Η ασυδοσία της παραεξουσίας και οι ενοχλητικοί στο «γύψο»

[ΝΤΑΒΕΛΗΣ]

Η ασυδοσία της παραεξουσίας
και οι ενοχλητικοί στο «γύψο»

Ακούμε συχνά να μιλούν για «ανεξάρτητη δικαιοσύνη». Οι περισσότεροι από άγνοια. Οι ελίτ των εξουσιών, ιδιαίτερα οι πολιτικές και δημοσιογραφικές ελίτ χρησιμοποιούν αυτή την καραμέλα της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», με αχαλίνωτη δημαγωγία, για τα ποικίλα πολιτικά τους παιχνίδια και κυρίως για την εξαπάτηση των πολιτών.

Η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» είναι ένα μύθος!

Το Δίκαιο θεμελιώνεται στην έννοια του κράτους και της κυριαρχίας. Και αυτό το κράτος βρίσκεται κάτω από την απόλυτη κυριαρχία των οικονομικών ελίτ εξουσίας που έχουν τη ΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΗ ΧΡΗΣΗ των κανόνων του Δικαίου.

Είναι «ανεξάρτητη», συνεπώς, η δικαιοσύνη, όσο «ανεξάρτητα» είναι τα ποικίλα όργανα του κράτους και της πολιτικής εξουσίας. Θα το αναλύσουμε, ιδιαίτερα σε άλλο άρθρο…

Εδώ θα περιοριστούμε σε χειροπιαστά γεγονότα παρμένα από τις τωρινές πλουσιότατες εμπειρίες που ζούμε στο δημοσιογραφικό χώρο.

Πρώτον: Όταν η εξουσία και η παραεξουσία των βιομηχανιών των ΜΜΕ πελεκίζει αδυσώπητα την αλήθεια και τους αδύναμους πολίτες κανενός δεν ιδρώνει το αυτί. Η μαζική παραποίηση και πλαστογράφηση των γεγονότων από τα ισχυρά συγκροτήματα των ΜΜΕ είναι «λειτουργία» της «ελευθερίας έκφρασης»!!!

Κάποιες, ωστόσο, μεμονωμένες φρασούλες, ή ένα παραπολιτικό από τα μικρά, αλλά ενοχλητικά έντυπα αμέσως βαπτίζεται ακρωτηριασμός της αλήθειας, συκοφαντικό και υβριστικό και σέρνεται στα δικαστήρια με το «ισχυρό» και άκρως εκδικητικό «όπλο» των αγωγών…

Όταν τα ισχυρά ΜΜΕ καρατομούν προσωπικότητες και τις διασύρουν κανιβαλικά κανένας δεν ενοχλείται από τους φωνακλάδες των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Όταν όμως κάποιοι «ενοχλητικοί» τολμήσουν να αποκαλύψουν και να χαρακτηρίσουν μια συμπεριφορά των ανθρώπων της εξουσίας και της παραεξουσίας τότε «ξυπνούν» τα «ανθρώπινα δικαιώματα», οι αφορισμοί για εξύβριση και συκοφάντηση και φυσικά οι αγωγές…

Δεύτερον. Όταν αποκαλύπτονται συνεντεύξεις μαϊμούδες, κατασκευασμένα ρεπορτάζ και καραμπινάτοι, αστήρικτοι λιθοβολισμοί εναντίον ανθρώπων και υπολήψεων, ΚΑΝΕΝΑΣ εισαγγελέας δεν «κουνιέται», παρά το γεγονός ότι εδώ το «έγκλημα» στρέφεται εναντίον της κοινωνίας ΣΥΝΟΛΙΚΑ και εξαπατά μαζικά.

Μπροστά σε αυτό το μαζικό «έγκλημα» της απάτης των μεγάλων συγκροτημάτων του Τύπου (που έφεραν τον Ερντογάν στην Αθήνα με λεπτομερειακά ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, επίσης, «μαϊμού» με Μπαρόζο κ.α) ΟΥΔΕΙΣ συγκινήθηκε.

Τα όργανα της δικαιοσύνης βάλανε την ουρά κάτω από τα σκέλια. Το ίδιο και οι ποικίλες «εστίες» των «προοδευτικών», καθώς και τα κόμματα που φλυαρούν για την «αλήθεια» και τα «ανθρώπινα δικαιώματα».

Εξαπατούν προκλητικά και μαζικά τον λαό, τον κοροϊδεύουν ασύστολα, σπέρνουν το ψεύδος ξεδιάντροπα και η δικαιοσύνη, όπως και τα ποικίλα άλλα κατεστημένα κωφεύουν.

Τρίτον:
Και ενώ σε αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα του ολοκληρωτισμού των ΜΜΕ κωφεύουν, απεργάζονται τεχνάσματα να φιμώσουν το διαδίκτυο και τις ενοχλητικές φωνές, προλειαίνοντας, θηριωδώς, ιδεολογικά το έδαφος για τη φίμωση.

Ταυτόχρονα, εξαπολύουν κύματα διώξεων εναντίον ιστοχώρων, σπέρνουν μηνύσεις για πραγματικές και στοιχειοθετημένες αποκαλύψεις και μάλιστα βρικολακιάζοντας τα ιδιώνυμα περί κατασκοπείας.

Διαβάστε εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3556


Τώρα από το EXTRA3 βγαίνει και λέει ο Σπίνος ότι γυναίκα υπουργού τρώει χρήματα από πολίτες και τα παίζει στα χαρτιά και ουδείς ενοχλείται από τη δικαιοσύνη και από το πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο.

Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια ελεεινή σπουνιά και σπορά συκοφαντικών υπονοουμένων (καμία τεκμηρίωση δεν υπάρχει) εναντίον ΓΕΝΙΚΑ υπουργών και ανθρωπίνων σχέσεων, βρισκόμαστε μπροστά σε μια φασιστική αυθάδεια και ΟΥΔΕΙΣ συγκινείται.

Αν αυτό το έγραφε κάποιο «ενοχλητικό» ιστολόγιο όλες οι ύαινες του καθεστώτος θα ούρλιαζαν.

Τώρα έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους και «συσκέπτονται» πώς θα βάλουν στο «γύψο» τους ενοχλητικούς!!!

Πού βρίσκεται αλήθεια η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη»;



_________________
Φωτιά και τσεκούρι όχι μόνο στους
προσκυνημένους, αλλά και στους
πράκτορες και προβοκάτορες.

[Ροβεσπιέρος]

Ένα κείμενο παλιό, γραμμένο το 1990.
Περιέχεται στη συλλογή: «Μυθολογίες και μεταλλάξεις».
Εκδόσεις «Κάκτος»



Βία και νομιμότητα


Η μυθολογία που σήμερα εδραιώνει μια τρομοκρατία ιδεολογική και προλειαίνει το έδαφος για μια απροκάλυπτη κρατική τρομοκρατία είναι αυτή που αναφέρεται στην «ανεξαρτησία της δικαιοσύνης». Αν και οι πλούσιες σε ποικιλία εμπειρίες της περιόδου που ζούμε γκρεμίζουν το μύθο της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», είναι χρήσιμο να πούμε δύο λόγια για το αστικό δίκαιο και τη «νομιμότητα».

Το Δίκαιο θεμελιώνεται στην έννοια του κράτους και της κυριαρχίας. Οι κανόνες συμπεριφοράς που καθορίζει, είναι κανόνες αναγκαστικοί, με την έννοια ότι η τήρησή τους εξασφαλίζεται με την υλική βία, που τα κρατικά όργανα έχουν ή διεκδικούν τη μονοπωλιακή χρήση τους.

Το Δίκαιο είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Για να λειτουργήσει η κοινωνία σύμφωνα με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, δεν αρκεί ένας κοινωνικός αυτοματισμός, θρησκευτικός ή ηθικός, στη δράση των ανθρώπων. Είναι απαραίτητος ένας συστηματικός, ευσυνείδητος, εσωτερικά συνεπής, εξοπλισμένος με δύναμη εξαναγκασμού καθορισμός της συμπεριφοράς. Κι αυτό είναι η «έννομος τάξις», το Δίκαιο, η θεμελιώδης κοινωνική λειτουργία του κράτους, υπέρτατου οργάνου της ταξικής κυριαρχίας.

Βεβαίως, σε εποχές σχετικά ομαλές, το δίκαιο δίνει την εντύπωση ότι είναι σύμφωνο με την ιδέα της δικαιοσύνης. Δίκαιο για όλους τους ανθρώπους, έκφραση της προόδου της κοινωνίας. Σε εποχές όμως κρίσεων και κοινωνικής σήψης, αυτό το φαινομενικά αρμονικό σύστημα νόμων σπάζει, αποκαλύπτεται η μόνιμη ταξική ταξική του φύση, πέφτει ο πέπλος της υπερταξικότητας και αμεροληψίας του Δικαίου. Και όταν οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί οξυνθούν προβάλλονται πλέον απροκάλυπτα και προκλητικά ως ιδεώδη του δικαίου και της «εννόμου τάξεως», η ωμή βία του κρατικού καταναγκασμού και οι τερατώδεις απάνθρωπες μορφές του: Το ψέμα, η υποκρισία, ο κυνισμός, η περιφρόνηση στη λογική, η βαρβαρότητα.

Συμπέρασμα: Ο,τι παρουσιάζεται στα μάτια μας για αστική νομιμότητα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία της κυρίαρχης τάξης, ανυψωμένη σε επιτακτικό κανόνα.

Από τη στιγμή λοιπόν που οι διάφορες πράξεις βίας καθορίστηκαν ως υποχρεωτικοί κανόνες, το πράγμα αντικαθρεφτίζεται από την ανάποδη στο κεφάλι των αστών νομομαθών και μικροαστών ηθικολόγων: Η «έννομος τάξις» παρουσιάζεται ως ανεξάρτητο δημιούργημα της «Δικαιοσύνης» και η κρατική βία ως μια απλή της συνέπεια. Στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο: Η αστική νομιμότητα είναι μια ορισμένη κοινωνική μορφή που παίρνει η πολιτική βία της αστικής τάξης, μια βία που φυτρώνει στο οικονομικό έδαφος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Συμπέρασμα: Η καπιταλιστική βία, όχι μόνο δεν εκθρονίζεται από τη «νομιμότητα», αλλά αποτελεί γι αυτή και το θεμέλιο και το υποστήριγμά της. Το να θέλει να εξαλείψει κανείς τη βία με τη νομιμότητα είναι μια αυταπάτη. Γιατί ακριβώς είναι αυτή η νομιμότητα που επιτρέπει στην καπιταλιστική βία να γίνεται ο υπέρτατος κοινωνικός κανόνας.

Από αυτό το θεωρητικό συμπέρασμα καταλήγει ο μαρξισμός στην πολιτική θέση: «Όταν υποχρεώνεις την εργατική τάξη να σέβεται την αστική νομιμότητα, τότε όλοι οι αγώνες της, κοινοβουλευτικοί και άλλοι, θα χρεοκοπήσουν αξιοθρήνητα αργά ή γρήγορα, για να δώσουν θέση στη δίχως όρια βία της αντίδρασης».


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)