Μίκης Θεοδωράκης: ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

[ΡΕΣΑΛΤΟ]

Μίκης Θεοδωράκης: ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Γραμμένο στις 22.9.2008, αποκλειστικά για το ΡΕΣΑΛΤΟ.
Δημοσιεύεται στο τεύχος-32, μηνός Οκτωβρίου 2008




Φαίνεται ότι οσονούπω ολοκληρώνεται και ο τρίτος κύκλος υποβάθμισης των αξιών που έως σήμερα χαρακτήριζαν κουτσά-στραβά την εθνική μας ζωή, για να ανοίξει επί τέλους η είσοδος της χώρας στην εποχή του Προτεκτοράτου, που μπορεί κανείς να διακρίνει δια γυμνού οφθαλμού να ξανοίγεται διάπλατα μπροστά μας. Οι άλλοι δύο κύκλοι αφορούσαν τον ελληνικό πολιτισμό και την ηθική συγκρότηση του λαού μας. Δηλαδή τις πολιτιστικές και ηθικές μας αξίες. Ο τρίτος και τελευταίος, του οποίου τους επιθανάτιους σπασμούς ζει σήμερα η χώρα, είναι η πολιτική, που παρασύρεται προς την απαξίωσή της από τον ίδιο τον πολιτικό κόσμο μαζί με το πλέγμα των σχέσεων και των εξαρτήσεων που έχει αυτός δημιουργήσει γύρω του.

Το ερώτημα είναι κατά πόσο αυτή η καταστροφική πορεία οφείλεται σε λάθη του ίδιου του λαού μας είτε σε δυνάμεις μέσα και έξω από τη χώρα μας, που για δικούς τους λόγους βοήθησαν ή κατάφεραν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε σε τόσο μικρό σχετικά χρονικό διάστημα να κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε σε μορφές εξάρτησης παρόμοιες με κείνες της Αλβανίας, του Κόσοβου, των Σκοπίων, της Ουκρανίας, της Γεωργίας, του Ιράκ και άλλων παρόμοιων χωρών που έχουν μεταβληθεί ουσιαστικά σε μαριονέτες της αμερικάνικης πολιτικής.

Σ’ αυτό το ερώτημα μόνο μια εμπεριστατωμένη και επιστημονικά θεμελιωμένη έρευνα θα μπορούσε να δώσει την οριστική απάντηση. Όμως προς το παρόν και για λόγους εθνικού συμφέροντος, για το οποίο όλοι οφείλουμε να διατυπώνουμε θαρραλέα την όποια γνώμη μας αναλαμβάνοντας τις ανάλογες ευθύνες, εγώ θα τολμούσα να πω, ότι αυτή η αρνητική πορεία οφείλεται σε λάθη όχι του λαού μας αλλά των κάθε λογής εκπροσώπων του αλλά φυσικά και στην ενεργό ανάμειξη όλων αυτών που έχουν κάθε συμφέρον να υποτάξουν την γενική πορεία της χώρας μας στην στρατηγική που έχουν χαράξει και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Είναι γνωστές όλες αυτές οι θεωρίες για το τέλος της ιστορίας και για την ομάδα των κακών λαών που θα πρέπει να τιμωρηθούν (η πρώτη, το Ιράκ, τιμωρήθηκε ήδη), καθώς και οι νέες συνθήκες που προκύπτουν από την παγκοσμιοποίηση κλπ. κλπ. Τελευταία όμως υπήρξαν απρόβλεπτες και βαθύτατες αλλαγές στον χάρτη των διεθνών σχέσεων και ισορροπιών με την εκπληκτική οικονομική άνοδο της Κίνας και κυρίως την επάνοδο της Ρωσίας σε ρόλο υπολογίσιμης οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης.

Αυτά τα δύο φαινόμενα οδήγησαν την υπερδύναμη σε αναθεώρηση (και σε ένα βαθμό σε αναδίπλωση) της επιθετικής στρατηγικής της που την οδηγεί σε πρωτοβουλίες και τακτικές της ψυχροπολεμικής εποχής, η οποία ως γνωστόν είχε δύο χαρακτηριστικά: πρώτον την απομόνωση της τότε Σοβιετικής Ένωσης (και νυν Ρωσίας) και δεύτερον την νέα περικύκλωσή της με στρατιωτικές βάσεις όσο γίνεται εγγύτερα στα εδάφη της. Εξ ου και η εγκατάσταση πυραύλων σε Πολωνία-Τσεχοσλοβακία και η μετατροπή του Κοσυφοπεδίου, των Σκοπίων, της Γεωργίας και μιας σειράς πρώην σοβιετικών δημοκρατικών αλλά και του Αφγανιστάν και του Ιράκ σε επιθετικές βάσεις.

Το καινούριο στοιχείο σε σχέση με τον ψυχρό πόλεμο είναι ότι από το αμερικανικό νατοϊκό στρατόπεδο λείπει σήμερα η ιδεολογική κάλυψη (πρόσχημα) με την ανάγκη «άμυνας» κατά του κομμουνισμού. Σήμερα η Ρωσία έχει ήδη γίνει αποδεκτή από τη Δύση ως μια δημοκρατική χώρα με ελεύθερη αγορά, που μάλιστα συμμετέχει στο κλαμπ των οκτώ ισχυρών δυνάμεων.

Επομένως το αμερικανικό νατοϊκό στρατόπεδο δεν έχει πλέον την ευχέρεια να καταγγείλει μια δυτική χώρα είτε έναν δυτικό ηγέτη ως συνοδοιπόρο φιλοκομμουνιστή όπως έκανε άλλοτε, γιατί ακριβώς υπάρχει αυτό το έλλειμμα της ιδεολογικής κάλυψης. Λ.χ. θα μπορούσε ποτέ προχτές ένας ηγέτης όπως ο Κώστας Καραμανλής να τολμήσει να πει «όχι» πρόσωπο με πρόσωπο με τον εκάστοτε Αμερικανό πλανητάρχη; Σε μια τέτοια περίπτωση θα τον χαρακτήριζαν ως συνοδοιπόρο και πιθανώς σε συνθήκες όπως λ.χ. της δεκαετίας του ΄50, θα τον οδηγούσαν στο απόσπασμα στο πλευρό του Μπελογιάννη!

Τι γίνεται λοιπόν σήμερα χωρίς τη λεοντή του αντικομμουνισμού, όταν κάποιος αγνοεί αυτές τις δύο θεμελιώδεις εντολές της υπερδύναμης, δηλαδή απομόνωση της Ρωσίας και μεταβολή της Ελλάδας σε επιθετικό προγεφύρωμα εναντίον της; Και πώς να ξεχάσουν το «όχι» του Κυπριακού λαού -με την ουδετερότητα της Ελληνικής κυβέρνησης- που πιθανώς πήγε τα άμεσα επιθετικά τους σχέδια μια εποχή πίσω, δεδομένου ότι η Κύπρος σε έναν υποθετικό πόλεμο με το Ιράν μπορούσε να αποτελέσει το βασικό στήριγμα-ορμητήριο σε μια τόσο μεγάλου μεγέθους επιχείρηση;

Αυτά είναι σφάλματα που δεν συγχωρούνται από τους ιέρακες του Πενταγώνου που ανεξαρτήτως Κλίντον-Μπους-Ομπάμα χαράζουν απτόητοι την γενική στρατηγική των ΗΠΑ, που αποβλέπει σταθερά στην εδραίωση μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας.

Ο Ελληνικός λαός είχε την ιδιαιτερότητα σε σχέση με άλλες δυτικές χώρες να δοκιμάσει επάνω στο πετσί του τα αποτελέσματα αυτής της αδίστακτης Αμερικανικής πολιτικής που προκειμένου να πετύχει τους στόχους της είναι ικανή να πατήσει επί πτωμάτων. Όπως μετέβαλαν σε πτώμα την Ελληνική δημοκρατία και τις ελευθερίες του ελληνικού λαού με την επτάχρονη χούντα και όπως γέμισαν με ανθρώπινα πτώματα την Κύπρο με όργανό τους τον πιστό τους σύμμαχο και συνεργό, την Τουρκική στρατιωτική χούντα.

Ήταν φυσικό λοιπόν μετά απ’ αυτές τις δύο τεράστιες εθνικές καταστροφές που μας επέβαλαν με τόσο ωμό και σκληρό τρόπο, ο Ελληνικός λαός να οδηγηθεί στο σύνολό του (σχεδόν) σε μια στάση τουλάχιστον επιφυλακτική απέναντι στους παλιούς του συμμάχους. Ακόμα και οι εθνικόφρονες, που ήταν παλιοί τους φίλοι, δεδομένου ότι οι ΗΠΑ δαπάνησαν εκατομμύρια δολλάρια για να τους σώσουν από τον κομμουνισμό. Γιατί κι αυτοί δεν ξεχνούν ότι τους έσωσαν μεν από τους απεχθείς Έλληνες κομμουνιστές, όμως στη συνέχεια τους παρέδωσαν δεμένους και φιμωμένους στην φιλική τους στρατιωτική χούντα, τη δε Κύπρο στους φίλους και συμμάχους των ΗΠΑ Τούρκους στρατηγούς.

Όλα αυτά οι Έλληνες δεν τα ξεχνούν και ούτε πρόκειται ποτέ να τα ξεχάσουν, πόσο μάλλον που οι Αμερικανοί δολοπλοκούν εναντίον μας χρησιμοποιώντας πότε τον ένα και πότε τον άλλο και προβάλλοντας χωρίς ντροπή τα ανθρώπινα δικαιώματα από τα ύψη των συρματοπλεγμάτων του Γκουαντανάμο, δηλαδή της πιο τρανταχτής περιφρόνησης όχι μόνο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αλλά και της ίδιας της ανθρώπινης σάρκας, μιας και δεν πρόκειται πια για ανθρώπινα όντα που φυλάσσονται εκεί μέσα αλλά για ανθρώπινες σάρκες που δέχονται επί σειράν ετών τον πόνο και τον εξευτελισμό.

Οι Αμερικανοί λοιπόν μας τιμωρούν μόνο και μόνο γιατί έχουμε μνήμη και εθνική αξιοπρέπεια και επομένως για να εφαρμόσουν τα σχέδιά τους πρέπει να εξαλειφθεί η εθνική μας μνήμη και αξιοπρέπεια δηλαδή ο πολιτισμός και το ήθος μας -πράγμα που εν πολλοίς το επέτυχαν σ΄ ένα μεγάλο βαθμό με την βοήθεια των Ελλήνων ισχυρών τους φίλων πρακτόρων, προπαγανδιστών, παραγόντων της οικονομικής κυρίως ζωής, καθώς και μωροφιλόδοξων πολιτικάντηδων- για να έρθει η σειρά της Πολιτικής και των πολικών, γιατί απέτυχαν στην πλειοψηφία τους να «συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις» και να επιβάλουν ένα καθεστώς πλήρους ευθυγράμμισης με την γενική στρατηγική των ΗΠΑ. Ένα καθεστώς ουσιαστικά προτεκτοράτου.

Και γι’ αυτό προετοιμάζεται ολοταχώς το πολιτικό σκηνικό από το οποίο θα ξεπηδήσει το νέο σύστημα (ποιο άραγε που με πομπώδεις, ως συνήθως, διακηρύξεις, καταδίκες και ευχολόγια θα ακολουθήσει τον δρόμο που χάραξαν οι Μπερίσα, Γκρουεφσκ, Γκουσένκο, Θάτσι, Σακασβίλι και τόσοι και τόσοι άλλοι ιππότες της ελεεινής μορφής.

Εάν όμως θέλετε την γνώμη μου, πιστεύω ότι αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρουν. Ο Ελληνικός λαός ωρίμασε ύστερα από τις τόσες και τόσες δοκιμασίες, το μορφωτικό του επίπεδο έχει ανεβεί και έχει ήδη δημιουργηθεί μια πλατειά βάση παραγωγικών δυνατοτήτων, που μας προσφέρει σε μεγάλο βαθμό οικονομική αυτοτέλεια. Τέλος η θέση μας στον κόσμο γενικά έχει βελτιωθεί, ώστε φίλοι και εχθροί να μας υπολογίζουν.

Βεβαίως στα θέματα του πολιτισμού και του ήθους έχουν γίνει ρήγματα. Όμως δεν πιστεύω ότι έχουν φτάσει σε τόσο βάθος, ώστε να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα του λαού μας, που σε μεγάλο βαθμό διατηρεί την αγάπη, την πίστη και την προσήλωσή του στις εθνικές μας παραδόσεις, πολιτιστικές και ηθικές.
Στον χώρο της πολιτικής επίσης η κρίση είναι επιφανειακή. Η μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού μας κόσμου αντανακλά το ήθος και τον πολιτισμό του λαού μας παρ’ όλη τη λυσσαλέα προσπάθεια που καταβάλλεται από την προπαγάνδα για να φανεί στο σύνολό της ξεκομμένη από τον λαό, τις ανάγκες του και τις αξίες του.

Ας μη μας εντυπωσιάζουν τα παιχνίδια που παίζονται στην επιφάνεια από μια μεγάλη μερίδα του τύπου και της τηλεόρασης, που σε έναν επικίνδυνο βαθμό έχουν γίνει φερέφωνα των μαύρων δυνάμεων που επιζητούν την καταστροφή μας.

Έτσι για άλλη μια φορά καλώ την πολιτική κυρίως τάξη να δώσει λίγη προσοχή στην παραπάνω ανάλυσή μου, για να δει πού βρίσκεται το κύριο εθνικό μας πρόβλημα, ώστε να παραμερίσουν τις δευτερεύουσες κατά τη γνώμη μου διαφορές τους επικεντρώνοντας την προσοχή τους στον κύριο εθνικό κίνδυνο που μας απειλεί, δηλαδή την καταβαλλόμενη ασφυκτική προσπάθεια να μεταβάλουν τη χώρα μας σε προτεκτοράτο. Γεγονός που πιστεύω ότι δεν μπορεί να υπάρξει Έλληνας που να το επιτρέψει να πραγματοποιηθεί.

Αθήνα, 22.9.2008



ΥΓ. Θα περίμενα από την Κυβέρνηση, τη στιγμή που ο υποτιθέμενος διαπραγματευτής κ. Νίμιτς τόλμησε να θέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θέμα της δήθεν «μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας» να δώσει εντολή στον εκπρόσωπο της Ελλάδας να εγκαταλείψει πάραυτα τις συζητήσεις και να αποσυρθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Όμως δεν το έκανε κι αυτό με βάζει σε μαύρες σκέψεις. Ελπίζω αυτό το σφάλμα να μην επαναληφθεί. Έχω ήδη τονίσει από το 1992 και μάλιστα στο Υπουργικό Συμβούλιο, ότι όλα ξεκινούν από το όνομα «Μακεδονία» σαν πρώτο βήμα, για να ακολουθήσουν η Εθνότητα, η Γλώσσα και οι μειονότητες των … «μακεδόνων» στην Ελληνική Μακεδονία, ώστε το έδαφος να προετοιμαστεί για να αρχίσει η αμερικανική πολιτική τους εκβιασμούς και τις απειλές για την ίδια την εδαφική μας ακεραιότητα σε περίπτωση που δεν θα συμμορφωθούμε πλήρως προς τας υποδείξεις…

=======================================

[Περαστική]

Και τι να είπω;

Διαβάζω με συγκίνηση και ρίγος το μήνυμα του Μίκη : «Τέλος εποχής».
Διαβάζω και τα σημερινά γραφόμενα του Πρετεντέρη για μας τους βαρεμένους, τους καραγκιόζηδες, που τα βάζουμε με τον Νίμιτς, ούτε λίγο ούτε πολύ μας καθιστά και επικίνδυνους για πρόκληση βομβαρδισμών. Βρε μπας και τους είχαμε βάλει εμείς να βομβαρδίσουν τη Σερβία και δεν το καταλάβαμε, μιας και διακινούμε μονίμως ανοησίες;
Και νοσταλγώ τον Κονδυλάκη να σηκωθεί από τον τάφο να μας διαβάσει κανένα δεύτερο επικήδειο, μήπως γελάσουμε.

[Λαμπράκης 1963]

Εφημερίδα "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ", 3 Ιουνίου 2007.
ΑΠΟΨΕΙΣ: "Περί Μίκη Θεοδωράκη, Ωχαδερφισμός και αχαριστία του κράτους".

Γράφει ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ Λ. ΜΟΤΤΑΣ.

Πριν από κάτι μήνες, η γαλλική Δημοκρατία, μέσω του γαλλικού υπουργείου Πολιτισμού, τίμησε τον κορυφαίο έλληνα μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Ο τότε γάλλος υπουργός Πολιτισμού είχε δηλώσει, πολύ εύστοχα, πως ο Μίκης "ενσαρκώνει στα μάτια του κόσμου τη μακρά πορεία της μεταπολεμικής Ελλάδας προς την κατάκτηση της ελευθερίας της και της αξιοπρέπειάς της". Εδώ και καιρό, με λύπη, έχω διαπιστώσει πως ο Θεοδωράκης (και άλλοι σπουδαίοι Έλληνες) έχει τιμηθεί περισσότερο από ξένα κράτη παρά από την ίδια του τη χώρα. Η άρνηση του ελληνικού υπουργείου Πολιτισμού, πριν από περίπου έξι μήνες, να χρηματοδοτήσει μέρος των συναυλιών του Μ. Θεοδωράκη, ήταν κατά τη γνώμη μου μια λάθος απόφαση. Μα γιατί να πληρώνει το κράτος επιχορηγήσεις για συναυλίες, διαμαρτύρονται πολλοί; Η ερώτηση τούτη όμως είναι αφελής, αν όχι υποκριτική. Μέρος του κρατικού προϋπολογισμού δαπανάται σε υπερκοστολογήσεις δημοσίων έργων, κάλυψη βουλευτικών προνομίων, υπουργικές εκδηλώσεις, κομματικές επιχορηγήσεις, διαφόρων ειδών καλλιτεχνικού τύπου εκδηλώσεις (βλ. Γιουροβίζιον, επιχορηγήσεις συναυλιών φιλοκυβερνητικών συνθετών) και βεβαίως, κάθε είδους μίζες, οικονομικά σκάνδαλα κτλ.

Δηλαδή, απ' όλα αυτά, ο Μ. Θεοδωράκης και οι συναυλίες του μας πείραξαν; Προφανώς όμως, στη σημερινή Ελλάδα της ανύψωσης της ασημαντότητας και του μετρίου, τόσο το έργο όσο και η προσωπικότητα του Θεοδωράκη είναι μάλλον δύσκολο να εκτιμηθούν στο βαθμό που θα έπρεπε. Όχι μόνο από το ελληνικό κράτος και το υπουργείο πολιτισμού, αλλά και από ορισμένους δημοσιογράφους, οι οποίοι, χρησιμοποιώντας της δύναμη της πένας τους, ασκούν, κατά καιρούς, άδικη κριτική στο μεγάλο συνθέτη.

Μάλιστα τον τελευταίο καιρό κάποιοι ενοχλούνται για τις θέσεις που εκφράζει κατά καιρούς ο Θεοδωράκης. Κάποιοι δήθεν υπέρμαχοι του φιλελευθερισμού και της ελευθερίας της έκφρασης, του "διανοουμενίστικου ψευτο-προοδευτικού" χώρου όπως γράφει και ο Μίκης*, ενοχλούνται όταν ο Θεοδωράκης εκφράζει άποψη για διάφορα ζητήματα, από τα εθνικά θέματα και την Αριστερά μέχρι την παιδεία και τον πολιτισμό μας. Ορισμένοι μάλιστα προτρέπουν τον Μ. Θεοδωράκη να μην ασχολείται με τα κοινά, να μην εκφράζει άποψη, έτσι γιατί δεν τους αρέσει. Γιατί; Επιτάσσουν οι φιλελεύθερες ιδέες τη φίμωση των απόψεων;

Ουδείς προφήτης στον τόπο του, θα μπορούσε να πει κάποιος. Και πόσο μάλλον στην Ελλάδα, σε μια χώρα με ασθενή μνήμη -όπως αποδεικνύει η ιστορία- που δεν συνηθίζει να τιμά εγκαίρως αυτούς που της προσέφεραν πολλά. Σπουδαίες προσωπικότητες της χώρας μας, όπως ο Μίκης, αντιμετωπίζονται σε άλλες χώρες με δέος, τιμές και σεβασμό. Το ελληνικό κράτος όμως, συνήθως κατώτερο των περιστάσεων και της πολιτιστικής του κληρονομιάς, αντιμετωπίζει τέτοιες προσωπικότητες με κόμπλεξ, φοβία και εξοργιστικό οχαδερφισμό του τύπου "αποτελεί παρελθόν αυτός". Κάνει λάθος όμως. Και αυτό γιατί, στη σημερινή εποχή της γενικότερης έκπτωσης των αξιών και της ανάδειξης μιας ευτελούς υποκουλτούρας, η προσφορά του Μίκη Θεοδωράκη αποτελεί φάρο πολιτισμού, αξιοσύνης και δημιουργικότητας.

*Άρθρο Μ.Θεοδωράκη, Εφημ.Καθημερινή, 18/3/2007.
-----
π ρ ο σ υ π ο γ ρ α φ ο υ μ ε

[Εξόριστος]

Προσυπογράφω και εγώ, γενιά των Λαμπράκηδων του 1963.

Κάποιοι, σήμερα, μοχθούν να αποδομήσουν το Μίκη, πατώντας πάνω σε κάποιες «παλινωδίες» του πολιτικές. Ξεχνούν, βεβαίως, ότι μόνο τα πτώματα δεν κάνουν λάθη.

Ο Μίκης, ως χειμαρρώδης και τεράστια καλλιτεχνική προσωπικότητα, ήταν αδύνατον να μη συμμετέχει και να μη παρεμβαίνει μέσα στο σίφουνα των γεγονότων της ταραγμένης εποχής του. Ήταν η εποχή αυτή των ιστορικών αναταράξεων και ιστορικών μεταλλαγών (εποχή παλινωδιών) που έζησε με πάθος και που τον οδήγησε και αυτόν σε κάποιες «παλινωδίες» και πολιτικά λάθη.

Ωστόσο, παρόλα αυτά ο «Χείμαρρος» δεν βγήκε από την κοίτη του, ο Μίκης δεν έχασε την «πυξίδα» μέσα στη θύελλα της εποχής.

Και αυτό δεν του το συγχωρούν οι μεταλλαγμένοι και οι νέοι γενίτσαροι…

Δεν συγχωρούν στο Μίκη, ότι παραμένει και σήμερα ακλόνητος και σημείο αναφοράς: Ιστορικής μνήμης και αγωνιστικής λαϊκής παράδοσης.

Και το έργο του: μετερίζι αγώνα γιατί είναι ριζωμένο στην συνείδηση του ελληνικού λαού.

Και αυτό το έργο δεν μπορούν να το σβήσουν οι νέοι γενίτσαροι, έστω και αν φορούνε «αριστερές» προβιές…


_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!