανοείται διαφορετικά από εκείνους, φυσικά, που μπορούν να «αναγνώσουν» και αποκρυπτογραφήσουν τις πηγές επιστημονικά, διασταυρώνοντας δηλαδή τις πληροφορίες, και το σημαντικότερο, μη αρκούμενοι στη μία κα μοναδική πηγή πληροφόρησης «άνευ ετέρου», διότι αυτό «βολεύει»την αντιχριστιανική πολεμική.

Το 392, με διάταγμα του Θεοδοσίου, παρακωλύονται οι αθλητικοί αγώνες λόγω του θρησκευτικού (ειδωλολατρικού) χαρακτήρα τους, με αποκορύφωμα την κατάργηση των Ολυμπιακών αγώνων (393), στο πλαίσιο όμως της απαγορεύσεως κάθε εθνικής θρησκευτικής εκδηλώσεως και όχι από φανατικό «ανθελληνισμό». Διότι ούτε τα ιερά της Ολυμπίας καταστράφηκαν, ούτε πολύ περισσότερο το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Ολυμπίου Διός, που μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, για τη διακόσμηση της νέας πρωτεύουσας του Κράτους. Το πρόβλημα ήταν λοιπόν, η λατρεία των ειδώλων και όχι το πνεύμα του Ολυμπισμού.

Η παύση των Ολυμπιακών αγώνων, που είχαν από μακρού περιέλθει σε κατάσταση πτώσεως και παντελούς ανυποληψίας ήταν η μεγαλύτερη γι’ αυτούς ευεργεσία. Οι Ολυμπιακοί αγώνες είχαν πεθάνει ηθικά πολύ προ του Θεοδοσίου. Θα επικαλεσθούμε εδώ τη γνώμη του γνωστού αθλητικογράφου ΄Αγγ. Παλαιολόγου:

«΄Όταν το 393 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Μέγας διέτασσε την κατάπαυση των Ολυμπιακών Αγώνων, διέπραττε βεβαίως μια βάρβαρη πράξη. ΄Όμως η πρακτική αξία αυτής της απαγόρευσης δεν ήταν το ίδιο μεγάλη, γιατί ο Θεοδόσιος στην πραγματικότητα παραβίαζε ανοικτάς θύρας, αφού οι Ολυμπιακοί αγώνες είχαν πια περιπέσει σε κατάσταση υψίστης παρακμής και ανυποληψίας. Οι αγώνες μπορεί να μην είχαν σταματήσει ακόμα, είχε όμως εκλείψει η Ολυμπιακή Ιδέα».


3. Για το θέμα της καταστροφής αρχαίων μνημείων από «χριστιανούς», παράλληλα με τα συμπεράσματα της κ. Πολύμνιας Αθανασιάδη, είναι και εκείνα του αρχαιολόγου Gerasimos Pagoulatos, «The Destruction and Conversion of ancient temples to Christian Churches during fourth, fifth and sixth Centuries», Θεολογία, τ. ΞΕ΄ (1994), σσ. 152-170.
Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι και στο περ. Δαυλός ( αρ. 138/Ιούνιος 1993, σσ. 8022-23) σημειώνεται:

«Όλοι σχεδόν οι καταστροφείς αρχαίων Ελληνικών μνημείων είναι Χριστιανοί εξ Ιουδαίων, δηλαδή Εβραίοι. Οι Χριστιανοί εξ εθνικών, δηλαδή οι Έλληνες, σπάνια μετείχαν σε διωγμούς Ελλήνων».
Σημασία δε έχει ότι και ο γνωστός «εικονοκλάστης» αλλά σπουδαίος ιστορικός ερευνητής και συστηματικός παρουσιαστής της «αρνητικής πλευράς» Κυριάκος Σιμόπουλος, ενώ μιλεί για τις «αποτρόπαιες βαρβαρότητες των Χριστιανών» (σ. 112 έ.ε.) στα αρχαία μνημεία, δεν παραλείπει να παρεμβάλει και κεφάλαιο με τον τίτλο: «Ο βυζαντινός άνθρωπος συντηρεί με ευλάβεια την παράδοση της αρχαίας ελληνικής τέχνης»
(σ. 208 έ.έ.) [ βλ. το βιβλίο του: Η λεηλασία και καταστροφή των Ελληνικών Αρχαιοτήτων, Αθήνα 1997].

Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από το παραπάνω βιβλίο του Κυρ. Σιμόπουλου (σσ. 209-10) «Η πολιτιστική παράδοση θα κρατηθεί ζωντανή στους βυζαντινούς αιώνες-λογοτεχνία, επιστήμη, γραμματική, ρητορική και η ελληνική γλώσσα θα παραμείνει ανόθευτη. Είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι υπήρξε μια παιδευτική και συναισθηματική συνέχεια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στο Βυζάντιο, όχι μόνο από τη διανόηση αλλά και από τον λαϊκό άνθρωπο, ενίοτε και από την εξουσία. Ο αυτοκράτορας της Νίκαιας Θεόδωρος Δούκας Λάσκαρις ( 1254-1258), κατά την επίσκεψή του στην Πέργαμο, νοιώθει συγκίνηση μπροστά στα λείψανα των αρχαίων μνημείων και έργων τέχνης και εκφράζει ενθουσιασμό και ευλάβεια για τα μεγαλουργήματα των προγόνων». […]
(σ. 211) Ο Κωνσταντίνος θα αξιοποιήσει την ελληνική πολιτιστική παράδοση για την προσωπική του αίγλη ταυτίζοντας το χάλκινο άγαλμα του Απόλλωνος που έστησε πάνω στην περίφημη πορφυρή κολώνα της Αγοράς, τον «κυκλοτερή πορφυρούν κίονα», με το αυτοκρατορικό του μεγαλείο. Στην κεφαλή του αγάλματος, που αφιέρωσε στον εαυτό του, πρόσθεσε ακτινωτά ήλους «από τον σταυρό του Χριστού», για να λάμπει κι αυτός σαν τον ήλιο. […]

(σ. 212-3): Αυτά τα καλλιτεχνήματα που συγκέντρωσε στην Κωνσταντινούπολη ο πρώτος αυτοκράτορας έμειναν αλώβητα σ’ ολόκληρη τη βυζαντινή περίοδο. Ούτε λαϊκή αποστροφή ούτε βανδαλισμοί. […]

Η παραδοσιακή επομένως αισθητική και η πανάρχαιη λαϊκή πολιτιστική παιδεία δεν είχε σβήσει, παρά τους βανδαλισμούς των πρώτων χριστιανών εναντίον των κλασσικών μνημείων. Και δεν θα σβήσει ποτέ στον ελληνικό κόσμο. Έτσι εξηγείται η διατήρηση ανέπαφων τόσων γλυπτών στην Κωνσταντινούπολη ως την επιδρομή των Δυτικών βαρβάρων. Απώλειες σημειώθηκαν μόνο από σεισμούς, πυρκαγιές και εσωτερικές αναταραχές-λαϊκές εξεγέρσεις, συγκρούσεις και καταστολές. Οι χριστιανοί της πρωτεύουσας θαύμαζαν τα αγάλματα που στόλιζαν την πόλη τους. […]

(σ. 226-7): Οι Βυζαντινοί διανοούμενοι –ακόμα και θεολόγοι- έχουν βαθειά γνώση της αρχαίας τέχνης και εκφράζουν χωρίς επιφυλάξεις τον απεριόριστο θαυμασμό τους. Συχνότατες στους βυζαντινούς αιώνες οι αναγωγές στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τους επιφανείς δημιουργούς του και οι συγκρίσεις της βυζαντινής εικονογραφίας με την κλασσική ζωγραφική που αποκαλύπτουν κοινά ή παράλληλα καλλιτεχνικά ιδεώδη. […]

Αλλά και ο αείμνηστος Φίλος ΄Αγγ. Χωρέμης, αναφερόμενος στο διάταγμα του Θεοδοσίου, σημειώνει:

«΄Εξ άλλου και η απαγόρευση δεν φαίνεται να εφαρμόστηκε πολύ αυστηρά σε όλη την έκταση της Αυτοκρατορίας. Αλλιώς δε θα είχε νόημα η επανάληψή της 40-45 χρόνια αργότερα από τον Θεοδόσιο Β΄ στον Θεοδοσιανό Κώδικα (C. Th. XVI, 10,25). Στον ίδιο κώδικα, λίγο παρακάτω (XVI, 10, 25) επιτρέπεται στους Χριστιανούς να μετατρέπουν τους αρχαίους ναούς σε Χριστιανικούς πράγμα που σημαίνει ή ότι οι ναοί αυτοί ακόμη λειτουργούσαν ή ότι είχαν εγκαταλειφθεί. Πάντως δεν είχαν καταστραφεί (…)

Ενώ λοιπόν υπάρχει κρατική πολιτική για την επιβολή του Χριστιανισμού (πολιτική που άλλωστε εφαρμόστηκε αρκετά ήπια), δεν υπάρχει καμμία πολιτική που να ενθαρρύνει την καταστροφή των αρχαίων ιερών. Αυτό που πράγματι έγινε είναι καταστροφές και ακρότητες σε τοπικό επίπεδο, από φανατικούς εκκλησιαστικούς και πολιτικούς παράγοντες, κυρίως εναντίον αγαλμάτων αρχαίων θεοτήτων με συνηθέστερο το φαινόμενο της ρινοκοπής και καταστροφής των προσώπων. Οι άνθρωποι αυτοί εξαγρίωναν τον όχλο, πράγμα όχι δύσκολο, αν σκεφτούμε ότι μόλις 75-80 χρόνια χώριζαν την εποχή αυτή από τους φοβερούς διωγμούς των Διοκλητιανού και Γαλερίου (+311) και 55-60 χρόνια από τον «ηπιώτερο» διωγμό του Δικινίου (310-324)˙ τον εξαγριωμένο αυτόν όχλο τον εξαπέλυαν να κάψει και να καταστρέψει οτιδήποτε «εθνικό» εύρισκε μπροστά του. Αυτό όμως ουδέποτε υπήρξε πολιτική του Μεγάλου Θεοδοσίου και, όπως θα δούμε, όταν έγινε προσπάθησε να το σταματήσει και να το θεραπεύσει».

Σώζεται, επίσης, Λιβανίου Αντιοχέως, Λόγος προς Θεοδόσιον τον βασιλέα, Υπέρ των Ιερών (αρ. 30). Ο μεγάλος ρητοροδιδάσκαλος (314-393), επιφανής εκπρόσωπος της φθινούσης ελληνικής αρχαιότητος, διδάσκαλος και του Ιω. Χρυσοστόμου, έγραψε το 386 το κείμενο αυτό, απευθυνόμενος στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α΄(379-395) και παραπονούμενος για την στάση φανατικών μοναχών (της Αντιοχείας) έναντι των τεμενών (εθνικών ναών). Απεχθανόταν ιδιαίτερα τους «μελανειμονούντας» (λογ.30,Cool. Εν τούτοις χριστιανοί νέοι, όπως ο Μ. Βασίλειος, Αμφιλόχιος Ικονίου και Ιωάννης ο Χρυσόστομος έγιναν μαθητές του. Ο Βασίλειος στην (αμφιβόλου γνησιότητος) αλληλογραφία του με τον Λιβάνιο φαίνεται να του στέλνει συνεχώς μαθητές «και έτερον σοι πέμπω Καππαδόκην»!

Χαρακτηριζόταν «μικρός Δημοσθένης». Για την κατανόηση της στάσεώς του έναντι του Χριστιανισμού, ας σημειωθεί ότι ήταν συνεπής οπαδός της ειδωλολατρίας, εθυσίαζε στις θεότητές της και μετερχόταν την μαντεία. Είχε μυηθεί σε διάφορα εθνικά μυστήρια. Ο ιερός Χρυσόστομος τον ονομάζει «πάντων δεισιδαιμονέστατον» (ευσεβέστατον). (Εις Νεωτ. Χηρεύσασαν, 1). Πίστευσε στην προσπάθεια του αυτοκράτορα Ιουλιανού και στην ανάσταση του ειδωλολατρικού κόσμου, μολονότι κατά την νεότητά του έδειξε τάσεις φιλοχριστιανικές. Τον επηρέασε όμως ο Ιουλιανός, όπως και αυτός επηρεάσθηκε από τον Λιβάνιο, του οποίου μελετούσε τα έργα και έγινε έμμεσα μαθητής του. (Βλ. το άρθρο του Παν. Χρήστου στην Θ.Η.Ε., τ. 8, 1966, στ. 294-299 με βιβλ.)

Παρατίθεται και ο σχολιασμός του ΄Αγγ. Χωρέμη:

«Ο λόγος του Λιβανίου “ υπέρ των ιερών” δεν γράφτηκε λόγω ακροτήτων, που έγιναν εις εφαρμογήν του διατάγματος κατά της αρχαίας θρησκείας. Το διάταγμα εξεδόθη το 391 και το κείμενο του Λιβανίου γράφτηκε το 386, δηλ. πέντε ολόκληρα χρόνια νωρίτερα με άλλη ευκαιρία. Ο Θεοδόσιος διώρισε ύπαρχο της Ανατολής κάποιον συμπατριώτη και φίλο του, τον ΄Ιβηρα Μάτερνο Κυνήγιο. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φανατικός θρησκόληπτος και έξαλλος˙ υπεκίνησε πράγματι τον όχλο, επι κεφαλής του οποίου ήταν φανατικοί καλόγεροι, και άρχισαν να καταστρέφουν τα αρχαία ιερά, στην αρχή κυρίως τα μικρά (και απροστάτευτα) ιερά της υπαίθρου και εν συνεχεία άρχισαν να μπαίνουν και να καταστρέφουν ιερά και μέσα στις πόλεις. Τότε ο Λιβάνιος γράφει τον περίφημο και ωραιότατο λόγο του “ υπέρ των Ιερών” . Η αντίδραση του “ θρησκόληπτου” Θεοδοσίου ήταν να … απαγορεύσει στους μοναχούς την είσοδο στις πόλεις, προστατεύοντας έτσι τα εθνικά ιερά των άστεων και όταν σε λίγο πέθανε Ο Μάτερνος Κυνήγιος τοποθέτησε ως ΄Υπαρχο της Ανατολής τον σώφρονα εθνικό Ευτόλμιο Τατιανό, ο οποίος κατάφερε να ηρεμήσει τα πράγματα και να φέρει την καταλλαγή".

΄Όλα αυτά μαρτυρούν ότι ουδέποτε υπήρξε επίσημη πολιτική του Θεοδοσίου η καταστροφή του αρχαίου κόσμου και μάλιστα με την μορφή των ακραίων βανδαλισμών, όπως λέγεται συνήθως.

Μαρτυρούν επίσης το κύρος που είχε ο Λιβάνιος στον θεωρούμενο θρησκόληπτο βασιλέα, κύρος που φάνηκε και όταν με δύο ακόμή λόγους του, τους “Προς Θεοδόσιον τον Βασιλέα επί ταις διαλλαγαίς” κατόρθωσε να σώσει την Αντιόχεια, η οποία είχε στασιάσει. Σ΄ αυτήν την προσπάθεια είχε και την συνεπικουρία του επισκόπου Αντιοχείας Φλαβιανού, του οποίου τον λόγο φαίνεται ότι είχε γράψει ένας νεαρός Χριστιανός κληρικός, μαθητής του Λιβανίου, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι και συνεργασία με Χριστινούς είχε ο Λιβάνιος, όταν κοινοί στόχοι το επέβαλαν».

Χρειάζεται, πράγματι, νηφαλιότητα και γνώση, για να κατανοηθεί η συνεργασία του Λιβανίου με τους Χριστιανούς. Αλλά οι άνθρωποι εκείνοι ζούσαν τα πράγματα μέσα στη φυσικότητά τους και όχι στο τεχνητό κλίμα αντιπαλότητας, που δημιουργούν οι φανατικοί ( εκατέρωθεν) των ημερών μας.

Μήπως σ’ όλη τη μακρά διάρκεια του «Βυζαντίου»/Ρωμανίας δεν έλαβαν χώρα παρόμοιες συνεργασίες και συνυπάρξεις; Η χαρακτηριστικότερη, μάλιστα, ήταν η συνεργασία των δύο ιδεολογικά αντιπάλων, που η αντίθεσή τους σκόπιμα και τεχνητά υπερτονίζεται σήμερα του Οικουμ. Πατριάρχου Γενναδίου Β΄ του Σχολαρίου και του σοφού και υποστηρικτού της αρχαίας θρησκείας, Γεωργίου Πλήθωνος-Γεμιστού. Ο τελευταίος δεν δίστασε να συμμετάσχει στην κρίσιμη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438/39), ως μέλος της Ορθόδοξης αντιπροσωπίας για να βοηθήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία στις τραγικές εκείνες στιγμές γι’ αυτήν και το Γένος. Εκεί έδωσε μάχη, με τις επιστημονικές του γνώσεις, υπέρ της Ορθοδοξίας και μαζί με τον πρωταγωνιστή της Ορθοδοξίας, άγιο Μάρκο τον Ευγενικό (+1444), δεν υπέγραψε την ΄Ενωση με τον Παπισμό. Παρά τις διαφορετικές ιδεολογικο-πνευματικές προϋποθέσεις τους θεωρούσαν και οι δύο την ΄Ενωση ως υποταγή στον παπισμό και επιζήμια για το Γένος/΄Εθνος. Αλλά έτσι σκέπτονται όσο αγαπούν το ΄Εθνος!

Οι σημερινοί Νεοπαγανιστές, σχεδόν κατά κανόνα, δεν αγαπούν το ΄Εθνος και τον Ελληνισμό, παρά τα λεγόμενά τους, διότι πολεμώντας την Ορθοδοξία που είναι πια αδιαίρετα ενωμένη με την ελληνικότητα, κατεργάζονται την διάλυσή τους.

(Ως βάση για το κείμενο αυτό χρησιμοποιήθηκε το βιβλίο του π. Γ.Δ. Μεταλληνού., Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία; Αθήνα 2003)



_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Αύγ 05, 2009 9:47 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
http://grmanifesto.wordpress.com/

Για τη σύγκρουση Μουσείου Ακρόπολης-Κώστα Γαβρά και χριστιανισμού-ελληνισμού

Αυγούστου 3, 2009

Αυτό είναι ένα κείμενο που το υπογράφουμε μέχρι στιγμής οι Αλέξανδρος Αρβανιτάκης, Νίκος Γεωργιόπουλος, Θόδωρος Παντούλας και Νίκος Ράπτης… Είναι προς δημοσίευση… Θα θέλαμε τις παρατηρήσεις σας…

Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τη διαφωνία μεταξύ του Μουσείου της Ακρόπολης και του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά για το περιεχόμενο μίας ενημερωτικής ταινίας που ο δεύτερος προμήθευσε στο πρώτο, γινόμαστε μάρτυρες μιας άδικης και μισαλλόδοξης επίθεσης κατά της εκκλησίας, για την οποία νιώθουμε την ανάγκη να τοποθετηθούμε.
Η εκκλησία είχε κάθε δικαίωμα να κρίνει το ενημερωτικό υλικό του κ. Γαβρά, όπως οποιοσδήποτε άλλος πολίτης ή παράγων της κοινωνικής ζωής. Ό,τι διαμείφθηκε στη συνέχεια μεταξύ του Μουσείου και του σκηνοθέτη αφορά τους ίδιους και φυσικά η εκκλησία δε φέρει την παραμικρή ευθύνη.

Από εκεί και πέρα όμως, εξαπολύθηκε από τα ΜΜΕ μία πρωτοφανής επίθεση κατά της ίδιας της παρουσίας του χριστιανισμού στον ελλαδικό χώρο. Με έκπληξη και οδύνη είδαμε να εμφανίζεται σχεδόν ως αυτονόητο πως ο χριστιανισμός επιβλήθηκε στον ελληνισμό δια της βίας και του φανατισμού –εκριζώνοντας δήθεν με αιματηρό και καταστροφικό τρόπο την «πατροπαράδοτη» «ελληνική θρησκεία», δηλαδή την ειδωλολατρία!
Οποιοσδήποτε έχει κάποια σχέση με την ιστορία γνωρίζει αντιθέτως πως ο ελληνισμός ασπάστηκε το χριστιανισμό από την αρχή, αυθόρμητα και μαζικά, όπως κανείς άλλος δεν το έκανε τους τρεις πρώτους μετά Χριστόν αιώνες. Ο χριστιανισμός μάλιστα λειτούργησε ως κιβωτός για τον πυρήνα της ελληνικής σκέψης και του πολιτισμού, όπως αποδεικνύει η πατερική παράδοση και η ελληνική έκφραση της χριστιανικής γραμματείας, ακόμα και του συνόλου σχεδόν της Καινής Διαθήκης. Είναι δε γνωστό πως ελληνικά καλλιτεχνήματα από ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, ακόμα και «εθνικά» εδώλια, μεταφέρθηκαν αργότερα, τον 4ο αι. μ.Χ., στην Κωνσταντινούπολη, για να στολίζουν τους δημόσιους χώρους της Βασιλεύουσας «Νέας Ρώμης» και να υπογραμμίζουν έτσι τον «ανατολικό» (ελληνικό) της χαρακτήρα.
Πέραν αυτών όμως, μας απασχολεί η οξύτητα, η εμπάθεια και η ένταση των επιθέσεων κατά του χριστιανισμού που εξαπολύθηκαν με αφορμή την αντιπαράθεση Μουσείου Ακρόπολης-Κώστα Γαβρά, από πλήθος δημοσιολόγων, επιστημόνων, πολιτικών παραγόντων όλων των μεγάλων κομμάτων, ΜΜΕ κ.λπ. που κατά τη γνώμη μας αναδεικνύουν, άλλα, πολύ σοβαρότερα, ζητήματα.
Είναι εντελώς φανερό πως τις τελευταίες δεκαετίες έχει πραγματοποιηθεί και στη χώρα μας μία «στροφή» υπέρ της εκκοσμίκευσης του χαρακτήρα του ελληνικού κράτους και της ενίσχυσης του ουδετερόθρησκου χαρακτήρα του.
Αυτό όμως δεν είναι δυνατό να αξιοποιείται από τις δυνάμεις της εκκοσμίκευσης προκειμένου να εκτοπιστεί ο χριστιανισμός από την πατρίδα μας, ούτε για να εξαφανιστεί η σχέση ελληνισμού και χριστιανισμού: τη σχέση αυτή εξάλλου μαρτυρούν η ιστορία, τα τοπωνύμια, τα ίδια τα ονόματα των ανθρώπων, η γλώσσα μας, η λογοτεχνία και το σύνολο της ελληνικής καλλιτεχνικής έκφρασης, τα ήθη και τα έθιμά μας, η θεσμική λειτουργία του κράτους .
Τη σχέση αυτή αναδεικνύει η ίδια η καθημερινότητα των Ελλήνων, που εξακολουθούμε στη μεγάλη μας πλειοψηφία να αποτελούμε πλήρωμα της εκκλησίας και να θέτουμε υπό τη σκέπη της πλήθος εκδηλώσεων της προσωπικής μας ζωής, τις χαρές μας και τις λύπες μας, ακόμα και αν δεν διατηρούμε ζωντανή πνευματική σχέση μαζί της, πράγμα που ισχύει μολοταύτα για εκατοντάδες χιλιάδες ανάμεσά μας.
Πολύ περισσότερο, θα πρέπει να κατανοηθεί από όλους πως πλέον οι επιθέσεις κατά της εκκλησίας και του χριστιανισμού στη χώρα μας λαμβάνουν τη μορφή της επιχείρησης υπέρ μιας ιδιότυπης κοινωνικής περιθωριοποίησης του χριστιανισμού και των χριστιανών. Αυτή η περιθωριοποίηση όμως τραυματίζει τον κοινωνικό ιστό, προκαλεί διχαστικά φαινόμενα και δε διευκολύνει την προσπάθεια να βρεθεί μία νέα ισορροπία μεταξύ έθνους και χριστιανισμού στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις πραγματικότητες του 21ου αιώνα.
Θα ήταν μέγα λάθος να επιχειρηθεί η εμπέδωση στην Ελλάδα της ιδέας πως ο χριστιανισμός και η ορθοδοξία είναι «ξενόφερτοιι» και πρέπει να εξοβελιστούν από κάθε εθνική πολιτική και πολιτειακή έκφραση. Κάτι τέτοιο δε απειλεί απλά να προκαλέσει εθνικό διχασμό. Επιπλέον στερεί την κοινωνία μας από τα ζωογόνα στοιχεία που φέρει ο χριστιανισμός και η ορθοδοξία στην πνευματική ζωή, την κοινωνική συνοχή, την εθνική μας ταυτότητα. Ο χριστιανισμός είναι φορέας πνεύματος συνδιαλλαγής, φιλανθρωπίας, κοινωνικής αλληλεγγύης, ατομικής ευθύνης, ειρήνης, παιδείας, ιστορικής αυτογνωσίας, φιλοξενίας, οικουμενικότητας που ο ελληνισμός σήμερα τα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. «Σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν*»
Η πατρίδα μας χρειάζεται πράγματι αναθεώρηση των σχέσεων κράτους-εκκλησίας, ούτως ώστε αυτές να αντιστοιχούν στις πραγματικότητες του 21ου αιώνα. Αυτή όμως η νέα σύνθεση πρέπει να είναι εποικοδομητική για την κοινωνική, πνευματική και πολιτική μας ζωή. Στην προσπάθεια να βρεθούν οι νέες ισορροπίες, όλοι οι Έλληνες πρέπει να είμαστε μαζί. Χωρίς μηδενισμούς, μισαλλοδοξία, διχαστική διάθεση, ιστορική άγνοια και προσπάθεια για δημιουργία νέων «μιασμάτων»…

* Πράξ. 26,14

O Αλέξανδρος Αρβανιτάκης είναι διεθνολόγος. Ο Νίκος Γεωργιόπουλος είναι υποψήφιος δρ. χρηματοοικονομικής στο πανεπιστήμιο της Βιέννης. O Θόδωρος Παντούλας είναι εκδότης του περιοδικού «Manifesto». Ο Νίκος Ράπτης είναι δρ. παιδαγωγικής

Επιστροφή στην κορυφή
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Αύγ 07, 2009 7:35 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Εξαιρετικό κείμενο, τεκμηριωμένο ιστορικά, του Ανδρέα Σταλίδη από το «Αντίβαρο»


Επιστολή για το φιλμ του Γαβρά

http://www.antibaro.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5240:0809-aposursh&catid=71:letters&Itemid=144


Προς τον Υπουργό Πολιτισμού κ. Αντώνη Σαμαρά
Κοινοποίηση: Πρόεδρο του Μουσείου της Ακρόπολης, κ. Δημήτρη Παντερμαλή
6 Αυγούστου 2009



Αξιότιμε κ. Υπουργέ,


Η παρούσα επιστολή αφορά στο φιλμ του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, το οποίο προβάλλεται από το Μουσείο της Ακροπόλεως. Σας ζητώ να το αποσύρετε ολόκληρο και όχι μόνο τα 12 επίμαχα δευτερόλεπτα.

1. Ο ελληνικός λαός μετά από μακροχρόνιους αγώνες και κόπους απέκτησε το Μουσείο της Ακροπόλεως για έναν πολύ συγκεκριμένο -κακά τα ψέμματα- πολιτικό σκοπό: να πιέσει τους Βρετανούς να επιστρέψουν τα Μάρμαρα. Όλα τα μουσεία χρησιμοποιούν συνοδευτικό υλικό των εκθεμάτων τους, όχι ως μουσειακά αντικείμενα, αλλά ως συμπληρωματική ενημέρωση στους επισκέπτες περί των εκθεμάτων. Τα μουσεία έχουν αποκλειστική αρμοδιότητα επιλογής του υλικού αυτού. Εδώ όμως το μουσείο είναι ελλειπές. Το συνοδευτικό υλικό, με την οπτικοακουστική του μορφή, ορθά κρίθηκε ότι θα πρέπει να εστιαστεί στις καταστροφές του Παρθενώνα ανά τους αιώνες, ώστε να αιτιολογηθεί η απουσία συγκεκριμένων εκθεμάτων και να πιεστούν οι κάτοχοί τους να τα επιστρέψουν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι φανερό ότι το δημιούργημα του κ. Γαβρά (συνολικής διάρκειας 1 λεπτού και 40 δευτερολέπτων, από τα 13 λεπτά του όλου βίντεο που προβάλλεται στο μουσείο) αφήνει στον θεατή ένα συγκεκριμένο μήνυμα, που περιγράφτηκε καλύτερα από το πρωτοσέλιδο σχόλιο των Νέων στις 28/7/2009 με τον τίτλο "Επί 18 αιώνες καταστρέφουν τον Παρθενώνα" (εννοεί: οι Χριστιανοί). Αυτό το μήνυμα ήθελε ο σκηνοθέτης να περάσει στους θεατές του και εκτιμώ ότι υπονομεύει την ίδια την ύπαρξη του Μουσείου αποδυναμώνοντάς το και ταυτόχρονα εξοπλίζοντας με επιχειρήματα τη Βρετανική πλευρά.

2. Το ότι ήθελε να περάσει αυτό το μήνυμα, είναι φανερό από τις δημόσιες δηλώσεις του με το ύφος της αλάθητης αυθεντίας περί Ιστορίας: Aπόσπασμα από δήλωσή του στην Καθημερινή 28/7/2009: "Η Εκκλησία αρνείται πάντα την πραγματικότητα για να σώσει το δόγμα της. Ό,τι εμφανίζεται σ' αυτό το μικρό φιλμ είναι ιστορικά αποδεδειγμένο". Δεύτερο απόσπασμα από επιστολή του, όπου είναι ακόμη σαφέστερος: "Σκοπός μου ήταν να δείξω - βασιζόμενος σε αναμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα - ότι η σταδιακή "συρρίκνωση" του Παρθενώνα δεν πρέπει να αποδοθεί σε τυχόν φθορές μέσα στο χρόνο ή σε ενδεχόμενες αδυναμίες της κατασκευής του αλλά αντίθετα οφείλεται στον φανατισμό των ανθρώπων")

Οι ιστορικές πηγές όμως λένε τα εξής:


Την Αθήνα την κατέστρεψαν οι Έρουλοι (267 μ.Χ.) ολοσχερώς. Τότε καταστράφηκε η οροφή του Παρθενώνα. Εκτός από αυτούς στην κυρίως Ελλάδα και τη Βαλκανική επέδραμαν όλον τον 4ο αιώνα ένας σωρός αλλόφυλων βαρβάρων (Βησιγότθοι του Αλλάρυχου το 396 μ.Χ., οι οποίοι δεν ήταν Χριστιανοί και είναι ιστορικά αποδεκτό ότι κατέστρεψαν τουλάχιστον τα Ελευσίνια ιερά, Οστρογότθοι και άλλοι Γότθοι το 582 μ.Χ. κοκ). Ο 4ος αιώνας είναι ο αιώνας της λεγόμενος "μετανάστευσης των λαών" όπου όλη η Ευρώπη κατοικήθηκε από τις ορδές βαρβάρων που ήρθαν από την Ευρασία. Είναι εξαιρετικά πιθανό αυτές οι καταστροφές να συμπεριελάμβαναν και τον Παρθενώνα.

Συνεπώς είναι μάλλον προϊόν ημιμάθειας να ισχυρίζεται ο οποιοσδήποτε ότι σε αυτό το περιβάλλον μπορεί να γνωρίζει ποιος κατέστρεψε τι.
Επίσης, οι αρχαιότητες πολύ λιγότερο καταστράφηκαν από ανθρώπινο παράγοντα από ό,τι από φυσικά αίτια ανά τους αιώνες (πχ σεισμοί - άλλωστε είμαστε και στην πιο σεισμογενή περιοχή της Ευρώπης - και το ίδιο ισχύει και για τα Μεσαιωνικά μνημεία που είναι άλλωστε και πολύ λιγότερο σωζόμενα από τα αρχαία). Κατόπιν, είχαμε τους Σλάβους, τους αιρετικούς της Εικονομαχίας, Βουλγαρικές επιδρομές, τη Λατινοκρατία (από το 1205) και τους Οθωμανούς (από τα τέλη του 15ου αιώνα). Μετά από όλα αυτά τα γεγονότα και μία περίοδο 12 αιώνων, έχουμε την φωτογραφική αποτύπωση του Παρθενώνα από τον Carrey το 1674, λίγο πριν την πραγματική καταστροφή του από τον Μοροζίνι. Στον πίνακα απεικονίζεται περίπου το 1/3 μόνο της καταστροφή στο Ανατολικό Αέτωμα σε σχέση με την καταστροφή που προκύπτει από το φιλμ του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, το οποίο υποτίθεται ότι έγινε από "Παλαιοχριστιανούς" τον 5ο αιώνα μ.Χ. Υπάρχει πλήθος αναφορών από το 1018 ως το 1674 ότι ο Παρθενώνας ήτανε "σχεδόν άθικτος". Συνολικά, δεν υπάρχει ούτε μία μαρτυρία, ούτε ένα ιστορικό στοιχείο που να βεβαιώνει ότι "παλαιοχριστιανοί του 5ου αιώνα" κατέστρεψαν μέρος του Παρθενώνα. Στην χειρότερη περίπτωση οι ιστορικοί διατυπώνουν μία απλή εικασία.

Ενδείξεις υπάρχουν μάλλον για το αντίθετο. Ο Παρθενώνας μετατράπηκε σε Χριστιανικό Ναό και λειτούργησε έτσι τουλάχιστον για 8 αιώνες. Εάν οι Χριστιανοί είχαν τη διάθεση να καταστρέψουν τον Παρθενώνα ή εάν έστω θεωρούσαν ενοχλητικές τις αναπαραστάσεις ή φερ' ειπείν τα αγάλματα στους αρχαίους Θεούς, τότε κάποιος αναμφισβήτητα σε όλο αυτό το διάστημα θα είχε προβεί στις αντίστοιχες πράξεις. Γνωρίζουμε όμως ότι ο μεγαλύτερος παράγοντας καταστροφής μνημείων είναι η εγκατάλειψη. Συνεπώς η χρήση του, και η συχνή αναφορά του ως "περίλαμπρου ναού" στα ενδιάμεσα χρόνια διέσωσε στην πραγματικότητα τον Παρθενώνα.

Στον αντίποδα όλων των ανωτέρω,
ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς για να ολοκληρώσει την επιθυμία προβολής προσωπικών ιδεοληψιών χρησιμοποιεί και τη σημειολογία και ντύνει τους "παλαιοχριστιανούς" με μαύρα ράσα, τα οποία δεν χρησιμοποιούνταν σε εκείνη την εποχή, ώστε ευθέως να παραπέμπουν σε σύγχρονους ιερείς ή μοναχούς. Ταυτόχρονα, υψώνει και έναν τεράστιο Σταυρό μήπως και διαφύγει το υπονοούμενο από τον θεατή ότι οι μαυροφορεμένες φιγούρες είναι Χριστιανοί.

3. Παράλληλα με τα παραπάνω, ανέκυψε και ένα σοβαρότατο πρόβλημα που μόνον εσείς μπορείτε πλέον να λύσετε. Ο Πρόεδρος του Μουσείου κ. Παντερμαλής δήλωσε δημοσίως ότι «ο κ. Γαβράς διευκρίνησε απολύτως ότι στην επίμαχη σκηνή του φιλμ δεν απεικόνιζε ούτε υπονοούσε ότι οι καταστροφές έγιναν από ιερείς, αλλά από ανθρώπους της εποχής», και βασιζόμενος σε αυτή την "ικανοποιητική" διευκρίνηση του κ. Γαβρά αποφάσισε να επαναφέρει τα 12 δευτερόλεπτα του φιλμ. Την ίδια όμως ημέρα(!) ο σκηνοθέτης φέρεται να δήλωσε στον Τύπο (εφημερίδα Τα Νέα 5/8/2009) τα εξής: «Δεν μίλησα ποτέ για “ανθρώπους της εποχής. Κάναμε πράγματι εκτενή διάλογο, όμως ο κ. Παντερμαλής δεν μου διάβασε κατόπιν την ανακοίνωσή του πριν τη δώσει στη δημοσιότητα. Δεν ήταν “άνθρωποι της εποχής”, ήταν παλαιοχριστιανοί. Έχει μεγάλη διαφορά».

Πράγματι "έχει μεγάλη διαφορά": δεν πρόκειται απλώς για αντιδιαμετρικές απόψεις. Πρόκειται για ωμή κατηγορία του σκηνοθέτη προς τον Πρόεδρο ότι ψεύδεται!

Ως πολιτικός προϊστάμενος του κ. Παντερμαλή, είστε υποχρεωμένος να λάβετε καθαρή θέση στο συγκεκριμένο θέμα. Δεν είναι δυνατόν να λέγοντα αυτά τα αντιφατικά δημοσίως. Ένας από τους δύο έχει άδικο. Ποιος; Λάβετε θέση.

Με βάση τα στοιχεία που παρέθεσα, εκτιμώ ότι η πλέον ενδεδειγμένη λύση είναι η απόσυρση ολόκληρου του βίντεο του κ. Κώστα Γαβρά. Εφόσον αφαιρεθεί ολόκληρο, θα αναχαιτιστούν και οι φωνές περί πνευματικών ή ηθικών δικαιωμάτων του καλλιτέχνη στο δημιούργημά του.

Ευελπιστώ στην ανταπόκρισή σας.

Με τιμή.

Ανδρέας Σταλίδης


Επιστροφή στην κορυφή
Αλιευτής
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Αύγ 10, 2009 11:21 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΑΠΟ:
http://www.antinews.gr/?p=11207



Αξίζει το βίντεο του κ. Γαβρά τα λεφτά του; (310.544 ευρώ !!!)

Ο Κώστας Γαβράς εισέπραξε από το ΥΠΠΟ για το βίντεο με θέμα την Ακρόπολη, 310.544 ευρώ ευρω.

Η σχετική σύμβαση υπεγράφη το 2003 και αναφερόταν σε «ένα βωβό διηγηματικό κύκλο» που θα παρουσιαζόταν στην Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας.

Το έργο του κ. Γαβρά βασίζεται σε ένα πρωτόλειο σενάριο συρραφής εικόνων του Παρθενώνα με χρονολογική διάταξη.

Η αισθητική που διέπει αυτο το ψηφιακό εικονογράφημα είναι εμπνευσμένη και σχεδόν ταυτόσημη με την «αισθητική» φυλλαδίων αρχαιολάγνου περιεχομένου που διανέμονταν δωρεάν στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 και σήμερα αποτελούν ιδεολογικό ντεκόρ εθνικοφρόνων τηλεανθρώπων.

Είναι απορίας άξιον πως ένας καταξιωμένος παγκοσμίως σκηνοθέτης, Έλληνας στην καταγωγή, δεν αντελήφθη ότι η ψηφιακή του εκδοχή για τον Παρθενώνα είναι αναχρονιστική, δυσανάλογα υποδεέστερη των ικανοτήτων του και αντιαισθητική.

Το «τημ» του κ. Γαβρά υποτίμησε την άξια της αρμονίας των όγκων και των διαστάσεων του αρχαίου κτηρίου και το παρουσιάζουν ως νέο-κλασικίζων κατασκεύασμα.


Ο σκηνοθέτης τους ή δεν γνώριζε, ή δεν επιθυμούσε, να καθοδηγήσει τις εργασίες, με τρόπο ώστε το αποτέλεσμα να είναι συνεπές με τον χαρακτηρισμό ως ενημερωτικό βίντεο, αλλά και με την σοβαρότητα της αξίας του παγκόσμιου πολιτιστικού μνημείου.

Στην προσπάθεια του
να αποδώσει το θέμα με την καινούρια τεχνική που συνδυάζει τρισδιάστατο χώρο, με επεξεργασμένη στο κομπιούτερ real δράση, κατέληξε σε κωμικοτραγικής ασκήμιας σκηνές:

Σκαρφαλωμένα ανθρωποειδή σε εμφανώς μη ρεαλιστική αναπαράσταση του Παρθενώνα, επιδίδονται σε πράξεις που δεν πείθουν ούτε ως σκηνοθεσία, ούτε ως ψηφιακή επεξεργασία, όπως το πανομοιότυπο σε πολλές επαναλήψεις πριόνισμα μαρμάρων (γνωστή φτηνή μέθοδος η επαναχρησιμοποίηση) ή το γκρέμισμα μαρμάρων που σπάζουν σαν να είναι από άλλο υλικό (ανικανότητα animators)

Η ψηφιακή λήψη
είναι επαναλαμβανόμενη χωρίς έμπνευση και αγχωμένη από τον φόβο αποκάλυψης κακοτεχνιών (συνεχώς μακρινά πλάνα και κυκλική κίνηση).

Οι διαστάσεις του Παρθενώνα αλλοιώνονται και το κτήριο δείχνει άλλο. Εκτός κι αν η μακέτα του Παρθενώνα είναι λάθος. Η πιο σωστή αναλογία είναι όταν χρησιμοποιείται ο εναπομείναν υπαρκτός ναός.
Κανείς δεν πρόσεξε ,ή δεν τους ενδιέφερε, ότι το μέγεθος και οι αναλογίες των ανθρώπων που παίζουν δεν συνάδουν με τις αναλογίες του περιβάλλοντος χώρου;

Ουδείς αντελήφθη ότι το μοντάζ είναι χοντροκομμένα πρωτόλειο, ή απλά αυτό συνέφερε για να καλυφθεί το ροκάνισμα χρόνου;

Το βίντεο του Κ. Γαβρά υπήρξε μια πλήρως αποτυχημένη απόπειρα του να ασχοληθεί ο διάσημος σκηνοθέτης με την σύγχρονη ψηφιακή εικόνα (το animation) και το υπεράνω καταγγελτικού λόγου θέμα του Παρθενώνα. Όλοι δικαιούνται φυσικά μια αποτυχία.

Ο κ. Γαβράς πούλησε στην Ελλάδα 310. 544 ευρω ένα βίντεο για την Ακρόπολη που έχει αληθινό χρόνο διάρκειας πολύ μικρότερο του αναφερομένου επισήμως.


Η προσεκτική παρακολούθηση της προβολής από επαΐοντα αποδεικνύει ότι:
Από τα 6,30 λεπτά προβολής (αφαιρέσαμε ήδη το ένα λεπτό των τίτλων) μόνο τα 3 λεπτά είναι σκηνοθετημένα έτσι ώστε να πληρούν στοιχειωδώς κανόνες δημιουργικής βιντεογράφησης.

Έχουν δηλαδή κάποια -υποτυπώδη έστω – δράση και εναλλαγή πλάνων. Τα άλλα 3,30 λεπτά είναι, όπως λένε οι animators, νεκρός χρονος, ή όπως λέγανε οι παλιοί κινηματογραφιστές χαμένο φιλμ: Τα 3,30 λεπτά από τα 6,30 λεπτά διαρκείας του βίντεο είναι φωτογραφική παρουσίαση δυο σχεδίων και δυο μακετών που ήδη είχαν παίξει και που έχουν μηδενικό κόστος!

Ο κ. Γαβράς εισέπραξε από τους Έλληνες για ενημερωτικό βίντεο πραγματικής διάρκειας 3 λεπτών, 100.000 ευρω το λεπτό.

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες