Αλαβάνος: Η καρικατούρα του Βοναπάρτη

[Θύμιος]

Αλαβάνος: Η καρικατούρα του Βοναπάρτη




Ο βοναπαρτισμός, μιλώντας με πολιτικούς όρους, αποτελεί το προϊόν ισορροπίας ανάμεσα σε αντίπαλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.

Έχουμε π.χ. βοναπαρτιστικές δικτατορίες (πολιτικές ή στρατιωτικές) όταν οι κοινωνικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί και ισορροπούν πολιτικά.

Δηλαδή κανένα από τα αντιμαχόμενα κοινωνικά και πολιτικά στρατόπεδα δεν μπορεί να επιβάλει «ομαλά» τη δική του λύση. Τότε ξεπετάγεται από το καθεστώς ένας «ισχυρός ανήρ» που επιβάλλει πραξικοπηματικά την πολιτική λύση των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Αυτές οι βοναπαρτιστικές δικτατορίες διαφέρουν από τις φασιστικές δικτατορίες. Ο φασισμός δεν είναι πραξικόπημα που γεννάει η κοινωνική και πολιτική ισορροπία. Είναι μαζικό ψυχωτικό κίνημα που έρχεται για να σώσει το καταρρέον σύστημα και να καταστρέψει πλήρως το οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Οι Βοναπάρτες ηγέτες στα κόμματα έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Προβάλλουν ως «ισχυροί άνδρες» που ισορροπούν τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις μέσα στα κόμματα. Αυτό προϋποθέτει ότι τα κόμματα αυτά έχουν μια ισχυρή λαϊκή δυναμική, είναι δηλαδή μαζικά και ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ πολυσελεκτικά. Η παλίρροια αυτής της μαζικής, λαϊκής δυναμικής τους και της κοινωνικής πολυσυλλεκτικότητας θα τα τίναζε στον αέρα, αν δεν υπήρχε ο ελέω λαού αρχηγός.

Αυθεντικό παράδειγμα ενός τέτοιου Βοναπάρτη ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου στην καταιγιστική συγκρότηση και ανάπτυξη του ΠΑΣΟΚ. Ήταν η ατομική προσφορά σε μια ομαδική ζήτηση. Ο κόμβος ισορροπίας, της συνέχειας και σταθερότητας της χειμαρρώδους έξαρσης του μικροαστικού ριζοσπαστισμού στην Ελλάδα.

Ο Αλαβάνος ήταν μια καρικατούρα Βοναπάρτη. Επεδίωξε να γίνει Βοναπάρτης σε ένα κόμμα με καμία δυναμική μέσα στο λαό, με καμία, πραγματικά ΜΑΖΙΚΗ, πολιτική και οργανωτική υπόσταση. Χωρίς οι κοινωνικές και πολιτικές αντιπαλότητες εντός του κόμματος, να έχουν ξεπηδήσει από μαζικά κινήματα και να έχουν ζυμωθεί και αναδειχθεί μέσα από αυτά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ένα αθροιστικό σύνολο ανεξάρτητων «τεμαχίων»: «ομάδων» και «φέουδων» χωρίς καμία επιρροή και δράση μέσα στο λαό, νεκρών και παρακμιακών ομάδων και ποικίλων «παραγόντων»-γραφειοκρατίσκων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα συνονθύλευμα διαφορετικών ιδεολογικών στοιχείων τα οποία δεν σφυρηλατήθηκαν πάνω σε ένα κοινό αμόνι πολιτικής δράσης. Ένα συνονθύλευμα κρουπούσκουλων που παρασιτούσαν ιδεολογικά, ένα συνονθύλευμα «ναυαγών» και καιροσκόπων, με όλες τις ασθένειες που όλα αυτά συνεπάγονται.

Αυτή η κομματική γελοιογραφία δεν μπορούσε παρά να αναδείξει και τον αντίστοιχο Βοναπάρτη, μια καρικατούρα Βοναπάρτη: Τον Αλαβάνο.

Ίσως να πίστεψε ο Αλαβάνος ότι μπορεί να μιμηθεί τον Ανδρέα ή και να γίνει Ανδρέας. Οι καρικατούρες είναι πάντα τα κακέκτυπα αντίγραφα των πρωτοτύπων: και σε ιδέες, και σε ηγετική ικανότητα και σε πολιτική και οργανωτική σκέψη.

Ο Αλαβάνος αποδείχτηκε ελάχιστος.

Ο Αλαβάνος, προϊόν αυτής της μίζερης και αποσυνθετικής κατάστασης, προσέλαβε τις κρίσεις παρακμής, σαν κρίσεις ακμής. Πίστεψε, όπως και το τέκνο του, ο Βρούτος (Τσίπρας) την απάτη των δημοσκοπήσεων και ένιωσε Ναπολέων. Θα μείνουν αξέχαστες οι σηκωμένες γροθιές των αλαζονικών λεονταρισμών του.

Ήταν τέτοια η μέθη και η ζάλη, αυτής της ναρκισσιστικής αλαζονείας τους, από τις δημοσκοπήσεις, που αποδείχτηκαν άνθρωποι που τους έλειπε και η στοιχειώδης πολιτική σκέψη: ότι δηλαδή αν η πολιτική σου δύναμη τριπλασιάζεται και πολλαπλασιάζεται με τέτοιους ρυθμούς, αυτό θα εκφραζόταν και σε κοινωνικό ορμητικό ρεύμα, σε ικανότητα να κινητοποιείς μαζικά λαϊκά στρώματα…

Ήρθε, όμως, η πραγματικότητα και τους προσγείωσε ανώμαλα, τους τιμώρησε τελεσίδικα. Και ο ηγέτης «Βοναπάρτης» το βάζει στα πόδια, γιατί δεν αντέχει ούτε την κατάρρευση, ούτε τις ευθύνες, ούτε την κριτική…

Και όλοι αναζητούν τις αιτίες, ΟΧΙ στις πολιτικές και οργανωτικές τους ιδέες, στη πρακτική τους (ιδέες και πρακτικές νοσηρής αποσύνθεσης), αλλά σε δυσλειτουργίες οργανωτίστικου χαρακτήρα και σε λάθη «επικοινωνιακά»!!!

Και εδώ αγνοούν το αριστερό αλφάβητο. Η οργάνωση είναι πολιτικό ζήτημα και αντανακλά ΠΑΝΤΑ το είδος των ιδεών μας.

Και ο οργανωτικός τύπος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη όχι μόνο των νωθρών και διεστραμμένων πολιτικών του ιδεών, αλλά και της ολοκληρωτικής αποσύνθεσής του…

[Επισκέπτης]

Για να γελάσουμε λίγο

http://gazaki.wordpress.com/2009/06/18/alaban/

[Αλιευτής]

Ένα ευφυές κείμενο από το «Σοφιστή»

http://sofistis.wordpress.com/2009/06/17/170609/

Μπορεί να μη μετάνιωσε ο Αλαβάνος όμως κάποιοι μετάνιωσαν..

Δεν ξέρει αν μετάνιωσε ο Αλέκος Αλαβάνος και θέλει να πάρουμε τα πράγματα και πάλι απ την αρχή. Έχουμε λοιπόν και λέμε για να δούμε ποιός μετάνιωσε και ποιός δε μετάνιωσε:

Δεν ξέρει αν μετάνιωσε ο Αλέκος όταν, σε μια επίδειξη δήθεν ανιδιοτέλειας, έδωσε το δακτυλίδι του ΣΥΝ στον εκλεκτό του, όμως για να παραμείνει ο ίδιος υπεράνω του εκλεκτού, ως αρχηγός όλων των συνιστωσών της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ το λένε αυτό..) δηλαδή στην πραγματικότητα ως αρχηγός όλων αυτών των ανεκδιήγητων απομειναριών ξεπερασμένων εποχών, που δεν έχουν κανένα απολύτως αντίκρισμα στην κοινωνία..

Αυτές οι επικοινωνιακές αηδίες δεν ταιριάζουν στην αριστερά..

Δεν ξέρει αν μετάνιωσε όταν, αμέσως μόλις ανέλαβε την ηγεσία, πήρε παραμάσχαλα τα επικοινωνιακά ευφυολογήματα και τον τσαμπουκαλίδικο λαϊκισμό.. Με την πεποίθηση ότι ασκεί «προοδευτική» και «κινηματική» πολιτική και η πλατεία ή έστω η γαλαρία θα τον χειροκροτήσει, παραβίασε κάθε όριο λαϊκισμού και πολιτικού ήθους.. Αποκάλεσε τον πρωθυπουργό της χώρας «νονό» και «μαφιόζο», έφτασε ακόμα και στην τυμβωρυχία παρομοιάζοντας τον δολοφονημένο μικρό Αλέξη με τον ..Παπαφλέσσα και προσπάθησε να δικαιολογήσει τη βία των κουκουλοφόρων επικαλούμενος τη βία του ..Εθνικού μας ύμνου, ενώ έκανε και επισκέψεις ενδιαφέροντος στον ..αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο(!) Δεν ξέρει αν μετάνιωσε όταν στο περιβόητο ντιμπέιτ έδωσε ρεσιτάλ υποκρισίας κάνοντας ερωτήσεις εκ του ασφαλούς, γνωρίζοντας ότι οι κανόνες του παιχνιδιού απαγόρευαν στους άλλους να απαντήσουν.. Νευρωσική, λαϊκίστικη συμπεριφορά, αμετροέπεια, πολιτική ασυναρτησία..

Δεν ξέρει αν μετάνιωσε όταν οι απογοητευμένοι του Πασόκ και όχι μόνο, άρχισαν να εισρέουν στον χώρο φτάνοντας το ποσοστό ακόμα και στο 18%, αλλά βρήκαν να τούς υποδέχονται ο Αλαβάνος και ο Τσίπρας με το αραχνιασμένο αμπέχονο του φοιτητή και τα κοντά παντελονάκια του μαθητή! Ποιός σοβαρός άνθρωπος μπορεί να εμπιστευτεί μια «κινηματική» πολιτική που μπερδεύει το μπάχαλο με τον αγώνα και τον κωλοπαιδισμό με την εξέγερση; Δεν ξέρουν άραγε ότι ο αριστερισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία, πρώτα απ όλα της ίδιας της αριστεράς και διώχνει κόσμο αντί να συσπειρώνει;

Δεν ξέρει αν μετάνιωσε ο Αλέκος όταν βλέπει που οδήγησε ο αριστερισμός και ο τσαμπουκαλίδικος λαϊκισμός. Ο χώρος κινδυνεύει να εγκλωβιστεί και πάλι στα μανιχαϊστικά και παιδαριώδη ψευτοδιλήμματα του Κύρκου, ότι από δω είναι το καλό με το Πασόκ αρχηγό και από εκεί είναι το κακό με τη δεξιά και τον Καρατζαφέρη.. Στο ίδιο έργο θεατές και του πασοκισμού νεροκουβαλητές..

Φαίνεται λοιπόν ότι η αριστερά, η πεμπτουσία της οποίας είναι η κριτική στάση, τόσο απέναντι στους άλλους όσο και στον ίδιο της τον εαυτό, βγάζει σπυριά όταν πρόκειται να κάνει αυτοκριτική ή όταν τολμούν κάποιοι (όπως εγώ πχ..) να την κρίνουν..

Δεν φαίνεται να μετανιώνει που το μεγαλύτερο κομμάτι της, το ΚΚΕ, παραμένει βαλτωμένο επί μισό σχεδόν αιώνα και αυτοθαυμάζεται αναμένοντας την ..ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος που όλα θα τα λύσει..

Που η ανανεωτική πλευρά της κατάντησε τόσο παλιά, όσο ποτέ άλλοτε, ενώ προβληματίζεται κιόλας αν θα στηρίξει και πάλι το Πασόκ ή θα βουλιάξει.. Τελικά κανείς δεν μετανιώνει σε αυτόν τον τόπο ή μήπως κάποιοι (οι πολλοί) ήδη έχουν μετανιώσει και δεν πρόκειται ποτέ να ξαναψηφίσουν;

[ΘΑΛΕΙΑ]

http://skinious.blogspot.com/2009/06/blog-post_24.html

Κάλλιο αργά, παρά ποτέ..

Διαβάζω στο in.gr: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον ΣΥΝ, διαμηνύει η Ανανεωτική Πτέρυγα δια στόματος Φώτη Κουβέλη! Και επιτέλους, λέω εγώ, τα μηνύματα του κόσμου αρχίζουν και βρίσκουν εκφραστές μέσα στο αλαλούμ του ΣΥΡΙΖΑ που σίγουρα έχει ανθρώπους λογικούς και σοβαρούς.

Μεταξύ άλλων, ο Φώτης Κουβέλης τόνισε ότι «σοβαρές παραλείψεις και λάθη του κόμματος που επέτρεψαν τη συκοφάντησή του και κατέγραψαν με αρνητικό τρόπο τον ΣΥΝ στην κοινωνία». «Ο Δεκέμβρης μας στοίχισε πολύ ακριβά» είπε.

Και το καλύτερο, αυτό που πάντα αλλά κυρίως στα μετεκλογικά σχόλια φωνάζαμε πολλοί :

«ανακαθορισμό σε νέα βάση του ΣΥΡΙΖΑ» ΚΑΙ απομάκρυνση από «αριστερίστικες επιλογές και συμμαχίες»!

Επιτέλους, φως στο βάθος του τούνελ! Πολύ θάθελα να ακούσω τις απόψεις του ΦΚ και για άλλα θέματα, ιδίως εξωτερικής πολιτικής (πχ Σκοπιανό), κοινωνικά (πχ γάμοι ομοφυλόφιλων), εκκλησιαστικά, παιδείας, λαθρομεταναστευτικό. ΠΑΝΤΩΣ, ΜΙΑ ΑΡΧΗ ΕΓΙΝΕ, έστω και αργά. Είμαι περίεργος να δω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα...




ΣΧΟΛΙΟ

σ. Σκίνιους "κανένα φως στο βάθος του τούνελ" δεν μπορεί να υπάρξει!
Ο Φώτης Κουβέλης, πράγματι διακρίνει πολλά, αλλά το ουσιαστικότερο δεν το διακρίνει: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένος.
Για να σωθεί πρέπει να αλλάξει ριζικά ολόκληρο το οικοδόμημα της πολιτικής του: Δηλαδή να αυτο-αναιρεθεί.

Θα επανέλθω...