 Δημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 31, 2009 6:48 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Ανοίξτε τις πηγές να δείτε και τα τεκμήρια
Το αναδημοσιεύουμε από ΕΔΩ: http://klasikoperiptosi.blogspot.com/2009/03/blog-post_4557.html Η πηγή του είναι ΕΔΩ: http://pontosandaristera.wordpress.com/author/pontosandaristera/ -Λιάνα Κανέλλη: για τις γενοκτονίες του Στάλιν στην ΕΣΣΔ Το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ τελείωσε. Η παλινόρθωση του Πατερούλη και η αναθεώρηση των μέχρι τώρα βασικών παραμέτρων είναι πλέον γεγονός. Και αυτό παρόλες τις ψύχραιμες φωνές που εγκαίρως είχαν επισημάνει τη βαρβαρότητα του σταλινισμού, ο οποίος εκτός των άλλων, είχε πραγματοποιήσει ακόμα και “γενοκτονία κατά των Ποντίων” της πρώην ΕΣΣΔ, όπως χαρακτηρίζονται από τη Λιάνα Κανέλλη οι σταλινικές διώξεις. Γιατί, μια από τις ψύχραιμες φωνές ήταν αυτή της βουλευτού του ΚΚΕ Λιάνας Κανέλλη, η οποία στο Δ’ Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού, λέγοντας “τα πράγματα με τ’ όνομά τους” και όχι “με προσχήματα διπλωματικά”, δήλωνε: “Και όταν μιλάμε για γενοκτονία των Ποντίων να αρχίσουμε να την φτάνουμε και στη γενοκτονία που έχει γίνει σε άλλες περιοχές, όπως στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Συγνώμη, αλλά και εκεί είχαμε μια μορφή γενοκτονίας με τον δικό της τρόπο. Χάθηκαν άνθρωποι και χάνονται ακόμη, αν συνεχίσουμε θα τους χάσουμε όλους. Παίρνω την ευθύνη και το βάρος αυτού του σχολιασμού…..” (Πρακτικά Δ’ Παγκόσμιου Συνέδριου Ποντιακού Ελληνισμού, σελίδα. 85) Δυστυχώς αυτή η αντικειμενική αλήθεια απεκρύβη και εξωραϊστηκε. Η κριτική στην αυταρχική πολιτική του σταλινισμού κατά των σοβιετικών λαών και των μειονοτήτων [με την υιοθέτηση τρομοκρατικών πρακτικών και (από το 1937) εθνικών κριτηρίων στις διώξεις] έδωσε τη θέση της σε μια μηχανιστική-οικονομίστικη αντίληψη, που επικαλούνταν την τάχα ανάπτυξη του σοσιαλισμού από τους γραφειοκράτες (ερήμην του προλεταριακού ελέγχου). Και όχι μόνο αυτό, αλλά εξαπολύθηκε ένα “κυνήγι μαγισών” κατά όσων τόλμησαν να μιλήσουν για τη στροφή αυτή και να θίξουν το ιστορικό ζήτημα των σταλινικών διώξεων. “Ανώνυμοι” συκοφάντες και επώνυμοι θρασύτατοι αναθεωρητές ανέλαβαν τη βρωμοδουλειά: -να ενοχοποιήσουν την κριτική προσέγγιση, -να συμμορφώσουν τους κομματικά απείθαρχους και -να τρομοκρατήσουν τις ελεύθερες φωνές. Δυστυχώς, η εμπειρία και η γνώση που κομίζει η βουλευτής τους, η Λιάνα Κανέλλη, δεν επηρρέασε τους ιδεολογικούς νταβατζήδες του χώρου τους και τους νοσταλγούς των στρατοπέδων συγκέντρωσης. [Την ελληνο-σοβιετική κομματική εφημερίδα του Καυκάσου "Κομουνιστής" (το "υ" διαβάζεται "ου"), που γραφόταν στη δημοτική γλώσσα με το 20-γράμματο αλφάβητο, θα κλείσουν οι σταλινικοί μόνο και μόνο γιατί είναι ελληνική... Θα κλείσουν επίσης και τις υπόλοιπες εφημερίδες, τα ελληνικά σοβιετικά σχολεία, τα ελληνικά σοβιετικά θέατρα. Θα καταστρέψουν τους ελληνικούς σοβιετικούς εκδοτικούς οίκους και θα καταργήσουν τις ελληνικές σοβιετικές αυτόνομες περιοχές.] Να θυμίσουμε ότι στο Δ’ Συνέδριο είχε αποφασιστεί ομοφώνως με πρόταση αντιφασιστών συνέδρων, η καθιέρωση της 13ης Ιουνίου ως Ημέρας Μνήμης για τις σταλινικές διώξεις κατά των Ελλήνων της ΕΣΣΔ. Οπότε έχει απόλυτο δίκιο ο Αγτζίδης σε κείμενό του όταν γράφει: “…Η αποκατάσταση του Στάλιν και των σταλινικών πρακτικών ξαναφέρνει αυτά τα ζητήματα στην πολιτική μας καθημερινότητα. Η διαμόρφωση ενός σκληρότατου σταλινικού ιδεολογικού πυρήνα αναφοράς για τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ θα διευρύνει τη ρήξη εντός της κοινωνίας μας. Θα έρθει σε αναπόφευκτη ιδεολογική σύγκρουση με κοινωνικούς χώρους, όπως είναι οι Πόντιοι, οι οποίο στο 4ο Παγκόμιο Συνέδριό τους το 1997, καταδίκασαν τις σταλινικές διώξεις. Θέσπισαν επίσης και μια Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του σταλινισμού, την 13η Ιουνίου, ημέρα που το ’49 οι σταλινικές αρχές της Σοβιετικής Ενωσης εκτόπισαν το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων του Καυκάσου στην Κεντρική Ασία.” Παρακάτω δημοσιεύεται η Απόφαση για την καθιέρωση της 13ης Ιουνίου ως Ημέρας Μνήμης, όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε στα Πρακτικά (σελ. 509): |
|
| Δημοσιεύθηκε: Παρ Φεβ 13, 2009 11:16 am Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
Κείμενο του Γιώργου Ρούση. "Ελευθεροτυπία" 12/2/2009 Το φάντασμα του Στάλιν και η αντιμετώπιση της συντροφικής κριτικής σαν εχθρικής ενέργειας . Επί τρεις περίπου μήνες παρακολουθώ υπομονετικά και σιωπηλός τα μύρια όσα μου καταμαρτυρούν, με ή δίχως κουκούλα, δηλαδή ανυπόγραφα ή ενυπόγραφα, απ’ αφορμή την παρέμβαση μου σχετικά με το θέμα του σοσιαλισμού στον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ, και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι εκείνο που ωθεί στην αντιμετώπιση μου σαν εχθρού. Υπενθυμίζω ότι η κριτική μου επικεντρώθηκε στη κομβική κατά τη γνώμη μου θέση, με βάση την οποία εκτιμάται (εξεταζόμενη από μια οικονομική και μόνον οπτική γωνία η οποία παραμορφώνει την αλήθεια) θετικά και σαν η πιο συνεπής από σοσιαλιστική σκοπιά , μια δραματική περίοδος κατά την οποία υπό την ηγεσία του Στάλιν, είχε στραγγαλιστεί η σοσιαλιστική δημοκρατία, με αποκορύφωμα τις διώξεις και εκτελέσεις κομμουνιστών το 1936-1938. Αξίζει να επισημανθεί ότι αυτές οι εγκληματικές ενέργειες οι οποίες χαρακτηρίζονται από την ΚΕ του ΚΚΕ σαν «υπερβολές στην αντιμετώπιση αντεπαναστατικών κέντρων» , έλαβαν χώρα σε μια περίοδο κατά την οποία, όπως διαπίστωνε η κοινή Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του μπολσεβίκικου Κόμματος του Γενάρη του 1933 , είχε πια ολοκληρωθεί η διαδικασία της κολεκτιβοποίησης , και είχε «πραγματοποιηθεί η εξάλειψη της τάξης των κουλάκων», ενώ γενικότερα όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Στάλιν , αλλά και ο Μολότοφ , η Πράβδα εκείνης της περιόδου, και αργότερα ο Χρουτσόφ, «είχαν εξοντωθεί οι εκμεταλλεύτριες τάξεις». Επειδή «κανείς δε θα μας συγχωρήσει αν ζήσουμε σιωπηλοί», μνημονεύω ενδεικτικά ορισμένες από αυτές τις «υπερβολές», έτσι όπως καταγράφονται σε επίσημα ντοκουμέντα του ΚΚΣΕ και του ΚΚΕ : -Από τα εφτά μέλη του Πολιτικού Γραφείου των Μπολσεβίκων που οργάνωσαν την επανάσταση, μόνο ο Στάλιν πέθανε από φυσικό θάνατο . -Το 70% από τα 139 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ του κόμματος τα οποία είχαν εκλεγεί στο 17ο Συνέδριο του, το λεγόμενο «συνέδριο των νικητών», δηλαδή 98 άνθρωποι συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν δια τουφεκισμού. -Από τους συνολικά 1966 αντιπροσώπους του ίδιου Συνεδρίου συνελήφθησαν για αντεπαναστατικά εγκλήματα 1108, δηλαδή πολλοί περισσότεροι από τους μισούς. -«Θύματα του αυταρχισμού του Στάλιν ήταν οι περισσότεροι έντιμοι, αφοσιωμένοι στην υπόθεση του κομμουνισμού, επιφανέστεροι εκπρόσωποι αλλά και απλά στελέχη του κόμματος», οι οποίοι καταδικάστηκαν σαν «εχθροί του λαού» στη βάση «ομολογιών» που αποσπάστηκαν μετά από την «άσκηση σωματικών βασανιστηρίων». -Με βάση απόφαση της 10ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ , «θύματα της προσωπολατρίας» υπήρξαν και Έλληνες κομμουνιστές. Ανάμεσα τους ήταν ο Γενικός Γραμματέας του Κόμματος (1928-1931) Ανδρόνικος Χαϊτάς, οι γραμματείς της ΟΚΝΕ (1925-1928) Γιώργος Κολοζώφ, και (1928-1931) Γιώργος Ντούβας, το μέλος του ΠΓ (1928-1931) Κώστας Ευτυχίαδης, ο Διευθυντής του Ριζοσπάστη (1928-1931) Χριστόδουλος Χριστοδουλίδης ….. Στις παρεμβάσεις μου είχα επίσης επισημάνει, ότι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι όλοι αυτοί και τόσοι άλλοι, ήταν οπορτουνιστές οι οποίοι μετατράπηκαν σε «όργανα του αντιπάλου», οφείλουν να απαντήσουν στο αμείλικτο ερώτημα, πότε και πώς ένα επαναστατικό κόμμα, μεταμορφώθηκε σε μηχανισμό μαζικής τερατογέννησης. Επιπροσθέτως, διατύπωσα την άποψη, ότι η γενικότερη κατάπνιξη της σοσιαλιστικής δημοκρατίας και η κατεδάφιση της συμβουλιακής-σοβιετικής δομής της, εκείνη την περίοδο, η οποία άλλωστε ουδέποτε αποκαταστάθηκε στη συνέχεια, αποτελεί μια από τις αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Τέλος, υποστήριξα ότι όλα αυτά είναι ασυμβίβαστα με το σοσιαλισμό του μέλλοντος μας , όπως είναι ασυμβίβαστο το κόμμα να τρώει τα παιδιά του κατ’ εικόνα του θεού Μολώχ. Αυτές λοιπόν οι κοινότυπες τοποθετήσεις μου, αντιμετωπίστηκαν από τους επικριτές μου, από τη μια με απύθμενους σε βάρος μου χαρακτηρισμούς, και από την άλλη, με τη συστηματική παραποίηση τους. Ποιο συγκεκριμένα: -Χαρακτηρίστηκα –ω της ειρωνείας, από εκείνους που με κατηγόρησαν για το ύφος μου, όταν δεν χρησιμοποίησα στις ,παρεμβάσεις μου ούτε ένα προσωπικό χαρακτηρισμό- σαν «ο κάθε πικραμένος», «ανιστόρητος», «οπορτουνιστής», «ρεφορμιστής», «εχθρός του κόμματος, του σοσιαλισμού, της Οχτωβριανής Επανάστασης»..., «αντισοβιετικός ο οποίος βρίσκεται ένα βήμα από την αγκαλιά της αντεπανάστασης», «αντικομμουνιστής και βάλε», «εξαγορασμένος διανοούμενος», «επικίνδυνος, εμπαθής, προκλητικός», «υστερικός», «υπερασπιστής της ατομικής ιδιοκτησίας», «γνήσιος απολογητής του καπιταλισμού» ….ενώ η «κατά τα κελεύσματα της CIA» παρέμβαση μου, η οποία «θύμισε τη χουντική ραδιοφωνική εκπομπή “στον ιστό της αράχνης”», και στην οποία «άφρισα με τρόπο που θα ζήλευε και ο Γκαίμπελς», χαρακτηρίστηκε «πτωματολογία», «λίβελος», «προβοκατόρικη, οπορτουνιστική, δανεισμένη από το εχθρικό οπλοστάσιο» ….. -Επειδή κατήγγειλα τη βία κατά των ίδιων των κομμουνιστών, κατηγορήθηκα ότι τάσσομαι κατά της επαναστατικής βίας κατά των ταξικών αντιπάλων του σοσιαλισμού. Μάλιστα μέλος της ΚΕ μου υπενθύμισε, ότι και κατά την αστική γαλλική επανάσταση ασκήθηκε βία κατά των αριστοκρατών και υπήρξαν θύματα, λες και ο Μπουχάριν π.χ ήταν κάτι σαν τη Μαρία Αντουανέτα. -Επειδή επανέλαβα την κλασική μαρξική θέση ότι ο σοσιαλισμός είναι εξ’ ορισμού περίοδος απονέκρωσης του κράτους και άμβλυνσης των ταξικών αντιθέσεων και της ταξικής πάλης, κατηγορήθηκα, στη βάση της υιοθέτησης της αντιμαρξιστικής σταλινικής θεωρίας περί όξυνσης της ταξικής πάλης με την πρόοδο του σοσιαλισμού , ότι υποστηρίζω τάχα πως η οικοδόμηση του σοσιαλισμού είναι «φόρουμ ή σεμινάριο». -Επειδή υποστήριξα ότι η κολεκτιβοποίηση και μόνον, δεν αρκεί για να κριθεί θετικά και ως σοσιαλιστική μια περίοδος, κατηγορήθηκα ότι είμαι κατά των κοινωνικοποιήσεων και τελικά υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας και του καπιταλισμού. -Επειδή υποστήριξα ακολουθώντας τους κλασικούς και τον Λένιν, ότι ο σοσιαλισμός είναι αδύνατον να ολοκληρωθεί σε μια μόνο χώρα, πόσο μάλλον καθυστερημένη, κατηγορήθηκα ότι τάσσομαι κατά της επανάστασης σε επί μέρους χώρες. - Επειδή υποστήριξα ότι πρέπει να τηρείται η σοσιαλιστική δημοκρατία, κατηγορήθηκα σαν υποστηρικτής της αστικής δημοκρατίας, μια και κατά τον Ριζοσπάστη «όποιος βάζει πλώρη για ανατροπή, ας ετοιμάζεται να λουστεί τη λάσπη ότι εγκατέλειψε τη δημοκρατία» !!!! -Επειδή κατήγγειλα τις παραβιάσεις της σταλινικής περιόδου, εκείνοι που διεξήγαγαν μια κατεξοχήν υποκειμενίστικη ανάλυση, («συνεπής» Στάλιν, «οπορτουνιστές» οι ηγέτες από το 20ο και μετά) κρίνοντας εξ’ ιδίων τα αλλότρια, με κατηγορούν σαν υποστηριχτή του Χρουτσοφικού ρεβιζιονισμού. -Ενώ σε αντίθεση με την ΚΕ τα μόνα στοιχεία που παρέθεσα για τη σταλινική περίοδο ήταν στοιχεία που προέρχονταν από το ΚΚΣΕ, κατηγορήθηκα ότι προσφεύγω στα στοιχεία του εχθρού, και ότι «υιοθετώ την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα γι’ αυτήν την περίοδο»…… Ποιοι όμως και γιατί αντιμετώπισαν σαν εχθρική τη συντροφική κριτική μου; Καταρχήν ορισμένοι έντιμοι αγωνιστές, κυρίως της γενιάς της Αντίστασης, οι οποίοι λάτρεψαν τον Στάλιν, και τους είναι συναισθηματικά δύσκολο να αποδεχτούν ότι : «τόσος πόνος τόση ζωή /πήγαν στην άβυσσο / για ένα πουκάμισο αδειανό…» . Ακόμη ορισμένοι αγνοί κομμουνιστές, κυρίως νέοι, οι οποίοι αγνοώντας την αλήθεια, θεωρούν ότι υπερασπιζόμενοι τη σταλινική περίοδο υπερασπίζονται το σοσιαλισμό. Τέλος εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι επειδή ο αντίπαλος προσφεύγει στον πλέον χυδαίο αντισταλινισμό-κάτι που είναι αναμφισβήτητο- οι ίδιοι έχουν την υποχρέωση να υπερασπίζονται συλλήβδην αυτήν την περίοδο. Αν για τη στάση όλων των παραπάνω μπορεί κανείς να δείξει κατανόηση, δεν ισχύει το ίδιο ούτε μ’ εκείνους που με τη διαπόμπευση ενός διαφωνούντα αποσκοπούν να πουλήσουν φτηνή κομματικότητα, ούτε μ’ εκείνους οι οποίοι υπερασπίζονται συνειδητά το σταλινικό πρότυπο για να κατοχυρώσουν τη σημερινή σεχταριστική τους αντίληψη. Αυτοί οι τελευταίοι, « οχυρώνουν τις λεγεώνες μας σε πονηρά κατάστιχα και σε ντουλάπια, μας μπάζουν μέσα στα τετράγωνα», αντιμετωπίζουν σαν μαύρο και εχθρικό ότι δεν είναι άσπρο και κομματικό, αναζητούν «προδότες», στην προσπάθεια τους να αντιστοιχίσουν το κόμμα στο δικό τους μπόι. Έτσι όμως συνθλίβουν την κριτική σκέψη, και το όπλο της κριτικής, όταν αυτό και όχι η καλλιέργεια της τυφλής υποταγής, μπορεί να ανάψει τη σπίθα της κριτικής των όπλων και της επανάστασης. Πρόκειται για μια στάση καταστροφική τόσο για το ίδιο το κόμμα, όσο και κυρίως για την υπόθεση του κομμουνισμού. Κρίμα και πάλι κρίμα, για όλους εμάς, που συνεχίζουμε αταλάντευτα να πονάμε και το ένα και το άλλο. Γιώργος Ρούσης Βλέπε Ριζοσπάστη 2/11/2008 και Ελευθεροτυπία 23/11/2008 Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, Οκτώβρης 2008, σελίδα, 17 υποσημείωση 18. Βλέπε, Ιστορία του ΚΚΣΕ , Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις 1960, σλ.589. Στάλιν, Για το Σχέδιο Συντάγματος της ΕΣΣΔ, στο Στάλιν, Ζητήματα Λενινισμού, , έκδοση Καμπίτση σελ.675 και 679. Μολότοφ, Ομιλία στη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής Του Γενάρη του 1936. «Πράβδα», 4 Απρίλη, 1936 Νικήτα Χρουτσόφ, Για την προσωπολατρία και τις συνέπειες της, Εισήγηση στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ , Μετάφραση Δημήτρης Τριανταφυλίδης, Μεταμεσονύχτιες Εκδόσεις, 2007, σελίδα 17 Παράφραση του ποιήματος Βίοι παράλληλοι του Τάσου Λειβαδίτη. Οι Μπουχάριν, Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Ρίκοφ, εκτελέστηκαν, ο Τόμσκυ οδηγήθηκε σε αυτοκτονία και ο Τρότσκι αφού εξορίστηκε δολοφονήθηκε. Νικήτα Χρουτσόφ, Για την προσωπολατρία και τις συνέπειες της, Εισήγηση στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, ό.π σελ. 28 στο ίδιο, σελ.28 στο ίδιο, σελ.16, 18, 27 και πρακτικά 22ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ στο The Documentary Record of the 22nd Congress of the Communist Party of the Soviet Union, Current Soviet Policies, New York London, Columbia University Press, 1962, σελ. . 122,, 124, 155. 10η Ολομέλεια, του Γενάρη 1967, Βλέπε ΚΚΕ, Επίσημα κείμενα, Tόμος 9ος 1961-1967, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σελ. 766 Αλέκας Παπαρήγα, Απαντήσεις σε ερωτήσεις κατά την παρουσίαση των Θέσεων στην Πάτρα, Ριζοσπάστης 6/11/2008, σελίδα 13 Είναι ενδεικτικό ότι μεσολάβησαν περισσότερα από δεκατρία χρόνια ανάμεσα σε δυο συνέδρια του κόμματος. Το 18ο Συνέδριο πραγματοποιήθηκε τον Μάρτη του1939,και το 19ο τον Οκτώβρη του1952!!!! Και εδώ και στη συνέχεια, απαριθμώ τους χαρακτηρισμούς και τις διαστρεβλώσεις των επικριτών μου δίχως να αναφέρομαι στα ονόματα τους και δίχως να παραπέμπω στις συγκεκριμένες αναφορές, μόνο και μόνο για να μην προσωποποιήσω την αντιπαράθεση. Βλέπε Στάλιν, Για τις ελλείψεις της κομματικής δουλειάς και τα μέτρα εξάλειψης των τροτσκιστών και άλλων διπλοπρόσωπων, Εισήγηση και κλείσιμο στην Ολομέλεια Φεβρουαρίου -Μαρτίου 1937, της ΚΕ του ΠΚΚ (μπ) στο Στάλιν, ¶παντα, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, τόμος 14 σελ.252-253 Ριζοσπάστης 11/11/2008 σελίδα 2 η οποία υιοθετεί άκριτα τις αλλοιωμένες μέσω του καθόλα ανυπόληπτου Μάρτενς, εκτιμήσεις του Αμερικανού Πρέσβη Ντέιβις!!!! Γιώργου Σεφέρη, Ελένη Παράφραση από το ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού, Κατά Σαδδουκαίων |
|
| Δημοσιεύθηκε: Παρ Φεβ 13, 2009 10:55 am Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Επιλέξαμε ένα κείμενο του Βαγγέλη Σακάτου από τον προσυνεδριακό διάλογο που διεξάγεται από τις σελίδες του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=4950250&publDate=13/2/2009 Για το δεύτερο θέμα Μελετώντας με προσοχή τις θέσεις για το σοσιαλισμό έχω κάποιες βασικές παρατηρήσεις: 1. Ο Μαρξισμός είναι κριτική και όχι απολογητική αντίληψη του κόσμου. Σύμφωνα με αυτόν θα πρέπει να εξετάζουμε τα κοινωνικά φαινόμενα στη γέννηση, ανάπτυξη, εξέλιξη και κατάληξή τους. 2. Σχετικά με το χαρακτήρα και τη φύση της ΕΣΣΔ: Σε μια συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ρωσικού ΚΚ (Μπολσεβίκων) το 1920, ο Λένιν είχε χαρακτηρίσει το τότε νεαρό Σοβιετικό κράτος ως «εργατοαγροτικό κράτος γραφειοκρατικά παραμορφωμένο». Ομως, στην επόμενη συνεδρίαση, ζήτησε να διορθωθούν τα πρακτικά της προηγούμενης γιατί είχε κάνει λάθος, λέγοντας πως «το κράτος μας είναι εργατικό κράτος που στηρίζεται στην αγροτιά γραφειοκρατικά παραμορφωμένο». Εξηγώντας πως δεν υπήρξαν στην ιστορία και δεν μπορεί να υπάρξουν διταξικά κράτη. Είναι γνωστή η αγωνία του στα τελευταία του κείμενα για τον κίνδυνο της γραφειοκρατίας και προσωπικά για το ρόλο του Στάλιν («Διαθήκη»), που τον έβλεπε σαν το επίκεντρο γύρω από το οποίο αυτή θα συσπειρωνόταν. Οι εξελίξεις μετά το θάνατό του τον επιβεβαίωσαν πλήρως. Ο εκφυλισμός - και η πορεία προς την καπιταλιστική παλινόρθωση - δεν άρχισε με το 20ό Συνέδριο και συνεχίστηκε μετά από αυτό. Ο εκφυλισμός του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο αρχίζει από τα γεννοφάσκια του και σε αυτό συντέλεσε καθοριστικά η έλλειψη των υλικών και ιστορικών όρων για το σοσιαλισμό σε αυτή τη χώρα. Η επανάσταση νίκησε στην πιο καθυστερημένη χώρα της Ευρώπης αντί στις πιο προηγμένες σύμφωνα με τις προβλέψεις των κλασικών του μαρξισμού και κατόρθωσε να επιζήσει, να αναπτυχθεί και να μεγαλουργήσει κι αυτό παρά την ιμπεριαλιστική εισβολή, τον εμφύλιο και την περικύκλωση. Ομως, λόγω της έλλειψης των υλικών όρων, είχαμε το γραφειοκρατικό εκφυλισμό του πρώτου εργατικού κράτους. Με δεδομένη την έλλειψη των προϋποθέσεων για το σοσιαλισμό στην τότε Ρωσία, οι Μπολσεβίκοι είχαν δει την επανάστασή τους ως την απαρχή της παγκόσμιας επανάστασης. Και είχαμε, με το τέλος του Α' παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου την Κομμούνα της Ουγγαρίας με τον Μπέλα Κουν το 1919, όπως και τη γερμανική επανάσταση του 1918-19. Τόσο η Κομμούνα της Ουγγαρίας, όσο και η γερμανική επανάσταση έπεσαν ηρωικά, όταν στη Γερμανία η χρεοκοπημένη από το 1914 με την ψήφιση από μέρους της των πολεμικών πιστώσεων σοσιαλδημοκρατία, από τότε στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού - κυβέρνηση Νόσκε - Σάιντεμαν και με πρόεδρο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης τον Φρίντριχ Εμπερτ -όλοι τους σοσιαλδημοκράτες, έπνιξε την επανάσταση στο αίμα και δολοφόνησε την Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ. Αυτό το μέγα ιστορικό έγκλημα - η καταστολή της γερμανικής επανάστασης - συντέλεσε στο να μη σπάσει η ιμπεριαλιστική απομόνωση της ΕΣΣΔ και να προχωρήσει πιο πολύ ο εκφυλισμός του εργατικού κράτους της. Με αυτήν την έννοια θεωρώ τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία ως την κυρίως υπεύθυνη για τις αρνητικές εξελίξεις στο κράτος των Σοβιέτ, έτσι που το καρκίνωμά του, η γραφειοκρατία, τηρημένων των αναλογιών, να αποτελέσει το σοβιετικό θερμιδώρ. Από εκεί και πέρα οι εξελίξεις είναι αρνητικές τόσο για την Εργατική Δημοκρατία των Συμβουλίων όσο και γενικότερα. Στα πλαίσιά τους έχουμε και τις τρομερές εκκαθαρίσεις της δεκαετίας του '30, που η ηγεσία των μπολσεβίκων και όχι μόνο, «εκκαθαρίζεται» τόσο πολιτικά όσο και από τη ζωή, με τερατώδεις κατηγορίες με συνήγορο του καταγγέλλοντος γενικού εισαγγελέα της ΕΣΣΔ, Α. Ι. Βισίνσκι, το διπλωματικό εκπρόσωπο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Μόσχα, πρεσβευτή του Mr. Τζόζεφ Ντέιβις, τη μαρτυρία του όποιου το κείμενο της ΚΕ επικαλείται χωρίς κανένα ενδοιασμό, ακριβώς όπως την είχαν επικαλεστεί στο παρελθόν οι διώκτες της παλιάς φρουράς των μπολσεβίκων ηγετών. Αλλά ο καθένας καταλαβαίνει πως αυτή η μαρτυρία του εκπροσώπου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού υπέρ των διωκτών και κατά των θυμάτων, σημαίνει πως δεν υπήρχε καλύτερο δώρο γι' αυτόν, από την εξόντωση, με χαλκευμένες κατηγορίες, της παλιάς φρουράς των μπολσεβίκων από τους θερμιδωριανούς γραφειοκράτες. Τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους. 3. Δικτατορία του προλεταριάτου και Εργατική Δημοκρατία. Ο Λένιν είχε πει πως η δικτατορία του Προλεταριάτου είναι συνώνυμη της Εργατικής Δημοκρατίας, που θα πρέπει να είναι 1.000 φορές ανώτερη και από την πιο τέλεια αστική δημοκρατία. Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι τίποτε άλλο από την ένοπλη άμυνα της εργατικής τάξης όταν πάρει την εξουσία, προκειμένου να τη διατηρήσει. Κράτος ίσον σώματα ενόπλων, λέει ο Ενγκελς. Κι ακόμα, κράτος ίσον μια μορφή βίας. Ετσι και το εργατικό κράτος για να είναι τέτοιο, χρησιμοποιεί την ένοπλη βία της επαναστατικής εργατικής τάξης και του λαού, ενάντια στους εχθρούς του. Διαφορετικά δεν μπορεί να υπάρξει. Τηρουμένων των αναλογιών, αναφέρω ένα ιστορικό παράδειγμα αν και σε άλλα επίπεδα. Η μεγάλη αστική Γαλλική Επανάσταση του 1789 υπήρξε άτεγκτη και σκληρή απέναντι στο παλάτι, στους άρχοντες, στην αριστοκρατία, στον κλήρο. Ομως έτσι και μόνον έτσι συντέλεσε στο να περάσει η ανθρωπότητα από το μεσαίωνα στη νέα εποχή. Αντίθετα, η γερμανική αστική επανάσταση του 1848 συμβιβάστηκε από την αρχή, σ' όλους τους τομείς με το παλιό καθεστώς, έτσι που ο Ενγκελς στον πρόλογο του μνημειώδους έργου του «Ο Πόλεμος των χωρικών στη Γερμανία», να χαρακτηρίζει τη γερμανική αστική τάξη ως την πιο άνανδρη αστική τάξη του κόσμου και η Ρόζα Λούξεμπουργκ, στο τελευταίο άρθρο της, λίγες μέρες πριν τη δολοφονήσουν, με τον τίτλο «Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο», να λέει πως «οι αθλιότητες της γερμανικής επανάστασης του Μάρτη του 1848 είναι σα μια σιδερένια σφαίρα στα πόδια όλης της κατοπινής γερμανικής ιστορικής εξέλιξης. Επιδράσανε πάνω σ' όλη την επίσημη ιστορία της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας και διαμέσου της σε όλες τις πρόσφατες περιπέτειες της γερμανικής επανάστασης - ακόμα και στη χτεσινή δραματική κρίση». Και ρωτάμε: Ανάμεσα σ' αυτές τις δυο αστικές επαναστάσεις, τη μια βίαιη και σκληρή και την άλλη ήπια και συμβιβασμένη, πια είναι η δημοκρατική; Μα φυσικά η πρώτη. Οι ναπολεόντειοι πόλεμοι θεωρούνται ιστορικά προοδευτικοί γιατί, παρά τον κατακτητικό χαρακτήρα τους, συντελέσανε σε εξεγέρσεις των ευρωπαϊκών λαών κατά της φεουδαρχίας. Το ότι το σύστημα της διευθυνόμενης οικονομίας είχε φθάσει μέχρι το Βερολίνο, αποτελούσε τεράστια κατάκτηση για το ανθρώπινο γένος. Ομως, η κομματική και κρατική γραφειοκρατία, αρπακτική στην κυριολεξία κάστα που είχε κατορθώσει να απολιτικοποιήσει τους εργαζόμενους και όλη την κοινωνία και να τους στρέψει ενάντια στα ανώτερα ιδεώδη της ανθρωπότητας που είναι ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός, ιδανικά που οι εργαζόμενοι είναι οι ιστορικοί τους φορείς, υπονομεύοντάς τα από τα μέσα. Αυτή η γραφειοκρατική κάστα μετέτρεψε τον μαρξισμό από επιστημονική - επαναστατική κοσμοθεωρία σε κρατική θρησκεία καταντώντας τον αγοραίο, έτσι που να μην προκαλεί κανένα ενδιαφέρον στις νέες γενιές αυτών των χωρών. Είναι αυτή (κομματικά, κρατικά και διευθυντικά στελέχη), που μετά το 1924 έπαιρναν τη μερίδα του λέοντος από τη σοσιαλιστική παραγωγή και που από το 1932 είχε γραφτεί για αυτά, πως αν οι εργαζόμενοι δεν τους βάλουν στη θέση τους, αυτοί θα ιδιοποιηθούν και τα μέσα παραγωγής, όπως τελικά έγινε. Αυτοί είναι σήμερα οι νέοι ολιγάρχες, όλοι από τον κομματικό, κυβερνητικό και κρατικό μηχανισμό και τις μυστικές υπηρεσίες, που άρπαξαν και ιδιοποιήθηκαν τη δημόσια περιουσία των εργατικών κρατών. Με αυτή την έννοια ο Γκορμπατσόφ είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών αυτής της μακράς αρνητικής εξέλιξης. Αλλά, όπως έγραψε και κάποιος άλλος, «αν υπάρχει ελπίδα, αυτή βρίσκεται στους προλετάριους». Βαγγέλης Σακκάτος Συγγραφέας |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τρι Νοέ 11, 2008 5:26 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Οι τσελιγκάδες
Πολύ καλά τα κείμενα για να μαθαίνουν οι νέοι που δεν γνωρίζουν. Θα παραθέσω, ένα μικρό, αλλά αποκαλυπτικό απόσπασμα από την εισήγηση του Μίκη Θεοδωράκη, στη Διάσκεψη της Επιτροπής Λαμπράκηδων, το 1963: «δεν πιστεύουμε στις ζώνες επιρροής όπως τις καθόρισαν οι μεγάλοι κατά τον τελευταίο πόλεμο, για τον απλούστατο λόγο πως εμείς δεν περιμέναμε να μας χαρίσουν τη λευτεριά μας, αλλά την κατακτήσαμε με το αίμα μας. Και νομίζουμε πως λίγοι λαοί μπορούν να συγκριθούν σε θυσίες και σε αγώνες μαζί μας. Ελπίσαμε πως ένα τέτοιο λαό, που όρθωσε το ανάστημά του σαν γίγας, τότε που ολόκληρη η Ευρώπη ασφυκτιούσε κάτω από τη μπότα της Βέρμαχτ, τον σέβονται και τον ρωτούν πριν πάρουν αποφάσεις. Όμως δεν έγινε έτσι. Μας μοίρασαν όπως μοιράζουν τα κοπάδια τους οι τσελιγκάδες» («Τα Τετράδια της Δημοκρατίας»). |
|
| Δημοσιεύθηκε: Δευ Νοέ 10, 2008 7:21 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Η ελληνική ιστορική εμπειρία
Επειδή, καθώς φαίνεται, οι απολογητές του σταλινισμού είναι θεωρητικά ραχιτικοί και μαρξιστικά ανάπηροι και ούτε την παγκόσμια ιστορία του σοσιαλιστικού κινήματος γνωρίζουν, θα συνοψίσουμε τη δική μας ιστορία. Θα περιοριστούμε στο πώς εκφράστηκε η σταλινική «θεωρία» και «πράξη» στο ΕΑΜικό κίνημα. Η ΕΑΜική τραγωδία Η τραγωδία του ΕΑΜικού κινήματος οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι αυτό «φυλακίστηκε» μέσα στις ορειχάλκινες πλάκες της αστικοδημοκρατικής «εθνικής απελευθέρωσης», του σταλινικού «πατριωτικού πολέμου»: το πολιτικό «απόσταγμα» του «σοσιαλισμού» μόνο στη Ρωσία! Τα παραπάνω σταλινικά ιδεολογήματα αποσπούσαν το «εθνικό» από το κοινωνικό αίτημα της εποχής. Εδώ αναθεωρείται και κατακρεουργείται βάναυσα η μαρξιστική θεωρία. Γιατί σε μια εποχή που έχουν κυριαρχήσει παγκοσμίως οι ιμπεριαλιστικές σχέσεις παραγωγής το «εθνικό» είναι υποταγμένο στο «κοινωνικό». Δηλαδή δεν μπορεί να υπάρξει «εθνικό» δίχως οι αγώνες να είναι προσανατολισμένοι, σταθερά και αταλάντευτα στο κοινωνικό αίτημα της εποχής, δηλαδή στο γκρέμισμα του καπιταλισμού και στη δημιουργία μιας άλλης ελεύθερης κοινωνίας. Σήμερα στην πλανητική Νέα Τάξη αυτό ισχύει όσο ΠΟΤΕ άλλοτε. Μόνο του το «εθνικό» και αποσπασμένο από το ιστορικό αίτημα της ανατροπής του καπιταλισμού οδηγεί τους αγώνες σε ήττες και στη βίαιη επανεδραίωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αν η ηγεσία του ΚΚΕ οδήγησε στη συντριβή το ΕΑΜικό κίνημα ήταν γιατί η πολιτική της ήταν όπως αυτή των Μενσεβίκων στη Ρωσία. Δηλαδή αστικοδημοκρατική. Για να καταλάβει κανείς βαθύτερα αυτή τη σταλινική μενσεβίκικη στρατηγική, θα πρέπει να μελετήσει το βιβλίου του Παντελή Πουλιόπουλου: «Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα;» Το ΕΑΜικό κίνημα ξεπερνούσε κατά πολύ το ΚΚΕ, δηλαδή την πολιτική του. Η ηγεσία του ΚΚΕ, σύρθηκε στο αντάρτικο, όταν είδε ότι αυτό φουντώνει. Λόγω των στενών δεσμών με τις μάζες η ηγεσία του ΚΚΕ ήταν σε θέση, αν όχι να διακρίνει καθαρά, αλλά να «διαισθανθεί» τα προβλήματα που μπορούσε να της δημιουργήσει το ένοπλο λαϊκό κίνημα, που ξεκινούσε αυθόρμητα από κάτω, εναντίον των δυνάμεων της κατοχής. Η ίδρυση του ΕΛΑΣ μπορεί να αναγγέλθηκε το Φλεβάρη του 1942, αλλά οι πρώτες αντάρτικες ομάδες είχαν κιόλας σχηματιστεί από το καλοκαίρι του 1941. Στη Νιγρίτα του Θανάση Γκένιου, στο Κιλκίς του Χρίστου Μόσχου, στη Ρούμελη του ΑΡΗ, στην Αττική του Αντρέα Μουντρίχα (Ορέστης). Επίσης το Σεπτέμβριο του 1941, οι κάτοικοι πολλών χωριών του νομού Δράμας ξεσηκώθηκαν εναντίον των βουλγαρικών αρχών Κατοχής. Οι αντάρτικες ομάδες κάτω από τον κατοχικό καταναγκασμό και το φάσμα της ομηρίας που ζούσανε οι εργάτες της πόλης και του χωριού, ξεπηδούσαν με μια κοινωνική δυναμική ασύλληπτη. Η ηγεσία του ΚΚΕ στην αρχή καταδίκασε αυτές τις αυθόρμητες αντάρτικες συγκροτήσεις. Και τον ¶ρη Βελουχιώτη τον καταδίκασε στην αρχή για δηλωσία. Το αντάρτικο λέγανε είναι «μικροαστική μορφή πάλης»!!! Το ίδιο λέγανε και οι Αρχειομαρξιστές… Η ηγεσία βεβαίως του ΚΚΕ συνήλθε γρήγορα από τη νάρκη της (οι αρχειομαρξιστές μείνανε κολλημένοι για πάντα) και αποφάσισαν να επέμβουν στον ένοπλο αγώνα, για να το οδηγήσουν στην «εθνική ενότητα». Με τη δημιουργία του ΕΑΜ, που ελεγχόταν κατ’ ευθείαν από το ΚΚΕ, συγκεντρώθηκαν σε αυτό, μέσα σε ένα χρόνο τόσο πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες και νεολαία, σε όλα τα κέντρα της χώρας, που η ηγεσία του ΚΚΕ, ούτε θα μπορούσε να ονειρευτεί προπολεμικά. Σημείωση: Το ίδιο έγινε και με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Αντίθετο στην αρχή το ΚΚΕ, μετά έδρεψε τους καρπούς του… Το ΕΑΜ συγκέντρωνε, σχεδόν αποκλειστικά, τις καταπιεσμένες μάζες της πόλης και του χωριού, που μέσα στην τραγωδία και την καταστροφή του πολέμου και της κατοχής, έβλεπαν σε αυτό μια δύναμη κοινωνικής τους χειραφέτησης. Δεν είναι δίχως σημασία ότι οι μάζες τραβιόντουσαν τόσο περισσότερο στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ, όσο ο Κόκκινος Στρατός της ΕΣΣΔ κέρδισε νίκες ενάντια στον γερμανικό ιμπεριαλισμό και προπάντων μετά την πανωλεθρία των Γερμανών στο Στάλινγκραντ. Η ίδια, λοιπόν, δυναμική του λαϊκού κινήματος ενάντια στον εθνικό ζυγό έθετε το ζήτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης, μιας άλλης κοινωνίας. Αυτό το είχαν αντιληφθεί πολύ καλά οι αντιδραστικές δυνάμεις. Γι’ αυτό ενδιαφέρθηκαν πολύ νωρίς για τις αντάρτικες ομάδες που σχηματίζονταν στα βουνά και όντας ανίκανες να μπουν εμπόδιο, επιχείρησαν να τις χειραγωγήσουν και να τις υποτάξουν στις ανάγκες του ιμπεριαλισμού. Δημιούργησαν γι’ αυτό το σκοπό τις δικές τους ομάδες «εθνικόφρονης» αντίστασης. Ο Κ. Πυρομάγλου, υπαρχηγός της αντικομμουνιστικής αντιστασιακής οργάνωσης ΕΔΕΣ, επαινούσε πολύ αργότερα τον αστό πολιτικό Γ. Καρτάλη, γιατί υπήρξε από τους πρώτους που αντιλήφθηκαν την επείγουσα σημασία που είχε για την αστική τάξη ο σχηματισμός τέτοιων ομάδων. « Ορθά εξετίμα ο Γ. Καρτάλης την πραγματικότητα και πόσον είχε δίκαιον να δυσανασχετή δια την καθυστέρηση της εξόδου του Ψαρού και την εκδήλωσίν του εις περιοχήν Γκιώνας-Παρνασού, αλλά και πόσον ήτο Ορθή η άποψίς του ότι «ολιγώτερον αρμόδιοι άνθρωποι θα εμφανιστούν στο προσκήνιο». Η οργάνωση ΕΚΚΑ (Εθνική Και Κοινωνική Απελευθέρωση» στον τίτλος της συνδέει τα «εθνικά» με τα «κοινωνικά με το κεφαλαίο «Και». Αρχηγός αυτής της οργάνωσης ήταν ο Καρτάλης, ένας αστός πολιτικός φαυλοκράτης, που ξεκίνησε στην περίοδο της Κατοχής φτωχός σαν τον Ιώβ και έγινε Κροίσος. Στρατιωτικός αρχηγός ήταν ο Δημ. Ψαρός, αξιωματικός του τακτικού στρατού. Υπαρχηγός ο Θύμιος Δεδούσης, σφοδρός αντικομμουνιστής που αργότερα «διέπρεψε» στα Τάγματα Ασφαλείας. Αυτή λοιπόν η ακροδεξιά κατάσταση μίλαγε στο πρόγραμμά της, γενικά βεβαίως και αφηρημένα, για δήμευση της μεγάλης περιουσίας, για κοινωνικοποίηση των τραπεζών, των μεγάλων βιομηχανιών, των μέσων μεταφοράς, του μεγάλου, εσωτερικού εμπορίου, των ορυχείων και μεταλλείων… Δηλαδή οι αντιδραστικές δυνάμεις είχαν υποχρεωθεί από τη δυναμική του λαϊκού κινήματος και προκειμένου να το υπονομεύσουν να ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΝ ένα πρόγραμμα που να φαντάζει σοσιαλιστικό. Αυτό αποτελεί ΜΕΓΑΛΟ δίδαγμα και για σήμερα. Το νεοταξικό καθεστώς χρησιμοποιεί (Καρατζαφέρης) και θα χρησιμοποιήσει για την εξαπάτηση ακροδεξιές και άλλες δυνάμεις (τις «αριστερές» τις χρησιμοποιεί σαν ιδεολογική αστυνομία) με ΓΕΝΙΚΑ, δημαγωγικά «κοινωνικά αιτήματα» κατά του Κεφαλαίου δήθεν. Είναι και αυτός ο λόγος που οι σημερινοί «εθνικιστές» βρίσκονται όχι μόνο σε αδιέξοδο, αλλά γίνονται και ροδέλες του καπιταλιστικού συστήματος. Γιατί δεν μπορεί να θέτεις το «εθνικό» αποκομμένο και ανεξάρτητο από το «κοινωνικό», αλλά υποταγμένο σε αυτό. Και το κοινωνικό αίτημα της εποχής μας, αυτό που δίνει και εθνική λύση, είναι η ΑΝΑΤΡΟΠΗ του καπιταλισμού και του συστήματος του Κεφαλαίου. «Εθνικό» χωρίς ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους του είναι το καθεστώς του κεφαλαίου και του κράτους του: Του νεοταξικού κράτους… Η αστική τάξη στην Κατοχή Η αστικοδημοκρατική στρατηγική της ηγεσίας του ΚΚΕ πρακτικά σήμαινε υποστήριξη της αστικής τάξης και συνεργασία μαζί της. Αλλά η αστική τάξη στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε χώρα στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν μπορούσε να επιτελέσει κανένα προοδευτικό έργο. Το ελληνικό κεφάλαιο, ιδιαίτερα, είχε ορισμένα χαρακτηριστικά που το έκαναν εντελώς αντιδραστικό. Είχε εγκαθιδρύσει την αμιγή του πολιτική κυριαρχία στις αρχές του αιώνα, όταν δηλαδή ο καπιταλισμός σαν παγκόσμιο σύστημα είχε μπει στη φάση της παρακμής του. Επίσης η ελληνική αστική τάξη είχε γαλουχηθεί με το θανάσιμο φόβο και μίσος προς το εργατικό κίνημα και κάθε ριζοσπαστική ιδέα. Η ελληνική αστική τάξη δεν απόκτησε ποτέ δημοκρατική παράδοση. Διατηρούσε πάντα πάνω από το κοινοβούλιο τη Μοναρχία, σαν βοναπαρτιστικό θεσμό. Αντιμέτωπη πάντα με τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια, καταδικάστηκε, μέσα στον παγκόσμιο καταμερισμό, στο ρόλο του φτωχού συγγενή που περιορίζεται να μαζεύει τα ψίχουλα από το πλούσιο ιμπεριαλιστικό τραπέζι. Ανίκανη για παραχωρήσεις στους εργαζόμενους, δεν έμαθε ποτέ να συνδιαλλάσσεται. Εμπιστευόταν μόνο το ματσούκι του χωροφύλακα. Στον κολοφώνα του «ριζοσπαστισμού» της, δεν μπόρεσε να καταγράψει στο ενεργητικό της παρά μόνο την αιματηρή καταστολή του αγροτικού κινήματος (1910) και το νόμο εναντίον των κομμουνιστών (το Ιδιώνυμο του Βενιζέλου). Μέχρι τη γερμανική Κατοχή είχε εξαφανιστεί και κάθε ίχνος από την «αριστερή» της πτέρυγα. Ο Πάγκαλος είχε εγκαθιδρύσει μια βοναπαρτιστική δικτατορία και ο Κονδύλης, το 1935, παλινόρθωσε τη Μοναρχία. Μετά την κατάρρευση του Μετώπου, όσοι αστοί πολιτικοί δεν έφυγαν με το βασιλιά (που ήταν υπεύθυνος για τη μεταξική δικτατορία), έμειναν στην Ελλάδα και συνεργάστηκαν με τους Γερμανοϊταλούς στην άγρια καταπίεση κατά του ελληνικού λαού. Αρχικά η αστική τάξη συνωμότησε με του Γερμανούς και τους επέτρεψε να καταλάβουν τη χώρα μια ώρα γρηγορότερα. Μετά, ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, στρατηγός Τσολάκογλου, έγινε ο πρώτος κατοχικός πρωθυπουργός. Αλλά πιο γλαφυρά ο ρόλος της ελληνικής αστικής τάξης στην Κατοχή περιγράφεται από τα ίδια τα ιδεολογικά της μέσα, τον αθηναϊκό Τύπο της εποχής. Εφημερίδα «Εστία», 29 Απριλίου 1941. άρθρο με τον τίτλο: «Ψυχική αποστράτευσις». «Ο πόλεμος ετελείωσε και δια την Ελλάδα, όπως ετελείωσε και δι’ όλα τα κράτη της ηπειρωτικής Ευρώπης. Ο ελληνικός στρατός κατέθεσε τα όπλα. Αλλ’ αυτό δεν αρκεί. Δια την πραγματικήν ειρήνευσιν, της οποίας η χώρα έχει τόσον ανάγκην, χρειάζεται και ψυχική αποστράτευσις των Ελλήνων, η γοργή επάνοδός των εις την ψυχικής γαλήνην και την πνευματικήν ηρεμίαν, δια να προσαρμοστούν με όλην των την ενεργητικότητα εις τα πολλαπλά καθήκοντα, τα οποία τους επιβάλλει η νέα ταξις πραγμάτων…» «Καθημερινή», στις 30 Απριλίου. Σχόλιο με τον ίδιο τίτλο: «ψυχική αποστράτευσις»: «Ναι! Να γίνει και η ψυχική αποστράτευσις, περί της οποίας γράφει η «εστία». Ο πόλεμος ετελείωσε: και πρέπει να το πιστεύσωμεν και να ασχοληθώμεν με τα ειρηνικά μας έργα. Αυτή είναι η σπουδαιότερη υπηρεσία εξ όσων έχομεν να προσφέρωμεν εις την χώραν μας». «Καθημερινή», 11Μαίου 1941, «Μωρίαι ανευθύνων». «Μωρά όσο και ανεύθυνα στοιχεία προέβησαν εις τινάς εκδηλώσεις, καταφανώς αποδοκιμασθείσας εκ μέρους του παρισταμένου κοινού, υπέρ μεταφερομένων βρατανών αιχμαλώτων, οι συνοδεύοντες τους αιχμαλώτους Γερμανοί, ήταν φυσικόν να εκδηλώσουν την δυσφορίαν των δια τας εκδηλώσεις αυτάς, τας τόσον αναρμόστους»… «Θα ηθέλαμεν δε απολύτως ελικρινώς, να προσθέσωμεν ότι, ο Ελληνικός Λαός, εν τη μεγίστη πλειοψηφία, εδέχθη εις την Χώραν του του Γερμανούς, όχι ως κατακτητάς και εχθρούς, αλλά ως φίλους, φέροντες την Ειρήνην, την ασφάλειαν και την εργασίαν»(!). Τέτοια και χειρότερα κείμενα βρίσκει κανείς άφθονα στον Τύπο της εποχής. Αυτή ήταν η στάση των πολιτικών συγκροτημάτων του ελληνικού κεφαλαίου, στάση απολύτως αντιδραστική που αποκαλύπτει και το ποιος είναι ο πατριωτισμός του κεφαλαίου. Ζητώντας «ψυχική αποστράτευση» και συνεργασία με τις Αρχές Κατοχής, το ελληνικό κεφάλαιο ήθελε να εξασφαλίσει τη συνέχεια του καθεστώτος του και μετά τον πόλεμο. Αυτή ήταν και η κύρια φροντίδα της κυβέρνησης Ράλλη, της τρίτης κατά σειρά κατοχικής κυβέρνησης μετά του Τσολάκογλου και του καθηγητή Λογοθετόπουλου. Ο Βρετανός ταγματάρχης Μ. Γούντχάουζ (Κρίς), σύνδεσμος του Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής με τους Έλληνες αντάρτες, στο βιβλίο του «Μήλον της Έριδος» έγραφε σχετικά: «Ο τρίτος πρωθυπουργός, Ιωάννης Ράλλης, ήτο μια διάφορος περίπτωσις. Ήτο ο μόνος επαγγελματίας πολιτικός, μεταξύ των τριών. Ανέλαβε την πρωθυπουργίαν όταν ήτο ήδη σαφές ότι οι σύμμαχοι θα εκέρδιζαν τον πόλεμο. Τα αίτια, συνεπώς, που τον ώθησαν, θα πρέπει να ήσαν διάφορα από αυτά των προηγηθέντων. Φαίνεται, ότι υπελόγιζεν ότι οι σύμμαχοι θα ήταν εις αυτόν –τον Ι. Ράλλη- ευγνώμονες, εάν εκράτει την Κρατικήν μηχανήν εις κίνησιν κατά τη διάρκειαν των τελευταίων φάσεων της Κατοχής εις τρόπον ώστε κατά την επιστροφήν των να εύρουν την Ελλάδα εις μίαν κατάστασιν παθητικής τάξεως, αντί της μεταπτώσεως εις ένα χάος απ’ το οποίον μόνο οι κομμουνισταί θα είχαν να κερδίσουν. Η κυριωτέραν του πράξις, ήτο ο σχηματισμός, κατά το θέρος του 1943, των Ταγμάτων Ασφαλείας, υπό την έμπνευσιν του πρώην δικτάτορα Θ. Πάγκαλου. Και πιθανόν την σιωπηρά έγκρισιν του παλαιού επαναστάτου στρατηγού Σ. Γονατά…» «…Ο Ράλλης απέβλεπε εις την δύναμιν αυτήν, ως μίαν γέφυραν, δια της οποίας η Ελλάς θα μετέβαινεν από Γερμανικής Κατοχής εις την Συμμαχική απελευθέρωσιν χωρίς να μεσολαβήσει χάος. Είχε την πρόθεσιν να απολαύση ό,τι καλύτερον και από τους δύο κόσμους, να δρέψει τους καρπούς της συνεργασίας εξ αμφοτέρων των πλευρών (των Γερμανών και των Συμμάχων). Ο υπολογισμός του ήτο καταπληκτικώς οξυδερκής…» Ο Ράλλης και όλοι οι συνεργάτες των Γερμανών δεν αντιπροσώπευαν κάποιο δήθεν αντιδραστικό κομμάτι του ελληνικού κεφαλαίου. Η πολιτική του Ράλλη ήταν πολιτική του συνόλου της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της. Η κυβέρνηση Τσουδερού στο Κάιρο και οι περί αυτήν, είχαν το δικό τους τρόπο να συνεργάζονται επίσης με τις Αρχές Κατοχής. Ο Γούντχάουζ πάλι, στο ίδιο βιβλίο του, διηγείται ότι στις αρχές του Φθινόπωρου του 1943, έφτασε στην Αθήνα ο Βρετανός λοχαγός Σκοτ, της Συμμαχικής Στρατιωτικής Αποστολής, για σαμποτάζ. Αλλά αντί για σαμποτάζ, έρχεται σε επαφή με το στρατηγό Παπάγο, το δήμαρχο της Αθήνας, το Γρίβα και άλλους αντιδραστικούς και με τις γερμανικές Αρχές Κατοχής. Ο σκοπός της αποστολής Σκοτ ήταν να πετύχει κοινές ενέργειες όλων των ένοπλων δυνάμεων της αντίδρασης και των Γερμανών, εναντίον του Ε.Λ.Α.Σ. Αυτή ήταν η στάση της αστικής τάξης. Στάση που αποδεικνύει περίτρανα τη γνωστή ρήση: το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Η πατρίδα είναι το ιδεολογικό όχημα για να εξαπατά τις λαϊκές μάζες, να τις καταπιέζει και να διώκει τους αγωνιστές πατριώτες. Σήμερα που ανοικτά πλέον θέλει να καταλύσει κάθε «πατρίδα» και έθνος, έχει εφεύρει νέα ιδεολογικά οχήματα: την «Ενωμένη Ευρώπη», τα «ανοικτά σύνορα», τον πολυπολιτισμό, τον αντιεθνικισμό κ.λπ…. Μια συνοπτική εικόνα του Εμφύλιου Μια καταγραφή της ροής των γεγονότων του εμφυλίου αναδεικνύει καθαρά δύο θεμελιώδη πολιτικά ζητήματα, που εξηγούν ΠΟΙΟΙ και το ΓΙΑΤΙ προκάλεσαν τον εμφύλιο. Πρώτο θεμελιώδες πολιτικό ζήτημα: Όλες οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και ιδιαίτερα του αγγλικού, από κοινού με την ελληνική αστική τάξη, τους πολιτικούς της, και με ακραίες τρομοκρατικές αιχμές (βασιλικούς, δοσίλογους, ταγματασφαλίτες κ.λπ) ένα στόχο είχαν: Τον αφοπλισμό και τη συντριβή του ΕΑΜ και του Ε.Λ.Α.Σ. Δεύτερο πολιτικό ζήτημα: Σε αυτούς τους στρατηγικούς στόχους του ιμπεριαλισμού και του ελληνικού καπιταλισμού έστρωσε το δρόμο η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ με τις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας. Όταν προδίδεις ένα αγώνα πολιτικά, δηλαδή ηττάσαι πολιτικά, θα συντριβείς και στρατιωτικά. Η ροή των γεγονότων Στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 διάφορες συνδικαλιστικές ομάδες, προσωπικότητες του πολιτικού και πνευματικού κόσμου, Το ΚΚΕ και άλλα μικρότερα σοσιαλιστικά και προοδευτικά κόμματα ίδρυσαν το Ε.Α.Μ., δημιουργώντας ταυτόχρονα τη στρατιωτική του οργάνωση, τον Ε.Λ.Α.Σ. Φεβρουάριος του 1942. Το ΕΑΜ ήταν το κύριο στήριγμα του αντιστασιακού κινήματος και είχε την υποστήριξη της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Η δράση του ξεπέρασε τα όρια μιας απλής αντίστασης στην κατοχή. Δημιούργησε ελεύθερες ζώνες, προστάτεψε τη συγκομιδή από την αρπακτικότητα του κατακτητή, απελευθέρωσε πολλές περιοχές, στις οποίες έγιναν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, εγκαθιδρύοντας λαϊκή αυτοδιοίκηση, κ.λπ. Αυτό, όπως ήταν φυσικό, ανησύχησε σφόδρα τις καπιταλιστικές δυνάμεις. Γι’ αυτό, προκειμένου να αποκλείσουν την ανάληψη της εξουσίας από τις δυνάμεις του ΕΑΜ, δημιούργησαν (οι δυνάμεις της αντίδρασης) κι αυτές αντιστασιακές οργανώσεις. Η κυριότερη ήταν ο ΕΔΕΣ του Ζέρβα. Σε αυτές εντάχθηκαν μια μικρή μειοψηφία αξιωματικών, δεν είχαν λαϊκή βάση, είχαν την υποστήριξη των ¶γγλων, του Βασιλιά και της βασιλικής κυβέρνησης που βρισκόταν στο Κάϊρο. Ο μοναδικός στόχος αυτών των οργανώσεων, όπως αναφέραμε, ήταν να καταπολεμήσουν την επιρροή του ΕΑΜ και, χωρίς να έχουν σημαντική δράση κατά του κατακτητή. Η βασιλική κυβέρνηση στο Κάϊρο περιστοιχιζόταν από αξιωματικούς με δικτατορικό πνεύμα. Οι δημοκρατικοί αξιωματικοί εξωθήθηκαν σε στάση και έτσι άδραξαν την ευκαιρία οι βασιλόφρονες να καθαρίσουν την κυβέρνηση, κι αυτή του Καΐρου, από κάθε δημοκρατικό στοιχείο που βρισκόταν υπό διωγμό (Απρίλιος 1944). Μάιος 1944: Η συμφωνία του Λιβάνου που αναγνωρίζει την κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γ. Παπανδρέου, μια κυβέρνηση που είχε ως στόχο να ανασυγκροτήσει την αστική εξουσία, τσακίζοντας τις λαϊκές δυνάμεις της Αντίστασης. Σεπτέμβρης 1944: Συμφωνία της Καζέρτας, στην οποία το ΕΑΜ, δηλαδή η ηγεσία του ΚΚΕ, δέχτηκε να αποβιβαστούν τα αγγλικά στρατεύματα στην Ελλάδα και ο Ε.Λ.Α.Σ να μην εισέλθει στην Αθήνα!!! Εδώ υπογράφτηκε η κηδεία του αγώνα. Η ηγεσία του ΚΚΕ υπέγραψε, με το να αποδεχτεί τους όρους του ιμπεριαλισμού, την αναδιάταξη και ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού και του κράτους του και το τσάκισμα του ρωμαλέου αντιστασιακού αγώνα. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η αφετηρία του εμφύλιου πολέμου. Γιατί τα αγγλικά στρατεύματα, προφανώς, δεν ήρθαν για τουρισμό, αλλά για να επιβάλουν την καπιταλιστική τάξη και να τσακίσουν τις ένοπλες λαϊκές δυνάμεις. Η πραγματική εξουσία, πλέον, παραδόθηκε στα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα των ¶γγλων. Οι δοσίλογοι δεν αφοπλίστηκαν!!! Αφοπλίστηκε ο ένοπλος ελληνικός λαός που έδιωξε τους κατακτητές. Και δεν επετράπη η είσοδος του Ε.Λ.Α.Σ στην Αθήνα. Γιατί αν έμπαινε ο Ε.Λ.Α.Σ. στην Αθήνα ¶γγλοι και ταγμασφαλίτες θα τρέχανε να κρυφτούν. Η ιστορία θα τραβούσε άλλο δρόμο… ΄Ετσι στις 14 Οκτωβρίου έφτασε στην Ελλάδα μια αγγλική ταξιαρχία με διοικητή το στρατηγό Σκόμπι. Μερικές μέρες αργότερα έφτασε και η αστική ελληνική κυβέρνηση, με τα βασιλόφρονα στρατεύματα από την Αίγυπτο. Ο Σκόμπι, αμέσως απαίτησε τον αφοπλισμό του Ε.Λ.Α.Σ. έως τις 10 Δεκεμβρίου. Ακολουθεί παραίτηση των εαμικών υπουργών από την κυβέρνηση. Στο σημείο αυτό άρχισε η πρώτη ένοπλη σύγκρουση, γνωστή με το όνομα Δεκεμβριανά (3 Δεκεμβρίου 1944), που κράτησε πάνω από ένα μήνα. Στο μεταξύ άρχισε να οργιάζει η δράση των ακροδεξιών παρακρατικών οργανώσεων, με πιο γνωστή τα «Τάγματα ασφαλείας», η οποία στρεφόταν εναντίον όχι μόνο των κομμουνιστών, αλλά και κάθε μη βασιλόφρονα πολίτη. Και εδώ δίνεται η χαριστική βολή στο ένοπλο λαϊκό κίνημα από την ηγεσία του ΚΚΕ. Διαπραγματεύεται με τους ιμπεριαλιστές και την κυβέρνησή τους, υπογράφοντας τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Μια συμφωνία αφοπλισμού του Ε.Λ.Α.Σ., συγκρότησης και εκδημοκρατισμού(!) του αστικού στρατού και των σωμάτων ασφαλείας. Ανοίγει πλέον ο δρόμος στο αστικό κράτος και στη Δεξιά όχι μόνο να εδραιώσει τη θέση της, αλλά και να εξαπολύσει μια ανοικτή τρομοκρατία εναντίον των λαϊκών δυνάμεων. Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι που παρέδωσε αμαχητί την εξουσία που είχε το εαμικό κίνημα στους ιμπεριαλιστές και τους βασιλόφρονες. Η άγρια τρομοκρατία που εξαπολύθηκε μετά από τη δεξιά (φυλακίσεις, εκτοπίσεις, εξορίες) εναντίον των αντιπάλων της εξανάγκασε πολλούς εαμίτες να καταφύγουν στα βουνά. Κάτω από αυτή την πίεση η ηγεσία του ΚΚΕ διαπράττει το απελπισμένο τυχοδιωκτικό λάθος: αποφασίζει, με τσακισμένο πολιτικά και στρατιωτικά το λαϊκό αντιστασιακό κίνημα και χωρίς καμιά βοήθεια (ο Στάλιν είχε παραδώσει την Ελλάδα στον Τσώρτσιλ), το δεύτερο αντάρτικο. Με την παροχή άφθονης αμερικανικής βοήθειας υπέρ της Δεξιάς, το τυχοδιωκτικό αυτό εγχείρημα της ηγεσίας του ΚΚΕ νικήθηκε (μάχες Βίτσι-Γράμμου, 1-30 Αυγούστου 1949). Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. |
|
| Δημοσιεύθηκε: Δευ Νοέ 10, 2008 1:27 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Ορισμένα σύντομα σχόλια σχετικά με το σχολιασμό της παρέμβασης μου από την σ.γγ της ΚΕ του Κόμματος κατά την ομιλία της στην Πάτρα της 5/11/2008.
1.Το ύφος της παρέμβασης μου είναι αντανάκλαση της αγωνίας και του ειλικρινούς πόνου που μου προκάλεσε η Θέση του Κόμματος απέναντι στην σταλινική περίοδο και δη απέναντι στα εγκλήματα κυρίως της περιόδου 36-38. 2.Κατηγορούμαι ότι κάνω λόγο για σταλινικό Κόμμα δίχως πουθενά στην παρέμβαση μου να αναφέρω κάτι τέτοιο. Αντίθετα το ότι το ΚΚΕ δεν πρέπει να αποκαλείται ούτε λενινιστικό, που είπε η σ.Αλέκα αυτό είναι πράγματι εντυπωσιακό και καινούργιο !!! 3.Η επιμονή στην μονόπλευρη κριτική του “υπαρκτού” μόνον από τη σκοπιά της οικονομίας και δη της κολεκτιβοποίησης την οποία είχα επισημάνει, συνεχίζεται και στην εν λόγω παρέμβαση της σ. Αλέκας . Ε λοιπόν εγώ συνεχίζω να λέω πως αυτό δεν φτάνει για να λέμε ότι είχαμε σοσιαλισμό, και ότι οι διώξεις όχι δα των τσιφλικάδων και των κουλάκων, αλλά των απλών εργατών και κομμουνιστών δεν ήταν σοσιαλιστικές!!!! 4. Πως οι οπορτουνιστές από τους οποίους ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση η οποία και οδήγησε στην "αντεπανάσταση" λειτουργούσαν σαν επαναστάτες στις περιπτώσεις της Ουγγαρίας ,της Τσεχοσλοβακίας κλπ είναι ένα ερώτημα-αντίφαση στο οποίο το Κόμμα καλείται να απαντήσει. 5. Το "δεν έχουμε βιβλιογραφία" για τις δίκες της Μόσχας κλπ σταλινικά εγκλήματα, ας το αφήσω καλύτερα ασχολίαστο. Τον γνωστό αντισοβιετικό Μαρτένς πάντως τον βρήκαμε, τον εκδώσαμε και παραπέμπουμε μόνον σε αυτόν, ενώ την εισήγηση στο 20ο, τις παραπομπές σε αρχειακό υλικό παλιότερων σχετικών εκδόσεων της ΣΕ, αλλά και δικές μας παλιότερες κομματικές αποφάσεις όπως πχ της 5ης Ολομέλειας της ΚΕ του Οκτώβρη του 1963....και τόσα άλλα, τα ξεχάσαμε, όπως ξεχάσαμε πχ πόσα συνέδρια του ΚΚΣΕ έγιναν από το 1939 έως το 1952. 6.Η ασκούμενη στο Στάλιν κριτική για τη μορφή των Σοβιέτ ή για την διάλυση της Διεθνούς δεν απαλλάσσει το Κόμμα από την υποχρέωση του να ασκήσει κριτική και σε άλλες πτυχές της ίδιας περιόδου. 7.1 Η ταξική πάλη όπως και οι ίδιες οι ταξικές αντιθέσεις - όπως αναφέρω στην παρέμβαση μου είχαν , κατά τον ίδιο τον Στάλιν εξαφανιστεί στην ΕΣΣΔ το 36, οπότε και ξεκίνησαν οι μαζικές διώξεις. 7.2 Γενικότερα, ο σοσιαλισμός δεν είναι βεβαίως "φόρουμ ή σεμινάριο" όπως ειρωνικά μου χρεώνει ότι υποστηρίζω η σ. γραμματέας, αλλά όπως υποστηρίζουν οι κλασικοί, περίοδος άμβλυνσης και όχι όξυνσης της ταξικής πάλης, περίοδος απονέκρωσης και όχι ενίσχυσης του κράτους. 8.Η δική μου θέση, ακολουθώντας και ως προς αυτό, την από τον Λένιν αντιμετώπιση τους , είναι ότι ακόμη και όποιους κρίνουμε σαν οπορτουνιστές δεν τους αντιμετωπίζουμε αλλοίμονο με εκτοπισμούς και πόσο μάλλον με εκτελέσεις όπως ο Στάλιν . 9.Το «έγιναν ακρότητες; Εγώ σου λέω μπορεί να έγιναν ». Το αφήνω ασχολίαστο παρόλο που οι Σοβιετικοί, αλλά και το δικό μας Κόμμα έχουν πει για αυτά και εμείς επιμένουμε να τα αγνοούμε. 10. Δυστυχώς η παρέμβαση της σ. γγ επιβεβαιώνει καθΆόλα τις εκτιμήσεις της αρχικής μου παρέμβασης. Συντροφικά Γιώργος Ρούσης |
|
| Δημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 07, 2008 6:36 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Σήμερα είναι η επέτειος της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης.
Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο από το ΡΕΣΑΛΤΟ-22. Το τελευταίο κεφάλαιο: «Γραφειοκρατικός εκφυλισμός», έχει αναρτηθεί παραπάνω. Ποιος θυμάται την Επανάσταση του Οκτώβρη; Γράφει: Ο Θύμιος Παπανικολάου Η Ρωσική Επανάσταση του 1917 δεν είναι μια κοινή επανάσταση. Είναι το κορυφαίο γεγονός του 20ου αιώνα. Η θέση της Οκτωβριανής Επανάστασης είναι κεντρική όχι μονάχα μέσα στην ιστορία της Ρωσίας, αλλά μέσα στην ιστορία του Κόσμου. Κατά τη διάρκεια του 1917, σε διάστημα οκτώ μηνών, δύο ιστορικές καμπύλες συναντήθηκαν. Η επανάσταση του Φλεβάρη (αυτή η καθυστερημένη ηχώ των ευρωπαϊκών αστικών επαναστάσεων) και η Οκτωβριανή Επανάσταση που άνοιγε την αυλαία ενός καινούργιου κόσμου: του Σοσιαλισμού. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός έπαθε πάνω στη γη της Ρωσίας την πρώτη του μεγάλη ήττα. Η αλυσίδα έσπασε στον πιο αδύνατό της κρίκο. Αλλά έσπασε και η αλυσίδα, όχι μόνο ο κρίκος. Ο Λένιν και οι σύντροφοί του ήταν οι πρώτοι που μπήκαν με το παράδειγμά τους επικεφαλής του παγκόσμιου προλεταριάτου και προώθησαν το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. ΑπΆ αυτή την άποψη το μέλλον ανήκει στον «μπολσεβικισμό»! Δεν υπάρχει ωστόσο και μεγαλύτερη συκοφάντηση και παραποίηση της ιστορίας της επανάστασης και των ιδεών της. Η παραποιημένη αυτή ιστορία, σε σχέση με την αληθινή ιστορία, είναι όπως ο εφιάλτης σε σχέση με τα βιώματα της πραγματικής ζωής. Οι ήρωές της έχουν πάρει απΆ την πραγματικότητα το ωχρό πρόσωπο των ζωντανών και τις εξωτερικές μορφές των πραγμάτων. Δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει που σταματά η μυθολογία και αρχίζει η αλήθεια. Μερικοί, πάλι περίεργοι «μαρξιστές» της Νέας Εποχής, επιχειρούν να εξηγήσουν ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της ιστορίας, χωρίς καμιά αναφορά στην πάλη των τάξεων, στους αγώνες μεταξύ κοινωνικών ομάδων, στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, αλλά αποκλειστικά επικαλούμενοι την ψυχοπαθολογία. Η Ρωσική Επανάσταση γιΆ αυτούς αποτελεί κάτι το παρωχημένο, αντικείμενο μόνο μουσειακού ενδιαφέροντος. Σήμερα αυτοί οι περίεργοι «μαρξιστές» έχουν κάνει και άλλα βήματα: έχουν μεταλλαχτεί σε γενίτσαρους της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής βαρβαρότητας και έχουν αναλάβει εργολαβικά το σβήσιμο των Επαναστάσεων και της Ιστορίας γενικότερα. Τα ρεπούσεια ιστορικά εκτρώματα δεν παραχαράσσουν και «καταργούν» μόνο την ελληνική ιστορία, αλλά και την ιστορία του Κόσμου. ΓιΆ αυτό το κορυφαίο γεγονός του 20ου αιώνα το «εξαφανίζουν» κυριολεκτικά. Ο μπολσεβικισμός προκαλεί σήμερα αλεργία όχι μόνο στους αστούς (εδώ πολύ δικαιολογημένα), αλλά και σε όλους τους «νεωτεριστές» του μαρξισμού και της «προόδου»: Στα «αριστερά» φερέφωνα της Νέας Τάξης. Η φωτιά όμως της Οκτωβριανής Επανάστασης, οι μεγάλες ιδέες και τα διδάγματά της, δεν μπορούν να σβήσουν από την ιστορία. Οι ιστορικές προϋποθέσεις Το πρώτο ερώτημα που θέτει η Επανάσταση του Οκτώβρη είναι πώς αυτή θριάμβευσε σε μια από τις πιο καθυστερημένες χώρες της Ευρώπης, σε μια χώρα με καθυστερημένη οικονομία, πρωτόγονη κοινωνική διάρθρωση και κατώτατο επίπεδο πολιτισμού. Μια καθυστερημένη χώρα αφομοιώνει τις υλικές και ιδεολογικές κατακτήσεις των προηγμένων χωρών. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι ακολουθεί δουλικά αυτές τις χώρες, αναπαράγοντας όλους τους σταθμούς του παρελθόντος τους. Απλώς υπάρχει πίεση των προχωρημένων χωρών πάνω στις καθυστερημένες. Υπάρχει ανάγκη για να επιβιώσουν οι καθυστερημένες να προσεγγίσουν τα επιτεύγματα των ανεπτυγμένων, να δανειστούν την τεχνική τους, την επιστήμη κ.λπ. Τα χαρακτηριστικά της καθυστέρησης ζευγαρώνονται με την τελευταία λέξη της παγκόσμιας τεχνικής και της παγκόσμιας σκέψης. Αυτός ο νόμος της «ανισόμετρης και συνδυασμένης ανάπτυξης» (που «κινεί» την ανάπτυξη και τα διαλεκτικά άλματα της σκέψης) δημιουργεί τα εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα και αντιθέσεις. Κάτω από την πίεση της προηγμένης καπιταλιστικής Ευρώπης, το φεουδαρχικό ρωσικό κράτος απορροφούσε, σε σύγκριση με τη Δύση, πολύ μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας. Έτσι καταδίκαζε τις λαϊκές μάζες σε διπλή αθλιότητα. Ταυτόχρονα αδυνάτιζε και τις βάσεις των κυρίαρχων τάξεων. Αθλιότητα και αδύνατες ρίζες μέσα στο λαό των προνομιούχων τάξεων δημιουργούν άκρως δεσποτικά κράτη, κράτη ασιατικού τύπου. Μια σειρά λοιπόν ιστορικών προϋποθέσεων έκαναν δυνατή την επανάσταση: 1. Το σάπισμα των παλιών κατεχουσών τάξεων της αριστοκρατίας, της μοναρχίας και της γραφειοκρατίας. 2. Η πολιτική αδυναμία της αστικής τάξης, η οποία δεν είχε καμιά ρίζα μέσα στις λαϊκές μάζες. 3. Ο επαναστατικός χαρακτήρας του αγροτικού ζητήματος. Η Ρωσία δεν είχε γνωρίσει την αστική μεταρρύθμιση. 4. Ο επαναστατικός χαρακτήρας του προβλήματος των καταπιεζομένων εθνοτήτων. 5. Το επιβλητικό κοινωνικό βάρος του προλεταριάτου. Αριθμητικά μικρό, βεβαίως, αλλά νέο, φρέσκο, μαχητικό και με ρίζες μέσα στο λαό. Σε αυτές τις αντικειμενικές (οργανικές) προϋποθέσεις πρέπει να προσθέσουμε τις εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες της περίστασης: α). Η επανάσταση του 1905 υπήρξε το μεγάλο σχολειό ή κατά την έκφραση του Λένιν η «γενική δοκιμή» της επανάστασης του 1917. Τα Σοβιέτ, σαν αναντικατάστατη οργανωτική φόρμα του ενιαίου προλεταριακού μετώπου, δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά το 1905. β). Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που όξυνε όλες τις αντιφάσεις και απέσπασε τις καθυστερημένες μάζες από την ακινησίας τους… Ο μπολσεβικισμός Όλες αυτές οι συνθήκες ήταν επαρκέστατες για το ξέσπασμα της επανάστασης, αλλά ανεπαρκείς για να εξασφαλιστεί η νίκη της. ΓιΆ αυτή τη νίκη ήταν αναγκαίος ένας ακόμη όρος: Το μπολσεβίκικο κόμμα. Χωρίς αυτό το κόμμα η επαναστατική ενέργεια των μαζών θα διασκορπιζόταν όπως ο ατμός, που δεν είναι κλεισμένος μέσα σε ένα κύλινδρο με έμβολο. Το κόμμα των Μπολσεβίκων, που το χαρακτήρισαν περισσότερο από μια φορά, και σωστά, σαν το πιο επαναστατικό κόμμα μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας, ήταν η ζωντανή συμπύκνωση της νέας ιστορίας της Ρωσίας και του κάθε τι που ήταν δυναμικό μέσα της. Όποιος θέλει να μελετήσει πραγματικά την ιστορία της Επανάστασης, την άνοδο και τον εκφυλισμό της θα πρέπει να μελετήσει την ιστορία του μπολσεβικισμού… Αυτό το κόμμα δίδαξε την αναγνώριση του ταξικού μηχανισμού της κοινωνίας μέσα στους αγώνες, μέσα στα μεγαλειώδη γεγονότα επί 12 χρόνια (1905- 1917). Μόρφωσε στελέχη ικανά επίσης για πρωτοβουλία καθώς και για πειθαρχία. Η πειθαρχία της επαναστατικής δράσης στηριζόταν πάνω στην ιδεολογική ενότητα, στις παραδόσεις των κοινών αγώνων και την εμπιστοσύνη σε μια δοκιμασμένη διεύθυνση. Αυτό ήταν το κόμμα το 1917. Ενώ η επίσημη «δημόσια γνώμη» και τόνοι χαρτιού του διανοούμενου Τύπου το περιφρονούσαν, αυτό προσανατολιζόταν σύμφωνα με την κίνηση των λαϊκών μαζών. Κρατούσε στέρεα το μοχλό στο χέρι, πάνω από τα εργοστάσια και τα συντάγματα του στρατού. Οι αγροτικές μάζες στρέφονταν συνεχώς περισσότερο προς αυτό. Αν εννοούμε λοιπόν σαν έθνος όχι τις προνομιούχες κορυφές αλλά την πλειοψηφία του λαού, δηλαδή τους εργάτες και τους χωρικούς, τότε ο μπολσεβικισμός έγινε στη διάρκεια του 1917 το πραγματικό εθνικό ρωσικό κόμμα. Ο Λένιν Από πολύ καιρό, πριν από το 1917, η πτώση της μοναρχίας είχε γίνει ο απαραίτητος όρος της εξέλιξης της οικονομίας και του πολιτισμού. Αλλά για να ανταποκριθούν σε αυτή την επιδίωξη οι δυνάμεις έλειπαν. Οι δυνάμεις της αστικής τάξης τρόμαζαν μπροστά στην επανάσταση. Οι διανοούμενοι προσπάθησαν να ανορθώσουν την αγροτιά πάνω στα πόδια της. Ο μουζίκος, όμως, ανίκανος να γενικεύσει τις δικές του λύπες και τους σκοπούς του, άφησε αυτήν την έκκληση των διανοουμένων χωρίς απάντηση. Οι διανοούμενοι οπλίστηκαν τότε με δυναμίτη. Ολόκληρη μια γενιά φθάρηκε και καταστράφηκε μέσα σε αυτή την τρομοκρατική πάλη. Την 1η Μαρτίου του 1897 ο Αλέξανδρος Ουλιάνωφ έκανε την τελευταία μεγάλη τρομοκρατική απόπειρα. Η απόπειρα αυτή εναντίον του Αλέξανδρου του Γ΄ απέτυχε. Ο Ουλιάνωφ και άλλοι συνεργοί κρεμάστηκαν. Η προσπάθεια της αντικατάστασης της επαναστατικής τάξης με τα χημικά παρασκευάσματα ναυάγησε. Ακόμα και οι πιο ηρωικοί διανοούμενοι δεν είναι τίποτα χωρίς τις μάζες. Κάτω από την άμεση πίεση αυτών των γεγονότων και των συμπερασμάτων διαμορφώθηκε και μεγάλωσε ο μικρότερος αδελφός του Ουλιάνωφ, ο Βλαδίμηρος, ο μελλοντικός Λένιν, η μεγαλύτερη μορφή της ρωσικής ιστορίας. Ο Λένιν, από νωρίς στη νεότητά του τοποθετήθηκε πάνω στα βάθρα του μαρξισμού και έστρεψε το πρόσωπό του στην εργατική τάξη. Χωρίς να χάνει από τα μάτια του ούτε για μια στιγμή το χωριό αναζήτησε τους αγρότες διαμέσου των εργατών. Κληρονομώντας από τους επαναστάτες προδρόμους του την αποφασιστικότητα, την ικανότητα αυτοθυσίας, τη διάθεση να πάει ως το τέλος, ο Λένιν έγινε στα χρόνια της νεότητάς του ο δάσκαλος της νέας γενιάς των διανοουμένων και των προχωρημένων εργατών. Μέσα στους αγώνες των απεργιών και των δρόμων, μέσα στις φυλακές και την εξορία, οι εργάτες απόκτησαν το αναγκαίο ατσάλωμα. Ο προβολέας του μαρξισμού τούς ήταν αναγκαίος για να φωτίσει στα σκοτάδια της απολυταρχίας τον ιστορικό τους δρόμο. Στα 1883 γεννήθηκε στο εξωτερικό η πρώτη μαρξιστική ομάδα. Στα 1898, σε μια παράνομη συγκέντρωση, διακηρύχτηκε η δημιουργία του Ρωσικού Εργατικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Στα 1903 έγινε το σχίσμα μεταξύ των μπολσεβίκων και μενσεβίκων. Στα 1912 η μπολσεβίκικη φράξια έγινε ουσιαστικά ένα ανεξάρτητο κόμμα. Έτσι και οι υποκειμενικοί όροι για τη νίκη της Επανάστασης είχαν διαμορφωθεί… Η Εξέγερση: το κτύπημα του νυστεριού Στα 1917 ο Λένιν, αναγκασμένος να κρύβεται, έδωσε το σήμα: «Η κρίση είναι ώριμη, η ώρα της εξέγερσης πλησιάζει». Είχε δίκιο. Οι άρχουσες τάξεις είχαν πέσει σε αδιέξοδο απέναντι στα προβλήματα του πολέμου και της εθνικής απελευθέρωσης. Η αστική τάξη έχασε οριστικά το κεφάλι. Τα δημοκρατικά κόμματα των μενσεβίκων και σοσιαλεπαναστατών σκόρπισαν τα κατάλοιπα της εμπιστοσύνης που τους είχαν οι μάζες, υποστηρίζοντας τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με την πολιτική των ανίσχυρων συμβιβασμών και των παραχωρήσεων στους αστούς και στους φεουδάρχες ιδιοκτήτες. Ο στρατός που είχε ξυπνήσει δεν ήθελε πια να πολεμήσει για τους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς που του ήταν ξένοι. Χωρίς να λογαριάσουν τις δημοκρατικές συμβουλές, οι χωριάτες έδιωξαν τους γαιοκτήμονες από τα υποστατικά τους. Η εθνική καταπιεζόμενη περιφέρεια της αυτοκρατορίας ορθώθηκε ενάντια στην Πετρουπολιτική γραφειοκρατία. Μέσα στα Συμβούλια (Σοβιέτ) των εργατών και των στρατιωτών τα πιο σημαντικά, οι μπολσεβίκοι κυριαρχούσαν. Οι εργάτες και οι στρατιώτες ζητούσαν πράξεις. Το απόστημα ήταν ώριμο. Χρειαζόταν το κτύπημα του νυστεριού! Η εξέγερση έγινε δυνατή μονάχα μέσα σΆ αυτές τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες. Και υπήρξε αναπόφευκτη. Αλλά δεν μπορεί να παίζει κανείς με την επανάσταση. Δυστυχία για το χειρούργο που χειρίζεται απρόσεκτα το νυστέρι. Η επανάσταση είναι μια τέχνη, έχει τους νόμους της και τους κανόνες της. Το κόμμα πραγματοποίησε την Οκτωβριανή Επανάσταση με ένα ψυχρό υπολογισμό και με φλογερή απόφαση. Χάρη σΆ αυτό ακριβώς θριάμβευσε χωρίς θύματα σχεδόν. Με τα νικηφόρα Σοβιέτ οι μπολσεβίκοι μπήκαν επικεφαλής της χώρας που περιλάμβανε το 1/6 της επιφάνειας της γης… Το σοβιετικό καθεστώς Πολλοί ξεκινώντας από τις αντιφάσεις, τις δυσκολίες, τα λάθη και τις ανεπάρκειες του σοβιετικού συστήματος, ακόμα και από τις γραφειοκρατικές του παραμορφώσεις καταδίκαζαν την επανάσταση και το σοβιετικό καθεστώς που γέννησε. Δεν έχουμε σκοπό να αρνηθούμε τις ανεπάρκειες και τις παραμορφώσεις. Εξάλλου οι κομμουνιστές είναι αυτοί που πρώτα τις εξήγησαν και τις ανέλυσαν. Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε εδώ είναι ότι οι επικριτές της επανάστασης, όλη αυτή η αφηνιασμένη προπαγάνδα της Δύσης, δεν παραχωρούσαν ούτε μερικά χρόνια πίστωσης να εγκαταστήσει η επανάσταση τον «επίγειο παράδεισο». Ο καπιταλισμός χρειάστηκε αιώνες για να στερεωθεί στην πάλη του ενάντια στο Μεσαίωνα, για να εξυψώσει την επιστήμη και την τεχνική και μετά να ρίξει την ανθρωπότητα στην κόλαση των πολέμων και των κρίσεων. Οι κατήγοροι, όμως, δεν παραχωρούσαν στην επανάσταση ούτε λίγες ώρες από το ρολόι της ιστορίας. Βεβαίως η επανάσταση δεν υποσχέθηκε ποτέ τον «επίγειο παράδεισο», δεν ανέλαβε τέτοιες υποχρεώσεις, ούτε έβαλε τέτοιες προθεσμίες. Τις μεγάλες επαναστατικές αλλαγές πρέπει να τις μετρούμε με κλίμακα μακροπρόθεσμων προοπτικών. Αν η σοσιαλιστική κοινωνία θα μοιάζει με το βιβλικό Παράδεισο αυτό το αφήνουμε στους ονειροπόλους. Αυτό που αποδεικνύει η ιστορία είναι ότι κάθε επανάσταση εργάζεται μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον που τη γέννησε και με τα υλικά που βρίσκει σε αυτό. «Οικοδομούμε ένα καινούργιο καθεστώς, με τα τούβλα που μας άφησε το παλιό», συνήθιζε να λέει ο Λένιν. Η Σοβιετική Κοινωνία ήταν μια κατάσταση μεταβατική, γεμάτη από αντιφάσεις, φορτωμένη από τη βαριά κληρονομιά του παρελθόντος και κάτω από την εχθρική πίεση των καπιταλιστικών κρατών. Η Οκτωβριανή Επανάσταση διακήρυξε την αρχή της νέας κοινωνίας. Η Σοβιετική Δημοκρατία δεν έδειξε παρά το πρώτο στάδιο της νέας αυτής κοινωνίας. Η πρώτη ηλεκτρική λάμπα υπήρξε ελαττωματική. Κάτω όμως από τα λάθη και τα σφάλματα της πρώτης σοσιαλιστικής οικοδόμησης, κάτω από τον εκφυλισμό αυτής της ανοικοδόμησης πρέπει να ξεχωρίζουμε το μέλλον. Η Ρωσία στάθηκε η πρώτη που πραγματοποίησε το μεγάλο ιδανικό της καινούργιας κοινωνικής οργάνωσης. Τα πρώτα χρόνια του σοβιετικού καθεστώτος μιλάνε για την καταπληκτική πρόοδο που σημείωσε ένα καθυστερημένο έθνος μέσα μάλιστα στις πιο αντίξοες συνθήκες. Τα πρώτα χρόνια της σοβιετικής κοινωνίας έδειξαν τους απεριόριστους καινούργιους ορίζοντες για ολόκληρη την ανθρωπότητα, αν απελευθερωθεί από την καπιταλιστική δουλεία και τα συντηρητικά φετίχ της «ελεύθερης αγοράς». ΓιΆ αυτό, το μήνυμα του 1917 συνεχίζει να έχει και σήμερα αξία για όλο τον κόσμο. Το σημερινό ιδεολογικό αδιέξοδο και ο εφιάλτης της ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης δεν μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για την επιβίωση του ανθρώπινου γένους. Το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» παραμένει και σήμερα επίκαιρο, όσο ποτέ άλλοτε. |
|
| Δημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 06, 2008 7:15 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Ο Πόλεμος και η εισβολή των ναζί έβγαλαν τη Σοβιετική Ένωση από την απομόνωσή της. Για μια ακόμα φορά η απελευθέρωση των εργαζομένων (όπως και της Ευρώπης από τους ναζί) μπορούσα να είναι «μόνο διεθνές γεγονός». Ο πόλεμος αυτός ήταν ένας παγκόσμιος εμφύλιος με καθοριστικό στοιχείο την αντίσταση των λαών. Αντάρτες, παρτιζάνοι, και άνθρωποι της αντίστασης από όλα τα έθνη είχανε μπει σε πολεμική κίνηση, δημιουργώντας και αναπτύσσοντας τεράστιες επαναστατικές δυνατότητες. Ο σταλινισμός, ωστόσο, συνέχιζε να αδιαφορεί γι’ αυτόν τον διεθνή επαναστατικό οργασμό και να γαντζώνεται στη «συμβατική ασφάλεια», στο κρατικό συμφέρον και στον ιερό ρωσικό εγωισμό. Ο πόλεμος γι’ αυτόν ήταν «πατριωτικός πόλεμος», δηλαδή εθνικο-απελευθερωτικός!!! Ο παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός εμφύλιος πόλεμος «βαπτίσθηκε» «πατριωτικός»! Νέα σταλινική παράκρουση αναθεώρησης του μαρξισμού και ιδιαίτερα της επιστημονικής θεωρίας του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό. Μια αναθεώρηση που μας γύριζε πίσω στην εποχή των αστικών επαναστάσεων και της «εθνικής απελευθέρωσης». Ο σταλινικός παραλογισμός φωτίζεται αμέσως με το ερώτημα: Να απελευθερωθούν τα έθνη, τα ιμπεριαλιστικά έθνη κράτη, από ποιο κοινωνικό καθεστώς; Γιατί ο φασισμός δεν ήταν κοινωνικό καθεστώς, αλλά η αποκρουστική αιχμή του ιμπεριαλισμού. Βαπτίζοντας τον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο ως «πατριωτικό» αντιμετώπιζε το ναζισμό ΟΧΙ με τους όρους του σοσιαλισμού, αλλά με την ΑΠΑΤΗ των αταξικών, δημοκρατικών ιμπεριαλιστικών ιδεολογημάτων. Ιδεολογήματα που εξαφάνιζαν τον κοινωνικό χαρακτήρα του πολέμου, την κοινωνική δυναμική και το ιστορικό αίτημα των «εθνικών κινημάτων». Μια «θεωρία» και «πράξη» που οδηγούσε στην σφαγή και στην ήττα τα κινήματα και στην διάσωση του καπιταλιστικού συστήματος… Ο σταλινισμός δεν ήθελε να αντιμετωπίσει το ναζισμό με την ιδέα του διεθνούς σοσιαλισμού και της Επανάστασης. Αυτό που επεδίωκε ήταν να μην εμπλακεί σε επαναστατικές περιπέτειες και να μη διαταράξει τη Μεγάλη Συμμαχία με Τσόρτσιλ και Ρούσβελτ. Φοβόταν ακόμα ότι κάθε επαναστατικός αναβρασμός θα μπορούσε να ανατρέψει την επισφαλή του κοινωνικοπολιτική ισορροπία μέσα στη Σοβιετική Ένωση, που πάνω της στηριζόταν το απολυταρχικό καθεστώς του. Μία και μόνη ήταν η επιδίωξη της σοβιετικής γραφειοκρατίας: Να βγει από αυτή την τεράστια παγκόσμια αναστάτωση του πολέμου με το «σοσιαλισμό στη Ρωσία» να παραμείνει άθιχτος και απολυταρχικός. Η σταλινική γραφειοκρατία είχε λεπτά και οξύτητα τα αντανακλαστικά της αυτοάμυνας. Γνώριζε ότι οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις και τα επαναστατικά κινήματα στις άλλες χώρες απειλούσαν ευθέως το δικό του απολυταρχικό, «ρώσικο σοσιαλισμό». Εδώ ο σταλινισμός, σκεφτόταν, για τη σωτηρία του, ορθά: Με τους όρους του διεθνούς γίγνεσθαι… Ο ιμπεριαλιστικός, όμως παγκόσμιος εμφύλιος είχε τη δική του λογική. Λογική που στράφηκε εναντίον της απομονωτικής ιδεολογίας του σταλινισμού. Η Σοβιετική Ένωση βρέθηκε στην ανάγκη να στείλει τα στρατεύματά της σε ένα σωρό ξένες χώρες. Ο Κόκκινος Στρατός στην πράξη τίναξε στον αέρα τα περί «πατριωτικού» πολέμου. Οι νίκες του δεν οδηγούσαν στην «παλινόρθωση» και καπιταλιστική εδραίωση των εθνών που απελευθέρωνε από τους ναζί, αλλά στο πέρασμα στο σοβιετικό σύστημα. Οι επαναστατικές, λοιπόν συνέπειες του πολέμου αποτελούσαν μια πραγματικότητα που απειλούσε το σταλινικό στάτους κβο. Έπρεπε αυτή η απειλητική πραγματικότητα να τεθεί υπό έλεγχο και να περιοριστεί στο ελάχιστο. Από δω απορρέει η κοινή αγωνία και απασχόληση των Στάλιν, Ρούσβελτ και Τσόρτσιλ στην Τεχεράνη και τη Γιάλτα. Αντιμετώπισαν τα προβλήματα της συμμαχίας με το πνεύμα της συμβατικής διπλωματίας και καθόρισαν και μοίρασαν τις αντίστοιχες σφαίρες επιρροής!!! Έτσι, στη Δυτική Ευρώπη η γκρεμισμένη και χρεοκοπημένη αστική κυριαρχία αποκαταστάθηκε σύμφωνα με τις αποφάσεις της Γιάλτας και της Τεχεράνης. Τα κομμουνιστικά Κόμματα βοήθησαν σε αυτή την αποκατάσταση συμμετέχοντας στις μεσοπολεμικές κυβερνήσεις του Ντε Γκολ και του Ντε Γκάσπερι, βοηθώντας στον αφοπλισμό της Αντίστασης και χαλιναγωγώντας τον απείθαρχο ριζοσπαστισμό των εργαζομένων τάξεων. Στην Ελλάδα η ιστορική τραγωδία είναι γνωστή!!! Όποιος δεν φοβάται να μελετήσει την ιστορία θα διαπιστώσει ότι ο σταλινισμός υπήρξε ο «εφιάλτης» του σοσιαλιστικού κινήματος. Εργάστηκε για την αναχαίτιση, την αναστολή και καταστολή της ταξικής πάλης και των σοσιαλιστικών κινημάτων, για να εξασφαλίσει την «ειρηνική συνύπαρξη» των αντίθετων κοινωνικών συστημάτων. Το μόνο που εξασφάλισε ήταν η παταγώδης κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης… |
|
| Δημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 06, 2008 2:17 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Στο τεύχος 22 του ΡΕΣΑΛΤΟ, πριν ένα χρόνο δηλαδή, έχει δημοσιευθεί μεγάλο άρθρο με τον τίτλο: «Ποιος θυμάται την Επανάσταση του Οκτώβρη;»
Αναδημοσιεύουμε εδώ ένα κεφάλαιο αυτού του άρθρου, που «κολλάει» στη συζήτηση που γίνεται σήμερα. Ο γραφειοκρατικός εκφυλισμός Η σοβιετική κοινωνία δεν ήταν μια κοινωνία σοσιαλιστική. Ήταν μια μεταβατική κοινωνία από τον καπιταλισμό προς το σοσιαλισμό: Ένας τρόπος παραγωγής ΜΗ καπιταλιστικός και ένας τρόπος διανομής εντόνως καπιταλιστικός. Είχε ξεπεράσει τον καπιταλισμό, αλλά απείχε πολύ από το σοσιαλισμό. Αυτή η μεταβατική κοινωνία ήταν επιπλέον γραφειοκρατικά εκφυλισμένη. Ήδη από την εποχή του εμφυλίου πολέμου την είχε χαρακτηρίσει ο Λένιν γραφειοκρατικά παραμορφωμένη. Ο σταλινισμός ήταν η πολιτική έκφραση αυτού του γραφειοκρατικού εκφυλισμού. Είναι ένα φαινόμενο πολιτικό που στηρίχτηκε και εξέφρασε τα συμφέροντα της γραφειοκρατικής κάστας. Για να επιβληθεί και να εδραιώσει την εξουσία της αυτή η «κάστα» οδηγήθηκε σε ολοκληρωτικό καθεστώς τρομοκρατικής θηριωδίας, υποτάσσοντας ολόκληρο το κόμμα στο κράτος και συγχωνεύοντας τα γραφεία του κόμματος και του κράτους. Ο Στάλιν πρόσφερε στη γραφειοκρατία το «ηγετικό προφίλ» που αυτή χρειαζόταν. Αν δεν υπήρχε ο Στάλιν, θα την εξέφραζε κάποιος άλλος. Συνεπώς, όταν μιλάμε για σταλινισμό εννοούμε όλον αυτόν τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό του εργατικού κράτους, την γραφειοκρατική παρασιτική κάστα στο σώμα της σοβιετικής κοινωνίας. Θα ήμασταν ιδεαλιστές και όχι μαρξιστές αν υποστηρίζαμε ότι ένα πρόσωπο, ο «κακός» Στάλιν, ήταν το αίτιο του εκφυλισμού. Ήταν το προϊόν αυτού του εκφυλισμού, το πιο μοχθηρό αποτύπωμά του. Χωρίς τη μελέτη του σταλινικού φαινομένου δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον εκφυλισμό της Επανάστασης, ούτε την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Πολλοί είναι εκείνοι, που και σήμερα ακόμα, δεν θέλουν να ξεκινήσουν από την αφετηρία του γραφειοκρατικού εκφυλισμού. Κόβουν το ιστορικό κύκλωμα και τοποθετούν την «αντεπανάσταση» στο ρεβιζιονισμό του Χρουτσώφ. Ο Χρουτσώφ, όμως, δεν ήταν η διαλεκτική άρνηση του σταλινισμού, αλλά η φυσική του συνέπεια. Ο σταλινισμός είναι αυτός που αποτελεί τη διαλεκτική άρνηση του μπολσεβικισμού. Αυτό φαίνεται καθαρά σε πολιτικό επίπεδο, αν εξετάσει κανείς το τι μεσολάβησε ανάμεσα στην εποχή του Λένιν και την εποχή των επιγόνων. Ανάμεσα στις δύο εποχές ανοίχτηκε μια ολόκληρη ιδεολογική άβυσσος, αλλά και μια ολόκληρη οργανωτική ανατροπή. Τόσο στη διοίκηση του κόμματος από πάνω ίσαμε κάτω, όσο και σε όλα τα κόμματα της Διεθνούς, χωρίς εξαίρεση. Ο Στάλιν ήταν το όργανο αυτής της μεταμόρφωσης, μετάλλαξης για την ακρίβεια. Ήταν αυτός που εξέφρασε, στην καμπή καθόδου της Επανάστασης, την αυτόματη εργασία του δίχως προσωπικότητα γραφειοκρατικού μηχανισμού. Και ο σταλινισμός (το επαναλαμβάνουμε) είναι ακριβώς αυτό το γραφειοκρατικό, παρασιτικό στρώμα που είχε προνόμια να υπερασπίσει (στη βάση του σοβιετικού τρόπου παραγωγής), και το οποίο, ακριβώς γιΆ αυτή την υπεράσπιση των προνομίων του, σφετερίστηκε την πολιτική εξουσία, απαλλοτριώνοντας την εργατική τάξη από αυτήν. Από τη μια, δηλαδή, υπερασπιζόταν τις οικονομικές βάσεις που δημιούργησε η Επανάσταση και από την άλλη στρεφόταν εναντίον κάθε επαναστατικής διαδικασίας και πολιτικής ελευθερίας. Έτσι εξηγείται και η αντιφατική φύση της γραφειοκρατίας και τα ζικ-ζακ της πολιτικής της. Τα συμφέροντα, συνεπώς, της γραφειοκρατίας ήταν που υπαγόρευσαν και τα «λάθη» του Στάλιν με τις ολέθριες συνέπειες για το σοβιετικό λαό και το διεθνές προλεταριάτο και όχι ο «κακός» χαρακτήρας του. Τέτοιου είδους ψυχοπαθολογικές ερμηνείες δόθηκαν από τους επιγόνους του Στάλιν για να επικαλυφτεί το φαινόμενο της γραφειοκρατίας. «Καρατόμησαν» τον Στάλιν για να διασώσουν και διαιωνίσουν το γραφειοκρατικό καθεστώς (το σταλινισμό). Και οι αφελείς δογματικοί, πάντα προσηλωμένοι σε πρόσωπα και εικόνες, πίστεψαν ότι η «αποκαθήλωση» του Στάλιν ήταν η «αντεπανάσταση». Είναι σαν να λέμε ότι η «αποκαθήλωση» ενός δικτάτορα στο αστικό καθεστώς, αποτελεί «αναθεώρηση» (ανατροπή) των ιδεών του αστικού καθεστώτος. Ρεφορμισμός, δηλαδή από την ανάποδη… Ποια ήταν, όμως, τα κεντρικά και πιο ολέθρια «λάθη» του Στάλιν τα οποία υπαγορεύτηκαν από τα προνόμια της γραφειοκρατίας και την εδραίωσαν; Σχηματοποιούνται σε τρεις κατηγορίες: Πρώτη: Η βίαιη κολεκτιβοποίηση, με συνέπειες την αθλιότητα και το σχεδόν λιμό. Δεύτερη: Η πολιτική του σοσιαλφασισμού. Συνέπειες: ¶νοδος του Χίτλερ στην εξουσία, διάλυση του οργανωμένου εργατικού κινήματος σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, εισβολή στην ΕΣΣΔ, που ο Στάλιν δεν θέλησε άλλωστε να προβλέψει παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις. Τρίτη: Φυσική εξόντωση μεγάλης μερίδας των στελεχών του σοβιετικού Κ.Κ., «μαζική τρομοκρατία». Επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη. Ενδεικτικά: Τον Οκτώβριο του 1917, ένα Π.Γ. της Κεντρικής Επιτροπής εκλέγεται για πρώτη φορά. Το αποτελούσαν επτά μέλη: Λένιν, Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Σοκόλνικοφ, Μπούμπνοφ και Στάλιν. Δύο μέλη πέθαναν από φυσικό θάνατο: Λένιν και Στάλιν. Τα άλλα πέντε μέλη δολοφονήθηκαν από τη σταλινική τρομοκρατία σαν «πράκτορες». Έως το 1923 μετείχαν στο Π.Γ. δέκα πρόσωπα. Τα οκτώ δολοφονήθηκαν. Μεταξύ 1918 και 1921, 31 μπολσεβίκοι ήταν μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Οι 18 δολοφονήθηκαν, ο ένας εξωθήθηκε σε αυτοκτονία (Τόμσκι) και ο Μουράλωφ εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνη. Τι να συμπεράνει, λοιπόν, κανείς, ότι ο Λένιν, ο επαναστάτης ηγέτης, έκανε την Επανάσταση με όλους τους στενούς του συνεργάτες να είναι «πράκτορες του ιμπεριαλισμού»; Αν δεν ξεκινήσουμε, συνεπώς, από τη βαθύτερη ανάλυση του σταλινικού φαινομένου δεν θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε το γιατί η μεγαλύτερη Επανάσταση της ανθρωπότητας έφθασε στο ναυάγιο της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ. Και δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε ότι αυτό που κατέρρευσε δεν ήταν η Επανάσταση, αλλά η αντεπανάσταση, δεν ήταν ο σοσιαλισμός, αλλά η γραφειοκρατική καρικατούρα του σοσιαλισμού. |
|
| Δημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 06, 2008 2:06 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Η σ. Αλέκα, έδωσε κάποιες απαντήσεις (!!!) στο κείμενο του Γιώργου Ρούση, που έχουμε αναρτήσει.
Δείτε εδώ: http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=6/11/2008&id=10267&pageNo=13&direction=1 ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ την απάντηση του σ. Ρούση. |
|
| Δημοσιεύθηκε: Τρι Νοέ 04, 2008 7:58 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Η άνοδος του ναζισμού το μεγαλύτερο σταλινικό έγκλημα
Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία είναι ένα από τα καταλυτικά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας του 20ου αιώνα. Είχε τρομακτικές συνέπειες: Πρώτα από όλα για την εργατική τάξη της Γερμανίας, κατόπιν για την εργατική τάξη της Ευρώπης, τέλος για το ίδιο το σοβιετικό κράτος και το σοβιετικό λαό, που του στοίχισε 20 εκατομμύρια νεκρούς και ανυπολόγιστες καταστροφές. Ο κάθε μελετητής της ιστορίας θα εντυπωσιαστεί και ίσως να μείνει κατάπληκτος από την εξαιρετική απάθεια και αδιαφορία με την οποία η Μόσχα αντίκρισε την άνοδο του ναζισμού στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930. Ο Στάλιν, οι σύμβουλοί του και οι προπαγανδιστές του έδειχναν ότι εκείνη την εποχή δεν είχαν ούτε την παραμικρότερη επίγνωση γι’ αυτό που έμελλε να συμβεί. Δεν υποψιάζονταν στο ελάχιστο τη συσσωρευμένη δύναμη και τον καταστροφικό δυναμισμό του ναζιστικού κινήματος. Από το 1929 έως το 1933 έσπρωχναν το ΚΚ Γερμανίας να κάνει ένα σωρό χοντρά λάθη, λάθη που διευκόλυναν εξαιρετικά τον Χίτλερ να καταλάβει την εξουσία. Το 1933 το εργατικό γερμανικό κίνημα, ένα από τα ισχυρότερα της Ευρώπης, παρέδωσε όλες τις θέσεις του στο Χίτλερ χωρίς μάχη!!! Αυτό ισχύει και για τα δύο κόμματα: Τους σοσιαλδημοκράτες που ελέγχανε τα συνδικάτα και είχαν εκλογική δύναμη από οκτώ και πάνω εκατομμύρια και του κομμουνιστές που τους ακολουθούσαν πάνω από πέντε εκατομμύρια οπαδοί. Τα πιο ζωντανά και πιο μαχητικά στοιχεία του κινήματος ήταν στις γραμμές του κομμουνιστικού κόμματος. Λόγω του πολιτικού βάρους τους και της επίδρασης που ασκούσε η στάση τους πάνω στην αδρανέστερη μάζα των σοσιαλδημοκρατών, η συμπεριφορά τους στην περίοδο της κρίσης είχε εξαιρετικά αποφασιστική σημασία. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, όμως, συνειδητά και συστηματικά ελαχιστοποιούσε το ναζιστικό κίνδυνο και ανύψωνε τους σοσιαλδημοκράτες στο μοναδικό και κύριο εχθρό. Δεν ήταν οι ναζί, αλλά οι «σοσιαλφασίστες» (σοσιαλδημοκράτες) ο κύριος εχθρός και πάνω σε αυτόν έπρεπε να «συγκεντρωθούν όλα τα πυρά»!!! Παρά το μεγάλωμα του φασιστικού κινδύνου, οι ηγέτες του ΚΚ Γερμανίας σαμπόταραν κάθε ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, λέγοντας ότι οι «σοσιαλδημοκράτες είναι ο κύριος εχθρός» και επαναλαμβάνοντας την ηλίθια θέση του Στάλιν: «Σοσιαλδημοκρατία και φασισμός είναι δίδυμοι», η διαβόητη και ηλίθια σταλινική «θεωρία» του «σοσιαλφασισμού». Αυτή η ολέθρια πολιτική του σταλινισμού, μια πολιτική που «έβαλε πλάτη» στο Χίτλερ, άνοιξε το δρόμο για την επικράτηση του φασισμού και για τη μεγαλύτερη τραγωδία της ανθρωπότητας, συνακόλουθα και του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος. Και μόνο αυτό το κορυφαίο και καταλυτικό ιστορικό γεγονός, αρκεί για να δείξει την αντεπαναστατική φύση και τον καταστροφικό ρόλο του σταλινισμού. Πώς μπορεί, όμως, να ερμηνευτεί αυτό το παγκόσμιο σταλινικό έγκλημα; Το κλειδί ερμηνείας είναι κι εδώ το «σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα» και τα πολιτικά και οργανωτικά του συνακόλουθα. Η απάθεια και η αδιαφορία του σταλινισμού μπροστά στον ανερχόμενο ναζισμό είχαν την πηγή τους αποκλειστικά στην απομονωτική νοοτροπία του σταλινισμού, στην επιθυμία της σοβιετικής γραφειοκρατίας να κρατηθεί μακριά από κάθε εμπλοκή, σε οποιαδήποτε μεγάλη σύγκρουση στο εξωτερικό. Ο Στάλιν, επιδιώκοντας την ασφάλεια και τη σιγουριά, απέκλεισε κάθε κομμουνιστική κίνηση στη Γερμανία που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αναμέτρηση, ίσως και σε εμφύλιο πόλεμο, ανάμεσα στη γερμανική Αριστερά με το ναζισμό. Ο σταλινισμός, κυνηγώντας τη αυταπάτη της ασφάλειας μέσα στο διεθνές στάτους κβο και την αυταπάτη του «σοσιαλισμού σε μια χώρα», προκάλεσε την ήττα και τη συντριβή του σοσιαλισμού σε πολλές άλλες χώρες και εξέθεσε τη Σοβιετική Ένωση σε θανάσιμους κινδύνους. Η συνθηκολόγηση του 1933 στάθηκε η συντριπτικότερη ήττα που γνώρισε ποτέ ο σοσιαλισμός. Ήττα που έμελλε να γίνει μεγαλύτερη από τα κατοπινά γεγονότα και τη συνέχιση της σταλινικής εποχής, ήττα που αφάνισε κυριολεκτικά το γερμανικό εργατικό κίνημα… Αν δεν υπήρχε αυτή η καταστροφική πολιτική του σταλινισμού, το πιθανότερο να είχε αποφευχθεί ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η Σοβιετική Ένωση να μην είχε χάσει 20 εκατομμύρια νεκρούς. Ο Καπνός από τους θαλάμους αερίων του ¶ουσβιτς να μην είχε μαυρίσει τα επιτεύγματα του πολιτισμού μας. Και ίσως η ίδια η Γερμανία να είχε γίνει εργατικό κράτος… Μπορούμε να αναφέρουμε κι άλλα παραδείγματα που να δείχνουν πώς η σταλινική έμμονη ιδέα της ασφάλειας (σοσιαλισμός μόνο στη Ρωσία!!!) οδήγησε σε καταστροφική ανασφάλεια, πώς ο ιδεολογικός απομονωτισμός επιδείνωνε την απομόνωση της Σοβιετικής Ένωσης, και όπως ήταν φυσικό έσπρωχνε τη σοβιετική πολιτική σε ολοένα και μεγαλύτερο απομονωτισμό. Ένας φαύλος κύκλος αναπαραγόταν σε κάθε περίοδο της σταλινικής διπλωματίας, όταν τα «κρατικά συμφέροντα» (γραφειοκρατία) επιβάλλονταν πάνω στην πολιτική του δυτικού εργατικού κινήματος. Τέτοια ήταν η περίπτωση με το Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία, το Ισπανικό εμφύλιο και τους αντίκτυπους του γερμανοσοβιετικού συμφώνου στα 1939-41. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις εκείνο που προκάλεσε τις αλλεπάλληλες ήττες των δυνάμεων του σοσιαλισμού ΔΕΝ ήταν τόσο η φυσική δύναμη του δυτικού καπιταλισμού όσο η πολιτική του σταλινισμού. Και κάθε ήττα αποτελούσε για τη Σοβιετική Ένωση και μια οπισθοδρόμηση η οποία έφτασε μέχρι την κατάρρευση… Και αυτό το σύστημα των ιδεών και της πρακτικής της κατάρρευσης υμνολογεί σήμερα η γραφειοκρατία του ΚΚΕ!!! Υ. Γ. Το τελευταίο κεφάλαιο θα είναι για την πολιτική του σταλινισμού στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο… |
|
| Δημοσιεύθηκε: Δευ Νοέ 03, 2008 10:44 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Σταλινισμός: Ο εφιάλτης της ιστορίας
Ο σταλινισμός μπορεί να ήταν η πολιτική που πήγε να «πηδήσει» πάνω από το διεθνές γίγνεσθαι και να «αιχμαλωτίσει» το σοσιαλισμό σε εθνικό επίπεδο, αλλά αποτέλεσε ο ίδιος καταλυτικό συντελεστή διαμόρφωσης της παγκόσμιας ιστορίας σε μια πολύ κρίσιμη εποχή. Αρνητικό και καταστροφικό συντελεστή στην ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Ο «σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα», η σταλινική αυτή επιδίωξη της σοβιετικής «εθνικής ασφάλειας», πήρε γιγάντιες διεθνείς διαστάσεις: διπλωματικές, προπαγανδιστικές και πρακτικές από το παγκόσμιο δίκτυο της σταλινοποιημένης κομμουνιστικής Διεθνούς. Όλα τα ΚΚ τη Ευρώπης και του πλανήτη ήταν κουρδισμένα στα προπαγανδιστικά μοτίβα του σταλινισμού και υπηρετούσαν τις επιδιώξεις της σοβιετικής γραφειοκρατίας. Επιδιώξεις απομόνωσης της Ρωσίας από τους παγκόσμιους κραδασμούς, φυγές από τις διεθνείς κοινωνικές συγκρούσεις που θα μπορούσαν να βάλουν σε κίνδυνο τη «σοβιετική ασφάλεια». Ο μεγάλος και ανελέητος δικτάτορας, ο δήθεν πρόμαχος του πολιτικού ρεαλισμού ήταν στην πραγματικότητα ο Βασιλιάς Κανούτος του 20ου αιώνα που πρόσταζε τα κύματα της επανάστασης, της αντεπανάστασης και του πολέμου να σταματήσουν!!! Αυτή η απόλυτη εξουσία του σταλινισμού πάνω στο παγκόσμιο κομμουνισμό, εξουσία που στηριζόταν ολόκληρη στη δύναμη και το γόητρο της Σοβιετικής Ένωσης, αποτελούσε καταλυτικό γεγονός που συνέβαλε σημαντικά στη διαμόρφωση της ιστορίας σε μια από τις πιο κρίσιμες καμπές της. Θα ήταν διαφορετική η όψη της Δύσης, γενικότερα του κόσμου, αν έξω από τη Σοβιετική Ένωση το εργατικό κίνημα ακολουθούσε τα δικά του συμφέροντα και τις δικές του παραδόσεις και δεν επέτρεπε στις εξωτερικές, σταλινικές επιδράσεις να κατευθύνουν την πορεία του. Ίσως τα ανεπτυγμένα έθνη της Δύσης να είχαν πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική Επανάσταση, αλλά σε κάθε περίπτωση θα βρισκόμασταν πιο κοντά στο σοσιαλισμό… Οι ήττες της Επανάστασης στη Δύση δεν ήταν αναπόφευκτες. Δεν οφείλονταν σε αντικειμενικές συνθήκες, δηλαδή στο δυναμισμό και την «υγεία» του καπιταλισμού. Οι ήττες αποτέλεσαν το προϊόν των υποκειμενικών συντελεστών, προϊόν της σταλινικής «θεωρίας» και πράξης. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η τραγωδία του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος. Η μαρξιστική θεωρία και οι μεγάλοι ηγέτες του εργατικού κινήματος δεν έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους για τον καπιταλισμό. Ο Μαρξ, ο Ένγκελς, Ο Λένιν και η Ρόζα έναν παράγοντα δεν μπόρεσαν να υπολογίσουν: Το σταλινισμό με τις διεθνείς του συνέπειες. Δεν μπορούσαν να είναι και προφήτες… Συνεχίζεται με το ρόλο του σταλινισμού στην άνοδο του φασισμού. |
|
| Δημοσιεύθηκε: Δευ Νοέ 03, 2008 5:55 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| ΚΚΕ: στο δρόμο της σεχταριστικής περιχαράκωσης
Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό αποτελούν μια θλιβερή απολογητική του σταλινισμού. Και ταυτόχρονα τη ληξιαρχική πράξη του πολιτικού θανάτου (γιατί ο ιστορικός του θάνατος έχει συντελεστεί) του ΚΚΕ. Γιατί, αν ο σοσιαλισμός είναι ο σταλινισμός, τότε είναι ένα από τα πιο αποτρόπαια καθεστώτα που έζησε η ανθρωπότητα και δεν έχει καμιά ιστορική τύχη… Το να δικαιώνεις σήμερα το σταλινισμό σημαίνει, ΟΧΙ μόνο ότι δεν έχεις καταλάβει τίποτα σχετικά με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και ότι είσαι ιδεολογικά και πολιτικά νεκρός. Η ηγεσία του ΚΚΕ ποτισμένη μέχρι το μεδούλι με την τυπική σταλινική σκέψη αδυνατεί εντελώς να κατανοήσει τη διαλεκτική της ιστορίας και ιδιαίτερα τούτο: Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αποτελεί το έσχατο αποτέλέσμα του σταλινικού ολοκληρωτισμού. Για να ξεφύγει η ηγεσία του ΚΚΕ, από τη διαλεκτική της ιστορίας τεμαχίζει το σταλινικό κύκλωμα. Παίρνει το τεμάχιο του χρουτσοφικού ρεβιονισμού, το αποκόβει από τη μήτρα που το γέννησε, το δαιμονοποιεί και το ανυψώνει σε γενεσιουργό αιτία του εκφυλισμού.!!! Τη σταλινική αλυσίδα: Χρουτσοφισμός-μπρεσνιεφισμός-Κορμπατσοφισμός- Γελτσινισμός, η ηγεσία του ΚΚΕ την αποσυναρμολογεί σε ξεχωριστούς κρίκους για να διασώσει και να δικαιώσει το αμόνι που σφυρηλάτησε κει ένωσε του κρίκους. Η «σταλινική διαλεκτική» στο απόγειό της. Φυσικά, σε κάθε περίοδο αυτής της αλυσίδας, η εκάστοτε ηγεσία, σφύριζε στους ρυθμούς της… Τι είναι ο σταλινισμός Η σύγχυση που έσπειρε παγκοσμίως ο σταλινισμός, στο εργατικό κίνημα, αλλά και στους εχθρούς των λαϊκών κινημάτων, στους οπαδούς, αλλά και στους επικριτές, ανακάτεψε σε τέτοιο βαθμό τις ιδέες, ώστε χρειάζεται το κόσκινο του μαρξισμού για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Πολλοί βλέπουν στο σταλινισμό μόνο τις εγκληματικές μεθόδους του. Παραβλέπουν το προνομιούχο κοινωνικό στρώμα και την αντεπαναστατική του πολιτική. Οι εγκληματικές μέθοδοι και πράξεις ήταν το οργανωτικό περίβλημα της σταλινικής πολιτικής και όχι το αίτιο. Η λεγόμενη «αποσταλινοποίηση» επί Χρουτσώφ ήταν η απόπειρα του γραφειοκρατικού, προνομιούχου στρώματος της Σοβιετικής Ένωσης να διασωθεί, καυτηριάζοντας κάποιο μικρό μέρος των σταλινικών εγκλημάτων. Γι αυτό η «αποσταλινοποίηση» εφεύρε την «προσωπολατρία» και μετατόπισε το όλο ζήτημα του σταλινισμού σε ψυχαναλυτικές ερμηνείες. Κτυπούσε την «ψυχολογία» του Στάλιν για να διασώσει το σταλινισμό: Την κάστα του γραφειοκρατικού τέρατος και την πολιτική αυτής της κάστας. Τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα, όμως, και τέτοιο ήταν ο σταλινισμός δεν ερμηνεύονται με την ψυχανάλυση ή την «προσωπολατρία», αλλά με κοινωνικούς και πολιτικούς όρους. Ήδη, ο Λένιν πριν από το θάνατό του είχε εντοπίσει το φαινόμενο της γραφειοκρατικής γάγγραινας και είχε εξαπολύσει επίθεση εναντίον του πολιτικού εκφραστή της, του Στάλιν. Και πρώτα από όλα ο Λένιν δεν κατάγγειλε μόνο τις γραφειοκρατικές, δικτατορικές μεθόδους του Στάλιν. Στην περίφημη «Διαθήκη» του, γίνεται στον πρόλογο, η εξής σημαντική παρατήρηση: Η κυριαρχία του προλεταριάτου βασίζεται πάνω στη συνεργασία δύο τάξεων, του προλεταριάτου με την αγροτιά. Αυτό δημιουργεί ένα ολόκληρο περιβάλλον για την ανάπτυξη της γραφειοκρατίας. Η γραφειοκρατία στην περίοδο του εκφυλισμού της, στο μέσον ενός συνεχώς αναπαραγόμενου καπιταλισμού, αντιπροσωπεύει την πίεση ξένων προς το προλεταριάτο τάξεων. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος η γραφειοκρατία τείνει όλο και περισσότερο να καταπίνει, να καταπιέζει τον προλεταριακό πυρήνα του κόμματος και της χώρας. Δείχνει όλο και μεγαλύτερη περιφρόνηση γιΆ αυτόν και μια αύξουσα τάση να σε εχθρικές τάξεις. Ο Στάλιν ήταν απλώς η προσωποποίηση αυτής της τάσης. Αν μελετήσουμε προσεκτικά τη «Διαθήκη», σε σχέση με όλα τα άρθρα και τις μελέτες που έγραψε ο Λένιν πριν από το θάνατό του, γίνεται αμέσως φανερή η πολιτική και ταξική σύνδεση του γραφειοκρατικού εκφυλισμού με τα πρόσωπα που εξέφραζαν τη γραφειοκρατία. Αν εξετάσουμε τα εγκλήματα χωριστά από τη γραφειοκρατία ως κοινωνικό φαινόμενο, δεν μένει παρά η βιαιότητα, η εγκληματική θηριωδία και ο σαδισμός του Στάλιν: δηλαδή ζητήματα που αναλύει η ψυχολογία. Πάνω σε αυτά τα ζητήματα ψυχολογίας στηρίχθηκε η «αποσταλινοποίηση». Ζητήματα που καυτηρίαζαν τον «κακό» Στάλιν, αλλά δεν αναιρούσαν στο ελάχιστο τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό και τα προνόμια αυτής της κάστας. Ο Σταλινισμός, συνεπώς, είναι ο γραφειοκρατικός εκφυλισμός της Σοβιετικής Ένωσης και όχι τα προσωπικά χαρακτηριστικά του Στάλιν. Δίχως να κατανοήσουμε αυτό σοβιετικό γραφειοκρατικό φαινόμενο, στις κοινωνικές και πολιτικές του διαστάσεις, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το τι είναι σταλινισμός και το γιατί οδηγήθηκε η Σοβιετική Ένωση σε κατάρρευση. Δεν μπορούμε ακόμα να κατανοήσουμε και το βαθμό εκφυλισμού των κομμουνιστικών κομμάτων. Η ηγεσία του ΚΚΕ, είναι εντελώς ανίκανη να τα κατανοήσει όλα αυτά. Ακριβώς γιατί πρέπει να αυτοαναιρεθεί και αυτοκαταργηθεί. Έτσι το μόνο που της απομένει είναι να τα δικαιώσει, περιχαρακώνοντας τον σταλινισμό της. Ο σεχταρισμός είναι και αυτός ένας τρόπος διάσωσης, μπροστά στις κοινωνικές θύελλες που έρχονται. Διάσωση με ημερομηνία λήξεως… |
|
| Δημοσιεύθηκε: Δευ Νοέ 03, 2008 1:36 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Η εφαρμογή της ουτοπίας είναι έγκλημα
Η καινούρια σταλινική θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα» δεν αναιρούσε απλώς τον παγκόσμιο χαρακτήρα του σοσιαλισμού, αλλά περιχαράκωνε τη Σοβιετική Ένωση σε ιδεολογική απομόνωση. Ο Στάλιν και ο Μπουχάριν με το ιδεολόγημά τους έριχναν το σύνθημα του ιδεολογικού απομονωτισμού. Διακήρυχναν, δηλαδή, ότι η Ρωσία αβοήθητη από τα άλλα έθνη, μπορούσε και ήταν επιτακτική ανάγκη να προχωρήσει μόνη της προς το σοσιαλισμό, να πραγματοποιήσει τον ολοκληρωτικό σοσιαλισμό: Ευσεβής πόθος, από τους πιο θλιβερούς και εγκληματικούς στην ιστορία. Σπάνια συναντά κανείς στην ιστορία τέτοια θεωρητική και πολιτική ανεπάρκεια, τέτοιες πολιτικές ονειρώξεις. Να αποκόβεται δηλαδή η μοίρα της σοβιετικής κοινωνίας, σαν ανεξάρτητο τεμάχιο, από το παγκόσμιο «κύκλωμα», απ’ ό,τι συνέβαινε στον υπόλοιπο κόσμο. Και να μετατρέπεται ο σοσιαλισμός σε ένα εθνικά αυτάρκες, κλειστό και απολυταρχικό σύστημα. Παραφράζοντας τον Ένγκελς, θα λέγαμε: Η σταλινική γραφειοκρατία έκανε την «απελευθέρωση του προλεταριάτου» καθαρά ρωσικό γεγονός, και ενεργώντας έτσι την έκανε αδύνατη. Και όχι μόνο ο σταλινισμός έκανε έτσι την «απελευθέρωση του προλεταριάτου» αδύνατη, αλλά αποτέλεσε και την πιο μακάβρια δικτατορική διαστροφή πάνω στο προλεταριάτο… Οι πρακτικές συνέπειες φάνηκαν γρήγορα. Το δόγμα του «σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα» αποτέλεσε τον επίσημο κεντρικό κανόνα που επιβλήθηκε κατά τρόπο εκκλησιαστικό στο κόμμα, στο κράτος και σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της υφηλίου. Το να αμφιβάλλει κανείς για την αλήθεια αυτού του δόγματος αποτελούσε «βλασφημία» και γι’ αυτή την πράξη αναρίθμητα πλήθη κομματικών μελών και άλλων πολιτών τιμωρήθηκαν με αφορισμό, φυλάκιση και θάνατο… Πίσω από την ιδέα ενός αυτάρκους ρωσικού σοσιαλισμού υπήρχε ο συντηρητισμός της σοβιετικής γραφειοκρατίας και η παραδοχή της άποψης ότι οι προοπτικές της επανάστασης στη Δύση είχαν σβήσει. ¶ποψη που ανταποκρινόταν στα συμφέροντα αυτού του γραφειοκρατικού στρώματος. Η σκέψη κάθε γραφειοκρατίας δένεται πάντα με το έθνος-κράτος, διαμορφώνεται και περιορίζεται από τους εθνικούς κρατικούς μηχανισμούς. Οι γραφειοκράτες το πρώτο που θέλουν είναι να διασφαλίσουν τον εαυτό τους, να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και το διεθνές στάτους-κβο: Να βρούνε δηλαδή ένα τρόπο «ειρηνικής συνύπαρξης». Οι αναταραχές αποτελούν για κάθε γραφειοκρατία απειλή… Η μπολσεβίκικη γραφειοκρατία κατέβηκε από τα ύψη της ηρωικής περιόδου της Επανάστασης στο χαμηλό έδαφος των προνομίων του έθνους-κράτους. Οδηγός της σε αυτή την κάθοδο ήταν ο Στάλιν. Ο σταλινισμός δεν είναι τίποτε άλλο από τη διαστροφική έκφραση των προνομίων αυτού του γραφειοκρατικού σώματος. Και το καινούργιο δόγμα του «σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα» είναι η «ιδεολογία» αυτού του παρασιτικού στρώματος. Η προοπτική, συνεπώς αυτού το παρασιτικού γραφειοκρατικού σώματος (σταλινισμός) δεν μπορεί να είναι ΠΟΤΕ η Επανάσταση και οι διεθνείς κοινωνικές θύελλες, αλλά η κοινωνική και πολιτική ύπνωση, η άμβλυνση των κοινωνικών κραδασμών, οι προδοσίες των κινημάτων και η «ειρηνική συνύπαρξη» με τον καπιταλισμό. Βεβαίως το καινούριο σταλινικό δόγμα έπρεπε να στηριχτεί σε κάποια προοπτική: Στην παρηγορητική θεωρία ότι ο σοβιετικός σοσιαλισμός θα δημιουργούσε την αταξική κοινωνία μέσα στα όρια της χώρας. Και στο όνομα αυτής της «προοπτικής», αυτού του ουτοπικού οράματος της ταξικής απελευθέρωσης, ο σταλινισμός ζητούσε από τις λαϊκές μάζες να παραιτηθούν από όλες τις πολιτικές τους ελευθερίες και να υποβληθούν σε ατέλειωτες θυσίες και στερήσεις. Και στο όνομα αυτής της ουτοπίας ζητούσε και από τα όλα τα κομμουνιστικά κόμματα πλήρη υποταγή. Όλα θυσία στο βωμό των συμφερόντων της γραφειοκρατικής κλίκας, όλα θυσία στο βωμό της διατήρησης και διάσωσης της σοβιετικής γραφειοκρατίας. Έτσι τα κομμουνιστικά κόμματα τα μετέτρεψε ο σταλινισμός, από «πρωτοπόρους της Επανάστασης» σε βοηθητικά όργανα της σταλινικής διπλωματίας, σε ειρηνικούς φύλακες των συνόρων της Σοβιετικής Ένωσης. Τα κομμουνιστικά κόμματα δρούσαν πλέον σαν απλοί πράκτορες του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα, ξεφτιλίζοντας παντελώς τον εαυτό τους, γιατί είναι πολιτική αυτοκτονία να λες ότι αγωνίζεσαι για το σοσιαλισμό στον κόσμο και να είσαι «πράκτορας» του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα. Το πόσο εγκληματικό και καταστροφικό ήταν αυτό για τα πεπρωμένα της ανθρωπότητας σε άλλο άρθρο… |
|
| Δημοσιεύθηκε: Κυρ Νοέ 02, 2008 11:06 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
| Ο κλασσικός μαρξισμός
Ο κλασσικός μαρξισμός απέκρουε πάντα κάθε άποψη εθνικής αυτάρκειας στο σοσιαλισμό. Ήδη ο Ένγκελς, λίγο πριν πεθάνει, εξηγούσε στον Πωλ Λαφάργκ, τον περίφημο Γάλλο σοσιαλιστή, πόσο επικίνδυνη είναι η τάση να εκθειάζει υπερβολικά το γαλλικό σοσιαλισμό και να του αποδίδει ανώτερο ή εξαιρετικό ρόλο: «Αλλά ούτε οι Γάλλοι, ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Εγγλέζοι θα έχουν την αποκλειστική δόξα για τη συντριβή του καπιταλισμού. Η Γαλλία… ίσως να δώσει το σύνθημα (για την Επανάσταση), όμως στη Γερμανία… θα κριθεί η υπόθεση. Και η Γαλλία και η Γερμανία δεν θα εξασφαλίσουν την τελική νίκη όσο η Αγγλία παραμένει στα χέρια της μπουρζουαζίας. Η απελευθέρωση του προλεταριάτου μονάχα διεθνές γεγονός μπορεί να είναι και αυτό το κάνετε αδύνατο όταν προσπαθείτε να το μετατρέψετε απλώς σε γαλλικό γεγονός…». Ο σταλινισμός μετέτρεψε το «διεθνές γεγονός» σε αποκλειστικά ρωσικό γεγονός: «σοσιαλισμός σε μια μόνη χώρα»!!! Ο ίδιος ο Λένιν τοποθετούσε την Οκτωβριανή Επανάσταση μέσα στην παγκόσμια αλυσίδα, όταν έλεγε ότι στη Ρωσία έσπασε ο πιο αδύνατος κρίκος της αλυσίδας του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Με αυτή την υποβλητική εικόνα ο Λένιν συνοψίζει την αντίληψη του μπολσεβικισμού. Οι μπολσεβίκοι των πρώτων χρόνων δεν θεωρούσαν την Επανάσταση καθαρά ρωσικό φαινόμενο, μια πράξη που περιοριζόταν στον εαυτό της, αλλά έναν κρίκο, τον πιο αδύνατο, στην παγκόσμια αλυσίδα… Ο διεθνικός χαρακτήρας του σοσιαλισμού ήταν μια ιδέα βαθιά ριζωμένη στον κλασσικό μαρξισμό. Δεν αποτελούσε αξίωμα, αλλά συμπέρασμα που βγήκε από μια ολοκληρωτική ανάλυση της αστικής κοινωνίας. Ήδη από το 1847 ο Μαρξ και ο Ένγκελς έγραφαν στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»: «Η σύγχρονη βιομηχανία πραγματοποίησε την παγκόσμια αγορά… έδωσε τεράστια ανάπτυξη στο εμπόριο, τη ναυτιλία και μεταφορές της ξηράς… Η ανάγκη για μια συνεχώς αναπτυσσόμενη αγορά για τα προϊόντα της κυνηγάει την μπουρζουαζία σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη… Η μπουρζουαζία έδωσε… κοσμοπολίτικο χαρακτήρα στην παραγωγή και την κατανάλωση σε κάθε χώρα. Προς μεγάλη λύπη των αντιδραστικών, η μπουρζουαζία αφαίρεσε κάτω από πόδια της βιομηχανίας το εθνικό έδαφος στο οποίο αυτή η μπουρζουαζία στηριζόταν… Στη θέση της παλιάς απομόνωσης και αυτάρκειας έχουμε τώρα την πολύπλευρη επικοινωνία των εθνών και την παγκόσμια αλληλεξάρτησή τους». Ο σοσιαλισμός θα άρχιζε εκεί που είχε τερματίσει ο καπιταλισμός. Στηριζόμενος στην «πολύπλευρη επικοινωνία και αλληλεξάρτηση των εθνών» θα οργάνωνε τις παραγωγικές δυνάμεις σε διεθνή κλίμακα και θα έδινε τη δυνατότητα στην κοινωνία να ξαναφτιάξει ανάλογα τον τρόπο ζωής της. Για τον Μαρξ, τον Ένγκελς, τον Λένιν, τη Ρόζα και τους άλλους μεγάλους ηγέτης του σοσιαλισμού όλα αυτά αποτελούσαν στοιχειώδεις ιδέες, σχεδόν κοινοτοπίες, για τις οποίες δεν χρειάζονταν να ξοδεύουν τα λόγια τους… Ο σοσιαλισμός σε εθνικό επίπεδο ήταν παραλογισμός και ουτοπία. Στη μέση της δεκαετίας του 1920, η απομόνωση της Ρωσίας από όλο τον κόσμο στάθηκε ένα εξαιρετικά σκληρό πλήγμα και τότε ο Στάλιν και ο Μπουχάριν εφεύραν τη θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα». Ο λογικός πυρήνας της «νέας θεωρίας» απέρρεε από την ανάγκη να «προχωρήσει μόνη της η Ρωσία», όσο διάστημα θα ήταν υποχρεωμένη να το κάνει. Η ανάγκη αυτή έγινε αρετή και γενικό ιδεολόγημα που αναθεωρούσε εκ βάθρων τη σοσιαλιστική θεωρία και επέβαλε τις μεγαλύτερες καταστροφές στο παγκόσμιο κίνημα. Θα συνεχίσουμε σε άλλο άρθρο… |
|