Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973-2008

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Στεφ. Ληναίος
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Νοέ 12, 2008 6:55 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973-2008 Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973-2008
=====================

Τελικά, « είσαι ό,τι σε δηλώσουν...»..
‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’
Η φράση του χιουμορίστα Τσαρούχη «είσαι ό,τι δηλώσεις» σήμερα πια είναι ξεπερασμένη. Σήμερα «είσαι ό,τι σε δηλώσουν».Αυτοί που αναλαμβάνουν να σε «διαμορφώσουν», να σε προβάλλουν και να σε επιβάλλουν.
Στα νεανικά μας χρόνια ο Τύπος, βασικά, μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο των «κατασκευαστών» προτύπων. Όχι, βέβαια, να «κατασκευάσει» επιβάλλοντας μια μετριότητα, αλλά να διαφημίσει και να κάνει φίρμα μια σίγουρη μεν, άσημη δε, προσωπικότητα.

Η φράση «είσαι ό,τι δηλώσεις» ξεκίνησε περισσότερο από το θράσος κάποιων καταπιεσμένων μετριοτήτων της μεταπολεμικής εποχής να υπάρξουν με οποιονδήποτε τρόπο. Και τις περισσότερες φορές το κατάφερναν, άλλοτε με τα λεφτά τους κι άλλοτε με την τρέλα τους.

Τώρα πια οι εποχές άλλαξαν. Στην Αμερική και την Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια. Στην πατρίδα μας, τα τελευταία χρόνια.

Σε κατασκευάζουν για να σε εκμεταλλευτούν και για να γίνεις ένας ακόμη κρίκος
στην ατέλειωτη αλυσίδα του ανθρωποφάγου συστήματος των συμφερόντων τους.



Το διαπίστωσα παρακολουθώντας πολλές πορείες του Πολυτεχνείου. Ανάμεσα στους πραγματικούς παρόντες εκείνης της εποχής είδαμε να παρελαύνουν και να «προελαύνουν» κάποιες, απούσες τότε, «προσωπικότητες», που κάποιοι «άλλοι» τους δήλωσαν ήρωες.

Εδώ και πολλά χρόνια, τους είδα στην αρχή να «παρελαύνουν» και αργότερα να «προελαύνουν» πρώτοι, στην πρώτη γραμμή της πορείας..

Έσκαβα στη μνήμη μου βαθιά, να δω έστω και έναν από αυτούς τους «ετεροδηλωμένους» σε μια βραδιά του Πολυτεχνείου του 73 ή του 74 ή του 76... Τίποτε. Απόντες από παντού.

Και ξαφνικά, εδώ και μερικά χρόνια, πρώτοι
.
Πρώτοι σε κόμματα, πρώτοι σε πορείες, πρώτοι σε γκάλοπ... Πρώτοι ακόμη και σε αντιστασιακές δηλώσεις…Επίσημοι προσκεκλημένοι ακόμη και στη γιορτή της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο.

Τριάντα πέντε χρόνια, θέλοντας και μη, ζώντας απέναντι από το Πολυτεχνείο, έχουμε αρχίσει να νιώθουμε εξόριστοι της Πατησίων & Στουρνάρη.. Μαζί με όλους τους γείτονες μας στο Πολυτεχνείο.
Έχουμε ιδρύσει ένα σύλλογο, εδώ και χρόνια, της περιοχής Πολυτεχνείου. Σμίξαμε προχθές και αρχίσαμε να... ψαχνόμαστε. Μήπως δεν είμαστε εμείς που κάθε χρόνο ζούμε και τη συγκίνηση και την οργή και την περηφάνια για το Πολυτεχνείο-σύμβολο, αλλά κάποιοι άλλοι, που «προελαύνουν» χαιρετώντας τα πλήθη;

Μήπως δεν είμαστε εμείς που εκείνες τις άγριες μέρες του Νοέμβρη του 73 νιώσαμε, άλλοι στο πετσί μας άλλοι στην ψυχή μας κι άλλοι στις περιουσίες μας, τη φωτιά και το αίμα;
Σιωπηλοί εμείς, στην άκρη της Πατησίων. Σιωπηλά κι ανώνυμα, δίπλα μας, σημερινοί άντρες τα εικοσάχρονα τότε παλικάρια, που κρύψαμε εκείνη την άγρια νύχτα της Παρασκευής,άλλοι στα Θέατρα κι άλλοι στα σπίτια τους;
Όταν θα περάσουν τα χρόνια και οι επόμενες γενιές θα μελετούν την Ιστορία, ελπίζω να βρεθούν κάποιοι που θα έχουν μιλήσει και για αυτά τα... «αδήλωτα» παλικάρια.
Δεν έχει σημασία, βέβαια. Όταν ξέσκιζαν τα λαρύγγια τους ουρλιάζοντας, δεν το έκαναν για να τους γράψει η Ιστορία... Κι αν χρειαστεί στο μέλλον, θα ξαναουρλιάξουν για τη δημοκρατία.

Εκείνο που έχει σημασία είναι η ευτυχία και όχι η «αναγνώριση» της συμμετοχής ..

Πικραίνεσαι όμως. Και μαζί μας πικραίνονται αμέτρητοι απλοί άνθρωποι, που βλέπουν συστηματικά και μεθοδευμένα να «δηλώνονται» ήρωες και προσωπικότητες κάποιοι απόντες και κάποιες μετριότητες. Και να τους σέβεται και η κοινωνία μας.!!

Δηλώνονται σπουδαίοι λογοτέχνες και θησαυρίζουν με τα έργα τους. Δηλώνονται σπουδαίοι ηθοποιοί και τρέχει ο κόσμος... Δηλώνονται ακόμη και σπουδαίοι πολιτικοί και ο κόσμος τους βαφτίζει δελφίνους. Και τους περιμένει ως σωτήρες...

Έχουν, λοιπόν, τόση δύναμη αυτοί που εφεύραν το «είσαι ό,τι σε δηλώσουν»; Έχουν τόσα σύγχρονα, επιστημονικά μέσα επηρεασμού της κοινής γνώμης, ώστε να μπορούν, σε Ανατολή και Δύση, να κατασκευάζουν από πρωθυπουργούς και βουλευτές μέχρι συγγραφείς και ήρωες; Και όχι μόνο να τους δέχεται το πλατύ κοινό αλλά και να τους θεοποιεί κιόλας;

Μία ελπίδα υπάρχει για να «ξυπνήσει» ο κόσμος.
Να περιμένει τη στιγμή που, μεθώντας από την επιτυχία τους, οι κατασκευαστές των ειδώλων δε θα διστάζουν να τα σφραγίζουν με τη φίρμα της... εταιρείας τους. Και στα έδρανα της Βουλής δε θα υπάρχουν πια εκπρόσωποι κομμάτων αλλά πράκτορες προϊόντων…Κάτι που έχει ήδη συντελεστεί, σε ένα μεγάλο ποσοστό..

Και θάρθει κι ο καιρός που οι ίδιοι οι «κατασκευαστές» αυτών των ειδώλων, όταν
πια δεν θα πουλάει το είδος τους, θα τα γκρεμίσουν από το βάθρο τους και στη
θέση τους θα «δηλώσουν» κάποιους άλλους ήρωες-κρίκους της αλυσίδας τους.

Ώσπου νάρθει και η δική τους η σειρά..
‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’
– Νοέμβρης 2008
===========================

Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Νοέ 12, 2008 9:46 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Παραπέμπω και στην παλιά συζήτηση
ΕΔΩ:


http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=1908
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Στεφ. Ληναίος
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 13, 2008 7:42 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Ένα κείμενο γραμμένο πριν από 12 χρόνια..
Χωρίς κανένα αποτέλεσμα... Εμείς τα λέμε κι εμείς τ’ακούμε..
Όσοι συμφωνούμε, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε

σ.λ.

==========================================
TO ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΠΕΘΑΙΝΕΙ 15.11.1996

Πρέπει να αναλογισθούμε όλοι τις ευθύνες μας

Για να μην πεθάνει, πρέπει να κάνουμε κάτι, όλοι μαζί, υπεύθυνοι
και ανεύθυνοι, εξουσία, νεολαία και κοινωνία.
Και να το κάνουμε τώρα, πριν οι αυτόκλητοι "σωτήρες" του, άλλο-
τε με τη μορφή της δήθεν εξουσίας κι άλλοτε με διάφορα αναρχοαυτό-
νομα ψευδώνυμα, το "αυτοκτονήσουν" ή "αυτοκτονήσουν" εμάς.
Μελετήστε καλά αυτή την πρόσφατη προκήρυξη κάποιων νεόκο-
πων "μαχόμενων" σωτήρων και θα συνειδητοποιήσετε ότι τα γραφόμε-
νά τους είναι άκρως επικίνδυνα. Και δεν είναι βέβαια επικίνδυνα μόνο
και μόνο επειδή καταλήγουν σε γνωστές παλιομοδίτικες, ύποπτες και
δολοφονικές πρακτικές αλλά γιατί λένε και πολλές αλήθειες.
Ναι, είναι γεγονός ότι αυτό το Πολυτεχνείο που ζήσαμε εμείς, μέ-
σα κι έξω από την ιστορική αυλή του, δεν έχει καμιά σχέση με αυτή την
…εμποροπανήγυρι των τελευταίων χρόνων. Ενα πραγματικό "πτώμα"
που μυρίζει από μακριά, καπηλεία και ραδιοτηλεοπτικό μάρκετινγκ. Και
που το "θάβουν" με τον πιό ανίερο τρόπο, κάθε χρόνο, όλοι αυτοί οι ύπο-
πτοι, ιερόσυλοι, βάνδαλοι,με τα διάφορα δήθεν αναρχικά ψευδώνυμα..Κι
όλοι αυτοί που το "ξεθάβουν" με τις δήθεν επεμβάσεις τους..

Ολοι εμείς λοιπόν που κατοικούμε στην περιοχή του Πολυτεχνείου
και που δεν θεωρούμε τον εαυτό μας ήρωα..Ολοι έμείς που ζήσαμε τις
ιστορικές μέρες και νύχτες της 17 Νοέμβρη του '73, θέλοντας και μη,
άλλοι ζώντας και συμμετέχοντας στον αγώνα κατά της δικτατορίας
κι άλλοι για να περιφρουρήσουν την περιουσία τους. Ολοι εμείς και
μαζί μας όλοι όσοι, ακόμη και σήμερα, πιστεύουν στις ιδέες για τις
οποίες γράφτηκε με αίμα η ιστορία του Πολυτεχνείου, έχουμε φωνάξει
όλες αυτές τις μεγάλες αλήθειες, σε κάθε κατεύθυνση, εδώ και πολλά
χρόνια, πριν, αυτές τις αλήθειες, τις κάνουν σημαία τους μερικοί "αγνώ-
στων" στοιχείων πυρομανείς της περιοχής Εξαρχείων.

-2-

Οι εκάστοτε αρμόδιοι Υπουργοί, Δήμαρχοι, Πρυτάνεις και όλες
οι φοιτητικές οργανώσεις, γνωρίζουν καλά τις πρακτικές προτάσεις μας,
για να μην πεθάνει το Πολυτεχνείο μας. Προτάσεις που βγήκαν όχι μό-
νο από το πάθος για τις ιδέες του Πολυτεχνείου αλλά και την αγωνία
πολλών να σώσουν τη ζωή τους, τα σπίτια τους και τα μαγαζιά τους,
ζώντας, σε κάθε επέτειο, τις ολονύχτιες, εφιαλτικές ζούγκλες..Προτάσεις
που δεν... "βολεύουν" κάποιους ερασιτέχνες ή επαγγελματίες αρμόδιους,
συνειδητούς ή επιπόλαιους, συντηρητές της ετήσιας συμφοράς..

Τις ξαναγράφουμε και τις ξαναφωνάζουμε και σήμερα:

1.- Να φύγουν όλες οι Σχολές του Πολυτεχνείου και να πάνε
στις άνετες αίθουσες της Πολυτεχνειούπολης Ζωγράφου.
2.- Να μετατραπεί το Πολυτεχνείο σε ένα Μουσείο Αγώνων..
3.- Να γκρεμιστούν όλες οι μάντρες του και να γίνει ένας απέ-
ραντος, ανοιχτός χώρος όπως ο χώρος Ακαδημίας-Πανεπιστημίου-Εθνι-
κής Βιβλιοθήκης και το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη..
4.- Να πεζοδρομηθεί, σύμφωνα με τα υπάρχοντα σχέδια του ΥΠΕ-
ΧΩΔΕ, να φωτιστεί όλη η περιοχή, από το Μουσείο μέχρι και την πλα-
τεία Εξαρχείων και να γεμίσει δέντρα, λουλούδια και παιδιά..
5.- Οπως υπάρχει σε όλο τον κόσμο, να δημιουργηθεί και στην
Ελλάδα μια ανοιχτή περιοχή ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΣΥΛΟΥ, όπου, σύμφωνα
με τους κανονισμούς του Πολιτικού και του Πανεπιστημιακού ασύλου,
να εκθέτουν οι πάντες ελεύθερα και ατιμώρητα τις απόψεις τους, κάθε
μέρα, κάθε ώρα..Ιδανικός χώρος το Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Πρότυπό μας το Χάιντ Πάρκ του Λονδίνου...
6.- Και ώσπου να γίνουν όλα αυτά, η επέτειος να γιορτάζεται
ΕΞΩ από την πύλη του ΚΛΕΙΣΤΟΥ Πολυτεχνείου και όχι μέσα..

Οι περισσότεροι από τους αρμόδιους, γνωρίζουν, εδώ και
πολλά χρόνια τις προτάσεις μας, ξέρουν πολύ καλά την αποτελεσμα-
τικότητά τους. Στο Κοινωνικό Ασυλο θα εκτονώνεται το πάθος των
αδικημένων, θα γνωστοποιείται το δίκιο τους, με αποτέλεσμα να απο-
φεύγεται η αποφόρτισή τους σε κάποιες άγιες επετείους. Κι ας το κα-
ταλάβουμε όλοι, επί τέλους και οι νεολαίοι μας ιδιαίτερα..Οι βανδαλι-
σμοί στο Πολυτεχνείο, τομόνο που πετυχαίνουν είναι να νομιμοποιούν τη νέα τάξη πραγμάτων.

- 3 -

Εμείς φωνάζουμε ελεύθερα, χωρίς κανένα αποτέλεσμα και με μοναδικό
όπλο τη φωνή μας..Και η εξουσία πραγματοποιεί ελεύθερα, αυτό που θέ-
λει, έχοντας όλα τα όπλα στα χέρια της. Η σκέτη φωνή, πια, ανήκει στο παρελθόν..Χάνεται στον αέρα..Στο μέλλον ανήκει η μαζική ενημέρωση,
η συσπείρωση και η μέθοδος, σε κάθε αγώνα..

Περιμένουμε, να δούμε πότε θ'ακουστούν οι φωνές μας. Ελπίζουμε
πριν είναι αργά. Πριν τα τρισεκατομμύρια των εξοπλισμών, η ατιμωρη-
σία των εμπόρων ναρκωτικών και η πλήρης υποδούλωσή μας
στις επιταγές των Βρυξελών, μεταμορφώσει κι εμάς σε...βάνδαλους..
.----------------------------------------------------------------------------
.- Στέφανος Ληναίος = Εφημ.ΕΘΝΟΣ = 15.11.1996
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Νοέ 16, 2008 1:14 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μια συγκλονιστική Μαρτυρία:
http://citypress-gr.blogspot.com/2008/11/o-toy-tank.html

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ-ΣΟΚ.O ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ-ΟΔΗΓΟΣ TOY TANK που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου

«ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ' AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ' AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους "μαυροσκούφηδες", στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου. »
1973-2003. Ο A. Σκευοφύλαξ, ο έφεδρος στρατιώτης του τεθωρακισμένου άρματος που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο, σπάει την τριαντάχρονη σιωπή του και αποκαλύπτει όσα συνέβησαν τη μαύρη νύχτα που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και στιγμάτισε για πάντα τη ζωή του. «Ντρέπομαι γι' αυτό που ήμουν, γι' αυτό που έκανα» λέει στην εκ βαθέων εξομολόγησή του. Μια στιγμή, μια ζωή. Στη «μία και μοναδική φορά» που δέχθηκε να ξύσει «τις πληγές του παρελθόντος», όπως λέει σε μια αποστροφή του λόγου του ο κ. Σκευοφύλαξ, περιγράφει λεπτό προς λεπτό τη στρατιωτική επιχείρηση της χούντας, η οποία ξεκίνησε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου με την έξοδο των τανκς στους δρόμους της Αθήνας και ολοκληρώθηκε στις 3.30 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, με την αιματοβαμμένη εισβολή στο Πολυτεχνείο. Στη σπάνια μαρτυρία του ο κ. Σκευοφύλαξ μνημονεύει τις δραματικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν στους δρόμους της Αθήνας, τις ειρηνικές εκκλήσεις των φοιτητών που ηχούσαν στα αφτιά του σαν «κραυγές εχθρών της πατρίδας». Τις διαταγές των αδίστακτων στρατιωτικών που πίστεψε ότι ήταν «πατριώτες». Θυμάται - τότε με χαρά, τώρα με θλίψη - τον πόνο των φοιτητών που είδαν το όνειρό τους να τσαλακώνεται κάτω από τις ερπύστριες που ο ίδιος έθεσε σε κίνηση, τον τρόμο που ακολούθησε από τις λυσσαλέες επιθέσεις των αστυνομικών. Το απαράμιλλο θάρρος του φοιτητή που γύρισε και του είπε: «Τι κατάλαβες τώρα που μπήκες μέσα;». Την οργή που του προκάλεσε και λίγο έλειψε να τον οδηγήσει σε εν ψυχρώ δολοφονία. «Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή... Αν έλεγε μια κουβέντα ακόμη, θα τον σκότωνα»! Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία. Σε αυτή τη συνέντευξη του κ. A. Σκευοφύλακος μιλούν δύο πρόσωπα: ο 20χρονος έφεδρος στρατιώτης και ο 50χρονος βιοπαλαιστής. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει, ακόμη και σήμερα, για μια ενέργεια που τον κατέστησε αρνητικό πρωταγωνιστή στην κρισιμότερη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Μια στιγμή, μια αιωνιότητα. Μετά την απόλυσή του από τον στρατό, ο A. Σκευοφύλαξ θα μοχθήσει για να ζήσει. «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές το KKE». Στα 30 του θα παντρευτεί, θα αποκτήσει παιδιά. Ζώντας σε μια γειτονιά των νοτίων προαστίων, όλα αυτά τα χρόνια αποφεύγει να μιλάει για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Οσες φορές θα τον ρωτήσουν «τι σχέση έχεις με τον "πορτάκια" του Πολυτεχνείου;», θα μιλήσει για «μακρινό ξάδελφο που σκοτώθηκε σε τροχαίο»! Στη γυναίκα του θα ανοίξει την καρδιά του ύστερα από χρόνια. Στα τρία παιδιά του δεν το έχει αποφασίσει ακόμη. «Είμαι ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρόνων. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο»!
1973-2003. Τριάντα χρόνια μετά, ο άνθρωπος που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου θα πει για τους φοιτητές, τους νέους και τους εργαζομένους που αγωνίστηκαν για την πτώση της χούντας: «Είχαν μεγάλη ψυχή. Ηταν παλικάρια». Ο κ. Σκευοφύλαξ δεν θα ξεχάσει τη φοιτήτρια που τραυματίστηκε κατά την εισβολή του τανκ, την καθηγήτρια σήμερα του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Πέπη Ρηγοπούλου. «Θα ήθελα να τη δω, να της πω... Δεν τολμάω όμως. Τα λόγια δεν σβήνουν τις πράξεις».
«O στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο»
«Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν μπορώ να έχω τα ίδια αιτήματα με τους εργοδότες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές KKE»!



«Την ημέρα εκείνη ήμουν υπηρεσία. Στον στρατό είχα δέκα μήνες.
Ημουν εκπαιδευτής στο Κέντρο Τεθωρακισμένων, στο Γουδί. Τότε οι "μαυροσκούφηδες" ήταν σώμα επιλέκτων. Πήγα εθελοντικά. Μόλις άρχισαν τα επεισόδια, μπήκαμε επιφυλακή. "Οι κομμουνιστές καίνε την Αθήνα" μας έλεγαν και εμείς τους πιστεύαμε. Θυμάμαι στο στρατόπεδο κάποιοι είχαν ραδιοφωνάκια και ακούγαμε στα κρυφά τον σταθμό του Πολυτεχνείου. "Παλιοκουμμούνια" θα καλοπεράσετε!" λέγαμε».
Στα 20 χρόνια του ο A. Σκευοφύλαξ βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα, στην επίλεκτη ομάδα του Σώματος των Τεθωρακισμένων κατέπνιξε την εξέγερση των φοιτητών. «Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου, η ίλη μου πήρε εντολή να ετοιμαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν πέντε δικά μας άρματα, κάτι γαλλικά AMX30. Εγώ ήμουν οδηγός στο πρώτο άρμα που βγήκε στον δρόμο». Στο ίδιο άρμα βρίσκονταν ο αξιωματικός Μιχάλης Γουνελάς, ως επικεφαλής, ο ανθυπασπιστής Λάμπρος Κωνσταντέλλος, ως οδηγός εδάφους, ο λοχίας Στέλιος Εμβαλωμένος και ο Γιάννης Τίρπας.
«Στη 1.15 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου φτάσαμε στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Λίγο αργότερα διασχίζαμε την Αλεξάνδρας, όταν στο ύψος του IKA, στη στάση Σόνια, σταματήσαμε γιατί ο δρόμος ήταν κλειστός. Υπήρχαν οδοφράγματα, φωτιές και ακινητοποιημένα λεωφορεία. Με διάφορες μανούβρες αριστερά - δεξιά, μπρος πίσω, άνοιξα τον δρόμο και προχωρήσαμε» θυμάται ο κ. Σκευοφύλαξ. Ο δρόμος για τα τανκς ήταν ανοιχτός πλέον προς το Πολυτεχνείο. «Οταν φτάσαμε στη διασταύρωση της λεωφ. Αλεξάνδρας και της οδού Πατησίων, μας έδωσαν εντολή να σταματήσουμε. Εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, μείναμε περίπου μία ώρα. Ο κόσμος θυμάμαι ότι μας φώναζε "είμαστε αδέλφια, είμαστε αδέλφια". Εγώ ήθελα να τους φάω. Τους έβλεπα σαν παράσιτα»!
Την έξοδο των τανκς από το Γουδί θα πληροφορηθούν οι Αθηναίοι από τον εκφωνητή του Πολυτεχνείου, τον Δημήτρη Παπαχρήστο. Παρά τις παρεμβολές της ΚΥΠ, το ραδιόφωνο των εξεγερμένων φοιτητών θα μεταφέρει στους Αθηναίους τον ανατριχιαστικό συριγμό από τις ερπύστριες των τανκς. Ο εκφωνητής απευθύνει έκκληση στα «στρατευμένα νιάτα» να μη χτυπήσουν. «Δεν θα χτυπήσουν τα παιδιά, τα αδέλφια μας οι φαντάροι, το φρούριο της ελευθερίας, το μόνο μέρος της Ελλάδας που είναι ελεύθερο. Δεν έχουμε όπλα. Προτάσσουμε μόνο ανοιχτά τα στήθη μας. Λαέ της Αθήνας, όλοι μαζί το σύνθημα: λαός και στρατός μαζί. Δεν θα χτυπήσει ο στρατός!».
Με νεότερη εντολή των στρατιωτικών που κατευθύνουν την επιχείρηση «Εκκένωσις του Πολυτεχνείου» τα πέντε τανκς προωθούνται προς το Μουσείο. H ώρα της αιματοβαμμένης επέμβασης πλησιάζει. «Μας είπαν να πάμε κοντά στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι μπροστά στην πόρτα. Αυτό κάναμε. Σταματήσαμε λίγα μέτρα πιο πέρα». Στη θέα των τανκς εκατοντάδες φοιτητές πλησιάζουν στην πύλη, ανεβαίνουν στα κάγκελα, φωνάζουν συνθήματα συναδέλφωσης.
Με διάφορους απειλητικούς ελιγμούς και μαρσαρίσματα που ακούγονται σαν κανονιές, οι οδηγοί των τανκς προσπαθούν να κάμψουν το ηθικό των φοιτητών. Ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου απευθύνει νέα έκκληση να αποφευχθεί η αιματοχυσία. «Οι φαντάροι δεν ανήκουν στη χούντα. H χούντα στηρίζεται στο μέταλλο, στηρίζεται στα τανκς, στο σίδερο. H καρδιά των φαντάρων έχει τον ίδιο παλμό με τη δικιά μας. Αγαπάτε τους φαντάρους. Ελληνικά στρατευμένα νιάτα, ο λαός δεν σας κρατάει κακία. Ξέρει ότι είστε μαζί μας».
H ώρα έχει πάει 2 το πρωί. «Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα, έστριψα το άρμα προς το Πολυτεχνείο, με γυρισμένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από τη θέση μου και εγώ και το άλλο πλήρωμα. Δεκάδες φοιτητές κρέμονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο. Εδειχναν πανικόβλητοι». Ο κ. Σκευοφύλαξ φέρνει στη μνήμη του τα φοβισμένα πρόσωπα των συνομηλίκων του που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Χαμηλώνει το βλέμμα του. «Και εγώ, να σκεφτείς ότι τους έβλεπα σαν μαμούνια που ήθελα να τα φάω»!
Με ολοένα μεγαλύτερη ένταση και αγωνία οι φοιτητές φωνάζουν προς τους στρατιώτες «είμαστε αδέλφια, αφήστε τα άρματα», ενώ ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου καλεί το πλήθος να δείξει αυτοσυγκράτηση. «Απομονώστε τους προβοκάτορες. Δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα με το στρατό. Δεν θέλουμε να χυθεί ελληνικό αίμα». Ο Δημήτρης Παπαχρήστος ψάλλει τον εθνικό ύμνο. Το ίδιο κάνουν και οι χιλιάδες νέοι που βρίσκονται στο Πολυτεχνείο.
Ενα τέταρτο πριν από τις 3 το πρωί οι στρατιωτικοί δίνουν προθεσμία λίγων λεπτών στους φοιτητές για να αποχωρήσουν από το Πολυτεχνείο, να παραδοθούν. Κάποιοι από τους φοιτητές που θέλουν να αποχωρήσουν δοκιμάζουν να απασφαλίσουν την κεντρική πύλη. Δεν τα καταφέρνουν. Πίσω από την πύλη είναι σταθμευμένο ένα αυτοκίνητο Μερτσέντες που μπλοκάρει το άνοιγμά της. Ο επικεφαλής των τεθωρακισμένων αρμάτων εκνευρίζεται. Οργισμένος φωνάζει: «Τσογλάνια, ρεζιλεύετε το στράτευμα!» και δίνει σήμα για την επέλαση του άρματος.
«Τότε ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρματος και μου λέει: "Θα μπούμε μέσα, θα ρίξουμε την πύλη. Ετοιμάσου!"» λέει ο κ. Σκευοφύλαξ. «Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγματα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρματος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα, σταμάτησα. Σταμάτησα σκόπιμα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισμα, οι φοιτητές τρομαγμένοι έφυγαν προς τα πίσω. Αν έμπαινα με ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτομα που εκείνη τη στιγμή ήταν κρεμασμένα στα κάγκελα».
Λίγα λεπτά αργότερα ο A. Σκευοφύλαξ θα μαρσάρει δυνατά. Ο δυνατός προβολέας του τανκ σκοπεύει την πύλη. «H καγκελόπορτα έπεσε αμέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθμευμένο το Μερσεντές το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. H αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα και εγώ από το άρμα και μπήκα στον χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα μπορούσε όμως και να υπάρχουν νεκροί» λέει με μοναδική ειλικρίνεια.
Στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου επικρατεί πανδαιμόνιο. Διαφωτιστική είναι η περιγραφή που δίνει ο εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς στην έκθεση που συνέταξε το 1974 για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου: «Εντρομοι και εμβρόντητοι οι σπουδασταί κυριεύονται από την ενώπιον του εσχάτου κινδύνου φοβεράν αγωνίαν. Υπό την πίεσιν πλήθους ανθρώπων καταρρίπτεται τμήμα των προς την οδόν Στουρνάρη κιγκλιδωμάτων. Και διά του δημιουργηθέντος ανοίγματος εξέρχονται οι σπουδασταί κατά μάζας. Νέον, όμως, δι' αυτούς αρχίζει μαρτύριον. Υβρεις κατ' αυτών εκτοξεύονται και καταδιωκόμενοι βαναύσως κακοποιούνται».
Οπως αναφέρει ο κ. Σκευοφύλαξ, «αστυνομικοί κυνηγούσαν και χτυπούσαν τους φοιτητές όπου τους έβρισκαν. Αν δεν ήταν οι ΛΟΚατζήδες να τους σταματήσουν - θυμάμαι ότι πολλές φορές πιάστηκαν στα χέρια μαζί τους - δεν ξέρω και γω τι θα γινόταν». Λίγο αργότερα οι στρατιώτες σχηματίζουν έναν διάδρομο για να περάσουν ασφαλείς οι φοιτητές. Για το θέμα αυτό, στο πόρισμα Τσεβά υπογραμμίζεται χαρακτηριστικά: «Εμπροσθεν μεν της πύλης του Πολυτεχνείου δημιουργείται διάδρομος υπό των στρατιωτών μέσω του οποίου διέρχονται οι εξερχόμενοι, κατευθυνόμενοι προς την οδόν Τοσίτσα, εντός δε του Πολυτεχνείου βοηθούν, προστατεύουν και εις τους ώμους των πολλούς αδυνάτους κρατούν διά να δυνηθούν να υπερπηδήσουν το υψηλόν κιγκλίδωμα. Και επεισόδια μεταξύ στρατιωτικών και αστυνομικών λαμβάνουν χώραν εν τη προσπαθεία των πρώτων να προστατεύσουν τους φοιτητάς από το διωκτικόν μένος των άλλων».
Μέσα στο Πολυτεχνείο ο A. Σκευοφύλαξ είδε πολλούς τραυματίες και ίσως, όπως λέει, και νεκρούς. «Στο προαύλιο του Πολυτεχνείου ήταν πολύ χτυπημένοι, θυμάμαι ότι είδα πολλούς τραυματίες, ενώ τρεις-τέσσερις ήταν σωριασμένοι κάτω, ακίνητοι. Δεν ξέρω αν ήταν νεκροί. Δεν κοίταξα να δω. Κάποια στιγμή ένας φοιτητής όρμησε κατά πάνω μου και μου είπε: "Τι κατάλαβες τώρα που μπήκες;". Αφήνιασα. Εβγαλα το πιστόλι και προτάσσοντάς το γύρισα και του είπα ουρλιάζοντας: "Σκάσε, ρε κωλόπαιδο, μη σε καθαρίσω". Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή... Αν έλεγε μια κουβέντα παραπάνω, θα τον σκότωνα! Τέτοιος ήμουν. Ενας φασίστας».


Παρά τον πόνο τους, οι φοιτητές θα δείξουν μεγαλείο ψυχής απέναντι στον στρατιώτη που ισοπέδωσε το όνειρό τους. Αδιάψευστη απόδειξη, η μαρτυρία του κ. Σκευοφύλακα: «Οπως περνούσαν οι φοιτητές θυμάμαι ότι έριχναν μέσα στο τανκ πακέτα τσιγάρα και ό,τι προμήθειες είχαν μαζί τους. Οταν γυρίσαμε στο Γουδί, το άρμα έμοιαζε με περίπτερο. Οσο σκέφτομαι ότι οι φοιτητές μας έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, μετά απ' όσα τους κάναμε... Δεν μπορώ να το συχωρέσω αυτό το πράγμα στον εαυτό μου. Σκέφτομαι τι πήγα και έκανα!..».
Την αναγνώριση των φοιτητών για ορισμένους από τους αξιωματικούς του στρατού και τους έφεδρους στρατιώτες θα διαπιστώσει αργότερα και ο εισαγγελέας: «Πολλοί αξιωματικοί και στρατιώται παρεμβαίνουν προς προστασίαν των φοιτητών. Και υπήρξε πηγαία και βαθειά η ευγνωμοσύνη πολλών εξ αυτών προς τους αγνώστους σωτήρας των, ως εις τας καταθέσεις των τούς αποκαλούν με συγκίνησιν»!
Εκατοντάδες φοιτητές καταφέρνουν να βγουν έξω από το Πολυτεχνείο, ξεχύνονται στους γύρω δρόμους, τρέχουν να φύγουν, να γλιτώσουν τη ζωή τους, καθώς γίνονται στόχος ελεύθερων σκοπευτών. «Απομακρυνόμενοι όμως του Πολυτεχνείου αγωνιώδεις τούς αναμένουν εκπλήξεις. Από παντού τους καταδιώκουν και τους χτυπούν. Εις την γωνίαν των οδών Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας άνδρες της ΚΥΠ εν πολιτική περιβολή τους χτυπούν ανηλεώς και πυροβολούν κατ' αυτών, ενώ εις την ταράτσαν ενός των αυτόθι κτιρίων έχουν εγκαταστήσει πολυβόλον. Εις τας ταράτσας των γύρω κτιρίων επισημαίνονται ελεύθεροι σκοπευταί υπό του ιδίου Διευθυντού της Αστυνομίας να επιτελούν το φονικόν έργον των»!
Την ίδια στιγμή, όπως επισημαίνεται στην ίδια έκθεση, «ομάδες τραμπούκων και επικινδύνων τρωκτικών της γαλήνης του τόπου εκδηλώνουν το εγκληματικόν μένος των κατά των ατυχών σπουδαστών που κατά μάζας εξέρχονται του Πολυτεχνείου». Οι τραμπούκοι είναι άνδρες της ΕΣΑ, οι οποίοι δεν διστάζουν, μάλιστα, να κακοποιήσουν ακόμη και πανεπιστημιακό γιατρό, ο οποίος, μαζί με τη σύζυγό του, είχε σπεύσει να βοηθήσει τους ανυπεράσπιστους φοιτητές.
Στη συμβολή των οδών Πατησίων και Στουρνάρη «άνδρες εν πολιτική περιβολή, κραδαίνοντες ρόπαλα, εξήλθον από ομάδα αυτόθι ευρισκομένων αστυνομικών και εκακοποίησαν σεβάσμιον καθηγητή Πανεπιστημίου, την σύζυγόν του και νεαρόν σπουδαστήν, διότι εξήρχοντο του Πολυτεχνείου, ένθα ο καθηγητής-ιατρός και η σύζυγός του είχον μεταβή προς εκπλήρωσιν του ανθρωπιστικού και ιατρικού των καθήκοντος. Και οι ροπαλοφόροι ούτοι ήσαν άνδρες της ΕΣΑ εν πολιτική περιβολή. Εις το πανδαιμόνιον τούτο της εξόδου των φωνών, των κραυγών, των οιμωγών, των καταδιώξεων και των πυροβολισμών έπεσαν οι περισσότεροι εκ του πλήθους των τραυματιών».
Οταν επέστρεψε στο Γουδί, στη βάση των Τεθωρακισμένων, ο κ. Σκευοφύλαξ έγινε δεκτός με ζητωκραυγές. Ηταν το τιμώμενο πρόσωπο. «Οταν γυρίσαμε στο στρατόπεδο, έγινα ήρωας. Οι στρατιωτικοί μου έδιναν συγχαρητήρια. Τότε αισθανόμουν ότι ήμουν κάποιος, ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Ενιωθα περήφανος. Ημουν και εγώ φασίστας».
Οκτώ ημέρες αργότερα, κάτι θα σπάσει μέσα του. Το φρόνημά του θα κλονισθεί, όταν θα δει τον «εθνοσωτήρα» να καθαιρείται και να περιφρονείται από τους συνοδοιπόρους του, αυτούς που πιο πριν ορκίζονταν στο όνομά του. «Την επόμενη εβδομάδα έγινε η στάση του Ιωαννίδη. Ημουν πάλι σε επιφυλακή. Μας πάνε στο ΓΕΣ. Στο προαύλιο λάβαμε θέσεις. Δεν ξέραμε γιατί πήγαμε εκεί. Δεν μας είπαν. Γυρνώντας στο Γουδί μάθαμε ότι "έριξαν" τον Παπαδόπουλο» αναφέρει ο κ. Σκευοφύλαξ. «Τότε μέσα μου κάτι άλλαξε. Αυτοί που τον παρουσίαζαν σαν θεό, τώρα τον έβριζαν. Δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό. "Μα είναι τόσο πουλημένοι όλοι τους;" αναρωτήθηκα. Αυτοί πάνε όπου φυσάει ο βοριάς. "Πουλημένα τομάρια" είπα μέσα μου. Θυμάμαι ότι ο Μιχάλης Γουνελάς παρέδωσε τα γαλόνια του στους άνδρες της ΕΣΑ, που ήρθαν στο Κέντρο και τον συνέλαβαν».
Με τη Μεταπολίτευση ο στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ θα βρεθεί στα σύνορα. «Ο Καραμανλής είχε πει "τα άρματα στα σύνορα". Ηταν τα γεγονότα της Κύπρου. Πήγαμε Αλεξανδρούπολη. Μετά από έξι μήνες πήρα άδεια. Αντί να απολυθώ στους 22 μήνες, έφτασα στους 30. Εφεδρεία στην εφεδρεία. Οταν απολύθηκα, όλα είχαν αλλάξει μέσα μου».
Στη Δυτική Αθήνα, όπου κατοικούσε με τους γονείς και τα δύο αδέλφια του, θα αναζητήσει δουλειά. «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εκανα όποια δουλειά μπορείς να φανταστείς. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν μπορώ να έχω τα ίδια αιτήματα με τους εργοδότες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές KKE»!
Ολα αυτά τα χρόνια ο κ. Σκευοφύλαξ θα κάνει μια ήρεμη ζωή. Σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι. Ποτέ δεν θα μιλήσει για το Πολυτεχνείο. Δεν θα αισθανθεί να τον ενοχλούν. Μόνο μία φορά το επώνυμό του τον έφερε σε δύσκολη θέση. «Στη δουλειά πριν από χρόνια κάποιος άκουσε πώς με λένε και ρώτησε αν έχω κάποια σχέση με τον "πορτάκια", όπως είπε, του Πολυτεχνείου. "Ξάδελφός μου είναι, μακρινός. Σκοτώθηκε σε τροχαίο" απάντησα. Είμαι ένα άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρονών. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο! Οι φίλοι μου δεν ξέρουν ποιος είμαι ούτε κανείς στη γειτονιά. Μόνο η γυναίκα μου το ξέρει. Της το είπα ύστερα από χρόνια. Στα παιδιά μου δεν το είπα ακόμη».

1973-2003.
Με μια αυτοκριτική διάθεση που σπανίζει, ο κ. Σκευοφύλαξ δεν θα διστάσει να πει: «Ντρέπομαι γι' αυτό που ήμουν, γι' αυτό που έκανα. Στη θέση μου θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας, έφεδρος στρατιώτης ήμουν άλλωστε. Δεν με απαλλάσσει όμως αυτό. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου».
Για τους ανθρώπους που αντιστάθηκαν στη χούντα, ο κ. Σκευοφύλαξ θα μιλήσει με κολακευτικά λόγια. «Είχαν μεγάλη ψυχή. Ηταν παλικάρια. Δεν ξέρω αν έχει νόημα, αλλά θα ήθελα να τους πω μια μεγάλη συγγνώμη». Ο οδηγός του τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο δεν θα ξεχάσει τη νεαρή φοιτήτρια που τραυματίστηκε σοβαρά κατά την εισβολή του τανκ, την καθηγήτρια - σήμερα - του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Πέπη Ρηγοπούλου. «Πιστεύω ότι αν τη δω σήμερα, δεν θα ξέρω τι να της πω. Πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια πέρασε από το μυαλό μου να τη συναντήσω, αλλά σταματούσα. Θα ήθελα να τη δω, να της πω... Δεν τολμάω όμως. Τα λόγια δεν σβήνουν τις πράξεις».
ΠΗΓΗ...
Το ΒΗΜΑ, 09/11/2003



_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Εξόριστος



Ένταξη: 22 Ιαν 2007
Δημοσιεύσεις: 457

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Νοέ 16, 2008 9:15 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: Σιδερώνουν τις μνήμες
(Το κείμενο έχει γραφεί πριν από πολλά χρόνια)


Οι ημέρες αυτές βελονιάζουν τις μνήμες. Γιατί, για κάποιους, οι μνήμες παραμένουν ζωντανές. Μια ερώτηση, ωστόσο βαραίνει το χέρι. Το να γράφεις σήμερα για το Πολυτεχνείο έχει κανένα νόημα; Τι γνωρίζουν οι σημερινοί νέοι;

Το σπουδαιότερο: μήπως και τα γεγονότα αυτά τα πρόσφατης ιστορίας μας δεν δόθηκαν μασκαρεμένα και αφυδατωμένα από τα πολιτικά μηνύματά τους;
Ίσως το να γράφεις δεν είναι παρά μια προσπάθεια να διαφυλάξεις, μέσα από το διαβρωτή το χρόνο «το όνομα του κάθε πράγματος» και να αντιταχθείς στις «αφηγήσεις» της καπηλείας και της εξαργύρωσης, της νάρκωσης και της λήθης.

Και σήμερα που οι υπόδουλοι στοχαστές επιδιώκουν να σβήσουν την ιστορία μας ή να μας κάνουν να ντρεπόμαστε γι’ αυτή πρέπει να αντιταχθούμε πιο ρωμαλέα στις καθεστωτικές «αφηγήσεις» των πορτοφολάδων της ιστορίας και των ηθικολόγων της πολιτικής «φρονιμάδας» και «ωριμότητας». Έργο τους: Να σιδερώνουν τις μνήμες, να πλαστογραφούν την ιστορία και να εξαφανίζουν κάθε μαρτυρία που μπορεί να αποδείξει πως, σε τούτα τα μέρη, υπήρξε κάτι παραπάνω από τη σιωπή, την ανοχή και τη δειλία.
Ποιος ξεχνάει αλήθεια, ότι μετά την πτώση της Χούντας οι πάντες έγιναν αντιστασιακοί και τους καρπούς της Εξέγερσης έδρεψαν οι «ειρηνικοί έμποροι» των ιδεών; Αυτοί που σήμερα αυθαδιάζουν εξουσιαστικά, προσκυνώντας την εξουσία της Νέας Τάξης. Σήμερα τι απόμεινε από το Πολυτεχνείο; Η πολιτική εμπορία και καπηλεία, η εκφυλιστική πτώση και τα συντρίμμια της γενιάς του. Οι μεγάλες φιλοδοξίες έγιναν μικρές, οι ιδέες, τα διδάγματα και τα οράματα του Πολυτεχνείου έγιναν βρόχος στο λαιμό. Σβήσαμε το παρελθόν για να απαλλαγούμε από τα καθήκοντα του παρόντος. Το κενό το γεμίσαμε με μνημόσυνα και γαρύφαλλα, με γιορτές και πανηγύρια, με «λαϊκές αγορές»…
Όλοι μιλούν για «ηρωικό έπος», αποκρύπτοντας, ωστόσο, τις ιδέες και τις πρωτοβουλίες που οδήγησαν στο έπος. Το Πολυτεχνείο αντιμετωπίζεται σαν μουσειακό είδος (το ίδιο φυσικά και ο αντι-ιμπεριαλισμός, ο μαρξισμός κλπ), αφυδατωμένο από τα ιδεολογικά και πολιτικά του χαρακτηριστικά. Από ζωντανό λαϊκό κίνημα μετατράπηκε σε Αιγυπτιακή μούμια.

Φυσικά, πάντα ένα λαϊκό κίνημα όταν δεν ολοκληρώνεται τιμωρείται από την ιστορία. Η ιστορία δεν δίνει τίποτα δωρεάν. Έτσι το Πολυτεχνείο σήμερα το χειροκροτούν και το επαινούν οι πάντες. Βεβαίως η ιστορία δεν έχει λύσει ακόμα το ζήτημα. Γιατί όσα λέγονται και γράφονται για το Πολυτεχνείο από τους σφετεριστές του δεν είναι ιστορία, αλλά πολιτική ηθικολογία.
Ένα λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σύμφωνα με τις κομματικές ανάγκες οποιουδήποτε (πόσο μάλλον με τις καθεστωτικές ανάγκες), αλλά με βάση τις ιδέες που το ίδιο έθεσε και πάνω στις οποίες κινήθηκε, με βάση τη δική του πολιτική και οργανωτική πρακτική.

Η ιστορία δεν μπορεί να παρακάμψει ούτε να παρασιωπήσει αυτά τα ουσιαστικά ζητήματα, δεν μπορεί να περάσει πάνω από τους πρωταγωνιστές, πάνω από τις πολιτικές διαφορές και διενέξεις μέσα στους κόλπους του ίδιου του κινήματος, πάνω από τις συγκεκριμένες οργανωτικές μορφές του κινήματος, πάνω από το ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό του στίγμα.

Πολλά δεν λέγονται σήμερα για το Πολυτεχνείο. Συνοπτικά θα αναφερθώ στα πιο ουσιαστικά.


1. Το Πολυτεχνείο αντιμετωπίστηκε από όλο, τότε, τον πολιτικό κόσμο, συμπεριλαμβανομένων και των ηγεσιών της παραδοσιακής Αριστεράς, ΕΧΘΡΙΚΑ. Έγινε, δηλαδή, ΕΞΩ και ΕΝΑΝΤΙΑ στα πολιτικά κόμματα. Και αυτό μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει κανείς από τα γραπτά των εντύπων τους εκείνη την περίοδο και τις δηλώσεις των πολιτικών ηγετών τους.
2. Μέσα στο Πολυτεχνείο συγκρούστηκαν δύο διαμετρικά αντίθετες αντιλήψεις. Αυτή που δεν ήθελε την κατάληψη, που αγωνιζόταν να σπάσει την κατάληψη και να περιορίσει το κίνημα μόνο στα φοιτητικά αιτήματα και η άλλη, που αγωνιζόταν για την κατάληψη και την προώθηση του κινήματος και την επέκτασή του σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ποια αντίληψη επιβεβαίωσε η πραγματικότητα, ποια αντίληψη κυριάρχησε και γιατί; Και πάνω σε αυτό το κρίσιμο σημείο της εσωτερικής διαπάλης των ιδεών –καθοριστικό για την εξέλιξη του κινήματος- σιγή ιχθύος.
3. Στο όνομα μιας αφηρημένης αντιδικτατορικής πάλης καλλιεργήθηκε ένας μύθος για την εξέγερση του Νοέμβρη που επέτρεψε σε κάθε πολιτική δύναμη του καθεστώτος να διεκδικεί πολιτικές μετοχές. Ο χαρακτήρας των ιδεών του Πολυτεχνείου δεν ήταν απλώς αντιδικτατορικός, ήταν ταυτόχρονα αντιιμπεριαλιστικός και σοσιαλιστικός, το ίδιο και η πολιτική και οργανωτική του πρακτική. Τι σχέση με όλα αυτά μπορεί να έχουν οι καθεστωτικές δυνάμεις; Οι πολιτικοί εκφραστές-απολογητές του καπιταλισμού, ανεξαρτήτου χρώματος (ιδιαίτερα οι σημερινοί «εκσυγχρονιστές», γρανάζια της Νέας Τάξης) δεν είναι μόνο ασυμφιλίωτα ΕΧΘΡΙΚΟΙ με τις σοσιαλιστικές ιδέες του Πολυτεχνείου, αλλά και με τις ΜΕΘΟΔΟΥΣ δράσης που προώθησε το Πολυτεχνείο: Μορφές αυτό-οργάνωσης, άμεσης δημοκρατίας, συμμετοχή στις αποφάσεις ΟΛΩΝ, πολιτική στο ΔΡΟΜΟ… Το Πολυτεχνείο της μέρες της κατάληψης ήταν μια μικρή κοινωνία που λειτουργούσε με υποδειγματική τάξη χωρίς κανένα εξαναγκασμό και με υψηλό το αίσθημα της ευθύνης στα μέλη του. Μια κοινωνία που το κάθε τι που γινόταν παρουσίαζε χαρακτήρα δημιουργικό, αναμφίβολα απελευθερωτικό της ανθρώπινης ύπαρξης.
4. Η ιστορία του Πολυτεχνείου είναι πριν από όλα η ιστόρηση της ΑΜΕΣΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ των λαϊκών μαζών στην πολιτική αρένα. Η ιστόρηση της δημιουργικής λαϊκής ενέργειας που πολλαπλασίαζε τις μορφές δράσης, τις πρωτοβουλίες, τις τολμηρές καινοτομίες της πάλης για απελευθέρωση. Η ιστορία δεν γράφτηκε ακόμα…

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Καχύποπτος
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Νοέ 16, 2008 10:10 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΑΠΟ Σίβιλλα:
Διαβάστε για τους πρώτους νεκρούς
.

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2008/11/blog-post_9654.html

Πρέπει να τολμήσουμε, και να τολμήσουμε ξανά, και να συνεχίσουμε να τολμάμε
Επιστροφή στην κορυφή
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Νοέ 17, 2008 3:41 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η Ιστορία δεν είναι υστερία

Φέτος το κακό παράγινε με το Πολυτεχνείο. Οι υμνολογικές καπηλείες έχουν πάρει τερατώδεις και ψυχωτικές διαστάσεις.
Οι πάντες, από τα κόμματα μέχρι τους υπόδουλους «στοχαστές» και τους ποικίλους ιστορικούς ψευδομάρτυρες ανταγωνίζονται παραληρηματικά σε ύμνους και σε ψυχώσεις καπηλείας. Το Πολυτεχνείο υψώθηκε σε χρηματιστηριακό ναό: Σε πιστωτική κάρτα.
Όλοι υστερικά προσπαθούν να διατρανώσουν την «προοδευτικότητά» τους και τα «αριστερά τους αισθήματα αναδεικνύοντας αυτή την πιστωτική κάρτα του ηρωικού αγώνα.
Σε εποχές σήψης και παρακμής αναζητούνται, με πιο μεγάλο «πάθος» πλυντήρια ξεπλύματος. Και οι πλέον παρακμασμένοι είναι αυτοί που μετατρέπουν την Ιστορία σε Υστερία, αναζητώντας ψυχωτικά την κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Το Πολυτεχνείο έχει καταντήσει μια τέτοια κολυμπήθρα για όλον τον πολιτικό κόσμο και κυρίως για τα καθεστωτικά, «αριστερά» παράσιτα, αυτή τη σύγχρονη ιδεολογική και πολιτική χούντα που δεν έχει αφήσει καμιά αγωνιστική ιδέα και αξία άθιχτη και που να μην την έχει βρομίσει, αλλά ταυτόχρονα έχει και τέτοια υστερική αυθάδεια που καπηλεύεται κάθε αγωνιστικό συμβάν και σύμβολο.
Είναι να γελά κανείς, αλλά και να οργίζεται ταυτόχρονα, όταν βλέπει και ακούει όλον αυτόν τον καθεστωτικό, «αριστερό» κόσμο, τους «μεταλλαγμένους» γενίτσαρους της πλανητικής, νεοταξικής κακουργίας να ουρλιάζουν υμνολογικά για τους ηρωικούς αγώνες κατά της χούντας.
Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα από τα πλέον θλιβερά φαινόμενα της Ιστορίας και σε ένα από αποκρουστικά συμπτώματα της ανθρώπινης ψυχολογίας:
α). Η σημερινή ιδεολογική χούντα που προωθεί αχαλίνωτα τις ιδέες και τις επιδιώξεις της παγκοσμιοποίησης και της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας, να σκούζει υμνολογικά για το «έπος» του Πολυτεχνείου.
Αυτοί που ακρωτηρίασαν βάναυσα τις ιδέες και τα μηνύματα του Πολυτεχνείου και κάθε λαϊκού αγώνα, το …υμνολογούν!!!
Αυτοί που ισοπέδωσαν κάθε αγωνιστική ιδέα και παράδοση και «εξόρυξαν» τη «ψυχή» και το όραμα του Πολυτεχνείου το σφετερίζονται και το καπηλεύονται υστερικά.
Τι κοινό σημείο μπορεί να έχουν με το Πολυτεχνείο, με τις ιδέες του και την πρακτική του, τα καθεστωτικά παράσιτα και λαμόγια, καθώς και τα προπαγανδιστικά τους Μαντεία: Οι νεοφιλελεύθεροι σοσιαλδημοκράτες, το «εκσυγχρονιστικό» κράτος και παρακράτος, το σημερινό ΠΑΣΟΚ, τα «αριστερά» εκτρώματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ και τα κοσμικά ιερατεία και φερέφωνα του Σόρος, κ.λπ;;;
β). Είναι, επίσης, ένα από πιο αποκρουστικά συμπτώματα της ανθρώπινης ψυχολογίας να εξαργυρώνουν την ιστορία τους, όσοι συμμετείχαν στο Πολυτεχνείο, στο χρηματιστήριο των καπιταλιστικών «ομολόγων», να προσκυνάνε την εξουσία, να μεταλλάσσονται σε κατεστημένο και ταυτόχρονα να εμφανίζονται με ισόβιο πιστοποιητικό αριστερών φρονημάτων για την παρελθούσα δράση τους.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι χειρότεροι όλων, ακριβώς γιατί αποτέλεσαν τα «ηθικά αποδεκτά ρούχα» της καθεστωτικής προπαγάνδας. Ήταν αυτοί που με το ηθικό ανάστημα και το κύρος του πρώην αριστερού, έδωσαν το τεκμήριο και το άλλοθι της Νέας Χούντας: Της Νέας Τάξης.
Αφήνω τις στρατιές των τυχοδιωκτών που έσπευσαν και αυτοί να δηλώσουν «συμμετοχή» στο Πολυτεχνείο, χωρίς να έχουν περάσει ούτε απΆ έξω…
Και το άκρων άωτον της γελοιότητας: Και ο Καρατζαφέρης …υμνεί το Πολυτεχνείο!!!
ΟΛΑ αυτά που ζούμε δεν έχουν ΚΑΜΙΑ, απολύτως καμία, σχέση με το Πολυτεχνείο: Τις ιδέες του, την πρακτική του, το χαρακτήρα του και τα μηνύματά του.
Το αντίθετο: Αποτελούν την πλέον μοχθηρή γκριμάτσα της καπηλείας και την πλέον βάναυση και κομπάζουζα κηδεία της ιστορίας του Πολυτεχνείου…
Επιστροφή στην κορυφή
Εξόριστος



Ένταξη: 22 Ιαν 2007
Δημοσιεύσεις: 457

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Νοέ 17, 2008 5:45 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η «άλλη όχθη»!

Από τη μια είναι οι σφετεριστές και οι κάπηλοι των αγώνων και από την άλλη αυτοί που «μισούν» τους αγώνες και επιδιώκουν με διάφορα σοφίσματα να μειώσουν το Πολυτεχνείο: Σε αυτή την «άλλη όχθη» βρίσκονται οι ποικίλες αποχρώσεις της «δεξιάς» και κυρίως της «ακροδεξιάς»…
Αυτοί της «άλλης όχθης» δεν κτυπάνε απευθείας την Εξέγερση του Νοέμβρη. Δεν θα μπορούσαν κάτι τέτοιο γιατί εμφανίζονται μεταμφιεσμένοι και με διάφορα «αντικαθεστωτικά» προσωπεία. Το να επιτεθείς κατά μέτωπο στο Πολυτεχνείο αποκαλύπτεις την ταυτότητά σου.
Χρησιμοποιούν, λοιπόν, διάφορα τεχνάσματα που συσκοτίζουν το πολιτικό ζήτημα και εμμέσως, πλην σαφώς, μειώνουν το Πολυτεχνείο και τους αγώνες κατά της χούντας.
Δύο είναι τα κεντρικά τεχνάσματα αυτής της ακροδεξιάς πονηρίας:

Πρώτο τέχνασμα:
Η απόσπαση του «πολιτικού», από το «κοινωνικό» και η επικέντρωση των ευθυνών στο «κοινωνικό», στη «χουντική πλουτοκρατία».
Μας λένε, λοιπόν, την εξής σοφιστεία: ότι αυτοί που πλούτισαν επί χούντας είναι οι ίδιοι που κυβερνούν σήμερα και δεν μιλάει κανείς γιΆ αυτούς!!!
Μας λένε με πιο απλά λόγια: Το κεφάλαιο κυβερνούσε και πλούτιζε και τότε και σήμερα, άρα αυτό φταίει!!! Σπουδαία ανακάλυψη!!!~
Έρχονται, δηλαδή, σήμερα να μας διδάξουν το μαρξιστικό αλφάβητο: Πίσω από κάθε μορφή καπιταλιστικού πολιτεύματος (δικτατορική ή κοινοβουλευτική) ΥΠΑΡΧΕΙ η δικτατορία της πλουτοκρατίας!!!
Συνεπώς, τι χούντα, τι κοινοβούλιο: δικτατορία των πλουτοκρατών και στη μία περίπτωση και στην άλλη!!!
Με αυτό το απλουστευτικό τέχνασμα «αθωώνουν» το χουντικό καθεστώς, μειώνουν τον αγώνα για δημοκρατικές ελευθερίες, έστω και αυτές τις κουτσουρεμένες κοινοβουλευτικές, και μιλάνε γενικά για αγώνα εναντίον των πλουτοκρατών.
Αγνοούν σκόπιμα ότι ο αγώνας εναντίον του κεφαλαίου και γενικά εναντίον του καπιταλισμού περνάει μέσα από τις πολιτικές δομές του καθεστώτος και ότι οι δικτατορικές μορφές αποτελούν το πιο επαχθές καθεστώς, ακριβώς γιατί καταργούν τις αναγκαίες δημοκρατικές ελευθερίες έκφρασης και οργάνωσης του λαού.
Δεν μπορούμε να αποσυνδέουμε το «κοινωνικό από το «πολιτικό»», ούτε να μιλάμε γενικά για πλουτοκρατική Χούντα, δίχως να θέτουμε την πολιτική αιχμή του γκρεμίσματος της πολιτικής χούντας.
Το Πολυτεχνείο ένωνε διαλεκτικά το «κοινωνικό» με το «πολιτικό», γιΆ αυτό και το ακρωτηρίασαν. Οι μεν αποσπώντας και ανεξαρτοποιώντας το «πολιτικό» από το «κοινωνικό» και μένοντας μόνο στο «πολιτικό»: Τη δικτατορία. Οι «άλλη όχθη», χρησιμοποιεί την ίδια λογική, αλλά με την ανεξαρτοποίηση του «κοινωνικού»: Η ίδια καθεστωτική και παραπλανητική λογική. Οι μεν καταδικάζουν τυπικά τη χούντα και αθωώνουν τον καπιταλισμό, οι δε καταδικάζουν γενικά και αφηρημένα το κεφάλαιο για να αθωώσουν τη δικτατορική μορφή του: Τη χούντα.

Το άλλο τέχνασμα: Αυτό συνίσταται στην αυθαιρεσία ότι ο λαός δεν ξεσηκώθηκε εναντίον της Χούντας, αλλά κάποιοι μόνο φοιτητές. Φαίνεται ότι οι άνθρωποι αυτοί ή δεν ζούσαν στην Ελλάδα ή ήταν τόσο τυφλωμένοι με τις ιδεοληψίες τους που δεν βλέπανε τίποτα.
Καταρχήν ποτέ δεν ξεσηκώνεται όλος ο κόσμος, ακόμα και στις μεγαλύτερες επαναστάσεις της Ιστορίας. Πάντα τα πρωτοπόρα τμήματα του πληθυσμού κινούν την ιστορική κίνηση, πατώντας πάνω στη «φιλική ουδετερότητα» του συνολικού πληθυσμού.
Ένα παλλαϊκό κίνημα χαρακτηρίζεται από τη ενεργητική του μαζικότητα και τους εκρηκτικούς ρυθμούς ανάπτυξής του. Από αυτή την άποψη η εξέγερση του Νοέμβρη ήταν παλλαϊκή: μαζικά εκρηκτική και γεωμετρικά αναπτυσσόμενη, αγκαλιάζοντας όλα τα κοινωνικά στρώματα και πατώντας πάνω στη «φιλική αδιαφορία» όλης της Ελλάδας. Και αυτός ακριβώς ο πυρετικός ρυθμός της ανάπτυξής του ήταν που ανάγκασε τη χούντα να κτυπήσει ανελέητα.
Μπορεί, η εξέγερση του Νοέμβρη να μην έφτασε στα επίπεδα να ρίξει άμεσα τη χούντα (σε αυτό ευθύνονται οι ηγεσίες των κομμάτων και κυρίως των αριστερών), αλλά την έριξε έμμεσα. Οι εξελίξεις της πτώσης της δρομολογήθηκαν εσπευσμένα μετά το Πολυτεχνείο, ακριβώς για να προλάβουν τα χειρότερα και να χειραγωγήσουν τις επιδημικές αγωνιστικές διεργασίες της ελληνικής κοινωνίας.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τα παραμύθια και τα τεχνάσματα απάτης αυτοί της «άλλης όχθης». Γίνεται αντιληπτός ο ρόλος τους και οι αντινεοταξικές μεταμφιέσεις τους…

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Νοέ 18, 2008 5:28 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
http://taxalia.blogspot.com/2008/11/blog-post_6079.html


Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι (ποιοί ΔΕΝ το φώναξαν)

Βρέθηκα χθες στις εκδηλώσεις για την 34η επέτειο του "πολυτεχνείου", στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, από νωρίς, μέχρι ..αργά.
Η "μεγάλη" πορεία είχε φέτος εντυπωσιακή συμμετοχή (περίπου 15.000 κόσμο) και κατευθύνθηκε από την Εθνικής Αμύνης στην Τσιμισκή, μέχρι το Αμερικανικό προξενείο.
Μια δευτερη, επίσης μεγάλη πορεία έγινε από το ΣΥΡΙΖΑ και την ΕΑΑΚ (περίπου 5.000 κόσμο) και μια τρίτη από τους αντιεξουσιαστές, τους κουκουλοφόρους, τα "μαύρα πλάσματα" κ.λ.π. (περίπου 300 άτομα)
Τα σχετικά τα είδατε, τα διαβάσατε, δεν θα σας κουράσω. Θα σας πω μόνο για κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση:
Τα περισσότερα συνθήματα της μεγάλης πορείας, ήταν τα κλασικά: "Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι", "ειρήνη και φιλία ζητάνε οι λαοί, έξω το ΝΑΤΟ απ΄τη Βαλκανική", κ.λ.π.
Είδα και την πορεία των "αντιεξουσιαστών", οι οποίοι, από την ίδια διαδρομή (Εθνικής Αμύνης, Τσιμισκή), κατέληξαν όχι στο Αμερικανικό προξενείο, το οποίο προσπέρασαν, μάλλον αδιάφορα, αλλά στο αστυνομικό τμήμα της πλατείας Αριστοτέλους. Εκεί φώναξαν συνθήματα εναντίον των "μπάτσων" και ξαναγύρισαν στο Α.Π.Θ.

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, ήταν το γεγονός, ότι τα "μαύρα πλάσματα", δεν φώναξαν ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΣΥΝΘΗΜΑ! Φώναζαν μόνο συνθήματα αλληλεγγύσης στους φυλακισμένους.

Μετά από αυτά, έψαξα τα sites, τα forums κλπ, όπως μπορείτε να κάνετε κι εσείς, από το google. Δεν υπάρχει πουθενά, καμία πρόσφατη αναφορά στη λέξη "Αμερικάνοι". Στο πολυγραφότατο indymedia, δεν υπάρχει το τελευταίο 24 καμιά αναφορά! Στο bab...... των αναρχικών (με τις ψηφιακές κάμερες των 15.000 ευρώ), δεν υπάρχει σε ολόκληρο το site, η λέξη "Αμερικάνοι" τον τελευταίο χρόνο!

Στο επαναστατικό indymedia, αν βάλετε τη λέξη "Αμερικάνοι", θα πέσετε σε κάτι αναφορές, ...επαρχιακού καναλιού, με βαριεστημένη ειδησιογραφία, του στυλ "πηγές ανέφεραν ότι σε μια συμπλοκή Πακιστανών και Αμερικανών, σκοτώθηκαν 2 Πακιστανοί και ένας Αμερικάνος"
και άλλα ανώδυνα.
Έχει κανείς κάποια εξήγηση;
Β.Π.
Επιστροφή στην κορυφή
ψιψινούλης
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Νοέ 19, 2008 10:21 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
νιάου-νιάου (στα κεραμίδια)
Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες