το αληθινο ΠΑΣΟΚ

[ΚΟΚΚΙΝΟ ΕΘΝΟΣ]

ΑΠΟ ΤΟ BLOG www.laikokinima.blogspot.com

ΜΕΡΟΣ Α'

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα γεννήθηκε μέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες -ελληνικές και διεθνείς- που επικρατούσαν στις αρχές τις δεκαετίας του 70'.। Ο διεθνής ιμπεριαλισμός και οι αποικιοκρατικού τύπου, σχέσεις εξάρτησης που επέβαλλε μεταξύ των χωρών Βορρά και Νότου, Ανατολής και Δύσης, η δικτατορία της χούντας, αποτέλεσμα της επιθετικής πολιτικής των ΗΠΑ, η αντικομμουνιστική υστερία και οι μετεμφυλιακές συνεχισσόμενες διώξεις της αριστεράς, η προσπάθεια τσακίσματος του λαικού κινήματος από τη ντόπια πλουτοκρατία αποτέλεσαν επιγραμματικά, τις συνθήκες μέσα από τις οποίες το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε και ανδρώθηκε.

Το 1981, για πρώτη φορά στην Ελλάδα σοσιαλιστικό κόμμα έρχεται στην εξουσία।"Οι ηττημένοι του εμφυλίου, οι εκτοπισμένοι, τα μιάσματα, αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα,οι εργάτες, οι αγρότες, βρίσκουν στο ΠΑΣΟΚ, εκείνον τον πολιτικό φορέα που θα πραγματοποιήσει το όραμα της αλλαγής και θα οδηγήσει στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και την εθνική απελευθέρωση"।।

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα υπήρξε κόμμα μαρξιστικό, επαναστατικό, που θέλησε να αλλάξει τις κυρίαρχες δομές, σπάζωντας τις παραδοσιακές ιμπεριαλιστικές σχέσεις εξάρτησης που διαπερνούσαν τη πατρίδα και η παρασσιτική δεξιά αστική τάξη είχε εργολαβικά αναλάβει να συντηρεί. Σε έναν ορισμένο βαθμό το κατάφερε(σε ποιό βαθμό θα το συζητήσουμε σε άλλο άρθρο)।

Το Πασοκ γεννήθηκε για να υπηρετήσει τον χιλιοβασανισμένο ελληνικό λαό από τη σκληρή, αντιλαική και αντεθνική δεξιά, να απελευθερώσει τη πατρίδα από τους διάφορους Πιουριφόι που αλώνιζαν ανενόχλητοι για δεκαετίες και κινούσαν τα νήματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής। Το Πασοκ πράγματι υπό αυτή την έννοια υπήρξε η συνέχεια του ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ κυρίως εαν υπολογίσουμε σε αυτό, τη λαική του βάση και όλους αυτούς που πλαισίωσαν το εγχείριμα। Για πολλά χρόνια κοσμούσαν τις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ οι αφίσσες του ΤΣΕ και του ΑΡΗ। Οι οργανικοί διαννοούμενοι της δεξιάς έκτόξευαν λίβελλους για το εθνικιστικό, εξτρεμιστικό, μαρξιστικό και τριτοκοσμικό ΠΑΣΟΚ και πράγματι δεν είχαν άδικο λέμε εμείς।

Η χαρισματική φυσιογνωμία του ιδρυτή και ο καθοριστικός ρόλος που αυτός έπαιζε, έδινε αφορμή στη δεξιά να μιλά ακόμα και για εθνικοσοσιαλιστικές(!) ή περονιστικές καταβολές του κινήματος! Η φασιστική κλίκα που για δεκάδες χρόνια κυβερνούσε τον τόπο δεν άντεχε να βλέπει τους "ξεβράκωτους" και "ξυπόλοιτους" αυτούς που δεν είχαν γραβάτα να φορέσουν" και "κυκλοφορούσαν με τα ζιβάγκο" να καταλαμβάνουν με τέτοιο θράσος την εξουσία...βρωμούσε η ανάσσα τους από τη πείνα έτσι λέγαν τα καθάρματα της καλής αστικής κοινωνίας για τους αριστερούς!

Το σχήμα "μητρόπολη-περιφέρεια" που αποτέλεσε με τον έναν ή άλλον τρόπο, σχηματικά, το ιδεολογικό σημείο αναφοράς του ΠΑΣΟΚ είχε τις ρίζες του στον οικονομολόγο μαρξιστή θεωρητικο Σαμίρ Αμίν που ακολοθούσε το κινέζικο μοντέλο σοσιαλισμου।

Η μάχη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δύο υπερδυνάμεις (με σαφέστατη όμως διάκριση μεταξύ τους και του ορισμένου προοδευτικού ρόλου που παίζει η ΕΣΣΔ) δεν ήταν παρά πρόταγμα εθνικής ανεξαρτησίας και αποσκοπούσε στην εναντίωση της δορυφοροποίησης της πατρίδας που προωθούσαν από κοινού η δεξιά και η παραδοσιακή ρεβιζιονιστική αριστερά।

Το Πασοκ δίκαια χαρακτηρίστηκε ως "η αριστερά της αριστεράς" τα χρόνια εκείνα, αφού δεν απέκλεισε ποτέ το ενδεχόμενο ακόμα και της ένοπλης σύγκρουσης με τους κρατικούς μηχανισμούς και τη δεξιά। Γεννήθηκε μέσα από το ΠΑΚ αλλά ακόμα και για πολλά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση διατήρησε οργανωτικές δομές στρατιωτικού τύπου। Η επίσημη αριστερά παρέδωσε τα όπλα την εποχή της Βάρκιζας και από τότε δε θέλησε ποτέ να τα ξαναπίασει। Το ΠΑΣΟΚ ύμνησε τη εξέγερση τον Νοέμβρη του 73', το Κ।Κ।Ε μίλησε για εγκάθετους...και κατήγειλε τους 300 προβοκάτορες του Ρουφογάλλη...

Το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε και ενατιώθηκε ταυτόχρονα σε δύο πόλους:
1) την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας κλίκας των υποτακτικών του, της φασιστικής δεξιάς δηλαδή, από τη μία
2) και από την άλλη του πασσιφισμού και της δουλικότητας της ρεβιζιονιστικής αριστεράς ως πρός τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό αλλά και της εξαρτημένης από την ΕΣΣΔ πολιτική της.

Τα πρώτα χρόνια πλαισίωσαν το ΠΑΣΟΚ αριστεροί όλων των αποχρώσεων (τροτσκιστές,μαοικοί,ριζοσπάστες της νέας αριστεράς, Γκραμσιανοί κτλ) ακόμα και παραδοσιακοί εθνικιστές που εμπνέονταν από τον περονισμό (βλέπε πχ αυτούς που ανήκαν στην αριστερή πτέρυγα του ΕΣΕΣΙ στην Ιταλία την εποχή της χούντας)।
Αυτή η "απίθανη" για κάποιους ιδεολογική και πολιτική σύγκλιση μεταξύ ετερόκλητων δυνάμεων αποτελεί για εμάς δείγμα της επαναστατικότητας , του δυναμισμού αλλά και της ελπίδας που εξέφρασε τα χρόνια εκείνα το ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΣ.

ΜΕΡΟΣ Β

Ο εκσυγχρονισμός και οι πολιτικές του προεκτάσεις


To Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα πρέπει να ειδωθεί σα γνήσιο προϊόν των συνθηκών που στο Α’ μέρος του άρθρου αυτού παρουσιάσαμε. Με λίγα λόγια το ΠΑΣΟΚ υπήρξε γέννημα-θρέμμα του Ελληνικού, εργατικού και αγροτικού κινήματος, σε συνάρτηση πάντα με τις διεθνείς και ντόπιες συνθήκες όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί από τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό.

Ως τέτοιο, το ΠΑΣΟΚ στις μέρες μας δε παύει να είναι ντεμοντέ για όλους αυτούς που ιδεολογικά και πολιτικά μετατοπίστηκαν, από τις θέσεις του πατριωτικού και επαναστατικού σοσιαλισμού στις νεοφιλελεύθερες ακροβασίες της σοσιαλδημοκρατίας και μάλιστα στη πιο σκληρή και δεξιά εκδοχή της.

Η τέτοια μετατόπιση σε ιδεολογικό-πολιτικό επίπεδο, η σοσιαλοδημοκρατικοποίηση του ΠΑΣΟΚ δηλαδή, δεν ήταν μια φυσιολογική διαδικασία στο εσωτερικό του κινήματος με πολιτικούς όρους, όπως στη περίπτωση του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος αλλά μια βίαιη προσπάθεια μιας ομάδας εκσυγχρονιστών όπου με δημοκρατικό προσωπείο και βοηθούμενοι από τους αφέντες των μέσων μαζικής ενημέρωσης, της πανεπιστημιακής ελίτ και του κατεστημένου σε όλες του τις εκφάνσεις κατέλαβαν σταδιακά όλες τις νευραλγικές και ηγετικές θέσεις.

Μάταια ο ιδρυτής του κινήματος την ύστατη στιγμή, ακόμα και μέσα από τη νοσοκομειακή αίθουσα όπου νοσηλευόταν ,προσπάθησε να αποτρέψει μια τέτοια διαδικασία. Η αποστασία είχε λάβει ήδη σάρκα και οστά. Ο ίδιος ο υιός του τον είχε προδώσει.

Η εκσυγχρονιστική κλίκα, μαγεμένη από τα αμερικάνικα πρότυπα του δημοκρατικού κόμματος όπως αυτό διαμορφώθηκε τη δεκαετία του 90 υπό την ηγεσία του Bill Clinton, με ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής και ιδεολογική της ταυτότητας τον μπλαιρισμό στη χειρότερή του μορφή, θέλησε κακόγουστα να αναστήσει και στην Ελλάδα τα χρεοκοπημένα ιδεολογήματα του πολιτικού μεταφιλευθερισμού, παρουσιάζοντάς τα σαν σοσιαλιστικές θέσεις και παραδοχές…

Οι σοφιστείες του εκσυγχρονισμού και η ψευδοαριστερή του ρητορεία(κυρίως πρίν τις εκλογές) συνοδευόταν πάντα με τη πιο σκληρή δεξιά πρακτική(μετά τις εκλογές).Ο εκσυγχρονισμός υπήρξε η δεξιά μετατόπιση της παραδοσιακής σοσιαλοδημοκρατίας και η απογύμνωσή της από κάθετι προοδευτικό που είχε να παρουσιάσει σε παλαιότερες δεκαετίες(άν υποθέσουμε ότι είχε να παρουσιάσει κάτι προοδευτικό). Από τη προσήλωση στις αξίες(?) της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα πρώτα χρόνια, στη δειλή αρχικά, λοξή ματιά στον ατλαντισμό και αργότερα στη δίχως όρια θράσος υποταγή στους υπερατλαντικούς ιμπεριαλιστές.

Το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία των εκσυγχρονιστών μετετράπη σε εμπροσθοφυλακή της ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας της παρασιτικής αστικής τάξης η οποία πάντοτε στην Ελλάδα υπήρξε κομπραδόρικη και ξενόδουλη. Με αυτόν τον τρόπο, το κίνημα που εξέφραζε πολιτικά, το πιο καταπιεσμένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, το προλεταριάτο, τους αγρότες αλλά και τα μικροαστικά στρώματα μετεξελίχθηκε σε πολιτικό βραχίονα της πιο παρασιτικής μερίδας του ελληνικού κεφαλαίου.



Το Πασοκ στη κυβέρνηση ο Συριζα στην εξουσια
Η προσπάθεια από-εθνικοποίησης της ελληνικής αριστεράς υπήρξε η πιο σημαντική ίσως προσπάθεια του εκσυγχρονιστικού μπλόκ μέσα στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης αντίληψης για τη παγκοσμιοποίηση।Ο κοσμοπολιτισμός διαδέχθηκε τον διεθνισμό, η πάλη των τάξεων αντικαταστάθηκε από το διάλογο των κοινωνικών εταίρων και τη ταξική συνεργασία, πάντα σε βάρος των λαϊκών τάξεων. Το χτύπημα στον εθνισμό της εργατικής τάξης και του αγροτικού πληθυσμού, είχε σα στόχο το χτύπημα της ταξικής συνείδησης αλλά και το αντίστροφο. Η μανία για τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες στη βάση των αμερικάνικων προτύπων σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρέτησε τα ταξικά συμφέροντα των εργατών, ντόπιων και ξένων αλλά μονάχα τα ματοβαμμένα χέρια του ελληνικού κεφαλαίου που εκμεταλλευόμενο τα φτηνά εργατικά, τις αντιθέσεις μέσα στο ίδιο το εργατικό κίνημα κατάφερε να χτίσει την ατροφική του ανάπτυξη. Υπό αυτή την έννοια το ΠΑΣΟΚ σύρθηκε πίσω από τις επιταγές του νεοταξίτικου και κοσμοπολίτικου Συνασπισμού/ΣΥΡΙΖΑ και δε θα ήταν να υπερβολή να πούμε πως κάθε φορά που το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στη κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ απολαμβάνει τις δάφνες της εξουσίας.



Το πατριωτικό σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ

Μέσα στη διαλεχτική της σύγκρουσης με το κεφάλαιο, πάντοτε θα υπάρχουν πισωγυρίσματα και για να ακριβολογούμε, τούτη την ώρα οι προοπτικές για την ανατροπή του κατεστημένου δεν είναι παρά απελπιστικά θαμπές

Στο εσωτερικό του κινήματος υπάρχουν ακόμα δυνάμεις πατριωτικές και σοσιαλιστικές που από αμυντική θέση λόγω των συσχετισμών δυνάμεων μέσα στο πασοκ, λειτουργούν και μάχονται για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, την εθνική ανεξαρτησία και τη κοινωνική δικαιοσύνη. ΧΡΕΟΣ του κάθε πατριώτη, του κάθε σοσιαλιστή να τις στηρίξει με κάθε μέσο, με οποιοδήποτε τρόπο

[Επισκέπτης]

ΚΑΛΑ ...ΧΑΛΑΡΩΣΕ
ΤΙ ΠΑΙΡΝΕΙΣ????ΧΑΣΙΣΑΚΙ ΑΠΟ ΓΛΑΣΤΡΑ ,ΟΠΩΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΕ ΤΟ ΓΚΙΟΡΓΚΟ???

[ΛΥΣΙΑΣ]

Tου Xρηστου Γιανναρα Kathimerini 2 Feb 2004
Tι ακριβώς χαρακτηρίζουμε «κοινωνικό σύμπτωμα»; Σαφώς το φαινόμενο που «συμπίπτει» με συγκεκριμένα γνωρίσματα μιας κοινωνίας, τα συνοδεύει αλλά και συναρτάται ή προκύπτει από αυτά – τα συγκεκριμένα κοινωνικά γνωρίσματα είναι προϋπόθεση, αιτία ή συνάρτηση του φαινομένου.
Oταν λέμε ότι, στην Eλλάδα σήμερα, το πολιτικό σχήμα που αυτοαποκαλείται «σοσιαλιστικό κίνημα» δεν είναι απλώς ένα κόμμα, είναι κοινωνικό σύμπτωμα, κυριολεκτούμε. Δηλώνουμε ότι το εν λόγω «κίνημα» συμπίπτει με συγκεκριμένα ιδιότυπα γνωρίσματα της ελλαδικής κοινωνίας, παράγεται από αυτά. Bρίσκεται περίπου ένα τέταρτο του αιώνα στην εξουσία, όχι για τα πολιτικά του επιτεύγματα και τις ικανότητές του, αλλά επειδή, κατά κάποιο τρόπο, προσιδιάζει αυτό το κίνημα και ανταποκρίνεται σε ιδιοτυπίες του «χαρακτήρα» της ελλαδικής κοινωνίας. Δεν θα υπήρχε (ή δεν θα είχε επιβιώσει) χωρίς τη συνάφεια με μια πλειοψηφούσα νοοτροπία, παιδευτική στάθμη, αισθητική, σκοποθεσία βίου.
Προτού εντοπίσουμε τις συντεταγμένες αυτής της συνάφειας, να υπογραμμίσουμε κάποιες συγκυρίες που την ευνόησαν να σαρκωθεί σε πολιτικό σχήμα έκτακτης δυναμικής: Nα θυμίσουμε ότι, με το τέλος της δικτατορίας των συνταγματαρχών, δύο σημαντικές αριθμητικά μερίδες της ελλαδικής κοινωνίας είχαν ευδιάκριτο πρόβλημα μειονεξίας ή και περιθωριοποίησης, έκδηλη ψυχολογική ανάγκη πολιτικής επανένταξης, μετοχής στην εξουσία, την οικονομική και πολιτική.
H πρώτη κοινωνική ομάδα ήταν τα θύματα (αμέσως ή εμμέσως) της μετά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ανταρσίας του Kομμουνιστικού Kόμματος – της απόφασης των τότε ηγετών του να πάρουν την εξουσία με τα όπλα, απορρίπτοντας θεσμούς κοινοβουλευτισμού και λειτουργίες δημοκρατίας. Eίχε πληρώσει η κοινωνική αυτή ομάδα την ήττα της με διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, βασανισμούς, κοινωνική περιθωριοποίηση –χώρια το αίμα όσων άδικα εξόντωσε ο φανατισμός. Kαι ήταν σε εύλογη ετοιμότητα να συνεγερθεί και στρατευθεί σε ένα «κίνημα» που θα ξανάβαζε στο πολιτικό παιχνίδι, νόμιμα πια και με καύχηση, τους άλλοτε ηττημένους και απόβλητους.
O ιδρυτής και αρχηγός του «κινήματος» μιλούσε την ίδια εκείνη γλώσσα της αποτυχημένης ανταρσίας, αλλά τώρα με τον αέρα της ιστορικής δικαίωσης – μετά την κατάρρευση και καθολική καταδίκη της «Δεξιάς» στην περίπτωση της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Σε σύγκριση με τους ιδεολογικά τσουρουφλισμένους αντιπάλους του, το «κίνημα» μιλούσε από θέσεως ισχύος και επαγγελόταν μια θριαμβική ρεβάνς: μια ανέλπιστη «αλλαγή». Hταν φυσικό να το λατρέψουν οι άλλοτε καταπιεσμένοι και να του μείνουν φανατικά πιστοί, όσες παλινωδίες και αν εμφάνιζε, όσο και αν βύθιζε τη χώρα πάλι σε διχασμό, μαζί και σε εξωφρενική διαφθορά.
H δεύτερη κοινωνική ομάδα με ευδιάκριτο πρόβλημα πολιτικής αποκατάστασης και επανένταξης στον δημόσιο βίο, ήταν οι εκτεθειμένοι για συνεργασία ή συμπαράταξη με τη δικτατορία των συνταγματαρχών, που ζητούσαν να «ξεπλύνουν» το παρελθόν τους. Hταν τα πλήθη όσων χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό τις δημηγορίες του Παττακού και του Λαδά στις πλατείες, οι αναρίθμητοι τότε πληροφοριοδότες της αστυνομίας, τα σμήνη διορισμένων στο Δημόσιο καιροσκόπων, οι εκπαιδευτικοί και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι και τραπεζικοί που είχαν εκφωνήσει λόγους για την «εθνοσωτήριο» – συνολικά μια τεράστια ομάδα πληθυσμού. Για όλους αυτούς τους ανώνυμους, αλλά (στην επαρχία κυρίως) ευδιάκριτους, το παπανδρεϊκό «κίνημα» λειτούργησε σαν κολυμβήθρα «δημοκρατικής» και «προοδευτικής» αναβάπτισης, η εθνικοσοσιαλιστική του ρητορεία πρόσφερε άψογο «ξέπλυμα» και ψυχολογική «υπεραναπλήρωση» της μειονεξίας.
Xωρούσαν οι πάντες στο «κίνημα». Γιατί πρωταρχικός στόχος που αφομοίωνε τις ιδεολογικές διαφορές, ήταν ένας: η άφιξη στην εξουσία. Tο κυρίαρχο σύνθημα «ο λαός στην εξουσία» πυροδοτούσε πρωτόγνωρους για όλους τους «μη προνομιούχους», φιλοδοξίες, μέθη απρόσμενων «δικαιωμάτων». Γι’ αυτό και όταν το «κίνημα» έγινε κυβέρνηση, η ελλαδική κοινωνία έζησε ένα έμπρακτο συλλογικό παραλήρημα: Σε κάθε πτυχή και άρθρωση της κρατικής μηχανής αλλά και, ευρύτερα, του δημόσιου βίου εγκαταστάθηκαν «σοβιέτ» κομματικών εγκαθέτων: οι «πρασινοφρουροί». Aυτοί έκριναν γιαι όλα, αυτοί αποφάσιζαν. Διόριζαν, απέλυαν, έκαναν προαγωγές και μεταθέσεις, μοίραζαν επιχορηγήσεις και δάνεια. Kαταλύθηκε κάθε κρατική ιεραρχία, ακόμα και οι υπουργοί έπαιρναν εντολές από τη «βάση». Σημαδιακό κορύφωμα: οι «κλαδικές» καθόριζαν ακόμα και τις θέσεις στάθμευσης αυτοκινήτων του προσωπικού σε δημόσιες υπηρεσίες –ειδοποιούσαν τον χειρούργο γιατρό να αφήνει αλλού το αυτοκίνητό του, γιατί η ώς τότε μόνιμη θέση που του είχε δοθεί, παραχωρήθηκε στη συνδικαλισμένη καθαρίστρια!
Aυτήν τη μέθη την έζησε ένας μεγάλος αριθμός (τεράστιος για τα ελλαδικά δεδομένα) ανθρώπων στρατευμένων στο «κίνημα» –σε κάθε πόλη, χωριό, γειτονιά, στα αναρίθμητα πλοκάμια του πνιγερού κρατισμού, αλλά και σε σωματεία, συλλόγους, «πνευματικά ιδρύματα», εφημερίδες. H στράτευση ήταν (κατά κανόνα) με το αζημίωτο –το «κίνημα» ήξερε να αμείβει τους ανθρώπους του όπως κανένας άλλος. Aλλά σφραγίδα στον ψυχισμό ανεξάληπτη αφήνει κυρίως η γεύση της εξουσίας, η αίσθηση της εξόδου από την ανωνυμία και το περιθώριο, η ηδονή να είσαι επιτέλους «κάποιος». Aυτά όλα μεταφράζονται σε αφοσίωση ισόβια στο «κίνημα», τυφλή πιστότητα.
Δεν επαρκεί ο χώρος της επιφυλλίδας να αναλύσουμε τις κυρίως συντεταγμένες της συνάφειας «κινήματος» και ελλαδικής κοινωνίας – πρέπει να επανέλθουμε. Eστω και μόνο για να σκιαγραφηθεί η ιδιοφυής διορατικότητα του παπανδρεϊσμού να κολακέψει ό,τι πιο εγωκεντρικό και ευτελές έχει ο Nεοέλληνας μέσα του, να εκμεταλλευτεί την ανασφάλεια, την απαιδευσιά, την ιταμότητα, να καταξιώσει την ηδονοθηρία, την καταναλωτική βουλιμία.
Tο «κίνημα» μάς επιτρέπει να διαγνώσουμε (με έκπληξη και οδύνη) πόσο έτοιμη ήταν η ελλαδική κοινωνία να συνταχθεί παθιασμένα με τον πιο εξόφθαλμο αμοραλισμό, με τη λογική του «όλα επιτρέπονται». Iσως κάποτε η εκπληκτικής ακρίβειας αφήγηση που αποτέλεσε την απολογία Kοσκωτά στην περιώνυμη δίκη του, να είναι για τους ιστορικούς συγκλονιστικό ντοκουμέντο και μέτρο κριτικής διασάφησης του παπανδρεϊκού φαινομένου.
Πάντως, για να ηττηθεί πολιτικά το «κίνημα», πρέπει προηγουμένως να εκλείψουν τα ερείσματα που είχε παγιώσει στην κοινωνική ψυχοπαθολογία. Kαι τέτοιος άθλος προϋποθέτει εργώδη σπουδή, επιτελική ιδιοφυΐα, πολλή αρετή και πολλή τόλμη. Aπαιτεί ανθρώπινη ποιότητα στους αντίποδες της λιμασμένης δίψας για εξουσία.
Γι’ αυτό και ενδεχόμενα να ανατραπεί το σύμπτωμα δεν διαφαίνονται στον ιστορικό ορίζοντα.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_01/02/2004_92245

[ΓΙΑΝΝΗΣΜ]

Σωστές οι επισημάνσεις του Γιανναρά, αλλά μάλλον μονόπλευρες και ισοπεδωτικές. Στο ΠΑΣΟΚ δηλαδή κατά τον Γιανναρά εντάχθηκαν οι διωκόμενοι μέχρι τότε αριστεροί, οι οποίοι διαπνέονταν από πνεύμα ρεβανσισμού και συμπλεγματισμού; Δίπλα τους παρατάχθηκαν οι συνοδοιπόροι της χούντας; Ολίγον οξύμωρο μού μοιάζει.

Σαφώς και στο ΠΑΣΟΚ κατά την πρώτη περίοδο της παντοδυναμίας του εντάχθηκαν και αριστεροί πρώην διωκόμενοι από την "Δεξιά" και πιθανώς και κάποιοι "κρυπτοχουντικοί" που είδαν το ΠΑΣΟΚ σαν την κολυμβήθρα, που θα ξεπλύνει το "λεκιασμένο" παρελθόν τους. Όμως, ήταν μόνον αυτοί; Προφανώς και όχι.

Στο ΠΑΣΟΚ εκτός από τους καιροσκόπους εντάχθηκαν και αγωνιστές παλαιοί της Δημοκρατίας και σχεδόν όλοι οι ψηφοφόροι του Βενιζελισμού, ιδίως τα ριζοσπαστικότερα στοιχεία αυτού. Εντάχθησαν και ΕΑΜικοί και εθνικιστές. Εντάχθησαν απλοί λαϊκοί άνθρωποι, απλοί πατριώτες, οι οποίοι πίστεψαν, σωστά ή λάθος δεν έχει σημασία τώρα, ότι το ΠΑΣΟΚ θα απαλλάξει την χώρα από την ξενοδουλεία και την ιδιότυπη αποικιοκρατία, που μέχρι τότε ζούσε δημιουργώντας παράλληλα μια δικαιότερη κοινωνία. Αν οι προσδοκίες τούτες διαψεύσθηκαν είναι άλλο θέμα.

Πάντως καλό είναι τέτοιες αναλύσεις, όπως του Γιανναρά, να εμπεριέχουν λιγότερη εμπάθεια και υποκειμενικότητα και περισσότερη μετριοπάθεια και αντικειμενικότητα, ει δυνατόν.
_________________
"Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι." Μιχάλης "Πάμπλο" Ράπτης.

[Εξόριστος]

Ο Γιανναράς μιλάει με την ίδια λογική του συνασπισμένου ελιτισμού: Βαθιά περιφρόνηση προς το λαϊκό στοιχείο.
Μήπως και ο Λιάκος και η παρέα του δεν «στηλίτευσαν» προσβλητικά τη λαϊκή «εξέγερση» κατά του βιβλίου της Ιστορίας;
Ο Γιανναράς, παρά τις κάποιες σωστές διαπιστώσεις του (ψυχολογικού και ηθικολογικού χαρακτήρα), αδυνατεί να συλλάβει τις κοινωνικές διεργασίες και την πολιτική διαλεκτική.
Μπορεί το πρώτο κείμενο να είναι και αυτό ισοπεδωτικό και εξοργιστικά υμνολογικό για το ιστορικό ΠΑΣΟΚ (ούτε λίγο ούτε πολύ το βγάζει επαναστατικό(!) κόμμα), αλλά το κείμενο του Γιανναρά είναι παντελώς τυφλό πολιτικά και κοινωνικά και επιπροσθέτως υβριστικό για το 50% του ελληνικού λαού που μέσα στα αδιέξοδά του ήλπισε σε μια ριζοσπαστική αλλαγή...
Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, μια και το ζήτημα το έχουμε αναλύσει διεξοδικά…
_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!

[φιλαλήθης]

Οπωσδήποτε το ΠαΣοΚ εξέφρασε ένα ορισμένο ριζοσπαστισμό, που δεν είχε τότε (ούτε) το ΚΚΕ εσ.. Έτσι, οδηγηθήκαμε και στην απίστευτη με τα σημερινά δεδομένα κατάστασι το Κ.Κ.Ε. να επιζητεί ...συνεργασία με το κόμμα αυτό. Και ο λόγος του Ανδρέα, αλλά και των λοιπών, ήταν λόγος που ενέπνεε, διότι ήταν σαν να έβγαινε μέσα από "στήθη βασανισμένων χωρικών" για την κοινωνική αδικία και την εθνική καταπίεσι (από τον Ιμπεριαλισμό)...

Ιδιαίτερα δε, όταν συγκρίνει κανείς τις συγκεντρώσεις του τότε ΠαΣοΚ(όσο εμείς οι νεαροί τις γνωρίζουμε από μαγνητοσκοπήσεις κ.τ.τ.) με τις σημερινές ...εξόδιους ακολουθίες, τι να πούμε; Αγωνιά και λυπάται "από βάθους καρδίας" για την κατάντια μας και τον αδιαφορισμό και "φουκαραδισμό" που μας έχει καταλάβει, πανεθνικά...
_________________
Α.«Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ.145, 3)
Β."....κλοπή είναι η οπωσδήποτε και οθενδήποτε αποκτηθείσα ιδιοκτησία....": Μέγας Βασίλειος, "Ασκητικά", 34,1-2

[Έλλη]

Αν οι άνθρωποι του ΠαΣοΚ αντιπροσωπεύονται από το κείμενο του ΚΟΚΚΙΝΟ ΕΘΝΟΣ, τότε απορώ που τόσα χρόνια ήμουν τόσο αποπροσανατολισμένη... Ας σοβαρευτώ τώρα όμως. Δεν θα αμφισβητήσω τα γραφόμενα του μπλόγκ που παραθέτει, όμως, ακόμα κι αν ήταν κάτι από αυτά αλήθεια σε κάποια περασμένη εποχή, τώρα πιά τίποτα δεν έχει σχέση με το ΠαΣοΚ που γνωρίζουμε. Αν είναι έτσι, πώς ένα τόσο ελπιδοφόρο και "αριστερό" κίνημα κατάντησε να μην έχει ούτε την στοιχειώδη αξιοπρέπεια απέναντι σε όλους αυτούς που τους ψηφίζουν? Μία πολύ μεγάλη αλήθεια είναι όμως η παράγραφος με τίτλο "Το Πασοκ στην κυβέρνηση ο Σύριζα στην εξουσία". Μόνο που και με την Ν.Δ. στην κυβέρνηση ο Σύριζα έχει ακόμα περισσότερη εξουσία.
_________________
Έναν καιρό πίστευαν στους μάντεις και στους αστρολόγους και για τούτο πίστευαν ότι "όλα είναι τύχη"

[Σουλιώτης]

Νομίζω ότι και τα δύο κείμενα είναι καταπληκτικά. Βρίσκω άδικη την κριτική στο κείμενο του Γιανναρά. Το πρώτο κείμενο δείχνει τι ήταν η "βιτρίνα" που εμφάνισε ο Ανδρέας Παπανδρέου προς τα έξω, τι ήταν αυτό που συγκλόνισε τον κόσμο και λάτρεψε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Το ΠαΣοΚ, πράγματι, έδωσε ελπίδα για όλα αυτά που λέει ο "Κόκκινο Έθνος". Για όποιον πίστευε στο σοσιαλισμό ως απάντηση στα καπιταλιστικά αδιέξοδα, το ΠαΣοΚ ήταν η γη της επαγγελίας. Το όραμα που παρουσίασε ο Ανδρέας στον ελληνικό λαό έμοιαζε αψεγάδιαστο. Για όσους βέβαια ουδέποτε πιστέψαμε στο σοσιαλισμό, το πράγμα ήταν εμφανές από την αρχή: Το ΠαΣοΚ ήταν απολύτως αδύνατον να κάνει πράξη αυτά που επαγγελόταν. Δεν χαίρομαι που επαληθευτήκαμε εμείς, καλό θα ήταν αν ο Ανδρέας είχε κάνει πράξη έστω και ελάχιστα από αυτά που επαγγέλθηκε στο λαό.

Ούτε και η έξοδος των ηττημένων του εμφυλίου από τον κοινωνικό και πολιτικό αποκλεισμό μπορεί να του πιστωθεί ως επιτυχία. Ο ρεβανσισμός ως "όπιο του λαού" ήταν εμφανέστατος στη ρητορική Ανδρέα, στην πολιτική ΠαΣοΚ. Για να καταλάβετε καλύτερα τι θέλω να πω, ας δούμε το παράδειγμα της Ισπανίας, η οποία βγήκε από έναν πολύ οδυνηρότερο εμφύλιο, από μία σαραντάχρονη δεξιά δικτατορία, για να έλθει τελικά το ίδιο το παιδί του Φράνκο, ο διορισμένος διάδοχός του, ο μονάρχης Χουάν Κάρλος, ως άλλος Γεώργιος Ράλλης, να αναδείξει ένα σοσιαλιστικό κόμμα στην εξουσία, το οποίο όμως σεβάστηκε πλήρως την άλλη παράταξη, δεν έβγαλε ρεβανσισμό, και για αυτό, οδήγησε την Ισπανία σε δρόμους καλύτερους από αυτούς που οδήγησε την Ελλάδα ο Ανδρέας. Σήμερα, σοσιαλιστικό κόμμα και μοναρχία είναι οι δύο πυλώνες της δημοκρατίας στην Ισπανία! Αδιανόητο για τα δικά μας δεδομένα. Είναι όμως φυσικό να είναι αδιανόητο για εμάς, με έναν τυχοδιώκτη Ανδρέα Παπανδρέου στην ηγεσία του ελληνικού σοσιαλιστικού κόμματος, έναν αμοραλιστή που υπέταξε τα πάντα στο προσωπικό του συμφέρον.

Ο ίδιος Ανδρέας Παπανδρέου του αριστερού ΑΣΠΙΔΑ, ο ίδιος Ανδρέας Παπανδρέου που λίγα χρόνια αργότερα δημιουργούσε αυτό που λάτρεψαν αγνοί άνθρωποι σαν τον "Κόκκινο Έθνος", ενδιαμέσως, το 1968, όταν ρωτήθηκε στις Η.Π.Α. ενώπιον εκατοντάδων δημοσιογράφων εάν υιοθετεί το σοσιαλισμό ως οικονομική θεωρία, απάντησε ότι η οικονομική πολιτική στην οποία πιστεύει είναι το Νιου Ντηλ και ο νεοκαπιταλισμός. Ο ίδιος Ανδρέας Παπανδρέου που απέρριπτε (ορθώς) το Σχέδιο Άτσεσον, και φώναζε (ορθώς) "βυθίσατε το Χόρα", όταν βρέθηκε στην εξουσία κατάπιε την ανακήρυξη του ψευδοκράτους σαν να μην τρέχει τίποτα. Φωνές και πανηγύρια και καταδίκες και ούτε καν τη "διζωνική - δικοινοτική" δεν κατήγγειλε. Είναι ο ίδιος Κυπριομάχος που άφησε τον Καραμανλή να βγάλει το φίδι της προδοσίας της Κύπρου από την τρύπα και γύρισε στην Ελλάδα αφού είχε ολοκληρωθεί το έγκλημα: Εύκολο ήταν μετά να το παίζει εκ του ασφαλούς πατριώτης. Τη βρωμοδουλειά την είχαν κάνει άλλη, τα χέρια τους με την προδοσία τα είχαν λερώσει άλλοι. Ο Ανδρέας ήταν στο εξωτερικό, πολιτικά απυρόβλητος και εκ του ασφαλούς το έπαιξε μετά επαναστάτης και συνέγραψε ωραία-ωραία την Τρίτη Σεπτέμβρη.

Ο Γιανναράς δεν νομίζω να γράφει με ελιτισμό. Ο Γιανναράς περιγράφει αυτό που πράγματι ήταν το ΠαΣοΚ. Ενώ ο "Κόκκινο Έθνος" μας περιγράφει αυτό που οι αγνοί οπαδοί θα ήθελαν να είναι, ο Γιανναράς μας προσγειώνει στην πραγματικότητα και μας δείχνει τι συνέβη πίσω από την όμορφη ρητορική στην οποία πίστεψε ο "Κόκκινο Έθνος". Και τα δύο κείμενα λένε την αλήθεια. Το ένα μας λέει σε τι πίστεψε ο κόσμος, το άλλο τι τελικά συνέβη. Δεν βλέπω περιφρόνηση στο λαϊκό στοιχείο στο κείμενο του Γιανναρά, δεν αναφέρεται στο λαϊκό στοιχείο, στις ελπίδες που εκφράστηκαν μέσα από το ΠαΣοΚ. Αναφέρεται σε αυτό που τελικά έκανε το ΠαΣοΚ, όχι ως κίνημα (που υπήρξε και λαϊκό κίνημα), αλλά ως ιδιοφυές κατασκεύασμα του Ανδρέα Παπανδρέου για την αναρρίχισή του στην εξουσία. Το ΠαΣοΚ ήταν ένα όμορφο ψέμμα, μέσα από το οποίο ο μεν Ανδρέας έγινε κυρίαρχος στη χώρα, το δε λαϊκό κίνημα εκφυλίστηκε και έγινε ακίνδυνο για τους υπερατλαντικούς πάτρωνες.

Κάποιος από τους τακτικούς συγγραφείς του φόρουμ του Ρεσάλτο είχε διατυπώσει την υποψία, πριν από μερικούς μήνες, μήπως το ΠαΣοΚ ήταν και αυτό τελικά ένα στημένο παιχνίδι και τα πράγματα ήταν εξαρχής για να πάνε προς αυτή την πορεία. Δεν θυμάμαι τώρα ποιος ήταν ούτε σε ποιο θέμα έγραφε. Ήταν λίγο μετά τις εκλογές, όταν συζητούσαμε για το Γιωργάκη και το τι μέλλει γενέσθαι. Είχα και ο ίδιος τέτοιες σκέψεις, αλλά εκείνο που διάβασα με προβλημάτισε κι άλλο. Η Ελλάδα μετά το 1974 ήταν ώριμη να προχωρήσει σε μια πραγματική εθνική ανεξαρτησία. Ο Καραμανλής, ο ίδιος Καραμανλής που τον διόρισε το παλάτι πρωθυπουργό το 1955, είχε βγάλει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ στις 14 Αυγούστου του 1974, και ως άλλος Χουάν Κάρλος οδηγούσε τη χώρα σε νέα πορεία ανεξαρτησίας που πολλοί ονόμασαν "σοσιαλμανία". Ο λαός έβραζε για το έγκλημα της Κύπρου, διψούσε για "αλλαγή", για αποτίναξη αυτού που ο ΓιάννηςΜ σωστά απεκάλεσε "ιδιότυπη αποικιοκρατία". Οι ένοπλες δυνάμεις μας ήταν πιο ισχυρές παρά ποτέ. Η οικονομία άνθιζε, η χώρα προχωρούσε. Αν ο Ανδρέας πίστευε όσα έλεγε, δεν θα κατέφευγε στις υπερβολές που τελικά έπραξε και δεν θα εκφύλιζε το λαϊκό κίνημα που εκφράστηκε μέσα από το ΠαΣοΚ. Ήταν φανερό ότι άλλα πίστευε και άλλα έλεγε.

Εν κατακλείδι, τείνω να πιστεύω ότι ο Ανδρέας είχε εντεταλμένο ρόλο στην ελληνική πολιτική σκηνή, να γίνει αυτό που σε μικρογραφία της τότε κατάστασης βλέπουμε σήμερα να είναι ο Καρατζαφέρης. Με μια ελκυστική ρητορική, που δεν ακολουθήθηκε από όμοια πολιτική, ο Ανδρέας κατάφερε να εγκλωβίσει στην οπαδική κομματική υποστήριξη πολύ σημαντικές δυνάμεις του έθνους, ακυρώνοντας τελικά τις δυνάμεις αυτές και καθιστώντας τες ακίνδυνες για τον υπερατλαντικό πάτρωνα. Δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα του σήμερα που δείχνει, κατά τη γνώμη μου, ότι περί αυτού επρόκειτο. Είναι κυρίως το γεγονός ότι στο αποτέλεσμα αυτό φθάσαμε μεσά από μια "συνεπή ασυνέπεια" λόγων και έργων του Ανδρέα Παπανδρέου στη συνολική πολιτική του διαδρομή, από τότε που ήλθε στην Ελλάδα μέχρι και το θάνατό του.

Και ας λέει το Ρεσάλτο για μια επιστολή του Ανδρέα που δήθεν δεν εμφάνισε ο Λαλιώτης στο συνέδριο του 1996. Δεν ξέρω τι πληροφορίες έχετε, αγαπητοί φίλοι, αλλά δεν πιστεύω ότι υπήρξε τέτοια επιστολή. Ο Ανδρέας, και από το νεκρικό του κρεβάτι ακόμη, ο Ανδρέας που βγήκε περπατώντας, έστω και υποβασταζόμενος, από το Ωνάσειο, έχοντας ζήσει προηγουμένως την εθνική ταπείνωση των Ιμίων, μπορούσε να διαλύσει το Σημίτη με μια του κουβέντα μόνον. Δεν την είπε ποτέ αυτή την κουβέντα. Για ό,τι ακολούθησε, για την εκσυγχρονιστική λαίλαπα, υπεύθυνος είναι ο ίδιος ο Ανδρέας. Πρώτα από όλα γιατί αυτός ήταν που μετάλλαξε το λαϊκό κίνημα σε μηχανισμό εξουσίας. Κάτι που άριχαν να το καταλαβαίνουν, μόλις λίγες εβδομάδες πριν, οι υποστηρικτές του πιο ξεπουλημένου, μετά το Μητσοτάκη, πολιτικού που έβγαλε αυτή η χώρα στη νεώτερη ιστορία της. Του ανθρώπου ο οποίος έκανε τις τουρκικές εφημερίδες να γράψουν για αυτόν ότι η κόρη του Μητσοτάκη είναι ο "θηλυκός Γιώργος".

Ποιο ΠαΣοΚ λοιπόν αγαπητέ "Κόκκινο Έθνος"; Τα πράγματα ήταν δυστυχώς όπως ακριβώς τα λέει ο Γιανναράς. Τώρα τι κάνουμε, είναι το θέμα! Ο Θεός βοηθός, αδέλφια.