Γιατί αυτή η υστερία για εκλογές;

[Παλαίμαχος]

Γιατί αυτή η υστερία για εκλογές;

Είναι τουλάχιστον αστείο στο μέσον περίπου της τετραετίας και σε μια περίοδο γενικευμένης, οξύτατης και διαρκώς επιδεινούμενης οικονομικής κρίσης, να απαιτεί ο Γ. Παπανδρέου εκλογές, εδώ και τώρα, χωρίς να έχει καμία εναλλακτική πρόταση, απολύτως καμία (και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς).
Δηλαδή στο μέσον μιας ωκεάνιας διεθνούς οικονομικής φουρτούνας τι θα προσφέρουν οι εκλογές, έστω και αν δεχτούμε, το ελάχιστα πιθανό, να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ.
Και δεν είναι μόνο ότι δεν έχει άλλη «πυξίδα» προσανατολισμού από αυτή της Ν.Δ. (και τα δύο κόμματα υπηρέτες και διαχειριστές του κεφαλαίου και της κρίσης του είναι), αλλά επιπλέον το ΠΑΣΟΚ είναι εντελώς σαπισμένο και σαρακοφαγωμένο από τις εσωτερικές του γραφειοκρατικές κλίκες. Ούτε αποδεκτό «μονάρχη» δεν έχει. Το μισό ΠΑΣΟΚ αμφισβητεί την ηγεσία του και οι «μνηστήρες» καραδοκούν στη γωνιά.
Ένα τέτοιο κόμμα έχει την αυταπάτη ότι θα κυβερνήσει το καπιταλιστικό σκάφος στο μέσον μιας θύελλας;
Ο Γιωργάκης και πολλά στελέχη του μπορεί να βαυκαλίζονται και να τυφλώνονται μπροστά και στο ελάχιστο ενδεχόμενο να πετύχουν αυτοδυναμία. Ο Γιωργάκης, φτωχός, τυφλός πολιτικά και ανίκανος να δει πέρα από τις εμμονές της πρωθυπουργίας του, απαιτεί εδώ και τώρα κάλπες και μάλιστα απαιτεί και να του δωρίσει ο Καραμανλής μια τετραετία. Τι απύθμενο θράσος βλακείας…
Ο ΓΑΠ, μπορεί να μη διακρίνει, στο ελάχιστο, τι παίζεται από τους «νταβάδες» και να ονειρεύεται πρωθυπουργίες. Αν είχε στοιχειώδη πολιτική ευφυΐα, νηφαλιότητα και υπευθυνότητα δεν θα ζητούσε τόσο υστερικά εκλογές, εδώ και τώρα. Δείχνει να μην τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο, εκτός από την πρωθυπουργία, με το να ζητά εκλογές μέσα σε μια διεθνή οικονομική φουρτούνα. Εκτίθεται, γιατί το ενδεχόμενο μιας ακυβερνησίας (το πλέον πιθανό) δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες ανασφάλειες και «τρόμο» στο «σιωπηλό πλήθος».
Φυσικά όσα δεν μπορεί να διακρίνει ο ΓΑΠ, τα βλέπουν πολύ καθαρά οι «νταβάδες» (κυρίως οι αμερικανοί «νταβάδες») και τα επιτελεία τους.
ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.

Και βιάζονται για δύο κυρίως λόγους:
Πρώτος λόγος: Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η βαθιά κρίση που περνάει το σύστημά τους και καλπάζει με γεωμετρική πρόοδο, δεν αντιμετωπίζεται από κανένα ξεχωριστό κόμμα. Για να φορτωθούν τα βάρη στους εργαζόμενους και γενικά στις λαϊκές μάζες, πρέπει να «κατασκευαστεί» πολιτική συναίνεση, δηλαδή ένα σχήμα «εθνικής ενότητας», ή «οικουμενικό», για να κτυπά αλύπητα τις λαϊκές διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις και να επιλύσει χωρίς «κομματικό κόστος» όλα τα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα.
Τέτοια «οικουμενικά σχήματα» ή κυβερνήσεις «έκτακτης ανάγκης» αποτελούν το ντροπαλό ψευδώνυμο της ανοικτής κοινοβουλευτικής δικτατορίας: Στις μεγάλες κρίσεις και κινδύνους η εξουσία του κεφαλαίου (αυτή είναι η πραγματική εξουσία) καταφεύγει σε τέτοιες λύσεις «έκτακτης ανάγκης».

Δεύτερος λόγος. Οι «νταβάδες» (και κυρίως οι Αμερικανοί) θέλουν εδώ και τώρα εκλογές, ώστε μέσα από τις κοινοβουλευτικές ισορροπίες και ακυβερνησίες να προωθήσουν τις αλλαγές που θέλουν, επιβάλλοντας τους πολιτικούς της αρεσκείας τους και διαμορφώνοντας ένα κομματικό τοπίο ολοκληρωτικά ελεγχόμενο: προτεκτορατικό.
Θέλουν δηλαδή να προηγηθούν οι πολιτικές «εκκαθαρίσεις», το «ξεκαθάρισμα» και η αναπαλαίωση του πολιτικού σκηνικού και μετά να γίνουν οι νέες «σμίξεις» και «συνθέσεις» σε οικουμενικά σχήματα «έκτακτης ανάγκης».

Με τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα η «συναίνεση» δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Είναι τέτοιες οι κοινωνικές αντιφάσεις, τόσο οξεία η πολιτική κρίση που «συναίνεση» δεν μπορεί να υπάρξει ούτε σ΄ ένα ξεχωριστό κόμμα.
Η συναινετική υποταγή στους «νταβάδες» (τους υπερατλαντικούς πρωτίστως), σήμερα επιβάλλεται μέσω των πολιτικών διαιρέσεων, του τεμαχισμού και της πολυδιάσπασης. Φαίνεται οξύμωρο, αλλά αυτή είναι η νεοταξική στρατηγική κατασκευής προτεκτοράτων - κρατών και κομμάτων: Η διαίρεση, ο τεμαχισμός και η υποταγή στον «νταβά».


Ο Γιωργάκης, ο πολιτικά αφελής και τυφλωμένος από τις δημοσκοπήσεις δεν μπορεί να δει ότι οι εκλογές τώρα αποτελούν τη ληξιαρχική πράξη πρωτίστως του δικού του θανάτου.

ΟΠΩΣ έχουμε γράψει και αναλύσει πολλές φορές οι εκλογές, οι οποιεσδήποτε εκλογές σήμερα στο στάδιο της πλανητικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και σε οποιεσδήποτε συνθήκες δεν λύνουν κανένα, απολύτως κανένα πρόβλημα. Αποτελούν απλώς το διακοσμητικό κοινοβουλευτικό ντεκόρ της απάτης. Ένα τέχνασμα απάτης.

Στις παρούσες συνθήκες το εκλογικό αυτό τέχνασμα θα αξιοποιηθεί για να εδραιωθεί μια πολιτική κατάσταση απείρως χειρότερη από τη σημερινή: στην επιβολή των ολοκληρωτικών τρομοκρατικών σχεδίων των Αμερικανών και των εγχώριων «νταβάδων» τους…


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Διαβάστε ένα πολύ κατατοπιστικό άρθρο στο «Ρ»


http://www.rizospastis.gr/story.do?id=4938218&publDate=6/2/2009



«Γραμμές» και «κατευθύνσεις»

Η λύση στην κρίση και στην αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ είναι το ΠΑΣΟΚ. Αυτό περίπου ήταν το «μότο» στη χτεσινή συνέντευξη του κ. Παπανδρέου.
*
Αξίζει, συνεπώς να υπενθυμίσουμε:
*
Μόλις προχτές ο ΣΕΒ (σ.σ.: το «μαγαζί της ΝΔ» κατά παλιότερη ρήση του Κ. Λαλιώτη) παρουσίασε τις 20 θέσεις του για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, οι μισές από τις οποίες βρίσκονται στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ! Τέτοιος είναι ο βαθμός σύμπτωσης του ΠΑΣΟΚ με τους βιομήχανους ώστε ακόμα και ο εκπρόσωπος του γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Παπακωνσταντίνου, ερωτηθείς για τα μέτρα που εισηγείται ο ΣΕΒ, δήλωσε:
«...έχει ενδιαφέρον που η συλλογική εκπροσώπηση της κοινωνίας, τόσο από πλευράς εργοδοτών, όσο και από πλευράς εργαζομένων, είναι πολύ πιο μπροστά από την κυβέρνηση. Τόσο η ΓΣΕΕ χτες, με συγκεκριμένες προτάσεις που έκανε, όσο και ο ΣΕΒ σήμερα, επίσης με συγκεκριμένες προτάσεις, δείχνουν μια κατεύθυνση»!
Οσο για τον ίδιο τον κ. Παπανδρέου, δεν δίστασε χτες, την ώρα που ζητούσε τη διενέργεια εκλογών για να σώσει τον τόπο, να δηλώσει ότι θεωρεί τις θέσεις του ΣΕΒ «χρήσιμες»!
Δεδομένου λοιπόν ότι είναι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, που, με τον πιο επίσημο τρόπο, επικροτεί την «κατεύθυνση» που υποδεικνύουν οι βιομήχανοι και το συνδικαλιστικό τους όργανο (σ.σ.: το «μαγαζί της ΝΔ»), κάθε δικό μας σχόλιο περιττεύει...
*
Τον περασμένο Δεκέμβρη οι ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ (μαζί με τους ευρωβουλευτές της ΝΔ) ψήφισαν στο ευρωκοινοβούλιο την απόφαση που δίνει το δικαίωμα στους εργοδότες να υποβάλουν τους εργαζόμενους σε 65 (!) και 78 (!) ώρες δουλειάς τη βδομάδα!
Φαίνεται ότι το ΠΑΣΟΚ (συνεπές στις αρχές και στις προτιμήσεις του) ενστερνίζεται τις «κατευθύνσεις» των βιομηχάνων τόσο στο ελληνικό, όσο και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο...
*
Λίγες βδομάδες πριν ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ και πρώην στέλεχος της κυβέρνησης της ΝΔ, ο κ. Μίχαλος, εκφράζοντας τις επιθυμίες των μελών του φορέα του (μεγαλοβιομήχανοι και μεγαλέμποροι) ζήτησε την εφαρμογή του μέτρου «3 μέρες δουλειά - τρεις μέρες ανεργία» για τους εργαζόμενους, στο όνομα της... αντιμετώπισης της κρίσης. Ζήτησε, εν ολίγοις, την εφαρμογή των διατάξεων του νόμου 2639.
Ο συγκεκριμένος νόμος έχει ψηφιστεί ήδη από το 1998. Δηλαδή, επί ΠΑΣΟΚ. Ενδεικτικό και τούτο του γεγονότος ότι το ΠΑΣΟΚ (τόσο ενσωματωμένο στο άρμα της «κατεύθυνσης» του ΣΕΒ) νομοθετεί τα μέτρα που ζητούν οι βιομήχανοι ακόμα και δέκα χρόνια πριν οι βιομήχανοι τα ζητήσουν!
*
Αυτής της «κατευθύνσεως» είναι η «γραμμή» του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά ως γνωστόν όταν μια γραμμή, εν προκειμένω του ΠΑΣΟΚ (ας την ονομάσουμε «α») εφάπτεται με άλλη γραμμή, εν προκειμένω του ΣΕΒ (ας την ονομάσουμε «β») και η γραμμή «β» εφάπτεται με μια τρίτη γραμμή, εν προκειμένω της ΝΔ (ας την ονομάσουμε «γ»), τότε αναγκαστικά οι γραμμές «α» και «γ» δεν εφάπτονται απλώς μεταξύ τους. Είναι ίδιες.

[Ροζ δεκανίκι]

Πού είναι η αριστερά, οέο;

Ο Αλαβάνος θέλει κάλπες. Σπρώχνει τον Τζορτζ όταν το... ξεχνάει και τον συγοντάρει μετά, κάνοντας ότι σφυρίζει αδιάφορα.

Προφανής στόχος η αναδιάρθρωση των κομματικών σχηματισμών και η... αναδιοργάνωση των κομματικών επιτελείων. Γιατί όπως σωστά επισημαίνεται οι κάλπες δεν φέρνουν αλλαγή. Λύσεις για τους πολίτες που σφίγγουν το ζωνάρι δεν φαίνονται.

Η Παπαρήγα δεν λέει για κάλπες αλλά -όπως και οι άλλοι- δεν λέει τίποτε επί της ουσίας. Οι γενικολογίες για το σοσιαλισμό και την ιστορία της αριστεράς κρύβουν πολλά ενδιαφέροντα.

1ον ζήτημα: πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ κάνει συνέδριο και δεν συζητάει για την "γραμμή". Η τακτική του "ξεχάστηκε" στο προηγούμενο... συνέδριο.
Οι "ιδεολογικές" επισημάνσεις μπορεί να είναι απαραίτητες για κομμουνιστικό κόμμα αλλά όταν δεν συναρθρώνονται με την τακτική δεν... έχουν νόημα.

Τα έχουν μπερδέψει οι άνθρωποι. Κάνουν το ΚΚΕ... Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών ή το ΚΜΕ... Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Φοβερή πατέντα!

2ον ζήτημα: το Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο που εδώ και χρόνια θέλει ( να δημιουργήσει το ΚΚΕ, υποβαθμίζεται και άλλο. Όλοι, και πρώτη η Παπαρήγα, λένε ότι "πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν προωθήθηκε όσο θα έπρεπε" αλλά κανείς δεν λέει ούτε γιατί δεν προωθήθηκε ούτε πώς θα προωθηθεί!

Λες και το κάνουν επίτηδες! "Παραιτούνται" ουσιαστικά από τις καθημερινές διεκδικήσεις, κρατώντας τη συμβολική αντίθεση, το "όχι" που δεν γίνεται γραμμή διεκδίκησης.

Μιλώντας διαρκώς μόνο για τον πραγματικό σοσιαλισμό και... την επανάσταση σκορπίζουν ό,τι τους έφερε μέχρι εδώ και αφήνουν ξεκρέμαστες τις μάζες που τους ακολουθούν.

Είναι τόσο ανίδεοι;

[Επισκέπτης]

Η γνώμη μου κύριοι είναι ότι γνωρίζει και αυτός όπως και οι περισσότεροι πολιτικοί και μάλιστα πολύ καλύτερα από εμάς, ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται από τις βεβιασμένες εκλογές που θα οδηγήσουν σε ακυβερνησία, διαίρεση κλπ κλπ. Το Δημόσιο συμφέρον (το Ελληνικό) έρχεται συνήθως τελευταίο αφού εξυπηρετηθούν όλα τα άλλα. Να μη το ξεχνάμε ποτέ αυτό.

[Αιρετικός]

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και... Σία: Κράτα με να σε κρατώ!

Πράγματι όλα αυτά τα μαγειρέματα δεν φέρνουν λύσεις για τους πολίτες. Τίποτα καλό δεν πρόκειται να βγει για τους τους εργαζόμενους από αυτά.

Ήδη νταβάδες και εντεταλμένοι συμφερόντων μετατοπίζουν τη συζήτηση στα πρόσωπα εξοβελίζοντας τη συζήτηση για τα μέτρα που θα πάρει ο Α ή ο Β.

Το τραπεζικό σύστημα λχ μετά από χρόνια τοκογλυφικής κερδοφορίας τρικλίζει. Έγινε σαφές ότι οι τραπεζίτες θέλουν να ανοίξει η κρατική κάνουλα για αυτούς αλλά να κρατήσουν και την "τοκογλυφία", να μείνουν απερίσπαστοι στη συνέχιση της ίδιας τακτικής.

Σχεδόν κανείς όμως από τους επαγγελματίες της πολιτικής -ακόμη και όταν κριτικάρει αυτή τη στάση- δεν λέει πώς θα λυθεί άμεσα αυτό το πρόβλημα. Πώς θα υπάρξει λχ κρατικός έλεγχος;

Αυτά είναι ζητήματα που η αντιπολίτευση πρέπει να τα θέτει, έστω και για να ζητήσει -βάσει αυτών και δια αυτών- "κάλπες τώρα". Δεν το κάνει όμως.

Το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ και του Γιωργάκη είναι χαρακτηριστικό: Μπλα μπλα "κάλπες". μπλα μπλα "άλλη κυβέρνηση", μπλα μπλα "αξιοποίηση ευρύτερου δυναμικού".

Ενδεικτικό είναι πως τα φιλικότατα για το ΠΑΣΟΚ "Νέα" εκτίμησαν την τελευταία συνέντευξή του. Αντιγράφω:

"Πολλοί βλέπουν στους έξι επιτελικούς κύκλους που ανακοίνωσε προ ημερών ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ένα σημαντικό κομμάτι του καθρέφτη της αυριανής κυβέρνησης. Σε συνδυασμό μάλιστα με τη δήλωσή του από το Ζάππειο πως θα συγκροτήσει κυβέρνηση «αρίστων και όχι αρεστών», χωρίς συγχρόνως να αποκλείσει την πιθανότητα να συμπεριλάβει σ΄ αυτήν εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες ή ακόμη και στελέχη άλλων παρατάξεων, κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ θεώρησαν ότι ουσιαστικά ο αρχηγός τους φωτογράφισε το αυριανό κυβερνητικό σχήμα".


Είναι σαφείς. Όχι, φωτογράφισε τις λύσεις, όχι, έδειξε πώς θα αντιμετωπιστεί η κρίση, αλλά έδειξε "κυβερνητικό σχήμα".

Αμ οι άλλοι, ο λαλίστατος ΣΥΝ λχ; Αφού προσπέρασε την αποκαλυπτικότατη δήλωση του Γιώργου ότι μετά τις εκλογές θα μας πει ποιο υπουργείο θεωρεί ότι πρέπει να αναλάβει ο Τσίπρας (!), αφού άφησε δηλαδή την συνεργασιολογία να τρέχει για να αποκρύπτει την ουσία, προχώρησε σε "κριτική:

"Η χώρα δεν χρειάζεται μια απλή εναλλαγή πρωθυπουργού. Η χώρα χρειάζεται αλλαγή πορείας και τομές που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας" τόνισε δια του Γραφείου Τύπου του.

Ναι! Τόση σκληρή κριτική! Γενικολογία εναντίον γενικολογίας, βερμπαλισμός εναντίον βερμπαλισμού.

[ΝΤΑΒΕΛΗΣ]

Αοριστολόγες γενικολογίες αδράνειας

Τόσο ο «Αιρετικός», όσο και το «Ροζ δεκανίκι» με τις πολύ καίριες παρατηρήσεις τους προωθούν τον προβληματισμό και τη συζήτηση.
Θα «σπρώξω» το προβληματισμό πάνω στις εύστοχες επισημάνσεις που κάνει το «Ροζ δεκανίκι» για το ΚΚΕ.
Πράγματι εδώ βρισκόμαστε μπροστά στην ίδια, καθολική, καθεστωτική λογική της γενικολογίας και αερολογίας. Ο λόγος της ηγεσίας του ΚΚΕ, διαφέρει μόνο στη «φλούδα». Επενδύει, δηλαδή την αερολογία με ταξική φλούδα και «κομμουνιστικό» χρώμα.
Μιλάει για αντι-ιμπεριαλιστικά «μέτωπα», για αγώνες εναντίον της ανεργίας, της κρίσης κ.λπ. ΧΩΡΙΣ καμία πρακτική πρωτοβουλία. Δίχως να λέει το παραμικρό το πώς θα προωθηθούν αυτά τα μέτωπα αγώνα, δίχως να προτείνει ΤΙΠΟΤΑ το συγκεκριμένο που στην πράξη και όχι στα λόγια θα οικοδομούσε μια βάση αγώνα και συσπείρωσης.
ΟΛΑ καταλήγουν σε ένα και μόνο: Ψήφο στο ΚΚΕ, ισχυρό ΚΚΕ στη Βουλή!!!
Δηλαδή εξαπατά και από πάνω, μπολιάζοντας και αυτό το λαό με τις εκλογικές αυταπάτες. Δεν μας λέει τι ακριβώς θα αλλάξει, αν ανεβάσει τα εκλογικά του ποσοστά, εισπράττοντας ένα ποσοστό διαμαρτυρίας.
Η άνοδος των εκλογικών του ποσοστών έχει κάποιο νόημα σαν δείκτης των κινημάτων, όταν δηλαδή αντανακλά την άνοδο και οργάνωση των λαϊκών αγώνων, όταν αποτελεί το αποτέλεσμα της κινηματικής, αριστερής δράσης.
Εδώ βρισκόμαστε σε συνθήκες βαθιάς και γενικευμένης κρίσης και σήψης, έχουν δημιουργεί όροι «επαναστατικής κατάστασης» και η ηγεσία του ΚΚΕ έχει παραλύσει κυριολεκτικά. ΤΙΠΟΤΑ δεν προωθεί πρακτικά: Γενικολογίες και «ταξικά» φύλα συκής της ολοκληρωτικής ανικανότητας για πρωτοβουλίες και πρακτική δράση.
Όλα αυτά δεν αποτελούν «στοιχεία» υποκειμενικών ιδιοτήτων: Δηλαδή ανικανότητας των στελεχών του και «προσωπικών» ατελειών. Ασφαλώς υπάρχουν αυτά, αλλά σαν αποτέλεσμα των ιδεολογικών, πολιτικών και οργανωτικών ατελειών. Σαν το αποτέλεσμα των αντιλήψεών του και ενός προσανατολισμού ενσωμάτωσης στο σύστημα. Σαν αποτέλεσμα των αντιλήψεων ενός γραφειοκρατικού μηχανισμού που λειτουργεί σαν δεκανίκι (κόκκινο δεκανίκι) του συστήματος: σαν εκλογικός μηχανισμός!!!
Δεν θα καταπιαστούμε θεωρητικά με αυτό το ζήτημα τώρα.
Απλώς, θα υπογραμμίσουμε ότι η πρακτική απραξία και η συνακόλουθη «ταξική» ορολογία του ΚΚΕ απορρέουν από λαθεμένες και ατελώς προσαρμοσμένες (στο σύστημα) στρατηγικές και τακτικές.
Από την εγκατάλειψη της θεωρίας και της πρακτικής των επαναστατικών κινημάτων. Από την υιοθέτηση πολλών στρατηγικών επιλογών και ιδεολογημάτων του πλανητικού ιμπεριαλισμού: «Ανοικτά σύνορα», εισβολή αλλοδαπών, «εθνικά ζητήματα», αντι-εθνικισμούς, αντι-ρατσισμούς και πολλά άλλα.
Πώς μπορείς να πείσεις και να οργανώσεις τον κόσμο όταν έχεις εγκαταλείψει τις ιστορικέςκαι σύγχρονες πολιτικές αιχμές της εργατικής τάξης και του λαού και δεν τον οργανώνεις εναντίον της εξόντωσής του από τις ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ του ιμπεριαλισμού;
ΟΤΑΝ δεν στέκεσαι πρακτικά και ασυμφιλίωτα απέναντι:
α). Στην εισαγωγή ξένων και τη συνακόλουθη ισοπέδωση κάθε «συνθήκης» συνδικαλιστικής και πολιτικής πάλης.
β). στη νεοταξική στρατηγική των προτεκτοράτων και στους «εθνικούς κινδύνους» που μας απειλούν.
γ). Στη γενική, όχι μόνο ταξική και πολιτική, αλλά και πολιτισμική και ιστορική ισοπέδωσή μας.
δ). Στα ιδεολογήματα αυτής της νεοταξικής στρατηγικής που κατατρομοκρατούν τον πλανήτη και ιδιαίτερα την ελληνική κοινωνία.

Πώς μπορεί να προωθήσεις πρακτικά πρωτοβουλίες πάνω στα φλέγοντα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ζητήματα που ΕΝΩΝΟΥΝ και ΣΥΣΠΕΙΡΩΝΟΥΝ την εργατική τάξη και το λαό που ισοπεδώνεται ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, όταν αποδέχεσαι τις λογικές και τα ιδεολογήματα του πλανητικού ιμπεριαλισμού;

Να, γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ μιλάει ΓΕΝΙΚΑ και αόριστα εναντίον του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.
Να, γιατί στο συνέδριο που ετοιμάζουν δεν τίθενται τα ζητήματα της στρατηγικής και τακτικής. Υπάρχει ο φόβος, (τρόμος θα το έλεγα), μήπως κάποιοι αγωνιστές της βάσης θέσουν αυτά τα φλέγοντα ζητήματα, θέσουν τον αλλοδαπό εφιάλτη που τους έχει καταστρέψει, θέσουν πολλά…
Να, γιατί αναλώνεται όλο τα συνέδριο στο «ξύσιμο» των σταλινικών αντανακλαστικών των μελών. Η γενικόλογες συζητήσεις πάνω σε αυτά τα ιδεολογικά ζητήματα αποπροσανατολίζουν από τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας, γκετοποιούν και τσιμεντάρουν το κόμμα (καθαρή ένδειξη αδυναμίας και τρόμου), και τρομοκρατούν κάθε «αιρετική» φωνή.
Φυσικά είναι μια συζήτηση όχι μόνο συνειδητά παραπλανητική, η οποία καλύπτει τις τεράστιες αδυναμίες και ευθύνες της ηγεσίας για το ΣΗΜΕΡΑ και το ΑΥΡΙΟ, αλλά και εξοργιστικά μεθοδευμένη με ένα και μόνο στόχο: Να παραποιήσει την ιστορία, να αθωώσει το σταλινισμό και να γκετοποιήσει σεχταριστικά τα μέλη και τα στελέχη του.
Δεν θα σωθεί, όμως το ΚΚΕ με αυτά τα τεχνάσματα απάτης. Ούτε οι επικλήσεις στο Μαρξ και το Λένιν, πολύ περισσότερο στο Στάλιν, είναι ικανές να ζωντανέψουν τους νεκρούς.
Η πραγματικότητα είναι αυτή που ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ για τις ιδέες μας και αλίμονο σε αυτούς που της έχουν γυρίσει την πλάτη.
Η ηγεσία του ΚΚΕ, έχει κυριολεκτικά σβήσει την πραγματικότητα από τον εγκέφαλό της …

_________________
Φωτιά και τσεκούρι όχι μόνο στους
προσκυνημένους, αλλά και στους
πράκτορες και προβοκάτορες.